Zawsze po stronie prawdy. Zawsze po stronie najsłabszych. Zawsze całym sobą.Dla jednych był najukochańszym "dziadkiem", fantastycznym szefem i świętym kapłanem, dla innych atakującym Kościół samozwańczym inkwizytorem, pragnącym zemsty ukrainożercą i skłóconym ze wszystkimi cholerykiem.Na jego pogrzebie pojawiły się osoby niepełnosprawne intelektualnie, działacze narodowi, polscy Ormianie, opozycjoniści z okresu PRL i dziennikarze, od lewej do prawej strony. Najmniej było przedstawicieli hierarchii kościelnej.Przez całe życie był niczym ogień, jakby wziął sobie do serca wezwanie z Apokalipsy: "Obyś był zimny albo gorący". I ten ogień wielu parzył: Służbę Bezpieczeństwa PRL, jej tajnych współpracowników, kościelnych karierowiczów i tych, którzy - jak uważał - w imię politycznej zgody postanowili zapomnieć o zbrodni na rodakach. Wielu mogło liczyć na jego pomoc, na rozmowę, na słowa wsparcia, na pomoc materialną, ale najwięcej poświęcił osobom upośledzonym intelektualnie. Zamieszkał z nimi w Radwanowicach i to było miejsce, gdzie najczęściej się uśmiechał.Pierwsza biografia ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego to opowieść o człowieku, który - nawet za cenę odrzucenia i materialnego ubóstwa - żył w zgodzie z własnym sumieniem, odważnie i radykalnie."Wielu wolałoby omijać szerokim łukiem nierozwiązane problemy z przeszłości Kościoła i Polski, ale on nie potrafił milczeć, nie umiał zejść z tej drogi. Płacił za to ogromną cenę samotności i niezrozumienia" - powiedział na jego pogrzebie bp Damian Muskus.
Krzysztof Medyna, nestor polskiego jazzu, urodził się 18 kwietnia 1949 roku w Jeleniej Górze. Wychowywał się w rodzinie o wieloletnich tradycjach muzycznych. Jego dziadek, Aleksander Szwarc, był przedwojennym dyrygentem Reprezentacyjnej Orkiestry Wojska Polskiego. Matka studiowała pianistykę w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie (dziś: Uniwersytet Muzyczny im. Fryderyka Chopina). W latach siedemdziesiątych był członkiem m.in. Quidam Jazz Quartet oraz współzałożycielem grupy Breakwater. W tym czasie był także kierownikiem zespołu akompaniującego Jerzemu Połomskiemu na trasach w Polsce, Czechosłowacji, NRD i Związku Radzieckim. Do USA wyjechał w styczniu 1982 roku, gdzie jako profesjonalny saksofonista nawiązał współpracę z hermetycznym środowiskiem jazzowym Nowego Jorku. W lutym 2007 roku wraz z kwintetem Komeda Project wziął udział w nagraniu płyty Crazy Girl. W 2009 roku koncertował wspólnie z wybitnym polsko-amerykańskim pianistą jazzowym Adamem Makowiczem.
UWIELBIANA, POŻĄDANA I SAMOTNA. PORYWAJĄCA BIOGRAFIA LEGENDARNEJ DIWY
Była jedną z najbardziej pożądanych kobiet swoich czasów. Jej zachwycające arie operowe rzucały na kolana tłumy.
Jaka jest prawda?
Ukochana primadonna, schodząc ze sceny, stawała się porywcza i wybuchowa. Z wyrachowaniem zdradzała męża. Los nie pozostawał jej dłużny. Arystoteles Onassis - najbogatszy wówczas człowiek na świecie - zmusił Callas do ukrywania ciąży, a później dziecka, które zmarło kilka dni po porodzie. Wreszcie porzucił ją dla Jacqueline Kennedy. Życie Callas to opowieść o wzlotach i upadkach. O licznych skandalach, samotności i odrzuceniu. O złotej erze opery, triumfach na legendarnych scenach La Scali i Metropolitan Opera oraz o współpracy z największymi artystami epoki.
