Pierwsza część cyklu z komisarzem Jakubem Mortką
W zimową noc w willi na Ursynowie wybucha pożar, w którym ginie biznesmen, a jego żona, celebrytka, zostaje ciężko poparzona. Przez chwilę wygląda to na nieszczęśliwy wypadek. Przez krótką chwilę.
Sprawę prowadzi komisarz Mortka, przenikliwy człowiek w prestiżowej komórce policji, która potrafi doszczętnie zrujnować życie osobiste. Tao z pozoru proste dochodzenie coraz bardziej się gmatwa i niepostrzeżenie zaczyna pogarszać i tak już trudne relacje komisarza
z byłą żoną.
Czy Mortce uda się rozwiązać sprawę, zanim dojdzie do kolejnej tragedii? Jaki cel ma podpalacz? Dlaczego wybiera akurat te, a nie inne domy? A może zależy mu na konkretnej osobie, a pozostałe podpalenia mają odwrócić uwagę? Czy aby wyegzekwować sprawiedliwość, komisarz naciągnie granice prawa?
Chmielarz ukazuje współczesną Polskę na nieprzyjemnym obrazku: dorosły mężczyzna, wykonujący bardzo trudną pracę, nie jest w stanie wynająć samodzielnego mieszkania, inny wyładowuje swoje frustracje, pijąc i bijąc żonę, kolejny zrobi wszystko dla kariery… Bardzo to przykre, ale i bardzo prawdziwe. I w tej prawdziwości tkwi siła Podpalacza. - Ewa Wrona, portalkryminalny.pl
Najlepszy polski kryminał, jaki czytałem w tym roku. A przecież to debiut niespełna trzydziestoletniego pisarza. - Piotr Kofta, „Wprost”
Na uwagę zasługuje pokazanie siermiężności policyjnej codzienności i przestępczej aktywności oraz konieczność uświadomienia sobie, że prawo, by usankcjonować sprawiedliwość, musi czasami wejść w milczący sojusz z bezprawiem. - Bernadetta Darska
Wojciech Chmielarz opowiada:
„Wiedziałem, że Podpalacz będzie miał kontynuację. Ale nie sądziłem, że w tak krótkim jednak czasie powstanie pięć tomów. I że ta historia potoczy się w takim kierunku. Postaci, które wymyśliłem – Mortka, Kochan, Gruda, Sucha – mocno nie zaskoczyły. Robiły rzeczy, których się po nich nie spodziewałem. Zupełnie inaczej to sobie na początku wyobrażałem, zaplanowałem. Ale to dobrze. Ten świat okazał się znacznie bogatszy i ciekawszy niż mógłbym przypuszczać”.
Wojciech Chmielarz (ur. 1984) – autor kryminałów, dziennikarz, zdobywca Nagrody Wielkiego Kalibru (2015), pięciokrotnie nominowany do tej nagrody. Publikował m.in.
w „Pulsie Biznesu”, „Pressie”, „Nowej Fantastyce”, „Pocisku” i „Polityce”. Były redaktor naczelny serwisu internetowego niwserwis.pl, zajmującego się tematyką przestępczości zorganizowanej, terroryzmu i bezpieczeństwa międzynarodowego. Uznawany za jednego
z najbardziej obiecujących pisarzy kryminalnych młodszego pokolenia. Autor cyklu powieści
o komisarzu Jakubie Mortce: Podpalacz (2012), Farma lalek (2013), Przejęcie (2014), Osiedle marzeń (2016), cyklu gliwickiego: Wampir (2015) i Zombie (2017) oraz postapokaliptycznej powieści Królowa głodu (2014). Mieszka w Warszawie.
Portret Winstona Churchilla jakiego nie znamy. Książka scenarzysty Czasu mroku. Film w reżyserii Joe Wrighta (Pokuta, Anna Karenina), z brawurową rolą Gary'ego Oldmana jako Churchilla, w kinach w styczniu 2018.
Prawa do tłumaczenia nabyli wydawcy z kilkunastu krajów.
Za pomocą słów Churchill odmienił polityczne nastroje, pokrzepił nadszarpniętą determinację rozdygotanego narodu i pokierował go ku niepewnej drodze, która [...] doprowadziła do całkowitego zwycięstwa. Czyż nie jest to materiał na fascynującą historię?
(fragment książki)
Portret człowieka, którego talent polityczny zmienił losy świata. Opowieść o pierwszych miesiącach Winstona Churchilla na stanowisku premiera Wielkiej Brytanii, gdy wygłosił trzy słynne przemówienia wojenne, którymi udało mu się poruszyć serca Brytyjczyków.
Książka pokazuje Churchilla nie tylko jako nieugiętego przywódcę, ale również człowieka nękanego wątpliwościami i obawami, popełniającego błędy, starającego się sprostać niemożliwej sytuacji.
Anthony McCarten – pisarz, dramatopisarz, scenarzysta. Autor scenariusza
do filmu Teoria wszystkiego, za który zdobył nominację do Oskara oraz nagrodę BAFTY (Nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej).
