Debiutancka proza Heleny Pasławskiej to opowieść o rodzącym się uczuciu między prawie czterdziestoletnią, ustabilizowaną życiowo Polką i kanadyjskim lekarzem – chirurgiem, pracującym w ramach ONZ w Syrii. Relacje między tymi osobami ukazuje Autorka pośrednio, przez korespondencję. Jest to także opowieść o rosnącym zatroskaniu o los bliskiej osoby, która niesie pomoc – często ryzykując życie – ludziom okrutnie doświadczonym przez lis, którzy znaleźli się w niewłaściwym miejscu i niewłaściwym czasie.
W przedstawionych postaciach nie należy doszukiwać się idealnego odwzorowania ludzi i klas żyjących w minionej lub aktualnej rzeczywistości, choć oczywiście Lilipiteki i Palantusy były i są wśród nas. A nieraz nawet dość głośno to sygnalizują.
Nie chcąc nikomu w niczym uchybić, nie można jednak tylko słodko popierdywać. Chociaż, kto wie?
Możecie uznać, że jest to symetrystyczna bajeczka dla dorosłych, niepozbawiona wulgaryzmów, sklecona na podstawie postfaktów i fejknjusów antypowieść, kiczowata ballada antyestabliszmentowa, lewacka propaganda albo prawacka prowokacja. Częściowo przyznam wam rację. (Posiadanie całej racji jest, póki co, niemożliwe).
I tak wszystko, co tutaj wyczytacie, dopasujecie (ostatecznie) do swojego zbioru interesów, swojego zbioru przekonań, swojego zbioru lektur i doświadczeń lub do swojego braku interesów, swojego braku przekonań, swojego braku lektur i doświadczeń. Bez urazy.
Wiek XX w Polsce, tak bogaty w wydarzenia: pełne nadziei pierwsze lata niepodległości, rozczarowania lat 30-tych, tragedia wojny i okupacji, skomplikowane powojenne czasy PRL-u – a na tym tle koleje losów Autorki i jej najbliższych. Ludzi niezwykłych, z sercami „po lewej stronie”, wnikliwie i plastycznie przez Autorkę opisanych.
Udajmy się wraz z Nią w podróż przez wiek XX. Przez rodzinne dzieje, tak mocno z dziejami kraju i ludzi w nim żyjących powiązane. W części pierwszej Czarny Sosnowiec, robotniczy Żyrardów i wreszcie sanacyjna Warszawa widziane oczami dziecka, zadziornej dziewczynki, dorastającej panienki. Opowieści przerywane wakacjami na Podhalu, na Kresach czy nad Bałtykiem.
Część druga – to przejmujący, wielobarwny obraz wojennych losów w Warszawie. Życie codzienne, konspiracja i walka podziemna. Wreszcie... tragedia Powstania i tułaczki.
Część trzecia – powojenne losy głównych postaci dramatu: Anity, jej męża, jej dzieci. Ich wyprawa „na Zachód” – poszukiwanie nowego miejsca do życia w Sudetach, a potem na Górnym, „Białym” Śląsku. Barwna opowieść o pierwszych powojennych latach tam spędzonych.
Wreszcie, po wielu latach... powrót do innej, ale wciąż jakoś tej samej, z ruin powstałej – Warszawy.
Ze wstępu
Niebieski płaszczyk! Skąd taki tytuł?...
Otóż Autorka pierwszych dwóch części, narratorka, a jednocześnie główna postać tej książki, gdy studiowała tuż przed wojną w warszawskiej Wyższej Szkole Nauk Politycznych, nosiła często swój ulubiony niebieski płaszczyk i takiż – z zawiniętym rondkiem – kapelusik. A był to rok 1938, czas, kiedy w Polsce narastała fala skrajnego nacjonalizmu, narodowo-prawicowa młodzież dominowała w studenckich korporacjach, organizowała uniwersyteckie getta ławkowe...
