Historia, która miała się wydarzyć 10 maja 1978 r. w Emilcinie, do dnia dzisiejszego jest przedmiotem kontrowersji. Jan Wolski, rolnik zamieszkujący w tej wsi, położonej koło Opola Lubelskiego, miał wówczas wczesnym rankiem spotkać cztery istoty o zielonej skórze, które zaprosiły go na pokład dziwnego pojazdu unoszącego się kilka metrów nad położoną w lesie polaną.
Krzysztof Drozd – na początku lat 80. ubiegłego stulecia współtworzył ruch ufologiczny w Polsce, m.in. organizując Lubelski Klub Popularyzacji i Badań UFO, III Ogólnopolski Zjazd Ufologiczny i tzw. „Seminarium emilcińskie”. Poznał osobiście zarówno Jana Wolskiego, jak i Witolda Wawrzonka – głównego bohatera i pierwszego badacza zdarzenia. Miał możliwość zapoznania się z relacją Jana Wolskiego, opowiadaną w miejscach, gdzie rozgrywały się wydarzenia, a także wysłuchania Adama Popiołka oraz innych opowieści związanych ze zdarzeniami z 10 maja 1978 roku. Obserwował z bliska działania organizatorów Pierwszej Polskiej Ekspedycji w rejon Trójkąta Bermudzkiego. Poznał wszystkich, którzy w tym czasie prowadzili rejestrację przypadków obserwacji NOL w Polsce, spotykał się z nimi i prowadził korespondencję. Zapraszał na spotkania do Lublina znanych popularyzatorów tematów z pogranicza nauki, m.in. Arnolda Mostowicza, Krzysztofa Borunia, a także Emmę Popik – pisarkę i przedstawicielkę w Polsce międzynarodowej organizacji MUFON, czy pasjonatów tematu, jak np. Kazimierza Bzowskiego.
Krótka historia czosnku.
Czosnek to jedna z najbardziej tajemniczych roślin, towarzysząca człowiekowi mniej więcej od 5000 lat. Najprawdopodobniej pochodzi z Azji. Chińska nazwa czosnku suan, pisana przy pomocy jednego znaku, może sugerować, iż poznano go w czasach narodzin pisma chińskiego.
Niezależnie od tego, jaką datę i miejsce odkrycia czosnku przez człowieka przyjmiemy, to zaczyna on robić karierę od momentu poznania jego wyjątkowych zalet smakowych i leczniczych.
Kuchnia dawnych Prus Wschodnich.
Na kartach tej książki znajdą Państwo smaki dawno zapomnianych potraw. Autor wyboru przepisów - Tadeusz Ostojski, literat, tłumacz Wiecherta i Kirsta, a także wytrawny smakosz - podjął niełatwą próbę zebrania, a następnie przetłumaczenia przepisów wykorzystywanych w kuchni dawnych Prus Wschodnich. Próba niełatwa, ponieważ dawni mieszkańcy tych ziem rozproszyli się - głównie po terenach Niemiec - a wraz z nimi przepadła większość tradycji i przepisów. Jednak autor pracowicie zbierał "ziarnko do ziarnka", aż "uzbierała mu się miarka" w postaci tej książki. Podstawą kuchni Prus Wschodnich są składniki najłatwiej na ich terenach dostępne - mięso (często dziczyzna), oczywiście ryby, grzyby, warzywa, owoce, zboża i doskonały nabiał. Kuchnia ta była mieszaniną wielu tradycji - najprawdopodobniej kołatały się w niej jeszcze pozostałości kuchni pogańskich Prusów, na nie nałożyły się polskie zwyczaje żywieniowe, a następnie niemieckie - zarówno przyniesione przez rycerzy z czarnym krzyżem na białych płaszczach, jak i późniejszych niemieckich osadników. Wszystkie te odrębne tradycje i zwyczaje powoli złączyły się w jeden, niepowtarzalny wzór i smak - kuchnię Prus Wschodnich. Mamy nadzieję, że przepisy zawarte w książce staną się inspiracją dla szefów kuchni mazurskich i warmińskich restauracji, karczm itp. przybytków gdzie głodnego karmią, i dzięki temu, zgłodniali turyści będą mogli sami poczuć Smak dawnych Mazur... Przepisy opracował i opatrzył wyczerpującym wstępem, mówiącym o historii i tradycji kulinarnej tych ziem - znakomity tłumacz - Rafał Wolski. Ozdobą są autentyczne zdjęcia z początku XX wieku, pokazujące Mazury jakich już nie ma i ich mieszkańców. Obrazu dopełnia wyjątkowo staranna szata graficzna.
