Czy można poczuć i zrozumieć smak dawnego Wrocławia? Pisząc przed laty tę książkę, taki miałem zamiar. Zebrać i przywołać dawne kulinaria miasta nad Odrą - specjały stołów codzienne i świąteczne, domowe i restauracyjne, dawno zapomniane i trafiające na talerze ludzi znanych. Szybko zrodził się jednak pomysł, aby nie zamykać smacznego tematu jedynie w albumie receptur. Kuchnia, jakkolwiek rozumiana, nie istnieje bowiem bez szerszego kontekstu historycznego i kulturowego, nie smakuje tak dobrze - gdy piszemy o czasach dawnych - bez tradycji i obyczajów. A przede wszystkim bez ludzi. Bo czy może istnieć sztuka kulinarna bez nas? Rozumie to każdy biorący się do gotowania W czym zatem tkwi istota smaku dawnego Wrocławia?Po napisaniu tej książki przez lata upichciłem niemal wszystko, co możemy nazwać w kuchni breslauerskim. Począwszy od klasyki, a mam tu na myśli choćby śląskie niebo w gębie (Schlesisches Himmelreich) czy śląską drożdżówkę z kruszonką (Schlesischer Streuselkuchen), po specjały tak typowo wrocławskie, jak karp w bulionie luterańskim (Karpfen in Lutherischer Brhe) i bigos wrocławski z czerwonej kapusty (Breslauer Rotkraut). Polecam! Lecz ta książka jest nie tylko o gotowaniu. Wszak był Wrocław nazywany w XIX wieku miastem piwa, likierów, kartofli, klusek, kiełbas, golonek, pączków, pierników i kawy. Aż trudno uwierzyć. Nie mogło więc w niej zabraknąć takich nazwisk, jak Perini, Kissling, Hansen, Dietrich, Stiebler, takich miejsc, jak "Piwnica Świdnicka" czy tak legendarnego specjału, jak Nikolaschka aż w 60 odsłonach. Nie mogło też zabraknąć miejsca do opisania fenomenu karczmy, klimatu bud kiełbasianych, sztuki kupowania mięsa, strajku kelnerów czy smaku zupy rumfordzkiej. Dawny Wrocław da się zjeść nie tylko na kartach tej książki!
Szybka i brutalna jak napad na bank, ryzykowna jak wyprawa do kasyna, trudna do wyobrażenia jak albański raj. Dla dam, dla królów, dla tych, co wciąż nie zrozumieli, że showbiz to gnój, tym cięższy, im dalej w Polskę ruszysz. Szere mere, chociaż toż to, zaraz czytasz!FILIP KALINOWSKIIch klipy rozbiły bank na polskim YouTubie, a muzyka dobiegała z samochodów, osiedlowych okien i rozbujanych klubów. Gang Albanii - muzyczny projekt Rozbójnika Alibaby, Borixona i Popka - szybko stał się ogromnym komercyjnym sukcesem, napędzanym dobrą zabawą oraz licznymi kontrowersjami.Napad na bank to zakulisowe historie, wspomnienia z tras koncertowych i otwarte wyznania po latach od rozpadu jednego z największych projektów polskiej sceny muzyki rozrywkowej. Nie brakuje tu brudnych opowieści. Nie brakuje nieprzyjemnych obrazków. Ale inaczej o Gangu Albanii mówić się nie da.Marcin Misztalski przeprowadził godziny szczerych wywiadów między innymi z Rozbójnikiem Alibabą, Primo Menem, Claysteerem i Forxstem. Rozmawiał także z ludźmi, którzy od lat obserwują polską scenę muzyczną, wyjaśniając skalę fenomenu i komercyjnego sukcesu Gangu, przy okazji obnażając zakulisowe działania tej branży.***To nie jest książka, w której rozwalam teksty Borixona i Popka na części i próbuję je zrozumieć. To książka o kulisach działań zespołu i polskiego show-biznesu. W błędzie jest ten, kto myśli, że Gang to tylko trójka solistów. Za zespołem stał sztab ludzi i każdy z nich miał coś do powiedzenia. Niektórzy z nich mają dziś dobrze prosperujące firmy, są doktorami wykładającymi na uczelniach czy ludźmi działającymi przy klipach dla gwiazd amerykańskiego hip-hopu - mają po prostu fajne życie. Oczywiście nie wszyscy, jednak nie jest to na pewno książka o patologii. To opowieść o ludziach, którym w życiu przydarzył się Gang Albanii. W środku znajdziecie dużo mięsa i historii z ciężkich melanży, bo w tym przypadku nie dało się inaczej. Jednak więcej jest chyba smutku, bezradności i historii o tym, jak można spieprzyć życie swoje i - przede wszystkim - swoich bliskich.To nie jest grzeczna książka, do której wypowiada się tabun nudnych polskich raperów, analizujących każde słowo w wywiadzie. Tutaj nie ma autocenzury i myślenia pod tytułem: "Usuń to jednak, bo ktoś się obrazi". Jest wręcz odwrotnie. Wiem, że stworzyliśmy bardzo ciekawy dokument, który bazuje na opowieściach ludzi z krwi i kości.BIOGRAMMarcin MisztalskiDziennikarz muzyczny związany obecnie z portalem Newonce. Przez kilka lat współpracował też z Red Bullem Muzyka czy "Gazetą Wyborczą". Jego materiały publikowane były w portalu Vice, Interii, "Gazecie Magnetofonowej" czy hiphopowym magazynie "Vaib". Od wielu lat prowadzi autorską stronę Dusty Room. Jest współautorem książki: Zajawka. Śląski hip-hop 1993-2003. Przeprowadził wywiady z czołówką polskiej sceny rapowej oraz z ludźmi z szeroko pojętej kultury i sportu. Rozmawiał m. in. z Igą Świątek, Agnieszką Holland, Joanną Jędrzejczyk, Adamem Małyszem, Jakubem Żulczykiem, Aleksandrem Kwaśniewskim, Michałem Urbaniakiem czy Maciejem Orłosiem.
