Nauczyciele i inni uczniowie w szkole nie widzą w głównej bohaterce Niemki, a potomkinię imigrantki. Przez ten pryzmat ją oceniają, z góry skazując na niepowodzenie. W końcu ona sama zaczyna wierzyć, że ciemniejszy kolor skóry i pochodzenie robotnicze czynią z niej mniej wartościową osobę.
To powieść o dojrzewaniu do walki o samą siebie. Główna bohaterka próbuje nie poddać się stereotypom, według których jest postrzegana. Czy spełni swoje marzenie o zdobyciu wykształcenia?
Tłem tej historii są Niemcy przełomu wieków: odradzające się ruchy neonazistowskie i skostniały system edukacji, w którym nie ma miejsca na inność.
Opowieść o tym, co dzieje się z dzieckiem, a w konsekwencji z dorosłym człowiekiem, któremu nikt nie pokazał, że ma prawo marzyć. Historię głównej bohaterki mocno się przeżywa, jest jak ciężki, zły sen – trudno się z niego obudzić. To literatura, która każe się zastanawiać i współczuć.
Gdański Klub Książki
O autorce i tłumaczce:
Deniz Ohde – urodziła się we Frankfurcie nad Menem w 1988 r., mieszka w Lipsku. W sztucznym świetle to jej literacki debiut, za który otrzymała nominację do kilku nagród literackich, w tym do najważniejszej w Niemczech Deutscher Buchpreis 2020.
Zofia Sucharska – tłumaczka literatury niemieckojęzycznej. Była stypendystką europejskiego programu TransStar Europa i uczestniczką licznych warsztatów, kilkukrotnie zdobyła wyróżnienia w ogólnopolskim konkursie na najlepszy przekład z języka niemieckiego. Wspólnie ze Sławą Lisiecką przełożyła tom esejów Esther Kinsky Obcowanie z obcym (Od Do, Łódź 2021). Gdańszczanka, mieszka w Berlinie.
Bezleśne, skaliste Wyspy Alandzkie nie są zbyt przyjaznym miejscem do życia. Jednak to właśnie na Örlandii swoje miejsce na ziemi widzą Petter i Mona – młode pastorostwo. Sprowadzają się tu z dwuletnią córką. Bez trudu przywykają do spokojnego życia wyspy, do zwyczajów jej mieszkańców, do codzienności uzależnionej od kapryśnej pogody. Choć są obcy, stają się częścią wspólnoty, w której prym wiodą kantor, sklepikarka i lekarka z ZSRR. Z pozoru jest to społeczność idealna, jednak i tutaj dręczą ludzi rozterki, konflikty i prześladują demony przeszłości.
Czy w obliczu tragedii będą umieli się zjednoczyć?
Ulla-Lena Lundberg – urodziła się w 1947 r. w Kökari na Wyspach Alandzkich. Pisarka i poetka z tytułem profesora sztuki. Dotychczas opublikowała ponad 20 książek, w tym powieści, zbiory wierszy oraz literaturę non-fiction. Wielokrotnie doceniana za swoją twórczość, m.in. trzykrotnie otrzymała państwową nagrodę literacką Finlandii (1971, 1982, 1992) oraz dwa razy była nominowana do Nordyckiej Nagrody Literackiej. Za powieść Lód zdobyła Nagrodę Finlandia w 2012 r.
Justyna Czechowska – rocznik 1979. Tłumaczka literatury szwedzkiej, literaturoznawczyni, koordynatorka projektów literackich. Jest współzałożycielką Stowarzyszenia Tłumaczy Literatury. Od roku 2015 współtworzy Gdańskie Spotkania Tłumaczy Literatury „Odnalezione w tłumaczeniu”. Jest laureatką Nagrody im. Wisławy Szymborskiej 2018 za przekład książki Linn Hansén Przejdź do historii. Przekłada, co jej się podoba, między innymi prozę Tove Jansson, Idy Linde i Agnety Pleijel oraz współczesne szwedzkie poetki.
