W tej strefie zapraszamy czytelników tak zwane artystyczne dusze po książki z kategorii Sztuka. Polecamy szereg publikacji o sztuce i jej historii,ciekawostki i portfolia artystów, eseje, albumy, książki o malarstwie, rzeźbiarstwie, architekturze oraz histoii fotografii. Biografie ciekawych artystów, książki i powieści przedstawiające fascynujące losy malarzy i osób uwiecznianych na obrazach. W tym dziale tylko ksiązki ze sztuka w tle.
Blaski i cienie życia Bohdana Smolenia.Trudno znaleźć osobę tak pełną skrajności jak Bohdan Smoleń jeden z największych artystów polskiej sceny. Utalentowany kabareciarz i aktor. Miłośnik zwierząt stroniący od ludzi. Postać komiczna i tragiczna zarazem.Wraz z Zenonem Laskowikiem stworzył niezapomniany duet w poznańskim kabarecie Tey, wywołując salwy śmiechu jak Polska długa i szeroka. Przez lata sprawiał, że na ustach milionów rodaków pojawiał się uśmiech. Blask sceny nie docierał jednak do jego życia prywatnego. A ono toczyło się w cieniu ogromnych tragedii śmierci syna i żony.A tam, cicho być! to biografia człowieka budzącego wiele kontrowersji, od zachwytów po żal i gorycz. Człowieka, który potrafił być dobry, ale i przykry dla osób dla niego ważnych. Angażującego się, by za chwilę od zbyt bliskich relacji uciekać. W ostatnich latach życia schorowanego i wręcz odpychającego. Człowieka, którego tak naprawdę niewiele osób znało i rozumiało. Człowieka, który być może nie znał i nie rozumiał sam siebie.
Intrygująca monografia poświęcona życiu i twórczości jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów. Autorka maluje złożony i niejednoznaczny portret Karola Szymanowskiego, często odbiegający od odlanych z brązu pomników ku czci tego twórcy, jednocześnie szkicując pejzaż barwnych czasów, w jakich przyszło mu żyć, i cały korowód nietuzinkowych postaci z jego najbliższego otoczenia. Wyłania się obraz człowieka świadomego swego geniuszu, przygniecionego tym, że wyprzedza swą epokę, wewnętrznie rozdartego zarówno ze względu na swą homoseksualność, jak i życie na krawędzi w bohemicznych miazmatach, kapryśnego i o niedopartym uroku równocześnie. Był kochany i wielbiony, lecz zawsze czuł niedosyt adoracji, ciągle skarżył się na swoje zdrowie i brak pieniędzy, a rozrzutnie szafował jednym i drugim. Gwizdalanka stworzyła nie tylko portret wybitnego artysty, ale i człowieka, człowieka pełnokrwistego ze wszystkimi jego wadami i zaletami.
WIELKA SZTUKA, GŁOŚNE ROMANSE I ŚWIAT BOHEMYPoznajcie biografię Peggy Guggenheim i jej niezwykłe życie uzależnione od sztuki.Jej ojciec zginął w katastrofie Titanica, a ona sama była jedną z uboższych krewnych w rodzinie milionerów. Mogła marzyć o zostaniu żoną bogatego biznesmena, tymczasem stała się jedną z najważniejszych postaci bohemy artystycznej XX wieku.Na pytanie, ilu miała mężów, odpowiadała: Swoich czy cudzych?. A tym ulubionym (i pierwszym) był niestroniący od alkoholu angielski pisarz Laurence Vail. Choć wśród wielu kochanków znaleźli się między innymi Samuel Beckett, Max Ernst i Roland Penrose, prawdziwa miłość zawsze zdawała się jej umykać.Może dlatego całe życie poświęciła sztuce. W swoim weneckim pałacu zgromadziła największą kolekcję dzieł modernizmu. Założyła jedną z pierwszych galerii sztuki nowoczesnej w Londynie. W Nowym Jorku, w Paryżu i w każdym miejscu, w którym znalazła się choć na chwilę, stawała się czołową postacią elit artystycznych.To ona odkryła Jacksona Pollocka i pozowała przed obiektywem Man Raya, w jej salonie wisiały obrazy Picassa, a przez jej dom przewinęli się wszyscy znani ludzie sztuki i literatury pierwszej połowy XX wieku. Znała tych, których trzeba było znać.Życie Peggy było niekonwencjonalne, a ona sama uwielbiała szokować. Ekscentryczna, trudna, nieoceniona.Anton Gill przedstawia biografię niesamowitej kobiety patronki modernizmu, mecenaski sztuki nowoczesnej, przyjaciółki, muzy i kochanki wielu artystów.JEJ ŻYCIE BYŁO DOKŁADNIE TAKIE, JAK SZTUKA, KTÓRĄ KOCHAŁA SURREALISTYCZNE.
