Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Książka bardzo ważna, ze względu na zdarzenia, które mają miejsce obecnie i mogą się zdarzyć.
Tomy od 1 do 3, współoprawione.
Tom 1 wyjaśnia duchowość świata i człowieka.
Tom 2 zawiera interpretuję duchową prawd religii chrześcijańskiej i współczesny stan duchowości świata i ludzkości.
Tom 3 opisuje, co trzeba zrobić, żeby zapobiec przesileniu duchowemu i pokutnym przemianom, zachować pokój na świecie i rozpocząć budowanie cywilizacji miłości.
Autor książki jest naukowcem zajmującym się psychomotoryką człowieka (zachowaniami ruchowymi). Z zawodu jest inżynierem automatykiem i nauczycielem wychowania fizycznego. Ukończył Politechnikę i Akademię Wychowania Fizycznego w Gdańsku. W 1996 roku uzyskał stopień doktora z dziedziny nauk o kulturze fizycznej i w latach 1996-2007 pracował jako adiunkt na AWE, gdzie badał sprawność psychomotoryczną sportowców. W latach 2002-2005 jako wizytujący profesor na Stanowym Uniwersytecie Arizony prowadził badania nad psychomotoryką osób chorych na chorobę Parkinsona. Po powrocie z USA opracował psychomotoryczną koncepcję zachowań ruchowych oraz strukturalno-funkcjonalny model umysłu człowieka. W pracach koncepcyjnych nad zachowaniami ruchowymi człowieka doszedł do wniosku, ze bez uwzględnienia czynników duchowych niemożliwe jest wytłumaczenie tych zachowań. W związku z tym opracował duchowo-materialną koncepcję świata i człowieka, psychsomatyczno-duchowy model człowieka oraz strukturalno-funkcjonalno-duchowy model umysłu. Koncepcja ta oraz model człowieka i jego umysłu zostały wykorzystane w tej książce do wyjaśnienia duchowości świata i człowieka oraz interakcji czynników duchowych i umysłu w zachowaniach człowieka.
"Wolontariat jest najbardziej twórczą drogą dla rozwoju własnego „Ja”, rozwoju „Ja” drugiej osoby oraz wprowadzaniu „ludzkiej twarzy” różnych grup i wspólnot społecznych… Książka pobudza myślenie człowieka, który nie chce być zagubionym w świecie „płynnej rzeczywistości”; a tym samym nie chce osobowościowego zagubienia „drugiego”,… nie tylko pobudza myślenie, ona kreuje także działania, wielorakie procedury użytkowo – praktyczne w obszarze wolontariatu, który jest wartością samą w sobie…Publikacja spełnia wszelkie kryteria naukowej rozprawy; posiada nie tylko zalety merytoryczne i poznawcze, ale także czytelnicze. Stąd też czyta się ją z wielką przyjemnością. Połączenie wartości merytorycznych z walorami czytelniczymi jest czymś trudnym, więc tym bardziej Autorom artykułów jak i Redaktorom naukowym należy się uznanie."ks. dr hab., Adam Solak, prof. APS"(…). Temat wolontariatu, ujęty z różnych stron i perspektyw przez Autorów poszczególnych rozdziałów jest znakomitym kompleksowym omówieniem aktywności w ramach wolontariatu i inicjatyw. Aspekt osobistego zaangażowania w działalność społeczną, będącą istotą wolontariatu oraz człowiek – jako podmiot – i jego działalność na rzecz dobra, jak nić pajęcza przewija się przez całą publikację. Logiczny układ książki i wzajemne przenikanie się poszczególnych rozdziałów, czyni z niej niezwykle użyteczną publikację na rynku wydawniczym."dr Paweł Piotrowski, UPJPII
Zrozumieć Skargę! Zrozumieć go, a nie tylko wypowiadane przez niego myśli, zarazem zrozumieć jego stosunek do tych myśli, nierzadko tnących aż do szpiku tych, do których były adresowane, bez względu na ich stan i godność – stosunek do myśli powinnych, legitymizowanych w tej powinności tak przez jego wierność prawdzie, jak i miłość względem ojczyzny, której rozpoznawane przez niego prawdy o niej samej, żywotnie dotyczyły, to fascynująca przygoda, nie tylko badawcza, ale i duchowa.
Fragment książki, s. 14
Ta wielodyscyplinarna monografia naukowa proponuje autorskie studium jednego z kluczowo ważnych obszarów myśli Piotra Skargi SI, mianowicie jego myśl społeczną, podejmującą najważniejsze zagadnienia dotyczące stanu moralnego, religijnego, obywatelskiego i społecznego Rzeczypospolitej końca XVI i początku XVII wieku. Na tle stanu badań nad XVI-wieczną polską myślą społeczno-polityczną, a dokładniej nad jej Skargowskim dziedzictwem, zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami, studium to wnosi ważny wkład do tych badań.
