Bolesne dzieciństwo w inspirowanej własnymi przeżyciami powieści noblisty. Sięgnij po powieść "Pod kołami" i poznaj realia dorastania w niemieckim seminarium sprzed ponad wieku.
Hans Giebenrath jest utalentowanym chłopcem skoncentrowanym wyłącznie na wynikach akademickich, który zostaje wysłany na nauki do seminarium w Maulbronn. Nastolatek zaprzyjaźnia się z Hermannem Heilnerem o bardziej liberalnej postawie, przez którą szybko zostaje wydalony z uczelni. Hans zaczyna coraz bardziej odczuwać presję związaną z pogłębianiem wiedzy oraz brakiem rozwoju osobistego. Wkrótce chłopak zostaje odesłany do domu przez znaczne pogorszenie wyników w nauce oraz przejawianie oznak choroby umysłowej. Jego życie naznaczone traumą przyjmuje nieoczekiwany obrót, a młodzieniec próbuje odnaleźć własną tożsamość.
"Pod kołami" to niezwykle osobista powieść zawierająca wiele odniesień do przeżyć autora, który spędził młode lata w protestanckim seminarium. Hesse przeżył tam wiele trudnych chwil, które ciężko odbiły się na jego późniejszym życiu. Były także jednym z powodów depresji, z którą pisarz mierzył się przez wiele lat. Powieść jest swoistym rozliczeniem z bolesną przeszłością i obrazem ludzkiej mentalności tej epoki.
Donatien Alphonse Francois de Sade (1740-1814) - markiz, pisarz, filozof, libertyn, skandalista, od jego nazwiska pochodzi seksualny termin sadyzm. W swoich dziełach starał się wniknąć w głąb umysłu człowieka i odkryć jego pierwotne instynkty, czasowo zdaniem autora wytłumione przez bariery kulturowe. W jego dziełach na pierwszym planie są hańba, okrucieństwo, zbrodnia. De Sade przedstawia przemoc jako źródło przeżyć o charakterze seksualnym. Był de Sade pisarzem bardzo płodnym i niezwykle popularnym w soich czasach jednak późniejsze purytańskie czasy skazały jego dzieło na zapomnienie. Jako dzieła zakazane nabierały dodatkowego smaku jako dzieła zakazane. Julietta. Powodzenie występku to wybór fragmentów pochodzących z najlepszego literacko i najgłębszego filozoficznie dzieła Markiza de Sade (1740-1814), Historia Julietty, czyli powodzenie występku (Histoire de Juliette, ou Les Prospérités du Vice). Zbiór ten ma stanowić swego rodzaju Małą Antologię Sadyzmu, komponowaną przez fragmenty ogromnego dzieła Sade’a (z reguły zresztą najgłośniejsze i najbardziej spektakularne jego partie, jak System Saint-Fonda, System papieża czy Olbrzym Minski, a zarazem najbardziej charakterystyczne dla jego dzieł clandestins, czyli „potajemnych”, tych więc, w których nie przywdziewał on maski moralizatora, lecz konsekwentnie rozwijał swe poglądy), dobrane zresztą tak, by stanowiły odrębne opowieści czy epizody.
Niniejsza książka łączy wiedzę o aktywnościach z zakresu współczesnej performatyki miejskiej z perspektywą badawczą wyrastającą z nurtu miejskiej somatyki, ruchu ufundowanego na tzw. metodologii pierwszoosobowej, wedle której doświadczenie ucieleśnionego podmiotu stać się może źródłem samowiedzy, a także służyć poprawie jakości doświadczenia estetycznego.W ramach owego innowacyjnego ujęcia nacisk położono na materialność performansu, która zaprezentowana zostaje jako kluczowa jakość służąca do eksploracji popularnych miejskich aktywności ruchowych w ujęciu środowiskowym.Skateboarding, freerunning i parkour pokazano jako dyscypliny somatyczne nakierowane na praktykę środowiskowej homeostazy w realiach współczesnej, płynnej miejskości.Jakub Petri filozof, estetyk, pracownik Zakładu Estetyki Instytutu Filozofii UJ. Specjalizuje się w interdyscyplinarnych badaniach przestrzeni miejskiej, integrujących środowiska naukowe, miejskich aktywistów i artystów. Autor i redaktor książek dotyczących estetycznych aspektów miejskości oraz artykułów poświęconych współczesnym miejskim aktywnościom, takim jak graffiti, street art, parkour czy freerunning.
