Na początku było słowo... potem znacznie więcej słów i wiele gwałtownych czynów... wreszcie człowiek stworzył programowanie neurolingwistyczne... i zmienił świat, w którym przyszło mu żyć! Świat pełen wyzwań Od czasu kiedy Richard Bandler i John Grinder -- "ojcowie założyciele" NLP -- podbili serca i umysły milionów ludzi na całym świecie, fenomen programowania neurolingwistycznego wciąż porusza naszą wyobraźnię. Skąd ta fascynacja nauką, którą sceptycy nazywają zwykłą hochsztaplerką? Jaka jest rzeczywista moc jej trwałego oddziaływania na naszą osobowość oraz zdolność kształtowania procesów myślowych? Aby porównać NLP z puzzlami, należałoby stworzyć przestrzenny, otwarty model, umożliwiający tworzenie coraz nowszych i śmielszych elementów. Zacznijmy więc od podstaw: poznaj i zrozum sposób, w jaki postrzegasz świat; dokonaj analizy własnych doświadczeń i wykorzystaj je; zmień szkodliwe nawyki i naucz się rozwiązywać wewnętrzne konflikty; dokonaj rewolucyjnego przełomu swojego myślenia i każdej sfery życia. Peter Young tworzy model sześciu pozycji percepcyjnych, umożliwiający osiągnięcie wyższej osobistej doskonałości. Zmiana otaczającej rzeczywistości to zadanie dla Ciebie. Stoisz bowiem na początku długiej drogi do poznania, zrozumienia i akceptacji zróżnicowanych sposobów tworzenia unikatowych modeli świata. To tylko skromny początek nieskończonych możliwości, jakie oferuje NLP!

Nowoczesna terapia poznawczo-behawioralna ma swoje początki w terapii racjonalnej, stworzonej w latach pięćdziesiątych przez Alberta Ellisa. Obecnie znana jest ona pod nazwą terapii racjonalno-emotywnej (REBT) i na stałe weszła do kanonu najskuteczniejszych nowoczesnych terapii. Jej celem jest zmiana blokujących nas nieracjonalnych przekonań, które sprawiają, że odczuwamy emocjonalny ból, i uniemożliwiają nam samorealizację, przeżywanie szczęścia oraz przyjemności w życiu. Setki tysięcy pacjentów zawdzięczają swoje zdrowie i szczęście terapeutom REBT oraz ich aktywnym interwencjom. Książka "Rational Emotive Behavior Therapy" jest zaktualizowanym, nieocenionym źródłem użytkowej wiedzy dla praktykujących terapeutów, ale także wszechstronnym przewodnikiem dla każdego pasjonata psychologii, zainteresowanego tą tematyką od strony czysto teoretycznej. Znajdziesz tu omówienie zasad, metod pracy, opisy przypadków i dziesiątki ćwiczeń, które możesz wykorzystać w swojej pracy. Teoria zaburzeń i zmiany osobowości. Proces oceny w terapii. Techniki poznawcze i behawioralne. Techniki emotywne i doświadczeniowe. Integracja REBT z innymi terapiami.

Ben zaczął medytować, kiedy służył w wojsku w Iraku. Zostałam jego korespondencyjną nauczycielką. Powiedział mi, że czuje, iż medytacja pomoże mu w walce ze stresem i traumą, których doświadcza na co dzień, oraz że dzięki niej łatwiej mu będzie pamiętać o wyznawanych przez siebie wartościach. Sarah chciała być dobrą macochą. Uznała, że medytacja pomoże jej być bardziej cierpliwą słuchaczką i lepszą negocjatorką w skomplikowanej tkance nowo stworzonej rodziny. Dianę przyszła na zajęcia z medytacji prowadzone przeze mnie w dużej firmie z branży mass mediów, w której pracowała jako kierowniczka działu. Chciała odnaleźć równowagę między życiem zawodowym a osobistym oraz lepiej i spokojniej komunikować się z kolegami z pracy, bez względu na to, jaki zamęt panował akurat w biurze. Jerry jest strażakiem, który zmaga się z faktem, że 11 września jako jeden z pierwszych znalazł się na miejscu katastrofy World Trade Center. Elena chciała się skoncentrować na nauce do egzaminu licencyjnego na agentkę nieruchomości. Rosie liczyła, że łatwiej jej będzie znosić chroniczny ból pleców. Lisa, właścicielka niewielkiej firmy cateringowej, powiedziała, że chce wreszcie przestać się czuć tak, jakby cały czas lunatykowała. „Robię wszystko automatycznie, nie mam ze sobą żadnego kontaktu" — wyznała. „Wiecznie się zamartwiam przyszłością lub tym, co mam do zrobienia, i w efekcie zupełnie tracę łączność z teraźniejszością. Mam wrażenie, jakby życie toczyło się gdzie indziej". Zmieniłam imiona swoich uczniów i pewne cechy rozpoznawcze, ale to, co ich motywowało, jest prawdą, podobnie jak to, że medytacja zmieniła ich życie. Od trzydziestu sześciu lat uczę medytacji w Barre w Massachusetts, w ośrodku medytacyjnym Insight Meditation Society, który założyłam ze znajomymi w 1975 roku, a także w szkołach, korporacjach, agencjach rządowych i domach kultury na całym świecie. Techniki, z którymi wkrótce się zapoznasz, prezentowałam przedsiębiorcom z Doliny Krzemowej, nauczycielom, policjantom, sportowcom, nastolatkom, kapelanom wojskowym, lekarzom, pielęgniarkom, pacjentom z poparzeniami, więźniom, pracownikom socjalnym w schroniskach dla ofiar przemocy domowej, świeżo upieczonym rodzicom. Moi uczniowie wywodzą się z najróżniejszych środowisk, grup etnicznych czy wyznaniowych. Wpisują się przy tym w ogólnokrajowy trend: sondaż przeprowadzony przez National Center for Health Statistics w 2007 roku (najświeższe dostępne dane) pokazuje, że w ciągu minionych dwunastu miesięcy ponad dwadzieścia milionów Amerykanów praktykowało medytację. Z tego, co mówili badaczom, medytowali, żeby poprawić swoje ogólne samopoczucie, znaleźć ulgę w stresie, lękach, bólu, depresji czy bezsenności oraz poradzić sobie z objawami emocjonalnego wyczerpania spowodowanego przewlekłymi chorobami, takimi jak nowotwory czy choroby serca. Przekonałam się też, że ludzie zaczynają medytować, bo chcą podejmować dobre decyzje, zerwać ze złymi nawykami i lepiej sobie radzić z rozczarowaniami. Chcą czuć głębszą więź z rodziną i przyjaciółmi; chcą się lepiej czuć we własnym ciele i umyśle; chcą się wpisać w coś większego niż oni sami. Zaczynają medytować, bo ludzkie życie jest pełne realnych, hipotetycznych i wyimaginowanych zagrożeń, a oni pragną się czuć bezpieczniej, pewniej, spokojniej i mądrzej. Wszystkim tym najróżniejszym motywom przyświeca podstawowa prawda, że wszyscy jesteśmy jednakowi w swoim dążeniu do szczęścia oraz równie bezbronni w obliczu bólu i nagłych zmian. Wciąż na nowo widzę, jak kolejni adepci medytacji odmieniają swoje życie — nawet jeśli na początku byli oporni czy sceptyczni. Z własnego doświadczenia wiem, że medytacja pomaga znaleźć spokój, połączyć się ze swoimi uczuciami, odnaleźć poczucie integralności, wzmocnić relacje z ludźmi i zmierzyć się ze swoimi lękami. Tak właśnie było w moim przypadku. Zaczęłam medytować w 1971 roku jako osicmnastolatka na pierwszym roku studiów w Indiach. Chciałam znaleźć praktyczny sposób na to, by złagodzić ból i nieszczęście, które towarzyszyły mi każdego dnia, a które stanowiły echo trudnego i nieustabilizowanego dzieciństwa. Ojciec odszedł, kiedy miałam cztery lata, a mama zmarła, gdy miałam dziewięć. Zamieszkałam wtedy u dziadków. Kiedy miałam jedenaście lat, zmarł dziadek i na krótko wrócił ojciec, do czasu gdy na skutek próby samobójczej wylądował w zakładzie psychiatrycznym, z którego nigdy już nie wyszedł. W momencie gdy zaczynałam studia, miałam za sobą pięć różnych domów, a każda zmiana miejsca zamieszkania była wymuszona jakąś stratą. Czułam się wiecznie porzucana. Ludzie, którzy mnie wychowywali, robili to z miłością, ale nie potrafili mówić otwarcie o tym, co mnie w życiu spotkało. Zaczęłam mieć wrażenie, że na nic nie zasługuję. Tłumiłam w sobie ogromny żal, złość i niezrozumienie, umacniając się coraz głębiej w przekonaniu, że nie zasługuję na miłość. Z całego serca chciałam poczuć, że mam swoje miejsce na ziemi, że mam dostęp do niezmiennego źródła miłości i wsparcia. W wieku szesnastu lat zaczęłam naukę na stanowym uniwersytecie w Buffalo. Na drugim roku studiów w ramach zajęć z filozofii azjatyckiej poznałam filozofię buddyjską. Pociągało mnie, że buddyzm bez żadnego zakłamania i zastraszania uznawał istnienie cierpienia w życiu. To złagodziło trochę moje poczucie wyobcowania: nie ja jedna cierpiałam! Budda, urodzony w Indiach w 563 r. p.n.e. książę, który został nauczycielem duchowym, napisał: „Choćbyś przemierzył cały świat, nie znajdziesz nikogo, kto bardziej niż ty sam zasługuje na twoją miłość". Budda nie tylko twierdził, że można kochać samego siebie, ale uznał wręcz, że trzeba tę umiejętność pielęgnować, bo to podstawa miłości i troski o innych. Filozofia ta przyniosła mi ulgę w cierpieniu spowodowanym rozpaczą i brakiem zrozumienia. Mimo pewnych wątpliwości możliwość zamiany nienawiści do samej siebie na miłość przyciągała mnie jak magnes. Nie interesowała mnie żadna nowa religia; chciałam jedynie przestać wreszcie tak strasznie cierpieć. W ramach indywidualnego toku nauczania pojechałam więc do Indii. Kiedy zjawiłam się na miejscu, usłyszałam o bardzo poważanym nauczycielu, który prowadził odosobnienia medytacyjne dla różnych grup, w tym dla początkujących. Trochę mnie rozczarowało to, że medytacja nie jest wcale aż tak egzotyczna, jak się spodziewałam — żadnych mistycznych poleceń wypowiadanych w zaciemnionym pomieszczeniu, w którym panuje nadnaturalna aura. Mój pierwszy nauczyciel rozpoczął praktykę od słów: „Usiądźcie wygodnie i poczujcie swój oddech". „Mam poczuć swój oddech?" — pomyślałam zbuntowana. „Równie dobrze mogłam zostać w Buffalo i tam czuć swój oddech!". Ale wkrótce odkryłam, jak wielkie zmiany zachodzą w moim życiu przez samo to, że koncentruję się na wdechu i wydechu, a przez to w zupełnie nowy sposób łączę się ze wszystkimi swoimi przeżyciami — w sposób, dzięki któremu mogę być łagodniejsza dla siebie i bardziej otwarta na innych. Kiedy nauczyłam się spoglądać w głąb siebie, odkryłam jasną żyłę dobroci, która tkwi w każdym człowieku, również we mnie — dobroci, która czasem bywa głęboko schowana i budzi nieufność, ale której nie da się całkowicie wyplenić. Zaczęłam wierzyć całym sercem, że zasługuję na szczęście — podobnie jak wszyscy inni. Teraz w kontaktach z nieznajomymi czuję z nimi większą więź, bo wiem, jak wiele nas łączy. A kiedy trwam sama ze sobą w medytacji, nie mam już wrażenia, że spotykam się z kimś obcym. Dzięki medytacji zaszły we mnie głębokie, choć subtelne zmiany w sposobie myślenia i postrzegania samej siebie w świecie. Przekonałam się, że nie muszę się ograniczać do tego, kim sądziłam, że jestem, kiedy byłam dzieckiem, lub do tego, co wczoraj czy nawet godzinę temu uważałam, że jestem w stanie zrobić. Medytacja uwolniła mnie od starej, opartej na uwarunkowaniach definicji samej siebie: osoby, która nie zasługuje na miłość. Mimo fantazji, które towarzyszyły mi, gdy jako studentka zaczynałam medytować, wcale nie doświadczyłam stanu wiecznej szczęśliwości. Dzięki medytacji jestem szczęśliwa, kochająca, spokojna — ale nie w każdym momencie w ciągu dnia. W dalszym ciągu mam dobre i złe chwile, momenty radości i smutku. Ale teraz łatwiej mi akceptować trudności; nie wywołują we mnie aż tak wielkiego rozczarowania i nie traktuję ich aż tak osobiście, bo dzięki medytacji radzę sobie z wielką prawdą — że wszystko podlega nieustannym zmianom. Ze wstępu do książkiSiła medytacji 28 dni do szczęścia Spis Treści Podziękowania (13) Wstęp (15) Rozdział 1. Co to jest medytacja? (Czyli jeśli już umiesz oddychać, potrafisz też medytować) (21) Uwaga, uwaga, uwaga! (22) Jak wyćwiczyć uwagę za poradą medytacji: trzy priorytetowe umiejętności (24) Rozdział 2. Po co nam medytacja? Zyski i ujęcie naukowe (31) Medytacja w ujęciu naukowym (37) Otwórz kopniakiem drzwi (43) Tydzień 1szy. Koncentracja. Oddychanie i sztuka zaczynania od nowa (45) Przygotowanie: praktyczne wskazówki (48) Wstęp do praktyki (52) Podstawowa medytacja oddechu (54) Medytacja słuchowa (58) Medytacja uwalniania myśli (60) Minimedytacje w ciągu dnia (62) Refleksje z pierwszego tygodnia (62) W większości wypadków zadawane pytania (67) Na wynos (75) Tydzień drugi. Uważność i ciało. Uwalnianie się z obciążeń (79) Wstęp do praktyki (82) Medytacja skanowania ciała (85) Medytacja w ruchu (86) Medytacja doznań cielesnych (91) Medytacje codziennych czynności (93) Medytacja w trakcie picia herbaty (94) Refleksje z drugiego tygodnia (95) W większości zadawane pytania (98) Na wynos (101) Tydzień trzeci. Uważność i emocje. Jak sobie radzić z myślami i uczuciami (103) Drużyna nieprostych emocji (107) Wstęp do praktyki (110) Medytacja emocji (111) Medytacja z przywoływaniem skomplikowanych emocji (113) Medytacja pozytywnych emocji (117) Medytacja pomysłu (119) Refleksje z trzeciego tygodnia (120) Po prostu tego nie rób (122) Najczęściej zadawane pytania (123) Na wynos (129) Tydzień czwarty. Miłująca dobroć. Jak osiągnąć współczucie i prawdziwe szczęście (135) Wstęp do praktyki (141) Medytacja podstawowa: miłująca dobroć (142) Medytacja miłującej dobroci w okresach cierpienia psychicznego i fizycznego (144) Medytacja miłującej dobroci dla opiekunów (147) Medytacja dostrzegania genialna (149) Medytacja wyłączania wewnętrznego krytyka (151) Miłująca dobroć w ruchu (152) Medytacja kręgu miłującej dobroci (152) Refleksje z czwartego tygodnia (153) Najczęściej zadawane pytania (156) Na wynos (161) Dziesięć sposobów na pogłębienie własnej praktyki (163) Kolejne tygodnie. Kontynuacja praktyki. "Zwyczajnie bądź tam ciałem" (165) W znaczącej liczbie sytuacji zadawane pytania (173) Refleksje na zakończenie (177) Sugestie (181)

