Wybitny fizyk teoretyczny J. Robert Oppenheimer obecnie znany jest głównie z prac nad budową bomby atomowej, które prowadził w Los Alamos w latach 1942-1945. Autor tej niezwykłej biografii z precyzją i wrażliwością ukazuje drogę Oppenheimera - od młodzieńczych lat spędzonych na elitarnych uczelniach, przez błyskotliwą karierę naukową, aż po dramatyczne chwile w Los Alamos i etap moralnego upadku, gdy Oppenheimer zaczął kwestionować skutki własnych odkryć.To opowieść o człowieku z krwi i kości, rozdartym między nauką a sumieniem, pełnym sprzeczności, pasji i wątpliwości. Biografia ukazuje również jego drogę do współpracy, a następnie do konfliktu z rządem amerykańskim i wojskiem.Książka nie tylko dokumentuje życie Oppenheimera, lecz także zadaje pytania o odpowiedzialność uczonych, cenę postępu i moralne granice nauki. To obowiązkowa lektura dla wszystkich, których fascynuje historia, nauka i dylematy etyczne epoki atomowej.
Dlaczego świat wygląda tak, a nie inaczej? Czy największym wynalazkiem człowieka są pieniądze? Gdzie wymyślono zawołanie „szach-mat”? Cołączy nas z bohaterami dawnych mitów? Odpowiedzi na te i inne pytania kryją się tej książce. W trzecim tomie swojej bestsellerowej serii Yuval Noah Harari zabiera nas w podróż przez największe starożytne imperia – rzymskie, mongolskie, kartagińskie. Z dystansem i humorem wyjaśnia, jak powstawały nowe miasta, kultury i języki. Opowiada o religiach, podróżach i konfliktach. Autor Nexusa pokazuje historię ludzkości w nowym wymiarze, udowadniając, że doświadczenia naszych przodków zdecydowały o kształcie naszego świata.
Piękna, utalentowana, niepokorna. Helena Grossówna – gwiazda przedwojennego kina i żołnierz AK. Zachwycała urodą w „Piętrze wyżej” i „Zapomnianej melodii”, a odwagą w Powstaniu Warszawskim jako „Bystra”. Marek Teler wciąga w opowieść o kobiecie, której życie to gotowy scenariusz filmowy – pełen pasji, chwały i dramatów.
Marian Dąbrowski – magnat prasowy, filantrop i jeden z najbogatszych ludzi II Rzeczpospolitej. Zaczynał od zera, a jego kariera to prawdziwa historia „od pucybuta do milionera”. Stworzył największy koncern medialny w Polsce z „Ilustrowanym Kuryerem Codziennym” na czele – najpoczytniejszym dziennikiem międzywojennej Polski. W Krakowie do dziś widać ślady jego wizji: modernistyczny Pałac Prasy, Teatr Bagatela, Gmach Główny Muzeum Narodowego czy słynna Zakopianka, której powstanie wspierał. Dąbrowski był nie tylko przedsiębiorcą z rozmachem, lecz także mecenasem kultury i dobroczyńcą miasta. Jego błyskotliwą karierę przerwała II wojna światowa. Wzbogacona unikatowymi fotografiami biografia autorstwa Piotra Legutki przenosi nas w świat przedwojennych elit, dziennikarstwa i wielkiego biznesu. To fascynująca opowieść o ludziach, których pasja, wizja i osiągnięcia wciąż mogą być źródłem inspiracji i dumy.
Odkryj moc wewnętrznej przemiany. „Duchowy Dziennik Jak człowiek myśli” to wyjątkowy przewodnik inspirowany mądrością Jamesa Allena. Pomaga zatrzymać się, spojrzeć w głąb siebie i odzyskać kontakt z własnym światłem. Każda strona prowadzi Cię przez refleksję, praktykę wdzięczności i świadome tworzenie życia w obfitości. To nie tylko dziennik — to Twoja codzienna rozmowa z duszą.
Od pulsującego Buenos Aires, miasta tanga i chaosu, przez bezkresne pampasy i winnice Mendozy, aż po lodowce Patagonii i kraniec świata w Ushuai ― Argentyna zachwyca różnorodnością. To miejsce, w którym luksusowe dzielnice sąsiadują ze slumsami, europejskie tradycje splatają się z dziedzictwem rdzennych ludów, a melancholia staje się źródłem siły i sztuki.
