Polecamy całą serię najlepszych książek psychologicznych. Znajdziecie tu najciekawsze i najbardziej popularne poradniki i podręczniki. Setki tytułów, do których chętnie się wraca. Polecamy szczególnie książkę psychiatry Viktora Frankla, która opisuje jego traumatyczne przeżycia z obozów koncentracyjnych podczas II wojny światowej oraz podstawy jego metody leczenia zaburzeń psychicznych. To jedna z najbardziej wpływowych książek w literaturze psychiatrycznej. Ponadto proponujemy również słynną książkę autorstwa Cialdini Robert B.To znakomita książka z dziedziny psychologii społecznej, prezentująca techniki wywierania wpływ na ludzi.
Śledztwo - najnowsza (2010) powieść Philippe'a Claudela - pogrążona jest w tajemniczym, groźnym kafkowsko-orwellowskim klimacie. Śledczy ma wyjaśnić przyczyny licznych samobójstw, do których dochodzi w pewnym Przedsiębiorstwie. Pobyty w mieście zaczynają go szybko niepokoić: zewsząd odczuwa wrogość, przydarzają mu się dziwne, nieprzyjemne sytuacje, a spotkane osoby nie mają własnych imion - noszą imiona swych funkcji, dla zatarcia tożsamości: jest więc Psycholog, Policjant Strażnik, Przewodnik ... Pracownicy funkcjonującego na granicy rzeczywistości Przedsiębiorstwa pozbawieni są tożsamości i zmuszeni do przebywania w ściśle ograniczonej przestrzeni. Każdy czuje się śledzony, nikt nie ma nad niczym kontroli, wszystko jest zawikłane, niewyjaśnione, niewiadome. Poza Przedsiębiorstwem istnieje zdehumanizowany, surrealistyczny, wrogi świat opanowany przez gigantyczną machinę administracyjną. Przytłaczająca, niezrozumiała rzeczywistość, z którą zderzył się Śledczy sprawia, że staje się zatrwożony, bezradny i coraz bardziej zagubiony. Czuje, że popada w szaleństwo, że nie uda mu się nic wyjaśnić, że zginie pochłonięty przez ten straszny, bezduszny świat.
W niewyjaśnionych okolicznościach znikają w metrze w Buenos Aires czteroletnia Moira Danubio i jej opiekunka Cecilia. Dla ojca dziewczynki zaczyna się koszmar, który będzie trwał latami. Gdy policja okazuje się bezradna, zdesperowany Fabian Danubio i ekscentryczny prywatny detektyw Doberti podejmują poszukiwania na własną rękę. Sprawdzają rozmaite informacje, docierają do miejscowej mafii. Poszukiwania córki stają się treścią życia Fabiana. Subtelny portret psychologiczny ojca, który walczy o córkę
Kontynuacja "Paragrafu 22" obfitująca w wiele przezabawnych wydarzeń, pełna skrzących się dowcipem dialogów i czarnego, absurdalnego humoru. Na łamach książki ponownie spotykamy Yossariana, Mila Minderbindera oraz nowe, równie oryginalne postacie, takie jak onkolog, który przyjmuje pacjentów chorych na raka na oddziale psychiatrycznym, gdzie sam przechodzi intensywną kurację, czy prezydent USA który uwielbia gry komputerowe i cieszy się, gdy rozmówcy tytułują go "kutasem".
Akcja powieści toczy się w Nowym Jorku opanowanym przez narkomanów, żebraków i prostytutki. Yossarian znów trafia do szpitala, gdzie symuluje chorobę i podrywa pielęgniarki. Przed szpitalem czatują na niego detektywi. Może wynajęła ich jego trzecia żona, a może jego szef Milo Minderbinder, właściciel jednego z największych koncernów w Ameryce? A może to nie detektywi, lecz agenci zamieszani w porwanie kapelana Tappmana? Tymczasem Milo próbuje sprzedać generałom z Pentagonu bombowiec nowej generacji, odznaczający się tym, że w ogóle go nie widać. Nikt jednak nie wie na pewno, czy maszyna naprawdę istnieje...