Thich Nhat Hanh to święty człowiek, ponieważ jest skromny i pobożny. To uczony o wielkich zdolnościach intelektualnych. Gdyby jego pomysły w zakresie pokoju zostały wprowadzone w życie, stanowiłyby pomnik ekumenizmu, braterstwa, człowieczeństwa. Martin Luther King Junior,podczas nominowania Thich Nhat Hanha do Pokojowej Nagrody NoblaPokazuje nam związek pomiędzy osobistym pokojem wewnętrznym a pokojem na Ziemi. Jego Świątobliwość DalajlamaPrawdziwy poeta. Robert LowellPrzemawia głosem Buddy. Sogyal RinpocheCo rano, kiedy się budzimy, czekają na nas dwadzieścia cztery nowiutkie, jeszcze nienapoczęte godziny. To bardzo cenny dar! Mamy szansę przeżyć je w taki sposób, by przyniosły nam i naszym bliźnim pokój, szczęście i radość.Coraz częściej mamy wrażenie, że współczesny świat kręci się szybciej niż jeszcze kilkadziesiąt lat temu. Bez względu na to, czy mieszkasz w Krakowie, Sydney, Nowym Jorku czy Tokio, szalone tempo każdego dnia niekorzystnie wpływa na Twoje zdrowie i życie. W dodatku Ty sam poddajesz się temu wariactwu i pozwalasz, by Tobą zawładnęło.""Łatwo powiedzieć - pomyślisz. - Ciekawe, czy komuś udało się zatrzymać codzienność?!"" Ta książka nie sugeruje jednak, abyś szukał ucieczki od rzeczywistości. Czcigodny Thich Nhat Hanh pokazuje natomiast, jak pokonać pęd swoich dni oraz jak odkryć wrodzoną umiejętność doświadczania wewnętrznego pokoju i szczęścia.Nie możesz po prostu stwierdzić, że jesteś zbyt zajęty i nie masz czasu na medytację. Nie. Zacznij iść uważnie, niezależnie od tego, czy pokonujesz drogę z jednego budynku do drugiego, czy z parkingu do biura. Ciesz się każdym kolejnym, uważnym krokiem, który pomoże Ci pozbyć się napięcia w ciele i uczuciach oraz przyniesie uzdrawiającą radość i przemianę. Robiąc wdech, czuję, jak powietrze wypełnia mój brzuch i klatkę piersiową. Robiąc wydech, czuję, jak powietrze wypływa z mojego brzucha i klatki piersiowej. Wdech, jestem świadomy swojego całego ciała. Wydech, uśmiecham się do swojego całego ciała. Wdech, jestem świadomy, gdzie w moim ciele czają się ból i napięcie. Wydech, uwalniam się od całego bólu i napięcia w moim ciele. Wdech, czuję się dobrze. Wydech, czuję się swobodnie.