Znałem Anitkę „od zawsze”. Pamiętam Ją „jak przez mgłę” oczami malucha z tamtych sosnowieckich lat trzydziestych i z opowiadań mojej Mamy – Muńki, a od jesieni ’44 aż do końca Jej dni – już osobiście, spędzając z Nią, Jurkiem i chłopakami miesiące w ich leśno-górskich samotniach. Anita, moja cioteczna siostra, była człowiekiem niezwykłym. Jej talent, odwaga, przedsiębiorczość, charyzma...
Swoim optymistycznym nastawieniem do życia (mimo tak wielu tragicznych przeżyć), swoją postawą, dobrocią – była przykładem, jak należy walczyć z wszelkimi przeciwnościami, nie tracąc jednocześnie wiary w lepszą przyszłość.
To, że jestem również obecny na kartach tej księgi (choć jako mały i śmieszny szkrab), że znam przedstawione tam wydarzenia z rodzinnych opowieści, a częściowo i z własnych przeżyć, ośmieliło mnie do napisania tych kilku zdań, aby zachęcić Czytelnika do bliższego zapoznania się z tą wziętą z życia historią!
Życzę ciekawej lektury!
Iwo Indelak,
Maj 2017, Kanada
Przedsłowie
Zasmucić jest łatwiej niż rozbawić. Smutkowi patronują intensywne emocje negatywne. Potrafi zmącić każdą radość, rzadko daje się wyprzeć swoim przeciwieństwem. Neutralizuje go upływ czasu. Wcześniej może jedynie rozpłynąć się w „uśmiechu przez łzy“. Komizm – jak tu wykazano– jest zjawiskiem psycholingwistycznym, zachodzi na styku recepcji rozumowej i emocji, wyzwolonej spontanicznym odwołaniem do życiowego doświadczenia.
Przygnębienie, smutek, rozpacz mają czytelne przyczyny: dotkliwa przykrość, zawód, bezsilność wobec bolesnego biegu wydarzeń. Smutek prowadzi do refleksji lub z niej wynika. Gęstnieje wspomnieniem, nieśpiesznie poddaje się nadziei, raczej oscyluje między rezygnacją i buntem.
Wesołość natomiast jest symptomem afirmacji, jest dynamiczna, zwykle wyczerpuje się w reakcji na bodziec, który ją wyzwolił. Jej mentalnym efektem nie jest głęboka refleksja, lecz raczej prosta, niekiedy trywialna konstatacja. Wesołość to nie zwyczajna odwrotność smutku czy rozpaczy, będącej jego maksymalnym przejawem. To spontanicznie wyzwolona pogoda ducha, a śmiech to coś więcej niż trywialny chichot czy wizualnym lub werbalnym bodźcem wzbudzone „rozedrganie przepony”. I nie to samo, co błogostan – nastrój niezmąconego zadowolenia. Wesołość spontaniczna, w reakcji na zaobserwowane zdarzenie lub na treść tekstowego przekazu, tym różni się od pogodnego nastroju, że ma charakter zwarty, spełnia się na krótszym dystansie czasowym, w jednym continuum, co najwyżej moje następować niejako kaskadowo, z wielokrotną puentą. Jej pokrewną formą jest wesołość zamierzona, sprowokowana, która może zawrzeć się równie dobrze w autonomicznym epizodzie co jako zintegrowany fragment większej całości.
Takim działaniem ku rozbawieniu jest żart. Choć stanowi wdzięczny temat dla psychologów, o czym świadczą obszerne monografie, a także badaczom zjawisk literackich dawał pole do interpretacyjnych spekulacji, to nieczęsto zajmował językoznawców.
Za godne naukowych rozważań uchodziły z reguły sprawy poważne, wzniosłe lub co najmniej rzeczowe. Nie brakowało opinii trywializujących problem komizmu lub przypisujących mu mało szlachetne pobudki. Funkcję prześmiewczą przyjmowano zbyt ochoczo za cechę konstytutywną komizmu. Tym bardziej że najszerzej rozpowszechnione i komentowane przejawy werbalnego stymulowania wesołości to wypowiedzi/teksty rubaszne, przaśne, nierzadko obsceniczne.