Prof. dr Marek Inglot SJ (Papieski Uniwersytet Gregoriański, Rzym)
Jest to pierwsza w istocie próba całościowego zaprezentowania myśli Skargi, kaznodziei zatroskanego o los ojczyzny swojej i jej członków, na którą tak długo czekała polska nauka. Fakt, że – jak Skarga – Autor spogląda niekiedy "okiem kaznodziei", czyni Jego dokonanie jeszcze bardziej interesującym, bo i w ten sposób lepiej odsłania on to, co chciał odsłonić: jezuicką perspektywę.
Prof. dr hab. Bogdan Szlachta (Uniwersytet Jagielloński)
Celem monografii jest przedstawienie Światowej Organizacji Handlu i Unii Europejskiej w warunkach nowych wyzwań współczesnego biznesu międzynarodowego.
W perspektywie funkcjonowania WTO i Unii Europejskiej istotna jest potrzeba osłabienia neoprotekcjonizmu rolnego, a także protekcjonizmu regulacyjnego poprzez harmonizację i wzajemne uznawanie norm. Zmiany w gospodarce światowej spowodowane COVID-19 sprawiały, że wyjście z recesji w kształcie litery V stało się mało prawdopodobne. Zamiast tego COVID-19 przyspieszy proces zapoczątkowany po globalnym kryzysie, zachęcając firmy do ponownego przeniesienia działalności gospodarczej do krajów bogatych.
W gospodarce coraz większą rolę odgrywa sztuczna inteligencja (SI), kapitalizm inwigilacyjny i eksploracja danych. Wiadomości sieciowe wpływają na zachowania społeczne. Internet rzeczy ma szansę znaczącego zrewolucjonizowania przemysłu i wpłynięcia na przyszły rozwój gospodarki światowej. Zmodyfikowanie i rozszerzenie dotychczasowego ujęcia poszczególnych problemów oraz wyprowadzenie na ich podstawie nowych uogólnień i wniosków stanowi nową wartość wnoszącą istotny wkład w dorobek naukowy tej dziedziny badań.
Treści zwarte w recenzowanej książce wzbogacają naszą wiedzę o przyczynach, przebiegu i rzeczywistych oraz potencjalnych efektach przemian dokonujących się w gospodarce światowej. (...)
Przeprowadzona przez prof. Puśleckiego ich analiza predyktywna preskryptywna pozwala lepiej zrozumieć skomplikowane mechanizmy determinujące funkcjonowanie gospodarki światowej. Posiada to ogromne znaczenie nie tylko poznawcze i dydaktyczne, ale również praktyczne, ponieważ dostarcza cennych wskazówek i odpowiedzi na pytanie, co należy zrobić, aby nastąpiły zmiany pożądane i korzystne dla wszystkich uczestników światowej gry ekonomicznej. Z tych względów należy uznać, że to opracowanie powinno być wykorzystane nie tylko przez naukowców i studentów, ale również decydentów – polityków zajmujących się gospodarką na szczeblu krajowym, regionalnym i globalnym, w tym przede wszystkim europosłów i ich doradców.
Prof. zw. dr hab. Jan Rymarczyk
Wyższa Szkoła Bankowa w Poznaniu
Wydział Finansów i Bankowości
Marek Krajewski socjolog, profesor zwyczajny, zatrudniony na Wydziale Socjologii UAM w Poznaniu. Autor licznych artykułów dotyczących materialności i wizualności, współczesnej kultury i sztuki oraz edukacji kulturowej. Opublikował też wiele książek poświęconych tej problematyce: Kultury kultury popularnej (2003), POPamiętane (2006), Za fotografię! (2010, wspólnie z R. Drozdowskim), Narzędziownia. Jak badaliśmy (niewidzialne) miasto (2012, wspólnie z R. Drozdowskim, M. Frąckowiakiem i Ł. Rogowskim), Są w życiu rzeczy (2013), Incydentologia (2017). Współtwórca projektów badawczych, artystycznych i edukacyjnych: Niewidzialne miasto, Archiwum Badań nad Życiem Codziennym, Bardzo Młoda Kultura.To książka o nienawiści. Nie jest ona jednak w niej traktowana jako emocja czy uczucie, ale raczej jako konfiguracja ludzi, technologii i przedmiotów, które spaja wrogość. W tej perspektywie nienawiść jawi się jako układ typowy dla późnej nowoczesności, a więc dla świata opartego na zasadzie wymuszonej bliskości, współzależnego. To z kolei sprawia, iż proponowane w książce innowacyjne ujęcie nienawiści staje się ważnym narzędziem analiz współczesności. Spoglądając z jego perspektywy na świat, dostrzegamy antagonizmy i nierówności, asymetrie władzy i wolności słowa, uprzedzenia i fobie, ale też odkrywamy zasady organizujące aktualny porządek. Widzimy jego rozemocjonowanie, zależność od obrazów i rzeczy, plenienie się w nim konsumenckiej mentalności, braku bezpieczeństwa i obsesji na punkcie kontroli, a w końcu wielopostaciową przemoc.Książka Marka Krajewskiego jest przykładem odświeżającego myślenia krytycznego i humanistyki zaangażowanej, której pierwszym przykazaniem jest próba lepszego rozumienia otaczającego nas świata, opierająca się na refleksji, która nie skrywa autorskich przeświadczeń i opinii, ale zarazem stara się być bezstronna, a przede wszystkim wnikliwa, w diagnozie rzeczywistości społecznej. (Nie)nawidzenia to książka ważna i niezwykle inspirująca poznawczo, dająca nowe spojrzenie na nienawiść, ale też na stan debaty, czy szerzej sfery publicznej w Polsce (i nie tylko).
