Kto nigdy na nudnym wykładzie, konferencji lub zebraniu nie umilał sobie czasu, ozdabiając brzegi notatnika śmiesznymi rysuneczkami, niech pierwszy podniesie rękę. Nie wstydźcie się! Zdarza się to nawet poważnym profesorom i słynnym pisarzom takim jak Umberto Eco. Jego niewinne żarty tak bardzo spodobały się koleżankom i kolegom, że namówili go, aby dopisał do szkiców krótkie rymowane wierszyki, w których ujmie najważniejsze zagadnienia z historii filozofii. W kolejnych latach do części filozoficznej autor dołożył wierszyki o ulubionych pisarzach Marcelu Prouście, Tomaszu Mannie i Jamesie Joysie - oraz pieśni biesiadne na kongresy naukowe. Tak oto powstała ta błyskotliwa książeczka, która pod warstwą humoru skrywa trafne spostrzeżenia i celne puenty.Polskiemu wydaniu towarzyszą notki filozoficzne autorstwa Tomasza Stawiszyńskiego.
„Dobry wieczór państwu. Nazywam się Mariusz Walter. Nasza stacja ruszyła”. Tymi słowami 3 października 1997 roku Walter przywitał widzów TVN. Aby zbudować imperium medialne, musiał jednak przejść długą drogę wiodącą przez PRL-owską telewizję publiczną. Reporter Wyścigu Pokoju, współtwórca kultowego Turnieju miast, reżyser nagradzanych dokumentów oraz pomysłodawca Studia 2, które zmieniło polską telewizję lat siedemdziesiątych. W latach dziewięćdziesiątych jako współzałożyciel Grupy ITI zbudował TVN oraz TVN 24 – pierwszą niezależną stację informacyjną w Polsce. Pozostawił maszynopis – intymną opowieść o życiu, uzupełnioną po jego śmierci wspomnieniami żony Bożeny oraz bliskich i współpracowników, a także zapiskami Jana Wejcherta, wspólnika i wieloletnego przyjaciela Mariusza, udostępnionymi przez jego żonę Aldonę. Powstała autobiografia bez retuszu – osobista, poruszająca i bezkompromisowa. Portret człowieka z wizją, odważnego i o nieprzeciętnym talencie. Historia o pasji do ludzi, telewizji i prawdy. Opowieść o tworzeniu polskiego kapitalizmu, o sile charakteru i odporności na porażki. Książka pełna czułości (czasem chropowatej), przenikliwości i miłości – do rodziny, życia i do mediów. Książkę otoczyła literacką opieką Zofia Turowska. To jest książka o wyjątkowym Człowieku, który z determinacją i konsekwencją, a jednocześnie wielką klasą dążył do osiągnięcia swoich celów, niezależnie od tego, czy było to zdobycie uczucia wspaniałej kobiety, czy stworzenie najlepszej telewizji. Jest to też książka o polskiej transformacji, która była możliwa dzięki takim bohaterom jak Mariusz Walter. Dr Henryka Bochniarz To Mariuszowi Walterowi zawdzięczam w swoim życiu zawodowym najwięcej i to dzięki Jego wsparciu nie pogubiłam się w trudnym świecie mediów. Był niezwykle uważny, potrafił dostrzec każdego człowieka, z jego problemami, wątpliwościami, marzeniami, i dać mądrą radę, czasem surowo ocenić błędy, ale zawsze popchnąć do rozwoju. Mariusz Walter wciąż jest obecny duchem i swoim przesłaniem w pracy wielu z nas. W tej książce można nie tylko poznać historię pewnego marzenia i powstania jednej z największych telewizji w Polsce, ale też zajrzeć do prywatnego świata człowieka, który ją stworzył. Do dzieciństwa naznaczonego wojną, do wyzwań, z którymi młody student mierzył się w poszukiwaniu swojej drogi. To także zapis pięknej miłości i hołd oddany żonie Bożenie, która zawsze była obok i która jak nikt inny rozumiała oddanie telewizji. Martyna Wojciechowska Big Boss zawsze życzliwie zainteresowany pracownikami. Wizjoner telewizyjny znający się na montowaniu, kadrowaniu i charakteryzacji. Ślązak, krakus i warszawiak, ale przede wszystkim lwowiak. Mąż, tata, dziadek, ale też „ojciec” wielu gwiazd – od Lisa do Ibisza. W tej książce Mariusz Walter prawdziwy, a nie taki, jaki się wydaje. Tomasz Sianecki Sam nie wiem, czy to bardziej autobiografia (wszak jej bohater obficie dzieli się z nami wspomnieniami z pierwszej ręki), czy może biografia – Waltera oglądamy tu również oczami najbliższych współpracowników i nie tylko. Z całą pewnością: to historia człowieka o niesamowitej intuicji, który myślał telewizją i wymyślał telewizję, pozbawiona jednak samozachwytu i zadęcia. Mateusz Witkowski (Podcastex) To nie tylko książka o Geniuszu, ale też pasjonująca lekcja historii i opowieść o Wielkiej Miłości. To skarbnica faktów, które ośmieszają fałszywe opowieści. To książka, która wygrywa z telewizją. Przeczytałem jednym tchem. Krzysztof Materna „Bóg” telewizji. Charyzmatyczny twórca i wizjoner. Wymagający szef i ciepły, serdeczny człowiek. Mentor i ktoś bardzo bliski. Wielu wiele mu zawdzięcza – wśród nich i ja. Niezapomniany Mariusz Walter. Ta książka przywraca jego ducha. Dorota Wellman Jako dziecko wziąłem udział w programie Studio 2, którego twórcą był Mariusz Walter. Pod koniec nagrania prowadząca program, Bożena Walter, wzięła mnie za rękę i wspólnie zapowiedzieliśmy dobranockę. Byłem przeszczęśliwy. Czytając tę wciągającą od pierwszych stron książkę, mogłem prześledzić, jak Walterowie dotarli do tego miejsca, oraz to, co wydarzyło się później, czyli historię wykluwania się niezależnej stacji TVN. Dla każdego czytelnika ta epopeja telewizyjna oprócz historii o budowaniu największych biznesów w Polsce będzie wspomnieniem jakiegoś filmu, programu, informacji ze srebrnego ekranu. Dla mnie duża część tej opowieści jest powrotem do dzieciństwa. Mateusz Pospieszalski
Dlaczego od zawsze ludzkość wietrzy spisek, podejrzewa zmowę, przeczuwa kłamstwo? Powodów jest mnóstwo. Ukryto przed nami fakt pozaziemskich początków wielkich cywilizacji i prawdziwe znaczenie piramid, genezę religii i nauki, cele rewolucji technologicznej, a nawet prawdę na temat kształtu Ziemi i pochodzenia człowieka. Większość wierzy w zbiorowe kłamstwa, traktując wątpiących niezbyt poważnie. A przecież Philip K. Dick napisał kiedyś: "Prawda zawsze bawi ignorantów".Karolina Opolska niczemu nie zaprzecza, nie staje po żadnej ze stron, nie ocenia. I to właśnie rodzi poważne wątpliwości na temat "prawdy" o naszym świecie.
