Szeroki wybór książek, multimediów z zakresu szeroko pojętej kultury: architektura, duchowy wymiar twórczości, szlaki kajakowe, współczesne media, przemoc w mediach, polityka. Odnajdziesz tu również książki i podręczniki idealne dla uczniów oraz studentów. Szeroki wybór beslsellerów i nowości.
Rozwój nowoczesnych technologii informacyjnych i ich zastosowanie w sferze prawa nie tylko zmieniają charakter usług prawniczych, lecz także stawiają nowe wyzwania prawnikom, którzy w przyszłości - bez dysponowania odpowiednią wiedzą o charakterze informatyczno-prawnym - nie będą mogli w sposób efektywny uprawiać swojego zawodu.Wykorzystanie technologii informacyjnych w zakresie omawianym w monografii Systemy wyszukiwania informacji prawnej wiąże się z tworzeniem olbrzymiej liczby nowych aplikacji. Książka odpowiada zatem m.in. na pytania:- Czym są informacja prawna i informatyka prawnicza?- Jak rozumieć pojęcie ""język prawa""?- Jakie są wady i zalety systemów bezpośredniego i pośredniego udostępniania informacji prawnych?- Jakie są kierunki rozwoju nowych koncepcji wyszukiwania informacji prawnej?Publikacja przedstawia problematykę budowy komputerowych systemów wyszukiwania informacji prawnej, która w ramach informatyki prawniczej uznawana jest za podstawową. Prawnik nie może dziś pracować skutecznie bez posługiwania się tego typu systemami. Jest więc sprawą istotną, aby były one konstruowane w sposób zapewniający szybkie uzyskanie relewantnej informacji prawnej. Analiza stosowanych dla tego celu rozwiązań, w tym opartych na wykorzystaniu sztucznej inteligencji, stanowi główny przedmiot tej monografii.
Lua i LaTeX. Dynamiczne tworzenie dokumentów to książka, która staje na granicy dwóch na pozór odległych światów - programowania i składu tekstu. Po jednej stronie Lua - szybki, łatwy i użyteczny język programowania o licznych zastosowaniach. Po drugiej LaTeX - zaawansowany system składu tekstu o rosnącej z roku na rok popularności.Ich połączenie otwiera wiele nowych możliwości, dla których inspirację znajdziesz w tej książce.Pozycja ta stanowi pierwsze polskojęzyczne wprowadzenie do dynamicznego tworzenia dokumentów z wykorzystaniem języka Lua i systemu LaTeX.Podzielona jest na trzy niezależne części:Część I. Język LuaTo łagodne i przyjazne wprowadzenie do języka Lua, wzbogacone o liczne komentarze, przykłady i ćwiczenia. Pozwolą Ci one nie tylko lepiej zrozumieć samą konstrukcję języka, ale także wyrobić w sobie uniwersalną umiejętność myślenia algorytmicznego.Część II. LuaLaTeXDzięki informacjom zawartym w tej części dowiesz się, w jaki sposób kod napisany w języku Lua może wpłynąć na dokumenty generowane przez system LaTeX. Poznasz w tym celu możliwości silnika LuaLaTeX i nauczysz się z nich korzystać.Część III. Praktyczne przykładyNawet najlepiej wprowadzona teoria nie zastąpi odrobiny praktyki. Ta część stanowi zbiór interesujących przykładów, w których wiedza zawarta w dwóch pierwszych częściach znajduje zastosowanie do rozwiązania rzeczywistych problemów.Książka przeznaczona jest dla osób, które znają już podstawy tworzenia dokumentów w systemie LaTeX, ale chcą się dowiedzieć, w jaki sposób można zwiększyć jego możliwości.
„Tytuł książki poprzez swą dwuczłonowość sygnalizuje, że jej zawartość ma postać dychotomiczną: koncentruje się na dwóch obszarach badań, tj. prasoznawstwie, jako historycznie ukształtowanej i zasłużonej dyscyplinie, oraz nowych, interdyscyplinarnych studiach nad dziennikarstwem i mediami muzycznym (rock, jazz); wyznaczono jej dwa nadrzędne cele, czyli wprowadzenie do syntezy prasy o takiej proweniencji i analizę strukturalną konkretnego pisma; wykorzystano dualny sposób prezentacji materiału, wynikający z przyjętej metodologii: ilościowo-jakościowy (z obszaru nauk społecznych) oraz deskryptywny (typowy dla humanistyki)”. Wstęp
Niniejsza monografia przedstawia aktualny stan wiedzy o bibliotekarstwie – z próbą zarysowania również nieodległej a możliwej przyszłości bibliotek. Napisana klarownie, w czym umiarkowany aparat naukowy nie stanowi przeszkody. Zawiera rozbudowany indeks przedmiotowy.
