W tym dziale zapraszamy do zapoznania się z bogatą ofertą książek z zakresu szeroko pojętej religii, historii religii i kościoła, religioznawstwo, filozofia i teoria religii, religia dalekiego wschodu, religie pierwotne i świata starożytnego to wszystko w jednym miejscu, w dobrej cenie z szybką wysyłką. Najnowsze i najpopularniejsze książki w tym temacie, zapraszamy do sklepu DobreKsiazki.pl
Do czego odnosi się tytuł książki?
Nunc coepi oznacza „teraz zaczynam” – jest to wezwanie psalmisty występujące w łacińskim przekładzie Biblii. Poprzez zwrot ten nawołuje on nie tylko do nawrócenia się, ale i do podążania ścieżką prowadzącą do świętości. Posiłkując się Tradycją Kościoła katolickiego oraz Żywotami Świętych, ksiądz Wawrzyniec udowadnia, że świętość nie musi stanowić domeny jedynie nielicznych – w końcu Bóg zaprasza do niej każdego człowieka. Twórca dzieła porusza zagadnienia odnoszące się do grzechu, czystości, cierpienia, czy też łaski uświęcającej. W ten oto sposób wskazuje nam kierunki oraz cele wędrówki ku pogłębieniu swego życia duchowego i zjednoczeniu się z Chrystusem.
Kim jest autor książki?
Autorem książki jest urodzony w 1985 roku we Wrocławiu ksiądz Wawrzyniec Maria Waszkiewicz. Duszpasterz ukończył studia na Uniwersytecie Wrocławskim (kierunek bibliotekoznawstwo). Studia seminaryjne ukończył we Włoszech. Działa w charakterze misjonarza na Słowacji. Ksiądz Waszkiewicz jest autorem licznych artykułów w polskich i włoskich czasopismach. W jego dorobku twórczym odnaleźć można także biografię pochodzącej z Włoch mistyczki i matematyczki Marii Gaetany Agnesi („Piękna dusza” z roku 2018), maryjną katechezę („Czyńcie, cokolwiek wam powie” z roku 2020) oraz – napisaną wraz z A. Canavesim – książkę z opowiadaniami historycznymi (Guerrieri serafici: racconti di pace, bene e… guerra z roku 2021).
Biskup Jakub Kurdwanowski jako rządca diecezji płockiej okazał się wyjątkowo utalentowanym prawodawcą, gorliwym pasterzem i administratorem, opierając się w wielu ważnych decyzjach na radzie lub zgodzie kapituły katedralnej, a także jego najbliższych współpracowników. Potrafił jednak działać też wbrew woli wpływowych członków kapituły, co najwyraźniej ujawniło się w wydarzeniach z sierpnia i września 1420 r. Jego zdecydowany i zakrojony na szeroką skalą program reformy Kościoła płockiego nie zawsze trafiał na podatny grunt. Bliskie związki przedstawicieli elity kościelnej z urzędnikami mazowieckimi tworzącymi ówczesną elitę polityczną niemal całkowicie sparaliżowały jego działalność w diecezji w ostatnich latach jego rządów. Dlatego słuszny wydaje się wniosek, że na polu polityki personalnej w diecezji biskup Jakub poniósł swoją największą klęskę. Natomiast w wymiarze Kościoła polskiego i Kościoła powszechnego zapisał się on przede wszystkim jako jeden ze zwolenników reformy Kościoła, aktywny uczestnik soboru w Konstancji, synodów prowincjonalnych i wielu sądów arbitrażowych. Dzięki rozwiniętej współpracy ze Stolicą Apostolską jako jedyny z biskupów płockich późnego średniowiecza (przed wcieleniem księstwa płockiego do Korony) miał możliwość awansowania na stolicę biskupią we Włocławku, czego jednak nie uczynił, pozostając wiernym królowi. Jako polityk ustępował innym członkom polskiego episkopatu, ale należał za to do grona jednych z najbardziej zaangażowanych w służbę monarchii dyplomatów króla Władysława Jagiełły. Właśnie owa bliskość polityczna z królem znacznie osłabiała jego pozycję polityczną w lokalnych układach na Mazowszu, gdzie ciągle dominującą rolę odgrywali miejscowi książęta i ich najbliższe otoczenie. Nie zmienia to jednak faktu, że należał do grona najwybitniejszych pasterzy diecezji płockiej, a także w ogólności episkopatu polskiego u schyłku wieków średnich, który trzymając się jasno sformułowanego programu reform, ujętego w postaci dostosowanych do potrzeb lokalnych ustaw, starał się go. Natomiast dokonana przez niego kodyfikacja prawa diecezjalnego (kodyfikacja płocka), która spotkała się z żywą jeszcze wiele lat po jego śmierci recepcją, ciągle przypominała kolejnym pokoleniom mazowieckich duchownych osobę tego wybitnego prawnika i intelektualisty polskiego przełomu XIV i XV wieku, jedynego Małopolanina zasiadającego na stolicy biskupiej w Płocku.
