Jeszcze 15 lat temu dyskusja o stanowieniu władzy w organizacji nie miała w Polsce zbyt wielkiego sensu. Dyktat funkcjonalistyczny był tak silny, że docierały do nas zaledwie forpoczty nowych trendów i paradygmatów w naukach o zarządzaniu. W ostatnich latach pojawił się jednak i zadomowił w tych naukach interpretatywizm, a teraz nadszedł czas także na postmodernizm. Wielogłos paradygmatyczny stał się faktem, choć oczywiście nadal dominuje podejście funkcjonalistyczne. Dlatego tym bardziej trzeba docenić pracę, która powstała w nurcie dopiero się w Polsce rodzącym, jak również tematykę, którą autor podejmuje.
Każdy dyrektor, który poważnie podchodzi do swoich zadań, powinien przeczytać ten tekst, pomyśleć nad badaniami autora. To cudowne lustro dla każdego kierującego, zostawiające przestrzeń do refleksji. Uważam, że przeprowadzone przez autora badania są niezwykle ciekawe i inspirujące.
Z recenzji dr hab. Ewy Bogacz-Wojtanowskiej, prof. UJ
Marcin Laberschek (ur. 1978) – doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie nauk o zarządzaniu; pracownik Katedry Zarządzania, Ekonomiki Mediów i Reklamy w Instytucie Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego; autor publikacji naukowych z zakresu zarządzania i marketingu w kulturze, mediach i reklamie. Jego zainteresowania koncentrują się na metodologii badań w zarządzaniu humanistycznym, zarządzaniu organizacjami prowadzącymi działalność kulturalną, symbolicznych i kulturowych wymiarach zarządzania, marketingu i reklamy, a także na nurcie marketingu krytycznego, postmarketingu i zarządzania na ponowoczesnym rynku.
By odpowiednie dać rzeczy słowo
W języku angielskim słowo writer rozumie się bardzo szeroko — oznacza właściwie każdego, kto pisze. W języku polskim jedynie autorzy literatury beletrystycznej mają prawo używać zaszczytnego miana pisarza. Czy to znaczy, że dziennikarz jest zwolniony z obowiązku tworzenia celnych metafor? Czy autor książek naukowych może zapomnieć o budowaniu napięcia? Czy twórcy tekstów reklamowych wolno ignorować zasady ciekawego opowiadania? Nie! Jeśli zajmujesz się pisaniem, to jesteś pisarzem. Poczuj się nim nie tylko dlatego, że „pisarz to brzmi dumnie”. Także dlatego, że bycie nim zobowiązuje do tworzenia lepszych, bardziej przekonujących treści. Chętniej czytanych. Trafniej przekazujących to, co chcesz powiedzieć. Mocnych. Takich, pod którymi z satysfakcją podpiszesz się własnym nazwiskiem.
Dzięki tej książce poznasz wiele pisarskich sztuczek, które sprawią, że Twój tekst zabłyśnie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Dowiesz się, które czasowniki są dynamiczne i w jaki sposób konkretne rzeczowniki pobudzają wyobraźnię. Nauczysz się tworzyć krótkie i długie świetnie brzmiące zdania oraz eksponować w nich wybrane wyrazy. Zgłębisz fascynujące tajniki storytellingu, czyli opowiadania historii w taki sposób, by inni chcieli ich słuchać. Nauczysz się, jak budować napięcie, grać na emocjach i malować słowami... Autorka stawia przed Tobą jeszcze jeden cel: pragnie, by jej książka pomogła wykształcić indywidualny styl – głos, który wyróżni Cię spośród grona innych autorów.