Psychologiczny przegląd wszystkich klepek Zastanawiasz się czasem, czy jesteś zupełnie zdrowy na umyśle? Zdarza Ci się mieć uczucie, że życie to obłędny sen? Wyniki poważnych, naukowych badań pokazują, że świat jest pełen dziwaków. Pewnie również wśród Twoich znajomych można znaleźć kogoś, kto w zaciszu domowym robi rzeczy, które wprawiłyby Cię w osłupienie. Dlatego warto przyjrzeć się z bliska ludzkiej psychice i sprawdzić, dlaczego ludzie zaczynają zachowywać się osobliwie. Przy okazji możesz dowiedzieć się sporo ciekawych rzeczy na swój własny temat. Przygotuj się na kilka niezwykłych opowieści o zwyczajnym szaleństwie. Ta książka, napisana przez psychologa eksperymentalnego, zawiera wiele fascynujących i zabawnych historii z życia ludzi raczej... nieprzeciętnych. Znajdziesz tu również zestaw testów osobowościowych, przygotowanych przez najlepszych psychologów i psychiatrów. Dzięki nim odkryjesz wreszcie swoje prawdziwe "ja". Pomogą Ci one także dowiedzieć się kilku rzeczy o Twoich przyjaciołach i krewnych. Być może są wśród nich notoryczni kłamcy, fetyszyści i mitomani? A może warto z ciekawości przetestować Twoją drugą połówkę? Czy ma jakieś fobie, natręctwa albo skłonności do uzależnień? Zastanów się tylko, czy starczy Ci odwagi, żeby dowiedzieć się tego wszystkiego? Poznaj wszystkie negatywne cechy swojej osobowości. Dowiedz się, jakim jesteś partnerem w związku. Sprawdź, jak objawiają się zaburzenia związane z jedzeniem i piciem. Przekonaj się, czym są małe seksualne grzeszki. Przeanalizuj otaczające Cię obsesje i zachowania destrukcyjne. Nikt już nie będzie miał przed Tobą tajemnic.

Angażuj się we wszystko każdą komórką swojego ciała Nosisz w sobie zarówno góry, jak i doliny. Potrafisz wspiąć się wysoko i poczuć, że znalazłeś się na szczycie świata, zdobywając Mount Everest własnej świadomości. Bywa jednak, że wpadasz w dołek i czujesz się tak, jakby wessała Cię czarna dziura. Twoja świadomość raz rzuca Cię w mroczne, posępne czeluści, by za chwilę pomóc rozwinąć skrzydła, wysyłając Cię prosto do nieba. Zen pomaga Ci osiągać wyżyny i unikać niepotrzebnych upadków... Zen jest najczystszą formą medytacji. Czyni świadomym każde działanie, a ono dzięki temu zamienia się w prawdziwie twórczą aktywność. Zen to najwspanialsza alchemia. Przekształca Twoją zwyczajną, prozaiczną egzystencję w życie pełne wszelkiej świętości. Zen zawsze pulsuje w rytmie serca. Może nie mieć związku z Twoim ilorazem inteligencji, ale na pewno ma wiele wspólnego z Twoją inteligencją emocjonalną. Zen uczy nas zdzierać maski i ujawniać naszą prawdziwą twarz. Odkrywa moralność, która wyłania się z czystej świadomości, a nie z reguł współżycia społecznego czy hipokryzji, w której tonie każde społeczeństwo. Ta książka jest wspaniałą propozycją zarówno dla tych, którzy poszukują wiedzy duchowej, jak i tych, którzy po prostu są ciekawi świata. Otwórz ją, a natychmiast porwie Cię wypowiedź dotycząca czegoś bardzo Ci bliskiego, ale ujętego z innej perspektywy, niż byś się tego spodziewał.

Autyzm jest jednym z najpoważniejszych i najczęściej diagnozowanych zaburzeń rozwojowych. Z niemal 100 rodzajów oferowanych terapii do najefektywniejszych należy stosowana analiza zachowania. Jej skuteczność potwierdza 50 lat badań naukowych i doświadczeń praktycznych.Teoria, badania i praktyka stosowanej analizy zachowania Pierwsza na polskim rynku wydawniczym książka na temat terapii behawioralnej dzieci z autyzmem! Autyzm jest jednym z najpoważniejszych i najczęściej diagnozowanych zaburzeń rozwojowych. Z niemal 100 rodzajów oferowanych terapii do najefektywniejszych należy stosowana analiza zachowania. Jej skuteczność potwierdza 50 lat badań naukowych i doświadczeń praktycznych. Autorzy omawiają zagadnienia teoretyczne dotyczące autyzmu i stosowanej analizy zachowania, podstawowe założenia radykalnego behawioryzmu, oceny behawioralnej i pomiaru zachowań. Opisują także metody nauczania osób z autyzmem i rozwijania u nich pożądanych zachowań. Podają wiele zaleceń praktycznych dotyczących korzystania ze strategii proaktywnych w pracy z dziećmi z autyzmem, motywowania ich do nauki, treningu różnicowania i redukowania zachowań niepożądanych. (…) to pierwsze w Polsce tak obszerne i całościowe opracowanie na temat behawioralnej terapii osób z autyzmem. (…) spotka się z zainteresowaniem dużego grona Czytelników: zarówno profesjonalistów i studentów wielu kierunków studiów, jak i rodziców dzieci z zaburzeniami rozwoju. (…) Zwolennicy terapii behawioralnej z pewnością powitają ją z radością, a ci, którzy wiedzą na temat tej terapii mało lub są wobec niej sceptyczni, otrzymają możliwość zapoznania się z rzetelnym wykładem na jej temat. Z recenzji prof. Ewy Pisuli Terapia behawioralna dzieci z autyzmem – fragment ksiazki Nowa definicja autyzmu i rozwiązania SAZ W tym samym czasie, gdy piszę wstęp do pierwszej w języku polskim książki If If o autyzmie i analizie zachowania, społeczność naukowa dyskutuje na temat redefinicji autyzmu, która ma się pojawić w nieopublikowanej jeszcze klasyfikacji zaburzeń psychicznych DSM-V. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne poprosiło naukowców oraz praktyków o skomentowanie proponowanych zmian. Jeżeli nowa definicja zostanie zaakceptowana, znacząco wpłynie to na zmianę kierunku stale rosnącej „epidemii" diagnozy zaburzeń ze spektrum autyzmu. Nowa definicja autyzmu znajdzie także odbicie w decyzjach dotyczących tego, które dzieci i ich rodziny otrzymają środki na leczenie. Zgodnie z sugerowanymi zmianami, aby dzieci mogły otrzymać diagnozę zaburzenia ze spektrum autyzmu (autistic spectrum disorder) według DSM- V, będą musiały spełnić cztery kryteria: (1) trwałe uszczerbki w komunikacji społecznej i w interakcjach; (2) obsesyjne zainteresowania i powtarzane zachowania; (3) obecność zaburzeń we wczesnym dzieciństwie; (4) objawy ograniczające lub osłabiające normalne funkcjonowanie. Dziecko będzie musiało wykazywać uszczerbki we wszystkich obszarach wymienionych w ramach komunikacji społecznej i interakcji oraz w przynajmniej dwóch z czterech obszarów w ramach powtarzających się wzorców zachowań. Jest to bardziej restrykcyjne podejście niż dotychczasowe wytyczne. Obecnie kryteria diagnostyczne dla zaburzenia autystycznego (DSM-IY-TR) pozwalają na zdiagnozowanie dziecka przy użyciu skomplikowanego połączenia dwunastu możliwych charakterystyk, w tym przynajmniej: dwóch problemów społecznych, jednego problemu komunikacyjnego oraz jednego zachowania stereotypowego. To oznacza, że jest ponad 1500 permutacji symptomów autystycznych. Z powodu zmniejszenia liczby charakterystyk oraz ze względu na wymóg istnienia wszystkich składników komunikacji i interakcji jest prawdopodobne, że DSM-V ogromnie zmniejszy liczbę diagnoz autyzmu. Już pojawiły się zaniepokojone głosy, że podręcznik ten całkowicie eliminuje oddzielną diagnozę zespołu Aspergera. Oznacza to, że osoby wcześniej sklasyfikowane jako mające zespół Aspergera będą musiały spełnić wszystkie wymogi dla zaburzenia ze spektrum autyzmu, żeby otrzymać diagnozę. Z pewnością część z nich nie zmieści się zatem w proponowanej kategorii. Zmiany te oznaczają także, że grupa dzieci zdiagnozowanych z tym zaburzeniem będzie bardziej jednorodna niż dotychczas. Nowe spektrum autyzmu będzie więc bardziej skondensowane, będzie miało podobny wzorzec zachowań. Ciągłe zmienianie definicji autyzmu podkreśla jego relatywną oraz arbitralną naturę jako psychologicznego i psychiatrycznego zaburzenia (por. Novak i Pelaez, 2004; 2011; Suchowierska i Novak, 2010). Jednak terapia mająca swoje podstawy w stosowanej analizie zachowania skupia się nie na diagnozie per se, ale na istotnych beha-wioralnych deficytach lub nadmiarach danej osoby. I takie właśnie podejście zostało zaprezentowane w niniejszej książce. Wychodzi się w nim z założenia, że terapia SAZ, szeroko używana i efektywna metoda leczenia osób z autyzmem, działa niezależnie od postawionej diagnozy. Działa, ponieważ jest ukierunkowana na określone deficyty lub nadmiary behawioralne indywidualnego dziecka, bez względu na kategorię diagnostyczną, którą otrzymał klient, lub etiologię jego zaburzenia. Analityk zachowania, pracując z osobami z autyzmem, ma za zadanie rozpoznać funkcjonalność poszczególnych zachowań klienta (poprzez proces oceny behawioralnej) i bezpośrednio na nie oddziaływać. Podobne techniki behawioralne mogą być zatem wykorzystywane niezależnie od tego, czy bierzemy pod uwagę starą czy nową definicję autyzmu, jeżeli deficyty i nadmiary pozostają te same. W niniejszej książce autorzy podążają śladem swojej wcześniejszej publikacji, skupiającej się na podstawowych zasadach analizy zachowania. Posługują się pojęciami z tamtego tomu, rozszerzając przekazywane informacje o zastosowania technik beha-wioralnych w pracy z dziećmi z autyzmem. Cieszę się, że autorzy skierowali się ku analizie i rozumieniu autyzmu poprzez skupienie się na behawioralnych deficytach i nadmiarach. W związku z tym poświęcają całe rozdziały na opis tego, jak budować repertuar nowych zachowań i jak zminimalizować problemy behawioralne. Jestem także zachwycony faktem, że przeznaczyli oni osobny rozdział na uczenie komunikowania się, ze względu na fakt, iż u dzieci z autyzmem określone zachowania werbalne mogą być nieobecne lub nadmiernie widoczne. Ponadto jestem zadowolony z logiki, jaką udało im się osiągnąć dzięki zastosowaniu trzyczęściowego układu treści: (prawie) każdy rozdział składa się z części poświęconej teorii, badaniom i praktyce. Od siebie mogę dodać, że miałem już szczęście pracować z Moniką Suchowier-ską, gdy była stypendystką Fulbrighta w Stanach Zjednoczonych, a znałem ją wcześniej dzięki prezentacjom, które przedstawiała na konferencjach Association for Behavior Analysis International oraz European Association of Behaviour Analysis. Miałem także dwukrotnie możliwość odwiedzenia jej Centrum Wczesnej Interwencji „Krok po Kroku" w Warszawie i bezpośredniej obserwacji wysokiej jakości usług, które ona oraz jej współpracownicy oferują. Dzięki temu wiem, że jest dokładnym i ostrożnym naukowcem, a także wspaniałym praktykiem stosującym analizę zachowania w pracy z dziećmi z autyzmem oraz ich rodzinami. Monika Suchowierska i współautorzy już wcześniej zasłużyli się jako propagatorzy wiedzy o analizie zachowania. Jestem przekonany, że ta nowa książka będzie ważnym elementem kształcenia w zakresie stosowanej analizy zachowania i terapii osób z autyzmem. Gary Novak, BCBA-D profesor emerytowany California State University Stanislaus Turlock, California Gary Novak - profesor psychologii na California State University Stanislaus, autor między innymi książek: Developmental psychology: Dynamical systems and behavior analysis (1996) oraz Child and adolescent development (z Marthą Pelaez; 2004). Terapia behawioralna dzieci z autyzmem Spis Treści   Pomóc osobom z autyzmem. Podejście oparte na dowodach naukowych William L. Hewart Nowa definicja autyzmu i rozwiązania SAZ Gary Novak Wprowadzenie Rozdział 1 Autyzm i stosowana analiza zachowania 1.1. Teoria 1.1.1. Autyzm 1.1.2. Stosowana analiza zachowania 1.2. Praktyka 1.2.1. Program 1.2.2. Dostosowanie środowiska 1.2.3. Wyraźna struktura otoczenia 1.2.4. Funkcjonalne podejście do zachowań trudnych 1.2.5. Planowane przygotowanie dziecka do uczenia się w przedszkolu i szkole 1.2.6. Włączanie rodziny dziecka do terapii 1.2.7. Nieporozumienia związane z terapią behawioralną 1.2.8. Wskazówki dla rodziców Rozdział 2 Behawioryzm i prawa uczenia się 2.1. Teoria 2.1.1. Radykalny behawioryzm 2.1.2. Procesy uczenia się 2.2. Praktyka Rozdział 3 Ocena behawioralną 3.1. Teoria 3.1.1. Definicja oceny behawioralnej 3.1.2. Całościowa ocena behawioralną 3.1.3. Wybór zachowań modyfikowanych 3.1.4. Definiowanie zachowania modyfikowanego 3.1.5. Metody pomiaru zachowania modyfikowanego 3.2. Praktyka Rozdział 4 Rozwijanie nowych zachowań u osób z autyzmem 4.1. Teoria 4.1.1. Motywacja 4.1.2. Kontrola bodźcowa i generalizacja 4.1.3. Techniki nauczania 4.2. Praktyka 4.2.1. Wykorzystanie strategii proaktywnych 4.2.2. Motywowanie dziecka z autyzmem 4.2.3. Trening różnicowania 4.2.4. Rola rodziców w terapii dziecka z autyzmem Rozdział 5 Zachowania trudne i ocena funkcjonalna 5.1. Teoria 5.1.1. Definicja i częstość występowania zachowań trudnych 5.1.2. Etiologia zachowań trudnych 5.1.3. Ocena funkcjonalna 5.1.4. Model najmniej restrykcyjnej interwencji 5.2. Praktyka 5.2.1. Co rodzice powinni robić, gdy dzieci zachowują się dobrze? 5.2.2. Co rodzice powinni robić, gdy dzieci zachowują się niepoprawnie? Rozdział 6 Zachowania werbalne 6.1. Teoria 6.1.1. Skinnerowskie podejście do zachowań werbalnych 6.1.2. Podstawowe werbalne zachowania sprawcze 6.1.3. Analiza zachowań werbalnych 6.2. Praktyka 6.2.1. Ocena umiejętności werbalnych 6.2.2. Trening poszczególnych werbalnych zachowań sprawczych Rozdział 7 Zasady etyczne w pracy analityka zachowania 7.1. Wytyczne dotyczące etyki pracy analityka zachowania 7.2. Inne kodeksy etyczne Aneks Bibliografia Indeks rzeczowy Indeks osobowy

