Nikt z nas nie jest wieczny, starość i umieranie jest częścią naszego życia. Ból po utracie ukochanych ludzi jest wielki. Jak pogodzić się z odchodzeniem najbliższych, ukochanych ludzi? Jak uporać się z żałobą po ich śmierci kiedy wydaje się, że straty już nikt i nic nie uleczy? na te i inne pytania odnajdziecie Państwo odpowiedź w znanych publikacjach Elizabeth Kübler-Ross czy Renaty Arendt Dziurdzikowskiej. Znajdziecie tutaj też lekturę na temat przebiegu żałoby u dzieci i nastolatków, dla których takie traumatyczne przeżycia są bardzo ciężkie do zrozumienia.
Jak radzić sobie z otępieniem?
76 pytań opiekunów i odpowiedzi ekspertów to wyjątkowa publikacja, która posłuży pomocą wszystkim, którzy mają do czynienia z osobami z otępieniem, nie tylko opiekunom chorych, lecz także lekarzom, pielęgniarkom i terapeutom. Forma książki sprawia, że można ją czytać zarówno tradycyjnie od pierwszej do ostatniej strony, jak i wyrywkowo wybrane pytania, co znacznie ułatwia wyszukiwanie informacji. Zawiera szereg wskazówek i praktycznych rad, dotyczących m.in. sposobu urządzania domu podopiecznego, codziennych problemów i organizacji czasu osoby chorej, a także opisy sytuacji z życia wziętych wraz z komentarzem Autorów. Oddzielny rozdział poświęcono omówieniu różnych aspektów związanych z leczeniem otępienia.
Na końcu książki zawarto aktualną listę wybranych ośrodków i organizacji alzheimerowskich w Polsce.
Throughout our lives, we are always looking for ways to keep our mind sharp and effortlessly productive. In this book, globetrotting neurosurgeon Dr Sanjay Gupta offers insights from top scientists all over the world, whose cutting edge research can help you heighten and protect brain function and maintain cognitive health at any age.
Keep Sharp debunks common myths about ageing and cognitive decline, explores whether there’s a ‘best’ diet or exercise regimen for the brain, and explains whether it’s healthier to play video games that test memory and processing speed, or to engage in more social interaction.
Discover what we can learn from ‘super-brained’ people who are in their eighties and nineties but showing no signs of slowing down – and whether there are truly any benefits to drugs, supplements and vitamins. Dr Gupta also addresses brain disease, particularly Alzheimer’s, answers all your questions about signs and symptoms, and shows you both how to ward against it and how to care for a partner in cognitive decline.
The book also provides readers with a personalized twelve-week programme featuring practical strategies to strengthen your brain every day.
Keep Sharp is the only owner’s manual you’ll need to keep your brain young and healthy at any age!
Historie o życiu, umieraniu i śmierci. Dające nadzieję na lepsze życie i lepszą śmierć. Umieranie i śmierć to naturalna część egzystencji. Czy nasze życie może stać się lepsze, jeśli zaakceptujemy fakt, że jesteśmy śmiertelni? Jeśli przyjmiemy koniec życia w taki sam naturalny sposób, jak przyjmujemy jego początek? Wszyscy wiemy, jak to się kończy to książka o życiu, umieraniu i śmierci. To refleksja nad pięknem życia, jego cudami i tragediami oraz nad kruchością wszystkiego, co jest nam drogie. Nad wszystkim, co jednocześnie takie proste i tak skomplikowane. Doula umierania Anna Lyons i przedsiębiorczyni pogrzebowa Louise Winter każdego dnia spotykają się z żywymi, umierającymi, umarłymi i pogrążonymi w żałobie. W książce Wszyscy wiemy, jak to się kończy dzielą się zaskakującymi, poruszającymi i podnoszącymi na duchu historiami, a także tym wszystkim, czego nauczyły się o życiu, śmierci, miłości i stracie. To książka dla wszystkich. Bo wszyscy wiemy, jak to się kończy… Anna Lyons Doula umierania i współtwórczyni projektu Life. Death. Whatever. Wspiera przewlekle chorych, ich rodzinę i przyjaciół. Jej celem jest pomoc ludziom w prowadzeniu jak najlepszego życia aż do samego końca. Louise Winter Do 25. roku życia nigdy nie była na pogrzebie. Przez pięć kolejnych lat uczestniczyła w ponad trzystu uroczystościach pogrzebowych. Współtwórczyni projektu Life. Death. Whatever. Założycielka i dyrektorka nowoczesnego zakładu pogrzebowego z siedzibą w Forest Hill w Londynie. Jest przekonana, że dobry pogrzeb może mieć wpływ na nasze życie po śmierci bliskiej osoby.