"Widzisz ten pociąg? On jedzie do Oświęcimia. Twoja mama jest w jednym z wagonów" - usłyszała Felicja Weiss od swojego ojca. Był 26 maja 1942 roku, a ona skończyła właśnie siedem lat. Wojnę przetrwała w ukryciu - w bunkrze, do którego wchodziło się przez kredens; później u zupełnie obcych ludzi. Każdy przeżyty dzień to dla Felicji było uratowane życie.Nie kasłać i nie kichać. W żadnym wypadku nie podchodzić do okna, najlepiej w ogóle się nie ruszać, tylko siedzieć: za szafą, w piwnicy, w drewnianej skrzyni. Nie płakać, choć łzy cisną się do dziecięcych oczu. Nie dawać znaku życia - żeby to życie zachować.Bohaterowie tej książki - siedmioro Ocalałych z Holokaustu - opowiadają autorowi, jak cudem udało im się przetrwać wojnę. Na wiele pytań nie znają jednak odpowiedzi - minęło zbyt wiele czasu. Nie pamiętają."Ukryci" to poruszające świadectwo zapominania i zapis być może jednego z ostatnich spotkań z Ocalałymi.Arkadiusz Lorenc - reporter, absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie studiował języki niemiecki i hiszpański, oraz Polskiej Szkoły Reportażu. Publikował między innymi w "Dużym Formacie - Magazynie Reporterów Gazety Wyborczej", "Polityce", "Tygodniku Powszechnym". W miesięczniku "National Geographic Traveler" pisał o podróżach. Autor pierwszego na polskim rynku multiformatu reporterskiego "Morderca z pikiety" i książki "Lękowi. Osobiste historie zaburzeń". Finalista siódmej edycji Konkursu Stypendialnego im. Ryszarda Kapuścińskiego.
Dlaczego ludzie powołani przez Boga chcą ze sobą skończyć? Czy porównywanie zasad działania Kościoła do mafii jest naprawdę przesadzone? Kim są kobiety mieszkające na co dzień z księżmi? Jak wygląda prawda o życiu zakonnic? „Zakrystia” to odzierająca ze złudzeń książka na temat prawdziwego życia mieszkańców kurii i plebanii. Jeśli ktoś myślał, że o księżach wie już wszystko, na pewno się zdziwi. Szantażowani przez kochanki i chłopaków na godziny, mobbingowani przez przełożonych, duchowni odbierają sobie życie w kościele albo na plebanii. O swoich pragnieniach i drugim życiu nie mogą nikomu powiedzieć, przez co wikłają się w coraz większe kłopoty. Opisane tu historie to gotowy scenariusz na trzymający w napięciu thriller o namiętności, chciwości i fasadowości życia kasty kapłańskiej. Jeśli czytałeś już „Plebanię”, koniecznie zajrzyj do „Zakrystii”. Artur Nowak (ur. 1974) – adwokat, publicysta i pisarz, m.in. współautor wraz z profesorem Stanisławem Obirkiem bestsellerowych reportaży „Babilon. Kryminalna historia Kościoła” oraz „Gomora. Władza, strach i pieniądze w polskim Kościele”, a z filozofem Ireneuszem Ziemińskim książki „Chrześcijaństwo. Amoralna religia”. Napisał też „Kroniki opętanej” – powieść, w której przedstawił opartą na faktach historię nastolatki molestowanej przez egzorcystów. Jest również autorem reportażu „Adwokaci. Zraniony zapał”. Współautor podcastu „Kryminalna historia Kościoła”, nagrodzonego Bestsellerem Empiku za 2022 rok. Kolejny sezon tego podcastu otrzymał w roku 2023 nagrodę Best Audio. Od 2021 roku na kanale Sekielski Brothers Studio prowadzi autorski podcast „Wysłuchanie”.
