W tej strefie zapraszamy czytelników tak zwane artystyczne dusze po książki z kategorii Sztuka. Polecamy szereg publikacji o sztuce i jej historii,ciekawostki i portfolia artystów, eseje, albumy, książki o malarstwie, rzeźbiarstwie, architekturze oraz histoii fotografii. Biografie ciekawych artystów, książki i powieści przedstawiające fascynujące losy malarzy i osób uwiecznianych na obrazach. W tym dziale tylko ksiązki ze sztuka w tle.
Ta bogato ilustrowana książka autorstwa Desmonda Morrisa jest pionierską i ożywczą analizą znaczenia mowy ciała w rozumieniu sztuki. Za każdym razem, gdy artysta portretuje człowieka, musi podjąć decyzję o postawie postaci. Czy będą stać, siedzieć czy leżeć? Uśmiechać się, krzyczeć czy płakać? Chociaż często przeoczane, ignorowane albo niedocenione, Morris dowodzi, że pozy i gesty odzwierciedlają obyczaje danego okresu historycznego, zwyczaje określonej kultury lub modę w stylach artystycznych. Badając je z mistrzowskim wyczuciem, Morris, znany artysta i antropolog, dokonuje fascynujących spostrzeżeń na temat zmieniających się postaw i społecznych konwencji na przestrzeni wieków, znajdując zarówno zaskakujące podobieństwa, jak i znaczące różnice.Szeroki wybór gestów dokonany przez Morrisa od uścisku dłoni po rzucenie rękawicy jest analizowany w kontekście kulturowych form komunikacji: pozdrowienia, groźby, obelgi i innych. Wszystkie omówienia ilustrowane są kolorowymi dziełami, od prehistorycznych masek i greckich posągów po współczesne obrazy i rzeźby. Mowa ciała w niepowtarzalny sposób łączy erudycję autora z dziedzin artystycznych i nauk społecznych, przez co rzuca zupełnie nowe światło na nawet najbardziej znane obrazy.
Niniejsze opracowanie jest w całości poświęcone ostatniej opolskiej premierze Teatru, Studium o Hamlecie na tekstach Williama Szekspira i Stanisława Wyspiańskiego, które zostało pokazane po raz pierwszy 17 marca 1964 roku, po raz ostatni zaś 30 maja tegoż roku. Badaczy Teatru Laboratorium zawsze intrygował fakt, że spektakl był grany tak krótko, miał tak niewiele powtórzeń (zaledwie dwadzieścia) i widziało go około sześciuset trzydziestu widzów. Jest to jeden ze słabiej udokumentowanych i opisanych spektakli w historii zespołu. Zachowało się po nim ledwie kilka zdjęć, krótki amatorski film z próby, dwa scenariusze (z których jeden został odkryty niedawno), niewiele recenzji czy analiz. Autorka stawia pytanie, co mogło być przyczyną tak nikłej eksploatacji przedstawienia i próbuje na podstawie zachowanej dokumentacji przybliżyć jego koncepcję, możliwy kształt, jak również omówić kłopoty z jego recepcją.
Serge Ouaknine reżyser teatralny, artysta plastyk, autor i wykładowca uniwersytecki. Studiował w paryskiej cole nationale suprieure des Arts Dcoratifs oraz na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1966 roku został stażystą w Teatrze Laboratorium we Wrocławiu. Obrana droga artystyczno-intelektualna pozwoliła mu na łączenie działań z dziedziny reżyserii, malarstwa, badań międzykulturowych oraz poszukiwań z pogranicza sztuk plastycznych i teatru. Wyreżyserował czterdzieści spektakli oraz operę. Jest autorem licznych scenariuszy teatralnych i filmowych, zbioru wierszy, tomu opowiadań oraz około dwustu pięćdziesięciu publikacji. Prowadził warsztaty artystyczne i teatralne w Argentynie, Brazylii, Francji, Izraelu, Kanadzie, Kolumbii, Maroku, Meksyku, USA i we Włoszech. Ekspert w dziedzinie wielojęzycznych wydarzeń teatralnych opartych na koncepcji teatru nomadycznego. W 2009 roku został uhonorowany odznaczeniem Zasłużony dla Kultury Polskiej za osiągnięcia artystyczne i akademickie, które przyczyniły się do poszerzenia wiedzy o polskiej kulturze i procesie twórczym Jerzego Grotowskiego.