Fragment „Podsumowania” do książki
Obudź swoje serce ze św. Józefem!W obliczu współczesnego kryzysu męskości i ojcostwa Marek Zaremba i ks. Mateusz Dudkiewicz proponują odbycie dwudziestosześciodniowych rekolekcji odnowy serca, w których nauczycielem i przewodnikiem ma być św. Józef wzór prawdziwego mężczyzny. Rozważają cztery cechy serca opiekuna Jezusa, o których mówi papież Franciszek: czułość, posłuszeństwo, przyjmowanie i odwagę, i pokazują, jak za przykładem św. Józefa możemy skutecznie przemieniać własne życie. Odwołując się do nauczania trzech ostatnich papieży i osobistego doświadczenia, uczą podążania do świętości drogą Cieśli z Nazaretu.O Święty Józefie, okaż się ojcem także i nam i prowadź nas na drodze życia. Papież Franciszekks. Mateusz Dudkiewicz wikariusz parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bielsku-Białej. Nauczyciel w Młodzieżowym Ośrodku Socjoterapii. Człowiek tysiąca pomysłów, który zwykł powtarzać za św. Janem Bosko: odpoczniemy w niebie.Marek Zaremba dyplomowany dietoterapeuta, specjalista medycyny komórkowej i terapeuta I stopnia medycyny św. Hildegardy. Jest autorem bestsellerów: Boży skalpel, Jaglany detoks.
Każdej niedzieli podczas Mszy Świętej katolicy na całym świecie wyznają, że Jezus Chrystus zstąpił z nieba dla nas ludzi i dla naszego zbawienia. Czy jako katolicy świadomie wypowiadamy te słowa z całym Kościołem? I czy wiemy, co znaczy być zbawionym?Michael P. Barber przybliża jedną z najważniejszych dla katolików prawd wiary. Opierając się na Nowym Testamencie oraz Katechizmie Kościoła katolickiego, krok po kroku wyjaśnia, czym jest zbawienie. Ukazuje fałszywe poglądy na jego temat oraz udowadnia, że być zbawionym to coś znacznie więcej niż uniknąć ognia piekielnego. Autor precyzyjnie wskazuje, że każdy z nas musi przyjąć zbawienie już tu i teraz.Michael P. Barber profesor teologii, autor licznych artykułów oraz książek o tematyce religijnej. Współautor bloga The Sacred Page, na którym omawia najważniejsze prawdy wiary katolickiej. Mieszka w San Diego wraz ze swoją żoną Kimberly oraz czwórką dzieci.Krótko mówiąc, dr Barber ofiarował nam wszystkim bardzo cenny prezent: książkę, która pokazuje zarówno od czego, jak i do czego Jezus Chrystus przyszedł nas zbawić.Brant Pitre
Liczne grupy niższego kleru obecne w późnośredniowiecznych miastach zostały jak dotąd przebadane w niewielkim stopniu. Niniejsza rozprawa próbuje wypełnić tę lukę, wszechstronnie ukazując zbiorowość duchownych aktywnych w Nysie do 1520 roku. Szczególna uwaga została poświęcona sposobom pozyskiwania beneficjów kościelnych, ceremoniom towarzyszącym objęciu prebendy, a także sytuacji finansowej i codziennemu bytowaniu kleru.
Z radością przekazujemy do rąk Czytelnika kolejny tom naszego opracowania. Wszystko to, o czym przeczytaliśmy w Apokalipsie w rozdziałach 1-11 – trudne czasy, odstępstwo na szeroką skalę, z zewnątrz ucisk, wewnątrz rozdarcie i konflikty – nie stanowi istoty Objawienia. Jest to dopiero fundament, podstawa do przełomowej ingerencji Boga w dzieje ludzkości. Kolejne rozdziały pokażą nam, że właśnie w tych warunkach, w tym dramatycznym zamieszaniu, pewna grupa ludzi nabierze sił i będzie mogła zaistnieć, ujawniając plany Boże. Wszystko jest pod kontrolą, wszystko ma cel i sens. Mamy więc kontynuację tej samej Dobrej Nowiny, a nie zastraszanie katastrofalnymi wizjami.
