Album towarzyszący wystawie „Odesa. Długi wiek XX w sztuce” opowiada o historii, sztuce i tożsamości miasta – perły Morza Czarnego od XIX do XXI wieku i odnotowuje przy tym wszystkie najważniejsze przełomy polityczne i artystyczne.
Fotografie znajdujące się w albumie pokazują zarówno dostojne miasto z 1895 roku, odeski port w czasie rewolucji 1917 roku, jak i działania artystów – kontestatorów z lat 60. XX wieku.
Miasto jest tu sceną zmagań różnych aktorów: poszukiwania indywidualności artystycznej przez twórców fin de siecle’u, narzucania zasad socrealizmu i jego przełamywania w latach 70., budowania niepodległej Ukrainy, wojny o Krym w 2014 roku i pełnoskalowej agresji rosyjskiej w roku 2022. Schody odeskie nie są wcale świadkiem strzałów, jakie wojsko carskie kieruje do rosyjskiego ludu, ale performansów z lat 70. albo zmagań zwolenników Majdanu i separatystów w latach dwutysięcznych.
Album zawiera około 100 dzieł – fotografii z życia miasta i jego artystów, pocztówek, reprodukcji grafik, obrazów i rzeźb. Towarzyszą im teksty – o sztuce, kinematografii, odmienności Odesy w porównaniu z innymi miastami i regionami Ukrainy, o micie Odesy w kulturze.
Spisana na podstawie akt sądowych historia przełomu XVI i XVII wieku na Rusi. Barwna, wartka opowieść o sąsiedzkich sporach, magnackich konfliktach, królewskich szantażach i przywilejach szlacheckich. Choć autorka skupia się tylko na jednym stuleciu, to przygląda mu się z bliska i z dzisiejszej perspektywy, filtrując wydarzenia przez pryzmat współczesnych problemów i wartości.
W zbiorze ponad stu opowieści autorka analizuje postawy, wybory i działania swoich bohaterów. Opowiada o tym, za kogo się uważali, jak rozumieli Rzeczpospolitą i swoje w niej miejsce, jej porządek prawny i społeczny, jakie zasady i rytuały towarzyszyły im w codziennym życiu. Wspólne, siedemnastowieczne dzieje ożywają dzięki barwnym opowieściom o wydarzeniach i ludziach sprzed wieków.
Pierwszy tom opublikowany w nowej serii Ister pod redakcją Łukasza Galuska, Pauliny Małochleb i Bartosza Sadulskiego.
Opowieść Hrycaka o Ukrainie opiera się zarówno na lokalnej historii Europy, na relacji z Polską, Białorusią i Rosją, ale ma też charakter globalny, bo autor sięga do procesów politycznych i społecznych w innych zakątkach globu: Argentynie, Burkina Faso, Chile, Chinach, Niemczech, Stanach Zjednoczonych. Choć kończył pisać tę książkę w pierwszych miesiącach wojny, skupiał się w równym stopniu na zjawiskach politycznych, ekonomicznych, społecznych i językowych. Pisana przez niego historia okazuje się niezwykle nowoczesna, łącząc znane nam wątki i nurty, to tutaj Hrycak rozprawia się z dziedzictwem pańszczyzny, szuka korzeni ukraińskiego antysemityzmu, studiuje wszystkie odcienie nacjonalizmu, rozdziela język, naród i ziemię. Mierzy się z innymi badaczami i teoriami, a ich ostatecznym weryfikatorem staje się rzeczywistość wojenna, towarzysząca pisaniu.Między rozdziały, opowiadające o historii Ukrainy od chrztu kijowskiego księcia Włodzimierza w 988 roku aż po początek agresji Rosji w 2022 roku, Hrycak wprowadza krótsze eseje, skupione na wybranych tematach, przecinających historię: zboże, pieśni, pogranicze, przemoc, język. Splatają się one w jedną barwną, dramatyczną, wciągającą historię, w której - jak nakazuje Albert Camus - Hrycak staje zawsze przeciwko katom, a po stronie ofiar i bohaterów. Linie frontu przecinają się tu nadzwyczaj często, terminy tracą swą jednoznaczność, spirala przemocy nakręca się jak w żadnym innym miejscu na świecie, Ukraina po wielokroć staje się terenem eksperymentów - etnicznych, politycznych, ekonomicznych, jądrowych - ten nakaz moralny wyprowadzony ze słów autora ,,Upadku"" wyznacza zatem azymut opowieści.