W Jodze snu i praktyce naturalnego światła Czogjal Namkhai Norbu udziela instrukcji rozwijania przejrzystej świadomości podczas snu. Wykracza poza praktyki świadomego śnienia (lucid dreaming) spopularyzowane na Zachodzie, przedstawiając metody kierowania stanem snu, będące częścią większego systemu rozwoju ciągłej świadomości, zwanego dzogczen. W tej tradycji, kultywowanie świadomości snu występuje w szerszym kontekście rozwijania bezpośredniej obecności (tyb. rigpa), prowadzącego do osiągnięcia ostatecznego celu, jakim jest wyzwolenie. To poprawione i poszerzone wydanie Jogi snu i praktyki naturalnego światła zawiera dodatkowy materiał pochodzący z osobistych i dogłębnych zapisków, jakie Czogjal Namkhai Norbu prowadził przez wiele lat. Materiał ten rozszerza pierwsze wydanie, kładąc większy nacisk na specjalne ćwiczenia służące do rozwijania świadomości podczas snu. W książce znajduje się również tekst napisany przez Mifama, XIX-wiecznego mistrza dzogczen, który oferuje dodatkowy wgląd w tę wyjątkową formę medytacji. Czogjal Namhkai Norbu, tybetański mistrz tradycji dzogczen, założyciel międzynarodowej Wspólnoty Dzogczen, zrzeszającej praktykujących na całym świecie i profesor Instytutu Orientalistyki Uniwersytetu w Neapolu jest autorem wielu książek, spośród których Kryształ i ścieżka światła oraz Dzogczen, stan doskonałości samej w sobie zostały wydane w Polsce przez Wydawnictwo A. Obecnie nieprzerwanie udziela nauk w licznych ośrodkach dzogczen, jak też i poprzez Internet. Joga snu i praktyka naturalnego światła Spis treści:   Przedmowa do pierwszego wydania Przedmowa Redaktora Podziękowania Wprowadzenie 1. Natura i rodzaje snów 2. Nocna praktyka 3. Metody praktykowania esencji snów 4. Ciato iluzoryczne 5. Esencjalna praktyka przejrzystego światła 6. Sny przejrzystości 7. Metody przeniesienia 8. Pielgrzymka do Maratiki 9. Wywiad z Czogjalem Namkhai Norbu 10. Budda nie dalej niż na wyciągniecie ręki 11. Krótka biografia Czogjala Namkhai Norbu Bibliografia  

Afirmacje... stanowiące kwintesencję Złotej Księgi są wyjątkową pozycją ezoterycznego rynku wydawniczego. Zgrupowane tematycznie ułatwiają ich stosowanie w codziennym życiu. Dariusz Cecuda, nauczyciel Huny, napisał obszerny wstęp, dzięki któremu łatwiej zrozumiemy istotę afirmacji, zasady ich tworzenia, a także pracy z nimi. Zrozumiemy również dlaczego nie zawsze otrzymujemy to, o co prosimy w afirmacjach. Istotne jest podanie przykładów, wskazujących jak ze zwykłych zdań można stworzyć afirmacje JAM JEST. Ta książka może odmienić Twój los bowiem formuła Złotej Księgi jest wiecznie aktualna. Tajemnica afirmacji JAM JEST jest nieśmiertelna. Podobnie jak dążenie człowieka do szczęścia. Każdy może po nie sięgnąć. Wtedy staje się naprawdę wielki. I może śmiało rzec JAM JEST nieśmiertelny!