Modrić. Najlepsi piłkarze świata Wczesne dzieciństwo Luka Modrić spędził na zboczach gór Welebitu, gdzie z ukochanym dziadkiem wypasał kozy. Te spokojne dni skończyły się wraz z wybuchem wojny. Po tragicznej śmierci dziadka rodzina przeprowadziła się do najbliższego miasta. I tam osamotniony chłopiec odkrył swoją miłość: piłkę nożną. Jeśli tylko było w miarę bezpiecznie, Luka całymi dniami ćwiczył z piłką na hotelowym parkingu. Był świetny. Cierpliwie szlifował swój talent. Aż któregoś dnia trenerzy lokalnego klubu zaprosili go na trening. I to był początek. Ta książka opowiada o chłopcu, który dzięki wielkiej determinacji stał się prawdziwą supergwiazdą takich klubów jak Dinamo Zagrzeb, Tottenham czy Real Madryt, którego barwy reprezentuje nieprzerwanie od 2012 roku. Luka już jako dziesięciolatek miał marzenie: grać w reprezentacji Chorwacji i przynieść jej chwałę. Sukcesy nie przychodziły jednak od razu. Był dobry, ale musiał być wybitny, aby osiągać swoje cele. Codziennie więc trenował i sumiennie wykonywał wszystkie zalecenia trenerów. I uczył się zachowywać spokój w ogniu walki. Nie bać się o wiele większych i silniejszych chłopców. I nawet po zwycięstwie Luka powtarzał sobie: Mogę być jeszcze lepszy. Mogę myśleć jeszcze szybciej... Modrić udowadnia, że jeśli jest się wytrwałym, można spełnić każde marzenie. Ten filigranowy pomocnik wiele razy słyszał, że jest za mały, za słaby. A przecież sprostał każdemu wyzwaniu. Z tej emocjonującej opowieści dowiesz się, jak wielkim hartem ducha wykazuje się Luka, który doskonale wie, że w piłce nożnej najważniejsza jest umiejętność gry zespołowej. Aby zwyciężyć, potrzebna jest cała drużyna! Modrić: Przyjęcie, zwód w prawo i strzał!
Iniesta. Najlepsi piłkarze świata Andres Iniesta jest uważany za jednego z najlepszych piłkarzy swojego pokolenia i jednego z najwspanialszych pomocników wszech czasów. Jego dominacja w środku pola jest bezdyskusyjna. Ma na koncie wiele świetnych asyst i pięknych goli, a lista jego trofeów jest długa: dziewięć tytułów mistrzowskich La Liga, cztery puchary Ligi Mistrzów, Piłkarz Roku UEFA, Najlepszy Zawodnik Mistrzostw Sezonu, Drużyna Roku UEFA i ścisła czołówka w dwóch plebiscytach Złota Piłka. Doprowadził Barcelonę do zdobycia wielu tytułów mistrzowskich. Dzięki tej książce odkryjesz początki niezwykłej kariery hiszpańskiego pomocnika. Dowiesz się, jak szybko ujawnił się talent Andresa, który już jako sześciolatek był uważany za najlepszego piłkarza w rodzinnej Fuentealbilli. Wkrótce stanął przed ogromną szansą: otrzymał miejsce w La Masii, młodzieżowej akademii klubu FC Barcelona. Był wtedy małym chłopcem, bał się rozłąki z rodziną, ale już wiedział, co chce robić w życiu. Trenować, grać, zwyciężać. I cały czas uczyć się od najlepszych. Przeczytasz również, jaki Iniesta jest naprawdę: pracowity, konsekwentny, czasami nieco zbyt skromny, wciąż dążący do doskonałości. Jego marzenia spełniały się wielokrotnie, ale zawdzięczał to swojej pracy i ciągłym, niekończącym się treningom. I zawsze widział, że ma do osiągnięcia coś więcej. Przekonasz się też, co w prawdziwym futbolu rzeczywiście się liczy i jak to się dzieje, że zawodnicy w drużynie wydają się rozumieć bez słów. Katalońskiemu pomocnikowi zdobywanie trofeów nigdy się nie znudzi!
Suarez. Najlepsi piłkarze świata Luis Suarez, zwany najbardziej zabójczym snajperem na świecie, to jeden z najlepszych środkowych napastników XXI wieku. Kibice go uwielbiają. A on robi to, co kocha najbardziej: gra w piłkę i zdobywa bramki. Co o nim wiadomo? Że pochodzi z Urugwaju, ma za sobą długą i krętą drogę na szczyt, pełną wzlotów, upadków, łez, gniewu i ciężkiej pracy. Jego historia stanowi wspaniałą inspirację dla młodych fanów futbolu! Na kartach tej książki znajdziesz prawdziwą opowieść o Suarezie. Dowiesz się, jakim był dzieckiem - zadziornym, walecznym kilkulatkiem, który za wszelką cenę chciał wygrywać nawet ze starszymi i silniejszymi chłopakami. Prześledzisz ścieżkę jego kariery, pierwsze treningi z wujkiem El Chango, a później kolejne kluby: Urreta, Nacional, Groningen, Ajax... Zobaczysz, jak ciężką pracą nad doskonaleniem naturalnego talentu przekuwał marzenia w mistrzowską grę. W życiu Luisa były także mroczniejsze chwile, popełniał poważne błędy, zdarzały mu się bolesne upadki. Jednak najważniejsze było to, w jaki sposób się z nich podnosił i stawał coraz silniejszy i dojrzalszy. Dzięki tej książce przekonasz się, że upartemu Urugwajczykowi sukcesy nie zawsze przychodziły łatwo. Ale nawet w trudniejszych chwilach, gdy musiał płacić za błędy, wiedział jedno. Był piłkarzem. To wszystko, czego był pewien. Był winien kibicom i kolegom z drużyny, aby dać z siebie wszystko. Żaden z obrońców nie miał szans. Luis był dla nich zwyczajnie zbyt szybki!
