W skład publikacji wchodzą: Czy mamy polską architekturę? (1916 r.); Jak powinna być odbudowana wieś polska (1915 r.); Nie zatracajmy charakteru chaty polskiej (1915 r.); O attykach polskich i polskich dachach wklęsłych (1909 r.); Tradycya budownictwa ludowego w architekturze polskiej (1917 r.); W obronie budownictwa drzewnego (1915 r.)
Reprint oryginału z 1798 roku. Dzieło to nieznanego autora jest przypisywane Apolinaremu Wieczorkowiczowi (1661-1728) jako jedna z czterech prac, które opublikował anonimowo. Wieczorkowicz dokonał wyboru i przysposobił do druku wiedzę 20 wybitnych eskulapów europejskich, których nazwiska wypisane są zaraz za stroną tytułową. Na końcu książki znajduje się indeks rzeczowy, bardzo pomocny przy korzystaniu z dzieła naukowego. Sam Apolinary Wieczorkowicz w 1680 r. wstąpił do zakonu franciszkańskiego, choć nie przyjął nigdy święceń kapłańskich. Działał w licznych klasztorach w ówczesnej Polsce oraz na Górnym Śląsku jako brat zakonny.
Cieślictwo polskie z rysunkami zawiera wzory sztuki ciesielskiej wywodzące się ze sztuki ludowej. Plany, rzuty, zdjęcia, przykłady mieczowań, odrzwia i drzwi staropolskie, wiązania, bramy, stropy drewniane, słupy z mieczowaniem, zdjęcia domów wiejskich i dworów, dachów, szczytnic, okien i okienek. Zbiór 3 zeszytów.
Zbiór 10 zeszytów autorstwa Jana Sasa Zubrzyckiego wydanych w latach: Cieśla 1915-1916; Murarz 1917-1919. Wzory sztuki ciesielskiej wywodzące się ze sztuki ludowej, tradycyjne polskie wykończenia i zabudowy. Plany, rzuty, zdjęcia, przykłady mieczowań, odrzwia i drzwi staropolskie, wiązania, bramy, stropy drewniane, słupy z mieczowaniem, zdjęcia domów wiejskich i dworów, dachów, szczytnic, okien i okienek. Obiekty przedstawione na zdjęciach w większości już nie istnieją. Zawartość: Cieśla polski: Zeszyty I-V - 40 tablic i 20 stron objaśnień; Murarz polski: Zeszyty I-V - 40 tablic i 20 stron objaśnień
Trzy zeszyty wzorów sztuki ciesielskiej wywodzące się ze sztuki ludowej. Zawiera wzory sztuki ciesielskiej wywodzące się ze sztuki ludowej. Liczne przykłady rzutów i planów, ozdób, mocowań, stropów drewnianych, zdjęcia domów wiejskich i dworków. ""Istota cieślictwa polskiego wypływa ze wzniosłości ducha, górnie panującego nad życiem i ponad sprawami codziennemi.""
Murarz Polski . Wzory i przykłady polskiego budownictwa ceglanego dla odbudowy kraju. - Jan Sas Zubrzycki Zbiór 5 zeszytów autorstwa Jana Sasa Zubrzyckiego wydanych w latach 1916-1919. Tytuł ten stanowi uzupełnienie ""Cieślictwa polskiego"" oraz ""Polskiego budownictwa drewnianego"". Zubrzycki ukazuje wzory sztuki budowlanej wywodzące się ze sztuki ludowej oraz dworskiej i mieszczańskiej, tradycyjne polskie wykończenia i zabudowy. Na 40 tablicach zostały objaśnione i przedstawione przykłady planów i rzutów domów i chat polskich, murowanych oraz wzory łuków, sklepień, filarów podcieni, wykorzystania materiałów. Obiekty przedstawione na rysunkach w większości już nie istnieją.
Cieśla polski. Wzory i przykłady polskiego budownictwa drewnianego dla odbudowy kraju.- Jan Sas Zubrzycki Zbiór 5 zeszytów autorstwa Jana Sasa Zubrzyckiego wydanych w latach 1915-1916. Tytuł ten stanowi uzupełnienie ""Cieślictwa polskiego"" oraz ""Polskiego budownictwa drewnianego"". Wzory sztuki ciesielskiej wywodzące się ze sztuki ludowej, tradycyjne polskie wykończenia i zabudowy. Na 40 tablicach ukazane są przykładowe plany, rzuty, zdjęcia chat, sposoby wiązań, mieczowań, drzwi, stropów i innych elementów architektonicznych wraz z dokładnymi objaśnieniami na kolejnych 20 stronach. Obiekty przedstawione na zdjęciach w większości już nie istnieją.
