Fenomen muzeów sztuki współczesnej w Europie Środkowej po roku 1989 to temat wciąż niezbadany. Autorka patrzy na muzea i centra sztuki XX i XXI wieku z perspektywy kulturowej, społecznej i politycznej, przez pryzmat światowego muzealnictwa, ale też lokalnych tradycji muzealnych. Stara się oddać charakter instytucji muzealnych w Czechach, w Polsce, na Słowacji i na Węgrzech, znajdujących się – nie tylko w sensie geograficznym – między lokalizmem a Zachodem. Podejmuje kwestie mody na muzea, walorów ikonicznych muzealnej architektury, jej postindustrialnego kostiumu, rewitalizacji, odwołuje się także do współczesnych przykładów polityki wkraczającej w praktykę zarządzania muzeami. Jest to pierwsze całościowe spojrzenie na region Europy Środkowej z perspektywy współczesnych muzeów.
Tom obejmuje obiekty sakralne kolejnych miejscowości z zachodniej części województwa brzeskolitewskiego, tym razem są to: Bereza Kartuska, Bogdziuki, Czernawczcyce, Dołhe, Drohiczyn Poleski, Dziady, Kamieniec Litewski, Linowo, Peliszcze, Prużana, Siehniewicze, Słobódka pod Prużaną, Szereszów.
Stulecie, które minęło określa się często jako wiek wojen i migracji. Artyści oraz badacze, którzy z politycznych powodów musieli szukać nowego miejsca do życia, próbowali w nim zaszczepić to, co przywieźli z sobą kapitał intelektualny, bądź artystyczny. Nie obyło się przy tym bez strat, ale odnotowano również (przesunięte w czasie) zyski obydwu stron interakcji. Autorzy artykułów zgrupowanych w tomie z pasją tropią ślady wędrówek artystów i teoretyków (idea materializmu biograficznego) i ich kapitału kulturowego (koncept ""geografii teorii"" w połączeniu z geografią artystyczną). O wielu z tych wędrówek wiedzieliśmy wcześniej z grubsza bądź nie wiedzieliśmy o nich wcale, dlatego ""Migracje modernizmu"" czyta się z przysłowiowym zapartym tchem. "" Anna Zeidler-Janiszewska
Jest rok 1893. Dziesięcioletni Franciszek wraz z pięcioletnią siostrą Jadzią wyruszają w pierwszą daleką podróż C.K. Galicyjską Koleją z Krakowa do Brodów. Pociąg przemierza tereny Galicji, a dzieci poznają nie tylko kolejne miasta znajdujące się wzdłuż trasy pociągu: Bochnię, Tarnów, Przemyśl i Lwów, ale również niezwykle ciekawe postacie świata nauki, kultury i sztuki końca XIX wieku.
Bogato ilustrowana opowieść, wzbogacona dawnymi widokami galicyjskich miast, to propozycja zarówno dla samodzielnego czytelnika, jak i dla młodszych dzieci.
Liczne przygody bohaterów układają się w pasjonującą opowieść, która nie tylko zaciekawia, ale również wiele uczy i wyjaśnia.
Tom zawiera opracowania świątyń zabużańskiej części dawnej ziemi chełmskiej, przynależącej administracyjnie do województwa ruskiego dawnej Rzeczypospolitej, choć oddzielonej od niego terenem dawnego województwa bełskiego. Obiekty z tego terenu należały do dekanatu lubomelskiego diecezji chełmskiej, w XIX w. zostały wcielone do diecezji łucko-żytomierskiej, a w okresie międzywojennym należały do diecezji łuckiej.
W tomie 22 opracowano obiekty w miejscowościach: Binduga, Luboml, Maciejów, Opalin, Ostrówki, Przewały, Pulemiec, Radziechów, Ratno, Rymacze, Szack i Zabłocie. Publikacja stanowi „zamknięcie” inwentaryzacji terenowej dawnego województwa ruskiego w jego przedrozbiorowych granicach.
Tom 4 zawiera autorskie monografie świątyń parafialnych w 10 miejscowościach: Dereczynie (wraz z klasztorem OO. Dominikanów), Łukonicy Kościelnej, Mołczadzi, Nowojelni, Rędzinowszczyźnie, Rohotnej, Rudzie Jaworskiej, Sielawiczach, Skrundziach i Zdzięciole z osobnym omówieniem miejscowej kaplicy cmentarnej). Stanowi kontynuację opracowania dawnego dekanatu słonimskiego (w poprzednim tomie 3. znalazły się opracowania świątyń miasta Słonimia), przed r. 1939 należących do dekanatu słonimskiego (Dereczyn, Łukonica, Sielawicze) oraz zdzięciolskiego (Mołczadź, Rędzinowszczyzna, Rohotna, Ruda Jwaorska, Skrudzie, Nowojelnia, Zdzięcioł).
