Książka jest opracowaniem z pogranicza filozofii i psychologii, porusza problemy tanatopsychologiczne (tzn. związane z psychologią śmierci, umierania i żałoby etc) na tle filozoficznych rozważań o człowieku. Rozważania podejmowane są w oparciu o myśl krakowskiego psychiatry Antoniego Kępińskiego i koncentrują się głównie na pokazaniu zależności między szeroko rozumianą antropologią a psychologią śmierci. Przez analizę zawartych w twórczości Kępińskiego wątków tanatopsychologicznych i filozoficznych starano się pokazać jak bardzo myślenie o człowieku (na wielu różnych poziomach) związane jest z faktem jego śmiertelności. Chociaż z roku na rok problematyka tanatopsychologiczna staje się coraz bardziej obecna w debacie społecznej i naukowej, to jednak zainteresowanie nią wciąż jest małe (szkoda, bo śmierć dotyczy każdego bez wyjątku). Niniejsza książka pozwala na poszerzenie wiedzy w tym temacie. Odwołanie się do pracy Kępińskiego uświadamia ponadto, że i w polskiej psychologii tematyka śmierci była podejmowana, wcześniej niż się wydaje, a polska nauka posiadała niebanalnego myśliciela. Celem książki jest pokazanie aktualności problematyki tanatopsychologicznej, zarówno w podejściu do pacjentów (zwłaszcza terminalnie chorych) czy opiece hospicyjnej ale też w rozważaniach antropologicznych, i jakiejkolwiek innej próbie opisu kondycji człowieka w świecie. Drugim celem książki jest przedstawienie wspomnianych zależności na konkretnym przykładzie życia. Antoni Kępiński opisywał człowieka nie jako teoretyk, ale jako praktyk i najlepiej wiedział co w człowieku siedzi. Jego spostrzeżenia były przeniknięte osobistymi doświadczeniami, zwłaszcza wojennymi, wśród których jest i to najbardziej traumatyczne ? obozy jenieckie i obóz koncentracyjny. W pierwszym rozdziale przedstawiono główne problemy poruszane przez tanatopsychologię (postawy wobec śmierci, lęk przed śmiercią? etc). W drugim rozdziale przybliżono myśl Antoniego Kępińskiego ze szczególnym uwzględnieniem rozważa dotyczących śmierci. Trzeci rozdział pokazuje oryginalność myśli Kępińskiego, i rozważa możliwości pomocy ludziom umierającym, wolontariuszom czy żałobnikom. Mimo, iż książka jest pracą naukową, problematyka jaką podejmuje może zainteresować nie tylko filozofów czy psychologów, ale też każdego człowieka zastanawiającego się nad swoim życiem i śmiertelnością.

Dzięki tej książce masz szansę: - zwiększyć tempo swojego czytania - czytać uważniej i z lepszym zrozumieniem - chętniej sięgać po książki - lepiej poznać siebie i innych - zdać sobie sprawę z tego, że: czytanie to najpewniejsza droga do wiedzy o świecie i o nas samych

Święta Bożego Narodzenia tylko z Siostrą Anastazją! Siostra Anastazja do dziś pamięta smaki wigilijnej wieczerzy z rodzinnego domu na Kresach. Od lat przygotowuje świąteczne przysmaki dla krakowskich jezuitów - wszystko według sprawdzonych, tradycyjnych receptur z różnych regionów Polski. Barszcz z uszkami, karp w galarecie, pierogi z kapustą i grzybami, kukutki makowe, śledzie, makowiec, kompot z suszonych owoców - kto potrafiłby przygotować nasze zwyczajowe polskie potrawy lepiej od Siostry Anastazji? Zaufaj Siostrze Anastazji ze Zgromadzenia Córek Bożej Miłości Prawie 3 000 000 sprzedanych książek!

