Szeroki wybór książek, multimediów z zakresu szeroko pojętej kultury: architektura, duchowy wymiar twórczości, szlaki kajakowe, współczesne media, przemoc w mediach, polityka. Odnajdziesz tu również książki i podręczniki idealne dla uczniów oraz studentów. Szeroki wybór beslsellerów i nowości.
Oddajemy w Państwa ręce tom Historia mówiona polskiego kulturoznawstwa, kolejny, który powstał w ramach pracy nad grantem badawczym ?Kulturoznawstwo polskie. Historia i dziedzictwo dyscypliny?. [?] Historia polskiego kulturoznawstwa jest znana raczej fragmentarycznie i wariantywnie, co jest wynikiem autonomicznych ?historii? poszczególnych ośrodków. Chodzi nam jednak nie tyle o napisanie jej na nowo, lecz o opowiedzenie. Chcemy ujawnić alternatywne wizje kulturoznawstwa/kulturoznawstw, odsłaniając to, co zapamiętane przez pionierów kierunku i reprezentantów kolejnych pokoleń. Wierzymy przy tym, że obraz dyscypliny, jaki przechowuje pamięć jej przedstawicieli, może nie tylko skorygować wiedzę o jej dziejach, ale przede wszystkim ją poszerzyć, pogłębić i dzięki różnym perspektywom w odmienny sposób sproblematyzować. [?] Jednym z głównych założeń realizowanego przez nas projektu było pozyskanie wypowiedzi reprezentantów różnych ośrodków kulturoznawczych w Polsce. Chcieliśmy tym samym dotrzeć do informacji o początkach i formowaniu się poszczególnych środowisk naukowych związanych z dyscypliną, a także prześledzić ? dzięki zgromadzonemu materiałowi ? ich ewolucję. Ważne wydawało się nam odsłonięcie zwrotów metodologicznych, które korespondowały z wypracowywanymi aparatami terminologiczno-pojęciowymi, rozwojem refleksji teoretycznej, badaniami empirycznymi z jednej strony, z drugiej zaś ze zmieniającymi się potrzebami dydaktycznymi i możliwościami powoływania nowych jednostek i struktur organizacyjnych. [?] By ukazać wewnętrzną dynamikę kulturoznawstwa i jego zróżnicowanie, postanowiliśmy przeprowadzić rozmowy z przedstawicielami kolejnych generacji badaczy, w sposób arbitralny dzieląc ich na trzy grupy pokoleniowe. To pozwoliło nam na przybliżenie się do ?perspektywy międzygeneracyjnej? i prześledzenie przemian koncepcji teoretycznych oraz tematyki badawczej w dyscyplinie. Naszymi rozmówcami zostali reprezentanci większości ośrodków kulturoznawczych będący na różnych etapach swej drogi zawodowej. [?] Praca nad wywiadami skłoniła nas do zastanawiania się nad rolą pamięci i funkcjami narracji w porządkowaniu wizji świata. Rozmowy miały na celu ujawnienie poglądów, przekonań, postaw wypływających zarówno z jednostkowości biografii, jak i ze środowiskowego zakorzenienia. Demonstrujemy zatem indywidualność wpisaną każdorazowo we wspólnotę doświadczeń. Na ten obraz składają się tyleż odrębności i różnice, co zbieżności i podobieństwa. (Ze Wstępu)
Tematem książki jest zjawisko remediacji – przekształcania dzieł filmowych w wyniku ich transpozycji medialnej. Autor bada przemiany towarzyszące procesowi transformacji kina niemego w kino cyfrowe, jego relacje z książką i przenikanie się tych mediów. Korzysta przy tym z narzędzi medioznawczych, filmoznawczych i kulturoznawczych. Swoje analizy przeprowadza na przykładzie dwóch filmów: Mocnego człowieka i Metropolis, przedstawiających drogę tekstu kultury od książki przez film niemy po zdigitalizowane i obecne w sieci dzieło filmowe. Proces ten osadzony jest w szeroko zarysowanej perspektywie antropologicznej i kulturowej.
Kategoria remediacji najczęściej używana jest do badania zjawisk kultury współczesnej, ma jednak, zdaniem autora, znacznie większy potencjał. Jednym z podstawowych założeń książki jest poszerzenie zakresu zjawisk, do których odnosi się remediacja, dowiedzenie, że podobne relacje są podstawowymi cechami nie tylko medium cyfrowego, lecz zachodziły również między medium druku i kinem w początkach XX wieku. Centralnym punktem refleksji jest medium kina w początkowym stadium – film niemy, który ulegał i ulega przekształceniom, wchodząc w relacje z literaturą i siecią komputerową.