Podobnie jak w poprzednich latach publikacja zawiera wyczerpujące monografie historyczno-artystyczne poszczególnych obiektów wraz z 444 unikalnymi ilustracjami archiwalnymi i współczesnymi, rekonstruującymi ich stan sprzed r. 1939 w zestawieniu z wyglądem obecnym. Książka została zaopatrzona w spisy wykorzystanych materiałów archiwalnych, bibliografię, indeksy nazwisk i miejscowości, spis ilustracji oraz zbiorczy wykaz wszystkich obiektów opracowanych w poprzednich tomach części II (woj. nowogródzkiego), III (woj. wileńskiego), IV (woj. trockiego) i V (woj. brzeskolitewskiego).
Bohater powieści Piotr Zarzeczański, rówieśnik autorów, Warszawiak AD 2010, uzyskuje możliwości podróży w czasie dzięki cudownemu urządzeniu - przypominającemu lampę Alladyna - uzyskanemu od mieszkającego w Polsce Kurda, Asmana. To tak zwany ""wracacz"" - jego pojawieniu się na powieściowej scenie towarzyszy czytelniczy uśmiech pobłażania tylko przez chwilę. Zwłaszcza, że Polska, w której akcja startuje jest trochę inna niż nasza - owszem na skrzyżowaniu Jerozolimskich i Nowego Światu tkwi palma, ale stoi tam też pomnik marszałka Montgomery`ego. Nie zmienia się historii bez konsekwencji. Potem, kiedy Piotr wyruszy w wielokrotne wyprawy przez czas do historycznego świata w przededniu wojny, w sierpniu 1939 aż do jej finału w 1945 roku, czytelnika opuszcza uczucie wyższości, a gra toczy się o najwyższe stawki.
Dom jako terytorium wspólnoty, ale także jedna z naczelnych idei kultury. To w nim negocjuje się sprawy życiowej wagi i dokonuje nieustannych wyborów – wśród rodziny, sąsiadów, swoich i obcych, w otoczeniu przedmiotów codziennego użytku. Ostoja prywatności, ale również przestrzeń konfrontacji zachowań i kultur.
Meta dla tułacza i przystań dla obcego źródło energii życiowej, ale i siedlisko nieuchronnych konfliktów. A dziś terminal czyniący z miejsca zamieszkania węzeł komunikacyjny, w którym jak nigdy wcześniej globalne spotyka się z lokalnym. O tym i o wielu innych jeszcze sprawach jest książka Davida Morleya, jednego z najbardziej twórczych kontynuatorów brytyjskich studiów kulturowych. „Przestrzenie domu” stanowią istne kompendium wiedzy o domu jako miejscu, które pozostaje niezbywalne, ale zarazem jak rzadko które ulega destabilizacji. Geografia i architektura, sztuka i media, topografie domu i domy w przestrzeni geograficznej, wizerunek domu w sztuce i mediach – wszystko to splata się w fascynujący i wszechstronny obraz domu jako świata zwyczajnego, ale jedynego w swoim rodzaju.
prof. Andrzej Gwóźdź, Uniwersytet Śląski w Katowicach
Publikacja zawiera monografie kościołów i kaplic cmentarnych w rejonie iwiewskim (Bakszty, Dudy, Gawia, Iwie, Jatołtowicze, Juraciszki, Lipniszki, Łazduny, Urciszki i Zygmunciszki), lidzkim (Berdówka, Kirjanowce) i woronowskim (Trokiele).
Publikacja zawiera monografie kościołów położonych w zachodniej części historycznego powiatu lidzkiego: parafialnych w Dylewie, Iszczołnie, Pielasie, Starych Wasiliszkach, Woronowie i Żołudku, podominikańskiego w Starych Wasiliszkach, Karmelitów Trzewiczkowych w Żołudku, oraz kaplic: cmentarnej w Stankiewiczach i dworskiej w Krasuli.