Ta książka odkrywa Argentynę w całej jej pełni ― barwną, pełną sprzeczności, nieprzewidywalną i namiętną. Pokazuje kraj, który nieustannie szuka swojej tożsamości, a jednocześnie uczy, jak czerpać radość z codzienności.
Raphinha. Sportowi giganciGdy jako dziecko siedział z ojcem przed telewizorem, mógł tylko marzyć o wielkiej piłkarskiej karierze. Ta bowiem wydawała się równie odległa, jak wizja dostatniego i błogiego życia. Zwłaszcza że na każdym kroku słyszał, że nie nadaje się do gry w piłkę, ponieważ jest za niski i nie ma wystarczająco dużo siły. RAPHINHA zrobił jednak wiele, by w pogoni za własnymi marzeniami pokonać wszelkie przeciwności. Nie przeszkodził mu w tym ani brak zaufania ze strony trenerów, ani wystrzały z broni, które słyszał, kiedy grał w piłkę na brazylijskich ulicach.Nawet wtedy, gdy trafił do legendarnej Barcy, mało kto zakładał, że Brazylijczyk stanie się jednym z najlepszych piłkarzy na świecie elektryzującym swoją grą fanów "Dumy Katalonii" i siejącym popłoch wśród rywali z całej Europy. Jego droga na piłkarski szczyt była długa i kręta. Nie wszystko szło po jego myśli, ale Raphinha robił wszystko, by dać sobie szansę. I kiedy ją wreszcie otrzymał, skorzystał z niej w pełni.Jak to było dowiesz się z tej książki.
Lamine Yamal. Sportowi giganciMistrzem Europy został tuż po swoich siedemnastych urodzinach. Przed osiągnięciem pełnoletniości zdobył aż trzy trofea z FC Barceloną w jednym sezonie. Jego klubowy kolega Robert Lewandowski wyznał, że nie widział wcześniej gracza, zwłaszcza w tak młodym wieku, o tak potężnym talencie. Wielu wierzy, że Lionel Messi nieświadomie namaścił go na swojego następcę.Z trudnej dzielnicy pod Barceloną błyskawicznie wspiął się na szczyty futbolowego świata. LAMINE YAMAL. Zaskakująca historia młodego piłkarza, który stał się inspiracją dla niejednego nastolatka grającego w piłkę.Jak to było dowiesz się z tej książki.
NAJSŁODSZA *** NIEZASTĄPIONA *** WARTA GRZECHUWszystko zaczęło się od ziarenka kakaowca, przekrętu stulecia i owianego tajemnicą przepisu na napój czekoladowy. Z czasem pokochały go znamienite kobiety: cesarzowa Sisi, po której zachowały się gigantyczne rachunki za czekoladę, czyElżbieta II, która z kolei miała słabość do torebek w kształcie tabliczki czekolady.Picie czekolady stało się szczytem mody, a nawet uzależnieniem.Jej aromat niósł się ulicami Londynu, Paryża czy Warszawy. Nazwiskanajwiększych potentatów czekoladowych: Candbury, Fry, Rowntree, Wedel były na ustach wszystkich.Czekolada zrobiła karierę w medycynie i na noblowskich salonach. SamaMaria Montessori uczyniła ją kluczem do autorskiej metody nauczania. A Roald Dahl - symbolem twórczości i spełnienia dziecięcych pragnień.Stała się też gwiazdą reklamy, czyniąc z niej sztuką. To jej uległ Alfons Mucha, tworząc plakaty w wyrafinowanym secesyjnym stylu. Słynny również stał się spot reklamowy, w którym Salvador Dal odłamuje kawałek czekolady, wkłada go do ust, a jego wąsy gwałtownie się wyprostowują i stają dęba.Sama też nie raz ulega głównie sztuce formowania i tworzenia z niej architektonicznych dzieł. I mimo że najsłynniejsi cukiernicy prześcigają się w tworzeniu dla niej przepisów, to: Julia Child, SophiaLoren i Nigella Lawson od lat zajmują w tej dziedzinie mistrzowskie miejsce.Jedno jest pewne. Gdyby nie czekolada, nie byłoby: Psychozy Alfreda Hitchcocka, croissanta, inkluzyjności w modzie, pewnego słynnego hollywoodzkiego torciku do podrasowania ego i Herkulesa Poirot.I ta pełna magii opowieść jest właśnie o tym.
