Debiut prozatorski Krzysztofa Siwczyka uhonorowanego najważniejszymi nagrodami poety i eseisty to podzielona na zbite, skoncentrowane obrazy narracja mierząca się z doświadczeniami granicznymi: śmiercią i narodzinami. Na przecięciu arterii spotykają się osoby zarazem bliskie, bo złączone więzami krwi, i dalekie, gdyż rozdzielone dekadami wrogiego milczenia. To również opowieść o przechodnim charakterze różnych iluzji życia, wydarzających się w zmiennych okolicznościach miejsc i czasów, a finalnie okazujących się jednym smutnym rytuałem, nieświadomie odgrywanym nad przepaścią terminalnego tapczanu. W żałobny skowyt wdziera się jednak pierwszy krzyk z sali położniczej, a nieodbyta przez lata rozmowa syna z ojcem zawiązuje się w potencjalność nowej prowadzonej tak w życiu, jak i w otwartych oknach tej bolesnej, ale dającej nadzieję prozy.
Nie każdemu poecie dane jest mówić tak wyrazistym i osobistym głosem. Krzysztof Siwczyk ma własny słownik, imaginarium i sposób wypowiedzi, który czyni go autorem rozpoznawalnym po kilku wersach. Na nowy tom zatytułowany Ludzie z taksydermii składają nieraz bardzo krótkie wiersze dotykające kwestii życia i śmierci, trwałości i przemijania. Tyle że te fundamentalne zagadnienia stanowią tu mroczną podszewkę zdarzeń i scen czasem porażających, a innym razem zupełnie banalnych. Wojna, polowanie, utrata, zwyczajny piątek, zwykłe jutro i wczoraj, groza technologii.Używając tylko sobie właściwego gestu poetyckiego, Siwczyk wywraca rzeczywistość na lewą stronę. "Kręgi schodzą w miejsce, w które wpadł kamień", "plany poszły się kochać", "dzień będzie dłuższy od najkrótszego".
Manuał to zbiór tekstów pisanych przez Krzysztofa Siwczyka w latach 2013-2019. Autor wciąga czytelnika we własny świat już od pierwszej strony. W niezwykle erudycyjny sposób łączy przemyślenia nad swoimi ulubionymi książkami z refleksją na temat kultury masowej, polityki czy historii prywatnych. Siwczyk dobiera lektury z wielkim wyczuleniem, czyniąc je kluczem interpretacyjnych do otaczającej go rzeczywistości (np. Zwierzenia klowna Heinricha Bölla a narracja wokół samobójczej śmierci Robina Williamsa). Co ważne, autor nigdy nie popada w akademicki ton kojarzący się z tekstami krytyczno-naukowymi. Jego komentarze, choć profesjonalne, są pełne pasji, osobistych odczuć z lektury. Krzysztof Siwczyk (ur. w 1977 roku w Knurowie ) – poeta, był związany ze śląską grupą poetycką „Na Dziko”, założoną w latach 90. Debiutował w roku 1995 książką poetycką Dzikie dzieci. Opublikował także tomy wierszy: Emil i my (1999), Dane dni (2001), Wiersze dla palących (2001), Zdania z treścią (2003), W państwie środka (2005), List otwarty (1995–2005) (wiersze zebrane, 2006), Centrum likwidacji szkód (2008), Koncentrat (2010), Gdzie indziej jest teraz (wiersze wybrane, 2011), Gody (2012), Dokąd bądź (2014), Jasnopis (2016), Mediany (2018), Osobnikt (2020) oraz książki krytycznoliterackie, eseistyczne i prozatorskie: Ulotne obiekty ataku (2010), Kinkiety w piekle (2012), Koło miejsca/Elementarz (2016), Bezduch (2018). Laureat nagród „Czasu Kultury” (1995) i Fundacji Kultury (1999), Poznańskiego Przeglądu Nowości Wydawniczych (2003), Nagrody im. Kościelskich (2015), Nagrody Literackiej Gdynia (2017). Był nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius. Zagrał główne role w dwóch filmach fabularnych: Wojaczek (reż. Lech Majewski, 1999) oraz Wydalony (reż. Adam Sikora, 2010). Dyrektor artystyczny Festiwalu Miłosza w Krakowie. Pracuje w Instytucie Mikołowskim. Mieszka w Gliwicach.