Przekraczając nasze ograniczenia, sięgając poza granice ludzkiego świata, poznaliśmy coś z jego prawdziwego piękna. W najgorszych chwilach udręki wydawało mi się, że odkryłem głębokie znaczenie istnienia, którego dotychczas nie byłem świadomy. Zrozumiałem, że lepiej być lojalnym niż silnym. Na ciele noszę znamiona naszej gehenny. Zostałem uratowany i zdobyłem wolność. Ta wolność, której nigdy nie stracę, dała mi pewność i spokój spełnionego człowieka. Dała mi rzadką radość kochania tego, czego niegdyś nie doceniałem. Rozpoczęło się dla mnie nowe, wspaniałe życie.(fragment wstępu autora)Maurice Herzog oraz Louis Lachenal zdobyli Annapurnę 3 czerwca 1950 roku. Był to pierwszy raz, kiedy na ośmiotysięczniku stanęła ludzka stopa. Moment przełomowy w historii alpinizmu. Książka opisuje losy francuskiej wyprawy, od chwili kiedy wyrusza ona w Himalaje, nie wiedząc jeszcze czy celem będzie Annapurna, czy Dhaulagiri. Aż do heroicznego zejścia z gór i dramatycznych skutków dla zdrowia autora. Klasyka literatury alpinistycznej.Maurice Herzog (1919 2012) francuski alpinista, himalaista. Międzynarodową sławę przyniosło mu zdobycie Annapurny w 1950 roku. Było to pierwsze wejście na szczyt ośmiotysięcznika. W latach 60. był ministrem sportu Francji.
Magdalena i Mateusz Trojanowscy przyjechali do Wlenia i odmienili życie swoje i małego przedwojennego uzdrowiska na Dolnym Śląsku. Otworzyli pensjonat Polna Zdrój, który cieszy się ogromnym powodzeniem.Można tu odpocząć i nabrać sił. Magda gotuje, opowiada, radzi, pociesza i gdy trzeba przytula. Tu potrawy mają swoją historię, a każdy jej składnik pochodzi albo z upraw gospodarzy, albo od pana Ziółko z pobliskiej wsi. Wszystko odbywa się zgodnie z porami roku.Zamieszczone w Polnej Zdrój przepisy czerpią z bliskości z naturą i z kalendarza świąt wszelakich. Ale nie tylko. Przy okazji tej książki powraca nadzieja, mówi Magda, że przestanę wreszcie odbierać telefony z pytaniem: co mam ugotować dla dziewczyny na kolację, żeby została na śniadanie? Albo dla teściowej, żeby jej kapcie spadły?.Jest więc menu na pożegnanie lata, na światowy dzień wegetarianizmu, imieniny, dzień kobiet i dzień dziadka, komunię, osiemnastkę, zaręczyny i wieczór kawalerski. A także mnóstwo porad. O gotowaniu, pielęgnacji ogrodu, hodowaniu ziół, kiszeniu i fermentacji, smażeniu, pieczeniu i wekowaniu, a wszystko napisane tak, że nie sposób się oderwać. Także o codziennym trudzie i znoju, chwilach radości i załamania, a zwłaszcza o tym, że marzenia się spełniają.
Kiedy nad ranem zostają znalezione zwłoki, na miejscu zjawia się komisarz Agnieszka Polkowska. Nikt nie chce z nią pracować – zbyt wiele wymaga, słynie z ostrego języka i jest bardziej inteligentna od kolegów. Jej zaangażowanie w każdą ze spraw nie bierze się znikąd: ma kilka tajemnic i wolałaby się nimi nie dzielić. Ostatnie, czego jej trzeba, to błyskotliwy psychopata – człowiek, który odczuwa emocje tylko wtedy, gdy poluje. Gdy wybiera dziewczyny, osacza je i zabija: powoli, delektując się ich cierpieniem. Jest precyzyjny i metodyczny, przekonany, że nikt mu nie dorówna. Nie popełnia błędów. Do czasu.
Kiedy na jego drodze staje komisarz Polkowska, będzie musiał zmierzyć się równym mu przeciwnikiem, kimś, kto potrafi rozgryźć tok jego rozumowania i podążyć za makabrycznymi wskazówkami.
Czy Polkowskiej uda się ocalić kolejną dziewczynę, mimo seksizmu i niekompetencji jej szefów? Czy tajemnica z przeszłości, która dopada ją w chwili, gdy jej życie zaczyna się układać, pokrzyżuje śledztwo? Czy zdoła uratować życie kogoś, kto jest jej najbliższy?
Igor Brejdygant (ur. 1971), polski scenarzysta, reżyser, fotograf i pisarz, studiował na Wydziale Produkcji Filmowej i Telewizyjnej PWSFTViT w Łodzi. Napisał scenariusze m.in. do Zbrodni (reż. Greg Zgliński), Prostej historii o morderstwie (reż. Arkadiusz Jakubik), Palimpsestu (reż. Konrad Niewolski), Paradoksu (reż. Greg Zgliński, Borys Lankosz i Igor Brejdygant) – na podstawie którego napisał świetnie przyjętą powieść pod tym samym tytułem (Marginesy 2016) – oraz Belle epoque (2017) i międzynarodowej koprodukcji Ultraviolet (2017). W cyklu Szaleńcy Pana Boga zrealizował dokumenty Bracia, Kazanie nad czarną rzeką i Latawiec.
W 1930 roku otwarto we Lwowie Muzeum Zasłużonych Polek. W niewielkich salkach znalazły się obrazy, rzeźby, zdjęcia, dokumenty oraz pamiętniki z powstań i wojen. A także osiemnaście pudeł z biogramami. Można się domyślać, że były wśród nich nazwiska znane, ale i te zupełnie zapomniane. Podobnie jak w zebranych tu opowieściach.