Oddajemy naszą książkę do rąk Czytelnika w czasach pandemii, która bezlitośnie obnażyła aporie cywilizacyjne. Czy antyliberalny zwrot w Polsce i innych krajach postkomunistycznych, dający o sobie znać również w zachodnim świecie, można zrozumieć za Freudem jako powrót wypartego dziedzictwa totalitaryzmów dwudziestego wieku? Czy też mamy do czynienia z nowym regresem społecznym i politycznym, z nową wojną kulturową, za którą kryją się lęki i agresje wobec wyzwań naszego globu, podsycające iluzoryczną tęsknotę za powrotem tego, co oswojone? Rozpad struktur tożsamościowych, przemiany seksualności, fundamentalny konflikt pokoleniowy wobec katastrofy klimatycznej, kryzys migracyjny, odradzanie się populizmu, brutalizacja dyskursu politycznego – te niepokojące zjawiska stanowią wyzwanie również dla współczesnej psychoanalizy. Polscy, niemieccy, rosyjscy i litewscy autorzy – klinicyści i akademicy – łącząc rozważania teoretyczne, przykłady kliniczne oraz psychoanalityczne odczytania zjawisk społecznych, pytają o krytyczny potencjał psychoanalizy na miarę naszych czasów.
The key objective of this work is to answer the question: To what extent do contemporary Polish TV series try to change stereotypes about women and to what extent do they preserve them? The analysis involved a total of eight series produced and broadcast by Telewizja Polska, TVN and Telewizja Polsat, grouped by genre into: (1) drama series – soap operas; (2) historical drama series; (3) crime dramas and (4) comedy series. The analysis included 76 episodes of the above series with a total length of 49 hours and 51 minutes.
The subject of quantitative analysis was the total speaking time of female characters and their visibility on the screen. The qualitative analysis was based on the identification of the most important gender stereotypes and their use in the series’ storylines. In the analysed series, female characters speak for one fifth of the time longer than male characters and are visible on the screen 15% longer than male characters.
The dominant plots in the sample are issues of interpersonal relationships, i.e. partner relationships, emotional and sexual relationships (29%) and casual social relationships (meetings, visits, parties – 26%). Together, both contexts account for 55% of the time. Their analysis establishes (with a few exceptions) the most prevalent cultural stereotypes about women, including in particular: greater emotionality, strong focus on family and home matters (but not necessarily childcare), and general life orientation on building lasting interpersonal relationships. Due to the requirements of the plot, these stereotypes are nevertheless broken through. In particular, women often turn out to be resourceful and entrepreneurial. The analysis of stereotypes also indicates that the introduction of women into traditionally male roles is much easier than introducing men into roles traditionally considered female.
Analizy zaprezentowane w książce koncentrują się wokół problematyki ewaluacji edukacyjnej. Autorka omawia teoretyczne podstawy badań ewaluacyjnych oraz postawy nauczycieli wobec ewaluacji, umieszczając je w kontekście zawodowym i tożsamościowym. Przyjmując metodologiczną perspektywę badań mieszanych, przedstawia przeprowadzone przez siebie analizy, zarówno ilościowe, jak i jakościowe. Publikacja stanowi opis zróżnicowania postaw badanych wobec ewaluacji zewnętrznej, wewnętrznej i autoewaluacji oraz różnorodności sposobów rozumienia edukacji przez poszczególnych uczestników tego procesu.
Rozprawa jest przykładem projektu umieszczonego na pograniczach i przecięciach wielu współczesnych, często niedocenianych w praktyce badawczej, dyskursów pedeutologicznych. Za bardzo trafną uznaję decyzję o wyborze ewaluacji jako przedmiotu zainteresowań. Należy to docenić w sytuacji, w której ewaluację w teorii i praktyce pedagogicznej zwykło się traktować w sposób powierzchowny, niepoparty pogłębionymi studiami wypracowanych dotychczas koncepcji, nurtów i modeli. Autorka swobodnie porusza się pomiędzy psychologią, ewaluacją oraz pedagogiką, nie tracąc z pola widzenia przyjętych celów. Przeprowadzone w takiej konwencji badania w nowym świetle przedstawiają osobę i pracę współczesnego nauczyciela.