Nieślubne dzieci, niewierne królowe, dotknięci impotencją królowie, na których barkach spoczywają losy całej dynastii. Seks i narodziny dzieci całkiem dosłownie stanowiły dla Tudorów kwestię życia lub śmierci — Elżbieta z Yorku zmarła w wyniku powikłań poporodowych, dwie żony Henryka VIII ścięto za zdradę małżeńską, a dobrowolne dziewictwo Elżbiety I stało się sygnałem zapowiadającym upadek dynastii. Amy Licence zaznajamia czytelnika z okolicznościami narodzin dwóch synów Elżbiety York, Artura i Henryka, późniejszym małżeństwem Katarzyny Aragońskiej z obu mężczyznami, informacjami na temat pozostałych pięciu żon Henryka VIII oraz jego kochanek, a także życia seksualnego jego córek. Książka zawiera szczegółowe omówienie doświadczeń wszystkich wspomnianych kobiet, od kwestii płodności, zapłodnienia i ciąży poprzez wydarzenia w zaciszu komnat, w których rodziły, aż po macierzyństwo i śmiertelność potomstwa w wieku niemowlęcym.

Archiwum Leszka Kołakowskiego to najnowsza publikacja ukazująca się w serii przedstawiającej zbiory rękopiśmienne Biblioteki Narodowej. Przybliża ona sylwetkę jednego z największych humanistów naszych czasów – filozofa, pisarza, historyka filozofii i historyka idei, nauczyciela akademickiego – Leszka Kołakowskiego. 18 lipca 2010 roku dr Tamara Kołakowska przekazała Narodowej Książnicy wspaniały dar - spuściznę swojego męża. Świadectwo jego niezwykłego życia. Opracowaniem archiwum zajęła się Maria Gamdzyk-Kluźniak. Ta fascynująca i trudna jednocześnie, z uwagi na bogactwo zbiorów, praca trwała cztery lata. Katalog prezentuje dokumenty, rękopisy prac filozoficznych i literackich Profesora, korespondencję, notatki i teksty wykładów na uniwersytetach polskich i zagranicznych. Są tu także bruliony i maszynopisy wielu referatów, odczytów, wypowiedzi dla prasy światowej, wywiady, materiały związane z działalnością polityczną, zwłaszcza z lat 1977-1980, kiedy Profesor Kołakowski był przedstawicielem Komitetu Obrony Robotników za granicą. Biorąc pod uwagę ogromną różnorodność materiałów, zdecydowano się podzielić je na siedem części. Publikacja wzbogacona została również o obszerne indeksy: osobowy, tytułów i incipitów oraz instytucji.