W Rzezi Wołyńskiej wielu ludzi umarło podwójnie – raz w trakcie eksterminacji, a potem gdy zaginęła pamięć o nich i o miejscach ich spoczynku. Starają się ją przywracać ci, którzy ocaleli. Blizny po przeżyciu własnej śmierci; ucieczka przed ukraińskimi bandami – nawet „pod opiekę” Niemców; pamięć o tych, którzy podjęli czynny opór wobec rezunów; wdzięczność akowcom i sprawiedliwym Ukraińcom; wreszcie żal po Janowej Dolinie – nowoczesnym ośrodku zwanym wołyńską Gdynią – to wątki, wokół których swoje opowieści snuje pięcioro bohaterów książki. Ich beztroskie dzieciństwo skończyło się jednym momencie. Większość podobnych im ocaleńców na swoją opowieść czekała kilkadziesiąt lat, bo zawsze była „nie w porę” – ani za czasów PRL i jego „bratniego” ZSRR, ani po wybuchu wojny rosyjsko-ukraińskiej w 2022 r. Warto zauważyć, że wśród ocalałych z Rzezi nie brakuje osób, które przyjęły pod swój dach uciekinierów z zaatakowanej ostatnio Ukrainy. W wołaniu skrzywdzonych Wołyniaków i ich potomków nie o zemstę chodzi, ale o pamięć, prawdę i godne pochówki, których przecież nie odmówiono ofiarom Katynia, Holocaustu czy Wehrmachtu. Monika Odrobińska (1978)– dziennikarka prasowa, autorka książek Dzieci wygnane (Znak 2020) i Dzieci ocalone (Znak 2022). W reportażach „dużą historię” opowiada z perspektywy „małych historii” poszczególnych osób, rodzin, społeczności.
Autobiografia legendy mikrofonu
Głos Dariusza Szpakowskiego gości w domach Polaków od blisko 50 lat. Przez tych kilka dekad skomentował 12 mundiali i 11 mistrzostw Europy oraz 18 igrzysk olimpijskich, a jego słowa stały się ścieżką dźwiękową nadziei i rozczarowań kolejnych pokoleń kibiców.
Jako chłopak wychowany na warszawskim Powiślu marzył o rywalizacji na największych sportowych arenach. Trafił tam, choć nie w roli sportowca – został najsłynniejszym komentatorem w historii Polski.
Autobiografia Wita Państwa Dariusz Szpakowski to niesamowita podróż przez czasy chwały i mroku sportu, kręte korytarze radia i telewizji oraz pulsujące emocjami stadiony. Razem z głównym bohaterem przemierzysz świat pełen kontrastów: od powojennej Warszawy po ociekający złotem Katar.
Po drodze zajrzysz za kulisy reprezentacji, dotkniesz medali i zobaczysz łzy przegranych. Poznasz z bliska wielkich bohaterów, jak Kazimierz Górski, ale i śliskich działaczy partyjnych czy mistrzów brudnej gry w telewizji.
Jak uratował swoją pierwszą transmisję radiową? Jakie przygody przeżył z Janem Ciszewskim? Kiedy najmocniej wzruszył się na stanowisku komentatorskim i kto chciał go zniszczyć?
Po raz pierwszy Dariusz Szpakowski opowiedział swoją historię tak szczerze.
Darek jest wyjątkowy, jedyny i niepowtarzalny. Kiedy słyszysz jego głos, od razu wiesz, że gra toczy się o poważną stawkę. Autentyczność i umiejętność budowania emocji – w tym nie ma sobie równych. Lata lecą, a on wciąż nosi w sobie taką pasję, jakby komentował po raz pierwszy w życiu.
— Jan Urban
Z redaktorem Szpakowskim od początku złapaliśmy wspólny język. Był jednym z nas, żył z nami i pomagał nam w ciężkim 1982 roku porozmawiać z najbliższymi. Zawsze był prawdziwym kibicem i dobrym kumplem.
Darek rozwijał się szybko i od ponad 40 lat jest na piedestale, komentując najważniejsze wydarzenia sportowe. Z ciekawością sięgnąłem po tę książkę.
— Zbigniew Boniek
Darek to człowiek wielu talentów, osobowość, wspaniały dziennikarz. Jest wielkim komentatorem. Ale dla mnie przede wszystkim przyjacielem – znamy się od początku naszej drogi zawodowej i nigdy się na nim nie zawiodłem.
Długo czekałem na tę autobiografię i cieszę się, że wreszcie opowiedział swoją pasjonującą historię.
— Włodzimierz Szaranowicz
To nie jest zwykła autobiografia. To książka o tym, jak zmieniała się Polska, sport i media z narratorem w postaci Dariusza Szpakowskiego.