Kiedy kiedyś, czyli Kasia, Panjan i Pangór opowiada o przyjaźni między Kasią, uczennicą podstawówki, a jej sąsiadem Panem Janem, mężczyzną w podeszłym wieku. Pan Jan opowiada Kasi ciekawe historie, a z czasem zaczyna ją też oswajać ze starością i odchodzeniem. Gdy pewnego dnia nadchodzi dzień, w którym Pan Jan umiera, dziewczynka może nie wszystko jeszcze rozumie, ale wie, że jej przyjaciel odszedł na zawsze.Liryczny tekst wybitnego poety, Jarosława Mikołajewskiego, uzupełniony jest w niezwykłe ilustracje Doroty Łoskot-Cichockiej.
Niniejsze opracowanie Jana Sienkiewicza, stanowiące pełną inwentaryzację pochówków polskich na terenie rejonu wileńskiego, jest owocem jego wieloletnich, żmudnych i szczegółowych badań, poszukiwań oraz dokumentacji. Autor wykonał ogromną pracę w terenie, dokonując spisu z natury inskrypcji nagrobnych i sporządzając dokumentację fotograficzną. Nie ograniczył się jedynie do ewidencji, lecz obydwa tomy swojej publikacji poprzedził wstępami ciekawymi analizami i systematyką zarejestrowanych grobów Polaków pochowanych na cmentarzach w rejonie wileńskim.
A ty, czego byś żałował przed śmiercią?Nigdy nie jest za późno na zmiany.Po latach niesatysfakcjonującej pracy Bronnie Ware postanowiła odmienić swój los. Znalazła pracę w opiece paliatywnej. Rozmowy z umierającymi zupełnie ją odmieniły. Dzięki nim odnalazła spokój i sens życia. Zrozumiała, że szczęście zależy wyłącznie od nas samych, a nasze wybory mają wpływ na to, czy odejdziemy spełnieni i szczęśliwi. Swoimi doświadczeniami postanowiła podzielić się z innymi.Czego najbardziej żałują umierający to książka, która daje nadzieję, uczy współczucia, pokazuje jak żyć pełnią życia i osiągnąć wewnętrzną harmonię.
Przejmujący reportaż o tym, jak umieramy i co się dzieje z ciałem człowieka po śmierciJustyna odliczała dni do ślubu. 11 dni do jej wymarzonego ślubu. Nie doczekała go w prowadzone przez nią auto uderzył TIR. Dziewczyna zginęła na miejscu. Jej rodzina i narzeczony postanowili, że podczas ostatniej podróży Justyna będzie wyglądać tak, jak sobie wymarzyła: w sukni zamówionej z Hiszpanii i w ślubnym makijażu. To duże wyzwanie i ciężka praca dla tanatoplastyka, bo ciało dziewczyny jest zniszczone. Trzeba zrekonstruować połowę twarzy, zanim będzie można przygotować pośmiertny makijaż. To wielogodzinny, kosztowny, skomplikowany zabieg.Zaraz po tym, jak założy fartuch, rękawiczki, kalosze i maseczkę, Anna powtarza sobie jak mantrę słowa: Może nie dziś, byle nie dziś. To jej zaklęcie, by jej pacjentem nie było dziecko. Anna pracuje jako laborant sekcyjny, najgorzej znosi sekcje dzieci.Marek pracuje w firmie sprzątającej zwłoki od dwóch lat, mówi, że najgorzej jest z samobójcami, tymi którzy giną od postrzału. Wtedy na miejscu zgonu jest najwięcej pracy. Fragmenty kości, krew, mózg są rozsiane w promieniu kilku metrów, pokrywają meble, ściany, sufit. Czasem mieszkania samobójców trzeba sprzedać, bo śladów nie da się usunąć.Czyż śmierć nie jest równie interesująca, jak życie?Na to pytanie szczegółowo odpowiadają autorzy. W swoim reportażu przedstawiają, jak umieramy i co się dzieje z ciałem człowieka po śmierci. Jesionka dla trupa to książka o końcu ostatecznym i nieodwołalnym. Bez wdawania się w filozoficzne rozważania czy religijne gdybania.