Nie tylko Bałtyk oddziela Polskę od Szwecji. Jeszcze większą barierę tworzy diametralnie inne myślenie o wychowaniu dzieci, obowiązkach rodziców i roli państwa opiekuńczego, które uosabiają nauczyciele, pracownicy socjalni, sędziowie i urzędnicy.Wielu Polaków przeżywa tu szok kulturowy: Szwedom obce jest nakazywanie czegoś dzieciom, besztanie ich czy ograniczanie ich wolności, nie wspominając o karach fizycznych. Pojawia się nieufność: "Pamiętaj, jak w socjalu wezmą ci dziecko, to już po nim!". I strach, gdy szwedzcy urzędnicy zapraszają rodzinę na spotkania, sprawdzają, jak żyje.Maciej Czarnecki, przeplatając opowieści o losach polskich dzieci i rodziców w Szwecji, napisał wielowymiarowy reportaż o zderzeniu naszej mentalności ze skandynawskimi procedurami i tradycjami wychowawczymi.
Gdyby nie oni, większość przestępców chodziłaby na wolności do końca swych dni, poszkodowani nie mieliby jak dochodzić sprawiedliwości, a świat, w którym żyjemy, byłby znacznie bardziej niebezpieczny.
Oni. Operacyjniacy. Oczy i uszy policji. Patrzą na to, na co wielu wolałoby nie patrzeć. Słuchają o tym, czego czasem słuchać nie sposób. Godzinami, miesiącami, latami. Żmudnie sprawdzają, analizują, raportują. Często kosztem czasu wolnego, zainteresowań, życia rodzinnego. Nierzadko marzną w terenie. Zdarza się, że dostają od podejrzanego pod żebro… albo cios w plecy, od systemu, któremu służą.
Były policjant Michał Łańko i autor kryminałów Adrian Ksycki łączą siły w wyjątkowym projekcie – true crime powstałym na bazie rozmów z policjantami, którzy pracowali przy głośnych sprawach kryminalnych. Operacyjniak to nie jest kolejna fabuła o tym, jak nie było, ale mogło być. To opowieść o tym, jak było, podana w atrakcyjnej formie relacji charyzmatycznego sierżanta Młodziana – symbolu wszystkich operacyjnych, dla których służba jest misją.
Książę Józef Poniatowski. Romantyczna legenda
W roku 2024 mija 211 lat od bohaterskiej śmierci Księcia Józefa Poniatowskiego w Bitwie Narodów pod Lipskiem. Były oficer austriacki, zakończył życie jako Marszałek Francji, żołnierz i wódz polski, stając się symbolem patriotyzmu i honoru. Jego los, pełen odwagi i poświęcenia dla Ojczyzny, zainspirował do stworzenia tej książki. Książka powstała z tęsknoty za wzorcem osobowym, typem romantycznego bohatera – patrioty, którego próżno by szukać we współczesnych czasach. Autor snuje opowieść o życiu Księcia Józefa, opierając się na swojej prywatnej kolekcji pamiątek. Kolekcjonowanie stało się dla niego nie tylko pasją, ale i hołdem wobec historii – próbą przywrócenia pamięci o człowieku, który w czasach upadku Rzeczypospolitej pozostał wierny wartościom, które dziś tak łatwo zanikają.
A może zakochasz się w Górach Izerskich jak bracia Carl i Gerhart Hauptmannowie i porzucisz wszystko, by zamieszkać w Szklarskiej Porębie? Zapierająca dech w piersiach zimowa aura na Polanie Jakuszyckiej nie pozostawi Ci wyboru - założysz narty i rozpoczniesz najwspanialszą przygodę. Zajmiesz miejsce w pociągu na stacji w Jeleniej Górze i wysiądziesz dopiero pod samą Szrenicą. Wieczorem odpoczniesz w leczniczych źródłach w Świeradowie-Zdroju, a potem przyjmiesz zaproszenie na kolację od Wlastimila Hofmana i jego żony Ady. Zatopisz się w niezwykłych opowieściach o nieistniejącej wsi Gross-Iser, skarbach Szczeliny Jeleniogórskiej, strażnicy WOP Orle i skrytkach Grundmanna. Z głową pełną historii w dalszą podróż udasz się ciężarówką LIAZ, która zabierze Cię prosto do Huty Szkła Kryształowego "Julia" i Koenova-Pichovic, gdzie z latarni morskiej Jry Cimrmana dojrzysz samego Franka Dolasa, rozpętującego właśnie II wojnę światową! Ponad 30 fantastycznych historii czeka na odkrycie.
Dokonuje się właśnie zasadnicza zmiana kulturowa. Dominujący przez dekady model sukcesu, produktywności i dążenia do celu ulega erozji, odsłaniając pokłady tego, co słabe, niedoskonałe, nieudane, zwyczajne. W sferze publicznej pojawia się przyzwolenie na okazywanie własnej niemocy i bezsilności. Porażka przestaje wzbudzać wstyd, coraz częściej bywa postrzegana jako jedno z najbardziej powszechnych i zarazem twórczych doświadczeń. Autorka stawia pytania o jego wymiary – jak przegrywać we własnym stylu, czerpać satysfakcję z porażki, ale i jak używać jej do forsowania zmiany społecznej. Zastanawia się nad wywrotowym potencjałem bezsilności, która czerpie siłę z intuicji i niepokoju.