Z recenzji prof. dr. hab. Henryka Mizerka przygotowanej na konkurs PTP
Autorka burzy stereotypy panujące wokół ewaluacji i rozwiewa mity z nią związane. Z pewnością książka Zuzanny Sury stanowi ważny wkład w rozwój nauk pedagogicznych, w zakresie pedeutologicznym, dydaktycznym i pedagogiki szkoły wyższej. Należy się spodziewać, że w pierwszej kolejności publikacja trafi do akademików. Zasadne jest również to, aby ją dystrybuować wśród praktyków – nauczycieli, dyrektorów szkół i innych osób zajmujących się ewaluacją. Gorąco polecam lekturę tej książki także tym, którzy odpowiadają za politykę edukacyjną.
Z recenzji wydawniczej dr hab. Anny Perkowskiej-Klejman
Zuzanna Sury – asystent w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uzyskała wyróżnienie Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego w konkursie na najlepszą rozprawę doktorską obronioną w 2019 roku oraz Rady Wydziału Filozoficznego UJ za Tożsamościowe i zawodowe uwarunkowania postaw nauczycieli wobec ewaluacji własnej pracy. Prowadzi kursy związane z ewaluacją edukacyjną i metodologią badań pedagogicznych. W jej aktywności naukowej istotną funkcję pełnią dotychczasowe doświadczenia zawodowe. Pracowała w młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym i w szkole podstawowej.
Marcin Kula - historyk, z wykształcenia także socjolog. Emerytowany profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie wykłada w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza, gdzie jednak, szczęśliwie dla polskiego teatru, nie uczy ani aktorstwa, ani reżyserii, ani lalkarstwa. Niedawno został członkiem-korespondentem PAU.Urodził się w 1943 r. Warszawie. Nie był to najlepszy moment i miejsce do przychodzenia na świat, ale nie miał w tej sprawie nic do powiedzenia. Dorastał w rodzinie humanistów, z czasem profesorów Uniwersytetu Warszawskiego. Od dłuższego czasu na nieuniknione pytanie Czy jest pan synem..., mógł jednak odpowiadać: Tak, ale jestem też ojcem... zaś od kilkunastu lat może odpowiedzieć Tak, ale jestem też dziadkiem....Maturę uzyskał w 1960 r. w Liceum im. Joachima Lelewela w Warszawie. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Szkoła i studia miały oczywiście mnóstwo wad swoich czasów, ale nie jest prawdą, jakoby kształciły wykształciuchów (jak niedawno nazwano absolwentów z tego okresu).Doktoryzował się i habilitował w Instytucie Historii PAN w latach 1968 i 1976. Tytuł profesorski uzyskał w 1985 r. Wypromował 11 licencjatów, 149 magistrów oraz 22 doktorów. Może zbyt wielu jak na panujące zwyczaje, ale jest dumny ze swoich uczennic i uczniów, także takich, którzy pozostawali z nim tylko w niesformalizowanym kontakcie.Badawczo pracował nad historią Ameryki Łacińskiej, najnowszą historii Polski, migracjami i mniejszościami narodowymi, rolą myślenia o historii, socjologią historyczną. Mając tak rozstrzelone zainteresowania, nie przejmując się granicami dyscyplin i dużo pisząc, uchybił zapewne funkcjonującemu wzorowi osobowemu historyka.Nie chce nauki robionej z metra i ocenianej na punkty. Nie popiera ani ograniczania się do standardu Stół ma cztery nogi, jak powiedział Pierre Bourdieu, ani głoszenia dumy z historii narodowej, czy podejścia do dziejów w roli prokuratora. Ta książka jest swego rodzaju wizytówką. Autor przedstawia w niej swoją drogę zawodową. Czasem dopisuje komentarz do prac, które opublikował. Pisze o sobie, ale jednocześnie o historiografii i jej społecznych funkcjach.
Podróże z Herodotem są wśród prac Ryszarda Kapuścińskiego tekstem wyjątkowym. Autor wraca wspomnieniami do swoich pierwszych zagranicznych wypraw reporterskich w latach 50. i 60. XX wieku, a wątek ten przeplata rozważaniami - o charakterze historycznym, społecznym i antropologicznym - wywołanymi lekturą Dziejów Herodota, których tom towarzyszył mu w podróżach już od 1956 r.Co zafascynowało polskiego reportera w dziele żyjącego 2500 lat wcześniej Greka z Halikarnasu, ,,ojca historii"", co ich obu połączyło? Ciekawość świata, chęć poznania - i zrozumienia! - innych społeczeństw, ludów, kultur, a również poczucie ,,zawodowej"" wspólnoty, gdyż Herodot to zdaniem Ryszarda Kapuścińskiego ,,rasowy reporter: wędruje, patrzy, rozmawia, słucha, żeby później zanotować to, czego dowiedział się i zobaczył, lub żeby po prostu rzecz zapamiętać"".
