Tom wierszyDlaczego "nie w porę"? Nie zawężając pola do rozważań nazbyt obszerną odpowiedzią, uzasadnień, o czym jest ta książka, należy doszukiwać się w treści poszczególnych wierszy, bowiem świat przedstawiony w wieloznacznych utworach Dąbrowskiego przenikają różnorodne dygresje, aluzje, także odniesienia do życia i twórczości wspominanych w przebiegu tomu twórców, do konkretnych postaci, zdarzeń, zachowań, charakterystyk, zjawisk. A jest to poezja o tyle synergiczna, co głęboko osobista, o tyle "nieoczywista", co obejmująca "tu i teraz", poprzez ukazywanie aspektów historycznych i współczesnych, gdzie los bliźniego pozostaje w centrum zainteresowania wiersza. Budując tom na zasadzie crescenda, natężając środki wyrazu, autor pragnie zaangażować odbiorcę w sumienne odczytywanie każdego ze słów, w cierpliwe podążanie za głosem ukrytych znaczeń. Tym samym wiersze tomu NIEWCZAS Cezarego Macieja Dąbrowskiego, stanowią niezawisłą opowieść o życiu w poezji.
Stefan Sawicki (fragment wstępu):Wydaje się, że Boża Matka coraz częściej staje się obecna w życiu współczesnego człowieka jako ta, w której urzeczywistniły się w sposób zupełny: dobroć, czystość, świętość. Wydaje się, że wzbudza ona w człowieku współczesnym, coraz bardziej świadomym swych ograniczeń, słabości, zagrożeń, jakąś tęsknotę za prostymi wartościami, potrzebę uwolnienia się od zła, zmazania własnego skażenia. I to zmazania rzeczywistego, nie tylko w świadomości własnej. Jakiegoś pełnego odnowienia. Tę tęsknotę, którą wzbudza swoim niepokalanym, czystym wizerunkiem, zaspokoić może tylko On, Jej Syn, Odkupiciel człowieka, którego ukazuje nam Jano-Pawłowa encyklika "Redemptor Hominis". Ale Maryja zbliża nas do Niego, również przez poezję. Nieustannie uczestniczy w dziele Zbawienia, największym dziele swego Syna.Olga Białek-Szwed (fragment recenzji):Kult Matki Bożej wśród Polaków jest powszechnie znany i nie ma poety, który by nie poświęcił jej wiersza lub przynajmniej zdania.Z co najmniej tysiąca polskich wierszy maryjnych autor antologii wybrał około 100 tekstów - wśród nich znalazły się te najbardziej znane i znamienne dla poezji polskiej różnych epok i sytuacji dziejowej naszego narodu.Antologię otwierają anonimowe teksty z XIV, XV i XVI wieku, m.in. średniowieczna "grunwaldzka" pieśń "Bogurodzica" oraz pasyjne "Żale Matki Bożej pod Krzyżem". Poeci kolejnych pokoleń i epok to m.in. "poezja barska", a szczególnie znany tekst ze słowami "oddaj się, Lechu, w opiekę Maryi". Nie mogło zabraknąć w antologii wierszy Mickiewicza, Krasińskiego, Słowackiego, Norwida, Staffa, Kasprowicza, Obertyńskiej, Lieberta czy Wierzyńskiego, a z bardziej współczesnych m.in.: Miłosza, Twardowskiego, Herberta, Harasymowicza, Grochowiaka, Moczulskiego, Oszajcy czy Kudyby.Antologia Michalskiego ma jeszcze jeden bardzo ważny aspekt: publikuje wiersze poetów emigracyjnych, do których czytelnik miał w minionym czasie bardzo utrudniony dostęp. Znalazły się tu utwory przebywających na emigracji m.in.: Józefa Wittlina, Mariana Hemara, Józefa Lobodowskiego, Zdzisława Broncela, Jerzego Bazarewskiego, Zbigniewa Chałki, Danuty Mostwin, Tadeusza Chabrowskiego, Aleksandra Śnieżki, Zdzisława Paszkowskiego, Edwarda Duszy - w większości poetów z tzw. "emigracji wojennej". Obszerny wiersz Zdzisława Broncela pt. "Litania Loretańska do Najświętszej Panny" jest tu drukowany w kraju po raz pierwszy w całości (60 strof oktostychowych).Zbigniew Waldemar Okoń (fragment recenzji):Waldemar Michalski - poeta, eseista, redaktor kwartalnika literackiego "Akcent" przygotował bardzo interesujący zestaw wierszy, tematycznie poświęcony Matce Bożej. Z kilkuset wierszy wybrał ponad 100 utworów, począwszy od anonimowych z okresu średniowiecza (np. "Bogurodzica", "Zale Matki Bożej pod Krzyżem"), po wiersze autorów współczesnych (np. Ernest Bryll, Wacław Oszajca, Wacław Kudyba, Czesław Ryszka, Mariusz Olbromski).Wybrane do antologii utwory - przedstawione w układzie chronologicznym - dają także dobrą szansę zorientowania się w poetyce znamiennej dla poszczególnych okresów literackich. Wyraźnie widać także, jak zmieniało się na przestrzeni wieków widzenie Maryi. W średniowieczu postrzegana była przez Polaków jako Matka (Boleściwa), następnie: Królowa (śluby Jana Kazimierza we Lwowie), Hetmanka (poezja barska), Żołnierka (w wierszach wojennych i okupacyjnych), Orędowniczka ("Solidarności"), wreszcie spotykana na codziennej drodze życia współczesna, życzliwa Opiekunka.
