Problematyka istniejącego w kręgach niemieckich narodowych socjalistów zjawiska formowania się nowych, parareligijnych wierzeń to zagadnienie, które do dziś budzi wiele emocji. Pomimo powstania na jego temat niezliczonej wręcz liczby publikacji, nie można uznać tej kwestii za opracowaną lub całkowicie omówioną. Faktem jest, że wiele poruszających ten problem książek czy artykułów przedstawia go najczęściej w okrojonych, a sięgających początku XX wieku ramach czasowych. Takie podejście nie przykłada należytej uwagi do związanych z nim kwestii, które w rzeczywistości nie są ściśle związane z okresem poprzedzającym dojście Hitlera do władzy. Największą bolączką współczesnych opisów tego zjawiska jest fakt, że poprzez łączenie go z mocami piekielnymi, demonami czy czarną magią rysuje się mało rzetelny i nieakceptowalny przez wielu odbiorców obraz. Przy całym złu, jakienwyrządzone zostało przez ówczesnych Niemców, powiązania te zdawać by się mogły oczywiste i nasuwają się wręcz naturalnie, ale w tym przypadku stanowią duże uproszczenie. W zamyśle formujących go przed laty ideologów a co warto podkreślić, wbrew popełnianym przez nich czynom to właśnie naród niemiecki był daleki od takich powiązań. Ponadto przedstawiany był jako ten jedyny dobry, niosący Europie czy nawet światu współczesne, choć osadzone w zamierzchłych czasach wartości. Te natomiast nie były związane z moralnością wywodzącą się z kręgu kultury chrześcijańskiej. W swych podstawach zakładały jednak nie tylko wprowadzenie zakrojonych na szeroką skalę zmian w sferze społecznej i religijnej, ale też pozyskanie tzw. przestrzeni życiowej oraz likwidację Słowian, Żydów i wszystkich, którzy uznani zostali za podludzi. Pierwsza, wprowadzająca w zagadnienie część niniejszej książki podejmie próbę obalenia narosłych i zakrzywiających rzeczywisty obraz mitów poprzez krytyczne przedstawienie, jak na przestrzeni wieków kształtowała się niemiecka duchowość, filozofia czy myśl polityczna. Znajdzie się tam również sporo miejsca na zapoznanie czytelnika z wybranymi i najważniejszymi według autora książki postaciami, głównie sprzed 1933 roku. Przeanalizowany zostanie także okres po objęciu władzy przez narodowych socjalistów. Druga, o wiele bardziej obszerna część skupi się zaś tylko na obrządku związanym z upamiętnianiem zmarłych, który w niespotykanej dotąd skali zaistniał w Niemczech już po wprowadzeniu NSDAP do Reichstagu. W oparciu o dostępne materiały źródłowe ukazane zostaną także kwestie jego formowania, gdyż związane z nim trendy nie były stałe ani w gruncie rzeczy całkowicie ujednolicone. Ponadto sporo miejsca w publikacji poświęcono na przedstawienie zachowanych na terenie obecnej Polski śladów odwołujących się do tej specyficznej, niemieckiej formy upamiętnienia o charakterze neopogańskim. Co ważne, wybrane do tego celu przykłady pochodzić będą z różnych okresów, zarówno po 1933 roku, ale także z czasów wcześniejszych. Dobór wzniesionych w różnych latach obiektów ma na celu podkreślenie, że powrót do wierzeń przodków nie był zjawiskiem wykreowanym podczas rządów NSDAP, ale powstał znacznie wcześniej. Istotne jest tu jednak stwierdzenie, iż stanowił on jednocześnie nieodłączny element narodowego socjalizmu, a właśnie poprzez szerokie nim zainteresowanie w latach wcześniejszych, uformował kształt duchowej i mrocznej przyszłości Europy pierwszej połowy XX wieku.
Książka jest pierwszą w Polsce publikacją popularnonaukową dotyczącą Jakoba Steinhardta, artysty pochodzenia żydowskiego, który urodził się w 1887 r. w Żerkowie. Pochodzący z małego, wielkopolskiego miasteczka Steinhardt swoją pasję zaczął rozwijać jako pięciolatek. Po rozpoczęciu nauki w berlińskim gimnazjum rozwijał zamiłowanie do malarstwa odwiedzając muzea i czytając czasopisma poświęcone sztuce. Po powrocie do Żerkowa, pomimo tego, iż rodzinie zależało na tym, by Jakob skierował swoje kroki w stronę kupiectwa, jego rysunki trafiły w ręce Ludwika Kaemmerera, wykładowcy historii sztuki w Akademii Królewskiej w Poznaniu, dyrektora Muzeum im. Cesarza Fryderyka w Poznaniu. Po otrzymaniu stypendium (1906 r.) mógł w latach 1907-1909 studiować w berlińskim Kunstgewerbe Museum, a w trakcie studiów mógł jednocześnie podjąć naukę w malarskiej pracowni Lovisa Corintha, prekursora ekspresjonizmu i pracowni graficznej Hermanna Strucka. Jakob Steinhardt całe swoje życie związał ze sztuką. Zmarł 11 lutego 1968 r. w Nahariji. Jego prace można podziwiać w Muzeum Żydowskim w Berlinie. Publikacja napisana została na podstawie dostępnych materiałów źródłowych, przy wykorzystaniu Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego im. E. Ringelbluma, Muzeum Żydowskiego Instytutu Historycznego, a także przy wsparciu Muzeum Żydowskiego w Berlinie.
