Anioły w moim życiu

Kiedy miałam dwa lata, lekarz powiedział mojej mamie, że jestem upośledzona. Mama zauważyła, że jako niemowlę przebywałam jakby w swoim świecie. Pamiętam nawet, jak leżałam w łóżeczku - wielkim koszu - i patrzyłam na pochyloną nade mną mamę. Dookoła niej widziałam wspaniałe jasne, świetliste istoty we wszystkich kolorach tęczy. Były znacznie większe ode mnie, ale mniejsze niż ona - wielkości może trzyletniego dziecka. Istoty te unosiły się w powietrzu jak piórka. Pamiętam, jak wyciągałam rączki, żeby ich dotknąć, ale nigdy mi się to nie udawało. Byłam zafascynowana nimi i ich pięknym światłem. Wtedy nie rozumiałam jeszcze, że widzę coś więcej niż inni ludzie. Dopiero znacznie później dowiedziałam się, że te istoty to anioły.
Z upływem miesięcy mama spostrzegła, że niezależnie od tego, co robiła, by przyciągnąć moją uwagę, ja zawsze zerkałam lub nawet uważnie patrzyłam w inną stronę. Tak naprawdę byłam gdzie indziej: przebywałam z aniołami, obserwując, co robią, bawiąc się z nimi i rozmawiając. Byłam nimi zafascynowana.
Późno zaczęłam mówić, ale z aniołami rozmawiałam od bardzo wczesnego wieku. Czasami używaliśmy słów, tak jak to ludzie powszechnie rozumieją, a czasami słowa nie były potrzebne - znaliśmy swoje myśli. Początkowo myślałam, że wszyscy widzą to co ja, ale później anioły powiedziały mi, żebym nikomu o nich nie mówiła i że to będzie nasza tajemnica. I rzeczywiście przez wiele lat słuchałam aniołów, ale nikomu o nich nie mówiłam. Dopiero teraz, pisząc tę książkę, po raz pierwszy dzielę się z innymi tym, co widziałam.

FRAGMENT KSIĄŻKI:

Droga zaroiła się od aniołów. Chłopcy stali się świetliści i jechali w stronę światła. Patrzyłam, jak ich rowery stopniowo wznoszą się nad ziemię, a droga zmienia się w promień światła pełny aniołów. Było to łagodne przejście z jednego życia do drugiego - prosto do nieba. Potem chłopcy zniknęli i wszystko wróciło do normalności.

Wtedy na stację zajechał samochód i wysiadł z niego mężczyzna.

- Czy ktoś widział, w którym kierunku pojechała ciężarówka z przyczepą? - krzyknął.

Steven, nasz pracownik, który siedział w budce, zawołał:

- Co się stało?

Mężczyzna powiedział, że doszło do wypadku. Ktoś na stacji poinformował go, że ciężarówka skręciła w prawo, a wtedy on wsiadł z powrotem do samochodu i odjechał. Potem jeszcze jeden samochód przemknął obok stacji. Stałam jak ogłuszona.

Drzwi sklepu otworzyły się i wszedł tata, mówiąc, że zdarzył się straszny wypadek, i poprosił, żebym zrobiła herbatę. Poczułam ulgę, że mogę wyjść z biura i pobyć chwilę sama. Kiedy poszłam do kuchenki, zapytałam anioły:

- Dlaczego to musiało się stać?

- Lorno, tak musi być - odpowiedziały. - Dla większości ludzi śmierć jest ciągłym przechodzeniem z jednego życia do innego, w doskonałej harmonii. Pamiętaj, że w chwili śmierci chłopcy nic nie czuli. Zawsze tak jest, nawet jeżeli ktoś choruje i cierpi, w momencie gdy umiera, nie czuje bólu.

Anioły pocieszały mnie, gdy robiłam herbatę i potem, w biurze, ale byłam zadowolona, kiedy dzień pracy już dobiegł końca i mogłam wrócić do domu

Anioły w moim życiu
Spis Treści

• Podziękowania
• Rozdział I Inne spojrzenie
• Rozdział II Opiekunowie
• Rozdział III Schody do nieba
• Rozdział IV Dlaczego się przede mną chowasz?
• Rozdział V Eliasz
• Rozdział VI Łagodzenie cudzego bólu
• Rozdział VII Istota bez duszy
• Rozdział VIII Pośrednik
• Rozdział IX Anioł Śmierci
• Rozdział X Terroryści
• Rozdział XI Anioł Matczynej Miłości
• Rozdział XII Domek na wsi
• Rozdział XIII Mówię Joemu
• Rozdział XIV Nie wiedziałam, że mam anioła stróża
• Rozdział XV Siła modlitwy
• Rozdział XVI Tunel
• Rozdział XVII Trzy stuknięcia w okno
• Rozdział XVIII „Lorna ma szczęście
• Rozdział XIX „Tu jestem, tu jestem, jestem tutaj"
• Rozdział XX Złoty łańcuch
• Rozdział XXI Potrzebuję cudów
• Rozdział XXII Szatan nadchodzi
• Rozdział XXIII Bratnie dusze
• Rozdział XXIV Pokój w Irlandii i w czasie świąt Bożego Narodzenia
• Rozdział XXV Michał mówi mi, kim naprawdę jest
• Rozdział XXVI Pojawia się zły duch
• Rozdział XXVII Joe
• Rozdział XXVIII Piórko z nieba