Beata Baczyńska hispanista i teatrolog, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Wrocławskiego, zajmuje się historią teatru polskiego i dramaturgią hiszpańską Złotego Wieku. Jednym z głównych obszarów jej badań jest twórczość Pedra Calderóna de la Barca, któremu poświęciła monografię Dramaturg w wielkim teatrze historii (Wrocław 2005). Jest cenionym edytorem uczestniczy m.in. w projektach związanych z wydaniem krytycznym Autos sacramentales completos Calderona (GRISO, Universidad de Navarra) i Comedias Agustna Moreto (PROTEO, Universidad de Burgos). Jest autorką wielu prac w języku polskim i hiszpańskim, pośród których znaczące miejsce zajmują opracowania dotyczące obecności dawnej dramaturgii hiszpańskiej w polskiej tradycji teatralnej. Jej książka Książę Niezłomny. Hiszpański pierwowzór i polski przekład (Wrocław 2002) przewartościowała szereg kluczowych sądów na temat miejsca i roli literatury hiszpańskiej w polskim romantyzmie oraz Księcia Niezłomnego w historii polskiego teatru.
Tak jak synkretyczna jest kultura Brazylii, a w niej kulty afrobrazylijskie, będące właściwym tematem tej książki, tak też synkretyczna okazała się w końcu jej forma. Reportaż podróżniczy staje się tu integralną częścią studium etnograficznego, które ostatecznie nie przybiera jednak kształtu monografii jest raczej esejem naukowym, rozluźnionym, gdzie tylko się dało, w pewnych partiach przechodzącym w ton traktatu antropologicznego.Trochę chciałem, żeby moja relacja z Bahii była czymś nowym, jak dla mnie czymś nowym było samo doświadczenie Bahii. Nie mogłem i nie umiałem ukryć tego, który doświadcza. Kimkolwiek on był, był tańczącym ze znaczeniami. Zatańczyłem sambę z bogami. O tym tu opowiem. Ale przede wszystkimo gusłach tropików.
Rocznik Sztuka Europy Wschodniej, założony w 2013 roku przez Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata w Warszawie, jest międzynarodowym pismem naukowym, poświęconym sztuce i kulturze artystycznej Europy Środkowo-Wschodniej i Wschodniej, zwłaszcza od XVIII wieku do współczesności. Publikowane są w nim materiały z konferencji i studia problemowe, dotyczące kluczowych zagadnień sztuki regionu i jego związków z innymi kręgami kulturowymi. Zawarte w IX tomie Edukacja artystyczna i krytyka artystyczna w Europie Środkowej i Wschodniej w XX i XXI wieku teksty poświęcone zostały edukacji artystycznej od lat dwudziestych XX wieku do współczesności w uczelniach Wilna, Kowna, Torunia, Rygi oraz dla porównania Florencji, a także ocenie artystycznych zjawisk w historii i krytyce sztuki. Ежегодник Искусство Восточной Европы, основанный Польским институтом исследований мирового искусства в Варшаве в 2013 году, является международным журналом, посвященным искусству и художественной культуре Центрально-Восточной и Восточной Европы, в основном с XVIII века до современности. В нем публикуются материалы конференций, а также результаты научных исследований, касающихся проблем искусства региона и его связей с другими культурными кругами. Статьи, включенные в IX том Художественное образование и художественная критика в Центральной и Восточной Европе в ХХ и ХХI веке, посвящены художественному образованию начиная с двадцатых годов ХХ века и до современности в учебных заведениях Вильны / Вильнюса, Каунаса, Торуни, Риги и, для сравнения, – Флоренции, а также оценке художественных явлений в истории и художественной критике. The yearbook The Art of Eastern Europe, established in 2013 by the Polish Institute of World Art Studies in Warsaw, is an international scientific journal dedicated to the art and artistic culture of Central-Eastern and Eastern Europe, primarily from the XVIII century to the present. It publishes materials from conferences as well as topical studies dedicated to important issues of art of the region and its relationships with other cultural circles. The texts contained in IX volume entitled Art Education and Art Criticism in Central and Eastern Europe in the 20th and 21st centuries are devoted to art education from the 1920s to the present day in educational institutions in Wilno / Vilnius, Kaunas, Toruń and Riga, as well as in Florence, for comparison, together with accounts of historical developments in art history and criticism.