Wprowadzenie koncepcji remediacji pozwala wyjść poza niewątpliwe – zwłaszcza w polskich badaniach – ograniczenia w refleksji nad adaptacją filmową oraz osadza relację powieść – film fabularny w szerszym kontekście kulturowym. Umożliwia zastosowanie bardziej uniwersalnych narzędzi badawczych, nienależących jedynie do filmoznawstwa lub literaturoznawstwa. Pozwala również na pokazanie przemian – przez apologetów „cyfrowego świata” uznawanych za rewolucyjne i niepowtarzalne – w perspektywie historycznej, która, ujmując być może wiele z niepowtarzalności i niezwykłości, pozwala jednocześnie pokazać głęboki wpływ tych zmian na kulturę.
Książka adresowana jest do badaczy akademickich oraz studentów, przede wszystkim kulturoznawców, literaturoznawców, filmoznawców, teoretyków mediów, historyków kultury.
Tadeusz Bułharyn to jedna z kluczowych postaci pozwalających zrozumieć polsko-rosyjskie stosunki w I poł. XIX w. oraz dynamikę rozwoju literatury rosyjskiej w okresie od kongresu wiedeńskiego do wojny krymskiej. Służył najpierw w armii rosyjskiej, później zaś wspólnie z Napoleonem walczył przeciw Rosjanom. W obu armiach został odznaczony za męstwo. W 1819 r. osiadł w Petersburgu, gdzie w ciągu dziesięciu lat został uznany za najpoczytniejszego pisarza w Rosji. Współpracował z III oddziałem, wydawał najpopularniejszą gazetę w Cesarstwie Rosyjskim – „Siewiernają Pczełę”.
Jest to pierwsza biografia Tadeusza Bułharyna, mimo iż w ciągu ostatnich 25 lat napisano o nim 400 artykułów, a dotyczące go źródła są publikowane od blisko 150 lat. Książka wyjaśnia, dlaczego Aleksander Puszkin i Nikołaj Gogol przez wiele lat zaciekle go zwalczali, Aleksander Gribojedow uważał za najbliższego przyjaciela, Kondratij Rylejew przekazał mu swe utwory, a Adam Mickiewicz dziękował za pomoc i uważał za „męża uczciwego i nieskazitelnego”.
„Był dla mnie długo Bułharyn stereotypem renegata na usługach zaborcy. Właśnie dlatego sądzę, że warto przeczytać jego biografię będącą próbą spokojnego, opartego na źródłach, spojrzenia na blaski i cienie życia tego bezsprzecznie utalentowanego pisarza i publicysty”.
prof. Wiktoria Śliwowska (Instytut Historii PAN)
„Ten twórca nowoczesnej powieści rosyjskiej, którego fenomenalna popularność masowa w pewnym okresie przyćmiła sławę Puszkina, został wyparty z rosyjskiej pamięci i nauki w wyniku splotu pewnych okoliczności, które teraz znajdują sumienne wyjaśnienia, przekonująco przedstawione przez Autora tej książki”.
prof. Aleksander Lipatow (Instytut Słowianoznawstwa RAN)
Teksty zebrane w tym tomie łączy problematyka, a różni zakres rozważań, materia wywodu, stosowane metody badawcze. Przynoszą one ze sobą i odsłaniają przed czytelnikiem różne obrazy „obcości” i „inności”, odnosząc te pojęcia do szerokiego spektrum zjawisk znajdujących odbicie w języku i w realizowanych za jego pomocą dyskursach, ustanawiających możliwe sposoby przekazywania treści przedmiotowych, w których obcy i inny łączą się z kształtowaniem tego, co „swoje”, „nasze”. Tytułowe kategorie są tu traktowane na sposób analityczny, to znaczy: refleksja nad nimi wynika z analizy ustawionych dyskursywnie wystąpień językowych i tekstów związanych z różnymi obszarami komunikacji i kultury (współczesny dyskurs społeczno-polityczny, literatura, publicystyka, zróżnicowane przekazy medialne i internet, zagadnienia onomastyczne, konteksty historyczne). Bazę materiałową rozważań stanowią w przeważającej liczbie przypadków różnego rodzaju teksty, w ujęciach lingwistycznych zaś wyzyskiwane są też dane systemowojęzykowe i te pozyskane z ankiet.