Historia ostatnich chwil życia wszechpotężnego przez wiele lat Reichsfhrera SS Heinricha Himmlera, pozostaje do dziś jedną z ostatnich wielkich zagadek II wojny światowej. Fakt ten potęguje to, że jedyny dokument, który mógłby rozwiać wiele wątpliwości został utajniony do 2045 roku.[...] Warto nie tylko zadać pytanie czy człowiek uznawany za Himmlera na pewno był Himmlerem, a jeśli nie, to czy prawdziwy Himmler przeżył wojnę i uciekł oraz jaki miał wpływ na powojenną rzeczywistość. Niemożliwe? Oficjalnie jego zwłoki przewieziono po śmierci do lasu pod Luneburgiem i zakopano tam w wielkiej tajemnicy, aby grób Reichsfhrera SS nie stał się miejscem kultu dla byłych SS-manów i neonazistów. Miejsce pochówku znało tylko 5 osób. Czy Brytyjczycy chcieli ukryć fakty przed Amerykanami i Rosjanami? W grudniu 1945 r. ekshumowano ciało szefa SS. Dlaczego? Czyżby Brytyjczycy nabrali podejrzeń, że pochowali kogoś innego niż Himmler? Czy dlatego podczas ekshumacji obecny był Walther Schellenberg, który miał dokonać identyfikacji. Jak widać wątpliwości jest dużo, a pytania można mnożyć. Dlatego też uważam, że warto przyjrzeć się tej historii jeszcze raz wzbogacając ją o nowe dokumenty i relacje świadków. (ze Wstępu)
"[...] dzieje Ekspozytury 300 podczas drugiej wojny światowej przedstawiają się następująco. Powstanie agentury było związane z reorganizacją francuskiego ośrodka kryptologicznego „P.C. Bruno” kierowanego przez francuskiego szefa radiowywiadu majora Gustave Bertranda. Po upadku Francji w czerwcu 1940 roku i podpisaniu rozejmu z Niemcami możliwe było kontynuowanie tej działalności jedynie w konspiracji. Major Bertrand, po uzyskaniu nieoficjalnej akceptacji gen. Maxime Weyganda (19 maja 1940 roku mianowany Naczelnym Wodzem Sił Zbrojnych Francji), utworzył ośrodek o kryptonimie „Cadix” umieszczony w Ch?teau des Fouzes, niedaleko Uzes (w departamencie Gard). Zespół ppłk. Langera dzięki poparciu ze strony gen. Juliusza Kleeberga (po upadku Francji założył na terenie Vichy Organizację Wojskową, która zajmowała się ewakuacją i opieką nad żołnierzami Wojska Polskiego) otrzymał zgodę na kontynuowanie współpracy z Francuzami, jednak organizacyjnie, jako Ekspozytura 300 miała podlegać i komunikować się bezpośrednio z Wydziałem Wywiadowczym Oddziału II Sztabu N.W. Pracownicy polskiej ekspozytury składali okresowo meldunki i otrzymywali drogą zwrotną kolejne zadania. Stałą łączność ośrodek „Cadix” nawiązał ze stolicą Albionu dopiero na początku marca 1941 roku. Radiogramy były szyfrowane za pomocą modelu maszyny do szyfrowania Lacida, zaprojektowanej przed drugą wojną światową przez polskie Biuro Szyfrów w celu użycia jej w okresie wojny przez polskich wyższych dowódców. Dwa egzemplarze tego urządzenia wysłano do Francji przed wrześniem 1939 roku. Radiostacja Ekspozytury 300 spełniała ważną rolę – jej zadaniem było pośredniczenie w bezpośredniej łączności pomiędzy Ekspozyturą „AFR” ulokowaną w Algierze (kierownik mjr Mieczysław Zygfryd Słowikowski, pseud. „Rygor”), a Wydziałem Wywiadowczym Oddziału II Sztabu N.W. w Londynie. Pracownicy Ekspozytury 300 zajmowali się różnymi tematami. Prace nad dekryptażem, czyli rozszyfrowywaniem, koncentrowały się na materiałach pochodzących z nasłuchu niemieckiej korespondencji radiowej:
1) sztabów i jednostek Wehrmachtu stacjonujących we Francji, w samych Niemczech, a także na terytoriach okupowanych lub w sferze dominacji Trzeciej Rzeszy: na terenach Belgii, Bułgarii, Czechosłowacji, Jugosławii, Polski, Węgier, okupowanej części Związku Sowieckiego, jak również na Krecie, w Libii i na innych obszarach;
2) policji i SS we Francji, Austrii, Czechosłowacji, Holandii, Luksemburgu, Norwegii, Polsce i w okupowanej części Związku Sowieckiego;
3) kierownictwa Niemieckiej Komisji Rozejmowej w Wiesbaden, z jej placówkami we Francji i w Afryce Północnej, a także między placówkami w terenie."