Ta niezwykła książka to autorski szkic scenariusza filmu Koneser (noszącego w oryginale tytuł Najlepsza oferta), opatrzony komentarzem znakomitego polskiego reżysera Janusza Majewskiego, wzbogacony o znakomite zdjęcia z planu filmowego. To również bogactwo wiedzy o procesach powstawania filmu i o jego reżyserze.
„Zanim opowiem swoją historię – opowiada we wstępie Tornatore – najczęściej noszę ją
w sobie długo, nawet przez całe lata, i dopiero wtedy, kiedy sam siebie przekonam, że jest już dostatecznie solidnie zbudowana i uzyskała dobrą dramaturgię, gotów jestem opowiedzieć ją pierwszemu producentowi, który mnie zapyta, czy mam w głowie jakiś pomysł do zrealizowania.
Przy Najlepszej ofercie sprawa potoczyła się w jeszcze bardziej skomplikowany sposób. Film ma więc prawdziwie niecodzienne początki. W moich notatkach pojawiała się już w połowie lat osiemdziesiątych – w różnych projektach scenariuszowych i innego rodzaju zamysłach – postać dziewczyny bardzo w sobie zamkniętej, która na skutek wielu poważnych problemów psychicznych izolowała się w domu, bała się wychodzić na ulicę i przebywać między ludźmi. Tę postać podsunął mi pewien konkretny, znany z życia przypadek. Pociągał mnie pomysł, żeby taką postać wykorzystać: zajmowałem się nim co prawda sporadycznie, ale chętnie. Szkicowałem sobie osobowość tej dziewczyny, wydarzenia z jej życia, i próbowałem ułożyć z nich jakąś historię, w której ona wzięłaby udział. Chciałem wyobrazić sobie również inne postacie, które mogłyby mieć do czynienia z tą wymyśloną dziewczyną, ale nie umiałem wpaść na takie, które by mnie zadowoliły, a przede wszystkim nie znajdowałem żadnego zakończenia dla tak obmyślanej gmatwaniny. Dziewczyna przez wiele lat była więc nie tylko uwięziona we własnym domu, ale również w szufladzie mojego biurka.
I wreszcie pewnego dnia natknąłem się na inną postać, również zagubioną na tej czyśćcowej górze nagromadzonych notatek i również czekającą na wzięcie udziału w jakiejś odpowiedniej dla niej historii. Była to z kolei postać mężczyzny. Człowieka obracającego się w świecie sztuki i kolekcji antykwarycznych, w tych kręgach, które zawsze mnie pociągały. O takiej postaci też już od dłuższego czasu myślałem. Pamiętam chwilę, gdy zdecydowałem się zrobić z niego eksperta prowadzącego aukcje sztuki i gdy zacząłem przypisywać mu manię noszenia rękawiczek. Ale i w tym wypadku wydarzenia wymyślane w związku z tą postacią wciąż mnie nie zadowalały. Cała historia dość dobrze się rozwijała i nawet się rozpędzała, ale nie miałem dla niej takiego zakończenia, na jakie mógłbym się zgodzić.
Nastoletnia Lilka dostrzega w rzeczywistości znacznie więcej wymiarów niż jej rówieśnicy. Widzi również te, których istnienie pozostali jedynie przeczuwają, tchnięci niepokojącymi pytaniami o kurtynę, która oddziela codzienność od metafizyki. Bodaj jako jedyna potrafi odpowiedzieć na pytanie, które w tej powieści pada niepokojąco często, a mianowicie: „Czy wierzysz w Anioły”. Ale z tą wiedzą, z tą prawdą, wcale nie jest jej łatwiej. Wiele musi się wydarzyć, by umiała ją sobie przyswoić.
Oliwia Szadkowska (ur. 1997) – miłośniczka jazdy konnej i matematyki, ceniąca dobre książki – w swojej powieści zdołała znaleźć fabularne rozwiązania dla wielu problemów, które dręczą jej wkraczających w dorosłość czytelników. Refleksyjna, nieprędka – poza momentami, w których motocykle zdzierają asfalt z drogi – opowieść dotyka kwestii ludzkich relacji w różnorakich odsłonach przyjaźni i miłości, porusza problem wolności i śmierci, rozważa, gdzie przebiega granica między pasją a szaleństwem. A jednocześnie unika napuszonego tonu, starając się na wszystkie trudne pytania odpowiadać kolejnym wątkiem utkanej niczym kilim historii.