Darowując książkę Babciu, opowiedz o sobie, dajesz swojej Babci więcej niż pięknie wydaną, ładnie oprawioną, nienapisaną jeszcze historię. Dajesz jej poczucie, że jest dla Ciebie ważna. Dzięki odpowiedziom na proste i wnikliwe, zawarte w dzienniku pytania dajesz babci możliwość spisania losów, wspomnień i przelania uczuć co sprawi, że dotąd puste strony dziennika staną się dla niej podarunkiem bardzo osobistym, a dla Ciebie i całej rodziny będą stanowić bezcenną pamiątkę.Pomocą dla babci w spisywaniu jej dziejów są zawarte w książce inspirujące, krótkie teksty dotyczące obyczajów, kuchni, kultury, mody itd. z czasów jej młodości.Elma van Vliet uświadomiwszy sobie, że jej matka jest ciężko chora, wymyśliła książkę dla mamy, zbiór pytań, które pomogłyby jej dowiedzieć się, kim naprawdę jest jej najbliższa osoba. Chciała się dowiedzieć, jaka była jako dziewczyna, poznać jej wspomnienia z dzieciństwa, jakie marzenia miała w wieku 18 lat, w kim najpierw się zakochała, jak się czuła w związku z narodzinami swojego dziecka ... Inspirowane starą holenderską tradycją spersonalizowanych wspomnień, następne powstały książki: dla babci, taty, dziadkaPięknie zaprojektowane notesy, dają możliwość zapisania odpowiedzi na pytania, na których postawienie może być kiedyś za późno.Elma van Vliet zdecydowała się rozwinąć pomysł w serię książek. Pierwsza z nich została opublikowana w 2004 r., a dziś już miliony osób na całym świecie piszą własne historie. Zapisują wspomnienia, udostępniają je i zachowują na przyszłość.Książki z tej serii są uniwersalne i ponadczasowe. Stworzyły nową markę. Tylko w Niemczech, Danii i Holandii sprzedano ponad 3 miliony egzemplarzy. Prawa do wydań zostały zakupione również przez Włochy, Hiszpanię, Węgry, Norwegię, Finlandię, Brazylię, USA. Seria Opowiedz o sobie stała się międzynarodowym bestsellerem.Dla przyszłych pokoleń cenne będzie nie to, co posiadamy, lecz świadectwo, kim byliśmy i opowieść, jak żyliśmy. Tym, co należy uwiecznić, są rodzinne historie.Ellen Goodman
Ćwiczenia zawarte w tej książce przeznaczone są dla osób starszych, u których można zaobserwować niewielkie obniżenie sprawności umysłowej będące wynikiem starzenia się lub różnych chorób. Rozwiązywanie proponowanych łamigłówek i zadań spowolni rozwój problemów z pamięcią, myśleniem, rozumieniem, orientacją w czasie i przestrzeni, liczeniem, pisaniem, czytaniem i planowaniem. Niektóre pytania dotyczą życia osobistego, a przez to zmuszają do wspominania dawnych czasów (np. dzieciństwa, lat szkolnych) lub wydarzeń mających miejsce niedawno (np. uroczystości rodzinnych) oraz utrwalania w pamięci ważnych informacji takich jak adres czy numer telefonu.
