Celem książki jest historyczno-filozoficzna rekonstrukcja i analiza filozofii języka sankhji klasycznej. Największym osiągnięciem Indii i wkładem do powszechnego dorobku naukowego było stworzenie i rozwój nauki o języku, która od czasów wedyjskich była najważniejszą z dyscyplin, przenikającą wszystkie inne dziedziny wiedzy.
Na gruncie filozofii rozważania nad językiem kojarzą się głównie ze szkołą gramatyków (vyakara?a), mimansą (mima?sa), pewną modyfikacją adualizmu znaną jako śabdadvaita i z teorią słowa w systemie nyaya. Praca skupia się na mniej znanej refleksji nad językiem szkoły sankhji (sa?khya). Dzięki solidnemu opanowaniu sanskrytu Autorka samodzielnie analizuje teksty źródłowe, nie polegając na przekładach. Indyjskie dzieła filozoficzne powstawały w ogniu polemik i mają postać dialogu między stawiającym zarzut i odpowiadającym na zarzut. Książka uwzględnia nie tylko dzieła klasyczne i poklasyczne sankhji (jak Sa?khyakarika, Yuktidipika, Sa?khyasutra), lecz także te, z którymi sankhja polemizuje.
Książka Ołeny Łucyszyny jest wartościową, kompetentnie napisaną propozycją wydawniczą, wnoszącą znaczący wkład w badania nad indyjską filozofią języka.
W realizacji swej misji Kościół lokalny nie może dziś pominąć mediów elektronicznych, które dla ogromnej rzeszy ludzi stały się głównym źródłem informacji. Parafialna strona internetowa, dzięki swej lokalności, wnosi znaczący wkład w budowanie autentycznej wspólnoty. Kwestie te, z odpowiednim wykorzystaniem aparatu naukowego prezentuje Autor publikacji, która jest adresowana do szerokiej grupy odbiorców zarówno duchownych, jak i świeckich.
Według ks. dr. Grzegorza Śniadacha, witryny w Sieci powinny stanowić część „cyfrowego kontynentu”, na którym chrześcijanie wychodzą naprzeciw współczesnemu człowiekowi proponując internautom m.in. linki do ciekawych materiałów poza macierzystą www. Możliwości ewangelizacji, propagowania duchowości i modlitwy, odpowiadania na problemy egzystencjalne, pokazywania bogactwa duchowego życia Kościoła i mówienia o wierze internautom poszukującym, pytającym o Boga jest wiele.
Boko Haram utworzono w celu zreformowania islamu w północnej Nigerii przez przywrócenie mu pierwotnej formy. U podstaw tej koncepcji legły nauki Muhammada Yusufa – pierwszego ideologa tej organizacji. Za największe zagrożenie dla religii muzułmańskiej uważał on odziedziczone po kolonializmie wpływy Zachodu, w tym europejską edukację, jego zdaniem niezgodną z zasadami islamu. Krytykował także obcy islamowi system demokracji oraz oparte na nim świeckie instytucje, opowiadając się za utworzeniem kalifatu na terenie północnej Nigerii. Abubakar Shekau, który po śmierci Yusufa przejął władzę w organizacji Boko Haram, przekształcił ją w grupę podejmującą działania zbrojne przeciwko rządowi nigeryjskiemu oraz cywilnej ludności mieszkającej na północy kraju. Jej główne podstawy ideologiczne pozostały jednak niezmienione. Założeniem tej organizacji jest więc obalenie świeckiego rządu, zbudowanie kalifatu oraz wyplenienie z islamu wpływów obcych przez negację wartości zachodniej edukacji i utrudnianie pracy szkół.