Publikacja inauguruje nową, piątą część wydawanej przez MCK w Krakowie serii Materiały do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej, poświęconą województwu brzeskolitewskiemu. Została ona opracowana w ramach dwóch projektów naukowych Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego przez zespół pracowników naukowych Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce Instytutu Sztuki PAN w Warszawie. W niniejszym tomie czytelnik znajdzie opracowania kościołów, klasztorów i kaplic miasta Brześcia oraz 6 miejscowości z obszaru dawnego powiatu brzeskolitewskiego. Otwiera go historia Brześcia, zawierająca dzieje i problematykę artystyczną świątyń które zostały zniszczone lub przebudowane przez Rosjan podczas przekształcania miasta na twierdzę w l. 1833-1842 (kościoły zakonne z klasztorami Jezuitów, Brygidek, Trynitarzy, Dominikanów, Bernardynów, Bernardynek oraz świątynia szpitalna Księży Komunistów). Wg przyjętego w serii schematu osobno opracowano zachowane świątynie Brześcia (kościoły parafialne p.w. Podwyższenia Krzyża Św., kaplica w gimnazjum im. Romualda Traugutta, kościół par. p.w. Najśw. Serca Jezusowego na Kijówce, kościół garnizonowy p.w. Św. Kazimierza Królewicza – dawny kościół i klasztor Augustianów) oraz świątynie w miejscowościach Domaczewo, Małoryta, Rakowica, Raśna, Wołczyn, Wysokie Litewskie (kościół parafialny oraz kościół i klasztor Bonifratrów).
Książka, która próbuje odpowiedzieć na pytanie, czym jest Europa Środkowa i dlaczego tak trudno ją zdefiniować, zwłaszcza z perspektywy wydarzeń rozgrywających się w wieku XX. Geografia wyobrażona Europy Środkowej, i równie wyobrażona spoistość zamieszkujących ją narodów, dopuszcza wiele koncepcji rozważających złożoność kulturową regionu. Wszystkie jednak, jak zauważa autorka, wychodzą z błędnego założenia wspólnej historii formującej tożsamość Europy Środkowej. Simona Škrabec w swoich badaniach odwołuje się do krytyki genealogicznej Michela Foucaulta i proponuje inne spojrzenie oraz nową metodologię, którą nazywa archeologiczną, i która zakłada odkrywanie kolejnych warstw pojęcia w porządku chronologicznym zstępującym, to jest od najnowszych do najdawniejszych. Takie podejście pozwala przełamać konwencję narracji historycznej i uwolnić się od skojarzeń narzucanych przez naznaczone ideologicznie paradygmaty. A w konsekwencji przedefiniować model Europy Środkowej.
Książka jest trzecią pozycją w serii Biblioteka Europy Środka pod redakcją prof. Jacka Purchli.
Wyjątkowość kolejnego tomu serii inwentarza zabytków sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej polega na zawarciu w nim monografii jednego tylko obiektu – najważniejszej rzymsko-katolickiej świątyni Lwowa, czyli katedry łacińskiej.
Poza opracowaniem średniowiecznych dziejów jej powstania i wyposażenia, nowożytnych przekształceń (polegających na otoczeniu jej charakterystycznym wieńcem kaplic oraz całościowej barokizacji w latach 1765-1780), restauracji z końca XIX w. i konserwacji z okresu międzywojennego, publikacja prezentuje dzieje katedry aż do najnowszych czasów, w których stopniowo odzyskuje ona swój blask na skutek współczesnych prac konserwatorskich. Publikacja zawiera zwyczajowo obszerne opisy architektury, dekoracji malarskiej oraz rzeźbiarskiej. Weryfikuje wiedzę o wielu różnorodnych elementach wyposażenia wnętrza (np. kolekcji portretów oraz paramentów liturgicznych) i zestawia je z zachowanymi, ale często rozproszonymi obiektami. Uporządkowanie wiadomości historycznych pozwoliło na krytyczną analizę i ocenę dotychczasowego stanu badań oraz nakreślenie szerokiego zarysu problematyki artystycznej.
Podobnie jak we wszystkich poprzednich tomach, tekst opracowania ilustrują 844 często unikalne fotografie dokumentujące dawny i współczesny wygląd lwowskiej katedry łacińskiej.
Opracowanie inwentarza zabytków, a właściwie historyczno-artystycznej monografii katedry łacińskiej we Lwowie stanowiło zadanie o znacznie większej skali złożoności w stosunku do dotychczasowych doświadczeń w realizacji inwentarza sztuki Kościoła rzymskokatolickiego na terenie dawnego województwa ruskiego. Sama skala obiektu, tak z punktu widzenia architektury, jak i bogactwa wyposażenia, jest porównywalna z największymi lwowskimi kościołami zakonnymi, przede wszystkim Bernardynów i Dominikanów. Zasadniczą różnicę czyni natomiast ranga świątyni metropolitalnej i wynikająca z niej złożoność problematyki historycznej, a także ciągłość dziejów katedry, od w. XIV do XXI.