Książka ta przedstawia dodatkowe argumenty tłumaczące dlaczego dotychczasowe religie czeka śmierć. Jest to przede wszystkim pokazaniem rozwoju duszy, czyli duchowości przyszłości, jako odwrotności religii dotychczasowych. Nie chodzi tu jednak tylko o to, że w religiach miejsca na ewolucję duszy (i ewolucję psychiczną) w ogóle nie ma, ale bardziej o ukazanie pełnej siły blokowania rozwoju wewnętrznego ludzi przez religie – na przykładach szokujących i nowych. W świetle tych nie znanych szerzej informacji, religie jawią się wręcz jako najsilniejszy znany mechanizm ciągnięcia ludzi w przeszłość. Ważną zaletą tej książki jest też pokazanie o jak niewiarygodnie odległą przeszłość tu chodzi. Najnowsze odkrycia pozwalają mówić tu o kilkuset tysiącach lat – o ciągłości motywów w tak niewiarygodnie długim przedziale czasu. Ukazuje nam się więc prawda o mechanizmach blokowania rozwoju, jakiej ludzie wciąż sobie nie uświadamiają (autentycznie nowe podłoże ewolucji naszego gatunku). Zrozumienie praw rządzących tym zablokowaniem jest konieczne przed budową lepszego świata – przed otwarciem wrót przyszłości.
Ekscentryczna Dora Maar, niezależna Victorine Meurent, tajemnicza Lisa del Giocondo czy twardo stąpająca po ziemi Catherine Bolnes – to tylko niektóre z kobiet kryjących się za dziełami wielkich mistrzów. Tamara Łempicka w czasach największej biedy za sprzedawane obrazy kupowała diamentowe bransoletki. Frida Kahlo nawet przykuta do wózka inwalidzkiego i dręczona bólem brała udział w manifestacjach politycznych. Emilie Flöge przez ponad dwadzieścia lat prowadziła zakład krawiecki, ubierając najzamożniejsze wiedenki. Gala Dali twardo kierowała karierą męża, rozkochiwała też w sobie przeróżnych artystów, często doprowadzając ich do szaleństwa. Antoinette de Wateville o względy i miłość Balthusa musiała rywalizować z własnym bratem, a zaledwie siedemnastoletnia Wally Neuzil dla Egona Schielego porzuciła pracę modelki u Gustawa Klimta. Małgorzata Czyńska udziela im głosu, ukazuje je już nie przez pryzmat ich związków z wielką sztuką, lecz jako osoby z krwi i kości, pełne obaw i emocji, żywe i zaskakująco prawdziwe. Choć pochodziły z różnych czasów, krajów i sfer, zostały uwiecznione na obrazach, które wywarły trwały wpływ na światową sztukę i przeniknęły do zbiorowej świadomości. Muzy wielkich artystów zachwycały nieprzeciętną urodą, imponowały odwagą, gorszyły bezwstydnością. Często były nie mniej fascynujące od płócien, na których je utrwalono. Małgorzata Czyńska (ur. 1975) – dziennikarka, pisarka, historyk sztuki, krytyk dizajnu i kuratorka wystaw, stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Swoje pierwsze teksty publikowała w „Wysokich Obcasach”, z którymi współpracuje do dziś, pisuje również do magazynów wnętrzarskich i o sztuce. Ma na koncie dziewięć książek, w tym Kobro. Skok w przestrzeń (2016), za którą otrzymała Górnośląską Nagrodę Literacką „Juliusz” przyznawaną najlepszej książce polskiej, oraz Berezowską. Nagość dla wszystkich (2018) nominowaną do Nagrody im. prof. Jerzego Skowronka, honorowego wyróżnienia w dziedzinie historii i archiwistyki.