Dziewiąty tom „Studiów z Architektury Nowoczesnej” to opowieść o obiektach budowanych dla określonych wspólnot religijnych bądź społeczności szkolnych. Mimo oczywistych różnic formalnych, innych potrzeb oraz funkcji budynków sakralnych i szkolnych, łączy je dbałość o integracje użytkowników, o wyznaczenie głównych przestrzeni dla zgromadzenia członków i ich komunikacji oraz o właściwą reprezentacyjną oprawę architektoniczna, która podkreślałby range owych wspólnot. W tomie zatytułowanym Architektura wspólnoty – architektura sakralna i szkolna autorzy prezentują swoje projekty architektoniczne oraz badania naukowe z zakresu architektury, historii sztuki i konserwatorstwa. Bez względu na zastosowaną metodologię badań, wątki przedstawione w poszczególnych tekstach zmierzają do tego, że projekt architektoniczny każdorazowo jest wypadkową oczekiwań i potrzeb danej społeczności, a zrealizowany obiekt wzmacnia wspólnotowy dialog oraz poczucie przynależności. The ninth volume of „Studies on Modern Architecture” is devoted to the architectural objects designed for the particular religious or educational communities. Despite the evident formal dierences that result from varied requirements and functions of sacred and educational architecture, they share some factors in common, such as care for the integration of the users, the space for the members of the community and their communication. They should also provide the proper, presentable architectural setting to emphasise the prestige of the communities. In the volume entitled The Architecture of Community – Religious and School Architecture, the authors present their own architectural designs and scientic research in the eld of architecture, history of art, monument studies and conservation science. Regardless of methodology applied, all the authors come to the conclusion that every architectural design is a result of expectations and needs of particular community. At the same time the completed project enhances the dialogue within the community and the sense of belonging among its members.
Krystyna Janda w rozmowie z Katarzyną Montgomery
Aktorka. Żona. Matka. Krystyna Janda. Nie ma w Polsce osoby, która nie znałaby Jej głosu, śmiechu i energii. W każdej ze swoich ról teatralnych czy filmowych zjawiskowa i profesjonalna. Jako Agnieszka w "Człowieku z marmuru" wniosła do kina nieznaną świeżość i nową jakość. W "Przesłuchaniu" poruszyła wszystkich i trwale zapisała się w historii kinematografii. W "Tataraku" dotknęła najczulszych strun, w "Boskiej" rozbawiła. Wychowała kolejne pokolenia , które najpierw do Teatru Powszechnego, a teraz do Teatru Polonia i Och Teatru chodzą "na Jandę". Każdy spektakl z Jej udziałem kończy się owacją na stojąco. Zawsze wierna sobie i widzom. Szczera, bezpośrednia, wymagająca, choć bezdyskusyjnie zyskująca przy bliższym poznaniu. Katarzynie Montgomery opowiada o swoich najważniejszych rolach – tych życiowych i tych zawodowych, o powstawaniu filmów i przedstawień, o kulisach teatru, za które widzowie nie mają wstępu, o miłości, przyjaźni, śmierci i życiu… W tej opowieści nie sposób postawić kropkę.
Katarzyna Montgomery Pisanie. Kontaktowanie się i porozumiewanie za pośrednictwem pisania. To bardzo istotna część mojego życia zawodowego i nie tylko. Mam nadzieję, że tytuł tej książki – "Pani zyskuje przy bliższym poznaniu" – odnosi się w dużej mierze do tego, co zapisałam, wyznałam, zamieściłam. I mam nadzieję, że jest choć w części prawdziwy. Krystyna Janda
Krystyna Janda – aktorka teatralna i filmowa, reżyserka, pisarka i piosenkarka. Ma na koncie ponad sześćdziesiąt ról teatralnych i ponad pięćdziesiąt filmowych. Wielokrotnie nagradzana w kraju i na świecie. Uznana za aktorkę stulecia polskiego kina i Człowieka Wolności w kategorii „Kultura” z okazji 25-lecia przemian ustrojowych. W 2004 roku stworzyła fundację a w jej ramach dwa teatry: Teatr Polonia i Och Teatr, które prowadzi do dziś.