Ukazane w tej książce sposoby przeżywania katolicyzmu, przeanalizowane w afrykańskim kontekście, mówią wiele o współczesnej Afryce, o transformacjach zachodzących w dzisiejszej Ghanie, o różnych lokalnych formach adaptacji jednej z tzw. religii światowych oraz o globalnych prądach, które coraz częściej rodzą się nie w dawnych „zachodnich” centrach, lecz na niegdyś peryferyjnych obszarach „globalnego Południa”. Jak każdy antropologiczny projekt, tak i ten podkreśla różnorodność kultur, a zarazem ułatwia zrozumienie ludzkiego doświadczenia. Antropologia – tak jak ją rozumiem – to najbardziej ludzka ze wszystkich humanistycznych nauk, która dąży do spotkania i dialogu, pokazania polifoniczności i odmienności głosów, równocześnie dostrzegając ich paradoksalną zbieżność. Posługując się etnograficzną metodą, umożliwia rozpoznanie tej części wiedzy, która nie jest uświadamiana, lecz którą nabywa się w praktyce, poprzez uczestnictwo w kulturze i zaangażowanie własnego ciała oraz emocji. Tańczenie na pogrzebie, jedzenie z miejscowymi ludźmi ze wspólnej miski, uczestniczenie w ich rytuałach, ale również zmaganie się z własnym zmęczeniem, trudnym klimatem, własnymi kulturowymi nawykami i uprzedzeniami – to elementy terenowej praktyki etnografa, który próbuje zrozumieć kulturę sobie odległą, a równocześnie próbuje zrozumieć siebie. Anna Niedźwiedź Anna Niedźwiedź pracuje w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykładała także w Stanach Zjednoczonych na State University of New York w Buffalo (2006–2007) oraz na University of Rochester (2011). Zajmuje się etnografią religii, badaniami przestrzeni miejskich oraz antropologią wizualną. Od wielu lat analizuje fenomen katolicyzmu w Polsce i interpretuje go w kontekstach mitologii narodowej oraz indywidualnych przeżyć religijnych. Jest autorką książki pt. Obraz i postać. Znaczenia wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2005), której zmieniona wersja ukazała się również w języku angielskim (The Image and the Figure: Our Lady of Częstochowa in Polish Culture and Popular Religion, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2010). W 2009 roku rozpoczęła badania etnograficzne w Ghanie poświęcone afrykańskiemu chrześcijaństwu, a w szczególności lokalnym sposobom przeżywania katolicyzmu. W antropologii i poprzez antropologię poszukuje przede wszystkim miejsca spotkania oraz dialogu. – Anna Niedźwiedź wpisuje się w ten nurt dzisiejszej humanistyki, który sprzeciwia się takiemu rodzajowi poznania, który całkowicie eliminuje z horyzontu badacza sferę zmysłową, cielesność czy afekty […]. Dzięki autorce niemal w rzeczywisty sposób wchodzimy w lokalny świat życia społecznego, które w istocie jest zawsze życiem „z religią” i z imaginacyjną „tradycją” jednocześnie. Wraz z badaczką śledzimy kolejne odsłony tego świata […]. Nic nie jest w tym świecie izolowane, wszystko łączy się ze wszystkim w tym sensie, że owa swoista symbioza afrykańskości, lokalności i zredefiniowanej religii instytucjonalnej tworzy żywą całość, która jest nieustannie odnawiana, zmieniania, ale zawsze nieodmiennie – nieobojętna, przeżywana właśnie [...]. Książka skrzy się od szczegółów, paradoksów i antropologicznych zadziwień, sprawiając wrażenie, że autorka żyje tematem, żyjąc wśród ludzi z krwi i kości w realnym świecie Ghany na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI stulecia. Z recenzji prof. Wojciecha Józefa Burszty – To, co dzisiaj wydaje się ważne, co jest istotnym „znakiem czasu”, to konfrontacja kultury Zachodu z kulturą afrykańską […]. Książka wypełnia w sposób bardzo rzetelny istotną lukę w naszej znajomości kultur i religii Afryki. Z recenzji ks. prof. Jarosława Różańskiego

Książka zawiera ogrom wiedzy o różnych cywilizacjach, jakie pojawiły się w toku rozwoju Europy i jej państw oraz narodów. Imponująca jest wiedza autora nie tylko o faktach z rzwoju historii, kultury, gospodarki europejskiej, ale także o wzajemnych związkach między tymi różnorodnymi i tak bogatymi dziedzinami. Książka stanowi niewątpliwie całość, ale każdy wątek jest bogaty w treści i ciekawy sam w sobie, w dużym stopniu ze względu na interdyscyplinarne ujęcie tematu.

Tożsamość jednostki i zbiorowości ma swoją strukturę i można w niej wyróżnić elementy trwałe, które są podstawą identyfikacji, oraz elementy o względnej zmienności, które mogą zyskiwać nowe treści i się wzmacniać, albo też mogą słabnąć aż do zaniku niektórych z nich, mogą też dochodzić nowe elementy, ale spójne z elementami tożsamościowymi. Jeżeli zmieniają się elementy trwałe, czyli identyfikacyjne, wówczas następuje też zmiana tożsamości i jednostka nabywa nową tożsamość, natomiast jeżeli zmieniają się elementy drugiej kategorii, tożsamość zostaje taka sama, a zmieniają się tylko formy jej manifestacji. Elementy tożsamości kształtują się w procesie komunikacji danej jednostki z otoczeniem bliskim i dalszym. Ich zmiana zależy zatem od postawy jednostki do otoczenia, jak również od zmian zachodzących w obydwu rodzajach otoczenia. Jednostka zatem swoją tożsamość twórczo modyfikuje, a czyni to w formie dialogowania lub - jak ten proces określa Jerzy Mikułowski Pomorski - negocjowania z otoczeniem bliższym i dalszym. Coś nieustannie zmienia się w tożsamości każdej jednostki i to we wszystkich rodzajach tożsamości, jakie ona posiada. Każda jednostka ma bowiem kilka tożsamości. Ich liczba i rodzaj zależą od tego, do ilu i jakich grup podstawowych ona przynależy, a więc takich grup, które uważają ją za swoją, a ona sobie ceni przynależność do nich, z którymi wiążą ją wielorakie przeżycia i które mają duży wpływ na kształtowanie się jej osobowości. Takimi podstawowymi grupami są: rodzina, naród lub grupa etniczna, grupa religijna i zawodowa, społeczność lokalna. Tak więc jedna jednostka ma tożsamość polską, protestancką, śląską, cieszyńską, inna jednostka ma tożsamość polską, katolicką, podlaską, radzyńską, a obydwie jednostki mają jeszcze tożsamość zawodową, np. nauczyciela, lekarza, rolnika, kapłana. Tożsamość religijna z zasady przekracza wszystkie wymienione tożsamości, bowiem ma charakter pozaprzestrzenny, pozanarodowy czy etniczny, występuje w różnych terenach geograficznych i warstwach społecznych.

