Jak doszło do sformułowania pojęcia ludobójstwa? Jaka była w tym rola Rafała Lemkina, polskiego prawnika żydowskiego pochodzenia? Jakich problemów przysparzało najpierw wprowadzanie terminu ludobójstwo do obiegu prawnego, a następnie karanie przez sądy winnych tej potwornej zbrodni? Jak wyglądała ewolucja idei i systemu penalizacji masowych zbrodni w XX i XXI wieku?
W zebranych w niniejszym, drugim tomie publikacji Ludobójstwo. Nieludzkie zbrodnie czasu wojny i pokoju. Prawo – polityka – historia polsko- i angielskojęzycznych tekstach odpowiedzi na te pytania poszukują prawnicy, historycy i politolodzy. Konwencja w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa powstała w reakcji na zbrodnie popełnione podczas II wojny światowej. Jak jednak pokazują autorzy publikacji, korzenie myślenia o pojęciu ludobójstwa tkwią w czasach o wiele wcześniejszych, a problem zbrodni cały czas należy do wyzwań stojących przed współczesnymi stosunkami międzynarodowymi. Inspiracją dla Rafała Lemkina w jego niestrudzonej pracy na rzecz nazwania „zbrodni bez nazwy” – jak ją określił Winston Churchill – były kolejne zbrodnie, które tragicznie naznaczały historię ludzkości od czasów starożytnych. Jednocześnie problemy z ukaraniem osób winnych zbrodni popełnionych po II wojnie światowej trwają do dziś i splatają się z rzeczywistością konfliktów zbrojnych XXI wieku.
Ludobójstwo towarzyszy ludzkości od zawsze – na co wskazywał m.in. Rafał Lemkin – i niestety nie jest tylko zjawiskiem historycznym.
Z recenzji dr hab. Elżbiety Karskiej, prof. UKSW
Jak doszło do sformułowania pojęcia ludobójstwa? Jaka była w tym rola Rafała Lemkina, polskiego prawnika żydowskiego pochodzenia? Jakich problemów przysparzało najpierw wprowadzanie terminu ludobójstwo do obiegu prawnego, a następnie karanie przez sądy winnych tej potwornej zbrodni? Jak wyglądała ewolucja idei i systemu penalizacji masowych zbrodni w XX i XXI wieku? W zebranych w niniejszym tomie polsko- i angielskojęzycznych tekstach odpowiedzi na te pytania poszukują prawnicy, historycy i politolodzy. Konwencja w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa powstała w reakcji na zbrodnie popełnione podczas II wojny światowej. Jak jednak pokazują autorzy publikacji, korzenie myślenia o pojęciu ludobójstwa tkwią w czasach o wiele wcześniejszych, a problem zbrodni cały czas należy do wyzwań stojących przed współczesnymi stosunkami międzynarodowymi. Inspiracją dla Rafała Lemkina w jego niestrudzonej pracy na rzecz nazwania "zbrodni bez nazwy" - jak ją określił Winston Churchill - były kolejne zbrodnie, które tragicznie naznaczały historię ludzkości od czasów starożytnych. Jednocześnie problemy z ukaraniem osób winnych zbrodni popełnionych po I wojnie światowej trwają do dziś i splatają się z rzeczywistością konfliktów zbrojnych XXI wieku. Opracowanie to poświęcone jest bardzo istotnej problematyce, która nabiera coraz większego znaczenia, tak w praktyce, jak i w doktrynie prawa międzynarodowego. Ludobójstwo towarzyszy ludzkości od zawsze i niestety nie jest tylko kategorią historyczną. Z recenzji dr hab. Elżbiety Karskiej, prof. UKSW
Jaka była geneza państw totalitarnych? Co sprawiło, że ich powstanie i funkcjonowanie było możliwe? Co odróżnia je od innych zbrodniczych reżimów? W jakiej mierze zagrożenie totalitaryzmem pozostaje aktualne również dzisiaj? W zebranych w tej książce tekstach odpowiedzi na powyższe pytania poszukują naukowcy zainspirowani dorobkiem Carla J. Friedricha. Żyjący w XXI wieku badacze, bogatsi o wiedzę historyczną oraz obserwację współczesnych tendencji, stają przed wyzwaniem krytycznego rozwinięcia jego teorii. Książka jest skierowana do wszystkich czytelników zainteresowanych nie tylko zrozumieniem dziejów XX-wiecznych totalitaryzmów, lecz także wyciąganiem z nich wniosków dotyczących otaczającej nas rzeczywistości. Ani próby poddania wszystkich sfer życia człowieka kontroli, ani stosowanie zmasowanego terroru nie odeszły bowiem do przeszłości.