Drobny gest czułości potrafi uratować miłość… Katarzynę i Krzysztofa łączą trzydzieści lat wspólnego życia w niewielkim Radlinie, dorosła córka i tajemnica, o której boją się nawet myśleć. Spontaniczny wakacyjny wyjazd Poli do Krakowa i skrywane przez lata emocje niespodziewanie doprowadzają do szeregu dramatycznych zdarzeń, wywracających pozornie idealne życie rodzinne do góry nogami. Decyzja podjęta przed trzema dekadami i cały ciąg wyborów, których później dokonali, doprowadzają małżonków do pytań o sens ich związku i nadzieje na przyszłość, także dla ich ukochanej córki. Czy Pola ze swojego domu rodzinnego wyniosła wystarczająco dużo sił i mądrości, by sprostać wyzwaniom, które postawi przed nią odkrycie długo ukrywanej prawdy? Czy mimo zwątpienia uwierzy w to, że czeka na nią prawdziwa miłość? Beata Agopsowicz w swej kolejnej książce proponuje czytelnikom poruszającą i pełną życiowej mądrości opowieść o zwyczajnej rodzinie, w której niezwykłej historii wiele osób może odnaleźć samych siebie. Zawiedzione nadzieje, niespełnione marzenia i bolesne zranienia to rzeczywistość wielu związków, także tych z długim stażem. Czy można uratować miłość pomimo tak trudnych doświadczeń? Czy wdzięczność i przebaczenie naprawdę są kluczem do ludzkich serc? Wzruszająca opowieść o tym, że choć prawda wyzwala, zrywając bez znieczulenia opatrunki pozorów i kłamstw, to nawet stare, jątrzące się latami rany można uleczyć balsamem przebaczenia i miłości. Gorąco polecam! Kinga Kosiek, autorka bloga literackiego „Ogród kwitnących myśli” Beata Agopsowicz - pedagog, logopeda, doradca życia rodzinnego, mediator sądowy; autorka powieści Cztery pory miłości, Trudne wybory miłości, Oczy Pana oraz Dajmy sobie nową szansę. Jej najlepszym przyjacielem jest mąż, z którym dzieli radości i smutki i który wspiera ją w realizowaniu marzeń. Ma trójkę cudownych dzieci. Uwielbia czytać, biegać po deszczu i patrzeć w chmury. Każdy dzień powierza swemu Stwórcy.
Kiedy mowa jest o Oldze Boznańskiej, najchętniej przywołuje się fakty z jej biografii: nieszczęśliwą miłość, smutną starość, niemal nieustającą biedę, staromodne suknie czy historie z myszkami harcującymi w jej atelier. Jednak pod tym wizerunkiem nieco zdziwaczałej, samotnej kobiety kryje się wybitny talent, który rozkwitał wbrew niesprzyjających okoliczności, tworząc wspaniałą kartę malarstwa polskiego. Boznańska od początku szła pod prąd, stawiając sztukę nad szczęście rodzinne. W swoim malarstwie też była bezkompromisowa. Przeszła drogę od malarstwa realistycznego spod znaku Akademii Monachijskiej do własnej, oryginalnej twórczości, korzystającej z osiągnięć postimpresjonizmu, w której za pomocą płaskiej, wibrującej barwnymi plamami formy tworzyła obrazy ukazujące wnętrza, martwe natury, pejzaże, a przede wszystkim portrety, oddające nie tylko fizjonomię, ale także charakter i osobowość modela. Zawierający duży wybór doskonałych reprodukcji album Boznańska. Zbliżenia prezentuje najlepsze prace artystki pochodzące ze zbiorów największych polskich muzeów oraz kolekcji prywatnych. Każdemu z obrazów towarzyszy opis, w którym uwzględnione zostały najważniejsze kwestie związane z powstaniem dzieła, techniką i rozwiązaniami malarskimi, a także elementami w nim przedstawionymi.
Książka traktuje o losach i twórczości naukowej Profesora Stanisława Jedlewskiego od roku 1950, kiedy to opuścił on Państwowy Zakład Wychowawczo-Naukowy w Krzeszowicach i na mocy decyzji ministra oświaty udał się do Warszawy celem organizacji Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Był również współtwórcą Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW, gdzie opracował program kształcenia pedagogów resocjalizacyjnych. Jedlewski wsławił się jako niepokorny reformator, pierwszy badacz terenowy niebojący się przekroczyć progu zakładu poprawczego ani rozmów z nieletnimi przestępcami oraz prekursor humanistycznej wizji procesu resocjalizacji i reedukacji młodzieży w duchu respektowania ich praw. Autorka stawia tezę popartą wynikami własnych badań, że metodykę pracy z grupami młodzieży, które dzisiaj nazywanymi wrażliwymi (vulnerable groups), Jedlewski stworzył na podstawie doświadczeń z Krzeszowic. Jego propozycja stanowiła zespół metod opartych na formach artystycznych (teatrze, muzyce, literaturze pięknej), sporcie i turystyce (głównie harcerskiej). Ten system profilaktyki społecznej i resocjalizacji cechował się humanizmem. Autor opracował go teoretycznie, uzasadniając jego skuteczność doświadczeniem krzeszowickim i badaniami własnymi realizowanymi na terenie zakładów poprawczych. Dr hab. Małgorzata Michel, prof. UJ – profesorka nadzwyczajna nauk społecznych w dyscyplinie pedagogika, pedagożka resocjalizacyjna, mediatorka, steetworkerka, działaczka społeczna. Pracuje na Uniwersytecie Jagiellońskim, prowadzi Koło Naukowe Pedagogów Resocjalizacyjnych. Badaczka aktywności gangów młodzieżowych i dzieci na ulicy w nurcie urban studies i childhood studies. Opublikowała książki dotyczące lokalnego systemu profilaktyki i resocjalizacji nieletnich, streetworkingu oraz gangów młodzieżowych, m.in. Lokalny system profilaktyki społecznej i resocjalizacji nieletnich (2013), Gry uliczne w wykluczenie społeczne w przestrzeni miejskiej. Perspektywa resocjalizacyjna (2016), Pałacowe dzieci. Rzecz o pedagogii Stanisława Jedlewskiego. Na podstawie funkcjonowania Państwowego Zakładu Wychowawczo-Naukowego im. Tadeusza Kościuszki w Krzeszowicach w latach 1946–1950 (2020), S.O.S. Wsparcie organizacji streetworkerskich. Raport z badań (2023). Autorka kilkudziesięciu artykułów z zakresu przestępczości nieletnich, grup pseudokibiców i gangów młodzieżowych, bezpieczeństwa lokalnego w kontekście aktywności młodzieży. Współpracuje jako ekspertka z organizacjami pozarządowymi i streetworkerami działającymi na rzecz bezpieczeństwa, takimi jak Instytut Bezpieczeństwa Społecznego, Federacja Organizacji Streetworkerskich. Absolwentka warsztatów Bulding resilience organizowanych przez Cohen- Harris Resilience Center Association for Children at Risk. W maju 2023 realizowała pogłębione badania terenowe w nurcie etnografii radykalnej i childhood studies, docierając do najbardziej wykluczonych dzieci w Polsce na rowerze. Ekspertka w Biurze Rzeczniczki Praw Dziecka, kieruje Zespołem ds. Standardów Etyki Badań Społecznych z Udziałem Dzieci.