Oto historie lwowianek, które mieszkały w tym mieście całe życie albo tylko chwilę. To próba odpowiedzi na pytanie, jakie były one same i jaki był „ich Lwów”: Lwów wybitnych aktorek i wielkich śpiewaczek, ideowych nauczycielek i zasobnych arystokratek, dzielnych feministek i uduchowionych muz, pełnych poświęcenia żołnierek i wybitnych naukowczyń.
Burzliwa historia Lwowa i zmiana granic sprawiły, że muzeum nie przetrwało, podobnie jak wiele historii kobiet, które współtworzyły to miasto. Kraj zapomniał o swoich literatkach, przebrzmiała sława aktorek, poszły w niepamięć skandalizujące romanse femmes fatales, a praca kresowych siłaczek może budzić dziś politowanie. Poza nielicznymi wyjątkami nie są patronkami ulic, nie mają pomników ani tablic pamiątkowych. Ich codzienne sprawy, dorobek i osiągnięcia wciąż pozostają na marginesie wiedzy o Lwowie. Pozostają nieznane: zarówno bohaterki haseł w encyklopediach , jak i „dziunie” opiewane w lwowskich piosenkach.
Beata Kost urodziła się we Lwowie w polskiej rodzinie jako obywatel radziecki. Zawsze czuła się Polką, jednak nie do końca czuje się lwowianką. W ostatnim czasie to się jednak zaczęło zmieniać. Wychowała się w polskiej enklawie, która chroniła swoje dzieci przed utratą tożsamości narodowej. Rodzina, tajne zajęcia, lekcje religii, działalność kulturalna i społeczna stworzyły w jej sercu obraz małej ojczyzny, który z upływem czasu przestał pasować do aktualnej radzieckiej i poradzieckiej rzeczywistości. Gdy wyjechała na studia do Warszawy, zachłyśnięta polskością stolicy w pewnym sensie starała się o swoim mieście zapomnieć. Więź z miejscem urodzenia okazała się jednak silniejsza. Pewnego razu koleżanka poprosiła ją o oprowadzenie po mieście polskiej wycieczki. Ta chwila zmieniła wszystko… Beata Kost jest autorką Albumu lwowskiego przypominającego dawnych polskich mieszkańców tego miasta. Jest dziennikarką „Kuriera Galicyjskiego”, działa też społecznie i popularyzuje wiedzę na temat dawnej polskiej lwowskiej tradycji i historii.
Nikt z takim pazurem i werwą nie opowiada dziś o przyrodzie!Wystarczy wyjść z domu, żeby nie móc przestać się dziwić. Nie trzeba mieszkać w Puszczy Białowieskiej - wystarczy rozejrzeć się przed blokiem, w parku, nad strumykiem. Rosną tam rośliny pozornie banalne - lebiodka pospolita, babka, macierzanka. Mieszkają zwierzęta, na które na co dzień nie zwraca się uwagi - mrówki, krety, winniczki, trzmiele. Rozgrywa się niezwykły teatr, zmysłowe lekcje biologii, o których Simona Kossak pisze tak, że nagle stają się jasne dla każdego.Simona Kossak znów daje wyraz wrażliwości ujawniającej się w szczególnym widzeniu świata. To pełne miłości i pasji opowieści o przyrodzie, które sprawiają, że chce się rzucić wszystko i pójść do lasu albo nad jezioro. Fascynacja przyrodą sprawiła, że ""córka, wnuczka i prawnuczka"" Kossaków sięga po pióro, by ukazać rośliny i zwierzęta w ich naturalnym otoczeniu. Aparat naukowy, jakim dysponuje autorka, nie odgrodził jej od obserwowania rzeczywistych przejawów życia w przyrodzie. Laboratorium naukowym Simony Kossak była bowiem ukryta w głębi Puszczy Białowieskiej leśniczówka pustelnia. Tam koegzystowała na równych prawach z kunami i popielicami, wyznając zasadę, iż należy żyć zgodnie z naturą swojego gatunku.Simona Kossak: biolog, leśnik, profesor, popularyzator nauki. Znana z bezkompromisowych poglądów i działań na rzecz ochrony przyrody, zwłaszcza Puszczy Białowieskiej, gdzie w starej leśniczówce Dziedzinka mieszkała ponad 30 lat. Urodziła się w artystycznej rodzinie Kossaków, była prawnuczką Juliusza Kossaka i wnuczką Wojciecha Kossaka. Skończyła studia biologiczne na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 2000 otrzymała tytuł profesora nauk leśnych. Pracowała w Zakładzie Badania Ssaków Polskiej Akademii Nauk w Białowieży oraz w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Zakładzie Lasów Naturalnych, gdzie od stycznia 2003 pełniła stanowisko kierownika. Była pomysłodawcą unikatowego na skalę światową urządzenia ostrzegającego dzikie zwierzęta przed przejazdem pociągów. Jej dorobek twórczy obejmuje ogółem kilkaset opracowań naukowych, niepublikowanych dokumentacji naukowych, artykułów popularnonaukowych i filmów przyrodniczych oraz trzy książki.
Laureatka prestiżowej szwedzkiej nagrody literackiej Augustprizet 2016. Prawa do publikacji sprzedane do 10 krajów. Znakomita proza literacka.