Surowe życie na duńskiej wsi w latach II wojny światowej oczami dorastającej dziewczyny.Marie pochodzi z rodziny, w której rytm życia wyznaczają morze i boskie przykazania. Jako dziewczynka uczona jest obowiązków domowych i bezwzględnego posłuszeństwa. Utwierdzana jest w przekonaniu o braku własnej wartości, należy najpierw do ojca, potem do męża. W takim postrzeganiu kobiet wyrastają też chłopcy. To jedyny znany im model rodziny, związku. Gdy wreszcie wojna się kończy, Dania realizuje swoją wersję amerykańskiego snu. Marie wyjeżdża do Kopenhagi, gdzie popada w kolejną pułapkę toksycznej relacji...
Krzysztof PomianW dzieciństwie Julia i Zygi byli najlepszymi przyjaciółmi. Jednak ich znajomość skończyła się w dramatycznych okolicznościach.
Właśnie rozpoczyna się rok szkolny i Zygi zaczyna liceum. Gdy po raz pierwszy wchodzi do nowej klasy, w jednej z ławek zauważa Julię. Serce chłopaka zaczyna bić szybciej...
Czy możliwe jest odbudowanie przyjaźni po latach? Czy Zygi i Julia są dla siebie kimś więcej niż tylko znajomymi ze szkoły? Jaką tajemnicę skrywa Zygi? I jaką rolę odegra przystojny surfer Adam?
Lucyna Leśniowska (ur. 1982) – absolwentka Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej w Katowicach. Mieszkanka Śląska, zauroczona polskim Wybrzeżem. Publikuje opowiadania w miesięczniku społeczno-kulturalnym „Śląsk”. Zdolności literackie doskonaliła na kursach kreatywnego pisania. Lubi podróże i sztukę, co znalazło odzwierciedlenie w jej powieściowym debiucie Niebieska łódka.
"Wszystko, co dzieje się w tej książce, pokazane jest z dwóch perspektyw – Zygiego i Julki. Dzięki temu książkę czyta się przyjemniej i wiemy, co myśli i czuje każde z nich. Bardzo przywiązałam się do bohaterów!" - Julka z Wrocławia, lat 16:
"Ta książka to nie tylko historia miłosna dwójki nastolatków. Zwraca również uwagę na siłę, z jaką problemy dorosłych wpływają na dzieci, na ich życie i emocje. Jest tu bezsilność i strach, ale także sposoby na to, jak sobie z tym bałaganem radzić." - Agnieszka z Gdyni, lat 16
Przyrodnie siostry nawiązują relację po latach, chłopak próbuje odnaleźć się w roli ojca, dziewczynka przeżywa swoją pierwszą miłość, kobieta cierpi po stracie ukochanego – takich ludzi spotykamy na co dzień. Opolskaite wybiera te osoby z tłumu, aby przyjrzeć się ich losom i o nich opowiedzieć. Stawia pytanie, czy jesteśmy odpowiedzialni za wszystko, co spotyka nas w życiu.
Historie, które przypominają, że życie składa się czasem z samych zerwanych połączeń telefonicznych.
Daina Opolskaite – urodziła się w 1979 roku w Wyłkowyszkach. Absolwentka filologii litewskiej na Wileńskim Uniwersytecie Pedagogicznym; pisarka, nowelistka, eseistka, recenzentka. Debiutowała w 2000 roku zbiorem nowel pt. Drožles. W latach 2015-2018 wydała trzy powieści dla młodzieży, stając się uznaną autorką w tej dziedzinie. Laureatka Europejskiej Nagrody Literackiej za zbiór nowel Piramidy dni (2019) oraz najważniejszych litewskich nagród w dziedzinie nowelistyki: Antanasa Vaičiulaitisa i Jurgisa Kunčinasa. Pracuje w czasopiśmie literackim „Literatura ir menas?.
