Szeroki wybór książek, multimediów z zakresu szeroko pojętej kultury: architektura, duchowy wymiar twórczości, szlaki kajakowe, współczesne media, przemoc w mediach, polityka. Odnajdziesz tu również książki i podręczniki idealne dla uczniów oraz studentów. Szeroki wybór beslsellerów i nowości.
Ciekawie opowiedziana historia dzieciństwa i dorastania na królewskim dworze. Książka skupia uwagę na losach dzieci będących prawowitymi dziedzicami korony, jak i tych pochodzących ze związków pozamałżeńskich. Dorastającym królewnom i królewiczom w drodze przez życie towarzyszy galeria barwnych postaci - rodziców, wychowawców, mentorów, bratnich dusz. Czytelnik może poczuć się członkiem tej wielkiej rodziny i razem z bohaterami książki wkroczyć w dorosłość.
Książka „Odzież i insygnia grobowe biskupów przemyskich obrządku łacińskiego” jest wyjątkowa z kilku powodów. Ze względu na zawartą w niej problematykę, metody badań i przeprowadzone analizy jest interdyscyplinarnym opracowaniem skierowanym do przedstawicieli wielu dziedzin i dyscyplin nauki: archeologii, poprzez antropologię kultury, historię sztuki, historię Kościoła, aż po historię i teologię liturgii. Od kilkunastu la naukowcy coraz częściej podejmują badania nad kultura funeralną na podstawie zabytków pozyskiwanych z krypt grobowych. Wciąż niewiele powstaje jednak publikacji, które prezentowałyby wyniki tych badań. Publikacja prof. Anny Drążkowskiej wpisuje się w pionierski w tym względzie nurt naukowo-badawczy. Jest we współczesnej, naukowej literaturze polskiej pierwszą pozycją omawiającą – w tak szerokim zakresie – odkrytą w wyniku badań archeologicznych odzież, w której chowano zmarłych biskupów, i zachowane ich insygnia, będące znakiem władzy pasterskiej. […] Autorka odnalazła – zachowane w różnych stanie – szczątki jedenastu biskupów, które z ogromnym szacunkiem i pietyzmem poddała identyfikacji personalnej. W książce w interesujący sposób przedstawiła sposoby tej identyfikacji. Wieloaspektowej analizie, a następnie konserwacji poddała również […] odzież, w której biskupi zostali pochowani, insygnia złożone w trumnach oraz same trumny wraz z ich wyposażeniem i odnośnymi inskrypcjami. Zupełnie wyjątkowym znaleziskiem jest opisana w książce urna z ludzkim sercem. Omówiono ją na tle zwyczajów związanych z grobami serc. Warto dodać, że do tej pory dokonano niewielu takich odkryć.
Z recenzji wydawniczej ks. dr. hab. Daniela Brzezińskiego
Oto książka francuskiego literaturoznawcy, która trafiła na listy bestsellerów, wyprzedzając wiele dzieł literatury popularnej. Autor bierze w niej pod rozwagę nasz stosunek do książek, zwłaszcza książek nam nieznanych, choć w jakiś sposób znajdujących się w polu naszego zainteresowania (np. jako pozycje klasyczne). Bayard identyfikuje sytuacje, w których bywamy zmuszani do mówienia o takich książkach, mimo że nigdy do nich nie zaglądaliśmy albo tylko je przekartkowaliśmy, zapomnieliśmy ich treść lub znamy je tylko ze słyszenia. Dowodzi, że możliwe jest przeprowadzenie pasjonującej rozmowy na temat książki, której się nie czytało, również – a może przede wszystkim - z osobą, która również jej nie czytała...
Książka „Wystarczy tylko otworzyć drzwi…” jest pracą cenną, bo analizuje dorobek Kantora niejako „w poprzek” – nie zajmuje się przedstawieniami, aktorami czy poszczególnymi problemami lecz wydobywa rzeczy dla Kantora swoiste, powtarzające się, typowe dla niego lecz właśnie odróżniające go od innych.