Publikacja przygotowana została przez zespół badaczy wywodzących się z różnych środowisk naukowych oraz praktyków na co dzień pracujących w jednostkach organizacyjnych służb, inspekcji i straży. Wszyscy autorzy zostali zaproszeni do podjęcia refleksji nad zagadnieniem obecności seniorek i seniorów w przestrzeni miejskiej, aktualnie prowadzonymi i przygotowywanymi politykami senioralnymi oraz praktyką działań organizacji pozarządowych. Ważnym punktem odniesienia rozważań ujętych w monografii jest pandemia SARS-CoV-2 i zebrane w trakcie jej trwania doświadczenia ze współpracy w trosce o grupę osób najbardziej dotkniętych konsekwencjami pandemii.Doświadczenia pandemiczne służb czy wyostrzone skutki zmian demograficznych polskiego społeczeństwa to tylko część problemów, przed których rozwiązaniem stają politycy ze szczebla samorządowego i rządowego. Postulatem wyraźnie podnoszonym przez wszystkich autorów jest konieczność opracowania zintegrowanej na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym polityki senioralnej odzwierciedlającej doświadczenia i potrzeby jej aktorów instytucjonalnych, pozarządowych i adresatów tych działań. Dotychczas obserwowany brak jednolitej polityki senioralnej sprzyja mnogości dokumentów często niespójnych formalnie obowiązujących na danym terenie. Cierpią na tym grupy seniorek i seniorów, a w konsekwencji całe społeczeństwo.Ze wstępu dr. hab. Mikołaja Tomaszyka
Tajemnica śmierci, zagadka odchodzenia, ciało i dusza...
Magdalena Rigamonti odsłania fizyczność i metafizykę śmierci w rozmowie z jedynym polskim balsamistą, przed którym ludzkie ciało nie ma żadnych tajemnic. Rozmawia o znakach, energii, zdarzeniach niewyjaśnionych i fizjologii człowieka, z którą mierzy się balsamista, przygotowując go do ostatniej drogi.
Na co dzień nie przyjaźnimy się ze śmiercią, nie chcemy oglądać wypadków, chorób, zmarłych… To wszystko zmienia się w chwili, kiedy odchodzą najbliżsi. Wtedy zaczynają się trudne rozmowy i decyzje. Bliscy przychodzą do prosektorium pełni bólu, żalu, w rozpaczy i z poczuciem straty.
A balsamista…? Ma ich zrozumieć, opanować emocje, przyjąć na siebie pierwsze uderzenie. Zapytać, czy mama chciałaby trzymać w rękach książeczkę do nabożeństwa, jakiego koloru ma być szminka, jakie rajstopy, jakie uczesanie.
Victor Hugo
Le Dernier Jour d'un Condamné
Édition de : Marieke Stein
Un homme sans nom dont on ne sait rien, pas meme le crime, vient d’etre condamné a la guillotine : il ne lui reste plus que quelques jours a vivre. Dans l’attente de son exécution, il consigne ses dernieres pensées et sensations. Son journal suit le flot chaotique de sa conscience, avec des moments de panique, des sursauts d’espoir ou de révolte, et une hantise – celle de la mort qui vient.
Texte d’une inaltérable actualité et premier acte d’un combat dont Hugo demeurera le symbole, Le Dernier Jour d’un condamné (1829) est, d’apres son auteur, « la plaidoirie générale et permanente pour tous les accusés présents et a venir ». Et reste sans doute le plus grand réquisitoire jamais écrit contre la peine de mort.
Dossier
1. Genese et réception du Dernier Jour d’un condamné
2. Écrits de Victor Hugo contre la peine de mort
3. Le motif obsédant de la guillotine
Interview : « Laurent Mauvignier, pourquoi aimez-vous Le Dernier Jour d’un condamné ?»