(fragment Wstępu)
Celem tej popularnonaukowej publikacji jest przedstawienie historii szpitalnictwa, aptekarstwa i opieki społecznej na terenie Ziemi Jarocińskiej. Zakres terytorialny obejmuje zatem gminy: Jarocin, Jaraczewo, Kotlin, Nowe Miasto oraz Żerków. We wstępie pokrótce omówiłem historię szpitalnictwa, aptekarstwa i opieki społecznej na wyżej wymienionym obszarze w zakresie chronologicznym, począwszy od średniowiecza, na I połowie XX w. kończąc. W I rozdziale opisuję szpitalnictwo, aptekarstwo i opiekę społeczną na przykładach tych miejscowości Ziemi Jarocińskiej, w których istniały szpitale, przytułki, czy też apteki. Rozdział II to krótsze lub dłuższe biogramy lekarzy Ziemi Jarocińskiej oraz tych, którzy w jakikolwiek sposób byli związani z regionem. Natomiast rozdział III dotyczy biogramów aptekarzy związanych z naszą Małą Ojczyzną. Publikacja zawiera także wzmianki o lekarzach różnych specjalności, personelu pomocniczym lekarzy i aptekarzy. W kwestii lecznictwa opisany został też pokrótce zakład wodoleczniczy w Dębnie n. Wartą, jako przykład balneoterapii na naszym terenie. Ponadto nie zabrakło przedstawienia roli lekarzy i służby zdrowia w powstaniach narodowych, a zwłaszcza w powstaniu wielkopolskim. W książce znajdują się również aneksy zawierające tekst przysięgi Hipokratesa, dokumenty, wycinki akt metrykalnych, ofiary zmarłe na epidemię cholery w 1852 r., wyszczególnienie punktów szczepień na Ziemi Jarocińskiej, lekarzy, aptekarzy z okresu okupacji niemieckiej na Ziemi Jarocińskiej, stypendystów medycyny, stomatologii z Ziemi Jarocińskiej, wykaz epidemii w Wielkopolsce w historii, przykłady dawnego leczenia niektórych urazów i schorzeń, patronów i świętych w określonych chorobach, wykaz działalności Caritas, Stowarzyszenia Pań Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, statut szpitala w Magnuszewicach oraz zdjęcia zachowanych budynków związanych z opieką społeczną, szpitalnictwem oraz z aptekarstwem na Ziemi Jarocińskiej, zachowane fotografie lekarzy, farmaceutów, ich miejsc spoczynku, a także wyposażenia aptek czy recept. (fragment Od Autora)
W pracy znajdują się artykuły przedstawicieli różnych dyscyplin z zakresu nauk humanistycznych i społecznych z wielu ośrodków akademickich polskich i krajów sąsiednich. Zawarte w książce teksty dotyczą dnia codziennego różnych grup społecznych w kontekście wszelkiego rodzaju zabaw, rozrywek, spędzania czasu wolnego, wszelkich form odpoczynku czy też aktywności fizycznej i umysłowej w dziejach krajów europejskich.
Chcemy podziękować Autorom zamieszczonych w zbiorze artykułów, że zechcieli wypowiedzieć się na temat czasu wolnego oraz codziennych zabaw i rozrywek. Są to uczeni związani zarówno z białoruskimi, czeskimi i słowackimi ośrodkami akademickimi, jak i z polskimi ośrodkami naukowymi w Białymstoku, Bydgoszczy, Częstochowie, Gdańsku, Lublinie, Łodzi, Katowicach, Kielcach, Krakowie, Olsztynie, Opolu, Piotrkowie Trybunalskim, Poznaniu, Rzeszowie, Słupsku, Toruniu, Warszawie, Wrocławiu, Zielonej Górze. Są wśród nich doświadczeni badacze oraz początkujący naukowcy, co stwarza nadzieje na kontynuowanie badań nad prezentowanymi w tym tomie zagadnieniami w przyszłości.