Oddajemy do rąk czytelników kolejną – po Kaligrafii artystycznej – książkę służącą nabywaniu trudnej sztuki artystycznego pisania. Retrokaligrafia ma w zamierzeniu odgrywać rolę przewodnika po dawnych krojach pisma – eleganckich i znakomicie nadających się do przygotowania okolicznościowych kartek, zaproszeń czy życzeń. Dzięki umieszczonej w publikacji liniaturze czytelnik może zapoznać się z kształtem ozdobnych liter i cyfr oraz poćwiczyć ich samodzielne wykonanie. Dodatkowo w książce zawarte zostały porady i ciekawostki dotyczące sztuki kaligrafii, a także inicjały i finaliki – czyli ornamentacyjne elementy pozwalające rozpocząć i zakończyć retrokartkę w sposób niebanalny i uczynić z tekstów miniaturowe dzieła sztuki.
Tom, który oddajemy czytelnikom do rąk, w dużej mierze nie jest dziełem zawodowych szekspirologów, ale literaturoznawców, kulturoznawców, filozofów, którzy w swojej pracy badawczej natknęli się na „ślady” Barda ze Stratfordu i często pośrednio ulegli fascynacji jego twórczością. A śladów tych w kulturze światowej, w tym także polskiej, jest niezwykle dużo. […] W naszym tomie studiów widać to wyraźnie: odnajdujemy je w polskim romantyzmie, epoce Młodej Polski, we współczesnych sporach i rozterkach, wreszcie w polityce i politycznym dyskursie. Zwracamy uwagę na przestrzenie, w których warto poszukiwać Szekspirowskich inspiracji i takie, w których warto wykorzystywać jego dzieło.
Fragment Wstępu do książki
Szekspir jest na trwałe obecny w myśleniu polskich i zagranicznych naukowców; zmienne są jednak sposoby, punkty widzenia i mody, które pozwalają na świeże i ciekawe (o)sądy. Interdyscyplinarność, praktyczne wykorzystanie nowych teorii literaturoznawczych i kulturoznawczych, uwzględnienie najnowszych polskich i obcych publikacji naukowych o Szekspirze oraz autentyczna pasja badawcza to główne zalety niniejszej książki. Fenomen Szekspira definiować niełatwo, lecz warto przyjrzeć się sposobom, w jaki zainspirował i zafascynował polskich badaczy, których artykuły zebrano w pracy. Dowodzą one, że mimo upływu czasu warto uparcie szukać i przyglądać się „śladom Szekspira”, których przecież na literackiej ziemi niemało. Warto „myśleć Szekspirem” i myśleć o Szekspirze. Lektura tego tomu z pewnością w tym pomoże.
Dr hab. Aleksandra Budrewicz, prof. UP
Pamiątki Soplicy są zbiorem gawęd szlacheckich opowiadających o latach konfederacji barskiej, czyli zbrojnego związku szlachty polskiej wymierzonego przeciwko kurateli Imperium Rosyjskiego i reprezentującemu tę kuratelę ostatniemu królowi Rzeczypospolitej Obojga Narodów Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. Utwór składa się z dwudziestu pięciu gawęd, których bohaterem i fikcyjnym narratorem jest Seweryn Soplica, archetyp polskiego szlachcica, kierujący się w swoim postępowaniu typowymi dla swojego środowiska wartościami, światopoglądem i poczuciem humoru. Pamiątki Soplicy zostały napisane w połowie dziewiętnastego wieku przez Henryka Rzewuskiego, który kierował się pragnieniem zachowania pamięci o utraconych czasach, tradycjach i języku. Książka spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem i na trwałe wpisała do kanonu polskiej literatury pięknej.