Oddychanie jest podstawową ludzką czynnością, na którą - dopóki nie sprawia nam kłopotu - nie zwracamy szczególnej uwagi lub którą traktujemy jak coś oczywistego. Oddychanie jest niemal synonimem życia, ponieważ w taki czy inny sposób układ oddechowy podtrzymuje wszystkie życiowe funkcje organizmu. Oddychanie stanowi swoisty pomost pomiędzy ciałem a umysłem, wywierając na nie przemożny wpływ. To łącznik miedzy tym, co świadome i nieświadome. Naukowcy nie wątpią, że prawidłowe oddychanie jest zasadniczym elementem zdrowia fizycznego i psychicznego. Co więcej, jest jedyną funkcją organizmu, którą możemy wykonywać zarówno świadomie, jak i bezwiednie. Wiele chorób wynika z zaburzeń autonomicznego układu nerwowego. Niemal 1/5 mieszkańców krajów uprzemysłowionych cierpi z powodu schorzeń układu oddechowego. Choroby te zajmują drugie miejsce na liście najczęstszych przyczyn inwalidztwa oraz szóste na liście przyczyn zgonów. Ćwiczenia oddechowe mogą jednak zmienić tonus układu nerwowego oraz wywrzeć dobroczynny wpływ na wiele mimowolnych funkcji organizmu. Większość z nas nigdy nie otrzymała żadnych wskazówek na temat tego, jak wykorzystać oddychanie dla zachowania zdrowia, w procesie leczenia lub w celu podniesienia ogólnej wydolności organizmu. Nawet lekarze przyznają, że chociaż na studiach zdobyli niemałą wiedzę o chorobach układu oddechowego, to niczego zgoła nie dowiedzieli się na temat tego, co niesie ze sobą efektywne oddychanie. Oddech w psychoterapii to książka, która powstała z myślą o zapełnieniu tej luki w edukacji. Jasno i przejrzyście zostały w niej zaprezentowane wskazówki dotyczące ponad dwudziestu pięciu technik oddechowych, które można z łatwością modyfikować i dopasowywać do indywidualnych potrzeb oraz włączać do zajęć. Dzięki zwykłemu wykorzystaniu noszonego stale przy sobie „narzędzia", czyli własnego oddechu, możemy nauczyć się rozwiewać własne obawy i zachować spokój; unikać wpadania w panikę; radzić sobie z trudnościami emocjonalnymi, bólem i rozmaitymi czynnikami stresogen-nymi; poprawić zdolność koncentracji; indukować zdrowy sen; pokonywać zmęczenie; dodawać sobie energii i wigoru oraz maksymalnie wykorzystywać ograniczoną wydolność płuc w wypadku astmy, chronicznego bronchitu czy rozedmy. Co więcej, możemy też doskonalić i wzmacniać swój głos, by-niezależnie od wykonywanego zawodu - zwiększyć w ten sposób własne szansę na sukces, zwłaszcza jeśli pracujemy jako nauczyciele, kaznodzieje, piosenkarze, mówcy czy aktorzy. Wszystko to możemy osiągnąć, jeśli poznamy i wcielimy w życie sztukę świadomego panowania nad oddechem. W ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin wykonamy około dwustu tysięcy wdechów i wydechów. W całym naszym życiu będzie ich prawie sześć miliardów. Czynność wykonywana tak często nie może pozostać bez istotnego wpływu na funkcjonowanie organizmu. Wiedza na temat działania układu oddechowego oraz związku, jaki zachodzi pomiędzy prawidłowym oddychaniem a zdrowiem, pomoże nam zyskać większą świadomość tego, na jak różnych poziomach funkcjonuje nasz organizm. Ucząc się, jak efektywnie oddychać, możemy wydatnie poprawić jakość własnego życia. A zatem od sukcesów, dobrego samopoczucia i zdrowia dzieli nas zaledwie kilka oddechów. Oddech w psychoterapii to książka dla każdego — dla kobiet i mężczyzn pragnących w pełni wykorzystać swe możliwości, dla rekonwalescentów, dla terapeutów i pracowników służby zdrowia, dla wykładowców i instruktorów ćwiczeń sprawnościowych - wszyscy znajdą w niej coś przydatnego. Z całego serca życzę wszystkim, aby osiągnęli zdrowie, spokój, poczucie samorealizacji oraz pomyślność dzięki umiejętnemu wykorzystaniu jednego ze swych najcenniejszych dóbr — własnego oddechu. Oddech w psychoterapii Spis Treści Przedmowa Podziękowania Spis ilustracji Rozdział l Oddychanie a krążenie krwi Rozdział 2 Oddychanie a psychika Rozdział 3 Powtórna nauka oddychania Rozdział 4 Oddychanie podczas porodu Rozdział 5 Zależności pomiędzy głosem a oddechem Rozdział 6 Lekcje prawidłowego oddychania - podstawy Rozdział 7 Wspomaganie oddychania Rozdział 8 Oddychanie a wyobraźnia Rozdział 9 Medytacja oddechowa Rozdział 10 Suplement Zakończenie Słowniczek

Związku pomiędzy ciałem a psychiką nie trzeba w dzisiejszych czasach udowadniać. Świadczy o nim chociażby osławiony efekt placebo. Jak to możliwe, że umysły poważnie chorych ludzi, tylko w oparciu o przekonanie, że otrzymują lek, potrafiły wyleczyć ich ciała z pozornie nieuleczalnych chorób? I co najważniejsze – czy każdy z nas może dowolnie wykorzystywać tę uzdrawiającą właściwość swojej świadomości? Odpowiedzi udziela dr David Hamilton – niekwestionowany autorytet medyczny o wieloletnim doświadczeniu w branży farmaceutycznej, a także autor światowych bestsellerów. Obecnie podróżuje po całym świecie i prowadzi warsztaty, pomagając ludziom zrozumieć potężny wpływ umysłu na ciało. W swojej pierwszej na polskim rynku książce opisuje, w jaki sposób możemy wykorzystać wizualizację, zaszczepione w nas przekonania i pozytywne nastawienie do leczenia całego organizmu. Poprzez rewolucyjną metodę uzdrawiania w polu kwantowym Autor pokazuje, jak wyobraźnia i myśli stymulują systemy obronne ciała oraz uruchamiają procesy zwalczania choroby, bólu i dolegliwości fizycznych. Wszystkie przytoczone tezy zostały poparte przemawiającymi do wyobraźni przykładami i wynikami badań. Po raz pierwszy w sposób tak naukowy przeanalizowano leczniczy potencjał kryjący się w naszym umyśle. Co więcej, aby z niego skorzystać nie są konieczne żadne specjalistyczne ćwiczenia czy kursy. Wszystko, czego potrzebujemy, posiadamy w sobie od dnia narodzin. Musimy tylko nauczyć się z tego korzystać. Twój umysł – najskuteczniejszy lek. fragment wprowadzenia Uzdrawianie ciała za pomocą umysłu Książka ta dotyczy wykorzystania umysłu do uzdrawiania ciała. Po napisaniu swojej pierwszej książki It’s the thought that counts (z ang. Najważniejsza jest myśl), w której opisałem związek umysł-ciało (oraz umysł-świat), wielu ludzi zaczęło pytać mnie, jak mogą wykorzystać ten związek do uzdrawiania ciała. Opowiadałem o tym na wykładach oraz na prowadzonych przeze mnie warsztatach. Na jednym z warsztatów, pewna kobieta zapytała mnie, czy planuję o tym napisać. Następnego dnia zacząłem pisać tę książkę. Książka ta dostarcza praktycznych narzędzi, które można wykorzystać do uzdrawiania różnego rodzaju chorób. Dziesięć lat temu istniało stosunkowo niewiele dowodów naukowych odnośnie uzdrawiania ciała za pomocą umysłu, chociaż przemawiało za tym wiele faktów. Z każdym tygodniem publikowane są nowe badania, które coraz wyraźniej wskazują na to, że byliśmy w błędzie zakładając, iż umysł nie jest w stanie uzdrowić ciała. Od 2006 roku wykazano wiele korzystnych rezultatów wizualizacji stosowanej w rehabilitacji po udarze mózgu oraz urazach kręgosłupa, a także przez pacjentów z chorobą Parkinsona. Pacjenci wyobrażają sobie po prostu, że poruszają się w prawidłowy sposób, co stymuluje, na poziomie mikroskopowym, ich kończyny, a także związane z nimi obszary mózgu. W rezultacie, w miarę upływu czasu ich ruchy stają się coraz bardziej płynne. W przypadku udarów dochodzi nawet do regeneracji niektórych uszkodzonych obszarów mózgu. Wieloletnie badania nad efektem placebo udowodniły, że nasze przekonania wpływają na wszelkie dolegliwości, łącznie z astmą, katarem siennym, infekcjami, bólem, chorobą Parkinsona, depresją, niewydolnością serca, dusznicą, artretyzmem, zespołem przewlekłego zmęczenia, wrzodami żołądka i bezsennością, a także na takie wskaźniki jak poziom cholesterolu we krwi, ciśnienie krwi, wyniki sportowe, waga ciała oraz poziom hormonów wzrostu i hormonów układu odpornościowego. Najnowsze badania naukowe wykazały zmiany w biochemii mózgu u osoby przyjmującej placebo z przekonaniem, iż jest to prawdziwe lekarstwo. Teraz wiemy już na pewno, że myśli, emocje i przekonania nie są jedynie subiektywnymi wytworami umysłu, lecz wywołują rzeczywiste, chemiczne i fizyczne zmiany w mózgu oraz w całym organizmie. W książce tej ośmielam się sugerować, że większość chorób można uzdrowić za pomocą umysłu, a przynajmniej można w ten sposób poprawić stan swojego zdrowia. Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to poważna deklaracja. Gdy w grę wchodzi jednak zdrowie i życie człowieka, nie zawsze możemy pozwolić sobie na czekanie, być może nawet kolejne dziesięć lat, aż nauka nadrobi zaległości i opublikuje badania dotyczące przypadków wyleczenia konkretnych chorób za pomocą umysłu. Nie wszyscy ludzie mają tyle czasu. Większym błędem byłoby stwierdzenie, że umysł z całą pewnością nie jest w stanie uzdrowić ciała, chociaż nie zostało to potwierdzone naukowo. Dotychczas odkryliśmy zaledwie wierzchołek góry lodowej rzeczywistego ludzkiego potencjału. Einstein powiedział: „Wciąż nie zdajemy sobie sprawy nawet z jednej tysięcznej jednego procenta tego, co objawia nam natura”. Uważam, że powinniśmy wziąć po uwagę możliwość, że odkryjemy jeszcze wiele informacji potwierdzających zdolność uzdrawiania ciała za pomocą umysłu z niemal wszystkich dolegliwości[... ] Uzdrawianie ciała za pomocą umysłu Spis Treści   Podziękowania Wprowadzenie CZĘŚĆ I: UMYSŁ MOŻE UZDRAWIAĆ CIAŁO 1. Moc pozytywnego myślenia 2. Moc wiary 3. Lekarstwa działają, ponieważ w nie wierzymy 4. Moc plastyczności 5. Umysł może wyleczyć ciało 6. Moc wizualizacji 7. Stresować się, czy nie stresować? – wybór należy do ciebie 8. Technika wizualizacji 9. Moc afirmacji CZĘŚĆ II: HISTORIE Z ŻYCIA WZIĘTE Wprowadzenie 10. Rak 11. Serce 12. Regeneracja 13. Ból i zespół przewlekłego zmęczenia 14. Wirusy, alergie i choroby autoimmunologiczne 15. Odchudzanie CZĘŚĆ III: NA ZAKOŃCZENIE 16. Moc miłości Załącznik I: Uzdrawianie w Polu Kwantowym (QDF) Załącznik II: Wizualizacje Załącznik III: Wizualizacje DNA Bibliografia O Autorze  