Furia – seksualna, edypowa, polityczna, magiczna, brutalna – dźwiga nas na szczyty finezji i strąca w głębie ordynarności. Oto, co ukrywamy pod powłoką ucywilizowania: przerażające ludzkie zwierzę, zarozumiałego, nieprześcignionego, autodestrukcyjnego pana stworzenia. Malik Solanka, historyk idei, kolekcjoner i twórca lalek, pewnego dnia odchodzi od swego życia, porzuca rodzinę i ucieka do Nowego Jorku. Odkrył w sobie furię i boi się, że stał się niebezpieczny dla tych, których kocha. Połknij mnie, Ameryko, i natchnij mnie spokojem, modli się. Ale tu furia jest wszędzie dookoła. Tymczasem jego własne pragnienia, emocje i myśli też zaczynają szaleć. „Furia” to dzieło kipiące energią – bezlitosna, bardzo czarna komedia, a zarazem głębokie studium najciemniejszej strony ludzkiej natury i historia miłosna o hipnotycznej sile. To także zadziwiający portret Nowego Jorku. Salman Rushdie urodził się w 1947 roku w Indiach. Od czternastego roku życia mieszkał w Wielkiej Brytanii, potem także w Stanach Zjednoczonych. Jest absolwentem Cambridge. Zadebiutował w 1974 roku powieścią „Grimus”. Międzynarodową sławę przyniosły mu dopiero opublikowane w 1981 roku „Dzieci północy”, które zdobyły Nagrodę Bookera, a następnie w roku 1993 Bookera Bookerów i w roku 2008 Best of the Booker. W 1988 roku ukazały się „Szatańskie wersety” – jego najsłynniejsza powieść. Rushdie jest laureatem wielu nagród literackich. W 2006 roku odwiedził Polskę. Królowa Elżbieta II nadała mu w 2007 roku szlachectwo. Spośród utworów Rushdiego REBIS wydał następujące powieści: „Grimus”, „Dzieci północy” – na podstawie których Deepa Mehta nakręciła film wg scenariusza samego autora – „Ostatnie westchnienie Maura”, „Wstyd”, „Ziemia pod jej stopami”, „Furia”, „Śalimar klaun”, „Czarodziejka z Florencji”, „Harun i Morze Opowieści”, „Luka i Ogień Życia”, zbiór opowiadań „Wschód, Zachód” oraz zbiór esejów i tekstów krytycznych „Ojczyzny wyobrażone”. Wspomnienia pisarza z okresu obowiązywania fatwy – zatytułowane „Joseph Anton. Autobiografia” - REBIS wydał w 2012 roku, w dniu światowej premiery książki. Po dwudziestu latach od pierwszej polskiej edycji REBIS opublikował nowy polski przekład „Szatańskich wersetów”.
Dotknij wiatru, dotknij wody Amosa Oza jest książką magiczną. Jest poezją i muzyką. Opowieścią o miłości i samotności. O ludziach szukających ucieczki przed wrogim światem i o ich odwiecznym marzeniu o nieśmiertelności. Ale i o tym, jak wszystko - drzewa, kościelne wieże, nawet drobne przedmioty materialne - sięga tęsknie wzwyż, pragnie uwolnić się od cielesności, ulecieć w sferę ducha.
Początkowo akcja rozgrywa się w Polsce - ale w Polsce ze snu, o jakiej opowiadała Ozowi matka - a potem przenosi się do Ziemi Obiecanej, gdzie bohater książki, marzycielski syn zegarmistrza z miasta M. chroni się przed wojną i nareszcie znajduje ukojenie.