NIEZWYKŁE ŻYCIE CHER MOŻE OPOWIEDZIEĆ TYLKO JEDNA OSOBA... SAMA CHER.
Cher w końcu ujawnia swoją prawdziwą historię w intymnych szczegółach. Jej niezwykła kariera jest wyjątkowa i nie ma sobie równych. Jako jedyna kobieta, zdobywała szczyty listy Billboardu przez siedem kolejnych dekad, zdobyła Oscara, nagrody Emmy, Grammy oraz nagrodę Festiwalu Filmowego w Cannes. W 2024 roku wprowadzono ją do Rock and Roll Hall of Fame. Od lat angażuje się w działalność społeczną i charytatywną. Według najnowszych danych sprzedała niemal 200 milionów płyt.
Autobiografia Część pierwsza, której autorką jest Cher - ukazuje jej niezwykłe początki - od dzieciństwa po spotkanie i małżeństwo z Sonnym Bono. W niezwykle szczery sposób odsłania skomplikowaną relację, która uczyniła ich sławnymi na całym świecie, ale ostatecznie ich rozdzieliła. Autobiografia Część pierwsza ukazuje córkę, siostrę, żonę, kochankę, matkę i supergwiazdę.
Świadectwo niezwykłej odporności. "The New York Times"
Całkowicie szczera. "The Washington Post"
Wspaniała! "People"
Prezentowane w tomie rozmowy z aktorkami i aktorami Narodowego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej zostały bardzo dobrze skomponowane. Ewelina Konopczyńska-Tota prowadzi każdą z nich wedle podobnego planu zaczyna od dzieciństwa, pyta o zainteresowania, które mogły przywieść do wyboru zawodu aktora; o egzaminy do szkół teatralnych, obyczaje takie jak fuksówka, pierwsze role, trudności i radości. Tematy rozmów rozgałęziają się na techniki pracy scenicznej, doświadczenia, przyjaźnie i rozczarowania. Jeśli rozmówcy grali w filmach, dowiemy się więcej o tym wymiarze zawodu. Ci, którzy obronili doktoraty, objaśniają poruszoną w nich problematykę. Czytelny układ i powtarzalność modułów pomagają w lekturze tego okazałego tomu w ten sposób, że porównujemy stałe elementy karier aktorskich. Śledzimy jednocześnie indywidualne przypadki, specyficzne podejścia, zbliżając się do postaci i tych odgrywanych, i tych odgrywających.Jeśli Narodowy Stary Teatr stanowi scenę wspólną rozmówców, trafili na nią z różnych polskich miast. Miejsca urodzenia i domy rodzinne są ważne, wywiadująca potrafi wywołać ich materialny i uczuciowy ślad, gdy zagaja: co pachniało, jakie były obyczaje, dokąd się chodziło? Dowiadujemy się, w jakim momencie następował rozbłysk pewności: chcę grać. Kto zdał do wymarzonej szkoły za pierwszym razem, kto miał wcześniejsze doświadczenia w pracy artystycznej. Poza przywołaniem nauczycieli, pojawia się też ocena metod nauczania, wydolności instytucji, wpływu wywartego przez reżyserów. Ponieważ wspólna scena nie oznacza identyczności poglądów, niekiedy jeden wywiad przedstawia odmienny od drugiego punkt widzenia, choćby na metody uczenia fachu.Ciekawe są również kwestie techniczne: jak zapamiętywać tekst, co ze sprawnością fizyczną? Jak odpoczywać, niwelować stres, radzić sobie z przechodzeniem między zróżnicowanymi zadaniami? Jaka jest skala zmian zachodzących w kulturze od lat osiemdziesiątych XX do dwudziestych XXI wieku. Ewelina Konopczyńska-Tota zna dobrze repertuar Starego, ale też historię dramatu, fabuły filmowe, a nawet serialowe. Dzięki temu książka staje się nieoficjalną monografią dorobku krakowskiego teatru, rodzajem kroniki kolejnych sezonów, współczesną opowieścią o zawodzie aktorskim. Jest też analizą sztuki reżyserskiej, dokonaną przez tych, którzy współpracowali z Janem Klatą, Anną Augustynowicz, Moniką Strzępką, Anną Smolar tu tylko kilka często wymienianych nazwisk.Osoby pytane na potrzeby książki okazują się samoświadomymi interpretatorami literatury, sztuki, odniesień do tradycji i uwspółcześnień dramatów, a także bardzo interesującymi, integralnymi osobowościami.