Książka „Od poezji do teologii. Perija tirumoli Tirumangejjalwara na tle tamilskiej myśli śriwisznuickiej” przedstawia wizję boga i jego relacji z duszami, jaka się wyłania z analizy hymnów Tirumangejjalwara. Tirumangejjalwar to poeta tamilski żyjący w VIII lub IX w., który w swoich utworach sławił boga Wisznu. Za jego najważniejsze dzieło uchodzi Perija tirumoli, zbiór 108 hymnów, które późniejsza tradycja śriwisznuicka uznała za teksty święte, a ich twórcę za świętego-mistyka. Poeta ukazuje w nich ukochanego boga i miejsca, w których się on przejawia. Nawiązuje przy tym do licznych mitów znanych sanskryckiej literaturze epickiej, jak i do konwencji klasycznej poezji tamilskiej. Jego postawa wyraża ideę bhakti – pobożnego oddania się w służbę Wisznu, którego łaskawość gwarantuje wyzwolenie.
Poglądy i przekonania religijne Tirumangejjalwar wyrażone w formie poetyckiej autor omawia się w kontekście doktryny teologicznej śriwisznuizmu, dominującej na Południu Indii hinduskiej tradycji związanej z kultem Wisznu. Interpretacji strof Perija tirumoli, jak i odniesień do myśli śriwisznuickiej autor dokonuje w oparciu o oryginalne teksty źródłowe w języku tamilskim.
Praca skupia się przede wszystkim na aspekcie teologicznym Perija tirumoli, pozostawiając niekiedy wartości literackie tego dzieła na drugim planie. Stąd zamieszczone w niej przekłady z oryginału tamilskiego nie mają charakteru literackiego, a jedynie filologiczny, w miarę możliwości oddający dosłowne znaczenie tekstu.
Kultura dziennikarska w Europie Zachodniej i w Stanach Zjednoczonych opiera się przede wszystkim na jednym z najstarszych gatunków dziennikarskich, jakim jest news. Dynamiczny rozwój tego gatunku przypada na okres od połowy XIX wieku, kiedy w Stanach Zjednoczonych pojawił się swoisty rodzaj prasy, tak zwana prasa groszowa (penny press). Obecnie istniejące formy newsa przeszły długi proces ewolucji gatunkowej, mimo że wiele elementów znanych już w starożytności przetrwało do naszych czasów. Pojęcie newsa, jego przemiany i teorie dotyczące newsa są przedmiotem analizy w książce w kontekście trwającego od ponad stu lat dyskursu o newsie, odnoszącego się do genezy, definicji, funkcji i znaczenia newsa w życiu społecznym, politycznym, głównie w kulturze Zachodu. Tytułowe zagadnienie rozwija autor szczegółowo, a zarazem syntetycznie, wręcz esencjonalnie. Przywołuje i omawia opracowania bardzo wielu autorów, najczęściej nietłumaczone na język polski, które klasyfikuje według przyjętych i konsekwentnie realizowanych założeń. Cenne są też zamieszczane na końcu każdej części autorskie podsumowania, które porządkują omawiane zagadnienia.
Autor jako główny cel badawczy wyznaczył analizę głównych teorii newsa, które zdominowały debatę medioznawczą wśród naukowców z kręgu kultury anglosaskiej lub publikujących w języku angielskim (politologów, socjologów i medioznawców, a także wśród dziennikarzy) w takich kwestiach, jak: historia i definicje newsa; kulturowe, polityczne, społeczne i organizacyjne podstawy teorii wartości informacyjnych i gatekeepingu (selekcji informacji); funkcje i psychologiczne uwarunkowania procesów ramowania wiadomości; teoria dyskursu newsa; kulturowe i ekonomiczne uwarunkowania procesów tabloidyzacji i rola infotainmentu w przekazach informacyjnych; kwestie obiektywizmu (zagadnienia ontologii, epistemologii i etyki newsa) oraz refleksja nad zmianami, jakim podlega paradygmat newsa w związku z pojawieniem się nowych technologii oraz nowych form komunikacji międzyludzkiej i medialnej, w której odbiorca z konsumenta wiadomości staje się prosumentem, a zarazem nowym medium. Całość wieńczą rozważania o przyszłości newsa i kierunkach rozwoju dziennikarstwa.