Polacy kochają Węgrów, choć właściwie nie bardzo wiedzą dlaczego. Krzysztof Varga, w którego żyłach płynie półwęgierska, półpolska krew, doskonale więc nadaje się do tego, by ów fenomen zgłębić. Czardasz z mangalicą to ballada o podróży sentymentalnej, która dla czytelnika ma wartość antropologicznych badań terenowych.To także znakomita zachęta do poznania specyficznej mieszanki narodowo-kulinarnej, do zajrzenia w bogracze, w których bulgoczą halszl czy gulysleves przyprawione nostalgią i tęsknotą za utraconą wielkością. Nad kociołkami z zupą wspomina się pierwszą wojnę światową i przepijając palinką, rozpacza nad trianońską klęską. Dla Węgrów nie ma znaczenia, że od tamtych wydarzeń minęło już z górą dziewięćdziesiąt lat. Jak pisze Varga, "tylko serbskie umiłowanie klęski jest większe niż węgierskie, a węgierskie większe niż polskie, a polskie jest ogromne".Spokojna nuda monotonnego krajobrazu, ogromne przestrzenie małego kraju, ozłocone kukurydzą, słonecznikami i rzepakiem. A w tle stukot raciczek mangalicy - endemicznej świni, doskonałej na paprykowaną słoninę."Varga pożera świat - nie jeden świat, dwa od razu, bo jednego mu mało. Pożera Węgrów i Polaków za jednym zamachem, jak wariat się rzuca, jedzie setki kilometrów, żeby się dorwać do węgierskiej słoniny, żeby wina się nachłeptać, żeby popatrzeć, jak zupę stadnie gotują na rynku, i - zdarzy się czasem - rozwali się po drodze. Ale nienażarty jest i jedzie dalej. W uniesieniu grzebie się w przeszłościach, w melancholiach, w nostalgiach i fantasmagoriach. O Węgrach u niego czytam, ale im dużej się tym Węgrom przyglądam, tym mocniejsze żywię przekonanie, że śmieję się z nas samych. Bierzcie i jedzcie, oto jest wam dane: Varga najlepszym wydaniu. Gulasz z jedynego takiego zwierza." Wojciech Nowicki"Jest tu Budapeszt, który żyje swoim niezmiennym rytmem, opierając się nowoczesności. Jest Pecz z tęsknotą za dawną monarchią i z czarnym jak smoła Chrystusem na wzgórzu. Jest Nyrbtor, miasto Elżbiety Batory, hrabiny morderczyni, kąpiącej się we krwi dziewic. I jest puszta, nad którą unosi się cisza. Są kąpieliska, cmentarze, restauracje i rowasz, runiczne pismo, które miga przejeżdżającym na tablicach przy drodze. W "Czardaszu z mangalicą" Varga znów wspaniale opisuje Węgry i Węgrów. Tych dawnych i tych obecnych za wielkim i szczęśliwym państwem tęskniących." Michał Nogaś, Program 3 Polskiego Radia
Przez ostatnie osiem lat ślady rosyjskiej działalności odkrywane były nie tylko w sferze politycznej, lecz także gospodarczej czy medialnej. Głównie przez dziennikarzy i aktywistów, a nie służby, które zachowywały się biernie, łowiąc co najwyżej płotki, a grube ryby zostawiając w spokoju. Niektóre z opisanych w książce historii brzmią jak fabuła filmu sensacyjnego. Pokazują, z jak poważnym zagrożeniem mamy do czynienia i jak głęboko sięgają budowane przez lata wpływy służb Kremla w Polsce. Jednak, aby kontrwywiad odzyskał możliwości sprawnego i skutecznego działania, nie wystarczą starania samych polityków. To zadanie dla całego społeczeństwa i jego reprezentantów, w tym mediów.Jak podczas pandemii COVID-19 - wszyscy musimy podjąć wysiłek zaszczepienia, by uzyskać odporność, która uchroni nas przed śmiertelnym zagrożeniem. A jest ono największe od 1939 roku. Ta książka ma nam to uzmysłowić.