O książce
Na książkę Marii Iwaszkiewicz pt. Portrety i rozmowy – kontynuację Portretów wydanych w 2020 r. – składają się kolejne gawędy o ludziach, zwierzętach, miejscach i wydarzeniach, które utrwaliły się w szczególny sposób w pamięci autorki. Gawędy, uzupełnione trzema wywiadami i Kwestionariuszem Prousta, są owocem sześcioletnich spotkań i rozmów, które nagrała, opracowała i przygotowała do wydania Agnieszka Papieska, edytorka Dzienników Jarosława Iwaszkiewicza. Bohaterami opowieści Marii Iwaszkiewicz są wybitne postacie polskiej kultury, jej znajomi i przyjaciele, poznani w domu rodzinnym lub w pracy (przede wszystkim w wydawnictwie Czytelnik), zwierzęta ze Stawiska i zwierzęta przyjaciół - „przez Stawisko przewinęły się tabuny psów i kotów. (…) Wszyscy na Stawisku lubili zwierzęta”. Nie brakuje też koni, jaszczurek i ptaków, a także wzruszającej historii stawiskowego słowika. Wśród wspominanych osób pojawiają się kucharki, ogrodnicy i wozacy ze Stawiska i Podkowy Leśnej obok koronowanych głów. „Najważniejsze w życiu jest porobić sobie przyjaźnie” – takie słowa Marii Iwaszkiewicz zanotowała Agnieszka Papieska. I o tym przede wszystkim są Portrety i rozmowy.
Książka stanowi ważny głos w dyskusji na temat powstania i rozwoju nowoczesnej infrastruktury technicznej miast na ziemiach polskich w II połowie XIX i na początku XX wieku. prof. dr hab. Paweł Grata (UR) […] praca ma charakter pionierski. Ukazanie wysiłków i dorobku miejskich społeczności Galicji w dziele unowocześnienia swoich małych ojczyzn każe – zwłaszcza na tle Królestwa Polskiego – nieco inaczej spojrzeć na tzw. nędzę galicyjską. Niedostatek i usytuowanie na europejskich krańcach ówczesnych centrów cywilizacji i postępu nie przekreśla trudów, starań i całkiem pokaźnych niekiedy osiągnięć będących wspólnym sukcesem – luminarzy bądź kapłanów postępu – inżynierów oraz będących wizjonerami niektórych prezydentów i burmistrzów miast galicyjskich. prof. dr hab. Grzegorz Hryciuk (UWr.) Aleksander Łupienko jest historykiem, pracuje jako adiunkt w Instytucie Historii im. T. Manteuffla PAN. Zajmuje się szeroko pojętym fenomenem dziewiętnastowiecznego miasta i jego przestrzeni.
Autor książek o przestrzeni publicznej Warszawy, przestrzeni prywatnej kamienic czynszowych Warszawy (nagrodzonej nagrodą Klio oraz wyróżnieniem w konkursie im. Hanny Szwankowskiej), redaktor tomów o dziejach architektury, wpływie idei narodowych na architekturę i miejskiej przestrzeni publicznej, a także artykułów publikowanych w czasopismach polskich i zagranicznych, m.in. na temat ruchu higienicznego i idei konserwacji zabytków. Organizator serii konferencji poświęconych historii miejskiej.