"Jestem przekonany, że ludzie powinni opuścić Ziemię. Staje się ona zbyt mała dla nas, nasze fizyczne zasoby nikną w zastraszającym tempie". (Stephen Hawking)Książka jest próbą skonfrontowania idei Stephena Hawkinga z rzeczywistymi możliwościami ich realizacji. Analizuje technologiczne warunki stworzenia nowej przestrzeni dla przetrwania ludzkości i stawia pytania o sensowność myślenia kategoriami ucieczkowymi. A może jednak bardziej realne jest zadbanie o nasz obecny "dom" - Ziemię - i szukanie rozwiązań, które pozwolą ludziom umiejętnie czerpać z bogactwa, które on ofiaruje?O lataniu już nie trzeba marzyć, stało się ono codziennością. Nie trzeba marzyć o locie za ocean, trzeba tylko kupić bilet. Pewna grupa uczonych i biznesmenów planuje już masowe loty w Kosmos, nie w celach naukowych, lecz dla czystej przyjemności, a nawet loty już rozpoczęto. Po powrocie można się będzie pochwalić, że byłem TAM . Ludzie byli już na Księżycu, wybierają się na Marsa, ale nikt rozsądnie myślący nie planuje jego kolonizacji na dużą skalę. Na Ziemi są jeszcze miejsca bardziej przyjazne niż Mars, chociażby Antarktyda, gdzie nie brakuje tlenu ani wody oraz owoców morza w przybrzeżnych wodach, a temperatury są nie tak skrajne jak na Marsie. Sahara też pod każdym względem wygrywa z Marsem. Jednak nie brakuje głosów niektórych uczonych, że powinniśmy skolonizować dalszy Kosmos, ponieważ na Ziemi będzie za ciasno dla rosnącej ciągle populacji ludzkiej. W ostatnich dziesięcioleciach w kosmologii, nauce o Wszechświecie, dokonał się ogromny postęp. Odkrycia pobudziły fantazję twórców literatury, reżyserów filmowych, dziennikarzy oraz wielu ludzi, którzy, nie posiadając wiedzy przyrodniczej na odpowiednim poziomie, gotowi są traktować te głosy bardzo poważnie. Jednym z najwybitniejszych uczonych, zaangażowanych w "podbój" Kosmosu, był profesor Stephen Hawking, angielski astrofizyk. Taki autorytet nie powinien się mylić. Niestety Stephen Hawking odszedł już do wieczności. Zakończył też swoją misję teleskop Kepler - poszukiwacz planet poza Układem Słonecznym, zastąpił go nowszy - TESS. Na efekty jego poszukiwań nie trzeba było długo czekać. Odkrył tysiące potencjalnych egzoplanet. Otwarty został nowy rozdział w nauce o Wszechświecie. Jest to okazja, żeby przeanalizować, jakie są szanse na podróż w dalszy Kosmos, poza Układ Słoneczny, w bliskiej i dalszej przyszłości. Celem tego krótkiego opracowania jest skłonienie czytelnika do refleksji.fragment Wstępu
Książka prezentuje artykuły i eseje o tematyce społeczno-historyczno-politycznej będące reakcją na sytuację i wydarzenia w Polsce lat 2024-2025. Jest obrazem polskiej rzeczywistości tych lat, przenikliwą analizą najistotniejszych punktów zapalnych, z uwypukleniem problemów związanych z sytuacją wojenną na Ukrainie i obecnością obywateli Ukrainy w polskiej przestrzeni społecznej i politycznej.