(…) Wiedza o bibliotekarstwie wciąż ma rację bytu. Jako świadomościowy konstrukt, wykorzystywany w mediacyjnej praktyce, jak też kreowany teoretycznie oraz wykładany – chociaż niekoniecznie w pełnej zgodzie i w harmonii: takiej jednolitości ani kompletności nie ma.
Zatem to jest teraz wiedza-po-przejściach, mocno pokiereszowana, a nawet mętnie łączona z niebytem, dlatego wymaga regeneracji. I taką próbę tu podejmuję.
ze Wstępu
Dla historii najnowszej, czyli od momentu zjednoczenia Niemiec, nie ma u nas zbyt wielu, a na pewno ogólnych, opracowań. Obraz bibliotekarstwa niemieckiego tych ostatnich lat znamy tylko przez pryzmat opracowań szczegółowych, wąsko tematycznych, wycinkowych. W tym kontekście próba podjęta przez Krystynę Hudzik wydaje się niezwykle interesująca i potrzebna, gdyż przez wiele lat związki bibliotekarstwa niemieckiego i polskiego były – i pozostają – bliskie, co owocowało korzystaniem z doświadczeń niemieckich i próbą ich implementacji na naszym gruncie. Znajomość więc realiów, osiągnięć czy porażek bibliotekarzy niemieckich jest dla nas niezwykle istotna.
Z recenzji dr. hab. Artura Jazdona
Pierwsza odznaka kawaleryjska została ustanowiona 5 października 1916 roku. Była to odznaka 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich 1 Brygady Legionów, wprowadzona po dwóch latach istnienia pułku. Próby tworzenia odznak pamiątkowych podejmowano też w tworzonych w Rosji w latach 1917 - 1918 pułkach kawalerii. Noszone zamiast orłów z numerem pułku, miały one podkreślać odrębność tych oddziałów. Pułki szwoleżerów tworzone w Armii Polskiej we Francji nie posiadały swych odznak.
Książka Piotra Morawskiego jest nowatorską próbą rewizji dotychczasowej interpretacji dramaturgii oświecenia w kategorii literatury dydaktycznej, w potocznym odczuciu mało atrakcyjnej teatralnie, silnie związanej z czasem swego powstania i przez to - poza kilkoma utworami z listy szkolnych lektur - skazanej na zapomnienie. Rewizja ta stała się możliwa z kilku powodów: 1) autor umieszcza analizowane przez siebie dzieła w kontekście całej kultury i życia społecznego czasów oświecenia; 2) ówczesne dyskusje teatralne ukazuje w perspektywie zadań kształtującej się instytucji teatru publicznego; 3) w tematach podejmowanych przez Bielawskiego, Czartoryskiego, Bohomolca czy Wybickiego szuka źródeł polskiej nowoczesności i "polskiego projektu modernizacyjnego", którego korzenie sięgają według Morawskiego XVIII wieku; 4) we współpracy z młodymi reżyserami współczesnymi sprawdza teatralne wartości wybranych dramatów sprzed dwustu pięćdziesięciu lat i albo sam wciela się w rolę dramaturga, albo korzysta w tym celu z niedawnych podobnych prób innych realizacji.