Ujęcie poznawczo-behawioralno-społeczne Psychodrama to powszechnie stosowana technika terapeutyczna, ale i metoda samorozwoju wykorzystywana między innymi podczas szkoleń czy w procesie edukacji. Katarzyna Tomczak i Sylwia Stankiewicz przedstawiają jej podstawy teoretyczne, opisują szczegółowe techniki psychodramatyczne, uzupełniając całość przykładami z praktyki klinicznej. Niniejsza książka to dokonały przewodnik po meandrach psychodramy w ujęciu poznawczo-behawioralno-społecznym. Autorki (…) przedstawiają mechanizmy działania technik psychodramatycznych w odniesieniu do jednostki (…) oraz do grupy. Nie zamykają się w kręgu jednej teorii psychologicznej, co pozwala zrozumieć wielostronne działanie odgrywania ról. (…) To źródło wiedzy dla osób prowadzących różne grupy pomagające w osiąganiu zmian, nie tylko grupy terapeutyczne w ścisłym sensie, a więc dla psychologów, pedagogów, pracowników społecznych i psychiatrów. Z recenzji prof. Maria Siwiak-Kobayashi Fragment Książki Psychodrama w psychoterapii Czym jest psychodrama? Charakterystyka wstępna Psychoterapia jest sztuką, a jej prowadzenie wymaga nieustannego doskonalenia, weryfikowania swoich umiejętności oraz nabywania nowych. Aby była skuteczna, musi być dostosowana do oczekiwań, możliwości i ograniczeń osoby lub grupy, która korzysta z tej formy pomocy. Sposoby efektywnego oddziaływania terapeutycznego mogą okazać się wysoce nieadekwatne i nieskuteczne w stosunku do innego człowieka lub w odmiennej sytuacji, stąd psychoterapeuta winien zmieniać je i dopasowywać do aktualnych potrzeb. Celem terapii jest wywołanie zmiany poprzez poszerzenie u pacjenta perspektywy widzenia rzeczywistości, co prowadzi do poprawy codziennego funkcjonowania, na przykład poprzez zwiększenie repertuaru zachowań czy uzyskanie emocjonalnego wglądu. Ze względu na unikalność każdej relacji i każdego spotkania z drugim człowiekiem, terapeuta elastycznie dobiera stosowane techniki. Jedną z możliwości jest wykorzystanie technik psychodramatycznych, które od lat 20. ubiegłego stulecia stają się coraz bardziej powszechne (Bie-lańska, 2009; Galińska, 2003; Pytko, 2001; Sikorski, 1998) i mają szerokie zastosowanie w psychoterapii. W Polsce wiele ośrodków psychoterapeutycznych stosuje różne formy psychodramy. Jest to metoda terapii, która ma na celu m. in. redukcje napięcia poprzez działanie. Uczestnik psychodramy zamiast opisywać swoje stany, przeżywa je tu i teraz. Wgląd dokonuje się nie w drodze intelektualnych interpretacji lecz poprzez rozpoznanie i zrozumienie swoich reakcji, zachowań i postaw oraz wymianę doświadczeń z innymi uczestnikami terapii (por. Duszyńska, Kowal, Krop, Przybylska-Matula i Skiba, 2001). Samo słowo „psychodrama" składa się z greckich stów/«yyfife i drama, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza „działanie duszy". Psychodrama ma za zadanie rozwijać spontaniczność pozwalającą na poszerzanie granic własnych możliwości i wewnętrznego potencjału, a ograniczaną przez utarte schematy, ustalone reguły czy niepisane obyczaje. Terapeuta odnosi się do tego, co tu i teraz pojawia się na scenie. Pracuje zarówno z cechami osobowości klienta, jego konfliktami wewnętrznymi, jak i relacjami z ludźmi. W psychodramie nie analizuje się przeszłości, lecz przede wszystkim wykorzystuje się zasoby oraz usuwa występujące deficyty, tak emocjonalne, jak i behawioralne (Galińska, 2003). muszą znać cel, któremu ona służy. Właściwa gra psychodramatyczna to praca nad przedstawionymi problemami grupy bądź poszczególnych jej członków. Terapeuta występuje w roli reżysera, pacjent - głównego aktora zwanego protagonistą, a pozostali uczestnicy stanowią Ja pomocnicze, wcielając się w role wybierane przez głównego bohatera psychodramy. Materiałem do pracy psychodramatycznej może być traumatyczne zdarzenie z przeszłości jednej osoby lub dotycząca całej grupy bieżąca sprawa wywołująca silne emocje (Galiiiska, 2006). Materiał mogą również stanowić sny i fantazje, które dostarczają często cennych informacji na temat tego, co się dzieje w przeżyciach uczestników poza warstwą rzeczywistych zdarzeń (Roine, 2005). Grupa, stanowiąca często tło dla odgrywanego przez protagonistę problemu, doświadcza rozmaitych emocji na skutek własnych, otwierających się wspomnień i skojarzeń wywołanych grą psychodramatyczna, co również jest materiałem do dalszej pracy. Niewskazanym byłoby pozostawienie uczestników z ich niewypowiedzianymi myślami. Dlatego kolejnym etapem jest omówienie odbywające się na przykład w formie dyskusji, podczas której pacjenci dzielą się (tzw. sharing) swoimi refleksjami i przeżyciami dotyczącymi tego, w czym uczestniczyli (Galińska, 2004). Najczęściej wszyscy uczestnicy i prowadzący grupę siedzą w kręgu i omawiają to, co się wydarzyło na scenie i w nich samych. Stosuje się tu metodę tak zwanej rundki swobodnej (wypowiadają się w dowolnej kolejności te osoby, które chcą) bądź kontrolowanej (wypowiada się każdy po kolei). Niektórzy badacze (Czapów i Czapów, 1969) wyróżniają trzy nieco inne fazy psychodramy: pierwszą — fazę terapeutyczną, gdzie pacjent odgrywa swoje przeżycia i fantazje; drugą - stadium przemieszczenia, podczas którego uczestnicy grupy terapeutycznej odgrywają role reprezentowane przez pacjenta oraz trzecią - fazę wyklarowania, kiedy to pacjentowi dostarczane zostają korektywne doświadczenia mające lub mogące mieć wpływ na jego zachowania w sytuacjach społecznych. O jakich elementach należy jeszcze pamiętać? Istotne znaczenie w psychodramatycznej grze ma wyodrębnienie przestrzeni, w której będzie działa się akcja, ponieważ scena w symboliczny sposób oddziela realny świat od fikcji. Niemniej ważne są oświetlenie i rekwizyty pełniące rolę pomocniczą w odgrywaniu psychodramy przez protagoniste i pozostałych członków grupy. Dzięki nim łatwiej jest odtworzyć i wyobrazić sobie to, co jest przedstawiane na scenie, wczuć się w odgrywane role. Poza przestrzenią istotny jest czynnik czasu, którego musi być wystarczająco dużo, by można było zlikwidować lub zmniejszyć zahamowania i wywołać gotowość do spontanicznego reagowania podczas sesji. Grupa psychodramatyczna powinna być także środowiskiem zapewniającym jej członkom poczucie bezpieczeństwa. Z tego powodu zwykle zawiera maksymalnie od dziesięciu do dwunastu uczestników (Kratochvil, 1988). Psychodrama w psychoterapii Spis Treści Przedmowa Podziękowania Część i: Zarys teorii psychodramy Rozdział l Wprowadzenie Sylwia Stankiewicz Czym jest psychodrama? Charakterystyka wstępna Początki psychodramy. Koncepcja J. L. Moreno Jak korzystać z tej książki Rozdział 2 Psychodrama w kategoriach społecznego uczenia się Katarzyna Tomczak Gotowość do pracy metodą psychodramy Elementy uczenia się w psychodramie Rozdział 3 Metody poznawczo-behawioralne wykorzystywane w psychodramie Katarzyna Tomczak Instrukcje Modelowanie Wpływanie na pobudzenie fizjologiczne Ekspozycja Utrwalanie umiejętności w psychodramie Generalizacja umiejętności Rozdział 4 Funkcje psychodramy w kontekście społecznego uczenia się Katarzyna Tomczak Modulacja emocji Uprawomocnianie w psychodramie Motywowanie do zmiany Rozdział 5 Psychodrama jako trening umiejętności Katarzyna Tomczak Regulacja emocji Sfera poznawcza Dostosowanie zachowania do bieżącej sytuacji Skuteczność w relacjach interpersonalnych Rozdział 6 Rola psychodramy w pracy grupowej Katarzyna Tomczak Fazy rozwoju grupy Role grupowe Część li: Techniki psychodramatyczne Rozdział 7 Zasady pracy technikami psychodramatycznymi Katarzyna Tomczak Fazy Liczba i częstotliwość spotkań oraz czas pracy grupy Długość sesji, termin, przerwy w pracy, miejsce Tajemnica zawodowa, superwizja, udostępnianie danych Spóźnienia, nieobecności Aktywność pacjenta i terapeuty Specyficzne ustalenia Honorarium, należność za opuszczone sesje Renegocjacja zasad Rozdział 8 Podział technik Sylwia Stankiewicz, Katarzyna Tomczak Charakterystyka poszczególnych grup technik Uwagi techniczne Rozdział 9 Techniki psychodramatyczne — opis szczegółowy Sylwia Stankiewicz, Katarzyna Tomczak Techniki rozpoczynające Techniki pobudzające aktywność Techniki integrujące grupę Techniki uwalniające emocje Techniki skoncentrowane na rolach grupowych Techniki socjometryczne Techniki pogłębiające wiedzę o sobie Techniki treningowe Techniki kończące Część III: Przykłady kliniczne Rozdział 10 Praca z indywidualnymi problemami na tle grupy Sylwia Stankiewicz Anna Karolina Magdalena Rozdział 11 Problematyczne sytuacje grupowe Sylwia Stankiewicz Powstawanie podgrup Kozioł ofiarny w grupie Przedłużanie się fazy pracy w grupie Aneksy 1. Spór konstruktywny Sylwia Stankiewicz 2. Asertywność Sylwia Stankiewicz 3. Analiza transakcyjna Katarzyna Tomczak 4. Spis zadań psychodramatycznych Bibliografia