Na początku wyjaśnijmy, czym ta książka jest i czym nie jest. Jest na pewno opowieścią o jedzeniu i piciu, czyli tej stronie naszego życia, bez której, niezależnie jakbyśmy się starali, nie możemy się obejść. Powiedzenie ""czy jemy aby żyć, czy żyjemy aby jeść"", mimo sardonicznego, sokratesowego tonu, jest powiedzeniem w obu wersjach prawdziwym. W tej książce staramy się opisać naszą ""żarłoczną"" rzeczywistość w cieniu klasztornej ciszy, ten tajemniczy świat nieustająco się bowiem zmieniał i zaskakiwał, łącząc przyziemne opisy z metafizycznymi uniesieniami i wjeżdżając na klasztorny stół z iście ""diabelskim"" jadłospisem. Natomiast ""Głodny mnich"" nie pretenduje do miana historycznego dzieła, nie stanowi żadnego kompendium, jest raczej luźną opowieścią o setkach lat doświadczeń refektarza. Czasami dotyczącą ascetycznego do przesady, a czasami skłonnego do rozpusty mniszego żołądka. To dywagacje (uzupełnione przepisami) o kulinarnym wkładzie klasztornych braci w poszerzanie naszego menu. Ci wielcy degustatorzy zaczynali od modlitwy chwalącej boże dary i często kończyli na rozkosznej satysfakcji z ich spożywania, niezależnie czy mówili ""amen"", rozumiejąc to jako starotestamentowe ""niech tak będzie"", czy jako nowotestamentowy symbol Jezusa, to zawsze strawa pojawiająca się na ich stołach miała przynosić ulgę zarówno tę w wymiarze duchowym, jak i tę zaspokajającą cielesne potrzeby. Ze wstępu Spis treści: W cieniu refektarza Po pierwsze asceza Wielkie żarcie Klasztorne specjały Przepisy
Gilgamesz to starożytny poemat, opowiadający historie sumeryjskiego króla, który zapragnął nieśmiertelności. Za sprawą bogów na ziemi pojawia się dziki człowiek, który ma skarcić próżnego władcę. Ale mężczyźni zaprzyjaźniają się i ruszają w świat. Z każdej przygody wychodzą zwycięsko, stając się coraz bardziej pewni siebie i aroganccy. Wreszcie rozeźleni bogowie zrzucają dzikiego człowieka w zaświaty, zaś pogrążonemu w rozpaczy królowi nigdy nie będzie dane rozszyfrować sekretu nieśmiertelności.
U pań zakryte pozostawało nawet to, co na pozór widoczne. Przed 120 laty moda nakazywała bowiem barwić karminem uszy, by z lekka prześwitywały spod pukli, malować na skroniach, grzbietach dłoni i tak zwanym gorsie błękitne żyłki, tudzież różowić z lekka końce palców. Damy, nawet gdy minęła już wprowadzona przez hiszpańską małżonkę Napoleona III moda krynolin o architektonice paryskiej Opery, w których stelaże wkraczało się przez drzwiczki, nadal więziły zwoje tkanin marszczonych, upiętych, spienionych i wzniesionych w sąsiedztwie kości ogonowej na tiurniurach - włosianych wałkach, upodobniających sylwetki do drobiu. Spięte od góry stalowymi bryklami gorsetów, poniżej pasa panie cieszyły się jednak pobudzającą wyobraźnię swobodą. Cesarzowa Eugenia miała 486 koszul, lecz ledwie trzy pary majtek, używała ich bowiem tylko do jazdy konnej. (fragment)
Poza opowiescia o historii odkrywania ciala m. in, sprobujemy odpowiedziec na pytania: Dlaczego Yves Montand kupil radzieckie gacie?
Czym naprawde bylo w XX wieku polowanie na kroliki? Kto wierzy w striptiz powszechny? Jak koncza sie zabawy z Lolita? czy Kogo podniecala martwa Kleopatra?
Ksiazka jest bogato ilustrowana {ponad 200 aktow na starych fotografiach).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