Joanna Wrycza-Bekier — doktor nauk humanistycznych, certyfikowany trener biznesu. Niestrudzenie bada teksty internetowe, reklamowe, literackie. Pisze, szkoli, inspiruje. Jest autorką siedmiu książek odsłaniających tajniki pisania: Webwriting. Profesjonalne tworzenie tekstów dla Internetu (Onepress, 2010 i 2013), Magia słów. Jak pisać teksty, które porwą tłumy (Onepress, 2014 i 2018), Kreatywna praca dyplomowa (Septem, 2011), Szkoła twórczego pisania (Editio, 2011), Galaktyka języka Internetu (Novae Res, 2008), Fast text. Jak tworzyć krótkie teksty, które błyskawicznie przykują uwagę (Onepress, 2016) oraz Webwriting w kulturze (WiP, 2016). Jej blog Poradnik pisania (http://poradnikpisania.pl) ma kilka tysięcy czytelników, których łączy pasja pisania. Szkoli z webwritingu, blogowania, storytellingu oraz pisania krótkich tekstów do mediów społecznościowych. Łączy wiedzę akademicką z podejściem biznesowym.
Buddyjska koncepcja kryjąca się pod sanskryckim terminem tathāgatagarbha (denotującym „istotę, która posiada tathagatę [buddę]”) dotyczy występowania we wszystkich istotach czystego pierwiastka umożliwiającego osiągnięcie oświecenia. Wypracowana w pierwszych wiekach naszej ery była jedną z najważniejszych idei indyjskiej mahajany. Najwcześniejsze teksty tathagatagarbhy – głosząc optymistyczną doktrynę oświecenia, które jest nie tylko ostatecznym przeznaczeniem wszystkich istot, ale również częścią ich duchowej konstytucji – w pełni rozwinęły uniwersalistyczne aspiracje buddyzmu i przyczyniły się do rozpowszechnienia dharmy buddyjskiej daleko poza subkontynent indyjski. Idea tathagatagarbhy, przeinterpretowana i nazwana w Chinach „naturą buddy”, wywarła ogromny wpływ na buddyzm Dalekiego Wschodu. Swoje piętno odcisnęła również na tradycjach tantrycznych, które – po upadku buddyzmu w Indiach – rozwijały się w Tybecie.
Autor książki skupia się na naświetleniu genezy koncepcji tathagatagarbhy przez zestawienie i analizę czynników doktrynalnych, które doprowadziły do jej powstania. Ponadto ukazuje najważniejsze aspekty rozwoju idei tathagatagarbhy na tle najwcześniejszej historii indyjskiego buddyzmu mahajany, rozważa jej znaczenie filozoficzne oraz wskazuje na jej pedagogiczną i soteriologiczną doniosłość.
Jarosław Zapart – indolog, doktor nauk humanistycznych, asystent w Katedrze Porównawczych Studiów Cywilizacji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się filozofią i religiami Indii, w szczególności wczesnym buddyzmem mahajany, hinduskim mistycyzmem nurtu bhakti, jak również wybranymi zagadnieniami sanskryckiej poetyki i estetyki.
Karl Jaspers (1883–1969), niemiecki filozof i psycholog, jeden z głównych przedstawicieli filozofii egzystencjalnej.
Napisana wkrótce po II wojnie światowej Idea uniwersytetu (wyd. drugie zmienione, 1946) jest wyrazem pogłębionej refleksji nad misją uniwersytetów, mającą niewątpliwe znaczenie dla kondycji człowieka i wielu aspektów jego działalności.
Stres. Otacza nas zewsząd, przenika w głąb, wysysa z nas energię, osłabia zdrowie i sprawia, że jesteśmy bardziej podatni na lęk i depresję. Książka Życie piękna katastrofa powstała podczas słynnego programu ograniczania stresu w oparciu o samoświadomość. Jon Kabat-Zinn wskazuje w niej, jak stosować naturalne metody, by uzdrowić ciało i ukoić ducha. Opisane przez niego praktyki nauczą cię jak radzić sobie z chronicznym bólem, zmęczeniem i stresem - przyczyną wielu chorób. Dowiesz się, jak łatwo można ograniczyć niepokój i uczucie paniki, jak dzięki jodze i medytacji odzyskać równowagę, poprawić jakość życia i relacji z innymi.
Życie piękna katastrofa to książka dla każdego, kto chce prowadzić zdrowe i pełne spokoju życie.
Judasz, najsłynniejszy zdrajca w dziejach. Ale kim był naprawdę - i co znaczy dla nas dzisiaj?