Kamil Pecela – poeta, literaturoznawca, tłumacz. Laureat III Nagrody im. Juliusza Bardacha za dysertację doktorską i nagrody honorowej Instytutu Kultury Litwy (Lietuvos kulturos institutas) za działalność przekładową. Członek Stowarzyszenia Tłumaczy Literatury oraz Stowarzyszenia Naukowców Polaków Litwy. Przekładał między innymi książki Tomasa Venclovy, Leonidasa Donskisa, Ričardasa Gavelisa, Kristiny Sabaliauskaite i Dalii Grinkevičiute.
Jarosław Czechowicz, blog „Krytycznym okiem”:
Daina Opolskaite wnikliwie portretuje swoich bohaterów w relacjach z najbliższymi. To opowiadania pełne półcieni, niejasności, charakteryzujące się napięciami wynikającymi z tego, co niejednoznaczne. Matki, córki, ojcowie, synowie – litewska pisarka znakomicie pokazuje, że wciąż nie napisano o nich wszystkiego. To książka o tym, że w bliskości z drugim człowiekiem rzadko jesteśmy bliscy sami sobie. Literacki dowód na to, że niepokój można opowiedzieć trzynaście razy i za każdym razem inaczej.
Czy miłość można zamknąć w matematycznym wzorze? Czy każdy związek dwojga ludzi jest wyjątkowy? A może losy zakochanych powtarzają się zawsze jak refren w muzyce? Czy miłość jest darem, czy chorobą, z której trzeba się wyleczyć?
Powieść, w której bohaterami są wybitnie uzdolniona muzycznie i matematycznie studentka oraz starszy, żonaty wykładowca. Rakel lepiej porusza się w świecie liczb i nut niż wśród ludzi. Niespodziewanie dla samej siebie całkowicie zatraca się w zakazanym uczuciu. Losy dziewczyny stają się podobne do losów innej utalentowanej matematyczki, żyjącej sto lat wcześniej Sofii Kowalewskiej. Opowiedziana na nowo stara jak świat historia romansu, który nie może skończyć się szczęśliwie.
Klara Hveberg – urodziła się w 1974 roku, dorastała w Molde. Studiowała na Uniwersytecie w Oslo, ma doktorat z matematyki za rozprawę poświęconą fraktalom. Debiutowała w 2019 roku powieścią Oprzyj swoją samotność o moją. W 2021 roku książka ukazała się również po angielsku i po polsku.
Karolina Drozdowska (ur. 1985) – tłumaczka literacka z języka norweskiego i literaturoznawczyni. Opublikowała ponad dziewięćdziesiąt przekładów, m.in. Larsa Myttinga, Niny Lykke czy Marie Aubert. Członkini i sekretarzyni zarządu centralnego Stowarzyszenia Tłumaczy Literatury. W 2014 roku obroniła rozprawę doktorską o teatrze epickim Jensa Bjorneboe, pracuje w Instytucie Skandynawistyki i Fennistyki Uniwersytetu Gdańskiego. Jej zainteresowania naukowe to m.in. najnowsza proza norweska oraz teoria i praktyka przekładu. Uwielbia dydaktykę i swoich studentów.
Leśny świat Leemeta się rozpada: przyjaciele i sąsiedzi wyprowadzają się do wioski, aby tam wieść nowe życie podporządkowane pracy na roli i obrządkom chrześcijańskim. Porzucają swoje chaty, obyczaje i umiejętności skuszeni smakiem chleba oraz wynalazkami przywiezionymi przez rycerzy zza morza. Leemet wierzy, że odnajdzie pogrążonego w wiecznym śnie Północnego Gada – jedyną istotę zdolną przywrócić dawny porządek.