Oddana do rąk Czytelników książka jest poświęcona budowie i rozwojowi opartej z reguły na najnowocześniejszych rozwiązaniach infrastruktury technicznej miasta Lwowa w okresie blisko półwiecza jego funkcjonowania w ramach systemu autonomicznego, pozwalającego w dużej mierze na samodzielne decydowanie o zasadniczych kierunkach kreowania zachodzących w mieście procesów. Jest to praca o modernizacji miasta, o jego drodze ku nowoczesności, ale też o przeszkodach na tej drodze stojących. prof. dr hab. Paweł Grata (UR) Opracowanie wnosi nie tylko oryginalną, ale i – w znacznej mierze – całościową charakterystykę rozwoju infrastruktury Lwowa w ostatnim półwieczu jego funkcjonowania jako stolicy autonomicznej Galicji. Osiągnięcia grodu nad Pełtwią zostały osadzone w szerszym kontekście przemian zachodzących w ówczesnej Europie Zachodniej, które stawały się impulsem do zmian w tej części habsburskiej monarchii, próbującej dotrzymać kroku postępom modernizacji.
[…] Wykorzystanie nie tylko dorobku współczesnej historiografii, ale przede wszystkim sięgnięcie do niezwykle obszernego materiału archiwalnego pozwoliło na wprowadzenie do obiegu naukowego niezwykle interesujących i ważnych ustaleń źródłowych, które w sposób istotny wpłyną na sposób postrzegania wyzwań i osiągnięć mieszkańców Galicji w dobie autonomicznej. prof. dr hab. Grzegorz Hryciuk (UWr.) Tomasz Dywan jest historykiem i historykiem sztuki zatrudnionym w Zakładzie Historii Kultury Materialnej w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W 2010 roku obronił doktorat poświęcony kulturze religijnej ziem wschodnich dawnej Rzeczypospolitej (na podstawie tej rozprawy powstała monografia Kształtowanie kultury prowincjonalnej w katolickich sanktuariach maryjnych na kresach południowo-wschodnich dawnej Rzeczypospolitej). Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na religijności i kulturze dawnej Rzeczypospolitej, a także historii nauki i techniki ze szczególnym uwzględnieniem Europy Środkowej od końca XVI do początku XX wieku.
Opracowanie poświęcone jest analizie wpływu czynników subiektywnych na ocenę wartości artystycznych zabytków Krakowa w procesie ich ochrony na wybranych przykładach w pierwszym dwudziestopięcioleciu po zakończeniu II wojny światowej. Monografia przedstawia najbardziej burzliwy okres odbudowy polskiej państwowości po 1945 roku i losy procesu konserwacji zabytków architektury w tych realiach. Wtedy konserwacja była czymś więcej niż dziedziną nauki i sztuki. Stała się również tubą propagandy ideologii PRL i pewną formą narzędzia do rozliczenia się z traumatyczną przeszłością. Praca zawiera około 120 mało znanych, a czasem nawet niepublikowanych materiałów graficznych.
Niniejsze opracowanie jest w całości poświęcone ostatniej opolskiej premierze Teatru, Studium o Hamlecie na tekstach Williama Szekspira i Stanisława Wyspiańskiego, które zostało pokazane po raz pierwszy 17 marca 1964 roku, po raz ostatni zaś 30 maja tegoż roku. Badaczy Teatru Laboratorium zawsze intrygował fakt, że spektakl był grany tak krótko, miał tak niewiele powtórzeń (zaledwie dwadzieścia) i widziało go około sześciuset trzydziestu widzów. Jest to jeden ze słabiej udokumentowanych i opisanych spektakli w historii zespołu. Zachowało się po nim ledwie kilka zdjęć, krótki amatorski film z próby, dwa scenariusze (z których jeden został odkryty niedawno), niewiele recenzji czy analiz. Autorka stawia pytanie, co mogło być przyczyną tak nikłej eksploatacji przedstawienia i próbuje na podstawie zachowanej dokumentacji przybliżyć jego koncepcję, możliwy kształt, jak również omówić kłopoty z jego recepcją.
