Bestselling writer and broadcaster Danny Wallace (Yes Man, Awkward Situations For Men), is on a mission to understand where we have gone wrong. He travels the world interviewing neuroscientists, psychologists, NASA scientists, barristers, bin men, and bellboys. He joins a Radical Honesty group in Germany, talks to drivers about road rage in LA, and confronts his own online troll in a pub.

The most beautiful, stylish ways to wear a headscarf, including The Forties Wrap, The Messy Hair Hideaway, The Statement Bow, The Boho Twist and The Statement Chignon. Every look includes a photo and step-by-step instructions to ensure you look amazing. This is the perfect inspiration for easy everyday looks, holidays, festivals and bad hair days.

Wielkimi krokami zbliżają się wakacje, podczas których będziemy mieli trochę więcej czasu na czytanie książek. A co warto przeczytać? O tym w czerwcowym wydaniu naszego kwartalnika! Książką numeru jest thriller Wojciecha Chmielarza pt. Żmijowisko, który ukazał się nakładem Wydawnictwa Marginesy. Zapraszam także do lektury wywiadu z Wiktorem Mrokiem oraz wyjątkowej autoprezentacji twórczości Katarzyny Ryrych. Polecam również serię dla najmłodszych czytelników – „Moje Ciało” oraz książki Joanny Sędzikowskiej, które ukazały się w nowo powstałym wydawnictwie – Literatura Piętro Wyżej. Wszystkich czytelników zapraszam do udziału w konkursie z nagrodami (szczegóły obok).

On Grand Strategy is the distillation of the experience of that course, and in it Gaddis takes the reader from the commanding heights of statesmanship across the landscape of world history from the ancient Greeks to Lincoln, and beyond.

Antoni Mironowicz: Biblioteka monasteru supraskiego do połowy XVI wieku Maciej Grabski: Petersburski tygodnik "Kraj" wobec rewolucji 1905-1907 na terenie Azerbejdżanu Mateusz Przybysz: Obraz Białorusinów i Ukraińców w polskich podręcznikacj szkolnych w latach 1945-1989 Ewelina Iwańska: Jaka Rosja? Próba zdefiniowania Rosji na podstawie twórczości Mariusza Wilka

Brytyjski bestseller o człowieku i innych zwierzętach Wszystko zaczęło się podczas meczu piłkarskiego. To był skok ofiarnego bramkarza. Liam Drew wystawił się na strzał, który — jak się okazało — dostarczył mu niesamowitego bólu i zarazem rozpoczął jego biologiczną fascynację. Bolesne uderzenie piłki zainspirowało go do szukania odpowiedzi na pytanie, dlaczego zdecydowana większość samców ssaków nosi jądra w tak niebezpiecznym miejscu… Gdy jednak, mimo incydentu na boisku, autor w końcu doczekał się narodzin córki, pchnięty zwierzęcym instynktem rodzicielskim rozpoczął zgłębianie kolejnych tematów, zagadnień i czynności — z pozoru ludzkich, a tak naprawdę typowych wszystkim ssakom, od ważącego 150 ton płetwala po dwugramową ryjówkę. „Ja ssak. Co łączy nas z gorylem, wielorybem i nietoperzem” to holistyczne spojrzenie na naturę człowieka i innych zwierząt. Liam Drew w przystępny i pełen pasji sposób przedstawia historię ewolucji i mechanizmy kierujące życiem ssaków. Udowadnia przy tym, że w każdym człowieku drzemie zwierzę, a otaczające nas czworonogi często pokazują bardzo ludzkie oblicze. „Znakomita mieszanka nauki i dowcipu, która przypadnie do gustu zarówno miłośnikom biologii, jak i laikom. Świetna lektura.” How It Works „Drew zgłębia temat tak wnikliwie, że poczujesz dumę z bycia ssakiem.” Booklist „Drew doskonale oddaje ekscytację odkryciami naukowymi, łącząc fachowe informacje z interesującymi ciekawostkami z historii naturalnej. Jest się czym rozkoszować.” Publishers Weekly

