Miasto, z ekologicznego punktu widzenia, można traktować jak specyficzne środowisko przyrodnicze, w obrębie którego zachodzi wiele procesów. Postępująca urbanizacja – zabudowa, ocieplanie i osuszanie warunków siedliskowych, silne przekształcenie gleb zasobnych w azot, a niekiedy gleb zasolonych, emisja zanieczyszczeń przez zakłady przemysłowe oraz ruch komunikacyjny, wpływają na zmniejszenie się środowiska przyrodniczego (Kornaś, Medwecka-Kornaś, 2002; Wysocki, 2008).
Tereny miejskie już od dawna cieszą się zainteresowaniem badaczy, do tej pory zgromadzono liczne dane florystyczne dla wielu miast europejskich (np. Celesti, Grapow, 1995; Sukopp i in., 1995; Landolt, 1991, 2001; Adler, Mrkvicks, 2003; König, 2005).
Florę miast tworzą zarówno gatunki rozprzestrzeniające się spontanicznie, jak i gatunki wprowadzane tam celowo. Tylko te pierwsze są przedmiotem badań fito[1]geograficznych – występują one na bardzo różnych siedliskach: na murach, trawnikach, podwórzach, zaniedbanych przydrożach, pomiędzy płytami chodników, w parkach, na cmentarzach, wysypiskach śmieci itp. Florę miejską tworzą w równej mierze gatunki rodzime, jak i obcego pochodzenia, a jej skład zależy od położenia geograficznego, a także od historii i rodzaju zabudowy. Wyróżnia się gatunki „miejskie” (urbanofile), tj. występujące prawie wyłącznie w miastach oraz gatunki ubikwistyczne, które równie często rozprzestrzeniają się na terenach pozamiejskich (Kornaś, Medwecka-Kornaś, 2002).
Ze wstępu
Szata roślinna na obszarze Polski, w wyniku działalności człowieka (począwszy od neolitu), uległa znacznym przekształceniom. Przejawia się to przede wszystkim w odlesianiu dużych obszarów pod uprawy i zabudowę, ale również w zmianach hydrologicznych i glebowych. Przemiany flory i roślinności następują obecnie bardzo szybko – ustępują gatunki wrażliwe na zmiany środowiskowe, a rozprzestrzeniają się rodzime gatunki pospolite, ubikwistyczne oraz taksony obce, w tym inwazyjne.
Północno-zachodnia Polska jest obszarem zróżnicowanym i relatywnie dobrze zachowanym pod względem przyrodniczym. Rozległe kompleksy leśne, liczne mokradła i torfowiska, ekosystemy jeziorne i rzeczne, w tym wielkiej rzeki Europy Środkowej, Odry, o naturalnym charakterze ujścia, oraz urozmaicony krajobraz młodoglacjalny – zwracały od dawna uwagę badaczy. Dane florystyczne były zbierane na tym terenie od XVIII wieku, najpierw przez botaników i przyrodników niemieckich, a po roku 1945 – polskich (Ziarnek i in., 2003; Ziarnek, 2012). Spośród publikacji przedwojennych należy tu szczególnie wymienić prace G.G.J. Homanna (1828–1835), W. Libberta (1927, 1930, 1932–1933a, b, 1938c, 1941), E. Holzfussa (1924, 1925, 1933, 1937) i W. Müllera (1911). Po 1945 roku ukazało się bardzo wiele doniesień i opracowań florystycznych i fitosocjologicznych różnych obiektów, najczęściej terenów chronionych, ale tylko nieliczne regiony doczekały się opublikowania kompletnej flory naczyniowej, są to Puszcza Bukowa (Celiński, 1964), wyspy Wolin i Uznam (Piotrowska, 1966), Wyspa Chrząszczewska (Ćwikliński, 1988), Zaodrze (Zając i in., 1993) oraz Iński Park Krajobrazowy (Więcław, 2006).
Ze wstępu
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