Lektura dla szkół średnich
Mimo świetnych tradycji innych krajów europejskich (International Peace Research Institute w Sztokholmie, galtungowski Peace Research Institute w Oslo, Peace Research Association z siedzibą w Londynie), wątki badań nad pokojem oraz wychowania dla pokoju były stosunkowo słabo artykułowane na gruncie polskim i praktycznie są nieobecne w polskiej myśli pedagogicznej XXI wieku. Z tym większym uznaniem należy zatem powitać inicjatywę Krystyny M. Błeszyńskiej mającą na celu przywrócenie ich i odczytanie w nowym kontekście pedagogicznym, jakim jest edukacja międzykulturowa. Zamierzenie, którego owocem jest między innymi niniejsze opracowanie. (prof. dr hab. Lech W. Zacher)
Książka ta wpisuje się wyraźnie w aktualny klimat kultury naznaczony rozchwianiem – do niedawana wydawało się oczywistych – fundamentów demokratycznego bezpieczeństwa w wielu krajach Unii Europejskiej, a zwłaszcza w Polsce. Nie bez przyczyny współcześnie w środowisku teoretyków i badaczy społecznych intensyfikuje się debata dotycząca wychowania do pokoju, zagrożeń pokoju czy konieczności wzmocnienia prodemokratycznych dyspozycji obywatelskich – solidarności, etyki troski o innych, kultywowania krzepiących więzi w środowiskach lokalnych, krytycznej partycypacji w środowisku tradycyjnych i nowych mediów (umiejętności demaskowania zmanipulowanych czy propagandowych treści), etyczności nieskrepowanego komunikowania się w internecie (powstrzymanie mowy nienawiści itp.). […] Związani z domenami szeroko pojętej międzykulturowości czy wielokulturowości (oba pojęcia nabrały w ostatnich miesiącach w Polsce wyjątkowo negatywnego znaczenia dzięki umacnianiu się populistycznych nastrojów) podejmują i porządkują tę dyskusję z pozycji akademickich. (prof. dr hab. Lucyna Kopciewicz)
Książka Karoliny Golinowskiej stawia sobie za cel wprowadzenie czytelnika w gąszcz zagadnień teoretycznych powiązanych z zagadnieniem polityki kulturalnej i kulturowej. [...] Od strony merytorycznej wypada ocenić Polityki kultury bardzo wysoko. Jest to praca rzetelna, nieoperująca ułatwieniami, uczciwie i dokładnie zdająca sprawę z wszelkich trudności, przed jakimi stoi namysł nad polityką kulturalną. Choć linie sympatii i antypatii Autorki są oczywiście czytelne, to ton wypowiedzi cechuje ostrożność i wyważenie, a przede wszystkim troska o rzeczywiste zrozumienie zagadnienia. Uważam, że dzięki tym zaletom, a także dzięki spójnej i logicznej konstrukcji, Polityki kultury mogą stać się niemal obowiązkowym wprowadzeniem w analizowane przez Autorkę problemy"". prof. Krzysztof Moraczewski
Kultura we wszelkich swych przejawach wymaga przyjęcia co najmniej jednej z dwóch postaw. Pierwszą, a przy tym jedyną formą ontologicznej neutralności, jest czysta, niezależna od indywidualnych czy zbiorowych doświadczeń kontemplacja. Jakkolwiek atrakcyjna może się wydawać ta perspektywa dla rozważań teoretycznych, należy podkreślić, że owa „czysta” postawa, nieobarczona jakąkolwiek empirią potoczności czy dociekania naukowego, jest (skądinąd użyteczną) niczym więcej jak utopią. Nie wdając się w dyskusje nad przedmiotem tego, czym jest kultura, nie próbując dociec jej źródeł ani konieczności, a poprzestając na fundamentalnym wymiarze istnienia, jakim jest emanacja jej przejawów, pozostaje nam w mówieniu o tym, co stanowi kulturę, przyjąć drugą postawę, tę, która wychodząc od kryteriów, zawsze łączy się z ocenianiem. Pojawia się tu jednak zasadniczy problem znaczenia perspektywy, z jakiej przyjmuje się takie czy inne kryteria, tym samym determinuje cel oraz funkcje oceny. Kryteria bowiem, jako klasyfikujący zbiór cech umożliwiających poznanie, nie muszą być w jakimkolwiek stopniu kompletne ani nasycone tym, co nazywalibyśmy (nie wdając się w kolejną dysputę o racjonalności) prawdą czy odpowiedniością względem rzeczywistości. Wystarczy mniej lub bardziej uporządkowana logicznie struktura cech oraz własności, by na tej podstawie oddzielać jedne przedmioty od innych, a nawet dokonywać względem nich hierarchicznego porządkowania. (Ze Wstępu)
Pozwólmy się ponieść wyobraźni i uchylmy drzwi do niegdyś bardzo znanych, a dziś zapomnianych łódzkich kawiarni. Poczujmy klimat, swoisty „genius loci” ważnych na mapie dwudziestowiecznej Łodzi wyjątkowych miejsc, porównywanych do krakowskiej Jamy Michalikowej. Odwiedźmy kawiarnie: „U Roszka”, „Fraszkę” i „Honoratkę”.