(…)
Dominika Łarionow swoją publikacją wpisuje się w odwieczny spór między teatrologami i badaczami sztuk plastycznych na temat zasad oceny i analizy teatralnej plastyki. Kantor – scenograf, Kantor – autor przedstawień, performansów, cricotagów i ambalaży domaga się wielorakiego oglądu. Prace poświęcone temu twórcy są historią jego teatru, analizą poszczególnych okresów twórczości (teatr zerowy, informel, teatr śmierci) lub konkretnych zagadnień (historia u Kantora, rodzina u Kantora, Kantor i sztuka, klisze pamięci Kantora etc.). Piszą je głównie krytycy sztuki i kulturoznawcy, a przecież Kantor to teatr, teatr autorski, w którym od pewnego momentu Kantor wszystko robił osobiście, występował we wszystkich funkcjach; był jego demiurgiem, sprawcą, kreatorem. Dlatego też niebywale istotna wydaje się perspektywa, z jakiej Łarionow przeprowadza w swojej książce analizę „teatru Kantora”: autorka bada kształt plastyczny przedstawienia w kontekście spektaklu. „Scenografia”, stanowiące ją przedmioty, nie są dla niej dziełami plastycznymi, obiektami sztuki, lecz przede wszystkim dekoracją przedstawienia, teatralnymi rekwizytami, mającymi swoją funkcję w spektaklu.
W swojej pracy autorka zajmuje się przedmiotami Kantora, dzieli je na nieantropomorficzne (to, co istnieje również jako zwykły przedmiot w realności, np. krzesło, parasol) i antropomorficzne (ludzkopodobne kukły, manekiny – specyficzne dla Kantora). Opisuje „działania” Kantora (słynne wydarzenia na Foksal), prowokacje, zaskakujące pomysły (np. „multipart” – rozesłanie dzieł wraz z warunkami użyczenia i późniejsze żądanie ich zwrotu). Ukazuje je w szerokim kontekście kulturowym, pokazuje ich rodowód i pokrewieństwa, dowodząc znajomości literatury przedmiotu (szeroko pojmowanej) i umiejętności wykorzystania źródeł. Dla kantorowskich rzeczy szuka pokrewieństw w sztuce światowej i polskiej, w filmie, rodowodów w myśli filozoficznej, estetycznej XX wieku. Z książki dowiemy się nie tylko, kto inspirował Kantora (Stanisław Wyspiański , Witkacy, E.G. Craig), ale również, kto się twórczo Kantorem inspirował (Bob Wilson, Teatr Ciemna, Tadeusz Słobodzianek), jak jego twórczość została odebrana, zinterpretowana i przetworzona.
Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Raszewskiej
Prezentowana państwu kolejna książka z serii Kreatywność, to podręcznik interdyscyplinarny, uniwersalny. Marcin Brocki próbuje w nim przybliżyć Czytelnikowi problematykę interpretacji gestów, języka ciała, skupiając swą uwagę na społecznym mechanizmie nadawania znaczeń działaniom w kontekście antropologii kulturowej. Czyni to, konfrontując teorie, metody oraz wyniki badań etnografii, etnologii, socjologii, psychologii, lingwistyki, semiotyki, kinezyki itd. ?Język ciała w ujęciu antropologicznym? skierowany jest przede wszystkim do humanistów, antropologów, a także specjalistów z zakresu komunikacji niewerbalnej, polityków, biznesmenów, dziennikarzy i ludzi mediów. Mamy nadzieję, że książka zainteresuje wszystkich, którym bliska jest tematyka języka ciała, a zawarta w niej wiedza pozwoli, aby odczytując zachowania rozmówcy, odnosili założony sukces, nie tylko zawodowy.
Jean-Louis Flandrin (1931–2001) należał do tych francuskich historyków, którzy wykonali ogromną pracę przybliżania nam obrazu życia codziennego w przeszłości. Dzięki nim historia przestała być tylko relacją o abstrakcyjnie doniosłych zdarzeniach i trudno wyobrażalnych ogólnych relacjach. Od wielkich narracji przeszła do małych, bodaj jeszcze bardziej fascynujących. Flandrin w swoim badaniu skupił się na tym, co we współczesnym społeczeństwie zachodnim najważniejsze: na rodzinie, jej historii, strukturze, moralności, uczuciach rodzinnych, prokreacji. Omówił te kwestie głównie na przykładzie rodziny francuskiej i angielskiej XVI–XIX wieku. Jak się okazuje, nasza rzekomo „tradycyjna” rodzina w obecnej („nuklearnej”) postaci jest dość późną strukturą, ukształtowaną zasadniczo w okresie nowożytnym, a ściślej w czasach oświecenia. Wcześniejsza powszechność konkubinatu, rozległość kategorii „domowników”, brak domowego „zacisza”, nikła rola uczuć przy zawieraniu małżeństwa, instytucja mamki zabierającej niemowlę na długo do siebie z trudem pozwalają rozpoznać w tej instytucji „podstawową komórkę społeczną” w dzisiejszym sensie – ważne memento dla wszystkich, którzy zbyt łatwo powołują się do swoich, głównie politycznych, celów na domniemaną „prastarą” tradycję. Flandrin, historyk życia codziennego, odtwarza faktyczny bieg jego historii i skłania do bardziej uważnego przyglądania się instytucjom, którymi dziś dysponujemy w życiu społecznym, i do namysłu nad ich rodowodem.