Smutek C. S. Lewisa jest uznawany za najlepszą książkę dla ludzi przeżywających utratę bliskiej osoby, żałobę i cierpienie. Słynny pisarz, autor cyklu Opowieści z Narnii, napisał ją po śmierci ukochanej żony, Joy Gresham, która odeszła po dwóch i pół roku walki z rakiem. Smutek jest książką do bólu szczerą i poruszającą. Pisany w formie dziennika bez dat jest relacja z kolejnych tygodni po odejściu ukochanej kobiety, pożegnaniem z nią, opowieścią o wyobcowaniu w środowisku przyjaciół, przygotowaniem na własną śmierć, rozpaczliwą próbą zaakceptowania Boskich wyroków. Autor stawia czytelnika przed najważniejszymi pytaniami w życiu: konfrontuje go z cierpieniem po utracie ukochanej osoby, z doświadczeniem śmierci, zwątpieniem. Jest to jednocześnie książka, która unika prostych odpowiedzi i staje się dla czytelnika nadzwyczajnym, empatycznym towarzyszem w przeżywaniu smutku i żałoby.Na podstawie książki i wydarzeń z życia Lewisa, które ja zainspirowały, powstał wzruszający, wielokrotnie nagradzany film Richarda Attenborough Cienista dolina z Anthonym Hopkinsem i Debra Winger.
Jedna z najpiękniejszych książek o miłości, odchodzeniu i bólu rozłąki. Nowe, uzupełnione o obszerne posłowie wydanie. Ćwiczenia z utraty to zapis kilkunastu ostatnich miesięcy wspólnego życia Agaty Tuszyńskiej i jej męża, krytyka literackiego, tłumacza i podróżnika, emigranta ‘68 roku, Henryka Dasko. To rzeczowo, prawie na „gorąco” spisywany dziennik, odsłaniający grozę i rzeczywistość choroby ostatecznej oraz to, że śmierci nie da się oswoić. Z drugiej strony to piękna, emocjonalna książka poetycka.
Opowieść o miłości i walce o życie, a w końcu o godność umierania. Dzielili życie przez kilkanaście lat. Między kontynentami, z daleka, kawałkami wydzieranymi z pracowitego czasu obojga – dni, tygodnie, rzadko więcej, bo były obowiązki, odpowiedzialność, jego dzieci, jej studenci, książki, biznesowi partnerzy. Ich czas miał się właśnie zacząć. Wybrali dla siebie wspólny warszawski adres. Ale mężczyzna, którego kochała i z którym miała się zestarzeć śmiertelnie zachorował. Wyrok był nagły i jednoznaczny – nowotwór złośliwy mózgu. Nie było nadziei. W geście obrony mówili o miłości: „Będziemy walczyć, będziemy razem. Nie poddamy się”. Ta książka to terapia, pożegnanie i swoisty pomnik dla ukochanej osoby. Agata Tuszyńska – pisarka, poetka, reportażystka. Autorka wielu bestsellerowych biografii: Isaaca Bashevisa Singera, Ireny Krzywickiej, Wiery Gran, Józefiny Szelińskiej (narzeczonej Brunona Schulza), a także osobistej książki o odkrywaniu żydowskiej tożsamości (Rodzinna historia lęku). Mama zawsze wraca z ilustracjami Iwony Chmielewskiej (2020) to opowieść dziecka mierzącego się ze światem wojny. Wydała kilka tomików wierszy (i znowu list, adresat nieznany, miejsce przy oknie, nadzieja 2…). Jej książki tłumaczone są na kilkanaście języków. Laureatka Nagrody Polskiego PEN-Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie reportażu i literatury faktu (1993). W 2015 roku została uhonorowana srebrnym medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
“The death of a beautiful woman is unquestionably the most poetical topic in the world,” wrote Edgar Allan Poe. And one is tempted to be of the same opinion when considering Ophelia, Madame Bovary, or Anna Karenina. This concept is also deeply rooted in Far Eastern culture: Buddhism even recommends daily meditation on one’s own death.