W tych jakże różnych wnętrzach toczą się rozmowy na tematy społeczne, towarzyskie i szeroko pojętej sztuki. Namiętne dyskusje nasycone są erudycją, skrzą dowcipem i ciętą ripostą, obfitują w anegdoty, natchnione pomysły i wizje. Żarliwi polemiści to znani twórcy, ludzie niepowtarzalni, błyskotliwi i obdarzeni wielkim talentem – Tuwim, Reymont, Broniewski, Brzechwa, Schiller, Komeda, Polański, Wajda i wielu, wielu innych.
Zapraszamy na „pół czarnej” w wyjątkowym towarzystwie intelektualnej i artystycznej elity, która gościła w „dymiących Atenach”, zaprzeczając krzywdzącym opiniom, że Łódź, to „pustynia kulturalna”. Naszym przewodnikiem niech będzie ta książka.
Publikacja przybliża osiągnięcia lwowskich nakładców i ich wkład do ogólnopolskiego dorobku wydawniczego drugiej połowy XIX i początku XX wieku. Przedstawia środowisko księgarzy-nakładców najbardziej aktywne w zakresie finansowania wydawnictw, a także losy najważniejszych firm i ich właścicieli. Wydawcy ci, w dążeniu do rozwoju i utrzymania firmy na konkurencyjnym rynku galicyjskim, podejmowali nowatorskie rozwiązania organizacyjne, ale wchodzili również we wzajemne konflikty, niekiedy prowadzące do procesów. Ukazanie dokonań poszczególnych kategorii nakładców pozwala poznać nie tylko ich osiągnięcia, dokonywane wybory, ale też i kształt kompozycji graficznej edycji.Autorka opiera się na źródłach rękopiśmiennych z lwowskich archiwów i bibliotek, które w istotny sposób poszerzają wiedzę o ludziach książki Lwowa doby autonomii galicyjskiej oraz warunkach ich działania. Uzupełniają je źródła drukowane, jak listy, wspomnienia, katalogi księgarskie i wydawnicze, sprawozdania, artykuły prasowe z epoki itp. Do tego dochodzi jeszcze obszerna literatura przedmiotu. Powstało w ten sposób interesujące opracowanie znacząco wzbogacające wiedzę o polskim ruchu wydawniczym w okresie zaborów i jego wkład w kulturę polską tej epoki.Dr hab. Anna Gruca
Leonor Fini. Malarka. Piękność. Jedna z najczęściej fotografowanych kobiet XX wieku. Kobieta wyzwolona. Kobieta demon. Prowokatorka i celebrytka. Na pierwsze spotkanie z surrealistami włożyła kardynalskie pończochy. Spodobało się, miała wstąpić w ich szeregi i zostać jedną z muz, ale wybrała niezależność. Zawsze na bakier z modami w sztuce i artystycznymi trendami, uparcie pozostała wierna własnemu stylowi. Romansowała z Maksem Ernstem, przyjaźniła się z Salvadorem Dalim i Galą, Picassem, Cartier-Bressonem. Ulubienica wielkich projektantów mody: Diora, Rochas, Schiaparelli, dla której zaprojektowała słynny flakon na perfumy. Podziwiana przez Geneta czy gwiazdę popu Madonnę. Kobieta życia Konstantego Jeleńskiego, jego czarne słońce melancholii. Poznali się, kiedy ona była w związku z włoskim malarzem Stanislao Lepri. Nie przeszkadzał jej homoseksualizm Jeleńskiego, przeżyli razem, we troje, prawie czterdzieści lat, związani głęboką miłością, niegasnącą do końca ich dni. Spoczywają w jednym grobie, na wzgórzu nad francuską Loarą.
Biblioteka Publiczna utworzona w 1817 r. przy nowo założonym Królewskim Uniwersytecie Warszawskim miała kontynuować tradycje wywiezionej do Petersburga Biblioteki Publicznej Rzeczypospolitej, pełniąc funkcję narodowej skarbnicy wiedzy i kultury. Była też ważnym elementem planu rozwoju czytelnictwa w Królestwie Polskim, a wraz z Uniwersytetem – szerszej polityki edukacji społeczeństwa polskiego. Przemianowana później na Bibliotekę Uniwersytecką w Warszawie, jest dziś jedną z największych i najlepszych bibliotek akademickich i naukowych w Polsce, oferującą nowoczesne usługi i wprowadzającą niestandardowe rozwiązania.