W pasjonującym eseju Agnieszka Dauksza przygląda się strategiom oporu i taktykom przetrwania – przewodniczkami w tych poszukiwaniach są performerki, osoby publiczne, artystki, postacie literackie oraz zwierzęta. Na przykład meduzy, które łącząc swoje komórki, wyznaczają trop w dążeniu do „my” przekraczającego wrogość i osobnicze podziały.
Autorka pyta, co to znaczy być osobą nieznaczną, i pisze, dlaczego właśnie odczucie tego stanu może pomóc w przetrwaniu wielogatunkowej wspólnoty.
Sara Schenirer (1883–1935) była inicjatorką i założycielką sieci nowoczesnych szkół ortodoksyjnych dla dziewcząt Bejs Jakow. Pochodziła z krakowskiej rodziny, w której ojciec był zwolennikiem cadyka z Bełza. Wykształcenie zdobyła w polskiej szkole powszechnej. W domu pogłębiała swą wiedzę z zakresu religii żydowskiej, a na wykładach publicznych zdobywała świecką edukację. Pierwszą szkołę dla żydowskich dziewcząt założyła we własnym mieszkaniu w 1917 r. Pod koniec lat 30. działało już ponad 250 placówek Bejs Jakow (także poza granicami Polski), w których kształciło się ponad 40 tys. dziewcząt. SaraSchenirerjako inicjatorka ruchu jużza życia stała sięlegendą w środowisku ortodoksyjnym. Jej postać była otoczona czcią, nazywano ją matką sukcesu szkół Bejs Jakow. Tom zawiera następujące dokumenty osobiste Sary Schenirer: 1) niepublikowany dotychczas rękopis polskojęzycznego dziennika z lat 1908–1913 (edycja na podstawie rękopisu pozostającego w zbiorach prywatnych); 2) pamiętnik z lat 1883–1927, opublikowany w jidysz w Gizamlte szriftn (Łódź 1933 r.) częściowo pod tytułem Bleter fun majn lebn (Kartki z mojego życia),a częściowo Funfcejn jor fun Beis Jakow (Piętnaście lat Bejs Jakow); 3) ostatni list Schenirer do uczennic, napisany tuż przed śmiercią, który można traktować jako jej testament, opublikowany w jidysz w drugim wydaniu Gizamlte szriftn. Polskojęzyczny dziennik to sensacyjny dokument ujawniający pewne fakty konsekwentnie przemilczane w oficjalnej biografii Szenirer. Z kart dziennika Schenirer wynurza się wizerunek młodej, ambitnej kobiety, niezależnej finansowo (pracuje jako krawcowa). Przywiązuje dużą wagę do wszechstronnego rozwoju intelektualnego, poprzez uczestnictwo w polskich wykładach publicznych (w tym feministycznych), kursach oraz lektury. Ma przekonanie o powołaniu do spełnienia pewnej misji wśród kobiet żydowskich, ale patrząc szerzej widać u niej ogromną chęć bycia użyteczną dla społeczeństwa (odbywa kursy sanitarne). Jest głęboko wierząca i sprawy religii traktuje bardzo poważnie, jednak jest w stanie zbuntować się przeciw tradycji, jeśli ta ogranicza ją zbyt mocno i uniemożliwia realizację głównych celów życiowych. Poza tym Schenirer na kartach dziennika jawi się jako osoba niepokorna, dowcipna, nieunikająca rozrywek (teatr, regularne jeżdżenie do kurortów, uprawia turystykę, nawet uczy się grać w karty). Ważnym wątkiem jest także swatanie jej przez rodziców i ślub z człowiekiem, którego nie kocha oraz rozpad tego związku. Natomiast pamiętnik jidyszowy wraz ze wspomnieniem podsumowującym 15 lat pracy Bejs Jakow stanowią zarys dziejów ruchu widzianych z perspektywy jego założycielki. Prawdopodobnie do stworzenia oficjalnej wersji swojego życiorysu Schenirer wykorzystała prowadzone w języku polskim zapiski w dzienniku, ale poddała je daleko idącemu opracowaniu. Tekst pamiętnika pisany jest z punktu widzenia twórczyni nowych koncepcji edukacyjnych, pragnącej historią swego życia wyjaśnić kierujące nią ideały oraz podstawowe założenia proponowanych rozwiązań. Jego twórczyni i przywódczyni szkół religijnych dla dziewcząt w pełni utożsamiając się ze stworzonym przez siebie dziełem i traktując swój pamiętnik jako rodzaj pouczenia dla uczennic, exemplum właściwej drogi życiowej, autobiograficzne fragmenty poddaje ostrej autocenzurze. Brak tu szczegółów z życia osobistego: w ogóle nie wspomina o nieudanym małżeństwie i rozwodzie, wydarzeniach stanowiących obszerną część dziennika, nie ma też zapisków zabarwionych poczuciem humoru, charakterystycznych dla tekstu polskojęzycznego. Publikacją pamiętnika autorka chciała dokonać podsumowania swego życia i przekazać potomnym najważniejsze myśli. Przy opracowaniu powyższych dokumentów uwzględniony został wykorzystywany dotychczas w niewystarczającym stopniu materiał archiwalny dotyczący Schenirer i jej najbliższej rodziny, taki jak akty USC, rejestry ludności oraz inne dokumenty.