Niniejsza praca jest próbą przedstawienia dziejów lwowskich badań nad Metafizyką Arystotelesa. Nasze rozważania odnoszą się bezpośrednio do tego, co działo się podczas Seminarium Arystotelesowskiego Romana Witolda Ingardena na Uniwersytecie Jana Kazimierza w roku akademickim 1937/1938.Wspomniane seminarium było niewątpliwie kontynuacją, wprowadzanego i realizowanego z sukcesem przez Kazimierza Twardowskiego, procesu dydaktycznego we lwowskiej filozofii. Jego podstawę stanowiły zajęcia z szeroko pojętej historii filozofii. Wśród nich znalazło się miejsce dla filozofii starożytnej, a w szczególny sposób zapisały się wykłady Profesora z filozofii Arystotelesa. ()Ingarden, wczesną wiosną 1937 roku, zdecydował się spełnić marzenia Twardowskiego. Zapowiedział społeczności filozoficznej Lwowa, że w roku akademickim 1937/1938 otwiera na próbę własne seminarium wyższe arystotelesowskie. Ingarden wiedział, że tylko dobre wiadomości i inicjatywy, płynące ze środowiska akademickiego, będą jeszcze w stanie utrzymać Twardowskiego przy życiu. Pamiętał doskonale, jak wiele przyjemności przyniosła mu praca i wydanie inauguracyjnych numerów Studia Philosophica i Biblioteczki Filozoficznej. Widział, jak Twardowski angażował się w sprawy wydawnicze, zapominając na moment o własnej chorobie.
Podjęte badania, których efektem jest niniejsza monografia, pozwalają na sformułowanie szeregu istotnych wniosków. Źródłem dla kształtowania właściwych odniesień człowieka wobec innych istot żywych jest uznanie praw zwierząt. Obejmują one obowiązek poszanowania dzieła stworzenia, możliwość wykorzystania zwierząt jedynie w zgodzie z ich naturą oraz powinność odniesienia się z życzliwością i wrażliwością wobec wartości właściwych ich naturze. Za sprzeczne z godnością człowieka należy uznać narażanie zwierząt na ból i stres bez proporcjonalnie ważnej przyczyny.
"Książka prof. W. Pomykało jest zainteresowania tematem, który już dziś i w nadchodzących dziesięcioleciach odegra dominującą rolę. Tym tematem jest miejsce człowieka w naszej ziemskiej rzeczywistości w najbliższych dziesięcioleciach na wszystkich kontynentach. Przełamanie braku zainteresowania tą wschodzącą problematyką, zarówno filozoficzną jak i pedagogiczną, od rozwiązania której tak bardzo zależy los wszystkich i każdego z osobna, daleka droga. (...) Książka ta raczej otwiera cykl publikacji, które powinny podejmować tę złożoną problematykę, niż podsumowuje bogatą literaturę na temat przejścia z epoki elektryczności do epoki sztucznej inteligencji".
Z recenzji prof. dr. hab. Stefana Opary
"Wojciech Pomykało pragnie odrodzić humanizm w relacjach międzyludzkich, czego nie gwarantują wystarczająco tzw. prawa człowieka. Odkrywcze jest ustalenie przez prof. Pomykało przedmiotu badań pedagogiki w XXI wieku. Należy podkreślić, że prof. Pomykało podejmuje (...) wiele nieporuszanych dotąd w literaturze naukowej problemów, a są one istotne dla pedagogiki. O wyjątkowej aktualności tej pracy świadczy zawarta w niej analiza zagrożeń płynących z epidemii wywołanej koronawirusem. Przewidywane przez Autora w związku z tym zmiany w świecie powinny także być brane pod uwagę przez pedagogów. W konsekwencji szczególnym zadaniem staję się opracowanie nowych podręczników z zakresu pedagogiki".