Nad stadionem zachodzi abchaskie słońce, niebo miało kolejno barwy: mandarynek, malin, buraków, jagód, teraz jest czarne. Za chwilę rozpoczną się mistrzostwa świata drużyn niezrzeszonych w FIFA: są tu reprezentacje mniejszości narodowych, są reprezentacje krajów nieuznanych. To świat na opak. Świat, w którym sędziów przysłała Doniecka Republika Ludowa, Kurdystan jest faworytem, a spiker komentuje mecze po abchasku. Część zawodników na co dzień występuje w czołowych europejskich ligach, część to zwykli faceci, którzy wzięli kilka dni wolnego. A tu - przez parę dni rozdają autografy abchaskim dzieciom, które nie wiedzą, kogo proszą o autograf, ale robią to, bo w Abchazji nie ma wiele osób, których poproszenie o autograf ma jakikolwiek sens."Królowie strzelców" to reporterska opowieść o Europie Wschodniej ostatniego stulecia pokazanej przez pryzmat sportu i polityki. Dlaczego pojedynek węgierskich i radzieckich piłkarzy wodnych z 1956 roku Quentin Tarantino miał nazwać "najlepszą nieopowiedzianą historią wszech czasów"? Czemu UEFA zgodziła się na powstanie niezależnej ligi piłkarskiej na Krymie i dlaczego Zenit Petersburg nazywany jest najbardziej rasistowskim klubem na świecie? Dlaczego założycieli Spartaka Moskwa ścigał Beria i czemu Ernest Wilimowski, śląski piłkarz, w czasie II wojny zgodził się reprezentować Niemcy? W poszukiwaniu odpowiedzi na te pytania i wiele innych Zbigniew Rokita przemierza region: od Budapesztu i Górnego Śląska przez Abchazję i Górski Karabach po Charków, Petersburg i Kowno.""Królowie strzelców" to książka pouczająca. Można się z niej dowiedzieć, którego piłkarza osobiście nienawidził Beria, a kochał syn Stalina, jaki związek mają lekko upaleni muzycy Grateful Dead z koszykarską drużyną Żalgirisu, dla jakiego piłkarza trener Górski jako młodzieniec jeździł ze Lwowa do Chorzowa i w końcu, w której miejscowości gra najgorsza drużyna Abchazji. To jest książka o sporcie. To jest książka o polityce i historii. I o namiętności, która bywa większa od tamtych dwu. Udało się Rokicie napisać rzecz, która wciągnęła mnie bardziej niż jakikolwiek kryminał w ostatnich latach." Paweł Sołtys
Szymon Hołownia o zderzeniu z wielką polityką, kulisach sejmowych rozgrywek i planach na przyszłość
Najbardziej charyzmatyczny rozgrywający na polskiej scenie politycznej zdaniem części publicystów. W opinii niektórych polityków celebryta i showman. Jest w grze, mimo że konkurenci przepowiadali mu szybki odwrót. Jaki jest Szymon Hołownia? Czego się boi? Co go napędza? Czy żałuje którejś ze swoich decyzji politycznych? Jaką ma wizję na przyszłość Polaków?
Michał Kolanko – dziennikarz polityczny „Rzeczpospolitej” – rozmawia z Szymonem Hołownią o fenomenie Sejmfliksa, manowcach polskiego parlamentaryzmu, o tym, jaka jest prawda o odbarierkowaniu sejmu i co polecają sobie z premierem do czytania. Marszałek sejmu otwarcie mówi o zmianach, które już się zaczęły, rozliczeniach z przeszłością, planach na przyszłość, rodzinie i motywacji, która przyciągnęła go do polityki.
Politykę energetyczno-klimatyczną Unii Europejskiej można określić jako lekceważenie albo wręcz całkowite ignorowanie praw ekonomii. Pod urojonym pretekstem, jakim jest ochrona klimatu przed ludźmi, zmierza się do wywrócenia, całego systemu elektroenergetycznego w Polsce, co prędzej czy później musi doprowadzić do przerw w dostawach prądu. Krótko mówiąc: realizacja Europejskiego Zielonego Ładu grozi destrukcją polskiej gospodarki i gwałtownym zubożeniem społeczeństwa, któremu przy okazji zostanie odebrana wolność wyboru i własność.
Działania takiego nie da się nazwać inaczej, jak tylko sabotażem klimatycznym. Efektem tego sabotażu, dokonywanego przy wsparciu polskich władz z każdej opcji, Polska straci bezpieczeństwo surowcowe, energetyczne, żywnościowe i militarne, uzależniając się od sił zewnętrznych. Stanie się – o ile już nie jest – krajem kolonialnym, którego mieszkańcy nie będą mogli decydować o własnym życiu, pracy, gospodarce i finansach.
Czy można temu zapobiec? Jedynym ratunkiem jest jak najszybsza rezygnacja z dalszego wdrażania „zielonej” transformacji energetycznej i pełne wykorzystanie tanich paliw, którymi dysponujemy w dużych ilościach i które jednocześnie zapewniają możliwość ciągłej i stabilnej produkcji energii elektrycznej oraz cieplnej.
Kosowo. Kraj, w którym aż roi się od emocji. Skrawek ziemi, gdzie nienawidzący się wzajemnie Serbowie i Albańczycy muszą żyć w cieniu Rosji. Świat chce o nich zapomnieć i mieć spokój. Na zwaśnionej ziemi pojawia się nadzieja na lepsze jutro - unijny kontyngent policyjny EULEX, złożony z najlepszych komandosów sił specjalnych. Są między nimi także Polacy. Jeden z nich, oficer elitarnej jednostki Straży Granicznej uwikła się w śmiertelnie niebezpieczną grę wywiadów, której stawką jest życie ludzkie i wojenna burza nadchodząca nad Ukrainę! Książka oparta na prawdziwych wydarzeniach
Miłość, intryga, pożądanie zamknięte w obrazie mistrza
Jest rok 1490. W pałacu Sforzów w Mediolanie Leonardo maluje portret. Zasłony w pokoju są zaciągnięte. Modelka siedzi na krześle. Ma 17 lat i spodziewa się dziecka. Nigdy nie wyglądała piękniej niż teraz: szczupła, w czerwonej sukni ze złotym haftem, na lewej ręce trzyma białe zwierzątko, a prawą głaszcze jego futerko.