Książka Justyny Balisz-Schmelz Przeszłość niepokonana. Sztuka niemiecka po 1945 roku jako przestrzeń i medium pamięci jest pierwszym opracowaniem tej problematyki na gruncie polskim. Co ciekawe, pod wieloma względami wydaje się pionierska także z perspektywy niemieckiej historii sztuki, w ramach której do tej pory nie powstała monografia poświęcona temu zagadnieniu. Jak podkreśla autorka, nie chodzi o sztukę po Holokauście, lecz o recepcję drugiej wojny światowej we wszelkich jej przejawach, co dotychczas umykało uwadze badaczy, skoncentrowanych głównie na analizie traumy wynikającej z Shoah. Wart podkreślenia jest również fakt, że dzięki tej książce na gruncie polskiej humanistyki po raz pierwszy udał się proces unarzędziowienia teorii pamięciologicznych obojga Assmannów, głównie zaś Aleidy Assmann w analizach wybranych dzieł sztuki. Metodologia w ujęciu Justyny Balisz-Schmelz stała się kluczem do stawiania pytań i rozumienia, a nie jedynie zewnętrznym „rynsztunkiem”, który nie znajdowałby zastosowania na poziomie analitycznym. Autorka przepracowuje teorie Assmannów w taki bowiem sposób, że działają one zarówno w makro-, jak i w mikroskali, co stanowi doskonałe uzupełnienie wydanych nareszcie po polsku fundamentalnych tekstów Assmannów. Z recenzji dr hab. Marty Smolińskiej, prof. UAP

Najlepszy przewodnik po najaktualniejszych ideach oraz ludziach, którzy je tworzą. Do rozmowy o literaturze i o rzeczywistości, do wspólnoty ludzi myślących, bo czytających, zaprasza zespół redaktorów i autorów kwartalnika „Książki. Magazyn do Czytania”.

Termin ""tatuaż"" wywodzi się z języka polinezyjskiego (""tatau"" dosłownie: zostawić ślad - znak, malowidło) i został przywieziony i po raz pierwszy użyty, w relacji z podróży dookoła świata, przez angielskiego podróżnika Jamesa Cooka w 1773 roku. W 1873 roku został wprowadzony do słownika języka francuskiego, jako tatouage. W Biblii Marcina Lutra, z 1534 roku, można znaleźć wyraz stygmat, a w XVII wieku pojawiły się takie określenia, jak grafizm, hieroglif, czy piętno, Późniejsze nazwy były przyjmowane w pewnych środowiskach, np. przestępczych.W zakładach penitencjarnych tatuaż jest nazywany: wzorem, wzorkiem, dziargą, dziarganką, grawerką, haftem, kalką, malowanką, malunkiem, obrazem. Sam proces tatuowania nazywany jest analogicznie: dziarganiem, grawerowaniem, haftowaniem, malowaniem, rysowaniem, kłuciem oraz odkuwaniem. W tym specyficznym środowisku także sposoby tatuowania są różne: skórę nakłuwa się lub nacina, drapie czy też wciera się różne substancje po wcześniejszym odbiciu na ciele wzoru tatuażu.Tatuaż jest jedną z najstarszych form dekorowania własnego ciała, stosunkowo łatwo dostępną. Jest nie tylko kolorowym rysunkiem wykonanym na własnym ciele, lecz znacznie czymś więcej - symbolem, który ma swe korzenie sięgające daleko w przeszłość, w antykultury plemienne i pogańskie. Tatuowanie jest sposobem nadawania własnemu ciału osobistych cech, ""tworzenie z niego prawdziwego domu i świątyni dla mieszkającego w nim ducha"". Znamię, zwłaszcza gdy przyjmuje formę rysunku lub ornamentu na ciele, jest niczym pieczęć, znak lub sygnał, zaś jego najgłębsze znaczenie jest zakorzenione w symbolice blizn, jako ślad ""kłów ducha"". Czym więc jest dla wielu amatorów takiego sposobu znaczenia swojego ciała?

