Zapraszamy po szeroki wybór literatury z dziedziny filozofii: systemy filozoficzne, kultura, sztuka, socjologia, historia filozofii, dzieła wielkich myślicieli. Szczególnej uwadze polacamy tutaj książki współczesnego nauczyciela duchowego, autora książek i wykładów z dziedziny duchowości czyli Eckhart Tolle. Jego bestsellery to Nowa ziemia, Strażnicy istnienia, Mowa ciszy, Praktykowanie potęgi teraźniejszości, Diament w twojej kieszeni i wiele innych, po które zapraszamy na Dobreksiazki.pl
W książce Swami Rama uczy, że wszyscy jesteśmy mieszkańcami dwóch światów: zewnętrznego świata związków międzyludzkich, pracy, rodziny i społeczeństwa, oraz wewnętrznego świata naszej najgłębszej rzeczywistości. Największe ze wszystkich ludzkich osiągnięć polega na tym, by umiejętnie poruszać się po tych dwóch światach, by nauczyć się zachować równowagę w obu aspektach życia.
Czytelnik tej książki dowie się, od kiedy starożytni Grecy zaczęli nazywać nową, intrygującą dziedzinę ludzkiej aktywności intelektualnej – filozofią, a tych, którzy poświęcali się jej z coraz większym zaangażowaniem – filozofami. Będzie mógł prześledzić trwający dziesiątki lat proces, który doprowadził do pojawienia się takich indywidualności, jak Sokrates, Platon czy Arystoteles.
Proces to niespokojny, ciekawy i brzemienny w skutki, o czym świadczy fakt, że rodzące się wówczas filozoficzne dylematy i sprzeczne niejednokrotnie ich rozwiązania dają pożywkę do zażartych sporów również w czasach współczesnych. Autor, relacjonując owe przemiany, stara się odpowiedzieć na wiele pytań szczegółowych, takich jak m.in.:
– czy filozofię odziedziczyli Ateńczycy po swoich przodkach,
– czy w klasycznych Atenach filozofowie byli prześladowani,
– gdzie przebiegała granica między filozofią a sofistyczną erystyką,
– dlaczego Sokrates musiał wypić cykutę,
– czy Platon w istocie był, czy też nie był, dualistą.
Przede wszystkim jednak skupia swą uwagę na drodze, jaką przebywa Platoński filozof, odchodząc stopniowo od codziennej ludzkiej rzeczywistości, a także na jego późniejszym do tej rzeczywistości powrocie, a nawet zaangażowaniu w sprawy bieżącej polityki państwowej.
Polecamy tę pozycję uwadze czytelników.
Jak oswoić przypadek? Czy jest on wyłomem w racjonalności, czy da się go jakoś ująć w matematyczne karby? Sformułujmy problem kontrastowo: czy światem rządzi Bóg, czy czysty przypadek?
Komu można zadedykować Filozofię przypadku? Michał Heller przyznaje, że sam mógłby ją zadedykować Richardowi Dawkinsowi i Williamowi Dembskiemu, którzy spierają się o to, czy biologiczna ewolucja jest „ślepym zegarmistrzem”, czy raczej świadczy o „Inteligentnym Projekcie”. W biologicznej ewolucji przypadek odgrywa rolę nadrzędną – jest źródłem zmienności gatunków.
Autor Filozofii przypadku proponuje szersze spojrzenie. Odwołując się do historii pojęcia przypadku i jego ewolucji wskazuje miejsce, jakie przypadki zajmują w strukturze całego Wszechświata. A miejsca te są… nieprzypadkowe.
Dlatego Filozofię przypadku można zadedykować i polecić każdemu, kto potrafi dostrzec głębię samego pytania o istotę przypadku. I ciekaw jest odpowiedzi.
Prof. Michał Heller (ur. 1936r.), uczony, kosmolog, filozof i teolog, który w matematycznych równaniach teorii naukowych potrafi dostrzec dzieła sztuki, a wielkich fizyków uważa za genialnych artystów. Sam w swoich licznych książkach i artykułach naukowych z powodzeniem odnajduje się w obu rolach: naukowca-artysty i pisarza-uczonego. Laureat (2008) prestiżowej Nagrody Templetona. Fundator tej nagrody wymienił Michała Hellera obok Mikołaja Kopernika oraz Karola Wojtyły, jako przedstawiciela „polskiej tradycji” uczonych, których życiowym powołaniem stało się poszukiwanie odpowiedzi na Wielkie Pytania. Pytania o sens istnienia człowieka, życia i Wszechświata.