"Pod żadnym pozorem nie należy tej powieści traktować jako prozy gatunkowej, choć jest tu wszystko, co być w fantasy powinno. Nie da się też odczytywać jej czysto alegorycznie. W zalewie książek o powrocie do lasu historia Leemeta, ostatniego z tych, którzy mówią językiem węży, stawia czytelnika w dość niewygodnej pozycji. Po tej lekturze wcale się nie wie, czy warto do lasu wracać. Kivirähk rozegrał bowiem swoją opowieść w poprzek podziałów, z którymi tak wygodnie nam się dziś żyje - w palcach i na proch rozpadają się tutaj figury tradycji i nowoczesności, kultury i natury, człowieka i zwierzęcia. Bardzo takich dekonstrukcji dziś potrzebujemy. I takich książek."
~ Filip Springer
Andrus Kivirähk - Jeden z najważniejszych pisarzy dzisiejszej Estonii, ceniony za swój wyrazisty styl, talent do tworzenia niezapomnianych postaci i opowieści oraz wszechstronność. Autor powieści, dramatów, książek dla dzieci, pamfletów, współpracuje z telewizją i prasą, twórca tekstów do książek i kreskówek z popularną i lubianą Lottą.
Urodził się w 1970 r., studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie w Tartu, pracuje w dzienniku „Eesti Päevaleht”. Jako powieściopisarz debiutował w 1995 r. Sławę przyniosły mu Rehepapp ehk november (2000) i Mees, kes teadis ussisonu (2007), której polskie wydanie pt. Człowiek, który znał mowę węży jest dwunastym przekładem.
Anna Michalczuk-Podlecki - Opolanka, tłumaczka literatury estońskiej, członkini Stowarzyszenia Tłumaczy Literatury. Ta profesja łączy jej największe fascynacje: język, literaturę i Estonię. Często powraca do swojego ulubionego kraju odwiedzając estońskich przyjaciół i księgarnie. Przełożyła książkę Jaana Kaplinskiego Ojcu (Pogranicze, 2016) oraz dla dzieci twórczość takich autorów jak Piret Raud, Anti Saar, Andrus Kivirähk, Reeli Reinaus, Hilli Rand, Helena Läks.
Bagnista Laponia Wschodnia to miejsce, gdzie przestają działać telefony i ubezpieczenie na życie. Stąd pochodzi Elina, która co roku przed osiemnastym czerwca musi wyłowić szczupaka ze stawu Oś. Od tego zależy jej życie. Tym razem wszystko idzie nie tak, jak zaplanowała. Czas ucieka, a ryba wciąż pływa wolno. Do tego Elina podejrzana jest o morderstwo, więc jej tropem podąża policjantka Janatuinen.
Juhani Karila (ur. 1985) – dziennikarz, pisarz, absolwent teorii komunikacji, zdobywca tytułu Prasowego Dziennikarza Roku 2021 w Finlandii. Zajął drugie miejsce w helsińskim konkursie na debiut roku za swój zbiór opowiadań Gorilla (2013). Następnie wydał książkę Omenakrokotiilin kuolema (2016), która jest serią powiązanych ze sobą opowieści o przypadkowości zdarzeń. W 2019 roku ukazała się jego pierwsza powieść Polowanie na małego szczupaka. Książka zdobyła wiele nagród w Finlandii, w tym Lapońską Nagrodę Literacką. Dotychczas przetłumaczono ją na sześć języków.
Sebastian Musielak (ur. 1970) – absolwent filologii fińskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracował z Finami w fabryce autobusów we Wrocławiu i stoczni Aker Yards w Helsinkach, a od lat zajmuje się literaturą. Miał przyjemność przetłumaczyć z angielskiego utwory Dalajlamy i Thich Nhat Hanha, Jacoba G. Rosenberga, Chigoziego Obiomy i Rebekki Makkai oraz z fińskiego: Johanny Sinisalo, Leeny Krohn, Daniela Katza, Miki Waltariego, Sofi Oksanen, Tommiego Kinnunena, Pajtima Statovciego i innych. Wyróżniony nagrodą „Literatury na Świecie” i nagrodą państwową Ministerstwa Kultury Finlandii.