Góry są dla wielu osób miejscem symbolicznego przekraczania siebie, swoich ograniczeń – tych fizycznych, ale i wewnętrznych. Sporo osób marzy o zdobywaniu szczytów, ale przerasta je szereg trudności. Uważam, że najlepszą motywację stanowią żywe przykłady osób, które te lęki przełamują, a ograniczenia traktują jako wyzwania. Ania Makowska mogłaby się poddać i z powodu swojej niepełnosprawności wrzucić górskie szaleństwa do szuflady z podpisem „niemożliwe”, a zamiast tego żyje w pełni – na równinach i na górskich szlakach. Może być inspiracją zwłaszcza do zrobienia tego pierwszego kroku, do wyjścia z domu i zawędrowania jak najdalej. Bo pomagać można mądrze, budując sprawczość, a nie wyręczając.
To książka również o tym, że warto podejmować najśmielsze wyzwania, bo mając obok siebie pomocne osoby, można dokonywać rzeczy z pozoru niemożliwych. To dla mnie zaszczyt, że ekipa „Razem na szczyty” trafiła do Fundacji Poza Horyzonty, tworząc ważną jej część.
A co do Ani – 27 szczytów Polski? Nie ma sprawy! Ograniczenia są głównie w naszej głowie.
Anna Makowska:
Urodziłam się z mózgowym porażeniem dziecięcym, wskutek tego jestem osobą niepełnosprawną z niedowładem kończyn dolnych. […]
Moją pasją są też wycieczki po górach. W latach 2012-2014 brałam udział w projekcie „Niepełnosprawni w górach – Razem na szczyty”. Był to projekt realizowany przez Fundację Jaśka Meli Poza Horyzonty. W ramach tego projektu wraz z wolontariuszami oraz górskimi przewodnikami zdobyłam 27 z 28 szczytów Korony Gór Polski (nie zdobyłam tylko Rysów – najtrudniejszego ze szczytów). Na szczyty Korony Gór Polski wchodziłam we wszystkich porach roku i w różnych warunkach pogodowych. […]
Długo dojrzewałam do tego, aby ostatecznie podjąć decyzję o napisaniu tej książki. Zaczęłam pisać, bo chciałam, aby:
– książka była wspomnieniem, pamiątką pięknej górskiej przygody, w której miałam szczęście uczestniczyć;
– książka była też podziękowaniem dla twórców projektu „Niepełnosprawni w górach – Razem na szczyty”, uczestników, wolontariuszy, przewodników górskich i wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób pomogli mi spełnić moje marzenia o pieszych wycieczkach w góry;
– książka stała się motywatorem dla tych niepełnosprawnych i pełnosprawnych, którzy myślą o wybraniu się w góry, ale jeszcze boją się różnych przeciwności.
Książkę Mój Mount Everest czyli Korona Gór Polski napisałam również dlatego, żeby opowiedzieć czytelnikom o tym, że góry są dostępne dla osób z niepełnosprawnością, że osoby mające niepełnosprawność ruchową czy sensoryczną radzą sobie w górach nie gorzej niż osoby pełnosprawne. Wystarczy tylko dać im szansę i pomóc w realizacji celu.
(fragmenty książki)
Między mocarstwami trwa wojna systemowa o kształt przyszłego świata. Polska pilnie potrzebuje więc odpowiedniej strategii, by sobie w nowej epoce poradzić.
Jacek Bartosiak, czołowy polski ekspert od geopolityki, analizuje aktualną sytuację globalną i rozpisuje w kilku wariantach strategię dla naszego kraju na najbliższe kilkanaście lat.
Jakie są najbardziej prawdopodobne scenariusze eskalacji konfliktu Chin ze Stanami Zjednoczonymi? Co z agresywną Rosją?
Jaki kierunek musi przyjąć Unia Europejska i co się stanie, jeśli tego nie zrobi?
Czy Polska powinna się kierować swoim interesem, czy niejasno określonym "interesem światowym"?
Jaką pozycję powinniśmy zająć w przypadku wybuchu otwartego konfliktu między supermocarstwami?
Czy można w ogóle rozwiązać polską "kwadraturę koła", czyli poprawić nasze położenie wobec Rosji i Niemiec, zmienić układ peryferyjny wobec państw starej Unii, uzyskać większą niezależność decyzyjną od USA, ale zachować amerykański wpływ na bezpieczeństwo Europy?