Kultura świata arabskiego, mimo podziałów i konfliktów, zachowuje swoją oryginalną tożsamość. Zgodnie z przedmuzułmańską tradycją plemionami kierują jeszcze szajchowie w chustach, używający na co dzień telefonów komórkowych. Ich synowie to specjaliści od najnowszych technologii, mówiący po angielsku z oksfordzkim czy harwardzkim akcentem. Tradycja świata arabskiego to islam i prawo muzułmańskie szari'at, a także literatura, nauka, wspólnota języka arabskiego, tradycje lokalne.
Książka rozwija wątki poprzedniej, cieszącej się uznaniem
książki Archetypy islamu.
W latach 1933-1945 naziści zrabowali miliony bezcennych dzieł sztuki i antyków. Na rozkaz Hitlera po Europie krążyły specjalnie przeszkolone oddziały, których zadaniem było zagrabianie skarbów kultury. Najczęstszym obiektem tych grabieży były muzea, galerie sztuki i prywatne kolekcje znajdujące się w domach żydowskich rodzin. Najwspanialsze dzieła Hitler zamierzał zaprezentować w Führermuseum, podczas gdy dzieła uznane za sztukę zdegenerowaną – „entartete Kunst” – miały zostać zniszczone albo sprzedane za tak potrzebną, zagraniczną walutę. Po wojnie wiele z tych dzieł odnaleziono, ale ponad sto tysięcy cennych obrazów i rzeźb zaginęło. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat niektóre z nich zaczęły się odnajdywać. Okazało się, że wisiały w kilku najznamienitszych galeriach sztuki na świecie, między innymi w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Sztokholmie. Ta książka to fascynująca opowieść nie tylko o fanatycznym opętaniu nazistów sztuką, ale także o dzisiejszej, prawnej i moralnej walce o „zaginione” dzieła. To historia zarówno o wartych miliardy dolarów obrazach, rzeźbach i monetach, jak i o spadkobiercach, którzy walczą o prawo do swojej przeszłości.
Miesięcznik „Nowe Tory” był jednym z ogniw szybkiego rozkwitu polskiej myśli pedagogicznej w Królestwie Polskim oraz dynamicznego rozwoju prądów w nauczaniu literatury ojczystej i języka narodowego w zaborze rosyjskim. Periodyk skupiał czołowych polskich pedagogów i działaczy oświatowych, którzy celowali w recenzenckich omówieniach nowych podręczników szkolnych, krytycznej i objaśniającej ocenie książek dziecięco-młodzieżowych.
W prezentowanej monografii autorka opisuje dzieje warszawskiego czasopisma, określa jego literacką, artystyczną i ideową zawartość treściową, a także ukazuje niepowtarzalne współbrzmienie na jego łamach edukacji polonistycznej i wiedzy z różnych dziedzin. Udowadnia, że periodyk żywo zareagował na przeobrażenia dydaktyki polonistycznej na początku XX wieku. Jednym z filarów jego programu stała się zreformowana edukacja polonistyczna, która obejmowała m. in. nowoczesne metody nauczania, ćwiczenia stylistyczne, wypracowania domowe, a także kwestię smaku estetycznego.
Publikację docenią zwłaszcza nauczyciele, studenci polonistyki oraz specjaliści w zakresie edukacji aksjologicznej i psychologii wychowawczej.