prof. dr hab. Wojciech Dudzik
Po raz pierwszy po polsku zbiór głośnych esejów amerykańskiej intelektualistki. Opublikowany w 1966 roku, szybko stał się pozycją klasyczną i wywarł wielki wpływ na myślenie o współczesnej sztuce i kulturze. Sontag w oryginalny, a niekiedy i prowokacyjny jak na tamte czasy sposób pisze m.in. o twórczości Sartre’a, Ionesco i Lévi-Strausse’a, analizuje filmy Godarda i Bressona, podejmuje temat wyobrażenia katastrofy w filmach science fiction czy też zagadnienia współczesnej myśli religijnej. W tomie znalazły się także najbardziej znane teksty Sontag – esej tytułowy oraz Zapiski o kampie, dowodzące jej niezwykłej wrażliwości na nowe zjawiska w kulturze. Jak zaznacza we wstępie sama autorka, wartością tych tekstów jest nie tyle krytyka poszczególnych dzieł, co istotność poruszanych problemów. Sontag pisze przenikliwie i z żarem, dając dowód na to, że – cytując zakończenie tytułowego eseju – „nie potrzebujemy hermeneutyki, ale erotyki sztuki
Coraz częściej słyszymy o nieuchronnym nadejściu wojny i o podobieństwie naszych czasów do sytuacji w Europie z lat 30. XX w. Odrodzenie nacjonalizmów i nastrojów ksenofobicznych, kryzys instytucji międzynarodowych, mowa nienawiści i rosnąca przemoc sprzyjają budowaniu napięć i wyobrażeń o wojnie. Nie bez znaczenia są też fantazje o bohaterstwie i niewinne, zdawałoby się, zabawy, które mogą się nam wymknąć spod kontroli.
Jaki obraz wojny mają Polacy?
Czym jest doświadczenie wojenne?
Co skłania ludzi do przemocy?
W Temacie Miesiąca:
Kultura wojny w czasach pokoju
Andrzej Leder
Spojrzenie w stronę śmierci
Tomasz Majewski w rozmowie z Urszulą Pieczek
Dotyk wojny
Anna Pawłowska
Ponadto w numerze:
Patrycja Sasnal o zmierzchaniu orientalizmu i szansie Niemiec na skończenie z fikcyjnym myśleniem o Bliskim Wschodzie
Charles King: Opowieść o wielokulturowości musi uwzględniać skomplikowaną relację między małymi a wielkimi ojczyznami, uznawać, że lokalne patriotyzmy często konstruowane są jako przeciwieństwa kultur narodowych.
Historia jednej tabletki. Jak przemysł farmaceutyczny wpływa na naukowców, lekarzy i polityków?
Tadeusz Gadacz i Neham Verbin o tym, kim jest Hiob: człowiekiem pokornym i wiernym czy buntującym i spierającym się z Bogiem? Czego uczy nas jego doświadczenie? Jakie postawy możemy przyjąć wobec cierpienia?
Opowiadanie Bronki Nowickiej, laureatki Nike 2016 pt. Confetti funeralne z ilustracjami Patrycji Podkościelny
Najlepsi ludzie na świecie są wszędzie – o lokalnych aktywistach, którzy tworzą domy kultury jak z bajki piszą Joanna Orlik i Grzegorz Broniatowski
Tuż przed 1 września 1939 roku w kościele Mariackim w Krakowie trwa gorączkowe pakowanie. Karol Estreicher, błyskotliwy historyk sztuki, wraz z grupą naukowców przygotowuje do wywiezienia i ukrycia bezcenny ołtarz Wita Stwosza. Z Wawelu w stronę Rumunii wyrusza konwój z arrasami Zygmunta Augusta. Muzeum Czartoryskich ukrywa Damę z gronostajem i inne dzieła mistrzów. Do wielkiej ewakuacji dzieł sztuki przygotowuje się nie tylko Kraków, lecz niemal cała Europa. Wkrótce do podbitych krajów wkroczy armia wykształconych złodziei – historyków sztuki, architektów i muzealników – na usługach Hitlera. Będą plądrować muzea, kościoły i zbiory prywatne. W największej w historii grabieży zabytków wezmą udział prominentni funkcjonariusze Rzeszy: Hermann Göring i Hans Frank.
Karol Estreicher, pełen wyrzutów sumienia, że tylko ułatwił wrogowi wywózkę zabytku, nie spocznie, dopóki nie odnajdzie ołtarza i nie sprowadzi go z powrotem do Polski. Nie przypuszcza nawet, że zajmie mu to sześć lat, a na swojej drodze spotka niezliczone przeszkody. Przyczyni się jednak do powstania elitarnej międzynarodowej grupy obrońców skarbów – Monuments Men. Po wojnie, razem z ołtarzem Wita Stwosza, obrazami Canaletta, mieczem koronacyjnym królów polskich, Biblią Gutenberga i setkami innych zabytków, Estreicher przywiezie do Krakowa także Damę z gronostajem. Rodzina Czartoryskich nie będzie mu za to wdzięczna, a londyńska emigracja uzna go za zdrajcę.