Reprint broszurki z 1931 roku, zawierający przepisy na dania mączne ( np. klusków, pierogów, makarony), potraw z różnych kasz polskich i zagranicznych oraz ryżu. Jak pisze sama autorka ""zstępując z wyżyn poezji do nizin prozy życia codziennego, należy kaszę wprowadzić do jadłospisów dzieci, osób starszych i o słabszem trawieniu, gdyż jest nie tylko nadzwyczaj pożywna, łatwostrawna, lecz, odpowiednio przyrządzona, również bardzo smaczna.""
Reprint oryginału z 1870 roku. Książka, która od 1839 roku do końca XIX wieku była obowiązującym tytułem w urzędach powiatowych i gminnych, zakładach leczniczych i farmaceutycznych, jako poradnik do ratowania ludzi. Znajdują się tu informacje odnośnie udzielenia pomocy w razie utonięcia, uduszenia, powieszenia, skaleczenia i otrucia truciznami, a także sposoby na stworzenie antidotum i odtrutek np. w przypadku ukoszeń owadów i innych zwierząt. Dr Andrzej Janikowski był jednym z najwybitniejszych lekarzy medycyny sądowej w XIX wieku. Dzięki niemu powstała Szkoła Farmaceutyczna w Warszawie, w której sam wykładał. Jego prace, głównie z medycyny sądowej, były wysoko oceniane w XIX wiecznej Europie.
Komisarz Wiktor Trak prowadzi dochodzenie dotyczące zabójstwa biznesmena. Mężczyzna zostaje zastrzelony przed wejściem do warszawskiego metra. Pojawia się kilka tropów i wiele wątpliwości. Doświadczony detektyw napotyka na kolejne trudności. Sprawa okazuje się być jednym z elementów wyrafinowanej gry, w której chodzi o pieniądze, ale także o realizację wyreżyserowanej przez przestępczy układ rzeczywistości. Smaczku akcji dodają bohaterowie powieści - silne osobowości z rożnych środowisk. Fabuła o wartkiej akcji i szybkich zwrotach.
Zawsze Oni. Obrazy historyczne i obyczajowe z czasów Kościuszki i Legionów.- Kajetana Suffczyńskiego z ilustracjami Juliusza Kossaka Reprint oryginału z 1875 roku. Trzy tomy w jednym woluminie. Bogato ilustrowana powieść Kajetana Suffczyńskiego- uczestnika powstania listopadowego. Jest to najbardziej poczytny zbiór opowiadań z dziejów chwały Wojska Polskiego w czasach Insurekcji Kościuszkowskiej i Wojen Napoleońskich.
Krzysztof Mikołaj Dorohostajski herbu Leliwa, o przydomku Monwid (1562 ? 1615), marszałek wielki litewski, pan na Dorohostajach na Wołyniu oraz Oszmianie Murowanej w województwie wileńskim, zaprzyjaźniony z Radziwiłłami, był postacią znaną, zarówno na królewskim dworze, jak i wśród braci szlachty. Wszelako do potomności przeszedł jako autor słynnej Hippiki, wydawanej kilkakrotnie w XVII i XVIII w. Podróżując w młodości po Włoszech, najdłużej bawił w Neapolu, gdzie zetknął się ze znakomitymi hodowcami koni i nauczycielami jazdy konnej (Caracciolo, Corte, Ferraro). Szczególnie Piero Antonio Ferraro, słynny ?hippolog? i nadworny koniuszy wicekróla neapolitańskiego, księcia de Osuna, udzielił Dorohostajskiemu lekcji konnej jazdy i niewątpliwie pierwszy zachęcił go do opracowania podręcznika hodowli tych zwierząt. Po trudach wojny inflanckiej (1602) Dorohostajski osiadł na wsi i tutaj doprowadził do końca swoje dzieło, nad którym od lat pracował: Hippika, to jest o koniach księgi. W ostatecznej redakcji rękopisu wielką rolę odegrał wojewoda trocki Mikołaj Krzysztof Radziwiłł Sierotka, także wybitny znawca hippologii. Autor wzorował się jednak na poznanych za młodu dziełach włoskich, na własnych zamiłowaniach do konia i na własnej stadninie. Tak więc Hippika miała być dziełem praktycznym (hodowla konia), a nie teoretycznym, tak dla ziemianina, jak i żołnierza w polu. Autor, przywiązując wagę do starannej szaty graficznej, zamówił miedziorytowe ilustracje bynajmniej nie za granicą, w Niderlandach, lecz u znanego radziwiłłowskiego sztycharza, Tomasza Makowskiego, popierając w ten sposób twórczość rodzimą. Grafik ten wykonał w Nieświeżu w r. 1602, na podstawie własnych rysunków, kartę tytułową i 44 tablice, w tym 24 plansze wyobrażające figury koni na tle krajobrazów. Te ostatnie ryciny są kopiami sztychów z serii Equile Joannis Austriaci Caroli V Imp., która ukazała się w Antwerpii w 1578 r. Pozostałe miedzioryty Makowskiego przedstawiały krajobrazy i zamki. Hippika, urozmaicona cytowanymi wierszami Wergiliusza, zawierała pierwszorzędne informacje o hodowli koni i przez długie lata była najpopularniejszym w tej mierze podręcznikiem, kasując konkurencyjną Hippikę Krzysztofa Pieniążka z 1607 r. Dzieło Dorohostajskiego ukazało się w Krakowie w 1603 r., u Andrzeja Piotrowczyka. Następne edycje miały miejsce w Poznaniu 1620 r.