Z recenzji prof. zw. dr hab. Marii Szyszkowskiej
Nowa książka Jerzego Surdykowskiego to swoisty manifest wiary. W człowieka, w cywilizację, w naukę czy wreszcie, a może przede wszystkim – w Boga. Aby zmierzyć się miejscami z dość śmiałą propozycją autora warto zdać sobie sprawę z jak nietuzinkową osobowością mamy tutaj do czynienia. Surdykowski poprzez swój niezwykły życiorys silnie oddziałuje na słowa i myśli jakimi się z nami dzieli, jest więc zarówno twórcą jak i w pewnym sensie tworzywem, co czyni jego prozę jeszcze bardziej fascynującą. Przypomnijmy, Jerzy Surdykowski to krakowianin, człowiek renesansu lub – jak kto woli – człowiek – orkiestra. Dość powiedzieć, że był marynarzem, inżynierem-elektronikiem, programistą komputerów, stoczniowcem, instruktorem alpinizmu, redaktorem, konsulem, dyplomatą, publicystą, dramaturgiem, reporterem czy pisarzem. Jest autorem między innymi powieści Powracający z morza, czy Oblężenie a także S.O.S, Wołanie o sens” czy Paradygmat.
W Nadziei na sensowność świata" autor szuka odpowiedzi na pytania: "Czemu (...) umysł dociekający prawdy o kosmosie, kwantach albo tajemnicy życia wciąż formułuje pytania bez odpowiedzi, bo dotyczące niepoznawalnego Absolutu?" I zaprasza nas, czytelników do tego abyśmy w tych poszukiwaniach towarzyszyli.
Duch jako forma ciała. Św. Tomasza z Akwinu metafizyka człowieka. Seria: Monografie i Studia z Filozofii Realistycznej - ks. Tadeusz Kuczyński - opis książki:
Książka ks. Tadeusza Kuczyńskiego dotyczy jednego z najważniejszych problemów filozoficznych w dziejach, mianowicie rozumienia duszy jako zasady życia i działania, a dziś rugowanego przez teorie umysłu czy osobowości oraz uprzedmiotowienia życia. Autor sięga do dokonanej przez Tomasza z Akwinu wielkiej syntezy tradycji platońskiej i arystotelesowskiej oraz patrystycznej w kwestii rozumienia złożonej duchowo-cielesnej struktury bytu ludzkiego, a w szczególności statusu duszy ludzkiej. Autor wskazuje na oryginalność Tomaszowego rozwiązania, polegającego na przyjęciu elementu antropologii Platona - duszy jako ducha i Arystotelesa rozumienia duszy jako formy substancjalnej. Książka składa się z trzech rozdziałów: w pierwszym znajdujemy analizy bazowego w antropologii filozoficznej doświadczenia siebie jako „ja” działającego i istniejącego, specyfiki poznania natury „ja” oraz duszy ludzkiej. Drugi rozdział zawiera analizy filozoficznego wyjaśniania duchowo-cielesnej struktury człowieka ujawniającej się w specyficznych niematerialnych aktach oraz problem substancjalności duszy – formy. Trzeci rozdział zaś dotyczy niematerialności (duchowości), jednostkowości i indywidualności duszy oraz jej funkcji w ludzkim bytowym compositum. Książka zawiera bibliografię oraz indeksy rzeczowy i osobowy.
Książka „Duch jako forma ciała. Św. Tomasza z Akwinu metafizyka człowieka. Seria: Monografie i Studia z Filozofii Realistycznej” - oprawa twarda - Wydawnictwo Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu.