Serge Ouaknine reżyser teatralny, artysta plastyk, autor i wykładowca uniwersytecki. Studiował w paryskiej cole nationale suprieure des Arts Dcoratifs oraz na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1966 roku został stażystą w Teatrze Laboratorium we Wrocławiu. Obrana droga artystyczno-intelektualna pozwoliła mu na łączenie działań z dziedziny reżyserii, malarstwa, badań międzykulturowych oraz poszukiwań z pogranicza sztuk plastycznych i teatru. Wyreżyserował czterdzieści spektakli oraz operę. Jest autorem licznych scenariuszy teatralnych i filmowych, zbioru wierszy, tomu opowiadań oraz około dwustu pięćdziesięciu publikacji. Prowadził warsztaty artystyczne i teatralne w Argentynie, Brazylii, Francji, Izraelu, Kanadzie, Kolumbii, Maroku, Meksyku, USA i we Włoszech. Ekspert w dziedzinie wielojęzycznych wydarzeń teatralnych opartych na koncepcji teatru nomadycznego. W 2009 roku został uhonorowany odznaczeniem Zasłużony dla Kultury Polskiej za osiągnięcia artystyczne i akademickie, które przyczyniły się do poszerzenia wiedzy o polskiej kulturze i procesie twórczym Jerzego Grotowskiego.
Beata Baczyńska hispanista i teatrolog, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Wrocławskiego, zajmuje się historią teatru polskiego i dramaturgią hiszpańską Złotego Wieku. Jednym z głównych obszarów jej badań jest twórczość Pedra Calderóna de la Barca, któremu poświęciła monografię Dramaturg w wielkim teatrze historii (Wrocław 2005). Jest cenionym edytorem uczestniczy m.in. w projektach związanych z wydaniem krytycznym Autos sacramentales completos Calderona (GRISO, Universidad de Navarra) i Comedias Agustna Moreto (PROTEO, Universidad de Burgos). Jest autorką wielu prac w języku polskim i hiszpańskim, pośród których znaczące miejsce zajmują opracowania dotyczące obecności dawnej dramaturgii hiszpańskiej w polskiej tradycji teatralnej. Jej książka Książę Niezłomny. Hiszpański pierwowzór i polski przekład (Wrocław 2002) przewartościowała szereg kluczowych sądów na temat miejsca i roli literatury hiszpańskiej w polskim romantyzmie oraz Księcia Niezłomnego w historii polskiego teatru.
Tak jak synkretyczna jest kultura Brazylii, a w niej kulty afrobrazylijskie, będące właściwym tematem tej książki, tak też synkretyczna okazała się w końcu jej forma. Reportaż podróżniczy staje się tu integralną częścią studium etnograficznego, które ostatecznie nie przybiera jednak kształtu monografii jest raczej esejem naukowym, rozluźnionym, gdzie tylko się dało, w pewnych partiach przechodzącym w ton traktatu antropologicznego.Trochę chciałem, żeby moja relacja z Bahii była czymś nowym, jak dla mnie czymś nowym było samo doświadczenie Bahii. Nie mogłem i nie umiałem ukryć tego, który doświadcza. Kimkolwiek on był, był tańczącym ze znaczeniami. Zatańczyłem sambę z bogami. O tym tu opowiem. Ale przede wszystkimo gusłach tropików.