Polecam Państwu dzisiaj książeczkę-opowieść, jak pisze autorka, dla "za grzecznych dzieci". W moim odczuciu jest to książka dla wrażliwych lub tych, którzy chcą zrozumieć... uwrażliwić się. Opowieść bardzo symboliczna, przemawiająca językiem odbieranym przez zmysły. Przywołuje na myśl problem traumy, która zatrzymuje dostęp do sił życiowych i radości, oraz istotę psychoterapii, w której dotarcie do złości, ale i odzyskanie szacunku do siebie są kluczowe. Dotyka problemów przemocy rówieśniczej wobec dzieci, które czują się inne i zachowują się inaczej.Myślę o niej jako o doskonałej lekturze dla nauczycieli do omawiania podczas godzin wychowawczych oraz psychologów szkolnych mających w głowach myśl: "Och, gdyby on się tylko zmienił, oni by go łatwiej zaakceptowali".Równie przydatna może być dla rodziców dzieci poszukujących zrozumienia perspektywy swojego "nietypowego" dziecka i sposobów pomocy mu, takich, które nie pogorszą sytuacji, ale pomogą chronić to, co najważniejsze.Życzę miłej lektury :)Danuta Pakosz, psycholog, psychoterapeut
W IV tysiącleciu nasza cywilizacja osiąga apogeum. Pływające wyspy-miasta i latające promy-miasta są miejscem realizacji odwiecznych marzeń o równości we wszystkich aspektach: biologicznym, genetycznym i ekonomicznym. Ludzie nie używają głosu, ponieważ to zagraża bezpieczeństwu, lecz porozumiewają się za pomocą światła i telepatii. Mają świadomość pełnej kontroli, ale umieją z tym żyć. Ludzie są piękni, przestali cierpieć i chorować. Dzieci rodzą się w inkubatorach, gdzie metodą in vitro wytwarza się tylko genetycznie perfekcyjne osobniki. Mieszkańcy wyspy, dzięki przeszczepom sklonowanych organów i operacjom plastycznym, żyją po kilkaset lat. Wszyscy mają możliwość dzielenia rozkoszy i radości z niezliczoną ilością wirtualnych partnerów, a przywiązanie do jednego osobnika płci przeciwnej jest uznane za patologię. Jednak Adam i Ewa oraz Wirginia i Alex odważyli się wyłamać spod tych reguł i ochronić rodzącą się w nich miłość. W czasie apokaliptycznego buntu robotów znajdują schronienie w ogrodach w pobliżu miasta Byblos w Mezopotamii. Czy to ocalenie stanie się nowym Genesis dla ludzkości?
Tematyka tekstów jest bardzo różnorodna. Niektóre dotyczą wystaw malarskich. Pisałem nie tylko o wielkich twórcach, takich jak: El Greco, Tintoretto, Vermeer, Goya, Canaletto czy Gauguin, ale także tych znakomitych, choć niesłusznie zapomnianych, jak np. Gustave Caillebotte, malarz z czasów belle poque znany w Polsce jedynie nielicznej grupie historyków sztuki. Kilka tekstów dotyczy wystaw okolicznościowych zorganizowanych z okazji wielkich rocznic przypominających wybitnych przedstawicieli kultury europejskiej, jak np. dwutysięcznej rocznicy urodzin pisarza i filozofa Seneki, siedemsetnej rocznicy urodzin Giovanniego Boccaccia, pięćsetlecia wydania Księcia Machiavellego czy dwóchsetlecia urodzin Winckelmanna. Tekst o naszym znakomitym typografie i bibliofilu Samuelu F. Tyszkiewiczu został napisany z okazji wystawy zorganizowanej w Weronie w pięćdziesiątą rocznicę jego śmierci. Kilka tekstów dotyczy ekspozycji kodeksów rękopiśmiennych (jest to temat, który z racji moich studiów specjalistycznych interesuje mnie w szczególny sposób), rzadkich książek i unikalnych archiwaliów, które można oglądać tylko w wyjątkowych sytuacjach, jak np. na wystawie dokumentów dotyczących Leonarda da