Katarzyna Montgomery – dziennikarka. Od 2011 roku redaktor naczelna miesięcznika „Zwierciadło”. Wcześniej pracowała m.in. w dwutygodniku „VIVA”, „Gazecie Wyborczej”. W latach 2007-2014 prowadziła popularny program „Mała czarna” w TV4.
Dwutomowy zbiór rozproszonych tekstów Józefa Czapskiego z lat 1923-1988, gatunkowo bardzo zróżnicowanych: eseje i szkice, recenzje z wystaw i książek, portrety postaci znanych i wspomnienia o przyjaciołach, relacje z rozmów, teksty polityczne, polemiki, odpowiedzi na ankiety. Notatki Czapskiego, swoiste silva rerum, są rodzajem autobiografii intelektualnej wybitnego malarza i pisarza. Spektrum zagadnień, które fascynowały autora Na nieludzkiej ziemi było bardzo szerokie, książka ukazuje inny wymiar twórczości Czapskiego nie tylko jako piszącego wybitnego malarza, którego teksty uzupełniają i komentują jego obrazy, ale przede wszystkim jako jednego z najważniejszych emigracyjnych intelektualistów.
Ten wspaniały album fotograficzny jest wyrazem podziwu dla urody, wdzięku i siły konia oraz podziękowaniem za szczególną więź, jaka przez stulecia łączyła go - i nadal łączy - z człowiekiem.Doskonale napisany i zawierający wiele ciekawych informacji tekst będą z prawdziwą przyjemnością czytać wszyscy, którzy żywią podziw dla tych pięknych stworzeń.Piękno konia jest książką, która sprawi radość wszystkim wielbicielom koni, a ponad 250 zapierających dech kolorowych zdjęć jednego z najsłynniejszych fotografów koni na świecie z pewnością spotka się z uznaniem miłośników piękna w każdej postaci.
W książce zostały zaprezentowane dzieła sztuki polskiej, które ukazują bogactwo i różnorodność motywów Bitwy Warszawskiej od wielkoformatowych obrazów i projektów architektonicznych począwszy, na masowych, osiągających znaczne nakłady drukach, pocztówkach i kartkach żywnościowych kończąc. Ramy czasowe publikacji wyznaczają okres od pokonania wojsk bolszewickich u wrót stolicy Polski w sierpniu 1920 r. po rozpoczęcie II wojny światowej we wrześniu 1939 r. Celem książki nie jest wartościowanie poszczególnych dzieł pod względem artystycznym, np. pod kątem biegłości opanowania rzemiosła przez danego twórcę, lecz wskazanie, jakiego typu przedstawienia dominowały i co oddziaływało na ich popularność. Ponad formę ciekawsze wydaje się to, jak sztuka wpływała na masowe wyobrażenia o Bitwie Warszawskiej.
Malarz, rysownik i grafik, reprezentant nurtu ekspresjonistycznego w sztuce Młodej Polski oraz kolorystycznych tendencji w sztuce lat 20. i 30. XX wieku. Urodzony w 1875 roku w miejscowości Leorda w Rumunii, zmarł w 1950 roku w Krakowie. Album, opatrzony wstępem dr Stefani Krzysztofowicz-Kozakowskiej, prezentuje najważniejsze dzieła artysty.
Józef Czapski (1896–1993) – malarz, rysownik i pisarz. Początkowo kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, w klasie Stanisława Lentza, ale przerwał naukę, biorąc udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Edukację dokończył później w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, pod okiem takich mistrzów jak Wojciech Weiss czy Józef Pankiewicz. W trakcie studiów wyjechał do Paryża, gdzie zainteresował się twórczością Paula Cézanne’a. Po powrocie do Polski w 1931 roku brał czynny udział w życiu artystycznym Warszawy, a jego obrazy z tamtego okresu zdradzały wyraźny wpływ sztuki kapistów. Później malarstwo Czapskiego charakteryzowało się stylistyczną różnorodnością, będącą połączeniem wielu inspiracji. Album opatrzony wstępem dr Stefani Krzysztofowicz-Kozakowskiej prezentuje najważniejsze dzieła artysty.