W 1945 roku Polska znalazła się w otchłani klęski. Stało się tak nie tylko ze względu na zły los, ale też na skutek własnych naszych błędów, błędnej polityki kierowników naszego państwa i błędnych nastrojów społeczeństwa. () Możemy więc załamywać ręce i twierdzić, że zostaliśmy perfidnie oszukani i porzuceni przez sojuszników, i będzie to zgodne z prawdą. Ale to, co się nazywa "rozumem stanu" nie polega na biadaniu ex post nad przewrotnością wspólników, lecz na umiejętności przewidywania, czy układy nam proponowane będą czy też nie będą przez kontrahenta dotrzymane. A ci, którzy podjęli się kierować naszymi losami, nie tylko politycznie przewidywać, lecz politycznie myśleć nie umieli.Stanisław Cat-MackiewiczDo zasadniczych kwestii postawionych przez autora, takich jak oceny polityki brytyjskiej, skuteczność działań podejmowanych przez władze polskie czy celowość polskiego wysiłku wojennego, historycy ciągle wracają i na nowo podejmują o nich dyskusję. () nie można także pominąć faktu, że książka zawiera liczne wartościowe przemyślenia i oceny, jak chociażby ta dotycząca rzeczywistych skutków powstania warszawskiego.Prof. Andrzej Leon Sowa
Prawdziwe świadectwo Uwięziona w krzyku milczenia. Wyznania kobiety uwolnionej to książka, która porusza, szokuje i skłania do refleksji nad otaczającą nas rzeczywistością. Prawdziwe świadectwo kobiety, która z ogromnym zaufaniem, wiarą i miłością jako młoda dziewczyna wchodziła na drogę zakonną, później małżeńską i na każdej z nich doświadczyła cierpienia, upokorzeń, przekraczania jej granic psychicznych i fizycznych.Historia życia Autorka opisuje kulisy życia zakonnego i sposób, w jaki została wydalona, ujawnia całą paletę przemocy, jakiej doświadczyła w małżeństwie, oraz inne traumy. Pokazuje, jak wspólnota ludzi Kościoła może zostać zwiedziona na manowce przez jednego kapłana. W tej historii na szczęście pojawiają się też dobre zakonnice, mądrzy księża, pomocni lekarze i empatyczni ludzie.
Korespondencja Fryderyka Chopina to trzytomowa wieloczęściowa publikacja, zawierająca dostępne w zbiorach muzealnych, bibliotecznych lub przechowywane w kolekcjach prywatnych transkrypcje listów kompozytora w większości potwierdzone reprodukcjami istniejących autografów. Listy opatrzono merytorycznymi komentarzami polskich muzykologów, którzy nad przygotowaniem całości wydania pracowali ponad dwie dekady. Zebrana korespondencja została ułożona chronologicznie i podzielona zgodnie z najważniejszymi cezurami życia i działalności twórczej Chopina. Edycja obejmuje: listy z młodzieńczych lat artysty, z okresu spędzonego przezeń za granicą przed powstaniem listopadowym i po jego upadku, listy dokumentujące kolejny etap życia twórcy po przyjeździe do Paryża 5 X 1831 roku, a także podczas pobytu na Majorce i w Marsylii. Znajdują się tu również listy z letnich pobytów kompozytora w latach 1839–1846 w posiadłości George Sand w Nohant – aż do rozstania z pisarką w 1847 roku. Całość wydania zamykają listy z ostatnich lat życia Chopina (1848–1849), m.in. z jego podróży do Anglii i Szkocji.
Szeroko i wnikliwie opracowany materiał epistolarny będzie pomocny w identyfikacji tych autografów, które jeszcze nie pojawiły się na rynku antykwarycznym, ale wiadomo o nich z dawnych katalogów aukcyjnych, wspomnień lub innej korespondencji. Publikacja ułatwi identyfikację nieznanych adresatów i pozwoli uniknąć pomyłek przy rozpoznawaniu innych listów związanych z artystą.
Tom pierwszy, wydany w 2009 roku, mieści listy pisane od grudnia 1816 do września 1831 roku.
Tom drugi, wydany w 2017 roku w dwóch woluminach, zawiera listy:
część 1 – od listopada 1831 do września 1838 roku,
część 2 – od listopada 1838 do maja 1839 roku.
Tom trzeci, publikowany w czterech woluminach, obejmuje listy:
część 1 – od czerwca 1839 do grudnia 1843 roku,
część 2 – od stycznia 1844 do grudnia 1847 roku,
część 3 – od stycznia 1848 do września 1849 roku, a także listy, których nie udało się datować, listy do których nie było wcześniej dostępu oraz faksymilia podpisów Chopina z lat 1816–1849,
część 4 – stanowi dopełnienie głównego materiału epistolograficznego.
Publikacja finansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2015–2024, nr umowy: 0303/NPRH4/H1a/83/2015.
Druk publikacji dofinansowany przez Fundację „Polska Fundacja Narodowa”.
PATRONAT HONOROWY: J.M. Rektor Uniwersytetu Warszawskiego Prof. dr hab. Alojzy Nowak.
******
Correspondence of Fryderyk Chopin. Volume 3, part 1–4. 1839–1849
Frédéric Chopin’s Correspondence is a three-volume, multipart publication, which contains composer’s letters with autograph reproductions, preserved in museums, libraries and private collections. The letters are accompanied by substantive comments of Polish Chopinologists, who worked to prepare the entire publication for 23 years. The correspondence has been organised chronologically. The third volume is published in four parts which include – part one: the letters written between June 1839 and December 1843, part two: the letters written between January 1844 and December 1847, part 3: the letters written between January 1848 and September 1849, part 4: summaries of the missing letters, biographical notes, miscellanea, bibliography, illustration sources, indexes. At the end of part three there are letters from and to Frédéric Chopin, whose dates are unknown, as well as supplements, i.e. letters previously inaccessible.