Książka jest kolejną edycją polsko-angielską wybranych artykułów ks. Stanisława Kamińskiego z dziedziny metodologii metafizyki realistycznej. Pierwszy dotyczy specyfiki poznania metafizycznego, drugi - typów ludzkiej wiedzy, trzeci omawia racjonalizm we współczesnej metodologii nauk oraz intelektualizm w epistemologii Tomasza z Akwinu. Ostatnie dwa rozdziały mają ogólniejszy charakter: dotyczą natury filozofii, oraz mądrościowego charakteru filozofii w kontekście zadań nauki. Autor wydobywa cechy poznania metafizycznego: realizm i przedmiotowość, uzasadnianie z odwołaniem się do przedmiotowych racji, przyczynowy charakter poznania, jego autonomię w stosunku do innych typów wiedzy, a wreszcie rozumiejący i maksymalistyczny sposób wyjaśniania. Wskazuje też jakie typy uzasadniania i argumentacji nie występują w poznaniu metafizycznym. Jak w poprzednich tomach tej serii książka zawiera wybraną bibliografię z dziedziny metafizyki realistycznej i jej specyfiki, indeks osobowy, pomocne w samodzielnym studium podejmowanych zagadnień. Wraz z tym wydaniem otrzymujemy nie tylko książkę dla specjalistów, ale i znakomity przewodnik metodologa nauk w dziedzinie filozofii (metafizyki), jej niezbywalnych zadań, metod i specyfiki na tle innych typów wiedzy.
The book is subsequent Polish-English edition of selected articles of rev. Stanisław Kamiński in the field of methodology of realistic metaphysics. The first concerns the specificity of metaphysical cognition, the second discusses the types of human knowledge, the third characterizes rationalism in contemporary methodology of science and intellectualism in the epistemology of Thomas Aquinas. The last two chapters are more general: they concern the nature of philosophy and the wisdom of philosophy in the context of tasks of sciences. The author indicates the features of metaphysical cognition: realism and objectivity, justification by referring to the subject-matter reasons, the causal nature of metaphysics, its autonomy in relation to other types of knowledge, and finally an understanding and maximalist way of explaining. He also indicates what types of justification and argumentation are not present in metaphysical cognition. As in previous volumes of this series, the book contains a selected bibliography in the field of realistic metaphysics and its specificity, an index of names, helpful in independent study of the issues. With this edition, we receive not only a book for specialists, but also an excellent guide in the field of philosophy (metaphysics), its inalienable tasks, methods and specificity in the context of other types of scientific knowledge
W książce pod znamiennym tytułem: Powrót do bytu. Pożegnanie z metafizyką nowożytną Vittorio Possenti zapowiada dwa ważne wydarzenia. Jedno to powrót do właściwego przedmiotu filozofii (metafizyki), którym jest byt realny, w miejsce którego filozofia nowożytna wprowadziła ideę, będącą konstruktem intelektu. Drugim zaś wydarzeniem ma być odwrót, nie tyle od metafizyki, bo tej tam na dobrą sprawę nigdy nie było, ale od przyjętego a priori paradygmatu filozofowania skoncentrowanego na analizie danych świadomości; odwrót od paradygmatu filozofowania, który miał być odkryciem na miarę „przewrotu kopernikańskiego”, a stał się zaprzeczeniem samej filozofii. Autor książki kompetentnie wprowadza nas w zagadnienia, które dla „życia” metafizycznej filozofii są niezbędne, a niekiedy wręcz bazowe. Do takich zagadnień włącza on m.in. problem: istnienia – esse, prawdy – veritas, Absolutu, stworzenia z niczego oraz szereg zagadnień szczegółowych, które są dziś szeroko dyskutowane. Autor wprowadza nas w żywą dyskusję, toczącą się na terenie filozofii i kultury, a także nauk przyrodniczych, dzięki czemu czytelnik nie tylko jest jej biernym uczestnikiem, ale niejako sam jest w nią włączony, gdyż dyskutowane problemy są nośne egzystencjalnie i kulturowo, i z tej racji angażują każdego człowieka. Mamy nadzieję, że książka znakomitego włoskiego filozofa odnowi zainteresowanie współczesną metafizyką realistyczną.