Książka jest pierwszą polską pracą, która w sposób panoramiczny i reprezentatywny, bezpośredni i konkretny przedstawia oryginalną analizę ważniejszych kategorii głupoty ludzkiej. Jej autor wprost, w ujęciu dyskusyjnym omawia ten problem odciskający piętno na życiu każdego człowieka. Każdy z nas bywa zarówno kreatorem i ofiarą własnych zachowań głupich, jak również ofiarą głupich poczynań innych podmiotów społecznych. Książkę napisano dojrzałym, logicznym i wyrazistym językiem, który jest ekspresją znawstwa i wysokiej kultury analizy podjętej kwestii.
Książka pod względem formy jest jednolicie ustrukturyzowanym esejem analityczno-krytycznym. Na jej strukturę składa się wstęp oraz dziewięć rozdziałów. Rozdział pierwszy stanowi ogólne wprowadzenie teoretyczne do złożonej i niejasnej problematyki głupoty. Autor przedstawia w nim symplifikacyjny zarys własnej wykładni istoty i struktury głupoty. W kolejnych rozdziałach zajmuje się analizą i opisem konkretnej wybranej kategorii głupoty wskazanej w jego tytule, w tym głupoty politycznej, wojskowej, gospodarczej, edukacyjnej, religijnej, prawnej, zdrowotno-medycznej i ekologicznej.
W opracowaniu redagowanym przez Ewę Marię Marciniak i Jerzego Szczupaczyńskiego teoretyczną refleksję nad przywództwem politycznym uzupełniają rozważania nad praktycznymi wymiarami przywództwa. W monografii zaproponowano badanie przywództwa w powiązaniu z etyką i polityką.
Zaprezentowane rozważania są głosem w dyskusji nad istotą przywództwa politycznego oraz etapem w konstruowaniu jego koherentnej koncepcji. Są również okazją do formułowania wielu kolejnych pytań o przywództwo, jego istotę, między innymi o to, czy i w jakim stopniu współczesne przywództwo jest autorytetem, wizją, obecnością, uwagą czy polityczną empatią.
Walorem poznawczym i dydaktycznym publikacji jest to, że autorzy łączą przejrzystą, nader komunikatywną systematykę problemu i stanu badań z wątkami heurystycznymi. Jest to zbiór tekstów, który wyraźnie tworzy całość z wyeksponowanym wspólnym wątkiem przewodnim. Wywody zawarte w poszczególnych artykułach są wzajemnie komplementarne, a całość tomu spójna. Autorzy skupiają uwagę zarówno na normatywnych aspektach przywództwa politycznego, jak i na wyznacznikach, mechanizmach, strategiach i stylach przywództwa w warunkach ekstremalnych – w sytuacjach zagrożeń i kryzysów. Nie stronią przy tym od ukazywania manipulacyjnych form socjotechniki zagrożenia, lęku, dyscyplinowania za sprawą własnych prowokacji i mistyfikacji.
Publikacja, z uwagi na przedmiot badań i metodologię może być nazwana próbą empirycznej weryfikacji pewnych założeń teoretycznych.
Przedmiotem badania jest natężenie postaw wobec bezpieczeństwa kulturowego w dyskursie sejmowym w latach 2004–2011. Z kolei głównym celem – ustalenie, jak zmieniały się tworzone przez elity polityczne językowe obrazy niematerialnych oraz materialnych dóbr kultury we wskazanym przedziale czasowym. Cele szczegółowe to: zestawienie konfiguracji celów oraz środków wykorzystywanych przez posłów do wyrażania postaw wobec bezpieczeństwa kulturowego w poszczególnych okresach, uchwycenie zmian w tym zakresie, przejawiających się w rekonfiguracjach typów postaw, określenie stopnia dywersyfikacji komunikatów wypowiadanych przez polityków we własnym imieniu oraz imieniu jednostek organizacyjnych, czyli klubów i kół poselskich.