Płytkie pojmowanie zjawiska sprawiało, że uchodziła uwadze jego różnorodność, przejawiająca się nie tylko w substancji fabularnej i znacznej liczbie motywów, lecz równie? w stylu narracji, zróżnicowaniu wymogów kontekstowych i sytuacji komunikacyjnej.
Komizm sytuacyjny jest niezależny od sposobu podania, jeśli tylko nie przestaje być ofertą skojarzeń i umożliwia rekonstrukcję jego tkanki fabularnej. Natomiast tzw. żarty słowne odwołują się prymarnie do masy werbalnej, de facto do struktury powierzchniowej wypowiedzi.
Żart wyrażony słowami, może być efektem spostrzegawczości użytkownika języka, ujawnieniem filuterności, zakorzenionych w jego systemie. Wówczas sama struktura języka staje się obiektem intelektualnej penetracji zależności między kontekstem i ekstensją znaku językowego.
To żart językowy...
To mój Krzyż - tak nazywam cierpienie, które stało się częścią mojego życia, ponieważ je pokochałam. Nie zgodziłabym się, aby mi je odebrano, bo wtedy utraciłabym całą pracę poświęconą doskonaleniu osobowości podczas oswajania bólu. Ten Krzyż będzie ze mną już zawsze, gdyż jego skutkiem są liczne zmiany lękowe, nieustannie wpływające na moją psychikę poprzez wzbudzenie silnych emocji.
To mój Krzyż, piętno duchowe, znak miłości Boga, coś szczególnie mi bliskiego, fragment mnie. Przychodzę z nim do pracy, domu lub tam gdzie mnie potrzebują, zdejmuję go i wieszam na ścianie, w szczególnym honorowym miejscu, jak medal czy dyplom, moja Chluba. Spoglądam ciepło w jego stronę z uśmiechem, a opuszczając dane miejsce zabieram go ze sobą.
Trwam blisko Boga, dlatego pozwalam sobie na przerwy w dźwiganiu mego Krzyża, on jest obecny w pobliżu, a czasem staje się wyjątkowo lekki, że nawet o nim zapominam.
(fragment książki)
Wiesław Hop (ur. w 1963 r.) mieszka na Podkarpaciu. Z wykształcenia filozof. Zanim poświęcił się pisarstwu, był nauczycielem, a później policjantem, w tym przez kilkanaście lat komendantem Komisariatu Policji w Birczy na Podgórzu Przemyskim i poznawał życie od jego mrocznej strony...
W swoim dorobku pisarskim ma trzy powieści: Spacer ze śmiercią, Wbrew woli i Poranek pełen nadziei, które zostały dobrze przyjęte przez czytelników, a dwie ostatnie z nich, w rankingu sprzedaży sieci sklepów internetowych "Dobre powieści i opowiadania", zajmowały czołowe miejsca, osiągając tam status bestsellerów. Jego opowiadania były nagrodzone w konkursach literackich i publikowane w wielu czasopismach. W 2014 roku został przyjęty do Związku Literatów Polskich.
Przed wyrokiem, to oparta na wydarzeniach autentycznych, niezwykle mocna, pasjonująca opowieść o prawdziwym człowieku, o jego losie i walce o prawo do życia, do miłości, szczęścia i sprawiedliwości, w czasach, gdy w otaczającym go brutalnym świecie czai się zło, zdrada, gwałt i chichocząca do poduszki, podstępna, nieczuła śmierć...
Ta książka zaskoczy i zmusi do refleksji każdego czytelnika.
Redakcja
Stwierdzam krótko, jeżeli autorem kryminału jest policjant, filozof i utalentowany pisarz, książka musi być świetna. Ja Przed wyrokiem przeczytałem jednym tchem i długo nie mogłam otrząsnąć się z wrażenia. Z czystym sumieniem polecam ją nie tylko miłośnikom powieści sensacyjnych, ale każdemu, kto lubi czytać. Zapewniam - nikt nie pożałuje.