(ze wstępu)
Jak rewolucja technologiczna XX wieku głęboko przeobraziła sztukę i jak wymusiła przewartościowanie materialnej podstawy dzieła?
Elżbieta Wysocka sugestywnie pokazuje zmianę tradycyjnej postaci dzieła – opartej na trwałości jego fizycznego fundamentu – na współczesne formaty cyfrowe, będące odwrotnością cech konwencjonalnych. Niezmienne pozostaje najważniejsze pytanie archiwisty – konserwatora o zachowanie tożsamości dzieła, jego niezbywalnych właściwości w procesie „przepisywania” na nowy nośnik.
Podstawą proponowanej przez autorkę teorii i praktyki konserwatorskiej jest przeformułowana refleksja o sztuce.?
Wielowątkowa refleksja nad dziedzictwem, pojęciem, które na początku naszego wieku pojawia się w analitycznym języku nauki i w społecznym przeżywaniu, konstruowaniu oraz interpretowaniu przeszłości. Autor omawia ewolucję tego pojęcia, pisze o źródłach jego siły i dynamiki, tkwiących w relacjach łączących dziedzictwo z dobrami kultury, zabytkiem i tradycją, z pamięcią jednostkową i pamięcią zbiorową, z lieux de mémoire i historią. Rozważania uwzględniają polityczny kontekst, w którym funkcjonuje dziedzictwo, oraz rolę, jaką odgrywa w definiowaniu symbolicznych podstaw współczesnej Europy.
Książkę Rafała Janowicza &bdquoKomunikacja marketingowa w architekturze&rdquo przeczytają z pewnością specjaliści (urbaniści, architekci, teoretycy i praktycy komunikacji marketingowej). Przeczytają ją jednak także z uwagą miejscy aktywiści, którzy walczą z &bdquozaśmieceniem&rdquo licznymi reklamami codziennie przemierzanej przez nas przestrzeni, a także ci z mieszkańców miast, którzy ich w tej walce wspierają. Reklam i innych komunikatów marketingowych jest dziś tak wiele, że stały się one elementem przekształcającym architekturę (zarówno jej tworzenie, jak i percepcję). Znajdziemy w książce przykłady rozwiązań zdecydowanie złych, tworzących &bdquoefekt choinki&rdquo, ale i dobrych, starannie przemyślanych. Rafała Janowicza interesuje jednak nie tylko stan faktyczny, ale i jego poprawa. Od wizualnej komunikacji marketingowej w miastach raczej w najbliższym czasie nie uciekniemy, konieczna jest więc zmiana podejścia do niej architektów. Janowicz przekonuje, że tylko czynny udział architektów w jej tworzeniu przy jednoczesnej zmianie obowiązujących dzisiaj regulacji prawnych pozwoli na poprawę jakości przestrzeni, na której &bdquozaśmiecenie&rdquo słusznie narzekamy. Przeprowadzona przez Autora argumentacja jest starannie uporządkowana i przejrzysta, a fakt, iż analizom towarzyszy bogata dokumentacja fotograficzna dodatkowo wzmacnia atrakcyjność książki.Prof. dr bab. Anna Zeidler-Janiszewska - przewodnicząca Komisji Konkursowej
[...] polski czytelnik otrzymuje pierwszy podręcznik ekonomii kultury, dziedziny nauk ekonomicznych, która szybko się rozwija i zyskuje na znaczeniu. [...] Można ją z powodzeniem uznać za obowiązkową lekturę dla wszystkich, którzy zajmują się kulturą, zwłaszcza organizacją i zarządzaniem działalnością kulturalną oraz dziedzictwem kulturowym.