Blurb:
To, co jest, miesza się tutaj z tym, czego nie ma. Czy północne, duszne lato tak uderza do głowy, czy arktyczne słońce, które nie chce spać w czerwcowe noce? A może we chyłki i wyrwasy naprawdę wywracają świat do góry nogami? Spośród żyjących tylko jeden Asko umiałby na te pytania odpowiedzieć, ale jest stary i zapomina, o co pytają.
Juhani Karila stworzył powieść żywą — miejscami bardzo poważną, miejscami ani trochę, a wszystko w idealnych proporcjach. W magiczną rzeczywistość tej powieści wpadniecie po same uszy i nie będziecie chcieli z niej wychodzić. Pod warunkiem, że zabraliście skuteczny środek na komary.
Radek Rak, pisarz
Kostek wychodzi z więzienia i dostaje szansę na rozpoczęcie życia z dala od przestępczego półświatka. Jednak zarówno dawni koledzy, jak i wrogowie nie pozwalają tak łatwo o sobie zapomnieć. Czy Kostek potrafi im się sprzeciwić? Czy wykorzysta swoją szansę? I czy odnajdzie Zośkę, z którą utracił kontakt po feralnym aresztowaniu?W drugim tomie trylogii świat gdańskich cinkciarzy i przestępców został przedstawiony z perspektywy młodego chłopaka, którego życiową drogę naznaczyła samotność.
Kopenhaga, lata 30. XX wieku. Nastoletnia Ester mieszka w ubogiej, robotniczej dzielnicy, gdzie normą są chłodne poranki, kupowanie przecenionego pieczywa i drobne kradzieże. Bohaterka zaprasza nas do tego świata i snuje opowieść o sobie: od lat szkolnych, poprzez pierwsze miłości, aż po dorosłość. Poznajemy jej obawy, marzenia i największe sekrety. Czy Ester uda się uciec z Vesterbro i wieść życie inne od tego, w którym się wychowała?Autobiograficzna powieść o dojrzewaniu, byciu kobietą, przezwyciężaniu biedy i niełatwym podążaniu własną drogą.
Niniejsza praca jest pierwszą monografia jednej z najpiękniejszych kamieniczek dawnego Gdańska, zwanej najpierw Domem Speimana, potem Steffensów, a na koniec Złotą Kamieniczką. Wieloletnie badania autora nad jej dziejami, pozwoliły mu odkryć wiele nieznanych dotąd faktów. W książce opisano m.in. historię parceli, zmiany własności i przemiany zabudowy. W szczegółowy sposób przedstawiono proces powstawania kamieniczki, sylwetki jej twórców, detale architektury, znaczenie i symbolikę rzeźbiarskiej dekoracji fasady. Treść uzupełniają liczne ilustracje.
Ziszcza się amerykański sen bohaterów Wyspy diabła i Złotej wyspy. Do obrosłej legendami ziemi obiecanej udają się przedstawiciele najmłodszego pokolenia z rodu wróżki Karoliny. Szybko przekonują się, że jest to miejsce, w którym równie łatwo zdobyć przyjaciół, co wrogów.
Akcja powieści w ostatnim tomie trylogii przenosi się za ocean, ale niezmienny pozostaje mroczny humor, z jakim Einar Kárason snuje historie.
O autorze:
Einar Kárason – urodził się 24 listopada 1955 w Reykjaviku. Jeden z najpopularniejszych islandzkich autorów i scenarzystów swojego pokolenia. Laureat wielu nagród literackich, członek Stowarzyszenia Pisarzy Islandzkich. Autor kilkudziesięciu powieści, nowel i wierszy. Pierwszą powieść ?etta eru asnar Gu?jón wydał w 1981 r. Dwa lata później ukazał się pierwszy tom trylogii Wyspa diabła, która przyniosła mu popularność i doczekała się adaptacji filmowej i teatralnej oraz licznych przekładów. W 1993 roku wydał pierwszą książkę dla dzieci. Mieszka w Reykjaviku. Jest żonaty, ma cztery córki.