Trzy głosy, trzy osoby poszukujące miłości i manuskrypt, który łączy bohaterów…
Max Lamas marzy o kochance, która będzie mówić we wszystkich znanych mu językach. Poszukiwania prowadzą go ze Sztokholmu do Włoch, gdzie poznaje markizę stojącą na krawędzi bankructwa.
Ellinor pochodzi ze wsi w Skanii. Pewnego dnia zamieszcza w sieci ogłoszenie: Mam trzydzieści sześć lat i poszukuję czułego, ale niezbyt czułego mężczyzny. Ci, których spotyka, nie spełniają jej oczekiwań. Gdy tak trudno o przyjemność, miłość chyba w ogóle jest nieosiągalna?
I wreszcie Lucrezia, która jest świadkiem upadku swojej babki w opuszczonym przez wszystkich pałacu.
To właśnie tych troje bohaterów połączy pewien manuskrypt, dla jednych przedmiot troski, dla innych obiekt nienawiści. Od tej pory nic już nie będzie takie samo…
W tym zagmatwanym splocie wydarzeń w centrum znajduje się spojrzenie mężczyzny na kobietę – ale również zauroczenie i upokorzenie, udręka kochanków i marzenie o byciu zrozumianym.
„Wolff opisuje świat kobiet: niektóre są słabe, inne silne, ale każda z nich nosi w sobie ciężar sercowych trosk i straty (…) naprawdę orzeźwiająca powieść.”
„The Independent”
Lina Wolff (rocznik 1973), mieszka w Hörby, wcześniej zamieszkiwała we Włoszech i Hiszpanii, gdzie pracowała jako tłumacz i przedstawiciel handlowy. Debiutowała w 2009 roku zbiorem opowiadań Manga människor dör som du (pol. „Wiele osób umiera jak ty”). Powieść Bret Easton Ellis och de andra hundarna (2012) (pol. „Bret Easton Ellis i inne psy”), nagrodzona nagrodą literacką magazynu „VI” i nominowana do nagrody za powieść roku Szwedzkiego Radia, odniosła ostatnio sukces w tłumaczeniu na język angielski.
Długo oczekiwana kontynuacja ""Shantaram"" - brawurowej powieści inspirowanej prawdziwymi wydarzeniami, która stała się światową legendą. Strach jest jak wilk na łańcuchu. Staje się groźny dopiero gdy go uwolnisz. Smutek ulatuje w otchłani zapomnienia. Gniew można zabić uśmiechem. Tylko nadzieja wiecznie trwa Miliony czytelników zafascynowały losy australijskiego uciekiniera, który pracował dla bombajskiej mafii fałszerzy dokumentów. Minęły dwa lata od dramatycznych wydarzeń opisanych w ""Shantaram"". Lin stracił dwie najważniejsze osoby w swoim życiu - przewodnika duchowego Khaderbhai i miłość życia, Karlę, która została poślubiona przez hinduskiego potentata medialnego. Po kolejnej szmuglerskiej akcji wraca do miasta, które zmieniła się nie do poznania - za bardzo i za szybko. Wielu jego przyjaciół wyjechało, nowi przywódcy mafijnej siatki prześcigają się w coraz brutalniejszych interesach, a osławiony święty człowiek kwestionuje wszystko, czego Lin się nauczył o życiu i miłości. Teraz musi znaleźć swoje miejsce w mieście zła, które żyje według zupełnie nowych zasad. Nie może opuścić Island City - Karla i fatalna obietnica, którą kiedyś złożył, nie pozwolą mu na to.
Poetka, wnuczka Tomasza Zana, przyjaciela Mickiewicza, dziś najczęściej przypominana jako sekretarz marszałka Piłsudskiego. Ona sama także bardziej od wierszy ceniła swoją karierę urzędniczki, dumna, że może służyć Polsce. Ale jej debiut poetycki zrobił furorę. Zachwyt wyraził Stefan Żeromski a Jarosław Iwaszkiewicz fascynował się jej wczesnymi wierszami i do końca pozostał jej czytelnikiem. Jej przekład Anny Kareniny do dziś nie stracił świeżości, a spory z redaktorami przeszły do legendy.
To opowieść o życiu poetki, która jest też zapisem czasów i jej zmagań z przeciwnościami: sieroctwem i samotnością, a także wyprawą do czasów i historycznych wstrząsów, które naznaczyły jej losy, czasem przynosząc zmiany na lepsze, a częściej – katastrofy. Na froncie I wojny światowej opatrywała żołnierzy, umarła pół roku przed zakończeniem stanu wojennego, zupełnie niewidoma.
Wielka dama i kontrowersyjna osobowość. „Jest ekscentryczna. Mówi zawsze, co innego, niż się oczekuje, wprost uosobienie przekory” – pisała o niej Maria Dąbrowska. Emancypantka, katoliczka, na pewnym etapie socjalistka mówiła, że nie interesują jej „podziałki polityczne” między ludźmi, ponieważ uznawała, że w każdym obozie politycznym są ludzie głupi i mądrzy oraz przyzwoici i niezbyt porządni.
Joanna Kuciel-Frydryszak – absolwentka Polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim, dziennikarka, współpracująca m.in. z „Wysokimi Obcasami Extra” i dodatkiem „Gazety Wyborczej” „Ale Historia”; prowadzi zajęcia w Dolnośląskiej Szkole Wyższej.