Autorka podejmuje próbę ustalenia w jakim stopniu zmieniła się treść językowych kreacji dóbr kulturowych elit politycznych w szeregu czasowym okresów: 1 maja 2004 – 20 grudnia 2007 r.
i 21 grudnia 2007 – 31 grudnia 2011 r.
Główna hipoteza badawcza brzmi: w dyskursie sejmowym poziom natężenia postaw wobec bezpieczeństwa kulturowego w czasie pomiędzy 1 maja 2004 – 20 grudnia 2007 r. a 21 grudnia 2007 – 31 grudnia 2011 r. prawdopodobnie zmienił się w sposób następujący: w zakresie odwołań do materialnych dóbr kultury w przypadku kontrakulturacji i witalizmu – w średnim stopniu uległ obniżeniu; natywizmu – w średnim stopniu wzrósł; autonegatywizmu – w niskim stopniu uległ obniżeniu; natomiast w obszarze referencji do niematerialnych dóbr kultury w sferze kontrakulturacji – w niskim stopniu uległ obniżeniu; witalizmu i autonegatywizmu – w bardzo niskim stopniu uległ obniżeniu; natywizmu – w średnim stopniu wzrósł. Skoncentrowano się w niej zatem na zakresach zmian, jakie uwidoczniły się w językowych obrazach dóbr kultury tworzonych przez polityków.
Publikacja poświęcona jest życiu i działalności duszpasterskiej prawosławnego księdza, św. Bazylego Martysza. Ksiądz Bazyli urodził się 20 lutego 1874 roku w Szechowicach, na Ziemi Chełmskiej. W młodości odbył swą pierwszą podróż do Stanów Zjednoczonych. W 1897 roku ukończył Prawosławne Seminarium Duchowne w Chełmie, zaś w 1900 roku ożenił się z Olgą Nowik, a następnie przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce po tym wyjechał ponownie do Ameryki, gdzie przez dwanaście lat (w tym pięć lat na Alasce) pracował jako misjonarz. W 1912 roku powrócił wraz z rodziną – żoną i czworgiem dzieci do Polski i zamieszkał w Sosnowcu. Po wybuchu I wojny światowej został przymusowo ewakuowany do Rosji, skąd powrócił dopiero w 1919 roku. Jesienią tego roku podjął służbę w Wojsku Polskim, a dwa lata później objął stanowisko naczelnego kapelana wyznania prawosławnego Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika. Po przejściu na emeryturę w 1934 roku zamieszkał w rodzinnym Teratynie, gdzie w nocy 4 maja 1945 roku poniósł męczeńską śmierć. W czerwcu 2003 roku, decyzją soboru biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, został kanonizowany jako jeden z Męczenników Ziemi Chełmskiej i Podlaskiej.
Publikacja dotyczy bardzo aktualnych zagadnień, które teoretycy mediów, komunikacji społecznej i dziennikarstwa dopiero badają, czyli wyzwań etycznych, jakie powstają w wyniku upowszechniania się nowych mediów, a zwłaszcza mediów społecznościowych.