Minialbum prezentujący twórczość Antoniego Rząsy (1919–1980) – rzeźbiarza, urodzonego w Futomie na Podkarpaciu, później związanego z Zakopanem. Choć osobiście nie identyfikował się z żadnym wyznaniem religijnym, w swej twórczości skupił się przede wszystkim na tematyce chrześcijańskiej. Dotyczy to głównie motywów chrystologicznych, poruszających temat ludzkiego cierpienia, który wiąże się także z młodzieńczymi doświadczeniami artysty sięgającymi okresu drugiej wojny światowej. Na uwagę zasługują szczególnie cykle, takie jak „Droga Krzyżowa” czy „Oświęcim”.
Motywy biblijne w sztuce Zachodu były obecne już od zarania chrześcijaństwa. Nowa religia dotarła na ziemie imperium rzymskiego z Bliskiego Wschodu i szybko zaczęła zdobywać nowych wyznawców. Mimo trudnych początków, kultura związana z chrześcijaństwem na trwałe odmieniła oblicze cywilizacji zachodnioeuropejskiej. Ta publikacja to wyjątkowa pozycja poświęcona malarstwu o tematyce biblijnej, autorka opisała w niej kilkadziesiąt obrazów, które tworzą chronologiczną biblijną historię, od stworzenia świata, poprzez motywy znane ze Starego Testamentu, następnie pojawiają się sceny z Nowego Testamentu, aż do wniebowstąpienia i sądu ostatecznego. Artystyczna wizja religijności i chrześcijaństwa zmieniała się na przestrzeni wieków, w tej książce zaprezentowano ciekawy przekrój dzieł i twórców od czasów najdawniejszych po współczesność. Pasjonujące teksty zostały wzbogacone dużymi, kolorowymi reprodukcjami dzieł sztuki.
Zapis rozmowy oraz wybór najważniejszych wypowiedzi publicystycznych dziennikarza, który w przerwanym nagłą śmiercią wywiadzie mówi o rodzinnym domu, o dziadku (przed wojną właścicielu sklepu optycznego przy Marszałkowskiej w Warszawie) oraz o tacie, uratowanym z getta warszawskiego, jedynym ocalałym z Holokaustu przedstawicielu rodziny Baterów. Podkreśla wagę doświadczeń pokolenia dorastającego w Polsce, w obliczu wydarzeń 1980 i 1981 roku oraz kilka lat późniejszych przemian w całej Europie Wschodniej. Rekonstruuje tworzenie struktur Polskiego Radia po transformacji i narodziny rodzimych mediów prywatnych. Kreśli obraz dziejowych przemian Federacji Rosyjskiej – Jelcynowskiej i początków ery Putina – oraz konfliktów zbrojnych i zamachów terrorystycznych przełomu XX i XXI wieku. Słowa Wiktora Batera, uważnie przyglądającego się światu polityki i z empatią pochylającego się nad losem jego ofiar, są tyleż formą dziennikarskiej autobiografii, ile gorzką refleksją nad ludzką naturą, skłonną do nienawiści i zabijania, żądną władzy i przekupną, oraz nad historią, która nieustannie zatacza koło. W tym sensie jest to książka o Afganistanie, Kazachstanie, Górskim Karabachu ostatnich kilku miesięcy. O Białorusi, Ukrainie, Rosji i Polsce – dzisiaj. Książka o nas – w cieniu wielkich zdarzeń. Wiktor Bater (1966-2020) – dziennikarską pracę rozpoczął w 1992 r. w Polskim Radiu jako reporter, także wojenny (podczas konfliktu bałkańskiego). W latach 1994–2013 był korespondentem polskich mediów (Polskiego Radia, „Życia”, Radia Zet, TVN, TVP, Polsatu i „Wprost”) w Moskwie, a także w czasie konfliktów zbrojnych i zamachów terrorystycznych w Czeczenii, Afganistanie, Iraku, Izraelu oraz Osetii Północnej. W 2013 r. wrócił do Polski, gdzie pracował w telewizji Pomorska.TV (2013–2015), w Superstacji (2015–2019), współpracował z Halo Radiem (2019), „Polityką” i „Rzeczpospolitą” (2020). Jest autorem książki Nikt nie spodziewa się rzezi. Notatki korespondenta wojennego (Kraków 2008). Jarema Jamrożek (rocznik 1985), absolwent dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego, od kilkunastu lat dziennikarz radiowy i telewizyjny. Pracował w Superstacji (jako podopieczny Wiktora Batera). Obecnie związany jest z radiem Eska Rock. Izolda Kiec – literaturoznawczyni, teatrolożka i kulturoznawczyni. Zajmuje się literaturą (głównie poezją) i teatrem (popularnym i emigracyjnym) XX