W książce „Bolesław Leśmian w Warszawie” autor Piotr Łopuszański rusza warszawskimi śladami jednego z najwybitniejszych poetów XX wieku, a przy tym kobieciarza, nałogowego palacza (75 papierosów dziennie!) i niespełnionego reżysera, który niesłusznie jest kojarzony z prowincją. Nawet gdy urodzony w Warszawie Leśmian otrzymał posadę notariusza w Hrubieszowie a potem w Zamościu, regularnie bywał w rodzinnym mieście: czy to w odwiedzinach u kochanki, czy w celu podreperowania zdrowia, czy w końcu, by posiedzieć z przyjaciółmi w ulubionych kawiarniach. Jak na skrzydłach wracał do ukochanej Warszawy z Paryża czy słonecznego Cannes. W książce ukazane zostało życie poety, jego perypetie, związki z Warszawą, anegdoty oraz nowe, niepublikowane wcześniej informacje. Czytelnik pozna miasto takie, jakim widział je Leśmian: od tygla kulturowego w ciasnych granicach narzuconych przez zaborcę do tętniącej życiem metropolii, którą upodobała sobie bohema artystyczna. Autor pokazuje zmieniającą się Warszawę od lat 70. XIX stulecia po schyłek lat 30. XX wieku.
Piotr Łopuszański (ur. 1966) – pisarz, publicysta. Z wykształcenia filozof. Na Uniwersytecie Warszawskim studiował także polonistykę i historię sztuki. Jako publicysta zadebiutował w 1991 roku na łamach prasy literackiej. Publikował m.in. w „Życiu Warszawy”, „Przeglądzie Artystyczno-Literackim”, „Twórczości”, „Pamiętniku Literackim”, i „Skarpie Warszawskiej”. Zajmuje się badaniem życia i twórczości Bolesława Leśmiana, o którym wydał trzy książki. Ponadto opublikował m.in. „Warszawę literacką w okresie międzywojennym”, „Warszawę literacką w PRL”, „PRL w stylu pop” oraz biografię „Gustaw Holoubek. Filozof bycia”.
Niniejszy wybór artykułów Jurija Łotmana ma przedstawić główne kręgi zagadnień, wokół których krążyła jego myśl w ciągu ostatnich trzydziestu lat działalności, czyli od początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku (kiedy głównie dzięki jego wysiłkom zaczęła się organizować nieformalna grupa uczonych z różnych specjalności nazywana tartusko-moskiewską szkołą semiotyki kultury albo po prostu grupą Tartu-Moskwa) do końca jego życia, uznawanego za symboliczny kres szkoły (na jego pogrzeb po raz ostatni zjechali uczestnicy letnich szkół semiotycznych).
Powstałe z okazji setnej rocznicy wydania „Dekretu Rady Regencyjnej z 1918 r. o opiece nad zabytkami sztuki i kultury” opracowanie stanowi zbiór esejów uznanych badaczy w zakresie prawa ochrony zabytków i jest qasi-komentarzem. Książka ta nie jest bowiem klasycznym prawniczym komentarzem do aktu normatywnego, bowiem – jak zauważyli redaktorzy naukowi książki – wątpliwy jest sens przygotowywania takowego do aktu już nieobowiązującego. Do każdego kolejnego artykułu został napisany autorski esej, do którego zaledwie przyczynkiem jest dany przepis dekretu – esej wychodzi od tej właśnie tematyki, która w danym przepisie jest uregulowana. Autorzy dzielą się z czytelnikami swoją wiedzą i przemyśleniami, doświadczeniem i opiniami.
"Andreas Reckwitz jest socjologiem i kulturoznawcą, i to punkt widzenia socjologii kultury organizuje autorski wywód Odkrycia kreatywności. Dlatego próbie
wypracowania genealogii praktyk kreatywności (a ta właśnie jest głównym zamierzeniem książki) towarzyszy niezmiennie namysł nad „społecznym reżimem
estetycznej nowości”, czyli wrażliwość na socjokulturowe techniki pojawiania się i cyrkulowania dyspozytywów kreatywności. Ale Reckwitz jest zarazem humanistą
na tyle wytrawnym, że klucz dyscyplinarny nie stanowi przeszkody w przyjmowaniu jego ustaleń na gruncie dyscyplin pokrewnych.