Przedmiotem badawczym podjętych badań, zaprezentowanych w niniejszej monografii, jest kształcenie w zakresie etyki dziennikarskiej w Polsce. Głównym celem badań jest ocena kształcenia w zakresie etyki dziennikarskiej w opinii studentów dziennikarstwa w Polsce oraz określenie ich świadomości współczesnych dylematów etycznych związanych z użytkowaniem mediów społecznościowych w pracy dziennikarskiej. Ta ocena odnosi się do aktualnego kształcenia w zakresie etyki dziennikarskiej oraz wyzwań edukacyjnych w tym temacie, które wynikają z dylematów etycznych pracy dziennikarskiej związanych z użytkowaniem mediów społecznościowych. Z tak sformułowanego celu głównego wynikają ogólne pytania badawcze: Jak studenci dziennikarstwa w Polsce oceniają zajęcia z etyki dziennikarskiej? Jaka jest świadomość studentów dziennikarstwa w Polsce współczesnych dylematów etycznych związanych z użytkowaniem mediów społecznościowych przez dziennikarzy? oraz szczegółowe: Jak studenci dziennikarstwa oceniają zajęcia z etyki dziennikarskiej, w których brali udział podczas studiów? Jak oceniają przydatność tych zajęć? Czy – zdaniem studentów – taki przedmiot, jak etyka dziennikarska, jest potrzebny? Jak oceniają aktualność zagadnień poruszanych na zajęciach z etyki dziennikarskiej, w których brali udział? Jak oceniają sposób omówienia, opracowania tych zagadnień?
Ocena kształcenia w zakresie etyki dziennikarskiej dokonana przez studentów dziennikarstwa wyraża ich opinię na temat zajęć z etyki dziennikarskiej (i przedmiotów pokrewnych, np. podstawy etyki dziennikarskiej, etyka mediów), a także ich doświadczenia związane z edukacją w zakresie tego przedmiotu.
Nie ulega wątpliwości, że przedstawione w pracy zjawiska związane z pracą niematerialną, tworzeniem treści, praktykami prosumpcyjnymi, pracą fanowską, ekonomią współdzielenia stają się coraz wyraźniejszym elementem współczesnego porządku społeczno-gospodarczego.
Celem przedstawionej rozprawy jest próba prześledzenia i przeanalizowania zarówno przykładów produktywnych praktyk konsumentów i ich zaangażowania w procesy współtworzenia wartości, jak i dyskursów podejmujących się wyjaśnienia charakteru podejmowanych przez nich działań.
Praca stanowi próbę przedstawienia i uporządkowania zróżnicowanej, interdyscyplinarnej refleksji dotyczącej pracy konsumentów i ich zaangażowania we współtworzenie wartości. Jej naczelnym zadaniem jest zatem identyfikacja istniejących dyskursów w postaci teorii występujących w obszarze krytycznej ekonomii politycznej, teorii marketingowej, studiów kulturowych i badań medioznawczych.
Dodatkowym celem poznawczym pracy jest chęć ukazania coraz większego udziału konsumentów w działaniach o charakterze produktywnym. Płynność granic pomiędzy pracą i konsumpcją wydaje się odzwierciedlać trudności, na jakie napotykamy, próbując wytyczyć linie podziału pomiędzy produkcją i konsumpcją.
Siedem lat temu ukazała się praca ważna z punktu widzenia badań kwestii walki o prawa kobiet pt. Feminizm po polsku. Niniejsza publikacja, przygotowana przez zespół autorski w częściowo zmienionym składzie, stanowi efekt kolejnego stadium badań.
Publikacja składa się z czterech dopełniających się części – autorskich wypowiedzi – w których przedstawione są konkretne płaszczyzny konfliktu z udziałem kobiet bądź dotyczących kobiet. Każda z części odnosi się do innej przestrzeni konfliktogennej występującej w polskich realiach, co pozwala wskazać i zbadać złożoność problematyki
Ramą spajającą rozważania pomieszczone w czterech częściach opracowania jest założenie, iż emancypacja kobiet w przestrzeni publicznej związana jest przede wszystkim z walką o uznanie.
Autorzy opracowania wybrali zagadnienia ważne obecnie w świecie w sporach ideologicznych i politycznych dotyczących kondycji kobiet, ukazując ich specyficzny, polski wymiar.