Chcieliśmy między innymi zbliżyć się do odpowiedzi na pytanie, jaką rolę pełniła książka w kraju, a jaką w społecznościach emigracyjnych. Interesujące było również ustalenie, jak czytelnictwo książek zmieniało się w zależności od takich zmiennych demograficzno-społecznych, jak: pochodzenie i status społeczny, płeć, wiek, miejsce zamieszkania, region, pełnione role społeczne. Pragnęliśmy zastanowić się nad tym, jak życie w różnych reżimach politycznych wpływało na kontakt z książką; w jaki sposób kształtowała ona świadomość narodową Polaków. Ambicja, aby zająć się książką w życiu Polaków nie tylko w jej "dłuższym trwaniu", ale również wieloaspektowo, stanowiła motywację dla poszukiwania badaczy, którzy skłonni byli przyjrzeć się jej z perspektywy różnych dziedzin wiedzy: historii, bibliologii, antropologii kulturowej, socjologii, literaturoznawstwa - by wymienić te najważniejsze. Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Informacji Naukowej i Studiów Bibliologicznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Warto poszerzyć swoją wiedzę o tradycje i zwyczaje wpisane na listę UNESCO. Chociaż wydaje się nam, że poznajemy kraje i regiony, zwiedzając ich najsłynniejsze zabytki, to droga do zrozumienia świata wiedzie przede wszystkim przez poznanie tradycji, które odzwierciedlają najważniejsze wątki lokalnych kultur, a także wyznawane wartości duchowe, etyczne, estetyczne i moralne. Tworząc listy niematerialnego dziedzictwa, UNESCO zwraca uwagę na wartość niematerialnych przejawów kultury, które stanowią dorobek społeczeństw, wspólnot, a czasami zaledwie kilkunastu osób. Ich ochrona – jako bardzo ulotnych i wyjątkowo podatnych na zmiany cywilizacyjne – jest kluczowa dla zachowania różnorodności kulturowej na świecie.

Imperium wódki. Pijana polityka od Lenina do Putina

WIeńce dożynkowe Jak i czego wykanać

Kultura zdaje się płynąć nurtem, na którego przebieg i kształt nie mamy większego wpływu. Nurt ten toczy się dość bezwiednie i jest bardziej spontaniczny i niezależny od nas jako jednostek, niż chcielibyśmy w to wierzyć. A jednak mamy ochotę korygować i krytykować jego przebieg mimo pewnej jałowości tej krytyki. Kiedy więc piszemy o współczesności, korci nas, by obnażać jej słabości, manowce, niebezpieczeństwa. A przy tym niemal zawsze grozi to blamażem, gdyż albo krytyka jest mało skuteczna, albo po latach okazuje się śmieszna, albo jej pobudki same w sobie wymagałyby krytycznego podejścia. Paradoks polega na tym, że choć jako jednostki nie mamy większego wpływu na charakter współczesności, to jednak powinniśmy mieć wobec niej poczucie odpowiedzialności. Tak więc wobec współczesności i jej kultury nie możemy przejawiać postawy ani skrajnie krytycznej, ani w pełni aprobującej. Na współczesność nie można się obrażać, boczyć, wybrzydzać. Choć nie jest przecież całkowicie naszym własnym tworem, to jednak jest naszym depozytem, który nawet gdy nie jest nazbyt urodziwy i kształtny, musimy wszak przyjąć i uznać za swój.

