W tomiku przedstawiono historię i stronę techniczną czterech małych okrętów rakietowych radzieckiego projektu 1241RE, znanych jako „tarantule”. Służyły w polskiej Marynarce Wojennej od połowy lat 80. do końca pierwszej dekady lat 2000. Okręty te stanowiły ważny element sił uderzeniowych 3. Flotylli Okrętów w Gdyni. Cechowała je dynamiczna, bojowa sylwetka i legendarna już prędkość maksymalna 47 w. Okręty tego typu służyły też pod banderami innych państw Układu Warszawskiego, jak również azjatyckich i afrykańskich krajów zaprzyjaźnionych z ZSRR. „Tarantule” były przeznaczone do niszczenia okrętów, statków handlowych i zespołów desantowych na morskich akwenach nieosłoniętych. Były silnie uzbrojone w kierowane pociski przeciwokrętowe i przeciwlotnicze oraz armaty kalibrów 30 i 76 mm. Powstały na przełomie lat 70. i 80., aby zastąpić starzejące się kutry proj. 205 „osa”, które osiągnęły wielki sukces eksportowy. „Tarantule” nie doczekały się jednak tak licznej produkcji, głównie z powodu większych rozmiarów i wynikającej z tego wyższej ceny. We flocie Federacji Rosyjskiej, jak i siłach morskich kilku innych państw, nowsze wersje „tarantul”, wyposażone w bardziej zaawansowane systemy uzbrojenia, są eksploatowane do dziś. Ich służba pod biało-czerwoną banderą zakończyła się w 2009 r., mimo prób przedłużenia ich życia poprzez modyfikacje i przezbrojenie, które ostatecznie nie doszły do skutku. Także sprzedaż za granicę nie powiodła się i po polskich „tarantulach” pozostały jedynie nieliczne pamiątki.
W tomiku opisano historię powstania, proces projektowania, wersje, budowę i eksploatację okrętów podwodnych typu Kobben, które zostały zaprojektowane w latach 60. W Niemczech na zamówienie Norwegii z przeznaczeniem dla marynarki wojennej tego państwa.
W Niemczech przydzielono im oznaczenie Klasse 207 (typ 207), a w Norwegii projekt 6068. W niemieckich stoczniach w latach 19631967 zbudowano 15 okrętów tego typu. Miały one wzmocnić północną flankę NATO. Wraz z rozpadem ZSRS i Układu Warszawskiego okręty te w latach 90 stopniowo wycofywano ze służby. W latach 19891991 trzy sprzedano marynarce wojennej Danii (czwarty okręt przekazano na części zamienne). Kolejnych 5 okrętów (w tym jeden na części zamienne) w2002 r. nieodpłatnie przekazano Polsce.
Było to tzw. rozwiązanie pomostowe do czasu zakupu nowych okrętów podwodnych dla Marynarki Wojennej RP. Okręty otrzymały nazwy: ORP Bielik, ORP Kondor, ORP Sęp i ORP Sokół. Pływały pod polska banderą prawie 20 lat i zostały wycofane ze służby w latach 20172021. Eks-Sokół jest obecnie eksponatem w Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni.
Tekst uzupełnia: 105 zdjęć, 10 tabel, 10 rysunków oraz 2 barwne rys. w 2 rzutach.
W tomiku przedstawiono historię powstania, opis konstrukcji, uzbrojenie, przeprowadzone W tomiku przedstawiono historię powstania, opis konstrukcji, szczegółowe dane takt.-techn., wersje rozwojowe najnowszych okrętów bojowych Polskiej Marrynarki Wojennej niszczycieli min typu Kormoran II. Aktualnie pod polską banderą pływają 3 okręty typu Kormoran, a następne trzy zostały zamówione i znajdują się w budowie. Tekst jest zilustrowany 95 zdjęciami, 8 rysunkami, 3 tabelami, 2 zestawami kolorowych rzutów z boku i z góry oraz barwnymi przykladami kamuflażu okrętów. modernizacje i losy amerykańskich lotniskowców USS Lexington i USS Saratoga z okresu II wojny światowej. Bardzo zagmatwane i interesujace są początkowe lata ich istnienia. Zostały one zamówiony dla US Navy jako krążowniki ciężkie podczas I wojny światowej, na mocy postanowień konferencji w Waszyngtonie w 1922 r. w sprawie ograniczenia zbrojeń morskich wstrzymano ich budowę. Później kontynuowano ją po zmianie przeznaczenia okrętów na lotniskowce. Weszły do służby w US Navy pod koniec lat 20. Podczas II wojny światowej brały w walkach z Japończykami na Oceanie Spokojnym. USS Lexington został zatopiony przez Japończyków 8 maja 1941 r. podczas bitwy na Morzu Koralowym. Z kolei USS Saratoga przyzył wojne i został zatopiony w 1946 roku na atolu Bikini w trakcie amerykańskich prób z bronią atomową. Tekst jest zilustrowany 35 zdjęciami, 6 rys., 6 tabelami, 4 zestawami rzutów z boku i z góry oraz 4 barwnymi przykladami kamuflażu okrętu.
Fregaty typu Oliver Hazard Perry (FFG 7) były jednymi z najliczniej produkowanych okrętów nawodnych średniej wielkości po II wojnie światowej.
W stoczniach amerykańskich, jak też australijskiej, hiszpańskiej i tajwajskiej powstało łącznie 71 takich jednostek. Choć obecnie żadna już nie nosi bandery ze "Stars and Stripes", sporo fregat wycofanych ze służby w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych Ameryki (US Navy) trafiło do flot państw zaprzyjaźnionych. Obecnie operują one w ośmiu krajach, w tym w Polsce.
Od Wydawcy
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