Książka „Język i komunikacja – perspektywa lingwistyczna i logopedyczna” składa się z czterech części, które zatytułowane są kolejno: Rozwój mowy i języka, Zagadnienia językowe, Współczesna logopedia, Proces diagnozy i usprawniania w logopedii. W pierwszej części znalazły się teksty dotyczące kwestii odkrywania znaczenia słów przez dzieci, czynników wpływających na rozwój leksykalny, mowy skierowanej do dziecka oraz dziecięcej kreatywności językowej. W drugiej części zamieszczono artykuły dotyczące zagadnień językowych – definiowania oraz rozumienia pojęć, a także posługiwania się nazwami. Trzecia część tomu, zatytułowana Współczesna logopedia, zawiera teksty poruszające aktualne oraz ważne dla środowiska logopedycznego zagadnienia, m.in. relacji pomiędzy logopedią i socjolingwistyką oraz rozwoju mowy i języka u dzieci z wadą słuchu. Natomiast w ostatniej części znalazły się opracowania dotyczące metod diagnozowania zaburzeń mowy i języka, sposobów prowadzenia efektywnych działań terapeutycznych, praktycznych aspektów pracy. /Ze Wstępu/
Autor dokonuje analizy porównawczej marketingu politycznego i ekonomicznego. Powstaje pytanie czy „produkt polityczny” jest przynajmniej w takiej części zbliżony do klasycznego produktu ekonomicznego, że uzasadnia to wykorzystanie technik i narzędzi marketingu w świecie polityki. Jeżeli tak, to na ile produkty te są do siebie podobne i w jakich aspektach się różnią?
Autor stawia tezę, że produkt polityczny jest podobny do produktu z rynku dóbr i usług – w niektórych aspektach w pełni, w innych częściowo, w jeszcze innych występują między nimi wyraźne różnice. Tak postawiona teza pozwala pomóc w rozwiązaniu problemu zakresu możliwości wykorzystania marketingu w polityce.
Trzeci tomik zawierający przekład hymnów Rygwedy autorstwa znakomitej badaczki starożytnej literatury sanskryckiej, Joanny Jurewicz. Rygweda to zbiór 1028 hymnów poświęconych bogom, ułożonych w najstarszej formie sanskrytu przez indoeuropejski lud, który nazywał siebie Arjami, a który w pierwszej połowie drugiego tysiąclecia p.n.e. przełęczami Hindukuszu spływał na tereny dzisiejszego Pakistanu. Rygweda jest jedną z czterech Wed (dosłownie „wiedza”), które należą do najstarszych zabytków literackich ludzkości.
Niniejszy tom jest przekładem III księgi, a właściwie „kręgu” (mandala) Rygwedy, należącego do tzw. kręgów rodzinnych. Stanowią one trzon Rygwedy, wokół którego, niejako koncentrycznie, jak sugeruje nazwa „krąg”, układają się coraz młodsze księgi: dziewiąta, ósma, pierwsza i dziesiąta.
W Kręgu III dominują hymny do Ognia (1–29) i do Indry (30–53). Hymny 54–57 poświęcone są Wszystkim Bogom, hymn 58 – Dwóm Konnym (Aświnom), hymn 59 – Mitrze, 60 – Mistrzom (Rybhu) i Indrze, 61 – Zorzy, w hymnie 62 wzywani są różni bogowie: Indra i Waruna (1–3), Pan Słowa Świętego (Bryhaspati, 4–6), Żywiciel (Puszan, 7–9), Budziciel (Sawitar, 10–12), Soma (13–15), Mitra i Waruna (17–18).
Autorka zajmuje się kwestią działalności kobiet w organizacjach przestępczych, ze szczególnym uwzględnieniem organizacji terrorystycznych oraz włoskiej mafii. W ostatnich dziesięcioleciach coraz bardziej uwidacznia się kobieca partycypacja w działalności przestępczej. We współczesnym świecie, zaciera się już funkcjonujący do niedawna społeczny podział ról, oparty na patriarchalnym modelu rodziny, w którym to kobiety predestynowane były do opieki nad dziećmi i domem, a mężczyźni do robienia kariery oraz utrzymywania rodziny.