W kolejnych rozdziałach 12-16 razem z Janem zobaczymy smoka, czyli szatana, który odnosi porażkę w niebie i spada na ziemię. Wbrew pozorom nie oznacza to dla nas tragedii, gdyż zwycięstwo nad smokiem jest definitywne i ostateczne. Ziemia pozostaje jedynym obszarem, gdzie może on działać, lecz i tutaj jego aktywność jest mocno ograniczona. Problem polega na tym, że zaczyna on zwodzić ludzi, i kiedy ludzie dają się oszukać, na ziemi tworzy się piekło...
Nota biograficzna:
Dr hab. inż. Mirosław Rucki, prof. UTH Radom, przez wiele lat pracował na Politechnice Poznańskiej, gdzie zdobył tytuły magistra inżyniera, doktora oraz doktora habilitowanego. Ukończył studia podyplomowe: pedagogiczne kształcenia zawodowego (Politechnika Poznańska), nauk o rodzinie (Papieski Wydział Teologiczny w Poznaniu) oraz biblijne (PWT we Wrocławiu). Obronił też doktoraty z nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa aramejskiego (Uniwersytet im. A. Mickiewicza w Poznaniu) oraz z nauk społecznych w zakresie nauk o rodzinie (Uniwersytet Opolski). Autor lub współautor trzech książek recenzowanych i ponad 200 artykułów naukowych oraz referatów wygłoszonych na konferencjach z dziedziny budowy i eksploatacji maszyn, a także trzech książek i ponad 30 artykułów naukowych z dziedziny biblistyki. Należy do Stowarzyszenia Biblistów Polskich, Society of Biblical Literature oraz Forum Chrześcijańskich Pracowników Nauki.
Mgr Karol Szymański, absolwent Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej, zajmuje się badaniem tekstów Pisma św. i odniesieniem ich do życia chrześcijańskiego. Autor dwóch książek o tematyce biblijnej i kilku artykułów naukowych.
Cezary z Arles urodził się w 470 r. w Cabillonensis (obecnie Chalon-sur-Saône) prawdopodobnie w rodzinie o rzymskim rodowodzie i już chrześcijańskiej. Młodość spędził w klasztorze na jednej z wysp Leryńskich, następnie, z powodu słabego zdrowia, udał się do Arles, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie. Tamtejszy biskup, Eoniusz, widząc jego zapał duszpasterski i wykształcenie, wyznaczył go na swojego następcę. Na tym stanowisku pozostał czterdzieści lat, od 503 r. do swojej śmierci około 543 r. Założył też klasztor pod wezwaniem św. Jana. Osobiście starał się w Rawennie u króla Teodoryka o wykupienie wziętych do niewoli mieszkańców Orange. Po rozmowie z Cezarym papież Symmach ustanowił Arles metropolią kościelną, a w roku 514 podniósł sprawującego tam posługę biskupa do godności prymasa Galii. Jako biskup Cezary odbył aż 6 synodów (Agde – 506 r., Arles – 524 r., Carpentras – 527 r., Orange – 529 r., Vaison – 529 r., Marseille – 533 r.) i był świetnym organizatorem życia kościelnego.
Jako gorliwy duszpasterz niestrudzenie głosił kazania, których do dzisiaj zachowało się 238. Napisał trzy, skromnych raczej rozmiarów, traktaty teologiczne: De Mysterio Sanctae Trinitatis, Breviarium adversus haereticos, De gratia. Tak kazania, jak i traktaty oraz Expositio in Apocalypsim zawierają zasadniczo odpowiedzi na problemy, jakimi żyli chrześcijanie w pierwszej połowie VI w. w Galii.