Ta historia powinna zostać zekranizowana. Tylko który aktor oddałby tembr głosu i emocje jej bohatera?
— Tomasz Ćwiąkała
„Czy ktoś dorówna Janowi Ciszewskiemu w jego niedoścignionych kreacjach komentatorskich?” – to pytanie zadawał sobie każdy kibic z mojego pokolenia.
Na tronie zasiadł Dariusz Szpakowski. Magnetyzujący głos, wciągająca ekspresja, wiedza i własne zdanie, z którym każdy z nas się liczył. Ale za niezwykłym głosem kryje się przecież człowiek – z jego ambicjami, sukcesami i porażkami.
Dzięki tej książce znajdziemy się ze Szpakiem na największych imprezach sportowych świata i przeżyjemy je wspólnie jeszcze raz! Polecam całym sercem!
— Cezary Pazura
BIOGRAFIA
Dariusz Szpakowski (urodzony w 1951 roku w Warszawie) – dziennikarz radiowy i telewizyjny, który karierę rozpoczął w latach 70. w Rozgłośni Harcerskiej, by w Polskim Radiu stać się jednym z najbardziej rozpoznawalnych głosów w kraju.
Po śmierci legendarnego Jana Ciszewskiego trafił do Telewizji Polskiej i został najpopularniejszym komentatorem nad Wisłą, debiutując w 1983 roku meczem z Finlandią. Przez lata młodsi kibice mogli go usłyszeć w popularnej grze FIFA.
Jest laureatem wielu nagród, w tym Telekamery i Super Wiktora za całokształt twórczości oraz Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski. Prywatnie mąż aktorki Grażyny Strachoty, z którą ma dwie córki: Julię i Gabrielę.
Przemysław Rudzki (urodzony w 1977 roku w Czeladzi) – zaczynał w Przeglądzie Sportowym w 2003 roku. Były redaktor naczelny tego dziennika, a także ekspert i komentator stacji Canal+, z którą związany jest od 2006 roku.
Występował w programach piłkarskich takich jak Liga+ Extra czy Misja Futbol. Prowadzi magazyny 0:0 i Noc Futbolu w Kanale Zero.
Autobiografia Dariusza Szpakowskiego to jego piąta książka. Jest autorem powieści i opowiadań: Gracz, Futbol i Cała Reszta, Zapiski z Królestwa i Bagno. Wielki fan Premier League.
Prowadzi kanał YouTube o tej tematyce o nazwie Kick Off. Prywatnie partner aktorki Katarzyny Kołeczek i dumny tata Marianny.
Błyskotliwy sukces dzieli życie Chopina we Francji na dwa, odmienne okresy. Późniejszy znamy dobrze. Od kiedy stał się bogaty i sławny, jego występy publiczne były zapowiadane na afiszach, relacjonowane i komentowane przez prasę; każdy gest, każde słowo odnotowane przez uczniów, pamiętnikarzy, diarystów. W odróżnieniu od niego pierwsze paryskie miesiące geniusza pozostają nieznane. Co robił, gdzie mieszkał, jak żył? Zamiast faktów – kilka legend notorycznie fałszywych. Biedni nie mają historii. A przecież okres przed triumfem zasługuje na lepsze poznanie: te miesiące zmieniły go jako człowieka i kompozytora. Nieznany nikomu ubogi student przedzierzgnął się w bożyszcze paryskich salonów, jednego z najzamożniejszych Polaków we Francji. Nieudany kandydat na pianistę koncertowego w (najdroższego) profesora fortepianu; kompozytor utworów przeznaczonych do wykonania w wielkich salach w autora małych form muzycznych – genialnych etiud, preludiów, nokturnów, które zapewniły mu nieśmiertelność.
Prawdziwa historia Stefana Przybylika pseud. "Gruch", jednego z trzystu szesnastu cichociemnych spadochroniarzy Armii Krajowej wyszkolonych w Anglii i zrzuconych do Polski w czasie II wojny światowej. Wielokrotnie wymykał się śmierci, nie złamały go trzy totalitaryzmy. Sowiecki w łagrach, niemiecki na środku Atlantyku i ten w gestapowskim więzieniu. Nie złamali go też stalinowscy funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa PRL. Jako ukryta opcja - w zależności od potrzeb: zachodnioniemiecka, amerykańska, angielska albo imperialistyczna - był obiektem zainteresowania służb aż do końca socjalizmu.