Rocznik Sztuka Europy Wschodniej, założony w 2013 roku przez Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata w Warszawie, jest międzynarodowym pismem naukowym, poświęconym sztuce i kulturze artystycznej Europy Środkowo-Wschodniej i Wschodniej, zwłaszcza od XVIII wieku do współczesności. Publikowane są w nim materiały z konferencji i studia problemowe, dotyczące kluczowych zagadnień sztuki regionu i jego związków z innymi kręgami kulturowymi. Zawarte w IX tomie Edukacja artystyczna i krytyka artystyczna w Europie Środkowej i Wschodniej w XX i XXI wieku teksty poświęcone zostały edukacji artystycznej od lat dwudziestych XX wieku do współczesności w uczelniach Wilna, Kowna, Torunia, Rygi oraz dla porównania Florencji, a także ocenie artystycznych zjawisk w historii i krytyce sztuki. Ежегодник Искусство Восточной Европы, основанный Польским институтом исследований мирового искусства в Варшаве в 2013 году, является международным журналом, посвященным искусству и художественной культуре Центрально-Восточной и Восточной Европы, в основном с XVIII века до современности. В нем публикуются материалы конференций, а также результаты научных исследований, касающихся проблем искусства региона и его связей с другими культурными кругами. Статьи, включенные в IX том Художественное образование и художественная критика в Центральной и Восточной Европе в ХХ и ХХI веке, посвящены художественному образованию начиная с двадцатых годов ХХ века и до современности в учебных заведениях Вильны / Вильнюса, Каунаса, Торуни, Риги и, для сравнения, – Флоренции, а также оценке художественных явлений в истории и художественной критике. The yearbook The Art of Eastern Europe, established in 2013 by the Polish Institute of World Art Studies in Warsaw, is an international scientific journal dedicated to the art and artistic culture of Central-Eastern and Eastern Europe, primarily from the XVIII century to the present. It publishes materials from conferences as well as topical studies dedicated to important issues of art of the region and its relationships with other cultural circles. The texts contained in IX volume entitled Art Education and Art Criticism in Central and Eastern Europe in the 20th and 21st centuries are devoted to art education from the 1920s to the present day in educational institutions in Wilno / Vilnius, Kaunas, Toruń and Riga, as well as in Florence, for comparison, together with accounts of historical developments in art history and criticism.
Dziewiąty tom „Studiów z Architektury Nowoczesnej” to opowieść o obiektach budowanych dla określonych wspólnot religijnych bądź społeczności szkolnych. Mimo oczywistych różnic formalnych, innych potrzeb oraz funkcji budynków sakralnych i szkolnych, łączy je dbałość o integracje użytkowników, o wyznaczenie głównych przestrzeni dla zgromadzenia członków i ich komunikacji oraz o właściwą reprezentacyjną oprawę architektoniczna, która podkreślałby range owych wspólnot. W tomie zatytułowanym Architektura wspólnoty – architektura sakralna i szkolna autorzy prezentują swoje projekty architektoniczne oraz badania naukowe z zakresu architektury, historii sztuki i konserwatorstwa. Bez względu na zastosowaną metodologię badań, wątki przedstawione w poszczególnych tekstach zmierzają do tego, że projekt architektoniczny każdorazowo jest wypadkową oczekiwań i potrzeb danej społeczności, a zrealizowany obiekt wzmacnia wspólnotowy dialog oraz poczucie przynależności. The ninth volume of „Studies on Modern Architecture” is devoted to the architectural objects designed for the particular religious or educational communities. Despite the evident formal dierences that result from varied requirements and functions of sacred and educational architecture, they share some factors in common, such as care for the integration of the users, the space for the members of the community and their communication. They should also provide the proper, presentable architectural setting to emphasise the prestige of the communities. In the volume entitled The Architecture of Community – Religious and School Architecture, the authors present their own architectural designs and scientic research in the eld of architecture, history of art, monument studies and conservation science. Regardless of methodology applied, all the authors come to the conclusion that every architectural design is a result of expectations and needs of particular community. At the same time the completed project enhances the dialogue within the community and the sense of belonging among its members.
Krystyna Janda w rozmowie z Katarzyną Montgomery
Aktorka. Żona. Matka. Krystyna Janda. Nie ma w Polsce osoby, która nie znałaby Jej głosu, śmiechu i energii. W każdej ze swoich ról teatralnych czy filmowych zjawiskowa i profesjonalna. Jako Agnieszka w "Człowieku z marmuru" wniosła do kina nieznaną świeżość i nową jakość. W "Przesłuchaniu" poruszyła wszystkich i trwale zapisała się w historii kinematografii. W "Tataraku" dotknęła najczulszych strun, w "Boskiej" rozbawiła. Wychowała kolejne pokolenia , które najpierw do Teatru Powszechnego, a teraz do Teatru Polonia i Och Teatru chodzą "na Jandę". Każdy spektakl z Jej udziałem kończy się owacją na stojąco. Zawsze wierna sobie i widzom. Szczera, bezpośrednia, wymagająca, choć bezdyskusyjnie zyskująca przy bliższym poznaniu. Katarzynie Montgomery opowiada o swoich najważniejszych rolach – tych życiowych i tych zawodowych, o powstawaniu filmów i przedstawień, o kulisach teatru, za które widzowie nie mają wstępu, o miłości, przyjaźni, śmierci i życiu… W tej opowieści nie sposób postawić kropkę.