Bach, największy geniusz muzyczny ludzkości, w swoich utworach mocował się z najważniejszymi tematami ludzkiego życia, takimi jak cierpienie, przemijanie, śmierć, rozpacz, których mu los nie szczędził. Swoją muzyką sięgał dna ludzkich piekieł, zawsze jednak rozjaśniając je światłem nadziei. O tych sprawach traktują eseje zebrane w książce Muzyka w piekle. Józef Majewski ujmuje Bachowskie tematy w perspektywie pięciu głównych pytań: o muzyczną sztukę umierania w rodzinie kompozytora; o tajemnicę niejakiej Biblii Calova, największego bachlogicznego odkrycia XX wieku; o gorący spór wokół religijnej interpretacji czysto instrumentalnej muzyki Bacha; o jej znaczenie dla Żydów w obozie koncentracyjnym; wreszcie o to, dlaczego antyklerykalny Zachód podziwia i kocha religijną muzykę tego kościelnego organisty, który dorabiał do pensji, przygrywając na pogrzebach i ślubach.
Co stało się z Elonem Muskiem? W ciągu kilku lat przekształcił Teslę w jednego z najwyżej wycenianych producentów samochodów na świecie. Przedstawiał się jako zbawiciel ludzkości, altruista, którego fortuna powstrzyma zmiany klimatyczne i pozwoli skolonizować Marsa. W jaki sposób ten współczesny Edison, niegdyś niekwestionowany geniusz, stał się postacią tak nieobliczalną i kontrowersyjną? Nie stracił nagle rozumu ani nie wpadł w ręce zagranicznych agentów. Elon Musk zniszczył swoją reputację i naraził całe swoje imperium na ryzyko, będąc po prostu sobą. W książce „Pycha absolutna” dziennikarz „The Washington Post” Faiz Siddiqui analizuje ostatnie dziesięć lat: z jednej strony sukcesy Muska od rozwoju Tesli, przez założenie SpaceX, aż po przejęcie i zmianę nazwy Twittera; z drugiej strony jego osobisty rozwój od niekonwencjonalnego, ale niezwykle pewnego siebie biznesmena, aż po osobowość medialną, która łamie wszystkie zasady i przecenia własne możliwości. Książka obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć Elona Muska i prześledzić jego przemianę w ostatnich latach.
Polskie tłumaczenie amerykańskiego bestsellera prawniczego Letters to a Young Lawyer autorstwa prawnika-legendy Alana Dershowitza.
Jako obrońca zarówno sprawiedliwych, jak i tych mniej prawych, Alan Dershowitz stał się jednym z najbardziej znanych i bezkompromisowych adwokatów w Stanach Zjednoczonych.
Brał udział w głośnych procesach broniąc m.in. Natana Szaranskiego, Clausa von Bülowa, Michaela Milkena i Mike’a Tysona. W najbardziej spektakularnym procesie w 1995 r. skutecznie wybronił gwiazdę futbolu amerykańskiego O.J. Simpsona od zarzutu morderstwa jego byłej żony i jej przyjaciela. W 2020 r. dołączył do zespołu obrońców Donalda Trumpa podczas procedury impeachmentu w Senacie, która zakończyła się w lutym 2020 roku uniewinnieniem.
Listy do młodego prawnika to seria 37 esejów, w których Dershowitz z pasją i elokwencją dzieli się bogactwem swoich doświadczeń, pisząc o życiu, prawie i o tym, co naprawdę znaczy być dobrym prawnikiem – i dobrym człowiekiem.
Ze wstępu Alana Dershowitza:
„(…) Pośród najczęściej zadawanych mi pytań padają te dwa: „Jak znalazłeś się tam, gdzie jesteś?” oraz „Jak zaplanowałeś swoją interesującą karierę?”. Uczciwa odpowiedź na nie to: „Zupełnie przez przypadek”. Nie miałem wielkiego planu czy starannego projektu, otrzymałem też niewiele wskazówek od innych. Zaczynałem, mając nadzieję zostać osiedlowym adwokatem na Brooklynie (moja matka miała już wybrany lokal). Potem, kiedy dobrze szło mi na studiach prawniczych, zdecydowałem się zostać profesorem prawa. Następnie podjąłem decyzję o przyjęciu kilku klientów, by poszerzyć swoje zawodowe zaplecze i podnieść poziom umiejętności dydaktycznych. Później postanowiłem pisać felietony i artykuły. Potem zacząłem pisać książki, co nierozerwalnie wiąże się z wygłaszaniem publicznych wykładów. Ostatecznie zdecydowałem, że ta mieszanka mi się podoba. Pracuję zbyt ciężko, obrażam zbyt wielu ludzi, wywołuję za dużo kontrowersji i jestem zbyt prowokacyjny. Słowem: generuję za dużo hucpy. Doświadczyłem dość różnorodności, jakie przynoszą życie i praktyka prawnicza, więc może moje doświadczenie pomoże innym w dokonywaniu ich własnych wyborów. (…)”
Ze wstępu Wojciecha Bergiera:
„(…) Listy Dershowitza wymagały jedynie przekładu, tłumaczenia, ale nie wytłumaczenia. Książka ta, mimo że pisana z perspektywy amerykańskiego adwokata wiele lat temu, nie musi być opatrzona szerszym wyjaśnieniem. Problemy, o których pisze Alan Dershowitz, znane są każdemu z nas.
Gdzie się nauczyć praktyki adwokackiej?
Czym jest zwątpienie w sens wykonywanego zawodu?
Jak sobie radzić z porażką na sali sądowej?