W tomie znalazły się obszerne teksty opisujące Bibliotekę w początkach jej istnienia (1817–1831), a także współcześnie (1993–2013), w przełomowym dla tej instytucji okresie przenosin do nowego gmachu. Towarzyszą im: opracowanie krytyczne autografów Joachima Lelewela Projekt utrzymania i urządzenia biblioteki oraz Urządzenie Biblioteki, prezentacja źródeł do dziejów BUW w archiwach Petersburga, a także kalendarium historii BUW 1817–2017 oraz aneks z biogramami wszystkich dyrektorów BUW. Publikacja powstała dla uczczenia dwóchsetlecia istnienia Biblioteki.
******
The University of Warsaw Library 1817–2017. Miscellanea
The jubilee publication contains the papers describing the University of Warsaw Library at the beginning of its existence (1817–1831) and nowadays (1993–2013). They are accompanied by: the critical study of Joachim Lelewel’s autographs Projekt utrzymania i urządzenia biblioteki [A Project of Maintaining and Outfitting the Library] and Urządzenie Biblioteki [Outfitting the Library], presentation of the sources for the history of the University of Warsaw Library in the archives of Saint Petersburg, as well as the historical timeline of the University of Warsaw Library in the years 1817–2017, and the appendix with biographical notes of all the directors of the library.
Monografia autorstwa Izabelli Main zawiera bogate przypadki etnograficzne dotyczące doświadczeń Polek, które zamieszkały w Barcelonie, Berlinie oraz Londynie po akcesji Polski do Wspólnoty Europejskiej, w zakresie ich kontaktów ze służbą zdrowia na emigracji. Szczególnie fascynujące są rozważania odnoszące się do praktyk związanych z opieką medyczną nad kobietami ciężarnymi. Main opisuje nie tylko oferowane podejścia do zdrowia reprodukcyjnego w miastach emigracji oraz w Polsce, lecz także analizuje decyzje podejmowane przez ciężarne lub usiłujące zajść w ciążę Polki. Decyzje te motywowane są często w równym stopniu osobistymi preferencjami, jeśli chodzi o opiekę prenatalną, poród oraz połóg oraz sytuacją polityczną w Polsce, gdzie dostęp do pewnego rodzaju terapii jest ograniczony.
Bogaty detal etnograficzny osadzony jest w solidnie zanalizowanych ramach teoretycznych i obszernej literaturze przedmiotu. Książka Izabelli Main jest doskonałym wkładem do badań interdyscyplinarnych. Dużo w niej także obserwacji i analiz, które mogą się przydać zarówno praktykom medycznym — lekarzom, pielęgniarkom oraz położnym — jak i samym kobietom, które planują osiedlić się poza Polską. Jako antropologa stosowanego cieszy mnie także praktyczny zakres tej monografii.
Elżbieta M. Goździak
Research Professor
Institute for the Study of International Migration
Każda kobieta powinna ją mieć.Torebka dumna królowa damskich dodatków. Coś więcej niż praktyczny przedmiot. Jest jednocześnie wyrazem stylu i powiernikiem tego, co współczesna kobieta chce mieć zawsze pod ręką. Jeśli posiada odpowiednią metkę, może być traktowana jako synonim luksusu, wyznaczający status społeczny właścicielki. Nieprzypadkowo co jakiś czas pojawia się nowy kultowy model, nowa It Bag, współczesny obiekt pożądania. Torebka to prestiż. Torebka to biznes. Wiele znaczących marek i projektantów zaczynało swoją przygodę ze światem mody właśnie od projektowania torebek.Trudno uwierzyć, że historia damskiej torebki zaczęła się stosunkowo niedawno i dopiero XX wiek okazał się dla niej przełomowy. Co takiego się zmieniło, że stała się niezbędna? W jaki sposób zyskała status najważniejszego dodatku? Jakie modele są najlepsze w podróży? Którzy projektanci dali się ponieść fantazji? Czy torebki miały swoje ambasadorki? Jak to możliwe, że jakiś model wart jest tyle co średniej klasy samochód? Które torebki zyskały miano kultowych i czym sobie na to zasłużyły?Ta książka zabierze w podróż, po której torebka będzie
Dwudziestu siedmiu autorów, pracowników muzeum, omawia obrazy zgromadzone na galeriach oraz dzieła z zasobów magazynowych, nie udostępnionych zwiedzającym. We wstępie przedstawiono historie powstania muzeum oraz dzieje kolekcji. Praca obejmuje obiekty malarstwa począwszy od waz greckich. Przez freski z Faras i malarstwa średniowiecznego aż po akwarele i pastele XX-wieczne. Każdy rozdział wzbogacają głosy, w których szczegółowo omówiono kilka dzieł z danej kolekcji.