Druga grupa kazań Cezarego wydawanych przez G. Morina po Admonitiones jest największa. Stanowi prawie połowę pracy oratorskiej biskupa z Arles. Różnorodność źródeł używanych przez niego w kazaniach o Piśmie Świętym pokazuje, jak bardzo karmił się kulturą patrystyczną, zwłaszcza Orygenesem i Augustynem. Podobnie jak jego poprzednicy komentując, nieustannie odwołuje się do tekstu biblijnego. Wprawdzie nie nazywał tych kazań homiliami, jednakże określenie to byłoby bardziej odpowiednie dla wszystkich jego Sermones de Scriptura, gdyż homilia to „egzegetyczny i praktyczny komentarz do tekstu Pisma Świętego” / Ks. Józef Pochwat MS, fragment Wstępu /
„Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa” – przypomina słowa św. Hieronima Konstytucja o Objawieniu Bożym Drugiego Soboru Watykańskiego (zob. KO 25). Czytanie Biblii obok liturgii stało się fundamentem odnowy posoborowej. Jest to właściwie powrót do najstarszej tradycji i praktyki duchowej. Na stałym kontakcie z Pismem Świętym opierała się duchowość Izraela – narodu wybranego Starego Testamentu.
W takim klimacie wyrósł sam Pan Jezus. Nie był wykształconym rabinem, a doskonale znał Słowo Boże. W Ewangeliach spotykamy się z podziwem dla Jego znajomości tekstów Pisma Świętego, czyli Starego Testamentu, jak go dzisiaj określamy (zob. Mt 13,54; Łk 2,47; J 7,15). Podziw ten przede wszystkim odnosił się do niespodziewanej głębi w rozumieniu słów Pisma. Sama znajomość tekstów należała bowiem do podstawowego wykształcenia każdego Izraelity za czasów Chrystusa Pana. Czytanie Biblii i jej komentowanie stanowiły podstawę rytu cotygodniowej liturgii w synagodze. I tak, będąc w Nazarecie, Pan Jezus w dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza (Łk 4,16n). W swoim nauczaniu cytuje wiele tekstów Starego Testamentu lub nawiązuje do nich. Podobnie zresztą postępują apostołowie i w ogóle pierwsi chrześcijanie, jak na przykład św. Szczepan, który w swojej mowie obronnej streścił całą historię zbawienia. I choć nie dziwi znajomość tekstów biblijnych przez św. Pawła, to jednak św. Piotr – prosty rybak – zaskakuje nas swoją pierwszą mową wygłoszoną jako głowa Kościoła. Przywołuje w niej liczne teksty ze Starego Testamentu, co świadczy o ich dobrej znajomości. Wskazanie na wypełnienie się proroctw w Osobie Jezusa było wówczas jedynym argumentem przemawiającym do Żydów.
Z relacji Dziejów Apostolskich można wywnioskować, że czytanie Pisma Świętego wraz z jego komentowaniem i sprawowanie Eucharystii stanowiły osnowę całej liturgii chrześcijańskiej. Do dzisiaj tak jest we Mszy św. Rozpoczyna się ona liturgią słowa, a dopiero potem następuje liturgia eucharystyczna. Słowo Boże wskazuje i rozświetla sens tego, co się dokonuje podczas Eucharystii: wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa (Rz 10,17). Ta zrodzona ze słuchania Słowa Bożego wiara daje dopiero przystęp do sakramentów – znaków, które urzeczywistniają naszą żywą więź z Chrystusem i nasze zbawienie. Tak „zrodzona” wiara daje zrozumienie prawdziwego misterium naszego nowego życia w Chrystusie. Dlatego to Drugi Sobór Watykański przypomniał o ogromnym znaczeniu praktyki czytania Pisma Świętego i zachęcił wszystkich wierzących do sięgnięcia po skarby zawarte w Słowie Bożym:
Wierni powinni mieć szeroki dostęp do Pisma Świętego (KO 22).
Również Sobór święty usilnie i szczególnie upomina wszystkich wiernych, a zwłaszcza członków zakonów, by przez częste czytanie Pisma Świętego nabywali najwyższą wartość poznania Jezusa Chrystusa (Flp 3,8) (...) Niech więc chętnie do świętego tekstu przystępują czy to przez świętą Liturgię, przepełnioną Bożymi słowami, czy przez pobożną lekturę (...). Modlitwa towarzyszyć powinna czytaniu Pisma Świętego, by ono było rozmową między Bogiem a człowiekiem. Gdyż «do Niego przemawiamy, gdy się modlimy, a Jego słuchamy, gdy czytamy boskie wypowiedzi» (KO 25).