Vinci, kodeksów pergaminowych z księgozbioru kardynała Bessariona, ofiarowanych przez greckiego purpurata Republice św. Marka, które dały początek Marcianie, sławnej bibliotece weneckiej, książekklejnotów, wykonanych na polecenie Wawrzyńca Wspaniałego jako wiano dla jego córek, czy rękopisów i najstarszych wydań dzieł papieża Grzegorza Wielkiego, jednego z czterech Ojców Kościoła zachodniego. Innego rodzaju ekspozycją była londyńska wystawa poświęcona złotej erze Baletów Rosyjskich Diagilewa w latach 1909-1929, na której zgromadzono nie tylko archiwalia dotyczące tego wybitnego twórcy kultury, ale także oryginalne kostiumy i projekty dekoracji. Opublikowane teksty są świadectwem moich zainteresowań, pasji i sympatii.- od Autora
Pozycję Lublina na teatralnej mapie kraju, a może nawet Europy, w dużej mierze ukształtowały odbywające się tu festiwale, których wciąż przybywa. Szczególne znaczenie w tym względzie mają Konfrontacje impreza o najdłuższej historii i prezentująca teatry niemal z całego świata.Także (rozwiązany w 2013 roku) Festiwal Teatrów Europy Środkowej Sąsiedzi obiecywał stać się ich ważnym kontrapunktem.Byłam świadkiem rodzenia się tych inicjatyw, poszukiwania formuły, kolejnych edycji i nanoszenia korekt na ich kształt. Swoje wrażenia ujmowałam w formę niewielkich objętościowo sprawozdań publikowanych w kilku czasopismach. Starałam się w nich zaopiniować nie tylko wartość przedstawień, ale także uchwycić atmosferę imprezy i odnieść się do rozwiązań organizacyjnych. Zawsze też uwzględniałam lokalną perspektywę, która kazała mi odwoływać się do wydarzeń z minionych festiwali, jakbym rozmawiała z lubelską publicznością.Mam nadzieję, że to historyczne świadectwo może wzbudzić czyjeś zainteresowanie.- Magdalena Jankowska
Zarządzanie w pedagogice, kulturze i sztuce Mirosława K. Szpakowskiego i Piotra A. Szymańskiego to książka w pełni predysponowana do tego, aby stać się naukowym drogowskazem dla uczniów, studentów oraz nauczycieli zainteresowanych rolą kultury i sztuki w zarządzaniu organizacjami.
W swojej podręcznej bibliotece powinni mieć ją również menedżerowie kultury, przedsiębiorcy i ambitni liderzy. Kreatywność w każdym względzie wiąże się bowiem z samokształceniem i pracą nad sobą, a niniejsza książka, w moim przekonaniu, jest bardzo praktycznym narzędziem, które temu służy.
dr hab. Mieczysław Dudek, prof. CH
Książka pt.: „Zarządzanie w pedagogice, kulturze i sztuce” Piotra Szymańskiego i Mirosława Szpakowskiego to z pewnością pozycja innowacyjna, z nowoczesnym (w pozytywnym znaczeniu) spojrzeniem na rozwijające się zespoły stanowiące o współczesnej kulturze Kościoła katolickiego, a zwłaszcza na pracę ich kierownika – lidera, od którego tak wiele zależy.
Działalność wszelkiego rodzaju amatorskich chórów, scholi i przykościelnych orkiestr wymaga przecież nie tylko zdolności muzycznych, ale też niezwykłej kreatywności i wiedzy, także tej z zakresu zarządzania. W tym kontekście niniejsza publikacja jest szczególnie potrzebna. Mając świadomość szybkich przemian zachodzących w społeczeństwie z pewnością wymagać będzie kolejnych aktualizacji, na które z niecierpliwością będziemy czekali.
prof. dr hab. Monika Mielko-Remiszewska
Jacek Durski-Autor powieści,sztuk teatralnych,tekstów filozoficznych i rozpraw o interakcji nauki i sztuki.Jest także artystą rzeżbiarzem,malarzem i grafikiem.