Nie nastąpił koniec historii. Jak mamy przetrwać w nowym średniowieczu? "Nigdy nie dopłyniemy do końca historii, nie weźmiemy się za ręce w geście wiecznego pokoju i nie będziemy mogli żyć bez rywalizacji" - pisze Bartosiak. Świat znalazł się na krawędzi wielkiej wojny. Ale póki ta jeszcze nie wybuchła, polska klasa polityczna powinna przetrzeć oczy, przystąpić do działania, zawrzeć ze społeczeństwem nowy kontrakt społeczny, aby nie ucierpieć w starciu supermocarstw.
Jak to uczynić? O tym właśnie jest książka Jacka Bartosiaka, napisana z rozmachem i polotem, a przede wszystkim z wiarą, że Polak nie musi być mądry dopiero po szkodzie.
Ważna i świetnie napisana książka, która przypomina o jednej z największych morskich tragedii w historii wojen.1 maja 1915 roku statek "Lusitania", luksusowy i najszybszy wówczas liniowiec oceaniczny, wypłynął z Nowego Jorku, kierując się do Liverpoolu. Pasażerowie czuli się zaskakująco swobodnie, choć zdawali sobie sprawę, że Niemcy ogłosili, że wody wokół Wielkiej Brytanii są strefą wojny, a niemieckie U-booty od miesięcy polowały na statki na północnym Atlantyku. Kapitan "Lusitanii" William Thomas Turner wierzył głęboko w dżentelmeńskie zasady prowadzenia wojny, które przez ostatni wiek chroniły przed atakami statków cywilnych. Jednakże Niemcy postanowili zmienić reguły gry, a Walther Schwieger, kapitan Unterseeboot-20, nie mógł się doczekać, aby rozpocząć akcję. Gdy U-20 i "Lusitania" zmierzały w kierunku Liverpoolu, wiele różnorodnych czynników - takich jak nieposkromiona pycha załogi, mgła czy pilnie strzeżona tajemnica - doprowadziły do tragedii.Erik Larson udowadnia, jak bardzo się mylimy, sądząc, że wiemy wszystko na temat tej katastrofy. Narracja, prowadzona na przemian z punktu widzenia myśliwego i zwierzyny, odmalowuje portret Ameryki u szczytu Ery Postępowej i przypomina wiele barwnych postaci takich jak sławny bostoński księgarz Charles Lauriat, Theodorate Pope, pionierka wśród architektek, czy pogrążony w żałobie prezydent Woodrow Wilson.Larson to dziennikarz specjalizujący się w literaturze faktu, ale jego książki czyta się jak powieści. To znakomita książka, całkowicie pochłaniająca. George R.R. Martin2 wydanie - wznowienie.
Debiut literacki Macieja Łopuszyńskiego to pozycja niezwykła pod wieloma względami. Zabiera czytelników wporuszającą podróż po zakamarkach świata osoby, która napoczątku lat dwutysięcznych trafia dowarszawskiego Mokotowskiego Oddziału Dziennego Mokotowskiego Centrum Zdrowia Psychicznego przy ul. Grottgera. Autor opisuje świat, wktórym muzyka splata się zblokowiskami lat dziewięćdziesiątych, relacje zkobietami imiłość zchaosem ihałasem doświadczanym wraz znawrotami choroby, acodzienne życie znieustającą walką osiebie. Autor, jak sam mówi, należy dojednego procenta społeczeństwa, uktórego zdiagnozowano schizofrenię paranoidalną. Ta choroba wcale nie jest taka straszna podkreśla nakartach powieści, odkrywając przed czytelnikami arkana doświadczanego przez siebie świata, niekiedy niepokojącego, niekiedy pełnego spokoju, aniekiedy bardzo uważnej obserwacji... Świata jedynego wswoim rodzaju.
Stanisław Wyspiański, nazywany czwartym wieszczem, to postać, która niezmiennie fascynuje kolejne pokolenia. Choć jego życie było krótkie – zmarł w wieku 38 lat – pozostawił po sobie niezwykle bogaty dorobek artystyczny. Jego prace, pełne oryginalnych pomysłów i nowatorskich rozwiązań, do dziś inspirują, zaskakują i zmuszają do refleksji nad ich przesłaniem. Był twórcą wszechstronnym, łączącym różne dziedziny sztuki: malarstwo, rysunek, projektowanie witraży i wnętrz, architekturę, a także grafikę użytkową, jak typografia czy plakaty. Nie ograniczał się jednak do sztuk plastycznych – równie istotne miejsce w jego twórczości zajmowały dramaty, poezja oraz przekłady literackie.
Wyspiański wyprzedzał swoją epokę zarówno w treści, jak i formie. Jego wizjonerskie podejście do sztuki uwidaczniało się w dążeniu do jej integracji – idei szczególnie propagowanej przez twórców czasów secesji. Łączył w swoich dziełach różnorodne środki wyrazu, tworząc artystyczne wizje, które można określić mianem całościowych i wielowymiarowych. Jego twórczość, pełna innowacji, symboliki i subtelnych odniesień, stała się nie tylko świadectwem epoki Młodej Polski, ale i inspiracją dla przyszłych pokoleń.