Książka „Powrót do bytu. Pożegnanie z metafizyką nowożytną. Seria: Monografie i studia z filozofii realistycznej” - oprawa twarda - Wydawnictwo Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu.
Książka posiada 373 stron i została wydana w 2020 r.
Tom obejmuje pochodzące ze zbioru Dysput problemowych o prawdzie Tomasza z Akwinu kwestie 25 i 26 dotyczące uczuć i zmysłów. Kwestia 26 pt. De passionibus animae (tłum. na język polski jako: O doznaniach duszy; O uczuciach ludzkich; O uczuciach) oraz kwestia 25 pt. De sensualitate (tłum. jako: O zmysłowości; O pożądaniu zmysłowym czyli zmysłowości) powstały podczas trzeciego roku pobytu Tomasza w Paryżu w latach 1256–1259 jako owoc jego pracy akademickiej.
Problematyka władz uczuć i zmysłów człowieka stanowi jedno z ważniejszych zagadnień antropologii filozoficznej. W dziejach filozofii podejmowano różne próby wyjaśniania ich statusu i funkcji: poczynając od negacji sfery zmysłowo-uczuciowej, poprzez jej absolutyzację, a skończywszy na redukcji uczuć do popędów czy namiętności oraz usamodzielnianiu ich i przeciwstawieniu sferze rozumowo-wolitywnej. Tomasz z Akwinu problematykę zmysłów i uczuć włącza w compositum bytu ludzkiego - to cały człowiek doznaje uczuć i posługuje się zmysłami. Z problematyką zmysłowości wiąże się zagadnienie zmysłów wewnętrznych i zewnętrznych, podstaw ich wyodrębnienia i właściwych przedmiotów ich działania oraz niezbywalnej roli, jaką pełnią w życiu poznawczym człowieka. Z kolei z problematyką uczuć jako aktów pożądania zmysłowego wiąże się zagadnienie typologii uczuć, podstaw wyróżnienia uczuć pożądliwych i gniewliwych, ich uporządkowania, miejsca w strukturze władz duszy, a przede wszystkim problem sublimacji, czyli poddania ich kierownictwu rozumu i woli.
Obecne wydanie jest drugim, a pierwszym w serii „Teksty-Przekłady-Komentarze”. Obejmuje oprócz tekstu polsko-łacińskiego także studia i komentarze, m.in. M. A. Krapca, D. Radziszewskiej-Szczepaniak, A. Gudańca, T. Pawlikowskiego, A. Maryniarczyka. W nowym wydaniu dział „Studia i Komentarze” został wzbogacony o teksty I. Deca (Oryginalność i aktualność Tomaszowej klasyfikacji uczuć), M. Czachorowskiego (Autonomizacja uczuć) oraz P. Jaroszyńskiego (Rola cnót w doskonaleniu życia uczuciowego człowieka). Wprowadzają one Czytelnika w ważną problematykę ludzkiego życia zmysłowo-uczuciowego w kontekście integralnej wizji człowieka-osoby.
Książka „Dysputy o uczuciach” - oprawa twarda - Wydawnictwo Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu.
Książka posiada 474 stron i została wydana w 2020 r.