U progu XXI wieku człowiek staje wobec gwałtownych przemian cywilizacyjnych, pytając o ich sens i celowość. Obejmują one wszystkie sfery życia, zarówno osobistego, jak i społecznego, budują sieć powiązań, które, z jednej strony, stwarzają nieosiągalne dotychczas możliwości kontaktu i wymiany informacji, a z drugiej – tworzą labirynt niwelujący fundamentalne dla rozwoju ludzkiej osobowości poczucie niezależności i wolności. Przemiany te dotykają również sfery obyczajów, relacji międzyludzkich, etyki, a także duchowości. Sławomir N. Goworzycki, wychodząc od obserwacji wielkomiejskiego ruchu, warszawskiej ulicy, formułuje w swoich szkicach intrygujące tezy o wyższości tradycji nad nowoczesnością, o zagubieniu współczesnego człowieka w pozorach wolności, o potrzebie refleksji nad niezmiennością ludzkiej natury, jej potrzeb i wymagań niezależnych od zmieniających się okoliczności zewnętrznych. Stawia pytania o sens odrzucenia tego, co dawne, odwieczne, w imię wymagań nachalnego marketingu nowoczesności i tolerancji. Z ulicy wchodzi także do kościołów, poddając krytycznemu oglądowi te kierunki kaznodziejskiego nauczania, które unikają stawiania jasnych wymagań na drodze duchowego rozwoju. Pryzmatem, poprzez który autor ogląda współczesność, jest przede wszystkim sytuacja kobiet, której przemiany mają obecnie kształt prawdziwej rewolucji obyczajowej, społecznej i kulturowej. Czy w tym zbiorowym pędzie do zmian nie warto ochronić i ocalić sprawdzone już źródła ludzkiego szczęścia?
Tak naprawdę każdy z nas może być w więzieniu, nie znajdując się w nim fizycznie. Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że sami zamykamy się w duchowym lochu, którym jest brak przebaczenia.
Wszyscy mamy do czynienia z krzywdą i ciepieniem. Gdy czujesz się odrzucony przez innych, ktoś cię skrzywdził, wtedy nie wyobrażasz sobie, że mógłbyś wybaczyć tej osobie i normalnie z nią rozmawiać, zwłaszcza gdy należy do najbliższego otoczenia. Może nawet nieraz mówiłeś: „Nigdy w życiu mu nie wybaczę, nie potrafię”. Myślisz, że już tak będzie zawsze?
Ta książka pokaże ci, że jest możliwe przebaczenie tym, którzy nas ranią. Pomoże ci w odzyskaniu nadziei i wolności od braku przebaczenia. Przed tobą otwiera się furtka do wyjścia z więzienia nieprzebaczenia. Decyzja, czy ją otworzysz, należy do ciebie. Czy chcesz wyjść z tego więzienia?
Pan Franciszek, polski emigrant w USA, opiekuje się kalekim kochankiem tragicznie zmarłej żony (Królowa Barbara).
Amerykański lekarz, syn Polki, odbiera w swoim szpitalu zwłoki kobiety, z którą w niedawnej młodości łączyła go wielka miłość (Wyspa Marty).
Dla osiemdziesięcioletniej Margarity Morozowej, wielkiej damy przedrewolucyjnej Moskwy, w 1958 r. zapala się i gaśnie obietnica wydania w druku pamiętników (Długie życie Margarity Kiriłowny).
Odwiedzająca miejsca dzieciństwa emigrantka postanawia pójść w Polsce do spowiedzi, aby, jak mówi najbliższej kiedyś przyjaciółce, z czystym sumieniem zasłużyć sobie na „godziwy” pogrzeb (Rok miłosierdzia).
W tekście autobiograficznym (Wieś Kotowskie) Joanna Clark wspomina lata dzieciństwa (1945–1949) spędzone z matką, nauczycielką w małej wsi na pograniczu Ziem Odzyskanych.
Fikcyjne i autentyczne historie ludzkich losów autorka opowiada piękną polszczyzną, bez postmodernistycznej kokieterii. Przypomina o odwiecznej roli literatury: sztuki stawiania pytań o przekorną prawdę życia.
Niezwykłą pozycję wśród wielu już opublikowanych pamiętników kapłanów-katorżników zajmują wspomnienia i listy Ks. Stanisława Ryżki. Ten młody ksiądz, dorastający do Chrystusowego kapłaństwa przez cierpienie, odnajdujący w wierze siłę do wytrwania i do niesienia Ewangelii innym – relacjonując krok po kroku swoje przeżycia i losy, bez retuszu i pobłażania dla siebie, pozwala zobaczyć gesta Dei – działania Boże wśród ludzi nawet w tak skrajnie trudnych warunkach, w jakich On się znajdował.