Trzy pokolenia to opowieść o świecie, który przemija właśnie bezpowrotnie. O przedwojennej inteligencji, starannie wykształconej, często pochodzącej z Kresów. O ludziach, którzy wierzyli, że Polska odzyska niepodległość, a następnie włączyli się aktywnie w odbudowę ojczyzny, swoje dzieci wychowując w duchu patriotyzmu. Kiedy zaś ponownie przyszło walczyć z wrogiem - nie wahali się jej bronić. Ale przede wszystkim to opowieść o ich potomkini - Izie Galickiej z domu Mikulskiej. Córce lekarza psychiatry Karola Mikulskiego i pianistki Jadwigi Mikulskiej z domu Gieysztor. Iza Galicka z wykształcenia była historykiem sztuki, z zawodu inwentaryzatorką zabytków, przez wiele lat pracowała w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Opisywała skarby Mazowsza oraz innych regionów Polski. Podczas terenowych objazdów razem z Hanną Sygietyńską odkryła wiele cennych dzieł. Najważniejsze to obraz Ekstaza św. Franciszka El Greca. Iza Galicka kochała góry - wspinaczkę i jazdę na nartach, kochała podróże - po najbliższej okolicy i po najdalszych krainach, ale nade wszystko kochała ludzi. Była ciekawa drugiego człowieka, słuchała uważnie i chętnie dzieliła się historiami ze swojego życia. Z jej opowieści, w ogromnej mierze, powstała ta książka.
Co sprawiało, że zwykli Niemcy stawali się gorliwymi zwolennikami Hitlera? Jak niewielka,ekstremistyczna partia NSDAP przekształciła się wmasowy ruch polityczny? Dlaczego, mimopoczątkowych wyborczych porażek, zdołała zgromadzić ogromne społeczne poparcie? Wjaki sposóbmiliony osób głęboko przyswoiły sobie poszczególne aspekty nazistowskiej ideologii? Czemuogromna część Niemców zaakceptowała wywołanie krwawej wojny, masowy terror iniezliczonezbrodnie?Autor poszukuje odpowiedzi na te pytania, opierając się na różnorodnych źródłach, przede wszystkimna bogatym materiale archiwalnym. Rekonstruuje, jak krystalizowała się nazistowska ideologia, orazopisuje przyczyny imechanizmy gromadzenia się wokół NSDAP przedstawicieli kolejnych grupspołecznych. Zachęca przy tym czytelników, by spojrzeć na idee iprogram nazistów jako na zestawkonkretnych obietnic ipropozycji złożonych niemieckiemu społeczeństwu, anie irracjonalną,niespójną mieszankę absurdalnych pomysłów. Wswojej książce stara się zbadać, obecność którychkomponentów była decydująca dla powszechnej akceptacji polityki Hitlera. Ukazuje, jakie elementykultury politycznej Niemiec sprzyjały temu, by to właśnie nazistowska synteza retoryki skrajnienacjonalistycznej, rasistowskiej isocjalistycznej znalazła tak szeroki oddźwięk nad Renem.Robert Gellately kanadyjski historyk, badacz dziejów XX wieku, wszczególności nazistowskiegoisowieckiego totalitaryzmu. Wieloletni wykładowca Florida State University. Autor m.in. StalinsCurse: Battling for Communism in War and Cold War (2013).