(Ze wstępu)
W kwietniu 1821 roku ks. Samuel Sachs wygłosił w wieluńskim kościele swoje pierwsze kazanie. Potem jednak przeprowadzono remont, tak iż pierwsze nabożeństwo ewangelickie zostało w nim odprawione dopiero 14 grudnia 1821 roku.
Od samego początku w parafii wieluńskiej dominował język polski: nabożeństwa odprawiano i kazania wygłaszano po polsku i tylko raz w miesiącu odbywała się liturgia w języku niemieckim. Działo się tak dlatego, że posługujący się językiem polskim ewangelicy należący do parafii uczęszczali do tutejszego kościoła, podczas gdy mieszkający w okolicy Wielunia ewangelicy niemieckojęzyczni (chociaż również należeli do wieluńskiej parafii) spotykali się w swoich domach modlitwy lub kaplicach i rzadko bywali w kościele.
Na nabożeństwa do Wielunia w latach 1820-1822 przyjeżdżali również ewangelicy z Czarnego Lasu, a po wybudowaniu domu modlitwy w tej miejscowości dojeżdżał tam duchowny z Wielunia, który od 1845 roku stał się filiałem ewangelickiej parafii wieluńskiej. Czarnolescy ewangelicy byli potomkami osadników niemieckich przybyłych na te ziemie na przełomie XVIII i XIX wieku.
Samuel Sachs ubiegał się o pracę w Wieluniu od 1820 roku, jednak jego powołanie na urząd pastora przeciągnęło się w czasie. 16 sierpnia 1823 roku zdał egzamin pro ministerio, czyli drugi egzamin konsystorski. 1 listopada 1823 roku odbyły się w parafii wieluńskiej wybory. Jego kontrkandydatem był pastor Freytag (nie znamy imienia), który z dwudziestu ośmiu głosów elektorów decydujących o wyniku wyborów otrzymał zaledwie cztery. Po wyborach Samuel Bogumił Sachs został uroczyście ordynowany przez pastora Karola Gottlieba Bartscha z Władysławowa (koło Konina) 28 marca 1824
(Fragment książki).
Katalog zachowanych elementów i detali architektonicznych, przygotowany przez Romualdę Uziembło, poprzedza autorskie studium historyczno-architektoniczne założenia zamkowego pióra [...] Zbigniewa Nawrockiego, które jak klamrą, spina zarówno jego własne badania, jak i ustalenia kastellologów i historiografów zakonu, podejmujących [...] pasjonujące, polemiczne dyskusje na temat genezy rozwiązań architektonicznych [...] zamków wzniesionych na terytorium państwa zakonnego w Prusach [...] wyniki badań technologicznych składu sztucznego kamienia i ceglanego, glazurowanego materiału, użytych do budowy zamku, autorstwa Jadwigi Łukaszewicz, podnosza znaczenie publikacji dla porównawczych badan konserwatorskich.
Katalog banknotów wydanych dla kolonii niemieckich: Kamerun, Nowy Kamerun, Togo, Kapitai i Koba, Mahinland, Afryka Południowo - Zachodnia, Afryka Wschodnia, Witu, Somalia, Nowa Gwinea, Samoa, Karoliny, Mariany, Wyspy Marshalla i Kiautschou.
Prócz tego opisano banknoty wydane przez banki zagraniczne z kapitałem niemieckim działające w: Chinach, Argentynie, Meksyku, USA, Włochach i Szwajcarii.
"Epos o Gilgameszu" prezentuje nowy przekład jednego z najsławniejszych utworów literackich starożytnej Babilonii zatytułowanego sa naqba imuru, według wersji standardowej z Niniwy Tłumaczenie jest uzupełnione kulturowym komentarzem, który ma ułatwić czytelnikowi zrozumienie jego treści Objaśnia także różnice i podobieństwa z innymi starożytnymi wersjami tego utworu oraz powiązania ideowe z orędziem Starego Testamentu We wprowadzeniu opisano fascynującą historię odkrycia tego dokumentu po dwu tysiącach lat zapomnieni W niniejszym wydaniu wykorzystano najnowsze znaleziska klinowych tabliczek i dokonano krytycznego ich opracowania celem odtworzenia oryginalnego tekstu poematu o Gilgameszu i Enkidu
39 kopii banknotów będących w obiegu na terenach okupowanych przez Austro-Węgry (Bośnia, Serbia, Czarnogóra, Włochy, Rumunia, Rosja i Albania)
Kopie dwustronne o wymiarach i kolorystyce zgodnej z oryginałami
Katalog banknotów wydanych przez niemieckie władze okupacyjne dla: Luksemburga, Belgii, Francji, Rosji, Polski, Litwy, Kurlandii, Krymu, Rumunii, Gruzji, Persji, Czech i Moraw, Europy, ZSRR, Ukrainy, Włoch i Wysp Normandzkich
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