Książka stanowi znakomity przewodnik po najważniejszych zagadnieniach filozofii kultury, stanowiący owoc długoletnich badań naukowych i pracy akademickiej Autora. Składa się z czterech części. W pierwszej Autor podejmuje zagadnienia z metodologii dyscyplin o kulturze, by na tle nauk szczegółowych o kulturze uwydatnić specyfikę filozoficznego wyjaśniania kultury. Inne zagadnienia w tej części to dzieje pojęcia kultury i koncepcji kultury jako uprawy natury, oraz wybrane definicje kultury. Część druga obejmuje teorie kultury i rozumienie natury w historii filozofii oraz koncepcje relacji pomiędzy kulturą i naturą, który to związek jest konieczny dla rozstrzygnięcia podstawowej współcześnie aporii, co jest pierwotniejsze: natura czy kultura? W części trzeciej Autor sięga do metafizycznych podstaw kultury: prawdy, dobra i piękna. W części czwartej zaś analizuje dziedziny kultury wedle greckiej teorii aspektów poznania: dziedzinę nauki, moralności i klasycznie rozumianej etyki (obejmującej obok etyki indywidualnej, etykę rodzinną - ekonomię i etykę życia społecznego – politykę), następnie dziedzinę twórczości i sztuki jako sprawności tworzenia. Studium zwieńcza prezentacja czwartej i najważniejszej dziedziny kultury: religii. Autor pyta o elementy konstytutywne religii jako dziedziny kultury, powody religijności człowieka, zagadnienie nieśmiertelności, istnienia Boga, postawy negacji religii, religię wobec świętości, o religię jako ogniskową całej kultury, aż po epilog o teologii kultury i kwestię przebóstwienia natury. Przegląd podstawowych zagadnień wedle struktury książki nie wyczerpuje jednak wielkiego bogactwa treści, a tym bardziej nie ukazuje tytułowego dramatu w kulturze będącego skutkiem ciągłego napięcia pomiędzy sferą duchowo-osobową i sferą konieczności płynących z natury, którego nieustannie doświadcza każdy człowiek. Należy zatem z tym większą przyjemnością odesłać do lektury tej znakomitej książki.
Książka „Kultura. Dramat natury i osoby. Seria: Monografie i studia z filozofii realistycznej” - oprawa twarda - Wydawnictwo Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu.
Zbiór esejów z przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Rozważania dotyczą klasycznych problemów filozoficznych i podstawowych pojęć, wokół których organizuje się specyficznie ludzka działalność człowieka - ów naddatek ludzkich sił i energii dający w efekcie tzw. kulturę. Istota filozofii, natura prawdy, mechanizmy i typy osobowości, problem decyzji, autorytetu, religii, wreszcie pytanie, w jakimś sensie autoironiczne, o znaczenie humanistyki i humanistów - to zagadnienia, które Autor bada ze swobodą i zainteresowaniem wytrawnego filozofa i historyka. Dla czytelnika uderzający jest widoczny w tych wczesnych tekstach szczery szacunek dla myśli Marksa, oparty na dogłębnej lekturze i prawdziwym zrozumieniu, oraz niechęć do wszelkich upraszczających interpretacji Marksowskiej filozofii. A właściwie szerzej: wspólnym mianownikiem esejów jest odrzucenie niesamodzielności myślowej, banalności w refleksji, urzeczawiającego i abstrakcyjnego podejścia do świata i życia. Książka stanowi krytykę powierzchownego myślenia i poprzestawania na grubych podziałach - jest wyrazem fascynacji złożonością świata i bogactwem różnic. Niezwykle inspirująca i aktualna lektura.
Miasto jest dwuznaczne. Nie jest tylko miejscem harmonii, schronienia. Jest również miejscem strachu. Żywimy nadzieję, że zostawimy go za bramą miasta, za drzwiami naszego domu. Następnie jednak odkrywamy, że znajdzie on zawsze sposób, by przeniknąć do wewnątrz. Jak gdyby na tym właśnie polegało przekleństwo naszych miast.