Skrzypnęły drzwi. Wpadający promień światła podkreśla porcelanową bladość skóry dziewczyny. Modelka odwraca nagle głowę do tyłu. W jej ciemnych, dużych oczach maluje się ciekawość i inteligencja. Kogoś wita? A może żegna się z kimś?
Była kochanką Ludovico Sforzy, przyszłego władcy Mediolanu, jednego z najpotężniejszych ludzi renesansowych Włoch, i uznaną poetką.
Ta książka to nie tylko opowieść o niezwykłej kobiecie z obrazu. To również historia jednego z najbardziej pożądanych dzieł sztuki na świecie, którego dzieje nierozerwalnie splecione są z Polską.
Od momentu, kiedy jako ludzkość spojrzeliśmy w niebo, zadawaliśmy sobie pytanie, czy życie na Ziemi jest jedynym, jakie istnieje. Pytanie to znalazło się w centrum naszych doświadczeń, napędzając debaty naukowe i odkrycia, kształtując wierzenia i skłaniając do rozważań egzystencjalnych nieograniczonych granicami państw ani czasem. Choć to jedno z ulubionych zagadnień naszej kultury, myśl o pozaziemskiej inteligencji została w dużej mierze sprowadzona do rangi fantazji i teorii spiskowych.To porywająca opowieść o nauce, zimnej wojnie, nazistowskich badaniach, niepokojach atomowych, tajnych samolotach szpiegowskich i wyścigu kosmicznym. UFO przedstawia prawdziwą historię polowania rządu USA na "niezidentyfikowane zjawiska powietrzne" tutaj na Ziemi, od Roswell po Rendlesham Forest, a także historię małej grupy myślących przyszłościowo naukowców - astronomów takich jak J. Allen Hynek, Frank Drake, Carl Sagan i Jill Tarter - którzy rozpoczęli poszukiwania pozaziemskiej inteligencji z dala od naszej planety. Opierając się na oryginalnych badaniach archiwalnych, odtajnionych dokumentach i wywiadach z wysokimi rangą urzędnikami wywiadu i wojska, Garrett M. Graff śledzi nasze długotrwałe usiłowania, by odpowiedzieć na jedno z najgłębszych i najpopularniejszych pytań wszech czasów: czy jesteśmy sami?Garrett M. Graff to uznany historyk, finalista Nagrody Pulitzera, dziennikarz "The Washington Post", a także autor kilku książek, w tym wydanego przez Wydawnictwo SQN reportażu o zamachach z 11 września Jedyny samolot na niebie.***Zapewnia rozrywkę, a jednocześnie jest mocno osadzona w faktach.The Wall Street JournalInteresująca wycieczka po świecie latających spodków, kosmitów i pogranicza nauki.Kirkus ReviewsBIOGRAM:Garrett M. GraffPisze o polityce, technologii i bezpieczeństwie narodowym od blisko 20 lat. W przeszłości pełnił funkcję redaktora w magazynie "POLITICO", a także regularnie współpracował z "WIRED" i CNN. Jego teksty ukazywały się w licznych periodykach, od "Esquire" przez "Rolling Stone'a" po "New York Timesa". Obecnie jest dyrektorem inicjatyw cyfrowych w Aspen Institute. Graff ma na swoim koncie wiele książek, w tym The Threat Matrix poświęconą historii FBI, Raven Rock opisującą plany Stanów Zjednoczonych na wypadek zagłady nuklearnej w czasach zimnej wojny oraz bestsellery "New York Timesa": nominowaną do Pulitzera Watergate i wreszcie, wydany w Polsce nakładem Wydawnictwa SQN, Jedyny samolot na niebie.