The Japanese artist Izima Kaoru (*1954 in Kyoto) lets the most beautiful of the beautiful generate ideas about their own impermanence, about their own death, which he then translates into images. Starting with classic and strict landscape photographs, his highly aesthetic images slowly approach the victims of self-inflicted or external violence—right through to detailed close-ups of their faces—who have experienced death in perfect beauty.
"Landscapes with a Corpse" assembles for the first time all of the photographic epics created by Izima since 1993. Japanese film divas and models, but also European actresses such as Barbara Rudnik or Helena Noguerra, are posed in perpetual beauty in gowns by Prada, Gucci, and Dior. The visual sources range from traditional Japanese Ukiyo-e woodcuts to Pop Art—and the results are always characterized by a bewitching melancholic beauty, and sadness.
Pełna emocji, niezwykle aktualna opowieść o samobójstwie, bullyingu, żałobie i zagrożeniach dorastania w erze mediów społecznościowych. Świat piętnastoletniego Nathana wali się w gruzy, gdy jego starszy brat popełnia samobójstwo. Al miał przed sobą wspaniałe perspektywy, był utalentowany i kochał życie. Dlaczego więc się zabił? Dręczony tym pytaniem, Nathan postanawia zagłębić się w śledztwo dotyczące ostatnich miesięcy życia brata. Jego drogi krzyżują się wtedy z Megan – szkolną przyjaciółką Ala. Wspólnie zaczynają odkrywać tajemnice, które doprowadziły do samobójstwa. Czy jednak będą w stanie zmierzyć się mroczną prawdą, do której dotrą?
Mały kraj jest książką o władzy. A właściwie o spustoszeniu, jakie może uczynić w psychice człowieka. Ale jest też i o samotności, odrzuceniu, przemijaniu. Przez karty Małego kraju przewija się również pytanie, czym jest ZŁO?Bohaterami książki są ludzie starzy, uwikłani w dawny system. Lecz dla istoty poruszanych spraw nie ma to znaczenia. Wspomniani bohaterowie są pacjentami szpitala z jednej sali oddziału kardiologicznego, tj. Człowiek z laska, Pułkownik, Chudy, Judasz i Nowy. Ci staruszkowie prowadzą ze sobą dziwne rozmowy, które są echem ich przeszłości, pretekstem do ich prowadzenia są często aktualne wydarzenia krajowe, a raczej ich pobocza i strzępy. Książka składa się z epizodów i nie ma ciągłości fabularnej. Format tekstu jest często groteskowa, miejscami poetycka.Zbigniew Barański, urodzony w 1954 r. w Skarżysku-Kamiennej, mieszka w Katowicach.Ukończyłem studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach; pracowałem jako policjant, obecnie jestem na emeryturze.W 2000 r., wspólnie z Jackiem Masłowskim, wydałem tomik Wiersze (Kaga-Druk, Katowice). W 2012 r. Wydawnictwo Nowy Świat opublikowało moje e-booki prozatorskie Pięć minut i Mały kraj, a w roku następnym kolejny e-book Ptak, którego nie było.W 2016 r. Wydawnictwo Inter-. Literatura-Krytyka-Kultura Zakładu Antropologii Literatury i Edukacji Polonistycznej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu wydało moją książkę prozatorską Zaułek ślimaków, która udostępniana jest na zasadzie open access. W piśmie Inter-. Literatura-Kultura-Krytyka publikowałem prozę i wiersze.