Współcześnie, kobiety z równymi sukcesami jak mężczyźni potrafią zapanować nad organizacją oraz zarządzać jej zasobami ludzkimi i wyznaczać cele działania i sposoby w jakie mają one być realizowane. Kobiety równie skutecznie jak mężczyźni posługują się bronią, a gdy trzeba zabić wroga, nie cofną ręki. Kobiety są w stanie zrealizować najbardziej brutalne i krwawe misje z pełną determinacją i bez jakichkolwiek oporów.
Rozważania autorki koncentrują się wokół następujących problemów:
• dlaczego kobiety nie są postrzegane jako przestępczynie?
• co sprawia, że kobiety są „zbrodniarkami idealnymi”?
• dlaczego kobiety są rekrutowane oraz same chcą wstępować w szeregi islamskich organizacji terrorystycznych?
• jakie role pełnią kobiety w islamskich organizacjach terrorystycznych?
• jaka jest motywacja kobiet angażujących się w funkcjonowanie mafii?
• jakie zadania spełniają kobiety we włoskiej mafii?
Książka zawiera refleksje, analizy i próby odpowiedzi między innymi na następujące pytania:
* Czym jest przemoc polityczna? W jaki sposób się ona manifestuje, to jest w jakich typowych, historycznie ukształtowanych i odrębnych formach ona występuje?
* Ilu spośród Polaków to pacyfiści, „gołębie”, a ilu to gloryfikatorzy przemocy politycznej – „jastrzębie”? Kim są Polacy potępiający, a kim Polacy aprobujący użycie przemocy politycznej? W jakim stopniu różne grupy społeczne akceptują przemoc polityczną?
* Jakie akty przemocy politycznej i wśród jakich grup społecznych zyskują aprobatę moralną, a które są bezwzględnie potępiane? Co sądzą Polacy o zabójstwie politycznym, terroryzmie, zamachu stanu, wojnie domowej? Czy Polacy skłonni są zaakceptować tyranobójstwo? Czy uznają obronę ojczyzny przed najeźdźcą lub walkę z okupantem za dopuszczalne moralnie?
* Jakich wartości Polacy są skłonni bronić z użyciem przemocy: swojego życia, życia swoich bliskich i rodaków, a może swojej własności? Czy zakaz używania języka polskiego lub wyznawania religii jest wystarczającym powodem do podjęcia przemocy politycznej? A może takim bodźcem byłyby zbyt wysokie podatki lub zrzeczenie się przez Polskę suwerenności? Odebranie jakich wolności politycznych byłoby wystarczające dla użycia przemocy? Czy wprowadzenie autorytaryzmu lub totalitaryzmu mogłoby się skończyć krwawym buntem? A może wystarczyłoby sfałszowanie wyborów lub udowodniona korupcja władzy?
* W jaki sposób Polacy skłonni są usprawiedliwiać akty przemocy politycznej?
Publikacja podejmuje istotne zagadnienia odnoszące się do obywatela, jego miejsca i roli, jaką odgrywa czy też może odgrywać w Internecie. Książka podzielona jest na cztery części, w których poszczególni autorzy analizują zjawiska cyberwojny, cyberreligii, cybermanipulacji oraz cybertwórczości. To z nimi w szybko zmieniającym się świecie coraz częściej spotyka się współczesny człowiek. Doświadcza ich w sposób bezpośredni, serfując w sieci, lub dowiaduje się o nich z kanałów medialnych. Niezwykle istotne jest to, aby te zmieniające się procesy obserwować, analizować, odpowiednio nazywać, poddawać naukowej refleksji i o nich informować obywateli.