Elżbieta Barańska
Argonauci Kosmosu to kolejny tytuł cyklu powieści fantastyczno-naukowych, po wcześniej wydanych: Abaddon, La Luna, Tajemnice Gór Flindersa i Zemsty Kosmosu.
Marek Żbik ukończy studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. Po doktoracie zajmował się badaniami w dziedzinie geologii, chemii koloidów, nano-materiałów oraz materii pozaziemskiej. Jako pierwszy prowadził badania gruntu księżycowego w Polsce. Od 1992 roku mieszka w Australii.
Autor wielu oryginalnych prac naukowych, prozy popularnonaukowej jak i kilku powieści z dziedziny fantastyki, popularyzujących wiedzę o przestrzeni kosmicznej i planetach.
Gdy dojrzewają śliwki to ciepła, dowcipna opowieść o życiu czworga rodzeństwa, ich rodziców oraz sąsiadów, żyjących w małym miasteczku w latach 60. XX w. Trzydzieści dwie historie, dziejące się w różnych porach roku (począwszy od sierpnia, kiedy dojrzewają tytułowe śliwki), dostarczają Czytelnikowi okazji do śmiechu od pierwszej do ostatniej strony książki. Lekki, momentami nacechowany lokalną gwarą język dialogów i narracji sprawia, że tę łatwą w odbiorze książki czyta się z przyjemnością i zaciekawieniem.
Narratorem i głównym bohaterem książki jest najmłodsze z dzieci, kilkuletnia dziewczynka, która mówi o sobie: "(...) czasami jestem zwykłym dzieckiem, kiedy indziej osobą prawie dorosłą, a niektórzy uważają, że po prostu brak mi piątej klepki".
Książka Marii Orciuch niesie istotne przesłanie o tym, jak ważna jest odpowiedzialność i bliskość oraz wzajemna pomoc w codziennym życiu młodego człowieka.
Zofia Helena Huebner ur. w 1940 roku w Buenos Aires, z wykształcenia filolog, stypendystka naukowa i absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Nauczycielka języka francuskiego w śląskich liceach, tłumacz zatrudniony w przemyśle metalowym, wieloletni tłumacz przysięgły języka hiszpańskiego i francuskiego, i korepetytor języka niemieckiego. Zamieszkała na stałe w Polsce w rezultacie polonizacji w 1956 roku.
Współautorka tłumaczenia z hiszpańskiego wspomnień Generała Zakonu OO. Jezuitów, O. Pedro Arrupe, wydanych przez krakowskie WAM pod tytułem, Japonia, której nie znamy. Autorka tłumaczenia z hiszpańskiego Polowania na kondora autorstwa Jose Sixto Álvarez' a (Fray Mocho), wydawanego przez "Literaturę na świecie", autorka powieści pt. Przybłędy, Duet, Ona, Zaginiona, Portret nieznajomej, Garbuska, Concerto grosso.
Pani Klaudia, „opiekunka grobów”, wraz z mężem troszczy się o groby na miejscowym cmentarzu, żeby zarobić na własny wkład finansowy we wspólne przedsięwzięcie wydawnicze z zasłużoną oficyną. Podczas porządkowania grobów sędziwi państwo wspominają dawno zmarłych znajomych: Lotkę z „Drugiej zmiany”, panią Laurę z „Nokturnu”, panią Paulinę.
Gloryfikowani „żołnierze wyklęci” zrujnowali dzieciństwo Lotki i jej rodzeństwa („Druga zmiana”).
Ksenofobia oddaliła panią Klaudię od Natalii na długie sześćdziesiąt siedem lat. Dwom cudzoziemkom kategorycznie zakazano kontaktów, żeby wspólnie nie stały się zagrożeniem dla narodowej jedności (wszystkie trzy opowiadania).