Katarzyna Montgomery Pisanie. Kontaktowanie się i porozumiewanie za pośrednictwem pisania. To bardzo istotna część mojego życia zawodowego i nie tylko. Mam nadzieję, że tytuł tej książki – "Pani zyskuje przy bliższym poznaniu" – odnosi się w dużej mierze do tego, co zapisałam, wyznałam, zamieściłam. I mam nadzieję, że jest choć w części prawdziwy. Krystyna Janda
Krystyna Janda – aktorka teatralna i filmowa, reżyserka, pisarka i piosenkarka. Ma na koncie ponad sześćdziesiąt ról teatralnych i ponad pięćdziesiąt filmowych. Wielokrotnie nagradzana w kraju i na świecie. Uznana za aktorkę stulecia polskiego kina i Człowieka Wolności w kategorii „Kultura” z okazji 25-lecia przemian ustrojowych. W 2004 roku stworzyła fundację a w jej ramach dwa teatry: Teatr Polonia i Och Teatr, które prowadzi do dziś.
Katarzyna Montgomery – dziennikarka. Od 2011 roku redaktor naczelna miesięcznika „Zwierciadło”. Wcześniej pracowała m.in. w dwutygodniku „VIVA”, „Gazecie Wyborczej”. W latach 2007-2014 prowadziła popularny program „Mała czarna” w TV4.
Dwutomowy zbiór rozproszonych tekstów Józefa Czapskiego z lat 1923-1988, gatunkowo bardzo zróżnicowanych: eseje i szkice, recenzje z wystaw i książek, portrety postaci znanych i wspomnienia o przyjaciołach, relacje z rozmów, teksty polityczne, polemiki, odpowiedzi na ankiety. Notatki Czapskiego, swoiste silva rerum, są rodzajem autobiografii intelektualnej wybitnego malarza i pisarza. Spektrum zagadnień, które fascynowały autora Na nieludzkiej ziemi było bardzo szerokie, książka ukazuje inny wymiar twórczości Czapskiego nie tylko jako piszącego wybitnego malarza, którego teksty uzupełniają i komentują jego obrazy, ale przede wszystkim jako jednego z najważniejszych emigracyjnych intelektualistów.
" L'aventurier ", " Tes yeux noirs ", " 3e sexe ", " J'ai demandé a la lune ", " Canary Bay ", " Trois nuits par semaine ", " Le grand secret ", " Marilyn ", " Alice & June ", " Ladyboy ", " La vie est belle "," Un été français ", " Song for a dream ", " Nos célébrations "... : alors qu'Indochine célebre ses 40 ans a l'occasion d'une tournée des grands stades en mai-juin 2021, Thomas Chaline dévoile les secrets de création de l'oeuvre d'Indochine et propose de découvrir a l'aide de nombreuses anecdotes, l'histoire d'une soixantaine de chansons. Une oeuvre empreinte de références culturelles diverses – entre peinture, new age, romantisme et fiction – qui touche plusieurs générations.
W książce zostały zaprezentowane dzieła sztuki polskiej, które ukazują bogactwo i różnorodność motywów Bitwy Warszawskiej od wielkoformatowych obrazów i projektów architektonicznych począwszy, na masowych, osiągających znaczne nakłady drukach, pocztówkach i kartkach żywnościowych kończąc. Ramy czasowe publikacji wyznaczają okres od pokonania wojsk bolszewickich u wrót stolicy Polski w sierpniu 1920 r. po rozpoczęcie II wojny światowej we wrześniu 1939 r. Celem książki nie jest wartościowanie poszczególnych dzieł pod względem artystycznym, np. pod kątem biegłości opanowania rzemiosła przez danego twórcę, lecz wskazanie, jakiego typu przedstawienia dominowały i co oddziaływało na ich popularność. Ponad formę ciekawsze wydaje się to, jak sztuka wpływała na masowe wyobrażenia o Bitwie Warszawskiej.