Książka składa się z trzech części zatytułowanych: 1. Biblioteki w ujęciu współczesnym: fakty, liczby, koncepcje, 2. Kultura czytelnicza nastolatków w świetle badań oraz 3. Zachęcić do czytania: o sposobach na rozbudzanie zainteresowań czytelniczych nastolatków. Zamieszczono w niej artykuły zarówno przedstawicieli świata nauki jak i praktyków, autorów polskich i zagranicznych. Publikacja jest adresowana do badaczy kultury poświęcających uwagę czytelnictwu nastolatków i instytucjom, które mają na nie wpływ, a ponadto do: bibliotekarzy, nauczycieli, socjologów, psychologów, pedagogów, studentów kierunków humanistycznych oraz tych, których zainteresowania oscylują wokół kultury czytelniczej dzieci i młodzieży. Wszystkich zainteresowanych problematyką zachęcamy również do zapoznania się z tekstami zamieszczonymi w książkach Media a czytelnicy oraz Kultura czytelnicza dzieci i młodzieży początku XXI wieku wydanymi w 2013 roku przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Niniejsze opracowanie jest kolejnym tomem serii obejmującym zabytki sztuki sakralnej na terenach dawnego woj. trockiego. Wykorzystano w nim materiały zgromadzone w latach 1994–1998 podczas wstępnej inwentaryzacji pod kierunkiem prof. Marii Kałamajskiej-Saeed, uzupełnione wynikami kwerend autorki w latach 2007-2014 w Moskwie i Petersburgu.
Tom zawiera opracowanie obiektów stanowiących cały dawny zespół jezuitów w Grodnie, złożony z kościoła (obecnej katedry), kolegium i szkoły (obecnie budynki więzienne), apteki (mieszczącej też plebanię), korytarzy łączących kolegium z kościołem i apteką oraz tzw. starej bursy, której mury wtopione są w zachodnie skrzydło zabudowań kurii biskupiej. Opisowi i omówieniu architektury towarzyszy kompleksowe przedstawienie wystroju oraz stałego i ruchomego wyposażenia kościoła.
Książka została zaopatrzona w spisy wykorzystanych materiałów archiwalnych, bibliografię, indeksy nazwisk i miejscowości oraz spis ilustracji.
Książka dotyczy wspólnot Lipowan, rosyjskich staroobrzędowców, tworzących swoiste ?wyspy średniowiecznego prawosławia? na terenie Budziaku - regionu południowo-zachodniej Ukrainy. Autorzy zawartych w zbiorze tekstów omawiają zachodzące wśród starowierców zmiany społeczno-religijne, pamięć czasów radzieckich, praktyki religijne, w tym kult ikon i obrzędy pogrzebowe, opisują podstawowe elementy staroobrzędowej kultury religijnej i zastanawiają się nad ich znaczeniem dla kształtowania lipowańskiej tożsamości. Odpowiadają na pytania: ?Jak starowierskie wspólnoty funkcjonują na tym niezwykle zróżnicowanym etnicznie i religijnie terenie? ?Jak radzą sobie w warunkach wiecznie niedokończonej transformacji postsocjalistycznego państwa? ?Jakie zmiany zachodzą w ich życiu pod wpływem globalizacji na początku
XXI stulecia?
Książka ukazuje mnogość społecznych i kulturowych problemów, z jakimi chorzy na raka muszą zmierzyć się podczas terapii i nie tylko - okazuje się bowiem, że rak to choroba, która zmusza ludzi do głębokiej rekonstrukcji życia także po leczeniu.
W książce czytelnik znajdzie wnikliwe analizy materiału etnograficznego zebranego przez autora w środowisku pacjentów oraz zapozna się z literaturą dotyczącą kulturowego i społecznego wymiaru chorób onkologicznych.
Tom stanowi pierwszą w Polsce kompleksową próbę opisania i zrozumienia świata osób dotkniętych chorobami onkologicznymi za pomocą narzędzi i kategorii oferowanych przez etnografię i antropologię kulturową. Jest także próbą wyjścia poza medyczny i psychologizujący język opisu tych chorób - autor kładzie nacisk na subiektywne doświadczenia i narracje samych chorych. Zastosowana metodologia, jak również tematyka pracy - antropolodzy w Polsce niezwykle rzadko zapuszczają się na tak egzotyczny teren jak medycyna i choroby - czyni tę pozycję nie tylko na swój sposób wyjątkową, ale także pożyteczną.
Czy choroby onkologiczne to problem stricte medyczny?
Czy antropolog kultury może je badać?
Jak chorzy i ich bliscy rozumieją choroby onkologiczne i doświadczają ich?
Kolejny tom z ,,czerwonej serii" stanowi pokłosie konferencji ,,Przestrzeń w języku i kulturze". Zawiera następujące zakresy tematyczne: problematyka przestrzeni w języku i językoznawstwie; sposoby realizacji kategorii przestrzeni w tekstach religijnych; kreacja przestrzeni w literaturze polskiej (od komedii plebejskiej i twórczości W. Potockiego po utwory współczesne); przestrzeń w szeroko rozumianych tekstach kultury, w tym w folklorze polskim i słowiańskim, malarstwie, modzie, domu, sypialni, ogrodzie czy reklamie.