Amos Oz, laureat literackiej Nagrody Izraela, najsłynniejszy i najpoczytniejszy na świecie izraelski pisarz, został uhonorowany licznymi międzynarodowymi nagrodami, między innymi Nagrodą Goethego, Nagrodą Heinego oraz Nagrodą Księcia Asturii. Jego książki zostały przełożone na trzydzieści siedem języków. Polski czytelnik zna m.in. jego powieści Mój Michał, Czarna skrzynka i Opowieść o miłości i mroku. Nakładem REBISU ukazały się Fima, Poznać kobietę, Pantera w piwnicy, Rymy życia i śmierci, Nagle w głębi lasu i Sceny z życia wiejskiego. Od kilku lat Oza wymienia się wśród kandydatów do Literackiej Nagrody Nobla.
Pewnego dnia Arild wraca ze szkoły do pustego mieszkania. Nie lubi być sam, chce zadzwonić do taty, ale telefon jest głuchy. Wychodzi z domu.
Nigdzie - na klatce schodowej, na ulicy, na placu zabaw, między blokami, w sklepie - nie ma nikogo.
W sklepie głodny Arild bierze sobie banana, chce go zjeść, ale na skórce od środka zauważa napis: "Uważaj na żółte niebezpieczeństwo!" Wyrzuca banana. Między samochodami dostrzega coś żółtego. To żółty krasnal, który bawi się dużą kostką do gry. Krasnal przypomina mu trochę pionek z gry planszowej, w której rzuca się kostką, trafiając na odpowiednie pole można wspiąć się po drabinie na wyższy poziom, a na nieodpowiednie - spaść na niższy... Arild uratował rodziców i cały świat. W tej samej chwili słyszy głosy: "Zasnął. Chyba ma gorączkę". Otwiera oczy i na podłodze koło kanapy widzi niezjedzonego banana i otwartą grę planszową. A może wszystko mu się przyśniło?
Akcja powieści toczy się w obszernym ale obskurnym i ponurym domu na obrzeżach nieznanego miasta. W Domu mieszkają kalekie dzieci: bez władzy w nogach, bądź w ogóle bez nóg, bez rąk, ociemniałe, cofnięte w rozwoju umysłowym, niezrównoważone psychicznie. Zostały oddane tu przez rodziców, którzy wprawdzie się ich nie wyrzekli, ale wolą trzymać się od nich z daleka. Odwiedzają je tylko na usilne żądanie kierownictwa Domu oraz wówczas gdy trzeba zabrać syna czy córkę po osiągnięciu przez nich określonego wieku.
Mieszkańcy Domu tworzą swój własny świat wypełniony magią, mistyką, niesamowitymi opowieściami. Okazuje się, że osoby tak ciężko doświadczone przez los potrafiły stworzyć sobie Dom w jakimś sensie lepszy niż rzeczywistość poza jego murami. Toteż nie widzą potrzeby opuszczenia Domu z jego przyległościami. Wprost przeciwnie: perspektywa konieczności wyjścia do świata zewnętrznego po osiągnięciu pełnoletności budzi w nich lęk, który jednostki mniej odporne psychicznie popycha nawet do samobójstwa lub do zabójczej agresji. Autorka przedstawia kilka takich wstrząsających przypadków. Trwożne oczekiwanie na moment opuszczenia Domu, rozmowy na ten temat wychowanków między sobą i z wychowawcami, a także przygotowania wychowawców do tego dnia - to jeden z głównych wątków książki.
„Znakomita historia upadku młodego człowieka… Hamid to pisarz, któremu warto się przyjrzeć”.
Library Journal
Akcja powieści toczy się w czasie upalnego lata w Lahore i przedstawia upadek Daru Shezada, młodszego bankiera ze skłonnościami do haszyszu i żartów. Jego poczucie niepewności wzrasta, kiedy ze Stanów wraca przyjaciel z dzieciństwa i rywal. Ozi ma to wszystko, czego nie ma Daru: mitsubishi pajero, świetnie płatną pracę, zagraniczne wykształcenie, bogatego skorumpowanego ojca i piękną żonę, która w tajemnicy prowadzi drugie życie jako dziennikarka śledcza.