Był 2 września 1996 roku, gdy widzowie w Polsce ujrzeli pierwsze kadry kultowego dziś serialu. Sześcioro przyjaciół rozsiadło się na pomarańczowej kanapie w ulubionej kawiarni i zaczęło dyskutować o seksie, związkach, pracy i wszystkim innym po trochu.Jest rok 2022, a nowi fani (kolejne pokolenia) wciąż pragną poznawać losy Rachel, Rossa, Joeya, Chandlera, Moniki i Phoebe. Przyjaciele stali się najbardziej wpływowym serialem swojej epoki i nigdy nie musieli zrobić sobie przerwy. A oto jak do tego doszłoNiezwykły talent twórców, znajomość problemów młodych widzów i bohaterowie - prawdziwi Przyjaciele!Zajrzyj za kulisy serialu i posłuchaj ludzi, którzy byli obecni przy jego opracowywaniu, organizacji castingu, pisaniu scenariuszy i kręceniu poszczególnych odcinków. Posłuchaj ich opowieści, przeżyj wspomnienia z bali maturalnych, wycieczek do Londynu, mistrzostw Super Bowl, lesbijskich ślubów. Przypomnij sobie modne fryzury lat 90., szalone wyścigi na lotniska i gościnne występy gwiazd.Nie sposób się oderwać. Sięgniesz po tę książkę, dlatego że jesteś fanem, nie będziesz jej chciał odłożyć, bo uświadomisz sobie, że Przyjaciele na zawsze utrwalili konkretny moment w dziejach kultury (masz za swoje, Chandlerze Bing!): świat, w którym kawiarnie dopiero stawały się trzecim domem, seriale nie były dostępne w postaci nagrać DVR czy streamingu, a stacje telewizyjne powoli przekonywały się idei sitcomów o niczym. Mam za sobą połowę ody Austerlitza do największego przeboju NBC i już nie mogę się doczekać, kiedy skończę czytać i będę mogła zacząć zamęczać znajomych ciekawostkami o Przyjaciołach.Sarah Gelman, Director of Books & Editorial, Amazon Book Review blogPrzyjaciele byli czymś więcej niż śmieszny serial było to pokoleniowe dzieło sztuki, które zmieniło oblicze telewizji. Udało im się dowieść, że telewizyjna fabuła może wykraczać poza relacje wewnątrz podstawowych komórek rodzinnych i chemię gwiazdorskiej obsady. W Pokoleniu Przyjaciół Saul Austerlitz przenosi nas do Central Perk, gdzie nasi wieczni przyjaciele wciąż próbują odnaleźć swojemiejsce w świecie. Uchyla też rąbka tajemnicy, odsłaniając przed nami kulisy powstania, emisji i rosnącej spuścizny serialu.Jonathan Abrams, autor bestsellera New York Timesa All the Pieces Matter
Malarz, rysownik i grafik, reprezentant nurtu ekspresjonistycznego w sztuce Młodej Polski oraz kolorystycznych tendencji w sztuce lat 20. i 30. XX wieku. Urodzony w 1875 roku w miejscowości Leorda w Rumunii, zmarł w 1950 roku w Krakowie. Album, opatrzony wstępem dr Stefani Krzysztofowicz-Kozakowskiej, prezentuje najważniejsze dzieła artysty.
Józef Czapski (1896–1993) – malarz, rysownik i pisarz. Początkowo kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, w klasie Stanisława Lentza, ale przerwał naukę, biorąc udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Edukację dokończył później w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, pod okiem takich mistrzów jak Wojciech Weiss czy Józef Pankiewicz. W trakcie studiów wyjechał do Paryża, gdzie zainteresował się twórczością Paula Cézanne’a. Po powrocie do Polski w 1931 roku brał czynny udział w życiu artystycznym Warszawy, a jego obrazy z tamtego okresu zdradzały wyraźny wpływ sztuki kapistów. Później malarstwo Czapskiego charakteryzowało się stylistyczną różnorodnością, będącą połączeniem wielu inspiracji. Album opatrzony wstępem dr Stefani Krzysztofowicz-Kozakowskiej prezentuje najważniejsze dzieła artysty.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