O tłumaczu:
Jacek Godek – aktor, tłumacz, dziennikarz. Przekłady z islandzkiego na polski zaczął w wieku 15 lat od wierszy Jónasa Hallgríssona. Występował na scenach Gdańska, Białegostoku i Reykjaviku. Dotychczas przetłumaczył około 50 islandzkich powieści, tomów poezji i sztuk teatralnych takich twórców jak Hallgrímur Helgason, Sjón, Arnaldur Indri?ason, Steinar Bragi, Sigrí?ur Hagalín, Lilja Sigur?ardóttir, Jón Kalman, Elísabet Jöklusdóttir i Sigurbjörg ?rastardóttir czy Linda Vilhjálmsdóttir (nagroda Europejski Poeta Wolności 2018). Prowadzi stronę e-sagi.pl, gdzie popularyzuje islandzką klasykę.
Dodatkowe:
Trzeci tom trylogii:
1. Wyspa diabła
2. Złota wyspa
3. Ziemia przyobiecana
Ponadczasowa powieść z Estonii o walce „starego” z „nowym”, niełatwym poszukiwaniu własnej tożsamości i zerwanym przymierzu człowieka z przyrodą.
Leśny świat Leemeta się rozpada: przyjaciele i sąsiedzi wyprowadzają się do wioski, aby tam wieść nowe życie podporządkowane pracy na roli i obrządkom chrześcijańskim. Porzucają swoje chaty, obyczaje i umiejętności skuszeni smakiem chleba oraz wynalazkami przywiezionymi przez rycerzy zza morza. Leemet wierzy, że odnajdzie pogrążonego w wiecznym śnie Północnego Gada – jedyną istotę zdolną przywrócić dawny porządek.
Andrus Kivirähk - jeden z najważniejszych pisarzy dzisiejszej Estonii, ceniony za swój wyrazisty styl, talent do tworzenia niezapomnianych postaci i opowieści oraz wszechstronność. Autor powieści, dramatów, książek dla dzieci, pamfletów, współpracuje z telewizją i prasą, twórca tekstów do książek i kreskówek z popularną i lubianą Lottą.
Urodził się w 1970 r., studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie w Tartu, pracuje w dzienniku „Eesti Päevaleht”. Jako powieściopisarz debiutował w 1995 r., a sławę przyniosły mu Rehepapp ehk november (2000) i Mees, kes teadis ussisonu (2007), której polskie wydanie pt. Człowiek, który znał mowę węży jest dwunastym przekładem
„Pod żadnym pozorem nie należy tej powieści traktować jako prozy gatunkowej, choć jest tu wszystko, co być w fantasy powinno. Nie da się też odczytywać jej czysto alegorycznie. W zalewie książek o powrocie do lasu historia Leemeta, ostatniego z tych, którzy mówią językiem węży, stawia czytelnika w dość niewygodnej pozycji. Po tej lekturze wcale się nie wie, czy warto do lasu wracać. Kivirähk rozegrał bowiem swoją opowieść w poprzek podziałów, z którymi tak wygodnie nam się dziś żyje – w palcach i na proch rozpadają się tutaj figury tradycji i nowoczesności, kultury i natury, człowieka i zwierzęcia. Bardzo takich dekonstrukcji dziś potrzebujemy. I takich książek.” - Filip Springer
„Siła książki Michała Ślubowskiego tkwi w wyborze herstorycznej perspektywy, której dotąd próżno szukać w gdańskiej historiografii. Przedstawia postaci wybranych kobiet, mniej lub bardziej znanych, które żyły i umierały, pracowały i kochały w dawnym Gdańsku. To historia także obyczajów, tradycji i zmagania się z przeciwnościami losu. Ponadto Ślubowskiego cechuje niezwykła umiejętność narracji, snucia opowieści o niełatwych czasach i często dramatycznych wyborach, dzięki czemu Czarownice… czyta się jednym tchem. Tak udany debiut wydawniczy tylko zaostrza apetyt na kolejne książki tego autora, których będę niecierpliwie wyczekiwał”.