Pablo Escobar kochał władzę. Pablo Escobar kochał pieniądze. Ale Pablo Escobar kochał też futbol. Za każdym razem, gdy kopał na ulicach Medellín piłkę zrobioną ze szmat, a stróże prawa przepędzali go z ulicy, w młodym Pablo rosła nienawiść do policji. Kiedy został baronem narkotykowym, zaczął wspierać futbol: budował boiska dla biedoty, finansował Atlético Nacional, dzięki czemu kolumbijski zespół sięgnął po upragniony triumf w Copa Libertadores. Ale piłkarska działalność Escobara miała też mroczną stronę: korumpowanie drużyn przeciwnych, zastraszanie sędziów, a nawet zabijanie arbitrów, gdy nie robili tego, czego oczekiwał El Patrón. Poznaj kulisy największych sukcesów kolumbijskiego futbolu, za którymi stały pieniądze karteli narkotykowych. Dowiedz się, jak wykorzystywały one piłkę nożną do zdobywania serc kibiców, prania brudnych pieniędzy i walki z władzami. Poznaj tajemnicę zabójstwa Andrésa Escobara, piłkarza, który strzelił samobójczą bramkę na mundialu w USA i zginął z rąk bandytów. Ta książka jest tak dobra jak serial Narcos. To mocna, dosadna lektura, po którą po prostu musisz sięgnąć. Niezależnie od tego, czy interesujesz się futbolem. *** W kolumbijskiej piłce lat 80. XX wieku naprawdę wiele się działo. Były śmiałe akcje (również z bronią w ręku), ogromne pieniądze (z narkotyków), ostra rywalizacja (między gangami) oraz odważne decyzje sędziów (tych na salach rozpraw i na boiskach). Jak doszło do sytuacji, w której aż cztery topowe kluby kolumbijskie były finansowane z pieniędzy pochodzących ze sprzedaży kokainy? Nigdzie nie znajdziecie lepszego wyjaśnienia niż właśnie w tej książce. Wojtek Drewniak, współtwórca programu Historia Bez Cenzury Szkocki trener Bill Shankly powiedział kiedyś, że rozczarowuje go podejście do piłki nożnej ludzi, którzy uważają, że to sprawa życia i śmierci, bo dla niego to coś o wiele ważniejszego. Podobnie myślał chyba Pablo Escobar, o którym powiedzieć, że miał obsesję na punkcie futbolu, to nic nie powiedzieć. Zaczynał od fascynacji piłką nożną, jak każdy zwykły kibic, a później, już jako baron narkotykowy, odkrył, że za kokainowe dolary można wpływać na grę. A jeśli pieniądze nie były wystarczające, pojawiało się pytanie: plato o plomo?, srebro czy ołów? Będę rozczarowany, jeśli ktoś pomyśli, że Narcoball to zwykła książka o piłce nożnej. To coś o wiele więcej. To fascynujący reportaż, w którym przewijają się narkotyki, kartele, przemyty, ekstradycje oraz wielka miłość do piłki, która równocześnie jest dla futbolu przekleństwem. PigOut Częściej prał pieniądze, niż pakował własne ubrania do bębna. My z kolei zostajemy do niego wrzuceni siłą, bez możliwości stawienia oporu. Z włączonym wirowaniem. Od razu, od pierwszej strony. Pablo Escobar skrywa znacznie więcej tajemnic niż te, które ujawnił kultowy serial Narcos. Choć sam bohater ma więcej wspólnego z wcieleniem diabła z produkcji Omen. To synonim zła, który miał w życiu wszystko oprócz jednej rzeczy – kręgosłupa moralnego. Piłka nożna pozwoliła mu przyodziać płaszczyk lokalnego guru, który zwabił do swojego otoczenia nawet nieświadomego Diego Armando Maradonę. To przykry absurd, że taki nikczemnik został twarzą dyscypliny sportu kochanego przez całą Kolumbię. Oto futbolowy krajobraz kreślony grudami kokainy. Filip Kapica Pablo Escobar miał dość gości, którzy zabierali mu piłki. Stworzył więc narkotykowe imperium, a potem jego kartel z Medellín wraz z kartelem z Cali zawłaszczyli futbol. Kto wie, co by się stało, gdyby tylko Maradona przyjął propozycję gry dla klubu braci Orejuela... Książkę Arrowsmitha się wciąga. Na szczęście nie trzeba robić tego nosem. Jan Mazurek, Interia.pl
"Och, ależ męka to całe życie"- myśli bohaterka jednego z opowiadań Lorrie Moore. Bo jak inaczej postrzegać codzienność, w której dzieci umierają, mężowie zdradzają, rodzice odchodzą, a ludzie są po prostu nieżyczliwi?
To właśnie o życiowych rozterkach - małych i dużych - pisze jedna z najznakomitszych współczesnych amerykańskich pisarek. W tomie Ptaki Ameryki Moore z delikatnością pisze o tych, którzy się boją, są samotni, a ich decyzje i wybory wydają się czasem wątpliwe. Koncentruje się na postaciach, które coś uwiera, oddziela emocjonalnie od innych ludzi, którym wewnętrzne pęknięcia uniemożliwiają choćby chwilowe pochwycenie szczęścia. Jednak w jej prozie trud istnienia nie jest pozbawiony subtelnego humoru i głębokiej empatii. Wszak czym innym jest życie niż splotem tragikomicznych zdarzeń?
Zbiór opowiadań zdobył Międzynarodową Nagrodą Literacką przyznawaną przez "Irish Times", otrzymał tytuł Książki Roku w rankingu "New York Timesa" oraz stał się bestsellerem.