Autorka biografii Słonimski. Heretyk na ambonie, nominowanej w najważniejszych konkursach na Historyczną Książkę Roku – im. K. Moczarskiego i O. Haleckiego.
Czy wyśnione obrazy są przypadkowe i bezcelowe? A może zawierają przekazy, które, odpowiednio zinterpretowane, pomagają rozumieć siebie i ukryte motywy postępowania? Czy da się dzięki snom znaleźć odpowiedzi na dręczące pytania, zrozumieć swoje pragnienia i lęki? Jak skutecznie przypominać sobie sny, które umykają zaraz po przebudzeniu?
Wielki sennik składa się z dwóch części. Teoretyczna w fascynujący sposób przedstawia wiedzę o snach: od starożytności, przez średniowiecze i nauki Freuda, po najnowsze odkrycia nauki związane z fizjologią snu. Autor podpowiada, jak sny mogą nam pomóc odzyskać harmonię, rozwiązać konflikty, rozwijać zdolności. Daje także proste ćwiczenia i uczy prowadzenia dzienniczka snów. Wyjaśnia, jak rozwijać umiejętność interpretacji i unikać przy tym błędów, jak pokonywać wewnętrzne opory przed analizowaniem nieraz trudnych do zaakceptowania przekazów, a nawet – jak pośrednio sterować przebiegiem snów.
Część praktyczna to ułożony w porządku alfabetycznym leksykon zawierający opis znaczeń symboli sennych. Pochodzą one i ze źródeł historycznych, i opierają się na wynikach nowoczesnych badań. Co to znaczy, gdy śni nam się duch, raj, jabłko lub żaba? Które znaki są pozytywne, a które zapowiadają kłopoty? To i wiele więcej znajdziecie w tym międzynarodowym bestsellerze.
Stwórz swój własny przepis na szczęście.
Poznaj lagom, szwedzką zasadę umiaru, według której ani nadmiar, ani brak nie dają zadowolenia. Lagom, czyli dokładnie tyle, ile trzeba, to poszukiwanie harmonii, właściwych proporcji. To czerpanie radości z małych rzeczy, pielęgnowanie związków, okazywanie szacunku sobie, innym oraz przedmiotom, które nas otaczają.
Media okrzyknęły lagom najgorętszym trendem 2017 roku. Lola A. Akerström tłumaczy, dlaczego to nie tylko modny, ale i ważny temat.
Oto jak zaprosiłam lagom do swojego życia.
Stałam się lepszą słuchaczką.
Odrzuciłam przelotne diety na rzecz zdrowszego podejścia do jedzenia. Teraz jem rozsądnie i z umiarem.
Zmniejszając ilość ubrań, które noszę, i kosmetyków, których używam, pozbyłam się niepotrzebnego, dość powierzchownego stresu.
Kupuję mniej, ale inwestuję w dobrą jakość. Wyrobiłam też w sobie zdrowy nawyk oszczędzania.
Moimi przyjaciółmi są zasady sortowania, napełniania i przerabiania. Używam przedmiotów tak długo, jak to możliwe.
Lagom czyni z nas bardziej uważne istoty, w harmonii z naszym ciałem i potrzebami. Oto prawdziwy szwedzki sekret dobrego życia.
Koniec końców, wszyscy zbyt długo byliśmy nieszczęśliwi: czy nie czas na zmianę?
(fragment książki)
Jak żyła Frida Kahlo? Czym się otaczała? Jakie miejsca kochała? Które najbardziej ją inspirowały? Czym był dla niej Niebieski dom?W tym domu, obecnie jednym z najpopularniejszych muzeów w stolicy Meksyku, artystka przyszła na świat, dorastała, przez wiele lat mieszkała z Diegiem Riverą, a w końcu umarła. W tym domu też kilkakrotnie wracała do zdrowia: najpierw w 1918 roku, gdy zachorowała na polio, a potem w wieku osiemnastu lat po wypadku, z którego ledwo uszła z życiem. Przez prawie dwa lata była przykuta do łóżka, leżąc w gipsie i aparatach ortopedycznych. To właśnie wtedy zaczęła malować: chciała zabić nudę.Po ślubie z Riverą Frida mieszkała w różnych miejscach w Meksyku, a także za granicą, gdy wyjechała na krótko do Stanów Zjednoczonych. Ostatecznie wróciła jednak tam, gdzie się urodziła.Frida Kahlo prywatnie opowiada o tym, jak kultura meksykańska, tamtejsze zwyczaje i krajobrazy wpływały na życie i twórczość tej niezwykłej malarki. Autorka analizuje obrazy, zdjęcia archiwalne, fotografie rodzinne, przedmioty, które Frida zbierała, ukochane miejsca. To opowieść o kobiecie niezależnej, artystce, która wyprzedzała swój czas i rozsławiła sztukę meksykańską.Suzanne Barbezat to pisarka i podróżniczka mieszkająca w meksykańskim stanie Oaxaca. Pracowała również jako nauczycielka i przewodniczka wycieczek. Ukończyła studia pierwszego stopnia z zakresu antropologii na Uniwersytecie McGill w Montrealu.