Tak więc niech przez czytanie i studium Ksiąg świętych słowo Pańskie szerzy się i rozsławia (2 Tes 3,1), a skarbiec Objawienia powierzony Kościołowi niech serca ludzkie coraz więcej napełnia (KO 26).
rzekład i opracowanie naukowe – Marcin Jan Janecki
Przekład łacińskich tekstów pisarzy średniowiecznych, z pozoru niezbyt skomplikowanych z punktu widzenia samego języka łacińskiego, w rzeczywistości obciążony jest znaczną liczbą niełatwych do przezwyciężenia trudności. W przypadku większości biblijnych komentarzy św. Tomasza z Akwinu trudności te rodzą się z braku krytycznego wydania poszczególnych komentarzy. Stąd praca translatorska dodatkowo związana jest często z opowiedzeniem się za jednym z wariantów tekstualnych prezentowanych przez rękopisy i wczesne wydania dzieł Akwinaty. Wykład Listu do Galatów należy do tej grupy dzieł Doktora Anielskiego, które nie tyle wyszły spod jego pióra, ile zostały spisane przez słuchaczy podczas wykładu (reportatio). Nie mamy świadectw, aby sam Tomasz dokonał autoryzacji i korekty tego tekstu. Ostatnie wydanie Tomaszowych komentarzy do Listów św. Pawła, które przygotował R. Cai, nie uwalnia czytelnika od wielu wątpliwości co do wybranych lekcji. Tekst łaciński zamieszczony w niniejszym tomie, życzliwie użyczony przez Corpus Thomisticum, jest niemal identyczny z tekstem ustalonym przez Caia i wydanym przez Mariettiego. […]
(Fragm. Słowa od tłumacza)
Często słychać głosy, że jako Polacy nie zdaliśmy „papieskiego” egzaminu, bo co prawda z wielkim przejęciem i uczuciowością słuchaliśmy nauczania św. Jana Pawła II w Ojczyźnie, ale go nie respektowaliśmy w życiu. Nie jest to prawda, choć na pewno są tacy, którzy egzamin oblali. Gdyby jednak nikt w Polsce nie żył nauką Papieża Polaka, prawowierną nauką Kościoła katolickiego, dawno uleglibyśmy lewicowo-liberalnej propagandzie. A wtedy świątynie nasze świeciłyby pustkami, sanktuaria zamieniano by w obiekty muzealne, jak dzieje się to już w tylu miejscach w Europie.
Ludzie wierzący wiedzą dobrze jaką siłę dał nam św. Jan Paweł II; wytyczył Polakom drogę i sam konsekwentnie nią kroczył – bez względu na okoliczności, mody, czy zawirowania polityczne. Bodaj najważniejsze nauki, wprost nieocenione i ogromnie przydatne także dzisiaj, w czasach „roztrzaskanego lustra”, przekazał nam Ojciec Święty podczas dwóch pielgrzymek w 1991 r. – czerwcowej i sierpniowej (ŚDM). Ta książka przypomina owo nauczanie – słowem i obrazem.
Wtedy, na progu transformacji ustrojowej, Papież dobitnie zwracał uwagę, że prawdy Dekalogu są fundamentalne, że jedynie za nimi należy podążać, a nie ulegać fascynacji nieraz bardzo szkodliwymi nowinkami światopoglądowymi. W „Nauczaniu wolnego narodu” wędrujemy z Ojcem Świętym z miasta do miasta i wczytujemy się w jego słowa – mądre ostrzeżenia, życzliwe napomnienia, dobre rady. Dzięki pięknym zdjęciom mistrza Adama Bujaka odnosimy wrażenie, że ponownie uczestniczymy na żywo w spotkaniach z Papieżem Polakiem. Książka umacnia nas w wierze, daje argumenty do dyskusji z tymi, którzy odrzucili Boga. Dla jednych stanowić będzie wzruszające wspomnienie, dla młodszych zaś fascynujące poznanie myśli i postaci największego z rodu Polaków.
Dziś, kiedy neguje się chrześcijańskie korzenie Europy i kwestionuje znaczenie Kościoła katolickiego w przestrzeni publicznej, trzeba pokazywać, jak wielki wpływ miał Kościół i głoszona przez niego wiara na życie pojedynczych ludzi i całych narodów. Był to nie tylko wpływ religijny, ale też cywilizacyjny, kulturowy, moralny, wychowawczy, który obejmował swoim zasięgiem wszystkie obszary codziennego funkcjonowania społeczeństw. Współczesny człowiek nie jest świadom tego, że pewne fundamentalne zasady, rozumienia i osiągnięcia, które wydają mu się oczywiste, zawdzięcza właśnie oddziaływaniu Kościoła. Dotyczy to także Polski, której początki datuje się na rok chrztu świętego i której losy są tak silnie związane z katolicyzmem, że bez niego nie można zrozumieć polskiej tożsamości.