Niedługo po powołaniu do życia Organizacji Narodów Zjednoczonych narodził się pomysł stworzenia jednostki odpowiedzialnej za wspieranie współpracy międzynarodowej w dziedzinie kultury, sztuki i nauki, a także wzbudzanie szacunku dla praw człowieka bez względu na kolor skóry, status społeczny i wyznawaną religię. Inicjatywa podjęta przez Juliana Huxleya doprowadziła w konsekwencji do utworzenia w 1945 roku United Nations Educational, Scientific, and Cultural Organization (Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury) – UNESCO. Jednym z głównych zadań nowego stowarzyszenia stała się ochrona światowego dziedzictwa kulturalnego i przyrodniczego. W tym celu ustanowiono specjalną listę, na którą wpisywane są obiekty o unikatowym charakterze kulturowym bądź przyrodniczym. Obecnie na Liście światowego dziedzictwa kulturalnego i przyrodniczego znajduje się 981 obiektów, w tym 759 kulturalnych, 193 przyrodniczych i 29 mieszanych, czyli kulturalno-przyrodniczych, w 153 krajach.

Książka Śmieć w kulturze to interdyscyplinarna refleksja nad problemem „śmieci”. Pojęcie to autorzy tekstów wchodzących w skład tego tomu traktują zarówno wąsko, dosłownie, jak i szeroko, metaforycznie. W ujęciu wąskim interesuje ich analiza przedmiotów-śmieci. W ujęciu szerokim hasło „śmieć” rozumiane jest jako wszystko, co w kulturze zostaje zepchnięte na margines, ulega społecznemu wykluczeniu. „Śmieć” jako to, co „niepotrzebne”, wydaje się bardzo zręczną przenośnią. Jej użycie pozwala oświetlić różne fragmenty rzeczywistości społeczno-kulturowej, które z pozoru nie muszą mieć ze sobą wiele wspólnego. Zbędne, wadliwe, uszkodzone, niemodne, brzydkie, wykluczone, przestarzałe, nieaktualne, niepasujące, brudne, zniszczone, odrzucone, bezwartościowe, niewłaściwe – to wybrane określenia mogące definiować status tego, co staje się odpadem. "Obszerny tom skrzy się pomysłowością, z jaką autorki i autorzy postanowili związać kategorię śmiecia, by umieścić ją w zaskakujących kontekstach i uwikłaniach – od food studies przez analizy lingwistyczno-etnologiczne po różne wymiary refleksji historycznej, socjologicznej, kulturoznawczej i filozofii odpadu. Książka powinna spotkać się ze sporym rezonansem jako udana próba zbudowania swoiście pomyślanego opisu gęstego, dla którego pretekstem jest wprawdzie „śmieć”, ale horyzontem ostatecznym – my wszyscy, zatopieni w takiej formie życia, której ów śmieć nie daje spokoju i domaga się ujawnienia w ramach śmieciologii teoretycznej i praktycznej" (prof. Wojciech Józef Burszta).

Kto na najwyższych szczeblach władzy nazistowskiej podjął decyzję o wywiezieniu ołtarza Wita Stwosza z Krakowa do Berlina w 1939 roku? Hitler czy tylko Himmler, a może Heydrich w porozumieniu z Himmlerem? Próba udzielenia odpowiedzi na to pytanie podjęta w tej książce opiera się na gruntownej analizie źródeł historycznych, na tle dobrze dzisiaj znanego mechanizmu funkcjonowania systemu Trzeciej Rzeszy, a zarazem upodobań i cech osobowości jej władców. Takich pytań i prób udzielenia odpowiedzi na nie jest tu więcej, np.: kto i w jakich okolicznościach podjął decyzję w 1939 r. o rozebraniu ołtarza i wywiezieniu rzeźb do Sandomierza, zamiast znalezienia dla nich schronienia w pobliżu Krakowa? Kto zdradził esesmanom miejsce ich ukrycia? Kto przekonał Hitlera, ze ołtarz powinien trafić do Norymbergi i jaki był mechanizm podejmowania tej decyzji? Dlaczego Frank nie chciał wyrazić zgody na wywiezienie do Niemiec ołtarza? Dlaczego nikt ze sprawców grabieży nie został po wojnie pociągnięty do odpowiedzialności karnej? "(...) prezentowana praca prof. Waltosia (...) będzie znaczącą pozycją w zdobywającej coraz więcej czytelników literaturze dotyczącej grabieży wojennych i rewindykacji dzieł sztuki, porządkujacą wiedzę nie tylko w zakresie dziejów ołtarza, lecz także osób i spraw dziejących się wokół w tym trudnym czasie". z recenzji dr. Tadeusza Zadrożnego