Szacunek dla matczynego poświęcenia i bezgranicznej miłości macierzyńskiej spycha w cień, tabuizuje los dzieci tych kobiet, które matkami być nie chciały. Przymuszone do macierzyństwa presją społeczną i religijną, spędziły życie na kłamstwie i udawaniu i wyładowywały bezsilną rozpacz i gniew na niewinnych ofiarach, groźbami i karami wymuszając dochowania wstydliwej tajemnicy.
Sekrety Zielonej Perły to powieść romantyczno-sensacyjna zawierająca także elementy rodem z literatury science-fiction. Akcja utworu obejmuje lata od końca XIX w. do początku XXI w. Główna bohaterka wielopokoleniowej opowieści jest przedstawicielką polskiej rodziny kresowej, właścicielką tytułowej zielonej perły, którą zapoznani przodkowie otrzymali od przybyszów z Kosmosu... Perypetie związane z tajemnicą zielonej pery sprawiają, że bohaterka powieści po wielu dramatycznych zakrętach życiowych odzyskuje szczęście i miłość w małżeństwie, do którego doszła za sprawą owej perły.
Kolejny tytuł serii powieści fantastyczno-naukowych, po wcześniej wydanych „La Luna” i „Tajemnice Gór Flindersa” ukazuje dzieje planetologa Stana Zweinsteina , który pracuje w bazie na Księżycu, gdzie zajmuje się wraz z innymi uczonymi badaniami srebrnego globu, jak również prowadzeniem obserwacji astronomicznych. Nieoczekiwane i radosna odkrycie nowej planety w Układzie Słonecznym szybko okaże się groźbą totalnej zagłady nadchodzącej z głębokich otchłani kosmosu.
Czy energia i wiedza grupy planetologów będzie wystarczająca do odwrócenia tej groźby, czy raczej pozostaną oni bezsilnymi obserwatorami zbliżającej się apokalipsy?
Autor ukończył studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1981 roku uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. Po doktoracie zajmował się badaniami w dziedzinie geologii, chemii koloidów, nanomateriałów oraz materii pozaziemskiej. Jako pierwszy w Polsce prowadził badania gruntu księżycowego. Od 1992 roku mieszka w Australii. Jest autorem wielu oryginalnych prac naukowych, prozy popularnonaukowej, jak i kilku powieści z dziedziny fantastyki, popularyzujących wiedzę o przestrzeni kosmicznej i planetach.
Janusz Wasylkowski (ur. w 1933 r. we Lwowie), założyciel Studenckiego Teatrzyku Satyry „Ponuracy” i współzałożyciel tygodnika „Poglądy” we Wrocławiu (1955-1956), publicysta, poeta (Są słowa. Wiersze o mieście, które samo się nie broni; Łatwo się pisze wiersze o miłości; Drzewostan. Wiersze sprzed lat) dramatopisarz (m.in. Benudasz, Królewski błazen; Przegrańcy; Upalny dzień; Węzeł rodzinny), satyryk (Myśli cokolwiek zezowate; Samotny jak pies w butonierce. 200 limeryków, w tym jeden sprośny, no może nie jeden), autor książek o Lwowie (Lwowskie misztygałki; Piosenki lwowskiej ulicy; Ni ma jak Lwów; Teatr ulicy Kopernika. Polski teatr Ludowy we Lwowie (1958-2008), a także monografii polskiej organizacji niepodległościowej w Danii (Na rzecz Wolnej Polski). Od 1991 r. prowadzi Instytut Lwowski i jest red. nacz. „Rocznika Lwowskiego.
Przekazujemy Czytelnikowi zbiór piętnastu opowiadań. Oto jedno z nich:
My
Dlaczego nie potraficie milczeć? Nawet wtedy, kiedy milczenie jest bardziej cenne niż najpiękniejsze słowo. Kiedy można nim wyrazić wszystko. Psujecie te jedyne chwile życia, kiedy nie potrzebujemy myśleć, gdy leżymy obok siebie słysząc bicie własnych serc i poruszamy tylko bezwiednie oczami za odblaskami samochodowych świateł przesuwających się po ścianach i suficie.