Okruchy - mała książka z konkretami. W tej książce nie znajdziesz ani nauk rekolekcyjnych ani konferencji, ani też rozważań drogi krzyżowej, ale krótkie i konkretne ćwiczenia, które mają Cię skłonić do nawrócenia. Proponowane zadania mają wychowywać serce do miłości Boga i bliźniego, nauczyć wdzięczności. Mogą się wydawać pozornie nieistotne, właśnie jak okruchy: małe gesty życzliwości, chwila uwagi, uśmiech, drobne wyrzeczenie. Wierzę, że z tych okruchów mogą zrodzić się w nas wielkie rzeczy, co potwierdził też Pan Jezus, mówiąc: Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny (Łk 16,10) podkreśla o. Adam Szustak.Choć Okruchy powstały jako seria wielkopostna, nawracanie swojego serca małymi krokami można zacząć w dowolnym momencie roku!Dla kogo jest ta książka?dla poszukujących sprawdzonych wskazówek na nawrócenie własnego sercadla zwolenników krótkiej formy i zasady mniej gadania, więcej robieniadla tych, którzy chcą zbliżyć się do Boga, także obecnego w drugim człowieku
Ta wieloautorska monografia ukazuje zaangażowanie polskich jezuitów w dzieło duszpasterskie Kościoła katolickiego prowadzone na pograniczu kultur, religii i narodowości na przykładzie dwóch wybitnych duchownych: Tadeusza Kuczyńskiego i Jana Urbana. Pierwszy z nich działał w XIX wieku pośród wiernych Kościołów Wschodnich i wyznawców islamu na terenie Morza Egejskiego, dokąd przybył z Italii po uzyskaniu przez Grecję niepodległości. Drugi działał od początku XX wieku, najpierw w zaborze rosyjskim na Podlasiu, a następnie włączył się w wolnej Polsce w projekt neounii, czyli wsparcia obrządku bizantyńsko-słowiańskiego na "białoruskich" Kresach II RP.
Prof. dr hab. Bogusław Górka, Uniwersytet Gdański
Towarzystwo Jezusowe wykształciło w swych szeregach wiele osób, których obecnie moglibyśmy określić mianem nietuzinkowych, wybijających się ponad przeciętność, zasługujących na szczególne uznanie czy uwagę. Odnosi się nie tylko do jezuitów pracujących w innych krajach Europy i świata, ale także do jezuitów polskich. Upadek państwa polskiego w końcu XVIII wieku nie wyznaczył zmiany przynależności do grupy narodowej, jaką stanowił żywioł polski. Mimo braku polskiej państwowości jezuici ci dalej zachowywali świadomość przynależności do grupy narodowej, z którą byli związani.
Postacie Tadeusza Kuczyńskiego i Jana Urbana łączy przynależność i do polskiej grupy narodowej, i do zgromadzenia jezuickiego, podobnie łączy ich wymiar duchowy oraz działalność społeczna prowadzona na rzecz lokalnych społeczności, jednakże obszar tych działań był stosunkowo odmienny. Obaj jezuici pozostawili po sobie dzieła pisane, które warto było przybliżyć szerszemu kręgowi odbiorców (...). Stąd też należy z satysfakcją odnieść się do Autorów, którzy poświęcili więcej uwagi postaci o. Tadeusza Kuczyńskiego. Podobnie i na uwagę zasługuje osoba o. Jana Urbana.
Prof. dr hab. Jacek Knopek, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Sekret modlitwy ks. Dolindo Ruotolo
Ksiądz Dolindo Ruotolo mawiał, że modlitwa ma niezrównaną siłę. Jego głęboka, osobista relacja z Bogiem, którego nazywał najlepszym przyjacielem, zaowocowała powstaniem 220 tysięcy immaginette – małych obrazków, na których kapłan zapisywał słowa „Jezusa do duszy” lub „Maryi do duszy”.
Joanna Bątkiewicz-Brożek zebrała i opracowała wiele proroczych przesłań, które ks. Dolindo przekazywał wiernym za pomocą immaginette. Te poruszające słowa także dla nas mogą się stać duchowymi radami i konkretnymi wskazówkami do rozwiązania trudnych sytuacji.
W książce znajdziemy ponadto liczne modlitwy – między innymi o nawrócenie, o dobrą spowiedź, za kapłanów – które zostawił nam sługa Boży z Neapolu.