Jego pokora w przyznawaniu się, że odczuwał lęk, że nie był tym najodważniejszym, Jego ukrywanie swoich dokonań i cnót w cieniu innych – sprawiają, iż te relacje, listy tchną prawdą i są w ścisłym tego słowa znaczeniu świadectwem.
To, że po wyjściu z łagru pozostał tam, na Wschodzie, że nie wybrał innej drogi przez wyjazd do powojennej Polski, ale został tam, gdzie kapłana najbardziej potrzebował lud, że zmarł, niosąc posługę chorym, sam bardziej od nich chory, daje świadectwo prawdzie Jego słów.
Oby te wspomnienia Ks. Stanisława Ryżki, połączone ze zbiorem listów, były dla kapłanów i wiernych podręcznikiem miłości Boga i ludzi.
Rozważania te są syntezą wiedzy z zakresu katolickiej nauki społecznej, jaki wyłania się z lektury licznej literatury przedmiotu, która głównie odwołuje się do nauczania św, Jana Pawła II. Jednakże zostało uwzględnione również nauczanie papieża Benedykta XVI i papieża Franciszka. Zważywszy na polski kontekst społecznej nauki Kościoła, Autor niemało miejsca poświęcił również analizie przemyśleń kard. Stefana Wyszyńskiego.
Struktura książki jest przejrzysta, metodologicznie logiczna i merytorycznie uzasadniona. Treść naznaczona jest wnikliwym namysłem naukowym i dydaktycznym. Autor książki, ks. prof. dr hab. Stanisław Kowalczyk, protonotariusz apostolski, dziekan Wydziału Nauk Społecznych KUŁ w latach 1990-1993, kierownik Katedry Filozofii Społecznej w latach 1984-2007, po mistrzowsku potrafił wczuć się w papieskie nauczanie i dzięki temu zdołał ukazać prezentowaną spuściznę katolickiej nauki społecznej w myśl zasady sentire cum Ecclesia.
Czytelnik, autentycznie zainteresowany katolicką nauką społeczną, znajdzie kompetentny wykład na temat jej struktury doktrynalnej, statusu metodologicznego i profilu, jak również uświadomi sobie, że podstawą etyki społeczno-ekonomicznej, będącej centralnym elementem tej nauki, jest antropologia personalistyczna. Promował ją i krzewił św. Jan Paweł II. A czynił to w perspektywie Ewangelii, czemu dawał szczególny wyraz w encyklikach społecznych.
o. dr hab. Jan Mazur OSPPE, prof. UPJP2
Bereszith czyli Księgi Rodzaju (Genesis) wierszem przez Harry'ego Dudę, "3">Pierwsza księga ST to Księga Rodzaju, po hebrajsku Bereszith, z greckiej i łacińskiej nazwy znana jako Genesis. Księga Rodzaju
otwiera dzieje stworzonego przez Boga Narodu Wybranego, z którego, jak wierzą chrześcijanie, wyszedł później Zbawiciel ludzkości i świata, Mesjasz – Jezus Chrystus, Syn Boga Żywego. Te dzieje w zapisach na poły legendarnych, w ujęciach na miarę umysłowości i wiedzy starożytnych przodków, przesycone są świadectwami Bożej obecności i stanowią historię frapującą, a niekiedy wstrząsającą dramatyzmem, którą warto poznać, nawet jeśli ktoś jest niewierzący.
Ta historia to zarazem epicka opowieść dla nas, dzisiejszych Europejczyków, pełna egzotyki, ale i piękna, a nade wszystko prawdy o nas samych – nadal i stale aktualnej. Zaświadcza ona z niezwykłą szczerością tak o niezmiernej wielkości człowieka, jak i o jego straszliwych upadkach, podłościach i zbrodniach, świętości i
grzechu, nadziei i rozpaczy. Uczy więc pokory w obliczu własnej niedoskonałości i nakazuje czujność wobec zła, jakie w nas drzemie.
Poucza, że człowiek w istocie się nie zmienia, że jego natura jest taka sama jak przed tysiącleciami; że zmieniają się tylko czasy, okoliczności, przedmioty i zdarzenia, a żadna cywilizacja (z różnymi hasłami postępu i dobrobytu) nie może zatrzeć w nas fundamentalnych pytań i potrzeb duchowych.