Zapraszamy na spacer po lubelskich blokowiskach. W tym temacie Lublin ma wiele do zaoferowania! Zajrzymy na osiedle Mickiewicza, gdzie przepaloną żarówkę zgłaszało się „klatkowemu”, i na wymykające się schematom osiedle Słowackiego. Odwiedzimy mieszkańców na Kalinowszczyźnie, Tatarach, Czechowie czy Bronowicach, powspominamy, damy się zaskoczyć historiami, malowniczymi zakątkami, niepowtarzalnymi smakami i zdjęciami z domowych albumów. Przejdziemy się wśród bloków drogą do szkoły i przedszkola, wejdziemy do kultowych sklepów i przypomnimy sobie miejsca najlepszych dziecięcych zabaw. Blokowiska z PRL mają wiele minusów, ale wciąż przyciągają nowych mieszkańców. Może czasem zbyt dobrze słychać sąsiadów, brakuje miejsc parkingowych, łazienki bywają za ciasne, ale wielu lublinian z sentymentem myśli o beztroskich latach spędzonych na trzepaku przed klatką. Macie czas? Spotkajmy się na ławce przed blokiem, gdzie współczesność miesza się magicznie z historią.
Wspólny pamiętnik napisany przez wybitnego psychoterapeutę Irvina D. Yaloma i jego żonę Marilyn Yalom, gdy zachorowała na raka. To z jednej strony głęboka analiza ludzkich emocji w konfrontacji ze śmiercią, a zarazem historia wielkiej miłości.Irvin David Yalom (ur. 1931) - amerykański lekarz psychiatra i psychoterapeuta, emerytowany profesor psychiatrii na Uniwersytecie Stanforda, jeden z głównych twórców terapii egzystencjalnej i terapii grupowej, autor licznych książek psychoterapeutycznychMarilyn Yalom (1932-2019) - amerykańska feministka i historyczka, profesorka uniwersytetu Stanforda, specjalistka w zakresie kultury francuskiej. W Polsce ukazały się jej trzy książki: Historia kobiecych piersi (Instytut Psychologii Zdrowia, Warszawa 2012), Historia miłości. 9 stuleci francuskich opowieści miłosnych (Instytut Psychologii Zdrowia, Warszawa 2013) oraz Historia żony (Aletheia, Warszawa 2019).
Skrajny eksperymentator, samotnik, pisarz niezrozumiały i hermetyczny, fikcjonalizujący swoją autobiografię do takiego wizerunku Leopolda Buczkowskiego przyzwyczaili nas i jego badacze, i on sam. Listy rodzinne pod redakcją Justyny Staroń to pierwszy tom serii książek, które mają ten obraz zweryfikować, a może nawet zmienić.Serię otwieramy edycją listów pisarza pozwalających rzucić nowe światło na tę sylwetkę, zrekonstruować na ile to możliwe biografię, odsiać legendę i fantazję od historii, osadzić tę postać i jej sztukę w życiu: zarówno tym najbardziej dramatycznym w czasach wojny i ucieczki z Podola, jak i tym wcale nie łatwym, powojennym, naznaczonym biedą, głodem, tułaczką i wieczną troską o utrzymanie rodziny. Listy wymieniane z członkami rodziny pozwalają ukazać tę postać z innej perspektywy niż dotychczas, jako osobę otoczoną kręgiem bliskich, skupioną na powszednich kłopotach i trudnościach, piszącą codziennym językiem o zwyczajnych sprawach. Przybliżają one również źródła inspiracji i sieć relacji jednego z najoryginalniejszych pisarzy i malarzy XX wieku.W kolejnych tomach będziemy docierać do archiwaliów o różnym charakterze. Koncepcje artystyczne Buczkowskiego ukażą tomy zbierające korespondencję pisarza z innymi artystami i krytykami, a także niepublikowane dotąd drobne prozy czy scenariusze filmowe oraz rozmowy i wywiady z Buczkowskim.Zebrane źródła dostarczą wiedzę o twórczości i życiu pisarza, otwierającą na jej nowe badania i próby rozumienia. Agnieszka Karpowicz, Maciej Libich, Piotr Sadzik
Ilekroć jadę na Kurdwanów ulicą Starowiślną, czuję, jak za gmachem Poczty Głównej głowa automatycznie odchyla mi się w lewo: do okna. I gdy na następnym przystanku tramwaj staje, od razu widzę: to ONA. Moja kamienica. Odkąd ze szpitala Narutowicza mama przywiozła moją trzykilogramową istność, mieszkałem tu niemal siedem lat. To była wtedy wieczność. Opowiadałem o tym domu już parę razy, toteż sądziłem, że wiem o nim wszystko. Tymczasem jesienią 2020 roku napisał do mnie z Zurychu Ami Toren. Nienaganną angielszczyzną donosił, że w wychodzącym w Tel Awiwie hebrajskim piśmie o polskim tytule Nowiny Krakowskie przeczytał mój apel o informacje na temat kamienicy w Krakowie, przy ul. Dietla 99. Pytał, czemu mnie to interesuje.