JOANNA BĄTKIEWICZ-BROŻEK – ur. w 1976 r., żona Grzegorza, mama Basi, Eli i Wojtka. Ukończyła filologię romańską na Uniwersytecie Jagiellońskim, studia podyplomowe z teologii na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego oraz Studium Postulatorskie przy Kongregacji ds. Świętych w Rzymie. Współpracuje z watykańskim portalem „Vatican Insider”. Autorka pierwszej biografii o. Dolindo, Jezu, Ty się tym zajmij! O. Dolindo Ruotolo. Życie i cuda nagrodzonej Feniksem w 2018 r. Od kilku lat bada życie sługi Bożego z Neapolu.
Czy nauka i wiara z góry skazane są na konflikt? Jak natura człowieka wpływa na postrzeganie przezeń rzeczywistości? Dlaczego nowy ateizm nie zaspokaja wszystkich potrzeb poznawczych jednostki? Alister McGrath z właściwą sobie prostotą poszukuje odpowiedzi na te pytania. Wykorzystuje do tego naukę, teologię, filozofię, biografie uczonych, a nawet poezję. Dzięki jego refleksjom możemy zobaczyć świat w szerszej perspektywie.
Rzetelne i przystępne studium poświęcone zachodniej mistyce chrześcijańskiej. Autor książki przeprowadza nas przez pokoje wewnętrznej twierdzy czy zamku, jak określa duszę św. Teresa, i zachęca do wejścia na tę drogę, która jest drogą miłości oblubieńczej i zjednoczenia. Odwołuje się, jak Teresa z Ávili, do tęsknoty, która budzi się w sercu zranionym Bożą miłością – jest to rana nie do zagojenia, jej rozpalenie potęguję się z każdym kolejnym zbliżaniem się do Boskiego Oblubieńca, a jedynie On jest godny, aby się do niej zbliżyć. Pozwólmy Mu działać, dajmy się Mu prowadzić i uleczyć.
Na samym początku drogi duchowej nie można oczekiwać od nikogo doskonałej motywacji. Teresa z Ávili pragnie pokierować leniwymi i ociężałymi spośród nas, a tacy w większości jesteśmy, wskazując przy tym na wielkie rzeczy, które nas czekają. Ona wie, że mamy ambicje, i do nich się odwołuje. Ważne, byśmy zobaczyli, co Bóg chce z nami uczynić i byśmy zaczęli za tym tęsknić. Taka tęsknota daje niezwykłą siłę.
Nadszedł czas św. Józefa!
Liczne proroctwa ogłaszają niezwykle ważną rolę św. Józefa – od objawień w Cotignac, przez jego pojawienie się u boku Jezusa i Maryi w Fatimie aż po współczesne wizje z Itapirangi. W maju 2019 roku ks. Donald H. Calloway napisał do papieża Franciszka list z propozycją, aby rozważył ogłoszenie w Kościele Roku św. Józefa. Ojciec święty spełnił tę prośbę. Jako wielki apostoł św. Józefa ks. Calloway stworzył trzydziestotrzydniowy program zawierzenia się Opiekunowi Zbawiciela, który swoją formą nawiązuje do słynnego aktu ofiarowania się Jezusowi przez Maryję według św. Ludwika de Montfort. Ta konsekracja to potężna broń w walce duchowej – skuteczność opieki św. Józefa potwierdzają tysiące świadectw wiernych.
Podejmij wyzwanie i zostań duchowym synem św. Józefa!
Ksiądz Donald H. Calloway MIC jest członkiem Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia. Po radykalnej zmianie życia i nawróceniu na katolicyzm ukończył studia filozoficzne i teologiczne. Jest mariologiem i wielkim czcicielem św. Józefa.
Nadszedł dla ciebie czas odkrycia św. Józefa. Czas powierzenia mu siebie i swojej rodziny. To najlepsza inwestycja duchowa tego roku, a ta książka bardzo ci w tym pomoże. – ks. Dominik Chmielewski SDB
Zaproponowana przez autora droga zawierzenia św. Józefowi poprowadzi wszystkich, którzy zdecydują się nią pójść, do triumfu Niepokalanego Serca Maryi. – ks. Dariusz Dąbrowski COr.
Błogosławiona Aleksandrina Maria da Costa, nazywana mistyczką fatimską, była jedną z najbardziej wpływowych katolickich wizjonerek XX wieku. To ona przekazała Kościołowi wolę Pana Jezusa, aby papież zawierzył cały świat Niepokalanemu Sercu Maryi. Po zbadaniu jej wizji i objawień dokonał tego w 1942 roku papież Pius XII.