Podczas gdy cała trójka bierze udział w dekadenckich przyjęciach znudzonej elity Lahore, Daru nawiązuje niebezpieczny romans z żoną przyjaciela, Mumtaz. Jak tytułowe ćmy, które przez swą śmiertelną fascynację płomieniami świec zmieniają się w dym, Daru dąży do samozagłady. Na tle narastającego napięcia związanego z arsenałem nuklearnym pomiędzy Indiami a Pakistanem Daru coraz bardziej ulega nałogowi i obsesji na punkcie Mumtaz, przez co jego pozycja towarzyska i finansowa legnie w gruzach. W tym świecie chwila chemicznej lub seksualnej ekstazy jest równa totalnej destrukcji.
Książka z serii Wielcy pisarze w nowych przekładach. Pani Bovary w przekładzie i z komentarzami Ryszarda Engelkinga, po raz pierwszy tak bliska oryginału. Zmieniony przekład Ryszarda Engelkinga (w stosunku do wydania z 2005 roku zawiera kilkaset ulepszeń), z przedmową, w której tłumacz wyjaśnia, jak powinno się czytać powieść Flauberta w zgodzie z intencjami autora (poprzednie przekłady utrwaliły w wielu czytelnikach lekturę nieco naiwną), oraz komentarzami, wśród których znajdziemy m.in. zarzucone przez Flauberta warianty i rozwinięcia tej klasycznej powieści.
Soledad ma dwanaście lat i wydaje jej się, że w szkole nikt jej nie zauważa. Pewnego dnia podczas szkolnej wycieczki oddala się od grupy, a kiedy usiłuje odnaleźć koleżanki, znajduje tajemnicze drzwi. Otwiera je i staje przed czwórką dziwnych dorosłych, którzy opowiadają niesamowite historie, a następnie zadają trudne pytania. Opowieści tej czwórki – kręgu Tetramerona – konieczność dokonania przez Soledad ich właściwej interpretacji i rozszyfrowania ukrytych znaczeń, w połączeniu z niepewnością, seksualnymi aluzjami i zagrożeniem, stopniowo – dosłownie i symbolicznie - przenoszą nastolatkę z dzieciństwa do świata dorosłych, ze szkolnych ławek i drobnych problemów w tajemniczy krąg Tetramerona.
Somoza czerpie z literackich tradycji: Dekamerona Bocaccia, do którego nawiązuje tytuł, powieści gotyckiej, powieści grozy. Wielbiciele autora doszukają się tu również nawiązań do jego wcześniejszych powieści.
Ostatni tom bestsellerowej trylogii. Gabriel i Julia przyzwyczajają się do życia w małżeństwie. Gabriel chciałby powiększyć rodzinę, ale Julia skupia się na studiach doktoranckich i przygotowywaniu wystąpienia na ważnej konferencji naukowej. Na konferencji w Oksfordzie pojawia się Christa Peterson, która nadal zamierza utrudniać im życie, lecz Gabriel i Julia potrafią stawić jej czoło. Zaraz potem wyjeżdżają na wakacje do Włoch, gdzie Gabriela znowu zaczynają dręczyć koszmary. Kierowany niedobrym przeczuciem, postanawia bliżej poznać historię swoich rodziców. Tajemnice, które odkrywa, nie są w stanie odwieść go od zamiaru założenia rodziny, ale czy Julia będzie takiego samego zdania? Czy łączące ich wielkie uczucie przetrwa najpoważniejszą, do tej pory, próbę?
Spokojne życie trzydziestokilkuletniego antykwariusza, za sprawą niepozornego zamówienia księgarskiego, zmienia się pewnego dnia w splot tajemnic, których natura zdaje się przekraczać granice postrzegalnego świata. Bohater, a za nim czytelnik, staje w otwartych drzwiach prowadzących poza dotychczasowe wyobrażenia na temat rzeczywistości i swojej w niej egzystencji, zmuszony szukać odpowiedzi w gąszczu zjawisk rodem z cudzej wyobraźni, bezradny wobec pytań, których nigdy sobie nie zadawał. Czy światy mogą istnieć równolegle? I który jest tym właściwym? Czy istnieje (i gdzie się znajduje?) transcendentalne przejście między rzeczywistościami? W jakich okolicznościach i jakiego typu zależności nawiązują się między nimi? Po jakiej trasie porusza się czas? Jaką pojemność ma ludzki umysł i jaką rolę gra pamięć? Jak układa się w tej sytuacji hierarchia powszednich wartości?