Matka, ojciec i transpłciowe dziecko – Paula Szewczyk spotkała się z nimi w 2021 roku. „Jestem na takim etapie, że wierzę, że może jeszcze to się cofnie” – mówił wtedy ojciec. „Wspieram je, ale przyznaję, że nadal z tyłu głowy mam takie: a może?…” – zastanawiała się matka. Gdy autorka wróciła do nich po czterech latach, usłyszała: „Jestem ojcem, który dzisiaj bez problemu mówi, że ma syna. (…) Tranzycja niczego mi nie odebrała w byciu ojcem. Wręcz wzbogaciła doświadczenie ojcostwa”. „Naprawdę powiedziałam ci, że urodziłam córkę i że dla mnie to się nie zmieni? – zdziwiła się matka. – Dzisiaj mówię, że urodziłam syna, tylko o tym nie wiedziałam!”. „Gdy zrozumiałem, kim jestem, byłem jeszcze za młody, żeby obawiać się, że nie wszyscy mogą to zrozumieć – wyznał transpłciowy Marcin. – Dla mnie to po prostu byłem ja i tyle”. Opowieści bohaterów są uzupełnione o rozmowy z trojgiem ekspertów w tematyce transpłciowości. Mówią o tym, jak przebiega proces tranzycji w Polsce. „Zdarza się, że osoby odkładają swoje życie na »po tranzycji«?” – pyta autorka Juliana Stradomskiego, lekarza psychiatrii. „Znam wiele takich osób, które czekają z podjęciem studiów, bo nie chcą iść na uczelnię pod starymi danymi. To wciśnięcie pauzy na życie. Chciałbym im powiedzieć: nie czekajcie”. Książkę zamykają rady, które dają bohaterowie części reporterskiej, każdy na podstawie własnego doświadczenia. Mówią między innymi: „Nie oceniaj” (ojciec). „Na wszystko trzeba czasu. Daj go sobie i dziecku” (matka). „Nie karz go za to, że jest trans” (dziecko).
Spotkajmy się jeszcze raz, czyli 30 rozmów z ciekawymi ludźmi to zbiór najbardziej interesujących wywiadów z ludźmi teatru, filmu, muzyki, rozrywki, literatury szeroko rozumianej kultury, które ukazały się na przestrzeni 10 lat na naszych łamach. W grudniu 2025 roku mija bowiem 10 lat od wznowienia druku gazety Goniec Górnośląski. Nie planując żadnej wielkiej jubileuszowej fety, pragnę jednak tę moją dekadę z tytułem zaakcentować w ten właśnie sposób wydawnictwem w formie książki.Hanna Grabowska-Macioszek
Po latach lektur zarówno świadectw Żydów, którzy w Polsce przeżyli wojnę, jak i tekstów autorstwa nie-Żydów odsłonił się przede mną obraz, z którym nie oswoiłem się do dzisiaj i który mnie przeraża – obraz głębi i zasięgu antysemityzmu polskiego społeczeństwa podczas okupacji. No i złączone z nim i równie bulwersujące zjawisko (napisałem na ten temat oddzielną książkę, pod tytułem Strach): jak można było w Polsce być antysemitą po wojnie?!
Nie wiem czy przeświadczenie, że takie pytanie jest urgujące wymaga w ogóle uzasadnienia, już choćby dlatego, że przecież połowa, z grubsza biorąc, trzech milionów polskich Żydów została wymordowana w miejscu zamieszkania, albo tuż obok, to znaczy na widoku okolicznej ludności. Czyż tego rodzaju krwawy spektakl, którego byli świadkami, nie powinien był raz na zawsze wyleczyć Polaków z antysemickich uprzedzeń? Ale żeby nie potraktowali Państwo mojego zdumienia za dowód pięknoduchostwa oderwanego od realiów i konkretów życia społecznego, pozwolę sobie zacytować polskiego chłopa, który większą część okupacji spędził w podrzeszowskiej wsi, z której pochodził, a poza tym, zasłużył się literaturze polskiej jako jeden z ważniejszych poetów XX wieku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