Życie Aleksandriny naznaczone było cierpieniem – jako czternastolatka, uciekając przed gwałcicielem, wyskoczyła z okna i uszkodziła sobie kręgosłup. Kolejnych trzydzieści lat była przykuta do łóżka. Przez trzynaście lat odżywiała się jedynie Ciałem i Krwią Chrystusa. Mimo wielkiego cierpienia każdego dnia z pogodnym uśmiechem na twarzy wiernie pełniła misję, którą wyznaczył jej sam Bóg: „cierpieć, kochać, wynagradzać”.
Gabriele Amorth SSP (1925–2016) – od 1985 roku oficjalny egzorcysta Watykanu. Założyciel i wieloletni przewodniczący Międzynarodowego Stowarzyszenia Egzorcystów. Autor licznych książek o walce duchowej oraz roli Maryi we współczesnym Kościele.
Pełna biografia Benedykta XVICzy pontyfikat Benedykta XVI, jak powtarzali jego przeciwnicy, był jedyniepasmem porażek? Czy może wybór tego wybitnego myśliciela i konserwatysty,jednego z najbliższych powierników Jana Pawła II, był efektem strategiihierarchów, by zachować ciągłość nauczania Kościoła? A może prawda jest zupełnieinna? Kim naprawdę jest Joseph Ratzinger i co takiego się wydarzyło, że po ośmiulatach Benedykt XVI ustąpił z urzędu? Czy była to desperacja, czy aktodwagi?Peter Seewald ukazuje w zupełnie nowym świetle prawdziwy portret BenedyktaXVI, chłopaka z alpejskiej wioski, który odmienił papiestwo. Dostajemy obraznie tylko wybitnego teologa, ale także odważnego zwierzchnika Kościoła,niezwykle otwartego na drugiego człowieka. Autor przeprowadził liczne rozmowyze świadkami wydarzeń, przyjaciółmi i współpracownikami Josepha Ratzingera.Żaden dziennikarz ani autor nie zna Benedykta XVI lepiej od niego.Peter Seewald niemiecki dziennikarz i pisarz, biograf papieża BenedyktaXVI. Wśród książek-wywiadów, które na temat wiary i Kościoła Peter Seewaldprzeprowadził z Josephem Ratzingerem, a później z papieżem Benedyktem XVI są:Sól ziemi, Bóg i świat, Światłość świata oraz opublikowana w 2016 roku BenedyktXVI. Ostatnie rozmowy.
Święty Wawrzyniec z Brindisi (1559–1619) – kapłan, generał kapucynów, doktor Kościoła, teolog, kontrreformator, poliglota, dyplomata, żołnierz i kapelan wojsk chrześcijańskich, odnowiciel życia zakonnego, mistyk, cudotwórca oraz apostoł Włoch, Czech i Niemiec. A wreszcie kaznodzieja i polemista – autor dziesięciu tysięcy stronic pism. Postać świętego kapucyna popadła w ostatnich dekadach w zapomnienie, mimo że jest dzisiaj aktualna jak nigdy dotąd. Wskazywał na to św. Jan XXIII, nadając mu tytuł doktora Kościoła. Sytuacja katolicyzmu rzymskiego kilka dekad po Soborze Watykańskim II zdaje się przedstawiać jeszcze gorzej niż w okresie potrydenckim, kiedy to apostołował Wawrzyniec. Kto jednak pójdzie za Doktorem Apostolskim – jak zapewniał święty papież – nie zbłądzi!
„Chrystus sprawy doczesne nazywa bezczynnością, ponieważ są niczym w oczach Bożych. Kto gromadzi skarby na ziemi – nic nie robi, oddaje się bezczynności. Kto zaś gromadzi skarby w niebie – ten pracuje. Życie światowe jest swego rodzaju snem. Śpiącemu może się śni, że dużo działa i pracuje, ale faktycznie jest bezczynny. Dlatego Chrystus wzywa bezczynnych światowych przedsiębiorców: Dlaczego tu stoicie cały czas bezczynnie? Idźcie i wy do mojej winnicy”.
Fragment homilii na niedzielę Siedemdziesiątnicy
Książka ta, zawierająca łacińsko-polską edycję wybranych kazań pokutnych św. Wawrzyńca z Brindisi, rozpoczyna serię wydawniczą Patrologia Tridentina, która obejmuje pisma doktorów Kościoła XVI i XVII wieku, dotąd niepublikowane w naszym języku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