Władysław Bieńkowski był przedwojennym komunistą. W 1941 roku przedostał się ze Lwowa do Warszawy, gdzie wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Z czasem został bliskim współpracownikiem Władysława Gomułki. Po wojnie był między innymi członkiem Sekretariatu KC i ministrem oświaty. Należał w tamtych czasach do najważniejszych ideologów partyjnych w Polsce. Narastające w latach 60. krytyczne nastawienie Bieńkowskiego do władz doprowadziło do usunięcia go w 1969 roku z PZPR. W późniejszym okresie Bieńkowski współpracował z Komitetem Obrony Robotników oraz Towarzystwem Kursów Naukowych. Zmarł w 1991 roku. Bartłomiej Kapica w swojej książce nie ogranicza się do rekonstrukcji biografii jednego z ważniejszych marksistowskich intelektualistów, który po latach zdecydował się zająć krytyczne stanowisko wobec totalitarnego państwa i wesprzeć opozycję. Autor stara się również odtworzyć kontekst instytucjonalny, w którym funkcjonował Bieńkowski państwa rządzonego przez komunistów i szeroko rozumianego ruchu komunistycznego. Zastanawiając się nad źródłami przekonań Bieńkowskiego, stawia pytanie o ich spójność z czynami. Stara się przy tym uniknąć zarówno łatwych osądów, jak i bagatelizowania pracy Bieńkowskiego na rzecz komunistycznego reżimu. To książka, której w Polsce brakowało. Poznajemy losy życia i wybory ideowe jednej z czołowych postaci ruchu komunistycznego, o momentami istotnym wpływie na polskie życie polityczne []. Doceniam szczególnie obiektywizm, wyważenie, profesjonalny dystans autora, który jednocześnie nie waha się przed opisaniem mechanizmów budowy niedemokratycznego systemu i idei politycznych, których realizacja mimo szczytnych haseł w praktyce oznaczała zniewolenie i cywilizacyjną zapaść.dr hab. Radosław Ptaszyński, prof. US
W słynnej pracy Przeszłość pewnego złudzenia. Esej o idei komunistycznej w XX w. Franois Furet skomentował poglądy Ernsta Noltego na temat faszyzmu, nazizmu i komunizmu. Tak zaczęła się znajomość obu historyków i trwająca w latach 19961997 wymiana listów, które zostały zebrane w tej książce. Wroga bliskość jest zapisem spotkania dwóch wybitnych intelektualistów, którzy w osobistej formie, dalekiej od chłodnych akademickich wywodów rozmawiają o sprawach fundamentalnych.Wychodząc z różnych perspektyw, Furet i Nolte odnajdują podobieństwa i różnice w swoim spojrzeniu na genezę i istotę totalitarnych ideologii. Wskazują również na powody głęboko zakorzenionej niechęci do zestawiania zbrodni komunistycznych i nazistowskich na zachodzie Europy.Bez względu na odmienną sytuację historyków niemieckich i francuskich, warunkującą ich zrozumienie XX wieku, jest jasne, że obsesja faszyzmu, a zatem i antyfaszyzmu, została zinstrumentalizowana przez ruch komunistyczny jako narzędzie pozwalające ukryć przed opinią publiczną jego prawdziwe oblicze.Fragment listu F. FuretaFranois Furet (19271997) francuski historyk, badacz dziejów rewolucji francuskiej oraz komunizmu, profesor Uniwersytetu w Chicago. Po polsku ukazały się m.in. jego książki Prawdziwy koniec Rewolucji Francuskiej (1994) oraz Przeszłość pewnego złudzenia. Esej o idei komunistycznej w XX w. (1996). Został wybrany na członka Akademii Francuskiej.Ernst Nolte (19232016) niemiecki historyk, badacz dwudziestowiecznych totalitaryzmów, profesor Freie Universitt w Berlinie. Do jego najbardziej znanych dzieł należą Der Faschismus in seiner Epoche (1963) oraz Der europische Brgerkrieg 19171945. Nationalsozialismus und Bolschewismus (1987). W latach 80. jego opinie dotyczące genezy nazizmu wywołały w Niemczech głośną debatę, określaną mianem sporu historyków (Historikerstreit).
W ramach operacji „Reinhardt” Niemcy zamordowali w latach 1942–1943 ponad półtora miliona osób pochodzenia żydowskiego, w większości obywateli przedwojennej Polski. Ginęli oni przede wszystkim w obozach w Bełżcu, Sobiborze i Treblince, specjalnie utworzonych w celu ich masowego zabijania. Niewielu więźniów przeżyło te obozy i mogło opowiedzieć swoje historie, dodatkowo upamiętnienie utrudniły likwidacja Bełżca, Sobiboru i Treblinki w 1943 roku oraz konsekwentne zacieranie przez Niemców śladów zbrodni.