(z miedziorytami Makowskiego) oraz w Krakowie w 1647 r. w drukarni Łukasza Kupisza i w Drukarni Akademickiej (w obu tych wydaniach figurowały już gorsze ilustracje drzeworytowe). Notowane są jeszcze edycje z 1700 r . ok. 1730 r.
Ukazała się ona po ukraińsku i polsku (1902). Stanowiła ważny przełom w badaniach nad Huculszczyzną i na długie lata stała się nieomal encyklopedią kultury huculskiej. Także współcześni badacze korzystają ze szczegółowych opisów Szuchiewicza. Wielkim walorem jego pracy jest zaprezentowanie nazewnictwa wszystkich opisywanych obiektów oraz zwyczajów, a także załączenie niezwykle bogatego materiału ilustracyjnego prezentującego omawiane zagadnienia. Znajdujemy w niej szczegółowe dane na temat budownictwa, stroju, zajęć ludności, przemysłu domowego, obrzędowości, pieśni i podań. Monografia ta była owocem dwudziestoletnich własnych badań i obserwacji.
Ukazała się ona po ukraińsku i polsku (1902). Stanowiła ważny przełom w badaniach nad Huculszczyzną i na długie lata stała się nieomal encyklopedią kultury huculskiej. Także współcześni badacze korzystają ze szczegółowych opisów Szuchiewicza. Wielkim walorem jego pracy jest zaprezentowanie nazewnictwa wszystkich opisywanych obiektów oraz zwyczajów, a także załączenie niezwykle bogatego materiału ilustracyjnego prezentującego omawiane zagadnienia. Znajdujemy w niej szczegółowe dane na temat budownictwa, stroju, zajęć ludności, przemysłu domowego, obrzędowości, pieśni i podań. Monografia ta była owocem dwudziestoletnich własnych badań i obserwacji.
Ukazała się ona po ukraińsku i polsku (1902). Stanowiła ważny przełom w badaniach nad Huculszczyzną i na długie lata stała się nieomal encyklopedią kultury huculskiej. Także współcześni badacze korzystają ze szczegółowych opisów Szuchiewicza. Wielkim walorem jego pracy jest zaprezentowanie nazewnictwa wszystkich opisywanych obiektów oraz zwyczajów, a także załączenie niezwykle bogatego materiału ilustracyjnego prezentującego omawiane zagadnienia. Znajdujemy w niej szczegółowe dane na temat budownictwa, stroju, zajęć ludności, przemysłu domowego, obrzędowości, pieśni i podań. Monografia ta była owocem dwudziestoletnich własnych badań i obserwacji.
Przedsięwziąłem tę część królestwa, w której się urodziłem i gdzie mi najpiękniejsze chwile życia mego ubiegły, tę, która tm samm jest i lepiej mi znajomą i bliższą, że tak powiem, serca mojego niż inne"". Adam Lerue (1825-1863) urodził się w roku w Dubience. W latach 1844-1851 uczył się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Jeszcze w trakcie studiów został zaangażowany jako rysownik Delegacji do Opisywania Starożytności w Królestwie Polskim pracującej pod kierownictwem K. Stronczyńskiego. Delegacja inwentaryzowała zabytki znajdujące się guberniach Królestwa Polskiego. Adam Lerue postanowił opublikować swoje akwarele wykonane w 1852 roku w Guberni Lubelskiej. Dzieło zatytułowane Album Lubelskie składało się z 12 zeszytów, wydawanych od 1857 do 1859 roku w Zakładzie Litograficznym Adolfa Pecqa i S-ki w Warszawie. Każdy zeszyt zawierał 4 lub 5 litografii przedstawiających zabytki Guberni Lubelskiej oraz krótki opis obiektów. Litografie ukazujące reprezentacyjne, zabytkowe fragmenty Lublina, przygotował sam Lerue oraz trzech innych litografów: Julian Cegliński, Alfons Matuszkiewicz i Władysław Walkiewicz.