Złożona z 11 rozdziałów książka jest adresowana głównie do psychologów-praktyków i studentów psychologii. Zawiera informacje przydatne przy stosowaniu skal Wechslera i interpretowaniu wyników. W części pierwszej, poświęconej zagadnieniom ogólnym, oprócz rozdziału prezentującego sylwetkę autora Skal, znajdują się teksty dotyczące: tzw. efektu Flynna (polegającego na starzeniu się norm testowych) i jego konsekwencji praktycznych, sposobów modyfikowania procedury badania poszczególnymi testami, w celu dostosowania ich do specyficznych celów diagnozy i właściwości osób badanych, oraz możliwości wykorzystywania Skal do diagnozy właściwości pozaintelektualnych. W części drugiej omawiane są problemy związane ze stosowaniem skal Wechslera w odniesieniu do osób z różnego rodzaju zaburzeniami i deficytami rozwojowymi: z ADHD, autyzmem, zaburzeniami rozwoju umysłowego i dysleksją; mowa jest także o zastosowaniu Skal w diagnozie i rehabilitacji osób umysłowo upośledzonych oraz diagnozie neuropsychologicznej. W części trzeciej przedstawione są studia przypadków - przykłady zastosowania WISC-R w diagnozie trudności w komunikacji językowej u dwóch uczniów w młodszym wieku szkolnym oraz zastosowania WAIS-R w badaniu sądowym dotyczącym oceny ważności aktu woli.

Zaburzenia okresu dzieciństwa i adolescencji to publikacja, która jest zarówno podręcznikiem z zakresu psychologii klinicznej dzieci i młodzieży, jak i książką, która zainteresuje każdego czytelnika - rodzica, a nawet młodzież chcącą poznać siebie i zrozumieć swoje problemy, jakże częste w tym okresie życia. Książka zawiera syntetyczny przegląd najważniejszych informacji dotyczących zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży. Szczególnie wyczerpująco omówiono w niej wyniki badań ich psychologicznych i psychoterapeutycznych aspektów. Będzie ona atrakcyjnym podręcznikiem dla klinicystów - psychiatrów i psychologów, i ciekawą lekturą dla szerokiego grona osób zainteresowanych zaburzeniami psychicznymi i problematyką psychologii okresu rozwojowego.

O wychowaniu dziecka z zespołem Aspergera Drodzy Rodzice, Nauczyciele i Terapeuci! Książka Czy kochasz Małego Misia jest opisem trzynastu lat życia chłopca z zespołem Aspergera. Chłopiec ten dzięki swojej pracowitości, determinacji Matki i pomocy wielu osób nauczył się mówić, czytać i pisać, rozwinął w sobie liczne talenty i zyskał przyjaciół. Treść książki ujęłam w formę opowiadania, posługując się stylem wypowiedzi Misia (w trzeciej osobie), aby przybliżyć Czytelnikom sposób mówienia i rozumowania dziecka autystycznego. Zawarłam w niej również wiele przykładów zachowań i wypowiedzi bohaterów oraz opisów autentycznych sytuacji, z którymi musieli poradzić sobie Miś i jego Mama. Książka zawiera także fragmenty opinii pedagogicznych, psychologicznych i logopedycznych. Na końcu zamieściłam Dekalog postępowania z dzieckiem autystycznym, skierowany przede wszystkim do rodziców, oraz Krótką charakterystykę dziecka z zespołem Aspergera.

Dyskusje wokół "różnicy seksualnej" stały się jednym z podstawowych topoi współczesnej humanistyki i filozofii. Wynika to nie tylko z rosnącego oddziaływania na te dziedziny koncepcji feministycznych. Istotny jest wpływ tradycji psychoanalitycznej, gdzie podziałowi na płeć męską i żeńską już wcześniej przyznano kluczowe znaczenie w procesie kształtowania się tożsamości kulturowej jednostki. W książce autor stara się pokazać, jak dalece popularne dzisiaj rozróżnienie na sex i gender oraz rozliczne feministyczne koncepcje „różnicy seksualnej” mają swoje źródło w teorii Freuda. I to mimo iż jest on w nich często ostro krytykowany. Innym ważkim punktem odniesienia jest psychoanaliza Lacana, który w swoim nauczaniu starał się zerwać z niektórymi patriarchalnymi przesądami Mistrza. Ostatecznie w procesie kształtowania się ludzkiej tożsamości pozostaje w dzisiejszej psychoanalizie, feminizmie, jak i też w filozofii otwarta. Przyglądając się bliżej współczesnym ujęciom tego podziału, łatwo zauważyć, że różnią się one od siebie zasadniczo, niekiedy wręcz wykluczają się w swoich założeniach (E. Lévinas, J. Lacan, J. Derrika, L. Irigaray, S. Agacinski, J. Butler, J. Kristeva i inni). Ale też właśnie dlatego kwestia „różnicy seksualnej” jest w dzisiejszej humanistyce tak żywo dyskutowana i pojawiają się coraz to nowe jej ujęcia.

Dojrzewanie to taki czas w rozwoju człowieka, w którym ujawnić się może wiele zaburzeń psychicznych i/lub zachowań ryzykownych, a zatem takich, które szkodzą prawidłowemu fizycznemu i psychospołecznemu rozwojowi młodych ludzi. Dane epidemiologiczne wskazują, że wzrasta liczba młodzieży ujawniającej zachowania dysfunkcjonalne, a zatem niosące niebezpieczeństwo negatywnych konsekwencji zarówno dla ich fizycznego i psychicznego dobrostanu, jak i dla funkcjonowania jej otoczenia społecznego. Na szczęście, podobnie jak z pomocą odpowiednich działań można przygotowywać dzieci na wejście w okres dojrzewania, tak też można zapobiegać zaburzeniom, dla których ekspresji dojrzewanie jest okresem sensytywnym. Nieocenioną rolę odgrywają w tym procesie nauczyciele, wychowawcy, trenerzy, pedagodzy czy psychologowie szkolni. Bywa, że to oni właśnie, wcześniej niż rodzice, dostrzegają niepokojące zmiany w zachowaniu dzieci i młodzieży. Zdarza się nawet, że są pierwszymi osobami, którym młodzi powierzają swoje troski. Adresatem niniejszej książki są właśnie nauczyciele, wychowawcy i inne osoby pracujące w placówkach oświatowych i pozostające w stałym kontakcie z dziećmi i młodzieżą. Głównym celem książki jest ? z jednej strony ? wyposażenie pracowników szkół w niezbędną wiedzę konieczną dla uruchomienia wśród młodzieży działań profilaktycznych przeciwdziałających zaburzeniom łaknienia oraz nieprawidłowościom w sferze spostrzegania własnego ciała, z drugiej ? przedstawienie konkretnych narzędzi służących do celów prewencyjnych w postaci gotowych scenariuszy zajęć.