Gdy byłam nastolatką moda była dla mnie ucieczka od codzienności, dziś jest do niej kluczem. Wybierzmy się razem w podróż po krainie stylu: od spraw powierzchownych (jaką jeansową kurtę wybrać) po jego istotę (jak kochać). Przesiadując w paryskich kawiarniach, spacerując ulicami Nowego Jorku przekonałam się, że styl sprowadza się tak naprawdę do jednego prostego pytania: Co sprawia, że czujemy się piękni? Uprzedzam: to będzie spontaniczna, nie zawsze idealna, ale bardzo efektowna i przede wszystkim (mam nadzieję!) zabawna przygoda. Zaczynajmy! Garance GARANCE DORÉ – nazywana przez New York Timesa strażniczką wszelkiego stylu. Jest fotografką, ilustratorką, założycielką odwiedzanego przez miliony fanów na świecie bloga. Jej prace ilustrowały kampanie największych domów mody: Dior, Prada, Louis Vuitton, Chloé, Tiffany & Co., Chopard, Reed Krakoff. Publikowała także w najważniejszych magazynach: amerykańskim, brytyjskim i paryskim Vogue, New York Times’ie, Elle. Pochodzi z Korsyki, obecnie jej życie toczy się między Paryżem i Nowym Jorkiem, gdzie mieszka. To jej pierwsza, od dawna wyczekiwana książka.

Książka przedstawia niepodważalne dowody ingerencji obcych cywilizacji w rozwój najstarszych cywilizacji, ukazując niezwykle precyzyjne przekazy matematyczne pozostawione w budowlach starożytnych - odniesienia nie tylko do liczby pi czy złotej proporcji, ale też np. do wymiarów Ziemi. W tym sensie jest to pierwsza publikacja na świecie prezentująca to zagadnienie tak szeroko. Dowody matematyczne mają tą zaletę, że prawdopodobieństwo przypadkowych zbieżności można dokładnie określić. Daje to wspomniane wcześniej dowody niepodważalne, jako że nie ma możliwości, aby ludzie tysiące lat tamu samodzielnie byli w stanie dojść do takich wyników. Książka ta stanowi element wiedzy ujawnianej w trakcie zachodzącej na Ziemi transformacji - w ramach wiedzy o korzeniach ludzkości, jaka ma wywołać szoki kulturowe.

Książka pokazująca genezę przekazów biblijnych oraz tradycji chrześcijańskich jako zbiór zapożyczeń z innych, starszych kultów. Dotyczy to niemal w całości Starego Testamentu oraz obrządków (świąt, liturgii), gdyż np. drzewko bożonarodzeniowe nie ma nic wspólnego z narodzeniem Chrystusa, podobnie jak jajko nie ma nic wspólnego ze zmartwychwstaniem. Wiele miejsca poświęcono też zatraceniu zasadniczego przesłania Chrystusa, dotyczącego rozwoju duchowego i ewolucji świadomości - w doktrynie Kościoła nie ma miejsca na żadną ewolucję. Książka ta jest elementem prawdy o korzeniach ludzkości, jaka ma być ujawniana w czasie transformacji w celu wywołania szoków kulturowych.

Wiosna i zakochana para. Oświadczyny, ślub, wesele. Rodzi się dziecko. Rośnie. Rodzice zostają dziadkami. Przychodzi zima. Życie zatacza krąg, a pory roku zmieniają się w znajomym rytmie. Piękna i malownicza książka Marianny Oklejak opowiada o polskim folklorze w sposób niebanalny, świeży i intrygujący. Dla młodszych i starszych!