wieku oraz badaniem form popularnych (przede wszystkim kabaretem, piosenką i musicalem) oraz metodologią badań kultury popularnej. Inspiruje ją krytyka feministyczna, gender studies i szkoła nowej krytyki, zwłaszcza metoda tzw. bliskiego czytania. Pracuje na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W 2014 roku założyła Fundację Instytut Kultury Popularnej, której jest prezeską i w ramach której współtworzy m.in. projekt Archiwum Kultury Popularnej oraz redaguje serie wydawnicze „Wielkopolskie Mikrohistorie” i „Studia z Kultury Popularnej”. Autorka opracowania wierszy Zuzanny Ginczanki Poezje zebrane (1931–1944) (Marginesy 2019) oraz biografii poetki Ginczanka. Nie upilnuje mnie nikt (Marginesy 2020).
"Własnymi słowami" to zbiór – w większości niepublikowanych w Polsce – autobiograficznych artykułów prasowych, esejów i opowiadań składających się, obok autobiografii, na dorobek literacki Poli Negri. Książka jest wzbogacona szczegółowym kalendarium życia aktorki i wyjątkową kolekcją zdjęć. Całość opracował i przygotował badacz życia i twórczości Poli Negri – Mariusz Kotowski. Pola Negri była prawdziwą diwą - w pełnym tego słowa znaczeniu. Jej gwiazda zaświeciła na filmowym firmamencie Hollywood, jeszcze zanim pojawiły się na nim Greta Garbo i Marlena Dietrich. Negri była pierwszą europejską aktorką sprowadzoną do fabryki snów i obsadzaną w głównych rolach w okresie wyjątkowego rozkwitu sztuki filmowej. Urodzona w Polsce i odkryta dla filmu w Niemczech, posiadała staranne wykształcenie w dziedzinie zarówno gry aktorskiej, jak i tańca, potrafiła też mówić i śpiewać w pięciu językach. Obdarzona ogromną ekspresją i nieugiętą siłą woli, która pomogła jej przetrwać chaos i ubóstwo wczesnego dzieciństwa, Pola Negri zagrała w ponad sześćdziesięciu amerykańskich i europejskich filmach. To jej przypisuje się stworzenie pierwowzoru ekranowej femme fatale. Negri była uosobieniem kobiety efektownej i wyrafinowanej, a jednocześnie niesłychanie erotycznej i zmysłowej. Żyła z rozmachem i w iście gwiazdorskim stylu, a jej codzienne życie było doskonałą pożywką dla kolumn plotkarskich na całym świecie. Do grona jej przyjaciół i kochanków zaliczały się największe legendy Hollywood: Negri była narzeczoną Charliego Chaplina, z Rudolfem Valentino zaręczyła się tuż przed jego przedwczesną śmiercią, a ostatecznie jej mężem został książę Serge Mdivani. Do grona jej wielbicieli należeli Albert Einstein i Bernard Shaw. Życie Poli było pełne dramatycznych wydarzeń i zakrętów losu; jednego dnia była najlepiej zarabiającą gwiazdą Hollywood, by kilka lat później uciekać z nazistowskich Niemiec, zabierając ze sobą tylko to, co mogła spakować do jednej walizki. Historia jej życia jest bogata i złożona, a jej losy doskonale oddają klimat okresu kina niemego. Mariusz Kotowski– choreograf i reżyser pracujący w Stanach Zjednoczonych. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie studiował w Londynie, gdzie zdobył tytuł profesora w tańcach w Królewskim Towarzystwie Tanecznym „Imperial”. Pracował w renomowanej szkole tańca Dance Sport w Nowym Jorku na Broadwayu. Ukończył studia na wydziale reżyserii w New York University. Jego debiutem reżyserskim był film o Poli Negri, „Życie jest snem w kinie”, którego premiera miała miejsce na Polskim Festiwalu Filmowym w Los Angeles w 2006 roku. Premiera nowojorska odbyła się w prestiżowym Muzeum Sztuki Nowoczesnej przy Piątej Alei. Film zdobył wiele nagród na festiwalach filmowych w Stanach Zjednoczonych. Mariusz Kotowski zrealizował dwa filmy fabularne: „Esther’s Diary” i „Deeper and Deeper”. Jest właścicielem studia filmowego Bright Shining City Production w Austin w Teksasie i w Los Angeles w Kalifornii. Biografia autorstwa Mariusza Kotowskiego pod tytułem „Pola Negri – legenda Hollywood”, która ukazała się w 2011 roku, została wybrana Książką Roku Magazynu Literackiego Książki.