W tej fascynującej biografii historyczno-kulturowej pisarz oraz twórca programów radiowych i telewizyjnych Peter Stanford bada cieszącą się najgorszą opinią biblijną postać: słynnego Judasza Iskariotę, który zdradził Jezusa pocałunkiem. Rozpoczynając od analizy tekstów ewangelicznych Stanford zastanawia się, jak doszło do tego, że od dwóch tysięcy lat samo imię Judasza jest synonimem zdrady.
Czy jednak Judasz był zły do szpiku kości, czy też zarzuty stawianie mu przez chrześcijaństwo to pomyłka sądowa? Czy inspiratorem jego zdrady mógł być nie diabeł, lecz Bóg? Czy stanowiła ona element Boskiego planu, który umożliwił śmierć Jezusa i Jego zmartwychwstanie? Czy Judasz był wykonawcą woli Boga, czy narzędziem Szatana? „Sam będziesz musiał zdecydować”, jak śpiewał w latach sześćdziesiątych Bob Dylan, „czy Bóg był po stronie Judasza Iskarioty”.
Tamta zdrada, przypieczętowana „pocałunkiem Judasza”, której skutkiem było skazanie i egzekucja Jezusa, odbija się echem także w naszej zeświecczonej epoce, w życiu jednostek i całego społeczeństwa, nie tylko w sferze religijnej, ale także w polityce i gospodarce. Stanford przekonuje, że Judasz stanowi ucieleśnienie naszych najgłębszych lęków związanych z przyjaźnią, zdradą i problemem zła.
W dwudziestym pierwszym wieku imię Judasza Iskarioty nadal symbolizuje obiekt miażdżącego potępienia, odrażającego zdrajcę, jak w singlu skandalizującej Lady Gagi z 2011 roku, zatytułowanym „Judasz”, którego tematem jest miłość do złego faceta. „Jezus jest moją cnotą,” śpiewa artystka w promocyjnym wideoklipie pełnym wizerunków i odniesień religijnych, „a Judasz jest demonem, przy którym trwam”.
Książka ta stanowi wyjątkowe połączenie teorii aktora-sieci Brunona Latoura ze spekulatywnym realizmem Grahama Harmana oraz jego sprzymierzeńców. Będzie fascynującą lekturą dla wszystkich zainteresowanych nowymi trendami w humanistyce, które pojawiają się po przydługim postmodernistycznym intermezzo.
Graham Harman (1968) jest profesorem filozofii w Southern California Institute of Architecture, wcześniej wykładał na American University w Kairze. Jego najnowsze książki to Immaterialism: Objects and Social Theory (2016) i Bruno Latour: Reassembling
the Political (2014). W roku 2013 ukazał się polski przekład jego Traktatu o przedmiotach.
Polscy filozofowie analizują współczesną sytuację myślenia: aktualne problemy oraz źródła, stawki i metody współczesnej refleksji. Co dziś znaczy myśleć; jakie zagadnienia są dla dzisiejszej myśli najpilniejsze; jakie - jedynie pozorne; w jaki sposób wiek dwudziesty naznaczył nasze rozumienie natury i zadań myślenia... Książka stanowi historię refleksji ostatnich kilkudziesięciu lat, portret myśli współczesnej, wreszcie próbę określenia celów stojących przed myśleniem. Publikacja jest pierwszą z zaplanowanej przez Fundację serii książek diagnozujących aktualną umysłowość. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu czytelników zainteresowanych sytuacją nauki, wiedzy i refleksji.
Terapia rodzin to aktualny i praktyczny podręcznik stanowiący kompendium wiedzy na temat wielu aspektów terapii rodzin. W niniejszym wydaniu Irene i Herbert Goldenbergowie badają i wyjaśniają tradycyjne oraz ciągle kształtujące się poglądy, perspektywy, wartości, techniki interwencji, a także cele terapii rodzin. Pozycja ta pomoże czytelnikowi stać się skutecznym i pełnym empatii terapeutą rodzinnym. Nowe wydanie - oprócz uaktualnionej bibliografii - daje możliwość zapoznania się z najważniejszymi dziś problemami, takimi jak odporność rodziny, alternatyw.