Trzy nietuzinkowe kobiety po siedemdziesiątce, błękitne morze i weekend, który odmieni ich życie.Jude, apodyktyczna perfekcjonistka, była kiedyś bardzo znaną restauratorką. Wendy to pisarka i zarazem sławna feministka, a o narcystycznej Adele artystyczny świat zapomniał już wieki temu.Wszystkie trzy kobiety spotykają się w domu zmarłej przyjaciółki Sylvie, który mają razem przygotować do sprzedaży. Od razu pokazują się ich prawdziwe charaktery, odżywają bolesne wspomnienia, wcześniej ukryte dzięki kruchej równowadze, jaką do ich relacji wprowadzała nieżyjąca już koleżanka. Nieproszeni goście i nadmiar wina prowadzą do burzliwego dosłownie i w przenośni wieczoru, który okazuje się prawdziwą kulminacją tej tragikomicznej psychodramy.""Każda z nich"" opowiada o starzeniu, ale też o dojrzewaniu. O tym, co dzieje się, gdy wychodzą na jaw kłamstwa, którymi karmimy siebie i innych. A także o tym, co w życiu ważne, a co drugorzędne. Jest pełną celnych obserwacji, drapieżnie zabawną i czułą, lecz nie czułostkową, opowieścią o prawdziwej mimo wszystko przyjaźni.""Każda z nich"" przedstawia starość jako okres buntu, a nie zastoju, okres ciągłej walki ze światem i ze sobą (). Mamy tu nawiązania do ""Kto się boi Virginii Woolf?"" Albeego na przykład w przypomnieniu, że starzenie się jest bolesne również dlatego, że pogłębia się przepaść pomiędzy tym, jak postrzegamy siebie, a jak widzą nas inni (). Powieść zyskuje wspaniały, ożywczy, szczery charakter dzięki temu, że postaci są tak stanowczo (czasem katastrofalnie) żywe i bardziej niż śmierci boją się obojętności świata.Sara Collins, ""The Guardian""Wood obrazowo opisuje przeszłość tych trzech dziarskich kobiet, jej powieść zachwyca głębokim symbolizmem, zgrabnymi zmianami punktów widzenia, bystrze zaobserwowanymi szczegółami (). Te kobiety pokazują nam, że zmiana i rozwój są możliwe w każdym wieku (). ""Każda z nich"" to pełne współczucia przesłanie o konieczności akceptowania odmiennej natury innych ludzi (). Ta mądra, zabawna powieść pomoże wam zrozumieć siebie.Martin Chilton, ""The Independent""Wood odnajduje piękną równowagę pomiędzy swymi trzema bohaterkami, pokazując z ich różnych punktów widzenia teraźniejszość i wspólną przeszłość. Różnica pomiędzy postrzeganiem siebie przez każdą z postaci a widzeniem jej przez przyjaciółki jest zręcznie odmalowana. Jest to boleśnie komiczne, ale często też wzruszające (). Wood należy się pochwała za poważne podejście do kobiecej przyjaźni i za bycie zjadliwie uczciwą w tej przenikliwej psychologicznie książce nie ma ani jednego ckliwego zdania.Holly Williams, ""The Observer""Charlotte Wood jest autorką sześciu powieści i dwóch książek niebeletrystycznych. Jej bestseller ""Naturalna kolej rzeczy"" otrzymał w 2016 roku Stella Prize i Indie Book Award for Fiction, został też wydany w Europie i USA. Na co dzień pisarka mieszka z mężem w australijskim Sidney.
Autorka ocenia w książce przygotowanie polskiego systemu zdrowia do stawienia czoła problemowi starzenia się społeczeństwa oraz prezentuje narzędzia ekonometryczne ukierunkowane na szacowanie popytu na świadczenia opieki długoterminowej wraz z wynikami badań własnych. W sposób kompleksowy diagnozuje główne problemy zdrowotne seniorów, ocenia stopień zaspokojenia ich potrzeb, ze szczególnym naciskiem na potrzeby opieki długoterminowej, ocenia systemowe zabezpieczenie zdrowia seniorów na świecie i w Polsce oraz skupia się na konstrukcji modeli popytu na opiekę długoterminową w Polsce wybranych spośród współcześnie wykorzystywanych w tym celu na świecie narzędzi i metod.Książka skierowana jest do wszystkich tych, którzy interesują się ekonomią społeczną i ekonomiką zdrowia. W głównej mierze stanowić jednak może pomoc dla decydentów i kreatorów polityki zdrowotnej kraju, osób podejmujących decyzje związane z alokacją środków finansowych, zasobów ludzkich i materiałowych, planujących ich rozkład terytorialny.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