Dzięki znakom człowiek orientuje się w świecie i nadaje mu sens, nazywa jego elementy, interpretuje je i komunikuje się z innymi ludźmi. Znaki tworzą kulturę i same bez kultury nie mogą istnieć. Są uporządkowane w logicznie połączone przebiegi sekwencyjne, dyskursy czy narracje, organizując wyobraźnię i tworząc pewien ład poznawczy. Kultura jest ogólnodostępnym dobrem takiej czy innej wspólnoty. Jednocześnie otwiera drogę do kształtowania się konkurencyjnych wizji rzeczywistości i prowadzenia o nie sporu, do tworzenia światów możliwych werbalnych i wizualnych.W proponowanym ujęciu znaki są nośnikami złożonych treści o charakterze dyskursywnym, więc można je uznać za reprezentacje sporu o wartości. Z kolei komunikacja to umiejętność korzystania z tych samych znaków, ale rozumianych na wiele sposobów. Celem książki jest przełożenie teorii na praktyki badawcze, nie tylko językowe, lecz także literackie i historyczne - a wszystko w kontekście kulturowym.Maciej Czerwiński filolog slawista, pracownik naukowy Uniwersytetu Jagiellońskiego, tłumacz, eseista. Zajmuje się językami i literaturami byłej Jugosławii oraz semiotyką i semiotyczną teorią kultury, retoryką i analizą dyskursu, pograniczami języka i literatury
Po lekturze tego obszernego i - niejako wbrew tytułowi - pasjonującego opracowania nie mam wątpliwości, że stanowi ono wielkie naukowe osiągnięcie. Po pierwsze, Autorom i Autorkom udało się wypracować takie podejście do delikatnej materii dziedzictwa IDO, jakie każe w sposób chłodny (ale nie do końca zdystansowany) przyjrzeć się zarówno dziejom pewnej instytucji, jak i uwikłaniu w jej prace wielu osób. To, że placówka została powołana do życia w mrocznych czasach, w dodatku przez Hansa Franka, nie powinno z góry umieszczać jej wyłącznie w kontekście kolejnego przykładu hitlerowskiej propagandy i zdegenerowanej nauki. W dorobku IDO udało się odcedzić"" to, co naukowe, od tego, co naukowe być nie mogło. Po drugie, wspomniana już wcześniej kompetencja opracowań sprawia, że ma się zaufanie do sposobów przedstawiania i interpretacji dostępnego materiału, który zresztą ciągle jest poddawany kolejnym weryfikacjom. Ta publikacja to jeszcze nie finalny efekt kilkuletnich badań i kwerend, ale przystanek, ważny, na drodze do dalszych prac, co wielokrotnie jest w książce sygnalizowane. Stanowi więc ona przykład work in progress.
Słowo pupilla oznaczało w łacinie laleczkę, dziewczynkę, sierotę, osobę nieletnią znajdującą się pod czyjąś kuratelą – a zarazem źrenicę, pierwotnie nazywaną tak z powodu maleńkiego obrazu nas samych („laleczki”), jaki dostrzegamy w oku osoby, na którą patrzymy. Jednak pupa to po łacinie również poczwarka, czyli stadium rozwojowe owadów, które podlegają przeobrażeniu zupełnemu. W miękko brzmiącym słowie pupilla tkwi już zatem zapowiedź radykalnej metamorfozy. Namysł nad figurą dwudziestowiecznej nimfetki to opowieść o tym szczególnym splocie znaczeń, o zaskakującym aliansie etymologii, entomologii i optyki. W masowej wyobraźni wywrotowa fille fatale pojawia się przede wszystkim dzięki Nabokovowskiej Lolicie, choć nie jest to ani pierwsza, ani ostateczna spośród rozlicznych inkarnacji drapieżnej dziewczynki. Małoletnie kochanki wielokrotnie powracają w minionym stuleciu jako autorki anarchistycznych posunięć, językowej rebelii, estetycznych i filozoficznych wybryków, oszustw i pułapek. Ich historie należy dziś być może przeczytać przede wszystkim jako traktaty optyczne, w bohaterkach dostrzec zaś nie tyle ofiary nadużyć, ile ich sprawczynie. Pupilla to bowiem figura inicjacji, patronująca odbieraniu niewinności – intelektualnej, erotycznej, metafizycznej. Figura paradoksalna: mechanizm jej działania opiera się przecież na udawaniu kogoś, kto sam inicjacji potrzebuje. W tym właśnie tkwi jej siła i na tym między innymi polega groza zapowiadanego przez nią doświadczenia. Książka nominowana do Nagrody Literackiej Nike 2015.