Ciasto plastyczna i elastyczna masa powstała przez zagniecenie mąki, wody i innych składników, np. cukru, jajek, tłuszczów. Niektóre ciasta, np. na bezy lub makaroniki nie zawierają w swoim składzie w ogóle mąki. Do wielu ciast dodaje się nie wodę, lecz mleko, maślankę, kefir, jogurt, roztopione masło, olej, sok owocowy, napój gazowany itp. Zdarza się też, że nie ma w nich żadnego płynu, tylko jajka, np. ciasta na biszkopty, lub też miód, np. ciasta na niektóre pierniki i miodowniki. W zależności od przeznaczenia może zostać poddane fermentacji przy pomocy drożdży lub zakwasu, co spulchnia lub czasami zakwasza ciasto. W celu spulchnienia ciasta używa się również np. sody oczyszczonej, proszku do pieczenia, lub piany z białek. Ciasta można piec, gotować i smażyć, a otrzymuje się makarony, kluski, pieczywo zwykłe (chleby), półcukiernicze (chały, strucle) i cukiernicze (ciasta, ciastka, torty).
Reprint oryginału z 1901 r., dwa tomy w jednym woluminie. Tom I - "Przyroda pszczół" zawiera informacje o historii, życiu i anatomii pszczoły, sposobach użycia miodu i innych produktów pszczelarskich oraz o istotach wrogich pszczołom. Tom II - "Gospodarka w pasiece" dotyczy urządzania pasiek i uli, narzędzi i przyborów potrzebnych
do utrzymania pasiek oraz pielęgnacji pszczół w różnych porach roku.
Reprint oryginału z 1889 r. przetłumaczone przez p. prof. dr. Henryka Łuczkiewicza.Jest to tłumaczenie/ przekład starożytnego klasyka lekarskiego Celsusa, zwanego rzymskim Hipokratesem.Tytuł do XVIII wieku był najwybitniejszym dziełem medycznym, który ze względu na szczegółowo opisaną i skompilowaną wiedzę medyczną był traktowany jako podręcznik lekarski. Zawiera nie tylko opisy zielarskich sposobów zwalczania i zapobiegania chorób, ale również przedstawione zostały opisy chirurgiczne i narzezia potrzebne do wykonania wszelkich operacji.
Kartofle są jedną z najużyteczniejszych i najbardziej upowszechnionych roślin tak w ogólności w Europie, jako też i w naszym kraju w szczególności. Nieodrzeczy więc będzie przysłużyć się naszemu krajowi książką, nie wielką co do objętości, ale zalecającą się tem, że wszelkiego stanu i majątku gospodarz lub gospodyni, chociażby z kądinnąd wiadomości ich niezbyt rozległe były, może się w krótkim czasie łatwo i z zadowolnieniem obznajomić z nieskończonem mnóstwem użytkowania z tego produktu, a tem samem małym bardzo kosztem ulepszyć znacznie swoje domowe gospodarstwo. Mnóstwo znajduje się książek u wszystkich prawie narodów, traktujących z mniejszą lub większą dokładnością o tym przedmiocie. W polskim atoli języku, ile nam wiadomo, bardzo mało, lub wcale nikt w tym już uprawiał. Historycznie jednak dowieść się to nie da. Właściwa zasługa przeniesienia ich do Europy, należy bez wątpienia sławnemu anglikowi, admirałowi Franciszkowi Drake. Poznał on je najprzód r. 1578, na południowem morzu, badź przy jakiem wylądowaniu w Peru samem, bądź też na jakich innych w pobliżu leżących wyspach; a ile one znaczą, przekonał się w nie jednym zaraz kłopocie, w jaki często wpadał z swoją okrętową czeladzią. Najprzód przywiózł je w swoim powrocie do Wirginii dokąd przybył 1585 roku, i gdzie się też zaraz o ich rozmnożenie postarał. Następującego 1586 roku puścił się z Wirginii do Anglii i przywiózł także kartofle ze sobą. Co było przyczyną że Wirginię za ich ojczyznę miano, gdy one tymczasem w Wirginii z większą się trudnością i mniejszym wydatkiem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