– dr Jan Daniluk, historyk Uniwersytetu Gdańskiego, badacz i popularyzator dziejów Gdańska i Sopotu
Michał Ślubowski (ur. 1992) – absolwent Wydziału Historycznego UG, przewodnik po Górze Gradowej i Oliwie. Twórca strony Gedanarium, poświęconej historii Gdańska i życiu jego mieszkańców. Otrzymał Stypendium Kulturalne Miasta Gdańska (2019), współpracuje z wieloma instytucjami kultury w mieście. Mieszka z żoną w Oliwie.
Opis książki:Kilka razy bolała ją głowa, potem upadła na ulicy. Tak zaczęła swoją podróż przez kolejne sale szpitalne, w której głównymi stacjami są „pobranie krwi” i „chemia”. Musi przyswoić reguły dotyczące życia w chorobie i jednocześnie znaleźć własną drogę do wyzdrowienia. Pomoc w utkaniu całkiem nowej nici życia przyjdzie z nieoczekiwanej strony. Kraboszki to prywatny dyskurs na temat relacji pacjentka-lekarze i odczłowieczenia w służbie zdrowia. Powieść, oparta na rzeczywistych doświadczeniach, pozwala dostrzec emocjonalny aspekt zmagania się ze śmiertelną chorobą. O autorce:Barbara Piórkowska ? pisarka, poetka. Autorka powieści Szklanka na pająki (2010/2018) i prozy Utkanki (2014), czterech tomów poetyckich, audiobooka poetyckiego, tekstów do piosenek (płyta Piórko Natalii Grzebały); współtwórczyni spektakli poetyckich i spacerów literackich. Prowadziła warsztaty twórczego pisania m.in. na ogólnopolskim festiwalu rozwojowym dla kobiet Progressteron. Ukończyła warsztaty pisania prozą, organizowane przez Wydawnictwo Czarne. Jej teksty były tłumaczone na język angielski, niemiecki, rosyjski i litewski. Laureatka Nagrody Gdańskich Bibliotekarzy „Pro Libro Legendo” za rok 2010. Wielokrotna stypendystka Miasta Gdańska i Marszałka Województwa Pomorskiego. Zbiera wycinanki ludowe. Mieszka w Gdańsku.
W Thulecampie rośnie kolejne pokolenie mieszkańców baraków. Baddi wrócił zza oceanu w aureoli chwały, Danni ma swoje miejsce w wielkiej szafie. W Starym Domu pojawiają się oznaki dobrobytu: radio, auto, telewizor, wycieczki. Mimo dobrej passy cierpienie pozostaje nieodłącznym elementem dzielnicy baraków, a szczęśliwe zakończenia omijają ten zakątek świata.
Niczym przez szkło powiększające autorka obserwuje detale spraw pomijanych, niezauważanych, które toczą się z dala od głównych dróg. Takich, o których woli się milczeć. Każde opowiadanie to los pojedynczego człowieka zdeterminowany przez wielką historię lub przez drobne, codzienne sprawy. Czternaście zapamiętanych obrazków, przy których warto się zatrzymać.
Lata 50. XX wieku. Thulecamp w Reykjaviku – tutaj dzieci zbyt szybko dorastają, rzeczy się zdobywa, a pracę traktuje dorywczo. Na czele wielopokoleniowej rodziny Thomassonów stoi silna i zdeterminowana wróżka Karolina. Jej córka Gogo wychodzi za mąż za żołnierza z USA, co zapoczątkuje w życiu całej rodziny islandzką wersję „amerykańskiego snu”.
Wyspa diabła to w Islandii powieść kultowa. Kupił ją co ósmy mieszkaniec tego kraju.