Co więcej, taka adaptacja została z góry przez autora założona i stanowi o niewątpliwej urodzie intelektualnej książki, na którą bez większego wysiłku można
nałożyć horyzont oczekiwań antropologa kultury, ale też i na przykład psychologa społecznego. W wielu partiach książka będzie w stanie zadowolić nadto teoretyków
sztuki, to bowiem estetyczność sztuki (zwłaszcza sztuki awangardowej i postmodernistycznej) wraz z fi gurą artysty, w której autor upatruje narodzin „idealnego podmiotu kreatywnego”, stanowią o genealogicznym fundamencie dyspozytywu kreatywności."
Ze wstępu prof. dra hab. Andrzeja Gwoździa
Tematem książki Do granic negocjacji jest jedenastoletnia historia Zespołu Filmowego „X” Andrzeja Wajdy, założonego w 1972, rozwiązanego w 1983 roku. Celem rozważań autorki jest zrozumienie i wyjaśnienie czytelnikowi podziału kompetencji między władzą polityczną a filmowcami wypracowanego w systemie kinematografii polskiej lat siedemdziesiątych XX wieku, a zarazem przestrzeni negocjacji zakładanej przez ten podział. Analiza 82 filmów wyprodukowanych w Zespole „X” dla kina i telewizji została uzupełniona i wzmocniona przez badania archiwalne oraz wywiady z filmowcami i politykami. Autorka przedstawia i wyjaśnia udział filmowców w tworzeniu nowego języka filmowego, zmierzającego – wbrew wszelkim ograniczeniom – do opisu rzeczywistości. Wielkim atutem książki jest połączenie zachodniej perspektywy, reprezentowanej przez autorkę, z wnikliwym zrozumieniem systemowej niepowtarzalności PRL-u.
Książka Anny Szczepańskiej wpisuje się w coraz żywiej się rozwijający krąg „badań produkcyjnych”, przedkładających ponad „opis końcowego produktu” charakterystykę fascynującego procesu tworzenia filmu. Nakreślona tu historia Zespołu „X” układa się w wielowątkową narrację, z której – zależnie od zainteresowań czytelnika – można wydobywać najróżniejsze wątki. Ciekawe, że właśnie autorka przybywająca z Francji podjęła żmudne badania w naszych archiwach krajowych, a potem przeprowadziła dziesiątki rozmów z naszymi artystami. Możemy teraz i my korzystać z rezultatów jej pracy.
Prof. dr hab. Tadeusz Lubelski
Wydano dzięki wsparciu Centrum Badawczego HiCSA przy uniwersytecie Paris 1 Panthéon-Sorbonne
Avec le concours du Centre de recherche HiCSA, université Paris 1 Panthéon-Sorbonne
Książkę wydano dzięki dofinansowaniu Wydziału Kultury Ambasady Francji w Polsce w ramach Programu Wsparcia Wydawniczego BOY-ŻELEŃSKI.
W niniejszej pracy podjęto próbę uporządkowania, krytycznego omówienia i usystematyzowania zagadnień dotyczących okładek (przede wszystkim płyt gramofonowych i książek) z perspektywy bibliologicznej.
Przegląd i omówienie różnych dotychczasowych ujęć poruszanej problematyki doprowadziły do sformułowania kilku autorskich propozycji metodologicznych i terminologicznych. Niezaprzeczalną wartością pracy są skrupulatne analizy terminologiczne, uporządkowanie i synteza głównych zagadnień związanych z tematem, a także wskazanie perspektyw ich rozwoju, miejsc wymagających opracowania lub rewizji. W ten sposób praca stanowi zaproszenie do dyskusji nad miejscem i przyszłością badań okładek w ramach nauk humanistycznych.
Pierwsza część książki dotyczy wartości faktograficznej, źródłowej i informacyjnej kolekcji dokumentów życia społecznego, jak i poszczególnych rodzajów druków ulotnych i okolicznościowych. Na wybranych przykładach omówione zostały tu problemy wartościowania tego rodzaju druków, wartości kolekcjonerskiej i sentymentalnej wybranych typów wydawnictw efemerycznych oraz sprawy ich, przejawiającej się w tzw. potencjalnej wartości stałej, obecności na którym rynku książki. W dalszej części tomu zaprezentowane zostały praktykowane w dużych bibliotekach naukowych, wykształcone w toku wieloletnich doświadczeń, zgodne z przyjętymi kierunkami gromadzenia i specjalizacjami, sposoby pozyskiwania oraz opracowywania dokumentów życia społecznego. Kolejne strony niniejszego opracowania odnoszą się do praktyk stosowanych w książnicach mniejszych, ukierunkowanych na zachowanie oraz ochronę źródeł do badań historii lokalnej. Ujęto tu również bardzo interesujące kwestie organizowania w bibliotekach tzw. archiwów społecznych. W przedostatniej części książki omówione zostały wypracowane w Bibliotece Narodowej oraz określonych bibliotekach naukowych problemy przechowywania, konserwacji i digitalizacji dokumentów życia społecznego.