Między esejem a poezją leży słabo znany ląd, na którym Krzysztof Siwczyk wyznaczył brawurowo swoje on the road. Życie codzienne od Polski późnogierkowskiej po Polskę dzisiejszą (historia opowiedziana przez przedmioty i zmieniające się pejzaże miasta) i życie niecodzienne tych, którzy muzyką i słowem (wyobraźnia językowa nie ma tu granic) próbowali wydrzeć z tego kiepawego świata choć kawałek siebie i uchronić się przed szarym znicestwieniem. Czytajcie, gitarzyści i szarpidruty, poeci i wierszokleci, palacze traw i palacze w kotłach, pacykarze i malarze nieba, postpunkowcy i posthippisi, urzędnicy i nierządnicy, to o was ta książka.Marek Bieńczyk
„Krzysztof Siwczyk jest poetą, którego praca w tekście (z tekstem i książką) przypomina pod wieloma względami pracę architekta. Nie chodzi jednak o to, że efekty pisarskie Siwczyka oparte są na wzmocnionej wizualności i rozbudowanej obrazowości, że mamy do czynienia z wierszem intensywnie plastycznym, który przed naszymi oczami rozpościera monumentalne panoramy; jest raczej odwrotnie – Siwczyk „wysusza” obrazy, redukuje językowe możliwości wizualne, panoramę zawęża, a krajobrazową pełnię przynoszącą satysfakcję zmysłową przekształca w nieprzyjazny dla oka obszar wypełniony różnorodnymi, najczęściej „zdezelowanymi”, obiektami, które można – stosując terminologię pewnego typu – nazwać „wrakami”. Nie tyle więc zainteresowanie przedstawieniem, od¬wzorowaniem, oddaniem „kształtu” ludzkiej przestrzeni, tworzeniem architektonicznych form cechuje teksty Siwczyka, ile kreacyjne, transformacyjne i antropologiczne znaczenie pracy poety. W tych aspektach pisania wyraża się „architektoniczna” wiedza autora Wierszy dla palących o miejscach, w których dochodzi do zorganizowania się (na różne sposoby) ludzkich społeczeństw, wspólnot, państw. Siwczyk zawsze pokazuje nam przestrzenie w taki sposób, iż odnosimy wrażenie, że mogłyby one pojawić się obok przestrzeni już istniejących, do złudzenia przypominają znane nam z tzw. doświadczenia, ale zawsze są to albo przyszłe, albo przeszłe zabudowy ludzkich terenów, nie do zlokalizowania, zawieszone we wszędzie. Oczywiście ambicje kreowania całkiem nowych obszarów, zawsze służących także skomentowaniu tego, co już istnieje (historycznie, politycznie, estetycznie i kulturowo), najwyraźniej widać w twórczości Siwczyka z perspektywy jego dwóch ostatnich książek – Centrum likwidacji szkód oraz Koncentratu. Każda z nich to próba zbudowania, wykreowania, „spreparowania” kompletnego mikroświata ze skomplikowanym systemem nakładających się na siebie porządków: językowych, mitotwórczych, społecznych, wyobrażeniowych etc. W tym kontekście Siwczyk okazuje się badaczem różnych praktyk kulturowych, w każdym ze swoich tomów próbuje uchwycić zmiany w postrzeganiu podmiotu, języka i świata – dać „skoncentrowany” obraz relacji ludzkich i stosunków czasoprzestrzennych, kulturowo-estetycznej konstrukcji określonego przez historię i mity miejsca” (z Posłowia) Dalej Obcy sobie, więc oddany w posiadanie. Ludzi? Przedmiotów? Nie pamięta. Nie odpowiada. Patrzy. Ratan, żelbeton, dalecy bliscy. Nosił imię, które powtarzał przed zaśnięciem i po przebudzeniu, ale to minęło. Dalej lubi sobie wyobrażać, że to już. Wszystko za tym przemawia. Jeszcze nie. Już nie. Krzysztof Siwczyk (ur. 1977), poeta, felietonista, recenzent. Autor tomów wierszy: Dzikie dzieci (1995), Emil i my (1999), Wiersze dla palących (2001), Dane dni (2001), Zdania z treścią (2003), W państwie środka (2005, edycja niemiecka Im Reich der Mitte, 2007), List otwarty (1995-2005) (2006), Centrum likwidacji szkód (2008), Koncentrat (2010) oraz książki krytycznoliterackiej Ulotne obiekty ataku (2010). Zagrał główne role w filmach fabularnych Wojaczek (reż. Lech Majewski, 1999) i Wydalony (reż. Adam Sikora, 2010). Pracuje w Instytucie Mikołowskim. Mieszka w Gliwicach.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