Bułgarska epopeja 1915-1918 Tom 2

Krakowski dziennik „Czas", ukazujący się od 1848 r., w znaczący sposób kreował opinię wyższych warstw społeczeństwa polskiego w Galicji. Na łamach czasopisma - określanego jako konserwatywne - bardzo często podejmowano tematykę bułgarską. Zainteresowanie kwestiami bułgarskimi wzrosło po wybuchu I wojny światowej, a od początku 1915 r. zagadnienia te stale gościły na łamach gazety. Wiadomości podawano regularnie i w sposób profesjonalny - świadczyły o tym publikacje, w których dementowano wcześniej zamieszczone nieprawdziwe lub niesprawdzone informacje. I właśnie ten materiał źródłowy stał się podstawą tej niezwykle ciekawej dwuczęściowej monografii. Autorzy konfrontują go z m.in. opublikowanymi archiwaliami, pracami o charakterze pamiętnikarskim oraz obszerną literaturą przedmiotu. W części pierwszej prezentują historię krakowskiego czasopisma i zakres zainteresowania publicystów tematyką bułgarską w okresie bezpośrednio poprzedzającym przystąpienie Bułgarii do I wojny światowej, omawiają wysiłki dyplomatyczne wielkich mocarstw na rzecz pozyskania Bułgarii do współpracy w latach 1914-1915, a także opisują działania wojenne w Serbii (1915) oraz w Rumunii (1916). W części drugiej przedstawiają zagadnienia poświęcone zmaganiom armii bułgarskiej obejmujące działania na froncie salonickim (1916), wojnę pozycyjną w Macedonii (1917), a także schyłkowy okres konfliktu zakończony wycofaniem się Bułgarii z I wojny światowej. Zaprezentowany w pracy obraz działań bułgarskich sił zbrojnych ukazują na tle najważniejszych wydarzeń na innych frontach - zachodnim, wschodnim, włoskim i tureckim, dzięki czemu podkreślają ich ścisły związek z wydarzeniami rozgrywającymi się na Półwyspie Bałkańskim. Autorzy, dokonując dogłębnej i krytycznej analizy materiałów prasowych, dochodzą do wniosku, że przedstawiony na łamach gazety obraz rzeczywistości jest zgodny z ustaleniami historyków zarówno w warstwie faktograficznej, jak i w sferze komentarzy i ocen. W każdej części monografii znalazły się indeksy osób i nazw geograficznych oraz spisy wszystkich występujących w pracy nazw miejscowości, które uległy zmianie w okresie międzywojennym i po zakończeniu II wojny światowej. Wartość monografii podnoszą także unikalne fotografie oraz mapy, dzięki którym można śledzić przebieg opisywanych wydarzeń.

Monografia składa się zasadniczo z dziesięciu rozdziałów. W dużej mierze tworzą ją nowe, powstałe z myślą o niej opracowania. W publikacji autorzy wykorzystali i rozwinęli ponadto fragmenty kilku opublikowanych wcześniej tekstów. Rozdział pierwszy poświęcony został charakterystyce kultury i animacji jako kategorii pedagogicznych. Zaprezentowano tu poglądy pedagogów kultury, antropologów oraz teoretyków animacji społeczno-kulturalnej ukazujące kulturę oraz animację w rozmaitych kontekstach pedagogicznych. W rozdziale drugim szczegółowo scharakteryzowane zostały cechy konstytutywne animacji kultury, takie jak: – główny jej cel, czyli ożywianie, aktywizowanie, zmienianie; – kategoria „kultury własnej” jako przedmiot działań animacyjnych; – humanistyczna metodyczność jako nadrzędna zasada animacyjnej metodyki; – zasada konstruktywnego relatywizmu aksjologicznego jako warunek niezbędny pojmowania animacji jako idei pedagogicznej; – istota i specyfika roli społecznej animatora kultury. Trzeci rozdział charakteryzuje współczesne paradygmaty animacji kultury: paradygmat animacji zabawy, paradygmat (re)animacji dziedzictwa kulturowego, paradygmat zmiany prohumanistycznej. Omówiono je w perspektywie teoretyczno-praktycznej, z uwzględnieniem wymiarów: ideologicznego, teleologicznego, aksjologicznego, metodycznego i ewaluacyjnego. Rozdział czwarty skupia się na synergicznym potencjale animacji kultury w perspektywie pedagogicznej. Przedstawiono tu związki animacji z takimi obszarami praktyki społeczno-edukacyjno-kulturowej, jak: edukacja kulturalna, upowszechnianie kultury, mediacja kulturalna, edukacja artystyczna i estetyczna, animacja społeczna i animacja współpracy środowiskowej, animacja religijna, animacja międzykulturowa, edukacja medialna. Kolejny rozdział poświęcony został animacji kultury w instytucjonalnej działalności kulturalnej. Scharakteryzowano tu pojęcie działalności kulturalnej, wskazano najważniejsze grupy czynników warunkujących funkcjonowanie podmiotów ją realizujących oraz zaprezentowano animację kultury jako jeden z jej istotnych nurtów. W rozdziale szóstym animacja wpisana została w kontekst szkolny, z uwzględnieniem trzech zasadniczych obszarów, w których znajduje swoje zastosowanie jako dziedzina praktyki edukacyjno-kulturalnej: zajęć obligatoryjnych, edukacji pozalekcyjnej oraz przestrzeni organizacyjno-normatywnej. Siódmy rozdział koncentruje się na zagadnieniach związanych z metodyką animacyjnych projektów kulturalnych. Zaprezentowano tu dotychczasowe propozycje typologizacji form, metod i technik animacji oraz dokonano własnej próby kategoryzacji metod i technik wykorzystywanych w animacyjnych projektach kulturalnych. Kolejne dwa rozdziały poświęcone zostały realizatorom animacyjnych działań. W rozdziale ósmym scharakteryzowano role animatora kultury, tendencje i przemiany w sposobach jego definiowania oraz zasadnicze obszary dylematyczności. Rozdział dziewiąty przedstawia natomiast animatorów kultury w kontekście praktycznym. Opisano tu sylwetki pięciorga animatorów kultury, omawiając ich ścieżki zawodowe, najważniejsze działania oraz sposoby myślenia o animacji społeczno-kulturalnej. Ostatni, dziesiąty rozdział książki poświęcony został etycznym aspektom działań animatora kultury. Zaprezentowano tu najważniejsze wytyczne i zasady – aksjologiczne drogowskazy – animacyjnych działań oraz wyznaczono najistotniejsze w pracy animatora wyzwania i niebezpieczeństwa noszące znamiona etycznej dylematyczności.