Podobnie jak całe dzieło Claude`a Lvi-Straussa, niniejszy tom, który swój tytuł zapożycza od jednego z rozdziałów, podkreśla nierozerwalną więź pomiędzy myślą mityczną i myślą naukową`, nie redukując bynajmniej tej drugiej do tej pierwszej. Przypomina nam, że pomiędzy społeczeństwami określanymi, jako złożone a tymi, które uważa się za pierwotne lub archaiczne`, nie istnieje tak wielki dystans, jak długo sądzono. Stwierdzenie to wynika z procedury czy, mówiąc inaczej, z metody, która jednocześnie zmierza do zrozumiałego ujęcia codzienności: To, co dalekie, wyjaśnia to, co bliskie, lecz to, co bliskie, może również wyjaśnić to, co dalekie`. Z przedmowy Levi-Strauss podkreśla, że każda praktyka, wierzenie czy obyczaj, niezależnie od tego, jak wydawałyby się dziwne, zaskakujące czy nawet oburzające`, mogą być pojmowane wyłącznie w odniesieniu do swego kontekstu. Claude Lvi-Strauss (ur. w 1908 r. w Brukseli, zm. w 2009 r. w Paryżu), jeden z najważniejszych intelektualistów XX wieku, autor przełomowych dzieł, jak Antropologia strukturalna, Smutek tropików i Myśl nieoswojona, twórca strukturalizmu jako metody badania kultury.
Tego samego dnia – 22 listopada 1963 r. – zmarli trzej wybitni ludzie: prezydent USA John F. Kennedy oraz C.S. Lewis – autor Narnii i Aldous Huxley – autor Nowego wspaniałego świata. Każdy z nich, na swój własny sposób, wierzył w to, że śmierć nie jest ostatecznym kresem ludzkiego życia. Mieli rację. Spotkali się po śmierci – gdzieś w zaświatach. O czym rozmawiali? O czym mogli rozmawiać? Ich błyskotliwy dialog jest częścią Wielkiej Konwersacji, którą filozofowie wiodą od stuleci. C.S. Lewis – chrześcijański teista, Kennedy – nowoczesny humanista i Huxley – reprezentujący orientalny panteizm, spierają się o: ? sens ludzkiego życia, ? Jezusa i Jego boską i ludzką naturę, ? niebo i piekło. Urodzony w 1937 r. Peter Kreeft jest amerykańskim apologetą katolickim, filozofem, pisarzem i wykładowcą uniwersyteckim, profesorem filozofii w Boston College i The King’s College. Ma jedną żonę, czworo dzieci, pięcioro wnuków, jednego kota – i jednego Boga. Napisał 75 książek; nakładem Wydawnictwa Fronda ukazały się jego Aborcja? Trzy punkty widzenia oraz Ekumeniczny dżihad: ekumenizm i wojna kultur.
Analiza legendy kulturowej sprowadza się do uwzględnienia okoliczności jej powstawania oraz do określenia funkcji, jakie przyjdzie jej pełnić. Za przykład legendy tego rodzaju uznać można Jerzego Kukuczkę – legendę polskiej i światowej himalaistyki. Proces krystalizacji legendy warunkują nie tylko zalety, przymioty i dokonania wybranej jednostki. Niepowtarzalna wiązka cech osobowościowych wystarczy do obwołania człowieka autorytetem, zasada ta jednak nie zawsze sprawdza się w odniesieniu do postaci uznanych za legendarne. Współdecydujące w owym procesie okazuje się bowiem społeczne zapotrzebowanie. Człowiek legenda upodabnia się przez to do wychowawcy – w znaczeniu, jakie słowu temu nadał Janusz Korczak. Gdy pierwszy z nich kształtuje dzieje i jest zarazem przez nie kształtowany, drugi staje się podmiotem i przedmiotem wychowania. Legenda kulturowa to zespół opinii na temat jednostki wyróżniającej się na tle grupy, których popularyzacji sprzyjają media i sztuka – w procesie tym faktografia ma znaczenie drugorzędne. Takie zdefiniowanie legendy kulturowej oznacza, że poza grupami szczególnie zainteresowanymi kreowaniem i szerzeniem tego typu narracji muszą pojawić się odbiorcy skłonni narzucany obraz przyjąć. W ten sposób w legendzie ujawnia się powrót do archaicznego mitu: logos zostaje wyparty przez sugestywność nadawców i wiarę odbiorców. Jest to wiara wbrew faktom i rozsądkowi, na przekór naukowym ustaleniom i namacalnym dowodom.