Reportaże o młodzieńczej miłości, tej pierwszej, najpiękniejszej, gorącej i zaślepionej, miłości między małżonkami, kochankami, miłości z rozsądku i dla wygody, o gorących uczuciach w wieku bardzo już dojrzałym i brutalnej miłości fizycznej, znaczonej gwałtami i przemocą, a także o miłości matki do dziecka i dzieci do rodziców.
A jednak pisałam o miłości.
Poplątane losy ludzi, pełne zakrętów, przepaści, wzlotów, wzgard i upokorzeń. Labirynt ścieżek, którymi przed laty szłam razem z bohaterami moich reportaży, których życiowe klęski i dramaty zaczynała „wielka miłość” i którzy w dziennikarzu upatrywali zrozumienia, pomocy i ostatniej deski ratunku.
Miłość, nienawiść, rozpacz, samotność, pragnienie śmierci – słowa, które zapisane zostały na szpaltach gazet.
Czy warto je teraz przypominać? – zapytacie. – Było, minęło, a życie toczy się dalej.
Zapraszam państwa do podróży w czasie, do lat 70., 80. i 90. XX wieku, do uwarunkowań społecznych i obyczajowości zupełnie innej niż dzisiejsza.
Oto historie ludzi, które zmuszają do refleksji.
I tylko miłość i uczucia wciąż pozostają takie same.
I. Wlazłowska, fragment Wstępu
Zbigniew Koźliński, żołnierz Armii Krajowej, przedstawia w tej autobiograficznej powieści losy swoje i współtowarzyszy broni w czasie okupacji na Wileńszczyźnie oraz po wojnie, w konspiracji na terenach wyzwolonej Polski. Te migawki wspomnień dają sugestywny obraz pokolenia oddającego swoje młode życie w służbie ojczyźnie. Napisane ze swadą i żołnierską empatią, są ważnym świadectwem myśli i postaw tych, którzy pomimo ciągłego ocierania się o śmierć, bardzo chcieli żyć.
W tym czasie, nie pamiętam dnia, miałam wizytę jedną z najważniejszych w moim życiu. Odwiedził mnie ksiądz Tadeusz Fedorowicz, który czasami przychodził w różnych sprawach pomocy. Gdy mu otworzyłam drzwi, uderzył mnie wyraz jego twarzy, spokojny, prawie radosny, nawet promienny jakby jakimś wewnętrznym szczęściem. Dziwny to był kontrast z otaczającym nas wówczas cierpieniem.
Przyszedłem się pożegnać.
A dokąd Ksiądz jedzie?
Nie wiem.
Usiadł i wyjął z jednej kieszeni mały kryształowy kieliszek. To z domu - powiedział z uśmiechem. Z drugiej kieszeni wyjął malutką książeczkę, w której minimalnymi literkami były wypisane teksty stałych części mszy. Zrozumiałam.
Wiedziałam, że księża starają się wcisnąć do wagonów w chwili odjazdu na wschód, że strażnicy pilnują, by to uniemożliwić, ale, że się czasem udaje. Mój gość mówił, że z władzą duchowną już swój wyjazd uzgodnił, że ma nadzieję, iż mu się uda wskoczyć do ruszającego już wagonu. Liczył, że to nastąpi w najbliższych dwóch dniach. Prosił o modlitwę by mu się udało. Wyszedł, żegnając się z uśmiechem i blaskiem w oczach. Gdy zamknęłam za nim drzwi, miałam wrażenie, że smuga światła po nim pozostała.
Wyjechał wkrótce potem.
To się działo 11, 12, 13 lutego 1940 roku w całej wschodniej Polsce. Mniej więcej dziesięć dni potem miejscowe władze ZWZ były już w posiadaniu wiadomości, wedle których wywieziono wówczas około miliona chłopów polskich. Obliczenie to później okazało się dość ścisłe”.
Karolina Lanckorońska, Wspomnienia wojenne. 22 IX 1939-5 IV 1945
Ciemność to ostatnia, pisana aż do ostatnich dni życia, książka Stanisława Weremczuka, oparta na wspomnieniach Autora z czasów okupacji. Jak sam o niej mówił: Nie jest to dokument, ale powieść historyczna, oparta na faktach, ale też rozszerzona o wątki, które można określić fikcją literacką, związaną jednak ściśle z tematem. Wszystko tak, jak zapamiętałem, a później mogłem skorygować z dokumentami oraz pamięcią innych. Chcę tę pamięć zostawić swoim dzieciom i młodemu pokoleniu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