Album, napisany i opracowany graficznie przez historyczkę sztuki Lubę Ristujczinę, to wciągająca opowieść o życiu i pracy jednego z najwybitniejszych artystów polskiego modernizmu. Publikacja odkrywa tajemnice jego twórczości, przybliża źródła inspiracji i detale warsztatu, a liczne reprodukcje, w tym także mniej znane dzieła, pozwalają spojrzeć na jego twórczość z nowej perspektywy.
A nam kusa sukmana to zbiór felietonów powstałych w latach 2023-24, które w znacznej części ukazały się na łamach czasopism.
Kurza stopa!
Tytułowa „kurza stopa” to chyba najłagodniejsze z przekleństw, jakie cisną się na usta, gdy słucha się prezesa naszego banku centralnego, a zwłaszcza, gdy potem konfrontuje się jego słowa z realiami, innymi niż te tworzone na użytek TVP. Wprawdzie jest jeszcze przekleństwo „kurka wodna”, ale ponoć zarezerwowano je dla literatów, więc zwykłym zjadaczom chleba pozostaje kurza stopa. To taka hipotetyczna stopa NBP.
Nasz prezes centralnego banku jest z jednej strony mało skomplikowanym osobnikiem, bo wiadomo, iż powie, jak nam dobrze; pomacha przy tym rękoma, popuka się w głowę niezbyt mocno, byśmy nie usłyszeli, że jest pusta. Wszyscy mogliśmy się o tym przekonać wielokrotnie, bo jest przewidywalny, czego nie należy mylić z przewidującym. Nawet kierunków rozwoju sytuacji w zakresie spadku wartości złotego nie przewidział: kiedy mówił, że grozi nam zbyt niska inflacja, okazało się, że ta hydra zaciska nam pętlę na szyi, z mocą, której nie doświadczaliśmy od lat; a młode pokolenie – to już w ogóle nigdy. Szczególny popis jako stand-uper dał prezes na spacerniaku, chyba gdzieś nad morzem, skąd – gdyby nie jego nadzwyczaj rezolutna żona – musiałby ulotnić się chyba chyłkiem i biegiem.
Na swoich konferencjach prasowych, na których pewnie nikt obok niego wystąpić nie chce (jak to było w zwyczaju za poprzednich prezesów NBP), opowiada więc o tym, jak nam jest dobrze. I jeszcze o tym, że tylko głupcy tego nie dostrzegają. Nie widzą na przykład „wungla” w składach opałowych, którym są one – te składy – wręcz zawalone. Prezes głównego banku kraju został namaszczony na to stanowisko przez – a jakżeby inaczej – prezesa naczelnego, prezesa wszystkich prezesów, ba! wszystkich Polaków. À propos tego namaszczenia: prezes namaszcza, co jest przejawem wielkiej miłości do danej osoby, ale też odbiera namaszczenie, co oznacza z kolei kłopoty wcześniej namaszczonego. Prezes albo kocha, albo nienawidzi, nie zna stanów pośrednich, przy czym kłopoty osobnika z cofniętym namaszczeniem, niczym klątwa, rozciągają się na całą jego rodzinę i następne pokolenia. Mógł się o tym przekonać szef NIK-u, który dość szybko z kryształu przerodził się – w opinii prezesa – w szwarccharakter.
Prezes nie jest w NBP sam. Dostał do pomocy wiernych kompanów, co skutkowało tym, że do niedawna wszyscy głosowali jak szef. Pod dyktando naczelnego, można to łatwo sprawdzić, zapoznając się z protokołami z głosowań wychodzącymi po pewnym czasie na światło dzienne. Większość z drużyny prezesa to partyjni nominaci, których nazwiska nic nie mówią znawcom zagadnień bankowych, albo też osoby słynne z zupełnie innych, czyli politycznych, wcześniejszych aktywności. Ostatnio pojawili się w Radzie Polityki Pieniężnej ludzie, którzy mają odwagę – a ta odwaga wynika z kompetencji, jakie posiadają w zakresie polityki pieniężnej – by głosować inaczej, niż wskazuje prezes. Ostatnie oświadczenia najnowszej członkini RPP wskazują, że może być ciekawie, choć prezes i partyjni nominaci zachowują większość.
Gdzie te czasy, gdy – bez wielkiej przesady – świat wstrzymywał oddech przed wystąpieniem szefa polskiego banku centralnego? Wtedy to wystąpienie miało wartość, coś z niego wynikało. Tak było na przykład w czasach, gdy – jak to można zobaczyć na archiwalnych zdjęciach – obecny szef z prezesem wszystkich prezesów maszerowali z antysystemowym transparentem i palącą się kukłą ówczesnego prezydenta. Tak i dziś prezes NBP stawia się na każde wezwanie na Nowogrodzką, by pokazać swoją zależność, swoje chodzenie na niezbyt długiej smyczy.