Obywatele chcą przez głosowanie wyrazić to, co dla nich ważne, kandydaci chcą zdobyć mandat, przywódcy partii walczą o władzę – wybory są grą, w której każdy zmierza do własnych celów. Ta gra ma swoje formalne reguły, narzucane przez system wyborczy. Ma jednak także zasady niepisane – powstają one tam, gdzie stałe wzory społecznych dążeń wciskają się w ramy nadane przez prawo. Niepisane zasady mogą się rozmijać z zamysłem ustawodawcy, potoczną wiedzą czy nawet zdrowym rozsądkiem. Dzieje się tak, jeśli formalne reguły nie pasują do społecznych wyobrażeń. Nieuchronnie powstają wtedy złudzenia – jedne mniej, inne bardziej szkodliwe. Książka ta jest dogłębnym studium polskiego systemu wyborczego, pokazującym takie właśnie złudzenia.
Praca od początku uderza swoją oryginalnością. Choć Autor niewątpliwie jest dobrze obeznany z literaturą przedmiotu, nie epatuje teorią, co nierzadkie w pracach naukowych, ale używa jej jako praktycznego narzędzia analizy. Jego ambicję stanowi kwestionowanie utartych sądów na temat polskiej ordynacji. Praca ta jest nie tylko solidnym i pod wieloma względami nowatorskim dziełem naukowym, ale także ważnym wkładem w dyskusję publiczną na temat polskiego systemu wyborczego”.
Z recenzji dr hab. Artura Wołka
We wszystkich czasach, miejscach i kulturach istniały jakieś wyobrażenia doskonałości zarówno człowieka (doskonałość estetyczna, etyczna), jak zbiorowości (idealna rodzina, idealne społeczeństwo, idealne państwo), a nawet metafizyki czy eschatologii. Przedstawiano idealne miejsca (Olimp, Eden), czasy (złoty wiek, Królestwo Boże), stany (olśnienie, natchnienie, nirwana), doskonałe postaci (bóstwa, anioły). Różnymi, często skrajnie odmiennymi sposobami dążono do osiągnięcia doskonałości, zrealizowania ideału. Inaczej doskonałość osiągnąć chcieli anachoreci, inaczej derwisze, jeszcze inaczej święci, filozofowie lub poeci. Bywały ideały szlachetne i niebezpieczne; ideologie utopijne i zbrodnicze.Ta rozmaitość wyobrażeń ideału, doskonałości przejawia się we wszystkich dziedzinach myśli i dziełach wyobraźni: w religii, filozofi i, poezji, sztuce, muzyce, a nawet w działalności praktycznej (idealna budowla, najwspanialszy ogród, najdoskonalszy przedmiot), w sposobie życia i postępowania.Również język zachował określenia, które wprost odnoszą się do idealnego charakteru (doskonałości) ludzi (święty, heros, mistrz), przedmiotów, zdarzeń lub przymiotów. Niniejszy tom ma na celu skonfrontowanie z sobą przynajmniej niektórych z tych wyobrażeń i sposobów ich przedstawiania, a także podjęcie refleksji nad tym, czy i jak zmieniają się one z biegiem czasu lub wraz ze zmianą miejsca, czy i w jaki sposób zależne są od zasad, na podstawie których człowiek tworzy sobie jakiś ideał lub wyobrażenie doskonałości.