Niewielu dziś pewnie ascetów, wzorem Diogenesa gotowych do życia w beczce, ale też z pewnością nie wszyscy cieszący się życiem w społeczeństwie dobrobytu myślą tylko o tym, by dorównać bogactwem legendarnemu Krezusowi. Rzec można, że człowiek dojrzały podchodzi do rzeczy rzeczowo. Inaczej niż dzieci, dla których każda z nich jest zabawką, rozróżnia ich obiektywne przeznaczenie i subiektywny sens posiadania. Społeczna wartość rzeczy – jej zdolność do wymiany na inne – zagłusza jednak ten instynkt. […] Szczęśliwe społeczeństwa, o których będzie mowa w tej książce, nie znają zatem towarowej wymiany dóbr między ludźmi ani ich redystrybucji, która koryguje niekorzystne społecznie skutki samej wymiany. Jak sobie radzą bez nich? Mechanizmowi wymiany rynkowej odpowiadają w nich trzy zasady organizujące życie materialne. Po pierwsze, r e g l a m e n t o w a n i e zasobów, jakimi zbiorowo i/lub indywidualnie dysponują członkowie społeczeństwa – nikt nie będzie posiadać nadwyżki dóbr, którą przekształci w relację nadrzędności wobec innych, nikt też nie będzie odczuwać ich braku i domagać się od innych rekompensaty.
Po drugie, o d t o w a r o w i e n i e rzeczy poprzez nadanie im statusu darów – ludzie będą podejmować wymianę darów tylko z tymi, którzy mogą je odwzajemnić, dzięki czemu związki między nimi mieć będą charakter osobisty, bezpośredni i dobrowolny, nawet jeśli wymieniane rzeczy należą do dóbr niezbędnych do życia.
Po trzecie, o d w a r t o śc i o w a n i e (w sensie ekonomicznym) rzeczy za sprawą ich powszechnej dostępności – każdą potrzebę materialną człowiek będzie mógł zaspokoić bez konieczności wchodzenia w związki z innymi; ludzie samowystarczalni materialnie będą utrzymywać stosunki ze sobą ze względu na inne, niematerialne, potrzeby. Wyobraźnia utopistów podpowiada im więc takie porządki, które raz na zawsze rozwiązują problem niesymetrycznych relacji pomiędzyludźmi, o ile przyczyną owej nierównowagi są dobra materialne.
W tego rodzaju społeczeństwach rzeczy jedynie łączą ludzi, nie dzieląc ich i nie tworząc między nimi podziałów, a w konsekwencji konfliktów. Ich projektodawcy są bowiem przekonani, że rzeczy w istocie mają potencjalnie wielką władzę nad ludźmi – tyleż jako środki dominacji, co obiekty pożądania – i oprzeć się ich sile można wyłącznie zbiorowym wysiłkiem. […] A jeśli rzeczy pozostaną dla ludzi tylko rzeczami, ludzie dla siebie pozostaną ludźmi – w idealnych społeczeństwach nieznana będzie zarówno fetyszyzacja rzeczy, jak i reifikacja ludzi.
ze Wstępu
W prezentowanej publikacji podjęto rozważania na temat problemów funkcjonowania instytucjonalnego systemu wsparcia osób niepełnosprawnych intelektualnie i chorujących psychicznie na przykładzie analizy wybranych instytucji na terenie województwa łódzkiego. Przedstawione zostały założenia społecznego modelu interpretacji niepełnosprawności, ze szczególnym uwzględnieniem podejścia opartego na implementacji praw człowieka wraz z przeglądem regulacji prawnych, kształtujących politykę społeczną wobec osób niepełnosprawnych. W książce zaprezentowane zostały potencjalne zasoby instytucjonalne form wsparcia dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną i psychiczną, a ich egzemplifikacją stały się przedstawione wyniki przeprowadzonych analiz, które powstały na podstawie materiału empirycznego. Ze względu na ważną społecznie tematykę zainteresowani publikacją będą zarówno badacze tej problematyki, jak i praktycy, a także rodziny/opiekunowie dorosłych osób z niepełnosprawnościami.Szczególnie cenne jest ujęcie tej problematyki w kontekście interdyscyplinarnym () Jest to ważny głos w dyskusji polskich naukowców, badaczy tej problematyki. Monografia z pewnością inspiruje do dalszych eksploracji, przemyśleń i badań empirycznych.Z recenzji wydawniczej prof. B. Szluz
(...) Oprócz jednak praktycznego wymiaru, pojęcie wpływ społeczny niesie ze sobą bogate możliwości wykorzystania w sferze badań naukowych. Jest to w psychologii społecznej bardzo płodny obszar badań, których efektem są liczne konferencje i publikacje. Warto również wspomnieć o funkcjonującym od 2009 r. Zespole Badań Wpływu (ZaBaWa), który pod kierunkiem polskiego „guru” w dziedzinie wpływu społecznego – Dariusza Dolińskiego, zrzesza badaczy zainteresowanych tą tematyką.