Teorya sztuki drukarskiej to kompleksowy podręcznik kierowany do XIX wiecznych drukarzy, zecerów, właścicieli drukarń i wydawców. Podręcznik podzielony jest na dwie części – o zecerstwie i preserstwie. W pierwszej z nich szczegółowo opisuje zasady układania tekstu, tworzenia i zestawiania czcionek, poprawnym justowaniu, wydzielania tytułów i robienia tabel. Autor zamieścił tu również rozdzialik i pisowni polskiej jako, że zecerzy nie zawsze dostatecznie zgłębiali tę wiedzę. Druga część omawia szczegółowo użycie maszyn, ich konserwację i techniczne szczegóły tyczące się drukowania, a także obszerny rodział poświęcony farbowaniu papieru. Dzięki tej książce dowiemy się, jak wyglądała praca drukarza jeszcze sto lat temu, zanim nastał druk cyfrowy i ile pracy należało włożyć w wydrukowanie książki.
Reprint dzieła Ząbkowskiego oprawiony jest w okładkę wykonaną z czarnej tektury i ozdobnego papieru. Ponadto blok zdobią dopasowane kolorystycznie kapitałki i wstążeczka czytelnicza.
Rozprawa Syjonizm i sztuka. Ikonografia Theodora Herzla podejmuje obszerny kontekst zagadnień związanych z europejską problematyką żydowską dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Klamrą zamykającą te zjawiska jest syjonizm postulujący budowę państwa Żydów w „Ziemi Obiecanej”, którego inicjatorem był Theodor Herzl (1864-1904). Narzędziem i medium promocji syjonizmu była szeroko pojęta kultura wizualna, stanowiąca ważny element budowania podjętej przez Herzla ideologii. Na podstawie materiałów ikonograficznych, w pracy dokonano rekonstrukcji procesu zmian kultury syjonistycznej rozumianej jako ewolucji (czy nawet rewolucji) kulturowo-społecznej Żydów europejskich oraz przedstawiono zasady wizualizacji, charakterystyczne dla ikonosfery żydowskiej tego okresu. Punkt wyjścia i odniesienia stanowi tu wizerunek Herzla analizowany z perspektywy takich kwestii jak: orientalizm, mesjanizm, negacja diaspory, kreacja nowego Żyda, ikonografia Ziemi Obiecanej i inne. Na tle światowych badań dyscypliny historii sztuki i studiów żydowskich, rozprawa jest pionierską analizą ikonografii, dotyczącej nie tylko wizerunku Herzla, lecz syjonizmu jako całości.
Jak wyglądała kiedyś moda kąpielowa? Kto projektował ówczesne stroje, z czego je szyto, kto i jak je promował? Jaki był stosunek do tych, jakże odważnych ubiorów w czasach, gdy publiczne pokazanie przez damę stopy czy fragmentu bielizny kończyło się jeśli nie skandalem, to obmową?
Magdalena Bialic, autorka ciepło przyjętej książki „Koszulka z krokodylem. Czyli o historii strojów tenisowych”, tym razem opisuje rozwój strojów kąpielowych w szerokim i barwnym kontekście obyczajowym. Na przykładzie mody kąpielowej i rozwoju mody na uprawienie sportu i zdrowego trybu życia przedstawia kolejne etapy przełamywania społecznego tabu odsłaniania kobiecego ciała. Całość okrasza ciekawostkami, choćby opowieścią o poszukiwaniach tkaniny odpowiedniej do kostiumów pływackich czy opisem niedogodności pływania w obszernych strojach z wełny.
Dr Magdalena Bialic – ur. 1977 r., historyk sztuki, kostiumolog, edukator, wykładowca. Mieszka w Warszawie. Pisała m.in. dla „Spotkań z Zabytkami”, „Rowertour”, „Kwartalnika Historii i Kultury Materialnej”, dodatku do „Gazety Wyborczej” „Ale Historia”, felietony dla Zwierciadlo.pl w ramach cyklu „Historia mody”, publikowała w pracach zbiorowych. Autorka książki o historii mody tenisowej „Koszulka z krokodylem, czyli o historii strojów tenisowych” (2014).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