"Waham się, czy określić przymiotnikiem "mądry" osobę w wieku Moore. Ale obserwowanie, jak pisarka czy pisarz wkracza w pełną dojrzałość, zawsze jest ekscytujące. Roztrzepane wzbijanie się do lotu to świetna zabawa, ale widok szybującego wysoko artysty raduje serce." Julian Barnes, "The New York Review of Books"
"Zmienna, chropawa, zjadliwa, potoczysta... Ta książka jest jedną z najzabawniejszych i najbardziej wymownych analiz ludzkiej miłości i wrażliwości." "The New York Times Book Review"
""Ptaki Ameryki" - jednocześnie smutne, zabawne, liryczne i kąśliwe - to w urzekającej twórczości Moore świadectwo jej pogłębiającej się mądrości w rozpoznawaniu światłocieni." "The New York Times"
"Od dawna jestem wielbicielem Lorrie Moore; jej "Ptaki Ameryki" to znakomity zbiór opowiadań i dowód jej szczytowej formy." Geoff Dyer, "The Independent"
"Moore jest obdarzona tak zdumiewającą, nieokiełznaną pomysłowością, że pozostawia nas, kalekich śmiertelników, mrugających w kurzu. Moore pisze jak żywioł." "Seattle Times"
"Choć w każdej jej opowieści pojawiają się nietoperze, szopy, flamingi, wrony, kaczki i karmniki dla ptaków, prawdziwym tematem tych opowiadań jest ludzka natura i niezliczone sposoby, na jakie bohaterowie Moore zbliżają się do siebie lub oddalają w obliczu zmian, oniemienia lub smutku. Przepiękna rzecz. Rzadko kiedy pisarze wykazują się taką spójnością, humorem i współczuciem." "Seattle Post-Intelligencer"
Jaka matka porzuca swoje dziecko? To pytanie zawiera w sobie oburzenie i publiczne odium spadające na kobiety, które z różnych powodów decydują się na taki gest. Autorka książki, hiszpańska dziennikarka i felietonistka, postanowiła jednak zadać je nie w trybie oskarżenia, ale dociekania: dlaczego niektóre kobiety decydują się zostawić swoje dzieci? Biorąc pod lupę postaci takich znanych kobiet, jak Dorris Lessing, Gala Dalí, Maria Montessori, Joni Mitchell, Merce Rodoreda czy Muriel Spark, a także postaci mniej znane, a nawet fikcyjne, jak Anna Karenina, przygląda się ich motywacjom, ale także ocenom, z którymi musiały się mierzyć. Szczególnie interesuje ją napięcie między tym, czego kobiety pragną i jak chcą ułożyć swoje życie, a społecznymi oczekiwaniami niepozostawiającymi pola dla wolności ich wyboru.
Nawrotem, tam i z powrotem. Czasoprzestrzeń łódzkiej ulicy to nieoczywista biografia miejsca czerpie po trochu z przewodnika, reportażu i monografii historycznej, więc wymyka się klasyfikacjom. Pod pozorną przeciętnością współczesnej ulicy Nawrot kryje się olbrzymi ładunek pamięci. I właśnie na wędrówkę w przeszłość, połączoną z przedzieraniem się przez to co teraz, zabiera czytelnika autor. Podczas tej podróży zanurzymy się w Łódź, której już nie ma. Odkryjemy na nowo zapomniane miejsca i odwiedzimy nieistniejące budynki. Przeczytamy o wydarzeniach tragicznych, ale też zabawnych i absurdalnych. Spotkamy ludzi różnych profesji: kupców, rzemieślników, robotników, artystów, polityków, duchownych, sportowców i wojskowych. Poznamy prawdziwych bohaterów, szarych obywateli chcących po prostu przetrwać oraz groźnych renegatów. Zetkniemy się z postaciami kontrowersyjnymi, targanymi namiętnościami i wyrzuconymi poza nawias społeczeństwa. Krótko mówiąc, ujrzymy cały kalejdoskop życiorysów i zdarzeń, które są siłą historyczną Nawrotu. Zapraszamy na spacer ulicą Nawrot, z zachodu na wschód i z powrotem. Wejdziemy na podwórka, przyjrzymy się posesjom i odkryjemy ich przeszłość, poznamy ciekawostki dotyczące nie tylko samego Nawrotu, ale i Łodzi. To wyjątkowa książka tak szeroko opisująca tylko jedną łódzką ulicę lektura obowiązkowa dla miłośników historii, miejskich wędrówek i odkrywców miejsc nieoczywistych.
Najważniejszym punktem odniesienia dla piętnastu szkiców zgromadzonych w niniejszym zbiorze Katarzyna Bałżewska uczyniła wybrane miejsca oraz rzeczy, które współtworzą świat przedstawiony wielu Mackiewiczowskich narracji. Funkcjonują one zarówno jako symboliczny nośnik treści wyrażających różnorakie stany, emocje i doświadczenia ludzkie, ale również prezentują się jako byty/obiekty nietrwałe, w pełni zależne od działań człowieka, poddane przemijaniu i historycznym wypadkom. Książka koncentruje się w dużej mierze na kwestiach nieznajdujących się zasadniczo w centralnej orbicie zainteresowań recepcji pisarstwa autora Kontry. Odsłaniając jednakże to, co u Mackiewicza nie zawsze wysuwa się na czoło jego utworów, ukazuje jak istotna dla odczytania fabuły potrafi być obserwacja szczegółu. Tym samym lektura tomu niejako zachęca czytelników do dalszych, własnych poszukiwań oraz odkrywania w dziełach Mackiewicza tego, co mieści się na ich obrzeżach i pozornie przybiera marginalny charakter.