PIERWSZA KSIĄŻKA NA POLSKIM RYNKU, KTÓRA TRAKTUJE GEJÓW I LESBIJKI NA RÓWNI. CZY ICH ŻYCIE JEST SŁODKIE JAK CZEKOLADKI I WYGODNE JAK DOBRA BIELIZNA? NA PEWNO BYWA ZABAWNE!
„Bielizna i czekoladki” to historia o ukrywaniu się, miłości i akceptacji siebie. Książka ta jest manifestem, który ma pokazać, że osoby homoseksualne funkcjonują na równych prawach we wszystkich momentach codzienności: w urzędach, w sklepach, w mediach (…) w opiece zdrowotnej oraz w kościele.
Autor przedstawia różnorodną galerię postaci, począwszy od sfrustrowanej urzędniczki, przez ukraińskiego emigranta, skończywszy na wiecznie żądnym przygód emerytowanym pilocie.
Lekturze towarzyszy humor, ironia i cięte riposty. Jak mówi jeden z bohaterów: Życie to nie zabawa, ale pamiętaj, że najlepiej się bawić, póki się żyje.
DEZYDERY KOWALKOWSKI - urodzony w 1984 roku w Warszawie, z wykształcenia socjolog. Pracował w Agencji Informacyjno Filmowej i prasie. Od 2007 roku związany z jednym z największych studiów dubbingowo-produkcyjnych w Polsce. Jako kierownik produkcji współpracuje z takimi stacjami telewizyjnymi oraz dystrybutorami jak: HBO, Fox i FOX Life, AXN, Disney, Universal Channel, Sci-Fi Channel, 13 Ulica, 20th Century FOX, Discovery, TLC, Travel Channel, Comedy Central, CBS, A+E Networks.
Późne, dojrzałe dzieło wielkiego pisarza stanowi kwintesencję jego poglądów na życie i sztukę. Dowodem na uniwersalność i doniosłość przesłania powieści jest uhonorowanie jej międzynarodową nagrodą Prix Formentor, najwyższym europejskim wyróżnieniem po Literackiej Nagrodzie Nobla.
PONAD MILION SPRZEDANYCH EGZEMPLARZY! Powieść w formie listów i jednocześnie poradnik, jak żyć w harmonii i wewnętrznym spokoju, ze świadomością wolności wyboru. 55 listów terapeuty do byłej pacjentki a teraz przyjaciółki to jak 55 cudownych, kojących, zupełnie niegroźnych pigułek, niosących nowe prawdy, celne uwagi, trafne spostrzeżenia. Jorge przywraca siłę i moc sprawczą prostym słowom. Wystarczy, że wsłuchując się w siebie będziemy używać „chcę”, „wybieram”, „postanawiam” a zapanujemy nad życiem i staniemy się odpowiedzialni za nasze wybory. Świadomość działań, które podejmiemy dobrowolnie, pozwoli nam czerpać z życia przyjemność i satysfakcję. Dzięki temu w naszym życiu pojawi się doskonała harmonia. Szczęście polega na tym że pozwala się, by zdarzyło się wszystko, co ma się zdarzyć.
Opowieść o życiu, które jest wędrówką. Wędrówką zarówno w sensie dosłownym – na kartach książki podróżujemy bowiem ulicami Warszawy, Paryża czy Senegalu, jak i metaforycznym – życie człowieka to szukanie swojego miejsca w świecie.
Przeszłość miesza się w książce z teraźniejszością. Współczesne wydarzenia przeplatają się z kolejami losu przodków, którzy, mimo że żyją już tylko we wspomnieniach, mają niemały wpływ na to, co dzieje się tu i teraz. Przeżycia z dzieciństwa determinują postawy i decyzje przyszłych pokoleń.
Ważną rolę odgrywa w książce muzyka, która jest jedyną stałą towarzyszką życia. Stwarza ona świat niezależny i dopełnia poczucie sensu istnienia. W powieści nie brak również przemyśleń na temat kondycji człowieka – najbardziej odpowiedzialnej istoty na świecie.