Dla edukacji najbardziej istotne i znaczące ideologie są te, które leżą u podstaw myślenia i działania osób dzierżących władzę polityczną. To politycy stwarzają bowiem formalne warunki prawne i możliwości kształcenia oraz wychowywania młodego pokolenia, a także artykułują, reprezentują, propagują i współtworzą oczekiwania społeczne oraz opinię publiczną w odniesieniu do różnorakich kwestii związanych z szeroko rozumianą edukacją. Ich sposób widzenia tego wycinka rzeczywistości społecznej wpływa więc na wszelkie procesy z edukacją związane i toczące się w jej obrębie.
Ze Wstępu
Wychodząc z takiego założenia, autorka stara się przedstawić ideologie edukacyjne polskich polityków należących do najważniej szych ze społecznego punktu widzenia partii politycznych lat 2007-2010, opierając się na szczegółowych badaniach dokumentów programowych, artykułów prasowych i zapisów na blogach poszczególnych członków klasy politycznej oraz posiłkując się cytatami z wywiadów. Widoczna hybrydyzacja ideologii edukacyjnych polityków - charakteryzująca się płynnością, zmiennością i niedookreślonością, a także łączeniem elementów przeciwstawnych w dowolnych konfiguracjach - rodzi pytania o przyszłość naszej edukacji.
Transgresja to słowo klucz, służące na terenie nauk o kulturze do oznaczania i określania zjawisk wymykających się istniejącym i stosowanym teoriom antropologicznym. Przeniesione na grunt antropologii i kulturoznawstwa z obszaru psychologii, bywa wykorzystywane w różnych kontekstach do opisu i wyjaśniania dynamiki przemian kulturowych. Najczęściej zaś jest parawanem ukrywającym niemoc cierpiącej na głęboki kryzys metodologiczny antropologii kulturowej. Transgresja kultury to zespół zjawisk i procesów prowadzących do przesuwania granic akceptacji dopuszczalnych form ekspresji. Towarzyszy jej rozszerzanie przestrzeni innowacyjności, ale także tendencja do naruszania i kwestionowania świętości, autorytetów, podstawowych, w tym religijnych, norm obyczajowych. Tym samym transgresja w kulturze pociąga za sobą debaty i dyskursy na różnych polach, skłania do obrony istniejących paradygmatów, ale też do ich reinterpretacji. Pragniemy ukazać w tym tomie oparte na solidnych podstawach teoretycznych i metodologicznych konteksty, w jakich pojawiają się analizy dotyczące transgresji, podejmowane na gruncie nauk o kulturze, w tym antropologii, etnologii, filozofii, kulturoznawstwa, językoznawstwa, socjologii i psychologii. Marginalne, okazjonalne, kontrowersyjne, ulotne zjawiska, jakie poddane zostały opisowi i diagnozie, wkraczają na centralne obszary kultury masowej, nie tylko rzucając wyzwanie utrwalonym kanonom kultury symbolicznej, lecz również kwestionując i nie respektując wymogów kultury popularnej.
Tom I z cyklu Dzieje religii, filozofii i nauki, wydany w 2010 r., nosił podtytuł Od Talesa z Miletu do Mahometa i obejmował okres od VI w. p.n.e. do początków V III w. n.e. Tom III, który ukazał się w 2013 r., o podtytule Od Pico della Mirandoli do Miguela Serveta, opowiadał o okresie od upadku Konstantynopola w 1453 r. do pokoju augsburskiego w 1555 r. Tom obecny wypełnia lukę między tymi tomami (…). Jeśli o filozofię chodzi – zarówno arabską, jak i łacińską – to w całym omawianym okresie nie powstawały dzieła w pełni oryginalne. Myśliciele średniowiecza adaptowali koncepcje Arystotelesa i neoplatoników, a w znacznie mniejszym stopniu pozostałych filozofów greckich, do potrzeb swych wiar – tak aby dogmaty religijne usystematyzować, wyjaśnić i uzasadnić. (Gdy mowa o myślicielach średniowiecznych dobrze będzie zastąpić oryginalne „Hellada” przez łacińskie „Grecja”). Jeśli rodziły się przy tym jakieś nowe idee, to miały one charakter dość marginalny. Co więcej, najważniejsze stworzone w ten sposób dzieła zaklasyfikować trzeba raczej jako teologiczne niż filozoficzne – wobec czego podczas gdy dzieje religii i filozofii w pierwszym tomie omawiane były zazwyczaj osobno, w tomie obecnym zlewają się w jedną opowieść. fragment Wstępu autora
Niniejsza książka powstała z nadzieją, że pomoże wielu z nas w wyzwoleniu się z lęku przed śmiercią i przygotowaniu na spotkanie z nią, abyśmy u kresu życia mogli powiedzieć za Seneką:
Kocham się, życie, ze względu na dobrodziejstwo śmierci.