Nowa powieść cenionej przez czytelników, krytyków i branżę autorki kryminałów i archeolożki.Simona Brenner, znana czytelnikom z Chciwości, jest archeolożką i złodziejką. W dzień bada starożytną biżuterię, a nocą ją kradnie. W obu tych dziedzinach jest bezkonkurencyjna. Jest też niecierpliwa, ma ostry język i brak jej szczęścia do mężczyzn.Tym razem ktoś wciągnął Simonę w makabryczną grę. Kazał jej odszukać i ukraść złote runo, najcenniejszą na świecie złotą sztabę, która nie istnieje. Kiedy dookoła niej giną ludzie, Simona zaczyna podejrzewać, że mit o złotym runie jest prawdą. W tej sytuacji najgorsze, co może się wydarzyć, to godny przeciwnik, pozbawiony skrupułów, wyrachowany, piekielnie inteligentny i doskonale ukryty. Ktoś, w kim obsesja zamienia się w żądzę krwi.Simona daje się wplątać w ten trudny i nierówny pojedynek, w którym liczy się nie tylko refleks złodzieja, ale i mocne nerwy, a do celu można dotrzeć tylko po krwawych śladach. W poszukiwaniu skarbu jedzie na kazachskie stepy, do centralnej Anatolii i do Aten. Musi stawić czoło demonom przeszłości i cały czas oglądać się za siebie. Walcząc ze śmiertelnie niebezpiecznym cieniem, musi też zaryzykować i komuś zaufać. Problem w tym, że najważniejsza spośród reguł dobrej złodziejki mówi wyraźnie: nie ufaj nikomuMarta Guzowska (ur. 1967) od ponad dwudziestu lat jest archeologiem. Pracowała w Troi, w najbardziej prestiżowych wykopaliskach świata. Autostopem zjeździła całą Turcję, wyspy greckie i pół basenu Morza Śródziemnego. Mieszkała w wielu miejscach na świecie, nie zawsze bezpiecznych. W Turcji przeżyła trzęsienie ziemi, w Izraelu drugą intifadę. Ponad rok spędziła w Atenach, mieszkała też w Heidelbergu, Tybindze, Freibergu, Kopenhadze, Tel Awiwie, Budapeszcie i na Krecie. Od dziewięciu lat żyje z rodziną w Wiedniu i tam pisze swoje książki.Współprowadzi portal Zbrodnicze siostrzyczki"" i wraz ze współautorkami napisała książkę Mordercze miasta. Laureatka Nagrody Wielkiego Kalibru w 2013 za debiut literacki Ofiarę Polikseny, wyróżniona też nominacją do tej nagrody za Głowę Niobe i Chciwość. Jej kolejne książki spotkały się z bardzo dobrym przyjęciem: Głowa Niobe (2013), Wszyscy ludzie przez cały czas (2015), Czarne światło (2016) i Chciwość (2016).
Jestem wrakiem, to jest mój dziennikAlternatywny poradnik dla wyprutych rodzicówprzełożyła Magdalena ZielińskaBezpretensjonalny, szczery, zabawny. Nieprzewidywalny jak bycie rodzicem. Jestem wrakiem to dziennik, w którym zanotujecie najważniejsze daty, sporządzicie niezbędne listy, pocieszycie się słowami innych rodziców. Znajdziecie tu miejsce na swoje niepoukładane myśli, niespełnione oczekiwania oraz wszystkie zarówno piękne, jak i trudne momenty rodzicielstwa. Jakie? Na przykład takie: Jeśli chcesz się dowiedzieć, co było w jadłospisie dziecka w ostatnim roku, zajrzyj pod fotelik w samochodzie. Każdy z nas ma w swoim życiu chwile, które wystawiają na próbę naszą odwagę. Zabranie dziecka w gości do domu z białym dywanem jest jedną z nich. Bycie wspaniałym rodzicem mieści się gdzieś pomiędzy nie rób tego a rób jak chcesz. Nie zdajesz sobie sprawy, ilu ludzi nie lubisz, dopóki nie musisz wybrać imienia dla swojego dziecka.Shannon Cullen wymyśliła Jestem wrakiem, kiedy opiekowała się swoimi maluchami. Codziennie zapisywała przynajmniej jedno zdanie podsumowujące miniony dzień. Po roku potrafiła odtworzyć nie tylko najważniejsze daty w życiu dziecka, ale również emocje, które jej towarzyszyły. Jestem wrakiem daje taką możliwość innym rodzicom, a jednocześnie pozwala się pośmiać i spojrzeć z perspektywy na ten najpiękniejszy i najstraszniejszy czas pierwszy rok z dzieckiem.Shannon Cullen ma dwójkę dzieci, mieszka w Londynie. Jako doświadczona mama początkującym rodzicom zaleca dużo dobrego humoru, wyrzeczenie się snu, nieustającą gotowość do przytulania i sporo ginu. Kiedy nie zajmuje się zmienianiem pieluch lub sprzątaniem klocków Lego, pracuje w wydawnictwie.