Jakie są granice ryzyka podejmowanego w sprawie?
Czy można być uczciwym w zawodzie prawnika?
I najważniejsze pytanie, które przewija się przez całą książkę: jak być dobrym człowiekiem?
Brzmi to znajomo…
Dershowitz obnaża miałkość systemu wymiaru sprawiedliwości, pokazuje, jak trwałym szwem hipokryzji jest ten system połączony: akademicy, sędziowie, adwokaci, prokuratorzy, politycy, biznesmeni.
Nie jest to jednak opowieść frustrata, ale jasny przekaz do tytułowego „młodego prawnika”. Listy pisane sine ira et studio, w których nadawca, profesor Dershowitz, analizuje pułapki zawodu.
Czy po lekturze listów zostaniemy podniesieni na duchu? Chyba nie. Czytelnik prawnik będzie raczej skłonny do refleksji nad miejscem na prawniczej drodze, w którym się wszyscy znajdujemy. (…)”
Przenikliwa… dająca do myślenia… unika utartych frazesów i pompatycznych peanów na cześć zawodu, które dominują w większości książek tego gatunku.
The Weekly Standard
Dershowitz w barwny i przekonujący sposób pokazuje nowicjuszom, z czym tak naprawdę będą musieli się zmierzyć.
The Washington Post
Kwintesencja Dershowitza: błyskotliwy, elokwentny i bezkompromisowo szczery w swoich opiniach.
Kirkus Reviews
Każdy słyszał kiedyś o Kurdach, ale czy wiemy o nich coś, co wymykałoby się stereotypom powielanym przez telewizyjne migawki? Zielone migdały to owoc podróży do Iraku i Kurdystanu, które autor odbył w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Znajdziemy tu zarówno historię prześladowań Kurdów, jak i ich partyzanckiej walki o niepodległość pod przywództwem klanu Barzanich. Smoleński odwiedza miejsca konstytuujące kurdyjską tożsamość – muzeum ludobójstwa w Halabdży i jazydzkie sanktuarium w Lalisz, ale spotyka się też ze zwykłymi ludźmi w ich codziennym życiu, pomiędzy pracą a wizytą w centrum handlowym, z powracającymi do kraju emigrantami i tymi, którzy bez wahania oskarżają rządzących o nepotyzm. Ta książka to opowieść o autonomicznym regionie z niezależnym prezydentem, własną flagą i ambasadorami, choć wciąż pozbawionym granic. O narodzie, który skutecznie opiera się fundamentalizmowi islamskiemu, i o ludziach pełnych marzeń. O Kurdach i Kurdystanie pisze się i mówi coraz więcej, także w Polsce. Niewiele jest jednak książek o Kurdystanie napisanych tak, jak uczynił to Paweł Smoleński – przejmująco i dociekliwe. Autor przypomniał czytelnikom o dramatycznych losach Kurdów, nie unikając trudnych tematów, ale jednocześnie z ogromną sympatią. A przede wszystkim pięknie przedstawił niezłomność naszego ducha, determinację i chęć polepszenia swojego losu, które w ostatnich latach doprowadziły do tak zawrotnego rozwoju irackiego Kurdystanu. "Ziyad Raoof, Pełnomocnik Rządu Regionalnego Kurdystanu w Polsce"
Czy da się uciec od swojego pochodzenia? Jak pragnienie awansu społecznego wpływa na kolejne pokolenia? I czy nasze życie mogą kształtować ci, którzy odeszli, zanim się urodziliśmy? Wokół tych pytań krążą rozważania noblistki Annie Ernaux w trzech autobiograficznych prozach składających się na zbiór Bliscy. Zbierając słowa, gesty i wydarzenia z życia ojca, matki i siostry, rekonstruuje ich losy i odbija je w lustrze własnych doświadczeń. Opowiada o ojcu, który w dzieciństwie zamiast chodzić do szkoły, musiał pomagać w żniwach, a w dorosłości zajął miejsce wśród ludzi prostych i milczących. O matce pełnej gwałtowności i dumy, marzącej o pozycji, „dorobieniu się” i szacunku otoczenia. O przedwcześnie zmarłej siostrze, której odejście rzuciło długi cień na relacje rodzinne i zdefiniowało życie Ernaux. Ta, niczym archiwistka pamięci, opisuje dziedzictwo swoich najbliższych, łącząc kobietę, którą jest teraz, z dzieckiem, którym była w przeszłości. I choć twierdzi, że beznamiętna opowieść przychodzi jej naturalnie, opisane przez nią brzemię pamięci porusza czytelnika do głębi. Na tom składają się: Miejsce (La Place), Pewna kobieta (Une Femme), Druga córka (L'Autre fille). „Literacki Nobel dla Ernaux to nagroda za odwagę i chirurgiczną precyzję, z jaką odkrywa korzenie, wyobcowanie i zbiorowe ograniczenia osobistej pamięci.” Z uzasadnienia Akademii Szwedzkiej „Ernaux dokonała niezwykle ważnej rewolucji formalnej w literaturze, z dala od metafor, „ładnych” zdań i wyrazistych bohaterów. Nie próbowała wpisać się w ustalone ramy literatury ani tego, co uznawane jest za piękne. Zdefiniowała się sama.” Édouard Louis „Annie Ernaux jest nie tylko pisarskim wzorem – dzięki niej możemy też w końcu mówić o przemocy i traumie związanych z pochodzeniem klasowym. Ernaux w jednym zdaniu potrafi zawrzeć to, czego mnie nie udałoby się opisać na całej stronie. Nobel dla niej to wspaniała wiadomość, a jej dzieła wyznaczają czas odrodzenia francuskiej literatury.” Didier Eribon