Polska broniła się od wieków. Przed krzyżacką nawałą obronił nas Władysław Jagiełło pod Grunwaldem w 1410 roku. W 1683 roku Jan III Sobieski pokonał armię imperium osmańskiego, uwalniając od jego wpływów całą Europę. Potem rozbiory, I i II wojna światowa, walka z komunizmem. Wreszcie rok 1990 i uzyskanie całkowitej niepodległości. Niestety, nie na długo. Dzisiaj, wbrew obietnicom stworzenia kraju mlekiem i miodem płynącego w czasie zaledwie 100 dni, mamy do czynienia z realizowaniem wielkich projektów na rzecz zachodnich sąsiadów. Przynajmniej tak to wygląda, gdy przeanalizuje się blokowanie budowy CPK, portu kontenerowego, elektrowni atomowej, żeglugi transportowej na Odrze czy doprowadzanie do nierentowności PKP Cargo, Poczty Polskiej, Telewizji Polskiej, Orlenu Za to będziemy przyjmowali nielegalnych imigrantów, żeby na nich pracować. Do tego dołóżmy przyjęcie wszystkich absurdów zielonego ładu i będziemy bez własnej energii, rolnictwa i przemysłu całkiem uzależnieni od Niemców. Bez wojny. Smutne, że trochę na własne życzenie. "Jest pięknie" - może powiedzieć zachodni sąsiad. "Tylko Polski trochę szkoda".Oprócz tych kwestii znajdziesz, czytelniku, wiele innych tematów: legendy, bajki, coś o miłości, religii, śmierci, życiu, egzystencji. A wszystko napisane wierszem.
Skłonność do wzruszeń byle czym, poczucie, że wszystko jest trochę anachroniczne, wysyłanie życzeń dalekim krewnym, tkliwość na widok wyrastających spod chodnika źdźbeł trawy, ględzenie i zapominanie, wspominanie i kolekcjonowanie sumy dobra, dokarmianie ptaków i wynoszenie resztek jedzenia na kompost z nadzieją, że jakieś małe zwierzę je zje. „Rozmarudzenie pomieszane z troską o siebie, traktowanie siebie z nową ostrożnością i powagą uznałam za pierwszy objaw starości’” – Katarzyna Sobczuk tropi symptomy powolnej zmiany, oznaki starości, przygląda się wiekowi średniemu, a także tej dziwnej pułapce, gdy jednocześnie jest się dzieckiem starzejących się rodziców oraz coraz starszym rodzicem dziecka. „Nic jeszcze nie wiem o prawdziwej starości, ale mam o niej pewne wyobrażenie. Wczoraj zjadłam zupę, opłukałam talerz i położyłam na niego drugie (krokieta). Wtedy poczułam, że mogę jednak coś napisać – coś już wiem”. Mała empiria to esej uczestniczący o wczesnej starości i zagadce rodzicielstwa. Nie ma tu jednak perspektywy psychologicznej ani naturalistycznego skupienia, to rejestr małych, codziennych epifanii.
"Kiedy w połowie lat dziewięćdziesiątych wyemigrowałem do Niemiec, niczego nie nienawidziłem tak mocno, jak piłki nożnej []. Gdyby ktoś wtedy powiedział mi, [] że jako dorosły mężczyzna będę zdzierał sobie gardło na meczu piłkarskim drużyny niemieckiego najczęściej drugoligowca, wziąłbym go za wariata".(fragment książki)To jest książka o klubie piłkarskim FC St. Pauli i jego dzielnicy w Hamburgu. Klubie, którego barwy to brąz i biel, grającym na stadionie Millerntor położonym w centrum dzielnicy o nazwie St. Pauli. Niniejsze wydanie, zmienione i wzbogacone o kilka nowych rozdziałów oraz fotografii, bazuje na wydanej przed dekadą pozycji "Więcej niż piłka nożna? St. Pauli jest tą możliwością". Waldemar Sobota, reprezentant Polski, przez lata grający dla FC St. Pauli, powiedział o niej wówczas: "Fabian Balicki napisał książkę o tym klubie. Tam doskonale opisał, co dla kibica znaczy FC St. Pauli".Fabian Balicki (ur. w Grudziądzu). Ukończył studia na kierunku nauki polityczne w Szczecinie, gdzie przez lata pracował jako dziennikarz. W połowie lat 90. XX w. wyemigrował do Niemiec. W Hamburgu zafascynował się dzielnicą St. Pauli i odkrył zainteresowanie piłką nożną dzięki spotkaniu zaangażowanych społecznie fanów FC St. Pauli. Autor książek "Więcej niż piłka nożna? St. Pauli jest tą możliwością" (2015) oraz "Poradnik bycia nieszczęśliwym" (2020).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