Autorzy poszczególnych tekstów w ciekawy sposób zwracają uwagę na to, jak łatwo można wykorzystywać do rozmaitych, tzn. i pozytywnych, i negatywnych celów narzędzie, jakim od lat jest internet. Medium to ma niezwykle dużą siłę oddziaływania, zwłaszcza na ludzi młodych, dlatego konieczne jest prowadzenie badań cyberprzestrzeni zarówno pod kontem możliwości wykorzystania jej do działań wojennych, jak i propagowania nowych ruchów religijnych. Działania podejmowane w cyberprzestrzeni mają bowiem duże przełożenie na prawdziwe życie. Sprawne wykorzystywanie sieci daje potencjał do tego, by wpływać na wiele obszarów życia jego użytkowników
Książka może być pomocą dla nauczycieli, katechetów oraz dla studentów dziennikarstwa i kierunków pokrewnych. Dla każdego, kto sięgnie po tę pozycję, może stanowić pomoc w refleksji nad byciem odpowiedzialnym użytkownikiem i twórcą treści w przestrzeni, jaką jest Internet”.
Zarządzanie publiczne stanowi jedną z kluczowych orientacji badawczych na gruncie praktycznie zorientowanych nauk społecznych. Jednocześnie jest to kluczowy wymiar funkcjonowania sfery publicznej. Refleksja nad problemami tak rozumianego zarządzania podlega też różnym trendom, pozostaje w związku z dominującymi orientacjami ideologicznymi, a w przypadku Polski – w bezpośrednim związku z zamierzoną konwergencją do zachodnich wzorów, uznawanych – często bezkrytycznie – za godne naśladowania. Teksty, które składają się na tę książkę, przynoszą wielomiarowy obraz zarządzania publicznego. Autorzy podejmują próbę krytycznej prezentacji „nowych idei”, odnoszą się jednak również do koncepcji silnie zakorzenionych w tradycji badawczej. Jednym z wątków, który stanowi klamrę spinającą zainteresowania autorów, jest dostrzeganie dylematu między sprawnością zarządzania a jego uspołecznianiem, partycypacją obywateli w coraz bardziej złożonych procesach funkcjonowania sfery publicznej. Wartością jest wielowymiarowe, często oparte na idealizacji spojrzenie na procesy partycypacyjne. Autorzy zdają się pośrednio zachęcać do nieulegania modom, nowym trendom w debacie nad zarządzaniem publicznym, które pozostają czy to w zgodzie, czy to w opozycji do wpływowych orientacji ideologicznych.
Publikacja ta to efekt wieloletnich badań i przemyśleń autora dotyczących związków sztuki i polityki. Celem pracy jest wykazanie związku pomiędzy działaniami politycznymi, które realizowane i wyrażane są w politykach kulturalnych a wolnością wypowiedzi artystycznej. Autor omawia przemiany polityk kulturalnych państwa po roku 1989, dokonując charakterystyki ich poszczególnych etapów. Dalej prezentuje podstawy prawne polityki kulturalnej państwa i gwarancji wolności wypowiedzi artystycznej w Polsce, a także prawne ograniczenia swobody wypowiedzi artystycznej. W kolejnej części pracy charakteryzuje instytucje kultury w Polsce. Następnie autor dokonuje analizy praktyki funkcjonowania wolności wypowiedzi artystycznej w Polsce i jej uwarunkowań, dokonując wyboru jednej dziedziny sztuki – teatru. Nie był to wybór przypadkowy. To konsekwencja wskazanych zainteresowań, ale i praktyki zawodowej autora. W końcowej części pracy autor omawia przypadki ograniczenia autonomii instytucji kultury (na przykładzie Teatru Nowego w Łodzi); ograniczania swobody wypowiedzi artystycznej jako konsekwencji działania polityków, organu założycielskiego instytucji kultury i mediów (na przykładzie Towarzystwa Wierszalin – Teatru w Supraślu, Teatru Lalki „Tęcza” w Słupsku, Teatru IT w Środzie Wielkopolskiej, spektakli Suki Off) oraz ograniczania wypowiedzi artystycznej jako następstwo autocenzury (casus Nie-Boskiej komedii w Narodowym Starym Teatrze im. H. Modrzejewskiej w Krakowie).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