Niniejszy przekład oparty jest na poprawionym i rozszerzonym wydaniu klasycznej już pracy Icchaka Arada. W syntetycznej formie autor opisuje przygotowanie i wykonanie operacji „Reinhardt”, likwidację gett w Generalnym Gubernatorstwie, m.in. w Lublinie, Warszawie, Krakowie, Radomiu, Lwowie, oraz Okręgu Białystok, a także szacunki dotyczące liczby ofiar. Oprócz dokumentowania historii obozów przypomina również tych, którzy zdecydowali się z nich uciec lub zorganizować powstania, by ocalić życie.
Dziennik 19391944 Stanisława Srokowskiego to zapiski przedwojennego wojewody, człowieka dobrze zorientowanego w sprawach państwa, czerpiącego informacje zarówno z własnych obserwacji, jak i ze źródeł, których nie ujawnił. Spostrzeżenia Srokowskiego, pisane tonem pozbawionym egzaltacji, przełamują potoczne wyobrażenia o okupacji niemieckiej w okręgu podwarszawskim, a często, zwłaszcza w opisie postaw społecznych, szokują.Srokowski, mieszkając na legionowskim Bukowcu, opisuje przede wszystkim życie okupacyjne Legionowa. Poznajemy ceny produktów, nastroje mieszkańców, wreszcie to, o czym mówi tak zwana ulica. Są też kontrowersyjne sprawy obyczajowe, nie zawsze możliwe do zweryfikowania. Nie wszystko okazywało się prawdą, a niektóre przytoczone opinie można uznać z perspektywy czasu za krzywdzące. Obrazują jednak ówczesny sposób myślenia pewnej części społeczeństwa.Autor Dziennika, pisząc o zagadnieniach związanych z konspiracją (m.in. o sytuacji w Warszawie), o których nie powinien dowiedzieć się okupant, zastosował swoisty klucz. Za enigmatycznym wyrazem czy równoważnikiem zdania kryły się historie ukrywanych rodzin żydowskich czy sprawy związane z wydawaniem konspiracyjnego czasopisma Reduta. Autorzy przypisów rzeczowych podjęli próbę wydobycia i omówienia tej drugiej, zaszyfrowanej rzeczywistości. Wymagało to żmudnej analizy porównawczej z innymi źródłami okupacyjnymi z terenu Legionowa i okolic.Przedstawione mi do oceny opracowanie zasługuje na publikację. Wydane powinno być już zresztą dawno. Sumiennie opracowane i opatrzone dobrym wstępem i przypisami rzeczowymi wzbogaci zestaw ogłoszonych drukiem dzienników i diariuszy z okupacji niemieckiej w Polsce.prof. dr hab. Marek Kornat
Czym jest totalitaryzm? Jakie cechy musi nosić ustrój, żeby można go byłonazwać dyktaturą totalitarną? Czy dwudziestowieczne dyktatury totalitarne mającoś wspólnego z dawnymi autokratyzmami, również tymi z czasów starożytnych?Jakie mechanizmy nimi rządzą i jaka jest ich żywotność?Dyktatura totalitarnai autokracja przedstawia podstawowe cechy państwa totalitarnego i omawiazagadnienie trwałości systemów totalitarnych oraz ich dalszej ewolucji. Pierwszewydanie tej książki ukazało się w 1956 roku. Szybko uznano ją za jeden znajważniejszych głosów w intelektualnej debacie dotyczącej zagadnieniatotalitaryzmu.W 1963 roku praca została zaktualizowana i gruntownieprzeredagowana. Ta druga edycja stała się podstawową niniejszego wydania,zawierającego pierwszy w historii przekład na język polski klasycznej jużrozprawy.Książkę Carla Friedricha i Zbigniewa Brzezińskiego można czytaćjako próbę dowiedzenia, że istnieją dostateczne racje, by posługiwać siępojęciem totalitaryzmu (czy raczej w wypadku prezentowanej tu książki dyktaturytotalitarnej).Z wprowadzenia dr. ArkadiuszaGórnisiewicza
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