Francuscy historycy od kilkudziesięciu lat zapełniają „lukę” w naszym obznajomieniu z dziejami, która w rzeczywistości nie jest luką, lecz samym sednem historii. Chodzi o historię życia codziennego. Setki, jeśli nie tysiące lat dominacji „wielkich narracji” o „doniosłych” wydarzeniach sprawiły, że nie potrafimy sobie uświadomić charakteru zwykłego życia w danej epoce: wiemy, jak staczano epokowe bitwy, nie wiemy, jak mieszkano. Jacques Le Goff (1924–2014), francuski klasyk historyków z tego nurtu, i młodszy o dwa pokolenia Nicolas Truong (ur. 1967) przedstawili syntezę zjawisk i zagadnień związanych z podstawowym elementem życia codziennego – z ludzkim ciałem. Skupili uwagę na średniowieczu, ponieważ dobitnie reprezentuje ono problem postrzegania historii. Uchodzi za wybitnie duchowe i może dlatego pozostaje słabo zbadane od strony życia „cielesnego”.
Autorzy wydobywają charakterystyczne dla średniowiecza zderzenie wysokiego z niskim, wszechobecne napięcie między potępieniem a kultywacją sfery materialno-zmysłowej, między „postem a karnawałem”, celibatem a miłością dworską, nagą Ewą a ubraną Maryją, ascezą a opowieściami o Krainie Pieczonych Gołąbków. Starają się pokazać, że napięcie to, bez mała sprzeczność tkwi w samej naturze chrześcijaństwa, w jego afirmacji doczesności jako dzieła Bożego i zarazem odrzucaniu jej w imię życia wiecznego. Nawet jednak w średniowieczu ciało, jak piszą autorzy, „nigdy nie daje za wygraną”.
Listy Jerzego Giedroycia i Witolda Jedlickiego obejmują lata 1959-1982. Witold Jedlicki., socjolog, uczeń Stanisława Ossowskiego, przebywał od 1962 r. w Izraelu i w Stanach Zjednoczonych. Dla Giedroycia był ważnym źródłem informacji o sytuacji w PRL, jego analizy i interpretacje wykorzystywał Redaktor w próbach oddziaływania na środowiska rewizjonistyczne w Kraju.
Na podstawie tej korespondencji można z dużą skrupulatnością zrekonstruować strategię, jaką Giedroyc stosował w swoich politycznych grach z władzami komunistycznymi w kraju dla poszerzenia swobód kulturalnych w Polsce w latach 60. XX stulecia.
W Aneksie przedrukowano głośny artykuł Jedlickiego „Chamy i Żydy” oraz zapis dyskusji na temat tego tekstu, jaką zorganizowało Radio Wolna Europa (z udziałem autora oraz Konstantego Jeleńskiego, Jana Nowaka-Jeziorańskiego, Tadeusza Żenczykowskiego).
Kolejny tom Archiwum Kultury przynosi ponad 430 listów wymienionych między Jerzym Giedroyciem i Józefem Wittlinem w latach 1947-1976. Stanowią one nieocenione źródło nie tylko dla badaczy życia i twórczości autora Soli ziemi, ale też dla wzrastającego w ostatnim czasie kręgu jego czytelników. Jednocześnie są kopalnią wiadomości do przyszłego monograficznego opracowania historii Instytutu Literackiego w Maisons-Laffitte. Ścisłość obserwacji, precyzja myślenia, erudycja, klarowność i elegancja języka to cechy listów Józefa Wittlina. Są ważnym świadectwem jego wewnętrznej biografii, a także ciekawym przykładem sztuki epistolarnej, która na naszych oczach zanikła niemal całkowicie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