Po tym, jak odmówiła pracy dla Stasi, Karin Mller została zesłana do nudnej papierkowej roboty. Jednak ani szefostwo Milicji, ani Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego o niej nie zapomniało. W Halle-Neustadt, pokazowym nowym mieście socjalistycznym, ginie porwane dziecko, a władze chcą po cichu wyjaśnić sprawę. Karin Mller zostaje wysłana, by ponownie prowadzić śledztwo pod ścisłym nadzorem Stasi. Próbując nagiąć granice tego, co praworządne, szybko okazuje się, że w labiryncie blokowisk z wielkiej płyty czają się liczne tajemnice, znikają kolejne dzieci, a sama bohaterka musi sobie radzić z naciskami z góry, pozbawionym poszlak śledztwem i bolesnymi wspomnieniami.Rzucona na front sprawy zaginionych bliźniąt, przemierza bezimienne ulice zbudowanego z wielkiej płyty miasta, które, choć młode i pachnące jeszcze świeżym tynkiem, skrywa mroczne tajemnice z nieodległej przeszłości.Stasi i wilk to opowieść o tym, jak trudno jest zapomnieć bolesną przeszłość, nawet w miejscach podporządkowanych świetlanej przyszłości, jaką zaprojektowały władze NRD swoim obywatelom. Karin Mller mierzy się nie tylko z trudnym śledztwem, ale i balansuje na granicy tego, co dozwolone. Jednocześnie w jej życiu osobistym zachodzą zmiany, których się nie spodziewałaDavid Young urodził się w okolicach Hull. Porzucił studia przyrodnicze na Uniwersytecie Bristolskim i przeniósł się na studia humanistyczne. Żeby przeżyć, zajmował się czyszczeniem promowych toalet i kierował ciężarówką rozwożącą mięso. W końcu zajął się dziennikarstwem pisał dla gazet lokalnych, później dla agencji informacyjnych w Londynie, wreszcie dla newsroomów międzynarodowych stacji radiowych i telewizyjnych. Zadebiutował powieścią Stasi i dziecko (Marginesy 2016), która spotkała się ze znakomitym przyjęciem i otrzymała wiele nominacji do ważnych nagród.
Edith Lavery, blondynka o dużych oczach i dobrych manierach, jest córką odnoszącego umiarkowane sukcesy księgowego, którego żona cierpliwie wspina się po drabinie społecznej. Podczas wizyty w domu rodziców Edith spotyka hrabiego Charlesa Broughtona, który – zgodnie z tym, co piszą plotkarskie magazyny – jest jednym z najciekawszych młodych arystokratów, w dodatku do wzięcia.
Kiedy oświadcza się Edith, ta zgadza się za niego wyjść. Ale czy naprawdę kocha Charlesa? Czy imponuje jej jego tytuł, stanowisko i cała reszta?
Nieuniknioną częścią życia w Broughton Hall jest matka Charlesa, przebiegła lady Uckfield, nazywana przez swoich przyjaciół „Googie” i opisana przez narratora – aktora, który swobodnie porusza się wśród wyższych klas i opisuje ich słabości – jako „najbardziej obyta towarzysko osoba, jaką zdarzyło mi się poznać. Posiadała zarówno zegarmistrzowskie oko do szczegółu, jak i znajomość świata właściwą wielkim kokotom”. Lady Uckfield jest przekonana, że ??Edith bardziej interesuje się tytułem hrabiny, niż byciem dobrą żoną jej syna. A kiedy pewnego dnia w Broughton Hall zjawia się ekipa stacji telewizyjna, a wraz z nią obłędnie przystojny szef ekipy, aby nakręcić dramat z epoki, najgorsze lęki Googie wydają się w pełni uzasadnione.
Julian Fellowes, baron Fellowes of West Stafford (ur. 1949), brytyjski aktor, scenarzysta i reżyser filmowy. Trzykrotny zdobywca nagrody Emmy oraz Oscara.
Urodził się w Kairze, gdzie jego ojciec pracował jako dyplomata i arabista. Karierę aktorską rozpoczął w latach 70. Jest znany głównie z ról telewizyjnych – zagrał w wielu filmach i serialach. Na dużym ekranie pojawił się m.in. w Cienistej dolinie Richarda Attenborough (1993) i Jutro nie umiera nigdy (1997).
Oscarem uhonorowano napisany przez niego scenariusz eklektycznego dramatu Gosford Park Roberta Altmana (2002). Był także autorem scenariusza do kilku innych filmów, w tym do swojego debiutu reżyserskiego Separate Lies (2005). Snoby ukazały się w 2004 roku i od tego czasu Julian Fellowes napisał kolejne świetnie przyjęte powieści: Czas przeszły niedoskonały i Belgravię, obie wydane przez Marginesy. W 2011 otrzymał nagrodę Emmy za scenariusz do serialu Downton Abbey.
Rodzina Bradfordów należy do śmietanki społecznej, a produkowany przez nich bourbon stanowi produkt z najwyższej półki. Nad ich ogromną posiadłością i nad skomplikowanym życiem jej mieszkańców czuwa dyskretnie personel, który siłą rzeczy zostaje wplątany w sprawy swoich pracodawców zwłaszcza kiedy okazuje się, że samobójstwo patriarchy coraz bardziej wygląda na morderstwoPodejrzanym może być każdy, ale najwięcej uwagi skupia na sobie Edward, najstarszy syn. Powszechnie wiadomo o animozjach między nim a jego ojcem. Podczas gdy policyjne dochodzenie przybiera na sile, on szuka zapomnienia w alkoholu, jak również w towarzystwie córki swojego dawnego stajennego mentora. Tymczasem przyszłość rodzinnych finansów leży w doskonale wypielęgnowanych dłoniach rywalki Bradfordów w interesach, marzącej o tym, by mieć Edwarda tylko dla siebie.Każdy czyn ma konsekwencje, wszyscy mają swoje tajemnice. Mało komu można ufać. Gdy upadek Bradfordów zdaje się już bliski, nagle zjawia się ktoś dawno uznany już za straconego. Nie wiadomo jednak, czy okaże się on zbawcą, czy raczej najgorszym ze wszystkich grzeszników.Drugi tom po Królach bourbona napisanej z rozmachem sagi o dynastii z amerykańskiego Południa. Ich świat drży w posadach, gdy na jaw wychodzą kolejne tajemnice i przewinienia.J.R. Ward jest autorką ponad dwudziestu powieści, w tym serii o Bractwie Czarnego Sztyletu, święcącej triumfy na liście bestsellerów New York Timesa. Na całym świecie ukazało się ponad piętnaście milionów egzemplarzy jej książek, które wydano w dwudziestu sześciu krajach. J.R. Ward mieszka na południu Stanów Zjednoczonych wraz z rodziną.