Baruch (lub Benedykt) Spinoza (1632-77) pochodził z żydowskiej rodziny żyjącej w Niderlandach, za swoje poglądy został usunięty z gminy, studiował scholastykę chrześcijańską, naukli przyrodnicze, filozofię (zwł. Kartezjusza i Hobbesa); jego filozofię określa się jako panteizm racjonalistyczny: racjonalizm (od Kartezjusza), naturalizm (od Hobbesa) i panteizm (od Majmonidesa), był też Spinoza wyznawcą teorii wolnościowych w życiu społecznym, propagował tolerancję, jego ""Traktat teologiczno-polityczny"" znalazł się na Indeksie Dzieł Zakazanych. Najważniejszym z dzieł Spinozy, w którym zawarł nie tylko filozofię moralną, ale cały jego system filozoficzny jest właśnie Etyka, wydana dopiero po jego śmierci. Informacja, że zamierza wydać kolejne ateistyczne dzieło tak przeraziła niderlandzkie duchowieństwo, że w obawie o reperkusje publikacji za życia zaniechał. Jak pisze B.A.G. Fuller W Etyce Spinoza podejmuje zadanierozwinięcia pełnego systemu filozoficznegow formie geometrycznej, gdzie każde twierdzenie ma wynikać ze swoich poprzedników z taką samą koniecznością, jaka rządzidedukowaniem jednego twierdzenia Euklidesa z innego. Zaczyna od tego, że formułuje szereg definicji, które opierają sięna szeroko zakreślonych koniecznościach i dystynkcjach myśli i doświadczenia. Stosując te definicje do wszechświata i rozwijając wynikające stąd szeregi twierdzeń musimy kierować się aksjomatami, takimi jak prawo sprzeczności wewnętrznej i prawo wyłączonego środka, jak zasada racji dostatecznej oraz założenie, że natura tego co rzeczywiste jest racjonalna, oraz, że rozum jest sprawdzinem prawdy. Stąd się okazuje, że jako ostatecznie realne jest tylko to co możemy sobie przedstawić jako (...) to, co samo z siebie istnieje. Spinoza podejmuje geometryczny dowód, iż jedynie wszechświat czyli całość istnieniaspełnia te szeczgólne warunki, jakie stawia rozum w odniesieniu do tego, co będzie uważał za rzeczywiste i że tylko to taki wszechświat (...) istnieje. Taką istotę, taką rzeczywistość nazywa Spinoza Bogiem - przy czym należy pamiętać, iż Boga rozumie Spinoza nie osobowo ale jako substancję. - rozumianą jako rozciągły, przestrzenny porządek rzeczy i niematerialny, nierozciągły system myśli. Bóg nie jest tu przyczyną sprawczą ani celem wszechświata. Rozważa w Etyce oprócz natury Boga, także naturę człowieka wg tej samej metodologii, wychodząc z aksjomatu iż Istota człowieka nie obejmuje koniecznego istnienia, to znaczy, na mocy porządku przyrody może się równie dobrze zdarzyć, żeby ten lub ów człowiek istniał, jak też żeby nie istniał.
Dlaczego Europa tak zdecydowanie broni swoich granic? Dlaczego w ludziach, którzy uciekają przed wojną, przemocą i biedą, widzi tak wielkie zagrożenie? Dlaczego nawet dobra wola jednostek jest ograniczana przez prawo i struktury polityczne?
Europa nie jest gotowa na przyjęcie uchodźców. Przez wieki przygotowywała się przecież do czegoś przeciwnego – panowania nad obcym. Widać to nie tylko w porządku prawnym, ale i w takich kategoriach myślenia jak państwo narodowe, dom czy prawa człowieka, które w gruncie rzeczy są prawami obywatela. Człowiek, który nie jest obywatelem, staje się niewidoczny.
Pojawienie się uchodźców to szansa, by zastanowić się, dlaczego Europa – tak dumna z własnej otwartości – jest na Innego tak bardzo zamknięta. Uchodźcy każą zadać pytanie o sens domu, zamieszkiwania, gościnności i sąsiadowania. To nie tylko pytanie etyczne, ale też wyzwanie dla myślenia. Być może otwarcie granic to okazja, by przemyśleć wszystko od nowa i odkryć najgłębsze powody zamknięcia? Niewykluczone bowiem, że Europa jest iluzją, mającą zakryć jedno z najbardziej fundamentalnych i niepokojących doświadczeń człowieka: nieusuwalną bezdomność.