Ostatnie dwa teksty łączące się bezpośrednio z ochroną cennych dokumentów życia społecznego, jak i ich utrwalaniem w postaci cyfrowej, pośrednio zaś związane z problemem zwrotu cyfrowego we współczesnej humanistyce, odnoszą się do obecności wydawnictw niekonwencjonalnych w sieci.
Podstawowa działalność kulturalna – jak stanowi ustawa o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej - polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury , a jej formami organizacyjnymi są m. in. biblioteki, muzea, domy kultury, galerie sztuki, kina, teatry i filharmonie. W recenzowanym tomie skupiono się na działalności społecznej wymienionych instytucji - zwłaszcza - bibliotek - która w czasach niepokojów socjoekonomicznych i rozwarstwienia społecznego jest szczególnie ważna. (…) Zaakceptowano w nim kwestię istotną dla każdej organizacji, tym także tej niedochodowej, jaką jest konieczność dopasowania się do otoczenia. Tylko bowiem obserwacja środowiska zewnętrznego, analizowanie go pod kątem szans i zagrożeń z niego płynących, pojawiających się mód i trendów, a następnie reagowanie na nie, pozwala organizacji na skuteczne funkcjonowanie. Czas stabilności bibliotek i innych instytucji kultury minął bezpowrotnie. Zmiany społeczne, środowiskowe, technologiczne wywierają na nie istotny wpływ. Zaprezentowane w tomie teksty dają optymistyczny obraz instytucji kultury, adaptujących się do środowiska zewnętrznego, innowacyjnych, a w rezultacie konkurencyjnych wobec innych organizacji. (…) Publikacja będzie cieszyła się zainteresowaniem osób, chcących poszerzyć swoją wiedzę na temat zadań, działalności oraz społecznej roli współczesnych instytucji kultury.
(z recenzji dr hab. Małgorzaty Federowicz-Kruszewskiej)
Literackie eseje poświęcone kulturze, historii i sztuce – a szerzej: pięknu – dawnej i współczesnej Italii oraz tworzącym je postaciom, sławnym i popularnym, ale także mniej znanym czy wręcz zapomnianym. Na kartach książki spotkamy więc Giacoma Pucciniego, Carla Collodiego (autora Pinokia) i Igora Mitoraja, poznamy włoskie losy polskich arystokratów i artystów, a przede wszystkim odetchniemy atmosferą miast i krajobrazów Toskanii i Sycylii, które szczególnie ukochała autorka.
„Nie planowałam zamieszkania we Włoszech – pisze autorka. – Wydawało się, że po wyjeździe z Krakowa moje życie potoczy się dalej w środkowoeuropejskich szarościach, los zrządził jednak inaczej i znalazłam się na promie do Palermo, by niebawem znów pakować bagaże, tym razem do Toskanii. Nie było zatem Południa w moich planach na przyszłość, ale odkąd pamiętam, błękitne niebo w pewne wiosenne i jesienne dni, gdy jaskrawe, wymyte światło podkreśla kontury i barwy, sugerując jakieś ukryte w nich treści, zawsze poruszało we mnie czułe struny. […] Zanim znalazłam się we Włoszech, odwiedziłam parę innych krajów i stamtąd też zachowałam migawki blasku i nieba. Białej od słońca alei Wersalu w szpalerze płonących cytrynowo liści. Kolorowych sukienek i białych koszul na niedzielnym koncercie w badeńskim parku […]. Kamieniczek z piernika odbijających się w błękitnych kanałach Gandawy, ciemnego lazuru nieba, jak woda ze snów o wakacjach, nad terakotowym morzem brugijskich dachów i amarantowych latawców na białej plaży w Ostendzie… Później pomyślałam, że światło i barwy, na które polowałam, były może marzeniem Północy o idealnym Południu”.
Sukces to kaprysny przyjaciel. Kiedy uwielbia – rozpieszcza. Ale gdy opuści, bajka zmienia się często w dramat. O tym, jak grać w tę trudną grę z sukcesem w autobiografii Maceja Zienia.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