Celem niniejszej książki jest pokazanie możliwych obszarów wykorzystania pojęcia wpływ społeczny, ukazanie jego interdyscyplinarności. Stąd też do przygotowania tekstów oprócz psychologów, zaproszeni zostali również przedstawiciele nauk politycznych, którzy wskażą szerokie spektrum wykorzystania tego pojęcia w swoich badaniach. Praca podzielona jest na trzy części.
Opis stanowi fragment Wstępu
Stan pandemii to niezwykle trudna sytuacja, w której trzeba podejmować niełatwe decyzje, i to na różnych szczeblach. To sytuacja dużej niepewności, więc zdarza się również, że panuje inercja decyzyjna. Na skutek owych decyzji ludzie poddają się (lub nie) przeróżnym zaleceniom medycznym i rygorom sanitarnym, są przy tym mniej lub bardziej skłonni do podejmowania ryzyka (bądź do jego unikania), a pośród rozmaitych emocji nierzadko doświadczają silnego lęku i depresji. O wszystkich tych kwestiach sporo do powiedzenia mają nauki behawioralne, w których od lat prowadzi się badania empiryczne na ten temat.Sytuacja pandemii COVID-19, z którą obecnie mamy do czynienia, nie może być rozpatrywana wyłącznie jako problem medyczny. Od podejmowanych decyzji a także od sposobu ich komunikowania zależy bowiem zarówno ludzkie zdrowie i życie, jak i to, jak szybko uda się opanować kryzys.Czworo znakomitych psychologów, reprezentujących różne subdyscypliny, przygotowało wieloaspektowe opracowanie dotyczące stanu pandemii, analizowanego właśnie z perspektywy pozamedycznej. Praca ta jest przeglądem tego zagadnienia, dokonanym z uwzględnieniem zarówno klasycznych już koncepcji teoretycznych, jak i wyników najnowszych ujęć oraz badań empirycznych. Autorzy omawiają między innymi takie kwestie, jak podmiotowość człowieka znajdującego się w niejasnej i niepewnej sytuacji, rola lęku w podejmowaniu decyzji i szacowaniu ryzyka, zaufanie do innych ludzi oraz do instytucji, tożsamość grupowa i poczucie wspólnotowości, znaczenie kapitału społecznego czy zautomatyzowane lub w pełni świadome rytuały indywidualne i społeczne.Rozważania autorów zostały uzupełnione wprowadzeniem, które z perspektywy biologicznej wyjaśnia, czym jest pandemia, a także omówieniem różnic kulturowych i rozmaitych reakcji poszczególnych państw na kryzys pandemiczny.
Cały projekt był od początku związany z moim uczestnictwem w Solidarności i ogromną fascynacją tym fenomenem. Była to miłość od pierwszego wejrzenia, która się pogłębiała, w miarę jak poznawałem ten ruch bardziej systematycznie. W systemie, w którym przejęcie władzy ekonomicznej lub politycznej jest niemożliwe lub przedwczesne, to właśnie kultura staje się głównym placem boju. Dochodziłem do przekonania, że jeśli ogromna liczba ludzi zmobilizuje się pod sztandarem symboli i wartości alternatywnych wobec oficjalnych, a mobilizacja ta skrystalizuje się w postaci szeregu nowych organizacji, to ludzie ci stają się czymś więcej niż ruchem. Warto przyjąć, iż konstytuują się jako klasa kulturowa.
Powstanie takiej klasy, w istocie swej bardziej ulotnej niż klasy ekonomiczne czy polityczne, wymaga niezwykłej odwagi, wyobraźni i siły przekonania. Ludzie muszą pochylić się ku sobie i wyrzec skłonności do uwypuklania różnic, których przyczyny, jak na przykład odmienne rozumienie fundamentalnych pojęć narodu czy religii, wynikają ze złożonych, czasem niełatwych do wzajemnego zrozumienia, doświadczeń i systemów wartości.