Zeszyt edukacyjny dla dzieci z młodszych klas szkoły podstawowej, dzięki któremu czytelnicy poznają różne rodzaje instrumentów klasycznych. Można z niego dowiedzieć się, jak w różnych instrumentach powstaje dźwięk, czy są to drgania strun, metalowych płytek, czy też świst powietrza wdmuchiwanego do instrumentu, jak również z czego zbudowane są te instrumenty i co to jest orkiestra symfoniczna.Do krótkich opisów dołączone są liczne ciekawostki. W zeszycie znajduje się też wiele różnorodnych zadań do wykonania, są krzyżówki, quizy, rebusy oraz opisy, jak samemu zrobić proste instrumenty. Atrakcją jest też odsłuchiwanie urywków muzycznych za pomocą skanera QR kodów w telefonie. Za wykonanie zadań dziecko otrzymuje nuty o różnej długości, te zaś wpisuje na pięciolinii i w ten sposób bawi się w kompozytora.Cały zeszyt jest pięknie zilustrowany rysunkami Krzysztofa Zięby.
Wolfgang Amadeus Mozart (17561791) austriacki kompozytor, jeden z trzech klasyków wiedeńskich, powszechnie uznawany za geniusza muzycznego i powszechnie też znany ze swych przebojowych utworów, o których nawet nie-melomani wiedzą, że wyszły spod jego pióra młodziana w peruce, znanego im choćby z czekoladowych kulek. Żywy, dowcipny, błyskotliwy, skłonny do żartów, kochający zabawy i grę w bilard. Jego sława jako cudownego dziecka z Salzburga rozchodziła się po Europie dzięki podróżom i popisom w roli skrzypka, klawiszowca, improwizatora i kompozytora tworzącego dużo i w szalonym tempie.Z właściwą sobie wyostrzoną optyką Danuta Gwizdalanka kreśli wyrazisty portret Mozarta i jego kariery. Daje szybki, lecz wnikliwy rzut oka na czasy, w których żył, na dzieła, które pisał, oraz z przenikliwością oddziela prawdę od mitów i legend powstałych wokół jego życia i przedwczesnej śmierci.
Ta książka jest jak warsztaty z mistrzem! Doskonały fotograf, autor bestsellerowych podręczników i uznany nauczyciel Bryan Peterson pokazuje w niej, jak doskonalić swoje umiejętności fotograficzne w oparciu o dokładne omówienie realnych przykładów z warsztatów, które prowadził. Zamieszczone tu zdjęcia typu „przed” i „po” ułatwiają lepsze zrozumienie, jaki wpływ na ostateczny wynik mają takie zagadnienia jak czas otwarcia migawki, balans bieli i pomiar światła. Szczególną wagę Peterson przywiązuje do kompozycji obrazów – mówi, jak dostrzegać okazje fotograficzne i wykorzystywać występujące w naszym otoczeniu linie, kształty, fakturę oraz kolor. Ważne jest także odpowiednie tło, kąt padania światła i punkt widzenia fotografującego. Szeroko omówione zostało również wykorzystanie programu do edycji zdjęć. Bryan dzieli się tu też swoimi sposobami na doskonalenie rzemiosła za pomocą wyboru odpowiedniej pozycji aparatu, przysłony, obiektywu i filtrów. Dzięki tej książce poczujesz się, jakbyś brał udział w zajęciach dostępnych wcześniej jedynie dla uczniów słynnej Szkoły Fotografii Bryana Petersona.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