Nie szanujecie milczenia. Najpiękniejsze chwile niszczycie słowami, które wypowiedziane kiedy indziej mogą znaczyć wiele, a teraz nie znaczą nic.
Gdy zanurzasz twarz we włosy kłębiące się na mojej piersi jesteś mi szczególnie bliska. Znajdujemy się wówczas z daleka od brudów i hałasów świata, obce są nam cudze klęski i zwycięstwa, jesteśmy obywatelami własnego państwa, do którego nie przyjmujemy imigrantów.
I zawsze musicie coś powiedzieć. Słowa, które burzą cały ład i spokój. Przypominają, zmuszają do myślenia.
Chcecie wiedzieć, ile miałem kobiet. Po co? Dwie, pięć, dwadzieścia – jaka różnica?
Pytacie zawsze o ilość, nigdy o jakość.
Ale czy dziesięć poznanych przelotnie kobiet zrównoważy cztery lata wypełnione czekaniem na dziewczynę, która nie chciała na mnie patrzeć? Czy kilkanaście zapijaczonych miłosnych nocy zastąpi jedno wiosenne popołudnie, w które poznałem wartość uśmiechu?
W tych sprawach nie ma rzeczy wymiernych. Cyfry nie mówią prawdy. Nie mówią o kobietach, nie mówią o tych, których spotkana na ulicy czy tramwaju twarz nie pozwalała mi zasnąć.
Cyfry kłamią. Nie mówią o dziewczętach, które chciały należeć do mnie, a których unikałem, które ośmieszałem przed przyjaciółmi i znajomymi.
Cyframi nie można zmierzyć wartości uczucia. Czy w ogóle można je zmierzyć? Pytacie, czy kocham. Tak. Bo trudno nie kochać na tym świecie wypełnionym nienawiścią, cierpieniem i nadzieją.
Nie znam jej imienia. Nie spotkałem jej jeszcze. Ale wiem, że ma ona twoje oczy. Dlatego je kocham. Tak samo jak kocham usta twojej poprzedniczki, włosy, piersi i biodra innych. W każdej z was znalazłem jej cząstkę. I stale szukam całości. Bo nasze życie jest poszukiwaniem, a umieramy wówczas kiedy rezygnujemy. A ja nie chcę jeszcze umierać. Tak samo jak ty. I dlatego jesteśmy sobie bliscy, choć nic nas nie łączy. I dlatego razem płyniemy po tym jeziorze, którego brzeg widzimy niekiedy, ale nie wiemy nigdy, czy wystarczy nam sił, by do niego dopłynąć.
La Luna jest powieścią fantastyczno-naukową i opowiada o człowieku zafascynowanym Księżycem. Autor śledzi losy młodego naukowca, który na stypendium w ośrodku kosmicznym w Moskwie bada próbki gruntu księżycowego. Zajmując się eksperymentami, niepostrzeżenie wkracza w skomplikowane, sekretne i tajemnicze środowisko tego ośrodka badawczego. Przez przypadek poznaje przerażającą prawdę o tajnej misji kosmicznej, która dostarczyła niezwykłą próbkę gruntu z powierzchni Księżyca. Odkrywa dziwne właściwości tego gruntu przez co zostaje uwikłany w niezrozumiały zbieg wydarzeń wewnątrz Instytutu z udziałem tzw. służb jak i dziwnej przestrzeni wieloświatów. Wydarzenia te w istotny sposób zaważą na jego życiu oraz na jego widzeniu Księżyca i Wszechświata!
Marek Żbik ukończył studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1981 roku obronił także doktorat. Zajmował się badaniami materii pozaziemskiej. Jako pierwszy prowadził badania gruntu księżycowego w Polsce. Od 1992 roku mieszka w Australii.
Autor wielu oryginalnych prac naukowych, książek popularnonaukowych oraz serii publikacji w periodyku "Wszechświat", popularyzujących wiedzę o przestrzeni kosmicznej i planetach.