Podręcznik do osiągania szczęścia, miłości i mądrości Co tak naprawdę wyróżniało umysły wielkich ludzi? Czy mózg jednostki wybitnej, takiej, która jest w stanie poruszyć tłumy, różni się od mózgu przeciętnego Kowalskiego? Czy możemy w jakikolwiek sposób równać do naszych idoli czy też nasz umysłowy potencjał jest uzależniony tylko i wyłącznie od puli genów, jakie otrzymaliśmy od naszych rodziców? Neuropsycholog, będący jednocześnie nauczycielem medytacji i neurolog zdecydowali się odpowiedzieć na te pytania. Ta publikacja łączy osiągnięcia technik relaksacyjnych i kontemplacyjnych z najnowszymi zdobyczami nauki. Autorzy ujawniają, że Budda i inni wielcy nauczyciele urodzili się z zupełnie przeciętnymi mózgami. Nauczyli się jednak je świadomie modyfikować i to właśnie tej umiejętności zawdzięczają fakt, że udało im się w tak wielkim stopniu wpłynąć na świat. Doktorzy Mendius i Hanson odkryli sposoby, dzięki którym każdy z nas może ukształtować strukturę swojego mózgu na podobieństwo umysłów mędrców. Wszyscy rzeźbimy mózgi za pomocą strumienia myśli. Dzięki tej publikacji możemy wykorzystać tę wrodzoną moc kreacji w pełni świadomie. Autorzy wskazują, jak dzięki ukierunkowanemu potencjałowi naszego intelektu tworzyć bardziej satysfakcjonujące związki, prowadzić uduchowione życie i pogłębiać poczucie własnej wartości oraz pewności siebie. W trakcie lektury nauczysz się pobudzać w umyśle stan relaksu, radości i współczucia zamiast niepokoju, smutku i złości. W ten sposób osiągniesz lepsze samopoczucie i większy wewnętrzny spokój. Zmień mózg – zmień życie. Fragment Książki Mózg Buddy – Słowo wstępne Mózg Buddy zachęca do skupienia umysłu i wykorzystania mocy uwagi, by poprawić swoje życie i relacje z innymi. Łącząc starożytne wglądy, wywodzące się z kontemplacyjnych praktyk tradycji buddyjskich, ze współczesnymi odkryciami na polu neuronauki, dr Rick Hanson i dr Richard Mendius stworzyli praktyczny i skłaniający do refleksji przewodnik, który poprowadzi cię, krok po kroku, ku przebudzeniu umysłu. Niedawna rewolucja naukowa dowiodła, że mózg u dorosłego człowieka pozostaje otwarty na zmiany przez całe życie. Choć w przeszłości wielu badaczy mózgu głosiło pogląd, że umysł jest tylko aktywnością mózgu, obecnie możemy spojrzeć na powiązanie między tymi dwoma wymiarami naszego życia z innej perspektywy. Kiedy postrzegamy umysł jako zagnieżdżony i relacyjny proces, który reguluje przepływ energii i informacji, uświadamiamy sobie, że możemy posłużyć się umysłem, by dokonać zmian w mózgu. Po prostu koncentracja uwagi oraz celowe kierunkowanie przepływu energii i informacji w obwodach neuronalnych, mogą w bezpośredni sposób wpłynąć na zmianę aktywności i struktury mózgu. Żeby osiągnąć ten cel, trzeba wiedzieć, jak przy pomocy świadomości można poprawiać samopoczucie. Wiedząc, że umysł ma charakter relacyjny, a mózg jest organem społecznym, zyskujemy kolejny punkt widzenia: nasze relacje z drugim człowiekiem nie są nieistotną częścią życia, lecz mają fundamentalne znaczenie dla sposobu funkcjonowania umysłu i pełnią kluczową rolę w utrzymywaniu zdrowia mózgu. Nasze wzajemne relacje społeczne kształtują powiązania neuronalne, które tworzą strukturę mózgu. To oznacza, że sposób w jaki się komunikujemy, zmienia zespół obwodów mózgu, co pomaga utrzymywać równowagę w życiu. Nauka potwierdza również, że kiedy pielęgnujemy współczucie i uważną świadomość – odrzucając osądzanie i w pełni angażując się w teraźniejszość – pobudzamy społeczne obwody mózgu, dzięki czemu możemy przekształcić nawet własną relację z samym sobą. Autorzy spletli w jedno buddyjskie praktyki rozwijane przez ponad dwa tysiące lat i nowe odkrycia dotyczące funkcjonowania mózgu, a w rezultacie powstał niniejszy przewodnik celowego tworzenia pozytywnych zmian w sobie. Współczesne czasy często skłaniają nas do przełączenia się na tryb „autopilota”, ponieważ nasze życie jest nieustannie wypełnione niezliczonymi zadaniami i zajęciami, cyfrową stymulacją, nadmiarem informacji i harmonogramami, które obciążają mózg i przytłaczają nas. Znalezienie czasu, by się zatrzymać pośród tego chaosu, stało się pilną potrzebą zaspokajaną przez niewielu z nas. Mózg Buddy zachęca, by wziąć głęboki oddech i zastanowić się nad neuronalnymi przyczynami, dla których powinniśmy nieco zwolnić, zrównoważyć mózg i poprawić więzi łączące nas z innymi ludźmi i z samym sobą. Proponowane tu ćwiczenia opierają się na praktykach, których pozytywny wpływ na kształtowanie naszego świata wewnętrznego, poprzez poprawę koncentracji, odporności i pomysłowości, został dowiedziony naukowo. Te określone kroki zwiększają też naszą empatię w stosunku do innych osób oraz poszerzają zasięg współczucia i troskliwości w obrębie świata pełnego wzajemnych połączeń, w którym żyjemy. Obietnica, że dzięki tym praktykom umysł zostanie zaprzęgnięty do wprowadzania zmian w mózgu, oznacza budowanie obwodów życzliwości i dobrego samopoczucia – stopniowo i pojedynczo, u poszczególnych osób i w obrębie poszczególnych relacji. O cóż więcej możemy prosić? I czy jest lepsza pora na rozpoczęcie tego procesu niż chwila obecna? Mózg Buddy. Podręcznik do osiągania szczęścia, miłości i mądrości Spis Treści   Pochwały dla książki „Mózg Buddy” Słowo wstępne Przedmowa Podziękowania Wprowadzenie Rozdział pierwszy: Samoprzekształcający się mózg Część pierwsza: Przyczyny cierpienia Rozdział drugi: Ewolucja cierpienia Rozdział trzeci: Pierwsza i druga strzała Część druga: Szczęście Rozdział czwarty: Wchłanianie dobra Rozdział piąty: Studzenie płomieni Rozdział szósty: Niewzruszone intencje Rozdział siódmy: Bezstronność Część trzecia: Miłość Rozdział ósmy: Dwa wilki w sercu Rozdział dziewiąty: Współczucie i asertywność Rozdział dziesiąty: Bezgraniczna dobroć Część czwarta: Mądrość Rozdział jedenasty: Fundamenty uważności Rozdział dwunasty: Błoga koncentracja Rozdział trzynasty: Rozluźnienie ego Aneks: Neurochemia w żywieniu – Jan Hanson, L.Ac Bibliografia O Autorach  

Podręcznik wprowadza w teoretyczne podstawy skali, charakteryzuje podtesty skali słownej i skali bezsłownej. Przedstawia ogólne zasady badania Skalą WISC-R, jak również w sposób szczegółowy omawia zasady psychometrycznej i klinicznej interpretacji wyników. Omawia zastosowanie kliniczne skal Wechslera w diagnozie trudności w uczeniu się oraz w badaniu dzieci z upośledzeniem umysłowym, z zaburzeniami mowy i języka, z uszkodzonym słuchem, z nadpobudliwością psychoruchową, z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania, w diagnozie neuoropsychologicznej, a także w badaniu dzieci specjalnie uzdolnionych. Omawia również praktyczne aspekty badania skalą WISC-R wykorzystując obserwacje i badania własne autorek. Książka skierowana jest wyłącznie do psychologów, zajmujących się profesjonalnie diagnozą psychologiczną oraz studentów psychologii i kierunków pokrewnych. Może być wykorzystywana do nauczania przedmiotów: metody diagnozy psychologicznej, psychologia kliniczna, neuropsychologia, logopedia, pedagogika, surdopedagogika.

Od dawna wiadomo, że zwierzęta mają pozytywny wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne człowieka. Już dwa tysiące lat temu Hipokrates zauważył, że jazda konna pobudza funkcje organizmu i łagodzi schorzenia. Kolejne udokumentowane próby wykorzystania zwierząt w leczeniu sięgają XVIII wieku. Opisał je dyrektor angielskiego szpitala psychiatrycznego ? William Tuke. Jako pierwszy wprowadził on na teren szpitala zwierzęta domowe, nad którymi opiekę sprawowali pacjenci. Dzięki tym działaniom podopieczni szpitala psychiatrycznego szybciej uczyli się kontrolować własne emocje. Prowadzone od wielu lat badania naukowe potwierdzają ogromne korzyści płynące z kontaktów człowieka ze zwierzętami. Dowiedziono, że samo przebywanie w towarzystwie zwierząt oddziałuje terapeutycznie na osoby w okresie rekonwalescencji, uspokaja w przypadku stresu, w stanach lękowych, nadpobudliwości, znacznie zmniejsza napięcie psychiczne, a nawet obniża ciśnienie, jednocześnie pobudzając do aktywności w przypadku depresji czy też apatii. Znacząco poprawia się działanie układu odpornościowego, jak również ogólny stan psychiczny. Stałe obcowanie ze zwierzętami pomaga też zapomnieć o samotności. Zwierzęta dają nam tak wiele za tak niewiele ? odrobina czułości, pełna miska, a w zamian ogromne przywiązanie, jakie okazują właścicielowi. To wszystko sprawia, że czujemy się potrzebni, kochani, wartościowi.