Pan Dominique lubi przychodzić do swojego sklepu jeszcze przed świtem. Zanim zapali światło i podniesie żaluzje, zamyka na chwilę oczy. W milczeniu porozumiewa się z wszystkimi odmianami kwiatów i zostawia im dość czasu, żeby wróciły na swoje miejsca, bo podejrzewa, że przez całą noc mieszały się między sobą, i spodziewa się, że kiedy naciśnie włącznik, wszystkie będą tkwiły w swoich wazonach pełnych czystej wody. Nigdy jeszcze nie przyłapał ich w ruchu. Zdarza mu się, że kiedy otwiera sklep, chce zamknąć się w środku i umrzeć. Gdy jednak widzi, jak nieśmiałe rojniki potrafią przetrwać bez wody i opieki, porzucone i zapomniane, rozumie, że i on zdoła przeżyć bez swojej miłości.
Kwiaciarnia pana Dominique’a to ulubione miejsce spotkań Mercedes i Tilde. Obie Hiszpanki już od ponad czterdziestu lat mieszkają i pracują w Paryżu. Czują się samotne: Mercedes została porzucona przez męża tuż po przekroczeniu granicy z Francją, a Tilde nigdy nikogo nie pokochała.
Pewnego dnia ich życia wywraca do góry nogami młoda Violeta, uciekająca z Madrytu przed nieszczęśliwą miłością, która nie daje jej jednak o sobie zapomnieć.
Wzruszająca powieść o miłości, bólu, nieobecności, samotności, emigracji i wygnaniu. O i tym, że czasem zupełnie przypadkowe spotkanie każe nam spojrzeć inaczej na nasze pozornie stabilne życie. I dać powód do zmian.
Maxim Huerta (ur. 1971) ukończył studia magisterskie z nauk o komunikacji na Uniwersytecie San Pablo CEU w Walencji. W 2014 r. jego książka La noche sonada dostała nagrodę Premio Primavera de Novela. Jest autorem powieści Que sea la última vez…, El susurro de la caracola i Sklep w Paryżu oraz kilku sztuk teatralnych. Pracował jako redaktor i prezenter programów informacyjnych w stacjach Telecinco i RTVV, przez jedenaście lat współprowadził też program El Programa de AR. Jako dziennikarz zajmował się również pisaniem o polityce dla prasy walenckiej i pracował w radiu. Współpracuje z licznymi czasopismami, m.in. „National Geographic”.
Rodzinne więzy łączą nas na zawsze bez względu na to, jak daleko próbujemy od nich uciecTrzy siostry Bradford znane są w Rockport w stanie Massachusetts ze swojej urody, pięknych głosów, legendarnych przodków i eleganckiej matki, Sarah, która samotnie, od dnia, kiedy zniknął jej mąż, prowadzi stary Hotel nad Zatoką Szaleńców.Dwie młodsze Anne i Elly kiedy tylko dorosły na tyle, żeby móc to zrobić, uciekły z Zatoki Szaleńców, by spełniać swoje marzenia i uwolnić się od nazwiska Bradford, tymczasem Laura została i stworzyła sobie z pozoru idealne życie: wyszła za mąż, urodziła dziecko i pomaga matce prowadzić hotel.Po serii kiepskich decyzji Anne nie ma wyboru i musi wrócić do domu, stawiając czoło krytycznej matce i najstarszej siostrze. Za nią niechętnie pojawia się Elly, kolejna Bradfordówna, która coś ukrywa.Siostry planują uroczyste przyjęcie urodzinowe dla matki, z trudem próbując utrzymać w tajemnicy fikcję, które z taką pieczołowitością tworzyły. Ale kiedy otwierają się stare, bolesne rany i wychodzą na jaw rodzinne sekrety, siostrzane więzi zostają wystawione na ciężką próbę.Hotel nad zatoką jest kameralnym, szczerym spojrzeniem na siostrzeństwo i rodzinę, lecz pełnym ciepła i humoru. Holly Robinson napisała fascynującą historię o rodzinie: o tym, co ją potrafi rozbić, ale przede wszystkim o miłość, która cementuje jak nic innego.Holly Robinson jest autorką powieści Chance Harbor, Haven Lake, Beach Plum Island, The Wishing Hill, Sleeping Tigers oraz wspomnień The Gerbil Farmer's Daughter. Pracuje jako dziennikarka w NPR, a jej teksty pojawiają się między innymi w The Huffington Post, More, Parents, Publishers Weekly i Redbook.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