Kolejna książka Andrzeja Nazara historyka sztuki, dziennikarza, wielbiciela Krakowa przedstawia nam kolejny aspekt dziejów Krakowa.Tym razem autor opowiada nam o krakowskich aniołach. Opowieść zaczynamy, a jakżeby inaczej, na Wawelu. A dokładnie od wawelskiej katedry, będącej domem wielu aniołów, z najstarszym z 1526 roku. Ale mamy bo też i Anioła strażnika katedry oraz aniołów-tragarzy. Z Wawelu schodzimy do centrum i na drodze królewskiej na ulicy Grodzkiej spotykamy anioły kolejne - tak w kościele świętego Andrzeja, jak i świętych Piotra i Pawła, gdzie na szczególną uwagę zasługują aniołowie-muzycy. A jeszcze bliżej krakowskiego Rynku w kościołach Franciszkanów i Dominikanów także spotkamy anielskie szeregi. Oczywiście nie zabraknie także opowieści o aniołach z najsłynniejszego polskiego kościoła - kościoła Mariackiego im NMP, a także z wielu innych krakowskich kościołów. Mamy też i opowieść o aniołach tragarzach, o aniele łasuchu, aniele tancerzu, anielskich żałobnikach . Anioły pomsty, anioły smutku, anioły upadłe. A wszystko to w lekkim gawędziarskim tonie. A więc zapraszamy do podróży po Krakowie tajemniczym, Krakowie niezwykłym , Krakowie przepełnionym aniołami!

Zapraszamy do lektury kolejnego interdyscyplinarnego tomu Ośrodka Badawczego Myśli Chrześcijańskiej Uniwersytetu Łódzkiego, w którym zostały zamieszczone studia badaczy z: Uniwersytetu Śląskiego, Uniwersytetu Warszawskiego, Katolickiego Uniwersytetu Lu belskiego, Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego i Uniwersytetu Łódzkiego. Podjęta w prezentowanej publikacji dyskusja ma bardzo szerokie ramy, teksty obejmują bowiem zagadnienia z wielu dyscyplin humanistycznych: filozofii religii, antropologii chrześcijańskiej, ekumenizmu, teologicznych inspiracji dawnych i współczesnych utworów literackich, nauczania społecznego Kościoła oraz komunikologii. Jedni z autorów koncentrują się na wybranym aspekcie tytułowych poszukiwań, inni - próbują łączyć te zjawiska. W niektórych studiach podjęto aktualne problemy, np. dramat uchodźców i potrzebę dialogu międzyreligijnego (chrześcijańsko­muzułmańskiego), we wszystkich zaś potwierdzono tezy, iż „fundamentem prawdziwej kultury jest poszukiwanie Boga” oraz że „świat rozumu i świat wiary potrzebują siebie wzajemnie” (Benedykt XVI). Ze Wstępu

Książka stanowi próbę podsumowania doświadczeń ludzkości i służy jako kapitalny dokument w historii talizmanów i amuletów. W niej prześledzona została geneza tej starej sztuki, zaczynając od starożytnego Egiptu, poprzez gnostycyzm, kończąc na badaniach kabalistów. Zawarte tu opis i właściwości talizmanów Wschodu ułatwiają prawidłowe wykorzystanie tych ochronnych przedmiotów, aby zabezpieczyć się przed różnymi klęskami i nieszczęściami lub zapewnić sobie pozytywny wpływ magicznych sił. W książce zostały dokładnie skomentowane wszystkie starożytne receptury. Autor weryfikuje starożytną wiedzę tworzenia talizmanów, tak, aby współczesny czytelnik nie popełnił błędu, jeśli kiedykolwiek zdecyduje się na eksperymentowanie w tej dziedzinie. Do książki dołączony jest wyjątkowy Symbol Wschodu, chroniący przed złymi mocami i przyciągający szczęście.