To obszerne dzieło Bertranda Russella (18721970), jednego z najwybitniejszych filozofów angielskich XX wieku, walnie przyczyniło się do przyznania mu Nagrody Nobla (1950), choć jednocześnie należy do najbardziej kontrowersyjnych ujęć historii filozofii. Russell, wszechstronny intelektualista, który wczesną karierę poświęcił matematyce, napisał ""Dzieje"" w czasie II wojny światowej, kiedy przebywał w USA i wygłaszał w Filadelfii odczyty dla dość różnorodnego audytorium. Na ich kanwie wyrosła rzecz wysoce nieakademicka. Autor nie stroni w nim od radykalnych opinii, z jednymi klasykami poważnie dyskutuje, innych wyśmiewa, a czytelnik otrzymuje rozległą panoramę myśli filozoficznej wraz z jej historycznym kontekstem społeczno-politycznym tak bardzo rozbudowanym, że proporcje tradycyjnego podręcznika ulegają zachwianiu i sam autor nazywa swoje podejście raczej historią społeczną. To szerokie tło jednak, dystans i sceptycyzm, świeżość spojrzenia i przenikliwa argumentacja będą dla czytelnika lepszym wprowadzeniem do filozofii niż niejedno rzeczowe, lecz drętwe kompendium. ""Dzieje"" to polemiczne ujęcie pewnej filozoficznej kultury, początkowo zdominowanej przez scholastykę, a potem, w czasach nowożytnych, przez naukę. Autor nie ukrywa tu swoich sympatii ani antypatii, czytelnicy i recenzenci również ich nie ukrywali, jedni potępiając go lub ganiąc za wybiórczość i dezinterpretacje (George Steiner), inni (Albert Einstein) chwaląc, a Stanisław Lem gotów był zabrać ""Dzieje"" Russella na bezludną wyspę.
W książce przeanalizowano sposoby rozumienia cielesności człowieka obecne u autorów (głównie) nurtu filozofii realistycznej i zaproponowano wprowadzenie do filozofii człowieka (antropologii filozoficznej) kategorii organizmu, obecnej w filozofii niemal od samych jej od początków. Nowością jest próba umiejscowienia organizmu w strukturze bytowej człowieka. Organizm jest rozumiany jako specyficzna całość, ale stanowiąca charakterystyczny dla człowieka układ przypadłości, zapodmiotowany w całości wyższego rzędu w ludzkiej substancji osobie. Sama zaś substancja w tradycyjnym rozumieniu jest kompozycją formy (duszy) i ciała (organizowanej przez formę materii). Takie rozumienie cielesności człowieka skłoniło autora do ponownego przemyślenia początków życia człowieka (oraz możliwych rozumień grzechu pierworodnego), śmierci (oraz związanego z nią zmartwychwstania), jak również bardziej szczegółowych problemów związanych z cielesnością, jak transplantacje organów. W zakończeniu Autor zarysowuje możliwość spojrzenia z tej perspektywy również na zagadnienie ludzkiej płciowości.
Książka pod tytułem "Rozmowy z Ojcem Krąpcem" w swej kompozycji nawiązuje do starożytnej formy dialogu, podczas którego poszukiwano prawdy o świecie i sprawach ludzkich. Mistrzem, do którego kierowane są pytania, jest Ojciec Krąpiec, współtwórca Filozoficznej Szkoły Lubelskiej, profesor i wychowawca, rektor KUL, a przede wszystkim przewodnik na drodze realistycznego wyjaśniania rzeczywistości. Rozmowa jest próbą zrozumienia kim jest człowiek, czym jest dusza ludzka, na czym ludzkie działanie, jakie są relacje człowieka do społeczeństwa. W rozmowie został także podjęty problem śmierci.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