Krzysztof Kloc nie tylko wychodzi daleko poza najczęściej przywoływaną przez badaczki i badaczy Wyprawę w Dwudziestolecie , odwołując się do wielu nieznanych lub marginalizowanych wypowiedzi noblisty, ale także daje dowód znakomitej znajomości epoki, swoistego zmysłu historycznego, pozwalającego mu umieszczać losy swojego bohatera w wcale nieoczywistych kontekstach, dokonuje ciekawych porównań np. zestawiając postaci Józefa Mackiewicza, Jerzego Stempowskiego z Czesławem Miłoszem. Choć tekst, jak zastrzega Autor, nie jest pełną intelektualną biografią Miłosza, stanowi jednak, to moje dopowiedzenie, ważny głos w dyskusji o jego miejscu w kulturze polskiej, w jej różnych, korespondujących ze sobą wymiarach. Prof. dr hab. Rafał Stobiecki, Uniwersytet Łódzki Krzysztof Kloc zastrzega, że jego książka jest skromnym, niecałościowym zbliżeniem: jest to wyraz uczciwości intelektualnej i pokory, stanowi ona bowiem oryginalną formalnie z prawdziwego zdarzenia biografię intelektualną (gatunek u nas raczej mało popularny). Niby ramy to Dwudziestolecie, niby nie mówi się w książce o poezji Miłosza a jednak: mamy tu Miłosza z krwi i kości. Do tego, pokazanego bezkompromisowo i świeżo, uczciwie. Dr Jacek Hajduk, Uniwersytet Jagielloński To naukowy esej, rzeczowy i treściwy, zarazem bardzo przyjazny czytelnikowi. Język wykładu w każdym miejscu pozostaje wzorcowy, świadomie podarchaizowany, podobnie składnia, jak u starych mistrzów, ale bez wpadania w przesadę. Książka do wielokrotnego czytania i powrotów. Nie jest to pieśń pochwalna ku czci, ale może rozkochać w Miłoszu. Można też Poetę po tej lekturze znienawidzić. Dr Robert Spałek, Instytut Pamięci Narodowej Spis treści Od autora 1 Polska, Polacy, Polskość 2 Wilno: ni to Polska, ni to nie Polska, ni to Litwa, ni to nie Litwa 3 Piłsudski i państwo 4 Dmowski i nacjonalizm 5 Inteligencja i intelektualiści 6 Katastrofizm i marksizm Bibliografia Krzysztof Kloc (ur. 1989), historyk, profesor w Instytucie Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Interesuje się historią Polski XX w., ze szczególnym uwzględnieniem dziejów Dwudziestolecia i obozu piłsudczykowskiego, losami polskiej inteligencji i historią środowiska Kultury Jerzego Giedroycia oraz biografistyką tego okresu. Autor m. in. wielokrotnie nagradzanej biografii ambasadora Michała Sokolnickiego (2018) oraz wydanej w Ośrodku Myśli Politycznej książki Piłsudski. Studium fenomenu Komendanta (2021). Edytor i wydawca źródeł.
Esej, w którym autor z wielką erudycją ukazuje Marzec jako zdarzenie powiązane z Zagładą. Choć te dwa wydarzenia w polskiej historii mają swoją specyfikę, kontekst i w wielu aspektach nie da się ich porównywać (liczby, realia społeczne i etyczne dylematy), obydwa stały się fundamentalne dla naszej tożsamości; dotykają nie tylko tych, którzy byli ich uczestnikami lub świadkami, ale i kolejnych pokoleń. Sławomir Buryła wyznacza cztery płaszczyzny, w których podobieństwa między Marcem a Zagładą stają się szczególnie widoczne: pierwsza to retoryka tekstów publicystycznych i politycznych wystąpień, druga – przestrzeń dzieł sztuki, trzecia – pamięć ofiar i czwarta – pamięć zbiorowa. Książka jest zatem w dużej mierze szkicem o pamięci narodu, tej problematycznej i bolesnej.
Forma wybrana przez autora w pełni oddaje jego intencję i postawę badawczą: zagadnień tak obszernych jak Marzec (o których powiedziano już wiele, ale których wciąż nie można uznać za tematy omówione i zamknięte) nie da się przedstawić inaczej niż przez mapowanie, zestawianie, skojarzenia. Praca ta to jednocześnie rodzaj niewielkiej encyklopedii Marca – zestawia wiele perspektyw i faktów, które autor stara się oddzielić od późniejszych interpretacji i narosłych mitów. Każdy rozdział to niemal osobny esej z mnóstwem świadectw, skontrastowanych stanowisk, zebranych z różnych źródeł: dokumentów, ale i egodokumentów, a także utworów literackich, które – mimo że przez historyków traktowane bywają jak źródła niższej rangi – potrafią w jednym zdaniu czy metaforze uchwycić sedno problemu. Jak choćby przywoływane przez autora pytanie z Włoskich szpilek Magdaleny Tulli: „Czy można wierzyć narratorowi, który zajął mieszkanie pożydowskie?”.
– na podstawie recenzji prof. Andrzeja Zieniewicza
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