Prezentowany Czytelnikom tom jest próbą dokonania bilansu sukcesów i porażek czasopisma oraz określenia jego roli w powojennej historiografii polskiej. Autorzy starają się dowieść, że tradycja „Zeszytów Historycznych” jest w środowisku wciąż żywa. Autorami rozdziałów monografii są historycy reprezentujący kilka ośrodków akademickich (Kraków, Lublin, Łódź, Warszawa) i różne specjalności (historia polityczna, dzieje dyplomacji, historia historiografii, metodologia historii). Nie brakuje w tym gronie także autorów „Zeszytów Historycznych”.

Pismo recenzowane o profilu interdyscyplinarnym, istniejące od 1957 roku. Adresowane przede wszystkim do środowiska naukowego, nie pomija jednak czytelnika mniej profesjonalnego, zwłaszcza nauczycieli, studentów, inteligencji zainteresowanej problematyką humanistyczną. Publikuje artykuły problemowe (krajowe i zagraniczne) z zakresu różnych dyscyplin humanistycznych: literaturoznawstwa, historii, kulturoznawstwa, socjologii, filozofii, psychologii, językoznawstwa. Zamieszcza również przekłady oraz materiały i przyczynki, dyskusje i polemiki, recenzje i przeglądy. Po każdym artykule streszczenie w języku angielskim. Także spis treści tłumaczony na język angielski.

Estudios Latinoamericanos, wydawane przez Polskie Towarzystwo Studiów Latynoamerykanistycznych, jest najstarszym polskim czasopismem publikującym materiały naukowe związane z szeroko rozumianą historią i kulturą Ameryki Łacińskiej. Ukazuje się od roku 1972. Do roku 1995 wydawane było przez Instytut Historii PAN. Twórcą pisma i jego pierwszym redaktorem był prof. dr hab. Tadeusz Łepkowski. W roku 1988 zastąpił go dr Ryszard Stemplowski. W latach 1995-2011 czasopismem kierował prof. dr hab. Aleksander Posern-Zieliński, a w roku 2012 redaktorem został prof. dr hab. Mariusz Ziółkowski. Artykuły publikowane są w języku hiszpańskim, portugalskim, angielskim lub francuskim.

Zwyczaje pogrzebowe ludu polskiego- dr Adam FISHERReprint oryginału z 1921 r. Opis zwyczajów pogrzebowych polskich i słowiańskich. Jak sam autor opisuje:""W pracy tej idzie jedynie o systematykę i syntezę całego zagadnienia bez jakichkolwiek prób uogólnienia, czy wykazywania nawarstwień kulturalnych, gdyż kwestje te dadzą się dopiero rozstrzygnąć po analogicznem zbadaniu wszelkich innych zwyczajów polskich. Iżby tem wyraziściej rzecz przedstawić, zastosowało się tu metodę jak najbardziej zwięzłego opracowania poszczególnych kwestyj w formie paragrafów; zamknięcie końcowe powinno ułatwić zorjentowanie się w dość znacznym przeglądzie faktów.""Studjum niniejsze opiera się ono na materjałach drukowanych i rękopiśmiennych, a wedle możności i wiedzy autora usiłuje ogarnąć wszystek materjał polski, oraz słowiański i ościenny w miarę potrzebnych porównań.""

Najważniejsza jest miłość, ale równie ważny jest…ślub. Kameralna uroczystość czy wesele na dwieście osób? Luksusowy hotel czy romantyczny plener? Suknia pożyczona czy dziedziczona z pokolenia na pokolenie? Każda para młoda staje przed koniecznością podjęcia miliona decyzji, dotyczących tego, jak ma wyglądać najważniejszy dzień ich życia. . Małgorzata Rozenek-Majdan, radzi co zrobić, aby przygotowania do ślubu nie stały źródłem obezwładniającego stresu, lecz były przyjemnością i wyjątkowym czasem wzmacniającym więź między partnerami. Z książki dowiesz się: · Jak przygotować budżet i kto płaci za ślub? · Jak stworzyć listę gości i kogo nie zapraszać? · Jak znaleźć wymarzoną lokalizację i niezbyt się przy tym zmęczyć? · Jak zaplanować idealne menu? · Jak przeżyć dzień wesela? · Czy warto zatrudnić wedding planera? Praktyczny poradnik pomaga zorganizować ślub krok po kroku, miesiąc po miesiącu, dzień po dniu. Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy planują zmienić stan cywilny, a potem…żyć długo i szczęśliwie.