Pozycję tę adresujemy do osób zajmujących się lub interesujących szeroko pojętymi naukami społecznymi i humanistycznymi, a więc pracowników akademickich, studentów, pracowników instytucji edukacyjnych i kulturalnych. ""Tożsamość jako zjawisko społeczne i indywidualne z jednej strony uznawana jest za problem uniwersalny, powszechny i wieloaspektowy, z drugiej natomiast wciąż partykularny i jednowymiarowy. Można co prawda wyróżnić wiele jej rodzajów oraz sposobów kształtowania, ale jest ona w swej istocie tylko (albo aż) poznaniem, zrozumieniem, zaakceptowaniem bądź odrzuceniem. Jest szczególną formą interakcji. (...)Pojęcie tożsamości (...) jest różnie definiowane. Z jednej strony więc trzeba pamiętać o jego >wszechogarniającejjaźniinnego
Od A jak „apokalipsa” do Z jak „zdrowy rozsądek”.Komuniści kombinowali przez lata i nie udało im się stworzyć kultury dla mas, która by te masy zainteresowała i porwała. Taka kultura kształtuje się teraz, ale nikogo nie indoktrynuje ani nie edukuje – przeciwnie, sprzyja najprostszym gustom. Mimowolnie jednak całkiem sporo opowiada o naszym świecie. O tym, że zdrowy rozsądek jest w nim towarem coraz bardziej deficytowym, że atakują nas rozmaite formy głupoty, że mamy więcej niż kiedykolwiek wcześniej powodów do strachu o teraźniejszość i przyszłość, że Bóg, który podobno to wszystko stworzył, nie chce za nic ponosić odpowiedzialności – schował się i udaje, że go nie ma. I co nam w tej sytuacji pozostaje? Czujność (w gruncie rzeczy bezcelowa), śmiech przez łzy, wymazywanie strachu… A popkultura nam gra do końca, jak orkiestra na Titanicu.
Leszek Bugajski – krytyk literacki i publicysta, autor książek o literaturze i kulturze popularnej, za które dostał kilka ważnych i nieważnych nagród. Ironista i wesoły pesymista, przeciwnik politycznej poprawności i przynależności do czegokolwiek. Zwolennik destrukcjonizmu i niekonsekwentny anarchista. Wielbiciel sztuki aktorskiej Jasona Stathama. Jako redaktor pracował w kilkunastu czasopismach, pisywał do kilkudziesięciu. Aktualnie (i od dawna) zajmuje się krytyką literacką w miesięczniku „Twórczość” oraz pracuje w dziale kultury tygodnika „Newsweek Polska”. Mijają lata, a Leszek Bugajski ciągle pisze i błyskotliwie, i mądrze. To musi budzić zniecierpliwienie, podejrzliwość i niechęć. Janusz GłowackiPierwsze teksty autora tej książki czytałem w dawnych, mrocznych czasach, kiedy to list kilku pisarzy powodował panikę w sferach rządowych, przedstawienie teatralne prowokowało uliczne demonstracje, a Polski film, literatura i plastyka święciły triumfu na świecie. Mijały lata, zachodziły historyczne zmiany, a Leszek Bugajski cały czas na swoim trudnym posterunku, regularnie i wnikliwie analizował wydarzenia kulturalne w naszym kraju. Ponieważ zdarzało mi się nie rzadko czytać jego wyrafinowane eseje poświęcone kulturze, mogę autorytatywnie stwierdzić, że Leszek cały czas się rozwija. Szkoda tylko, że kultura Polska się zwija. Andrzej Mleczko
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