Ale trzeba było czegoś więcej – mobilizacji na wielką skalę. To, że się ona powiodła, było rezultatem kilku czynników, a szczególnie jednego, którego tak boleśnie brakuje w dzisiejszej Polsce. Kultura konstytuująca tę nową klasę była oparta na genialnie prostym pomyśle: solidarności. I co ważne, solidarność nie była budowana na opozycji, na bazie niechęci wobec jakiejkolwiek grupy czy kategorii ludzi, a jedynie na odrzuceniu niechcianego systemu i jego funkcjonariuszy. Było to przesłanie skuteczne, ale i etycznie czyste, a owa czystość plasuje Solidarność w elitarnej grupie najważniejszych ruchów społecznych ostatniego stulecia.
Jan Kubik, „Za co kocham Solidarność?” Wstęp do polskiego wydania
Czym jest dobre życie? I co wzbrania nas przed tym, by je prowadzić? Dlaczego ludzie czują, jakby coraz szybciej kręcili się w kołowrotku dla chomików, w którym świat przybiera postać jeszcze bardziej wydłużającej się „listy zadań”, a poradzenie sobie z nią możliwe jest jedynie w trybie agresji? Oto pytanie, które motywowało mnie podczas pisania niniejszej książki. Gdy podejmuje się problem braku czasu, gdy myśli się o pragnieniu czasowego dobrostanu, pytania te stają się nieuniknione, wszak to, jak chcemy żyć, jest w końcu innym wyrazem pytania o to, jak powinniśmy spędzać nasz czas.
Wzrost gospodarczy, innowacje technologiczne i przyspieszenie społeczne postrzegane były zasadniczo jako elementy, środki lub wstępne warunki do zwiększenia szans na podmiotową autonomię. Wielu ludzi pozwala sobie na bezprecedensową ilość zarówno dóbr, jak i życiowych opcji. To, jakim rodzajem życia chce się żyć, leży teraz we własnych rękach – tak oto brzmi obietnica nowoczesności. Ale właśnie takie oczekiwanie postępu upada, przynajmniej we wcześnie uprzemysłowionych państwach zachodnich.
Dlatego też współczesne pragnienie autonomii wymaga pilnej korekty lub uzupełnienia poprzez ponowne odkrycie „pragnienia rezonansu”. Jeśli życie udaje się tam, gdzie ludzie mają „doświadczenia rezonansowe” – w pracy, w społeczności politycznej, w rodzinie, w przyrodzie, w sztuce itp., to autonomia nie przestaje być ważna. Jednakże „ślepe” mnożenie możliwości nie będzie per se i w każdym przypadku polepszeniem jakości życia. W doświadczeniach rezonansowych podmioty zostają dotknięte (poruszone) przez to, co inne, co ich dotyczy i co do nich przemawia, a jednocześnie odpowiadają na to (emocjonalnie i cieleśnie), doświadczając przy tym siebie samych jako samoskutecznych.
Wiktymologię interesują wszelkie zjawiska powodujące nierówności społeczne, pokrzywdzenie społeczeństw czy jednostki ludzkiej, w tym przedmiotem jej badań jest zarówno globalizacja, powodująca zmniejszenie nierówności społeczno-gospodarczych i poprawę bytu ludności, jak i sfera poruszana przez przeciwników globalizacji, mówiąca o pogorszeniu i zagrożeniu jakości życia i o wynikających z tego rożnych formach pokrzywdzenia człowieka. Niniejsza praca nie wyczerpuje bogatej problematyki wiktymologii. Zawiera jednak analizę i ocenę tych problemów, które w wymiarze jednostkowym i społecznym stały się zagrożeniami na przełomie tysiącleci. Dla rozwoju wiktymologii jako ruchu społecznego ważne jest wdrażanie wyników badań wiktymologicznych. W najbliższym czasie powinna więc wzrastać profilaktyczna funkcja wiktymologii, na co zwrócono uwagę w kolejnych rozdziałach książki, będącej holistycznym opracowaniem obejmującym wszelkie aspekty współczesnej wiktymologii.
Opracowanie naukowe Profesora Brunona Hołysta to wybitna praca ukazująca horyzont tożsamości człowieka i przyrody z punktu widzenia zachowania gatunku ludzkiego. Na poziomie świata obiektów, zmysłów i myśli została zaprezentowana problematyka bezpieczeństwa rodu ludzkiego, które jest rozumiane jako zgodność ideałów – świata wartości – jednostki, wspólnoty oraz kultury i cywilizacji. Autor ukazał najistotniejsze zagrożenia cywilizacyjne dla dobra wspólnego, proponując działania profilaktyczno-prewencyjne mające na celu ograniczenie przemocy strukturalnej i dochodzenie do społeczeństwa sprawiedliwego.
prof. zw. dr hab. Andrzej Bałandynowicz (z recenzji)
Kolejne dzieło Profesora Brunona Hołysta budzi podziw z racji wielopłaszczyznowego i wielopoziomowego ujęcia problemu wiktymologii. Stanowi ono rezultat interdyscyplinarnej wiedzy Autora, w tym także filozoficznej. Profesor Brunon Hołyst wyjaśnia, że właściwie każda działalność człowieka może mieć implikacje wiktymizacyjne. Zagrożenia są nie tylko zewnętrzne, lecz także wewnętrzne, płynące z niepożądanych zmian w psychice człowieka.