Ścieżka to debiutancka, oryginalna w twórczym zamyśle proza dziennikarza i poety, której akcja toczy się w niewielkim, prowincjonalnym mieście w centralnej Polsce. Pełna metafor i poetyckich wizji powieść ukazuje obraz społeczności lokalnej przemian społecznych i ekonomicznych, różnie odbieranych przez bohaterów opowieści.
Felicja Borzyszkowska - Sękowska - autorka blisko trzydziestu książek - jest multiinstrumentalistką w orkiestrze kultury polskiej. Przyciąga Czytelników krytyczną i analityczną, a równocześnie pełną ironii i życzliwości wizją naszych czasów. Wybacza ""czarnym charakterom"" i ""farbowanym lisom"", rozgrzesza ich i usprawiedliwia. Rozumie ludzi z ich wadami i kompleksami, zróżnicowaniem mentalnym, co świadczy o znajomości życia i własnym bogatym doświadczeniu. Jest przy tym osobowością nie poddającą się powierzchownym ocenom.""On i One"" to interesująca opowieść o uczuciach i namiętnościach, wielkiej miłości i próbie pozostania sobą. W szarym i przaśnym, groteskowym i ćwierćtotalitarnym światku PRL-u oryginalna i barwna osobowość głównej bohaterki zmaga się z tradycyjnymi schematami moralnymi, z zastanymi konwenansami. Smutna i niebezpieczna rzeczywistość ukazana jest z bogactwem szczegółów i spraw znanych Autorce z autopsji, z wnikliwej obserwacji.W powieści występują osoby fikcyjne, a także znane i mniej znane, niekiedy pod własnymi nazwiskami. Pisarski temperament Autorki zmusza ją niekiedy do uczuciowego - dynamicznego potraktowania zdarzeń i bohaterów, niekiedy osób znanych jej, a często bliskich. Dramatyczne sytuacje, wnikliwość spojrzenia i specyficzny styl tej prozy mogą zafascynować Czytelnika wrażliwego i pamiętającego opisywane tu czasy, w których każdy starał się zachować swój autentyczny, chociażby najmniejszy obszar wolności. Powieść ""On i One"" jest próbą połączenia klasycznej formy noweli, a więc literatury pięknej, z realistyczną scenerią i chronologią zdarzeń. Nie każdemu pisarzowi takie połączenia się udają...Warto przypomnieć, że dr Felicja Borzyszkowska - Sękowska stworzyła Klub Kobiet Twórczych, który swymi spotkaniami i imprezami przez lata przyciągał tłumy warszawiaków. Obecnie organizuje Ogólnopolskie Festiwale Fraszek w rest. ""Literatka"".
Wernyhora to niezwykle popularna w XIX w. na ziemiach Ukrainy i Małopolski postać wieszcza Polaka, mieszkającego na Ukrainie, który w swoich przepowiedniach wieścił znękanym niewolą rodakom wspaniałą przyszłość, opartą na braterstwie Polaków i Ukraińców. Wernyhora to nie tylko bohater powieści M. Czajkowskiego, to także piękny obraz Matejki, to postać z perły literatury polskiej - Wesela Wyspiańskiego. Książkę Wernyhora czyta się jednym tchem, jest wspaniałą lekturą tak dla młodzieży, jak i dorosłych. Doskonale uzupełnia wiedzę z podręczników szkolnych o realiach pomiędzy Polakami i Ukraińcami w XVIII w. jakże inaczej wyglądających od tych, które znamy m.in. z Ogniem i mieczem Sienkiewicza.
Książkę Jak dożyć w zdrowiu 120 lat warto mieć pod ręką w każdej rodzinie; warto zaufać wiedzy, radom i wskazówkom życiowym Autora. Jako człowiek szerokich zainteresowaniach i ogromnym doświadczeniu napisał książkę daleko wykraczającą poza wiedzę medyczną. W dyskursie posługuje się licznymi przykładami i anegdotami ubarwiającymi tekst i ułatwiającymi zrozumienie złożonych problemów medycznych, m. in. metabolizmu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