O tym, dlaczego dorośli decydują się na diagnozę, dlaczego autyzm to nie zawsze supermoce, o codzienności i relacjach Jacek Hołub rozmawia nie tylko z psychologami, ale przede wszystkim z osobami, które o tym, że są w spektrum autyzmu, dowiedziały się już w dorosłym życiu. Bohaterowie reportażu opowiadają o swoich trudnościach w relacjach społecznych, nadwrażliwościach sensorycznych i potrzebach, ale także o związkach, mocnych stronach i pasjach oraz o tym, co daje im ukojenie i szczęście. Autor konfrontuje mity i stereotypy narosłe wokół autyzmu, opisując zmieniające się wciąż postrzeganie neuroróżnorodności. Iza ma agorafobię i nie jest w stanie mówić, gdy się stresuje, ale czuje kolory emocji, dźwięków i osób. Kontakty z ludźmi są dla Joanny trudne i budzą jej lęk. Odżywa, zanurzając się w staroindyjskich tekstach. Jest orientalistką i lingwistką kognitywną. Diagnozę otrzymała w wieku pięćdziesięciu dziewięciu lat. Damian ma autyzm i niepełnosprawność intelektualną. Nie mówi, ale śpiewa na scenie. Edyta i chłopaki z ośrodka „Między Innymi” potrzebują większego wsparcia. Każde z nich jest osobną planetą. Dominika i Grzegorz to neuroróżnorodna para – ona z autyzmem, on z ADHD. Mykie jest osobą niebinarną. Marta i Maria są autigender. Dorota, matka dorosłego Piotra z autyzmem i niepełnosprawnością intelektualną, uważa, że jej syn ma prawo sam decydować o sobie. Agnieszka pije, żeby ukoić lęk. Kocha w sobie to, że jest dziwna i dzika. Maciej pasjonuje się komunikacją miejską. Marzy o zamieszkaniu z dziewczyną. Napisałem tę książkę, by oddać głos osobom w spektrum autyzmu. To one opowiadają o sobie, swoim życiu i postrzeganiu świata. Jesteśmy różni. Neurotypowi i neuroróżnorodni. Wsłuchując się w siebie nawzajem z otwartością i szacunkiem, możemy stać się lepsi. Jacek Hołub
Historia outsidera, który został hegemonem Formuły 1! Oto opowieść o tym, jak marzyciel bez kompleksów wtargnął do uniwersum najbardziej wymagającego i zespołowego sportu na świecie i zdominował tory królowej motorsportu na niespotykaną dotąd skalę. Dietrich Mateschitz działał w myśl zasady „nie ma ryzyka, nie ma zabawy” – przejął upadającego Jaguara i przeobraził go w najbardziej bezkompromisową ekipę w dziejach F1. Ben Hunt w efektowny sposób pokazuje, jak wizja, determinacja i odwaga austriackiej stajni zmieniła oblicze Formuły 1. Każda strona tej książki to jazda na pełnym gazie, od pierwszych Grand Prix z udziałem Davida Coultharda czy Marka Webbera przez pozyskanie z McLarena Adriana Neweya i mistrzowską passę Sebastiana Vettela aż po spektakularną erę panowania Maxa Verstappena. Rozwijając skrzydła to bilet do niedostępnego świata Red Bull Racing, świata, w którym liczą się tylko innowacyjne technologie, adrenalina, zawrotne prędkości, bezwzględna rywalizacja, pobite rekordy i trofea. To opowieść tak ekscytująca, jak ostatnie okrążenie wyścigu, którego stawką jest mistrzowski tytuł. *** Potęga Red Bull Racing chwieje się w posadach, więc tym bardziej warto poznać nietypowe dzieje tego zespołu. Od wesołych początków w roli padokowych klaunów po bezwzględną dominację w wyścigowym świecie – przez dwie dekady wzlotów i upadków pędzimy w rockandrollowym rytmie, a naszymi przewodnikami są ludzie, którzy własnoręcznie tworzyli historię ekipy. Mikołaj Sokół Historia zespołu Red Bull Racing w Formule 1 jest fascynująca. Na początku nie byli traktowani poważnie przez doświadczonych rywali, których bardzo szybko zaczęli pokonywać. Producent napojów energetycznych stworzył jeden z najbardziej utytułowanych zespołów w historii, lepszy niż ekipy znanych producentów samochodów. Dzięki tej książce można prześledzić 20 lat historii zespołu Red Bull w F1, poznać jego najważniejszych pracowników i kierowców, a także zakulisowe anegdoty. Karol z Cyrk F1 Po odejściu Daniela Ricciardo w 2018 roku Red Bull Racing nie potrafi znaleźć kierowcy, który dorównałby Maxowi Verstappenowi. Pomimo problemów z obsadą drugiego fotela zespół pozostaje dominującą siłą w F1, łącząc brawurę, innowacje i wolę zwycięstwa. Roksana Ćwik ŚwiatWyścigów.pl Brawurowa opowieść o 20 latach Red Bulla w F1. Książka Rozwijając skrzydła odsłania kulisy triumfów, rywalizacji i rewolucji technicznych na najwyższym poziomie ścigania – od debiutu po dominację z Maxem Verstappenem. Poznaj od kuchni jedną z najciekawszych ekip F1 w historii. Łukasz Godula Wyprzedź Mnie! - f1wm.pl BIOGRAM BEN HUNT Dziennikarz z 20-letnim stażem, który zajmuje się światem motorsportu od ponad dekady. Autor dwóch bestsellerów "Sunday Timesa", korespondent F1 z ramienia „The Sun”, współprowadzący podcast Inside the Piranha Club i główny publicysta magazynu „Autosport”. Mieszka i pisze w Anglii.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