prof. zw. dr hab. Maria Szyszkowska (z recenzji)
Książka jest rezultatem niezależnego interdyscyplinarnego projektu poświęconego historii, a właściwie herstorii, pracy kobiet w Łodzi, w mieście faktycznie i symbolicznie zbudowanym na fenomenie pracy kobiet włókniarek, naukowczyń, współtwórczyń pierwszych uczelni czy działaczek robiących kariery polityczne w okresie PRL. Przypomniano w niej, że Łódź była ośrodkiem badań nad pracą kobiet, a na dorobku zapomnianych dziś naukowców i naukowczyń nowe pokolenie badaczek i badaczy nadbudowuje kolejne rezultaty badań. Choć w monografii wiele mówi się o naukowej herstorii, to nie jest ona adresowana tylko do społeczności akademickiej. Publikacja zawiera bowiem dodatek poświęcony szlakowi naukowczyń, inspirowany spacerami, które gromadzą coraz szerszą publiczność zainteresowaną łódzką herstorią, a także teksty dotyczące kobiet pracujących w branży filmowej.
Monografia, oparta na danych empirycznych o charakterze narracyjnym, jest próbą zastosowania koncepcji „migracji do korzeni” (roots migration) do opisu mobilności edukacyjnej młodych członków polskiej diaspory z państw byłego ZSRR. Autor odtwarza w niej biograficzny wymiar migracji studentów do jedynie częściowo znanej im Polski, z której pochodzi rodzina lub jej niektórzy członkowie. Kraj przodków i jego mieszkańcy jednak nie zawsze okazują się takie, jaki ich obraz kreowała rodzina, szkoła czy Kościół w miejscu urodzenia. Doświadczenia pobytu w Polsce istotnie wpływają na przemiany tożsamości zbiorowej i poczucie przynależności narodowej badanej młodzieży. Książka powinna zainteresować nie tylko specjalistów od migracji, socjologów czy historyków, lecz także tych wszystkich, którym bliski jest los rodaków na Wschodzie. Stanowi ona istotny wkład w badania nad migracjami powrotnymi i edukacyjnymi do Polski, zwłaszcza poprzez wykorzystanie perspektywy biograficznej do analizy doświadczeń życiowych młodych jednostek w pozornie znanej im ojczyźnie.
Publikacja opisuje zmiany związane z transformacją cyfrową zachodzące w obszarze funkcjonowania rynku, produkcji, konsumpcji, pracy i państwa nowej generacji z perspektywy ekonomii i socjologii.
Wychodząc od określenia „przemysł 4.0”, obejmującego sztuczną inteligencję, Big Data, Internet Rzeczy, algorytmizację, automatyzację, komunikowanie się maszyn i in. autorki przybliżają główne obszary gospodarki cyfrowej: rynek 4.0, produkcję 4.0, konsumpcję 4.0, globalizację 4.0, a także państwo 4.0. Omawiają specyfikę nowego, sieciowego (nielinearnego) modelu biznesowego. Zwracają uwagę na wpływ procesów platformizacji i automatyzacji na konsumpcję i rynek pracy oraz na zmiany zachodzące w sposobie funkcjonowania państwa w wyniku wdrażania nowych technologii. Podkreślają również znaczenie nowych technologii, a zwłaszcza nowych modeli biznesowych, dla procesów globalizacji, głównie w jej wymiarze gospodarczym.
Każdy z rozdziałów kończy się krótkim podsumowaniem omawiającym ewolucję opisywanego obszaru od poziomu 1.0, odpowiadającego pierwszej rewolucji technologicznej i przemysłowej, do poziomu 4.0, wyłaniającego się w rezultacie dokonującej się właśnie czwartej rewolucji.
Znakomite źródło wiedzy na temat transformacji cyfrowej, związanych z nią korzyści i zagrożeń. Książka adresowana do badaczy, decydentów, przedsiębiorców, pracowników, edukatorów i konsumentów.
******
Digital Industry. How New Technologies Change the World
The publication describes the changes related to digital transformation in the functioning of the markets, production, consumption, work and the new generation state from the perspective of economics and sociology.
Starting with the definition of “industry 4.0”, which encompasses artificial intelligence, Big Data, the Internet of Things, advanced algorithms, automatization and machine to machine communication, the authors outline the main fields of digital industry. They discuss the specificity of the new network business model and emphasise the influence of platformization and automatization on consumption and the job market and on changes in the functioning of states, resulting from the implementation of new technologies. They also underline the importance of new technologies in globalisation processes.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