Najnowsza powieść w klubie KOBIETY TO CZYTAJĄ!Agata ma trzynaście lat i prawie nie zna Teresy, swojej matki, kiedy ta zabiera ją w podróż po Polsce. Osiedlają się w niedużym górskim mieście, gdzie próbują na nowo nawiązać więź. Piękna, samotna kobieta, od pierwszej chwili wzbudza ogromne zainteresowanie mężczyzn, wolnych i żonatych. Dwie „obce” szybko stają się głównym tematem plotek. W miarę upływu czasu niechęć, a nawet wrogość ludzi z miasteczka rośnie. Pewnego ranka Agata zostaje znaleziona w górach, w stanie krytycznym. Nie wiadomo, co się dziewczynce stało. Lekarze walczą o jej życie, policja i dziennikarze rozpoczynają dochodzenie. Z każdą chwilą objawiają się nieznane oblicza bohaterów dramatu: matki, dyrektorki szkoły, koleżanek, mieszkańców miasteczka. Nowego znaczenia nabierają słowa „odpowiedzialność” i „manipulacja”. Niemym świadkiem wydarzeń jest pogrążona w śpiączce, nieprzytomna Agata.Do napisania „Miasta z lodu” zainspirowali mnie internetowi hejterzy, chętnie i obraźliwie wypowiadający się na temat życia innych ludzi. Każdemu człowiekowi może przydarzyć się tragedia i będzie ona wynikiem zaniedbania, niedopatrzenia albo nieszczęśliwego zbiegu okoliczności. Dla hejterów to prawdziwy żer. W mojej powieści ofiarą nienawiści Internetu jest Teresa Tomaszewska, matka trzynastoletniej Agaty, znalezionej w krytycznym stanie w górach. Zaniedbała dziecko, ale czy zasłużyła na nienawiść? Chciałabym zachęcić Was do zastanowienia się nad przyczynami tej tragedii, porozmawiać o manipulacji, o afektywnej chorobie dwubiegunowej oraz o znieczulicy społeczeństwa, które często reaguje impulsywnie, ale... tylko w Internecie.Małgorzata Warda
„Miasto z lodu” Małgorzaty Wardy to wzruszająca opowieść o niezwykłej więzi łączącej chorą psychicznie matkę i jej dorastającą córkę. Próba budowania w tej sytuacji choćby namiastki domu – z jego ciepłem i poczuciem bezpieczeństwa – jest niezmiernie trudna. Pomimo to Teresa podejmuje się jej. By nie utracić córki, walczy z chorobą, wspierając się na swoich marzeniach i bezgranicznej miłości Agaty.
To książka napisana jak dobry scenariusz filmowy. Lektura, której nie można przegapić.
Magdalena Kumorek, ambasadorka klubu „Kobiety to czytają”
Małgorzata Warda – pisarka, malarka, rzeźbiarka, absolwentka ASP w Gdańsku. Wydała m.in: „Ominąć Paryż”, „Środek lata”, „Nikt nie widział, nikt nie słyszał”, „Dziewczynka, która widziała zbyt wiele” i „Jak oddech”. Jest autorką kilku tekstów piosenek zespołu Farba. Od urodzenia mieszka w Gdyni. W 2013 r. na Festiwalu Literatury Kobiecej w Siedlcach otrzymała nagrodę za powieść o tematyce wykluczenia.
Nowa powieść jednej z najbardziej cenionych polskich pisarek.
Powieść psychologiczno-obyczajowa o erotycznym zabarwieniu. Bohaterka – kobieta w średnim wieku, intelektualistka, opowiada historię dochodzenia do poznania, oswojenia i pokochania swojego wewnętrznego „ja”. Opisuje swoje pierwsze platoniczne erotyczne doświadczenia, przeróżne zmysłowe doznania, wczesne szkolne „miłości” czy wreszcie inicjację seksualną z nauczycielem. Zostawia za sobą szereg kochanków i kochanek--przyjaciółek lub tylko kochanek, plącze się w trójkąty damsko-męskie, hołduje wolnej miłości, która chociaż na chwilę zaspokaja jej skomlące „ja”, a jednocześnie próbuje sprostać wymaganiom samotnej matki i mimo wszystko być wzorem dla córki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