Ruth Towse to postać doskonale znana w dziedzinie ekonomii kultury. Jej naukowy wkład w ekonomię sztuki sprawił, że trudno byłoby znaleźć lepszego kandydata do przygotowania wyczerpującego podręcznika z tego zakresu. Napisana przez nią książka doskonale sprawdzi się jako lektura obowiązkowa dla osób rozpoczynających studia w zakresie zarządzania kulturą. Dodatkowo, stanowi ona świetny przegląd zagadnień z ekonomii kultury dla laików, którzy chcieliby się dowiedzieć, w jaki sposób ekonomiści myślą o sztuce.
prof. David Throsby, Macquarie University
Dzięki inicjatywie Narodowego Centrum Kultury polski czytelnik otrzymuje pierwszy podręcznik ekonomii kultury, dziedziny nauk ekonomicznych, która szybko się rozwija i zyskuje na znaczeniu. Nie jest to praca warta polecenia wyłącznie ekonomistom i osobom studiującym ekonomię. Można ją z powodzeniem uznać za obowiązkową lekturę dla wszystkich, którzy zajmują się kulturą, zwłaszcza organizacją i zarządzaniem działalnością kulturalną oraz dziedzictwem kulturowym. Tym bardziej, że jest to podręcznik przystępny także dla niewprawionego w ekonomii czytelnika.
prof. Jerzy Hausner, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie
Nagrody i konkursy, tworzone wokół różnych dziedzin sztuki, liczą sobie niemal tyle lat, co pojęcie sztuki. James F. English dokonuje przeglądu różnego rodzaju nagród, od znanych każdemu Nobla czy Oscara, po niewiele znaczące w polach światowej kultury, ale rządzące się dokładnie tymi samymi mechanizmami nagrody lokalne. Próby analizy zarówno samych nagród, jak i wszelkich działań wokół nich, od pomysłu i prac nad stworzeniem poszczególnych nagród, poprzez dobór i działania jurorów, aż po analizę reakcji na nie laureatów i publiczności mogą stanowić klucz do przemian zarówno historycznych, społecznych, jak i ekonomicznych w dziedzinie ekonomii kultury i wytłumaczenie ich oszałamiającego rozwoju? tak nagród w literaturze i innych dziedzinach sztuki, jak w nauce ? datujący się od początku dziewiętnastego wieku aż do czasów nam współczesnych. "Książka Englisha ukazała się późną jesienią 2005 roku. Pierwszym sygnałem, że jest interesująca, a nie tylko poważna, była szybka kradzież: już w grudniu piracka wersja Ekomonii prestiżu dostępna była za darmo w internecie. Wydawnictwo poniosło ekonomiczne straty, książka i autor odnotowali prestiżowy zysk. (...) Gdyby istniał program do pakowania metodologicznych założeń, dzieło Englisha - z pominięciem rozważań historycznych - mogłoby zostać skondensowane do do kilki zdań. Jeden: stanowienie nagrody jest grą w autonomiczne nadawanie wartości. Dwa: celem gry jest uzyskanie monopolu. Trzy: warunkiem monopolu jest osiągnięcie prawomocności. Cztery: ze względu na wewnętrzne sprzeczności nagrody żaden z powyższych celów nie może zostać osiągnięty i żaden z warunków nie może zostać spełniony." - z przedmowy prof. Przemysława Czaplińskiego.
Publikacja stanowi bezpośrednią kontynuację tomu 19 części I serii Materiały do Dziejów Sztuki Sakralnej na Ziemiach Wschodnich Dawnej Rzeczypospolitej, wydanego w roku 2011 i zawiera opracowania lwowskich zespołów kościelno klasztornych: Bernardynów, Dominikanów (Bożego Ciała i św. Marii Magdaleny), Jezuitów oraz Karmelitów (pierwotnie bosych, od końca wieku XVIII – trzewiczkowych). Klasztor Dominikanów pw. Bożego Ciała ma metrykę czternasto-, a Bernardynów piętnastowieczną, ale należące do nich budowle (z wyjątkiem gotyckich partii klasztoru Dominikanów) powstały w epoce nowożytnej, podobnie jak wszystkie pozostałe opracowane zabytki.
Profesor Andrzej Tomaszewski to jedna z najbardziej rozpoznawalnych w świecie osobistości polskiej ochrony i konserwacji zabytków przełomu XX i XXI wieku. Przez całe życie związany z Warszawą - miastem tak ciężko doświadczonym przez los - nie tylko nie uległ nacjonalizmowi kulturowemu charakterystycznemu dla Europy Środkowej, ale stał się powszechnie szanowanym budowniczym mostów - prawdziwym pontifeksem.
Książką gromadząca artykuły i eseje profesora Andrzeja Tomaszewskiego inicjujemy serię wydawniczą poświęconą poszukiwaniom nowej filozofii dziedzictwa, z nadzieją, że stanowić będzie znakomity zaczyn kolejnych debat i refleksji nad fascynującym pytaniem o przyszłość naszej przeszłości.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