Einar Kárason – urodził się 24 listopada 1955 w Reykjaviku. Jeden z najpopularniejszych islandzkich autorów i scenarzystów swojego pokolenia. Laureat wielu nagród literackich, członek Stowarzyszenia Pisarzy Islandzkich. Autor kilkudziesięciu powieści, nowel i wierszy. Pierwszą powieść ?etta eru asnar Gu?jón wydał w 1981 r. Dwa lata później ukazał się pierwszy tom trylogii Wyspa diabła, która przyniosła mu popularność i doczekała się adaptacji filmowej i teatralnej oraz licznych przekładów. W 1993 roku wydał pierwszą książkę dla dzieci. Mieszka w Reykjaviku. Jest żonaty, ma cztery córki.
Pierwsza część czterotomowego zbioru poezji Marty Reszczyńskiej-Stypińskiej pt. Poetka XX wieku.
Wiersze liryczne o cechach klasycznej formy i melancholijnym, ściszonym klimacie, refleksyjne, skupione na mijającym czasie. Pisane w Wilnie i Warszawie do wybuchu II wojny światowej.
Zbiory poezji zawarte w tomie 1:
- Drobiazgi
- Echa i cienie
- Uśmiechy
- 1 września 1939
Marta Reszczyńska-Stypińska (1905-1995) – poetka, prozaik, autorka utworów dramatycznych dla dorosłych oraz dla dzieci i młodzieży. Zadebiutowała tomem wierszy Drobiazgi (Wilno 1928). W czasie okupacji przebywała w Warszawie, drukując wiersze w konspiracyjnych antologiach. W 1957 r. opuściła Polskę i osiadła w Wielkiej Brytanii. Współpracowała z londyńskim teatrem „Syrena”, dla którego napisała i adaptowała kilka sztuk scenicznych. Po blisko dwudziestu latach wdowieństwa spotkała w Londynie przyjaciela i sympatię z młodzieńczych lat, Bohdana Stypińskiego i wkrótce połączył ich węzeł ślubny. Opublikowała osiem tomów poezji i zbiór opowiadań Nadzieja – matka cierpliwych. Pisała felietony w prasie emigracyjnej, scenariusze audycji radiowych; tłumaczyła. W 1984 r. otrzymała Nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie za całokształt twórczości.
Przejmująca opowieść o ludziach walczących o uratowanie przepięknej, zabytkowej dzielnicy Gdańska – Biskupiej Górki – przed rozbiórką i zagładą. Skłóceni ze sobą nawzajem muszą przejść wewnętrzną przemianę, by stać się społecznością zorganizowaną wokół wspólnych celów. Symbolem tego zjednoczenia staje się cenny zabytek – zegar na wieży; mieszkańcy Biskupiej Górki muszą znaleźć sposób, żeby go wyremontować i ocalić. Inspiracją do ich działania staje się Królowa Salwatora – dziwaczka, ale zarazem duch dzielnicy.Emma Popik – gdańska pisarka, poetka, dziennikarka, tłumaczka z języka angielskiego. Debiutowała w 1966 r. utworami poetyckimi w miesięczniku społeczno-kulturalnym „Litery”. Pierwsze opowiadanie Mistrz opublikowała w 1983 r. w czasopiśmie „Fantastyka”. Autorka kilkunastu powieści i opowiadań, m.in. Tylko Ziemia (1986), Bramy strachu (1996), Genetyka bogów (1999), Tajemnice Emilki (2014), Złota ćma (2014), Raport (1988). Publikowała m.in. w „Przeglądzie Technicznym”, „Toposie”, „Nowej Fantastyce”. W latach 2000-2015 była redaktor naczelną „Nowego Kuriera Nadbałtyckiego”. Wydaną w 2004 r. książkę Wejście do baśni przetłumaczono na język japoński i zaprezentowano na wystawie wraz z oryginalnymi ilustracjami na Uniwersytecie Miyagi w Sendai.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