Album towarzyszący wystawie „Litwa. Dwa stulecia fotografii”, zawiera reprodukcje 200 prac najwybitniejszych fotografów, którzy tworzyli na Litwie. Od fotografii pierwszych artystów – często polskich arystokratów lub zamożnych ziemian, po prace współczesnych, młodych Litwinów, rozproszonych po całym świecie.
Książka ta stanowi przegląd nurtów fotograficznych i tematów, obsesyjnie powracających w twórczości zupełnie różnych artystów, często oddalonych od siebie o dziesiątki lat. Można ją czytać także pokoleniowo, by zobaczyć, jak zmienia się litewska fotografia, jakie ciśnienia polityczne i artystyczne ją kształtowały, jakie napięcia próbowała opowiadać wprost, a jakie wyrażała przy pomocy aluzji, jakie zdjęcia były wynikiem kolaboracji, a jakie głosem oporu. Pogrupowane tutaj w cykle fotografie pokazują wątki egzystencjalne, konceptualne, ale też dokumentują życie litewskiego społeczeństwa od połowy XIX wieku do dzisiaj.
Znajdziemy tu pierwsze prace Jana Bułhaka i Stanisława Kazimierza Kossakowskiego, ikoniczne zdjęcia Antanasa Sutkusa, Algimantasa Kunčiusa, Romualdasa Rakauskasa, Aleksandrasa Macijauskasa czy Romualdasa Požerskisa, pełne napięcia prace Virgilijusa Šonty, feministyczne autoportrety Violety Bubelyte, konceptualne i skrajnie nowoczesne instalacje polsko-litewskiego duetu Doroty Gawędy i Egle Kulbokaite.
Publikacja jest obszerną prezentacją działalności Oddziału Grobów Wojennych KGA w Krakowie. Opowiada o aktywności KGA w kontekście historii Galicji z okresu I wojny światowej, ale przede wszystkim przedstawia sylwetki tworzących dla KGA artystów.
Oddział funkcjonował w latach 1915–1918, zajmował się między innymi porządkowaniem pól bitewnych oraz budową cmentarzy na obszarze Galicji Zachodniej. Współpracowało z nim ponad 40 artystów – architektów, malarzy, rzeźbiarzy, grafików i fotografów z różnych krajów monarchii.
Wprowadzeniem do opowieści o KGA jest tekst dr. Kamila Ruszały, prezentujący wojenne losy Galicji. Ruszała pisze o tułaczce ludności cywilnej i lęku, który budziła armia rosyjska, ale także o tym, skąd wziął się pomysł tworzenia cmentarzy wojennych, przekształcony później w ogromny projekt imperialny.
Drugi esej, autorstwa dr Beaty Nykiel, szczegółowo opisuje strukturę KGA, zasady działania i genezę powstania Oddziału. Przedstawia sylwetki stojących na jego czele osób, w szczególności Rudolfa Brocha i Hansa Hauptmanna. Nykiel osadza historię powstawania zespołu galicyjskich cmentarzy wojennych w szerszym kontekście austro-węgierskiej propagandy i polityki historycznej.
W ostatnim tekście Partridge przybliża biografie współpracujących z KGA artystów. Autorka przypomina wystawy, na których prezentowane były ich prace i opisuje powojenne losy dzieł. Opisuje osiągnięcia twórców znanych , jak Dušan Jurkovič, Henryk Uziembło, Jan Szczepkowski i Alfons Karpiński. Przywraca także pamięć o artystach zapomnianych, których wojenne dokonania zostały częściowo odkryte i opisane w ostatnim dziesięcioleciu. Do tej grupy należą między innymi Hans Mayr, Gustav Ludwig, Heinrich Scholz, Adolf Kašpar, Robert Pochop czy Franz Poledne.
Część tekstową uzupełniają ilustracje. Są to reprodukcje szkiców, akwareli, gwaszy, a także zdjęcia wybranych przykładów sztuki medalierskiej. Tematyka prac to życie koszarowe, pola bitew, miejsca tymczasowych pochówków oraz sceny rodzajowe i widoki Krakowa.
„W wyzwolonej zachodniej części prowincji, usianej tysiącami grobów żołnierskich, rozpoczęto dzieło tworzenia cmentarzy wojennych jako projektu na miarę imperium Habsburgów. W ten sposób Galicja stała się teatrem przemyślanej i znakomicie zorganizowanej narracji o działaniach wojennych, pełnym wymownych pomników żołnierzy, które swoją świeżością i rozmachem kontrastowały nierzadko z ruinami wojennymi.” (Kamil Ruszała)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