Zaburzony umysł to autorytatywna wypowiedź wybitnego uczonego, laureata Nagrody Nobla profesora Erika R. Kandela na temat tego, co wiemy o mózgu i powiązanych z nim zaburzeniach.
W swej nowej, inspirującej książce Zaburzony umysł Kandel czerpie z bogactwa swych przełomowych badań oraz z prac innych czołowych neurobiologów, zabierając nas na niezwykłą wyprawę w głąb mózgu i podejmuje jedno z najtrudniejszych pytań, przed jakimi dziś stajemy: w jaki sposób nasz umysł, indywidualne poczucie siebie wyłania się z fizycznej materii mózgu?
Prowadząc badania naukowe nad zakłóceniami typowej pracy mózgu oraz testując potencjalne terapie, pogłębimy swoją wiedzę o myśleniu, odczuwaniu, pamięci i kreatywności. Dopiero wtedy będziemy mogli zmierzyć się z wielkim pytaniem, w jaki sposób miliardy neuronów generują świadome ja – twierdzi Kandel
W książce zaprezentowano zagadnienia z zakresu etyki filozoficznej szczegółowej, które były przedmiotem analiz niemieckiego myśliciela. Tematyka książki dotyczy wybranych kwestii bioetyki i ekoetyki oraz etyki społecznej i politycznej. W dalszej części rozważań przedstawiono analizy o charakterze antropologicznym.
Neoweberyzm (The New-Weberian State) nie stanowi zwykłej rehabilitacji klasycznego modelu biurokratycznego w myśleniu o modernizacji administracji publicznej. Nie jest również kompilacją rodzajowo różnych składników. To nowa interpretacja myśli Maxa Webera polegająca na przezwyciężeniu wielu zastrzeżeń wobec założeń pierwotnych, dokonana z punktu widzenia doświadczeń nowoczesnego zarządzania publicznego. Nowa interpretacja myśli Webera, w otoczeniu społecznym administracji XXI w., miałaby opierać się na re-afirmacji czterech założeń: (1) przywrócenie szczególnej roli państwa; (2) utrzymanie systemu demokracji przedstawicielskiej na wszystkich poziomach władzy; (3) przywrócenie roli i znaczenia prawa administracyjnego; (4) utrzymanie i realizacja idei służby publicznej. Przedkładana Czytelnikowi publikacja stanowi analizę krytyczną ostatniego z wymienionych założeń, stawiając pytanie o racje, naturę i prognozy dla myślenia o etosie, jako o składniku wielowymiarowej modernizacji administracji publicznej.
Powstanie dzieła List do Heinricha Köselitza z 1 lutego 1883, w którym po raz pierwszy Nietzsche wymienił tytuł pisanego dzieła. Jego pierwsza część ukazała się w maju 1883. Inspiracją do napisania dzieła były dwie wizje mistyczne. Pod wpływem pierwszej z nich, w 1881 w Surlei, Nietzsche stworzył zasadniczy plan dzieła. Druga wizja miała miejsce w Rapallo w 1883. Każda z czterech części tworzona była szybko (każda w ok. 10 dni), w podobnym do mistycyzmu uniesieniu. Pierwsze trzy części opublikowano oddzielnie w latach 1883-1885, a ich sprzedaż ograniczała się do kilku egzemplarzy. Część czwartą wydano początkowo jedynie w kilku egzemplarzach autorskich. Na 1891 zaplanowano wydanie całości, jednak rodzina wstrzymała druk obawiając się konfiskaty nakładu pod zarzutem obrazy uczuć religijnych. W 1892 wydano część czwartą, a kiedy okazało się, że obawy przed zarzutami były płonne, wydano całość. W tym czasie postępy choroby psychicznej Nietzschego były tak znaczne, że nie był on już tego świadomy. Ogólna charakterystyka. Tako rzecze Zarathustra jest dziełem nietypowym w twórczości Nietzschego. W zamierzeniu autora miało to być dzieło popularne, pozwalające mu dotrzeć do szerokiego kręgu odbiorców. Rzeczywiście - jego wysokie walory literackie i spójna forma sprawiły, że stało się ono popularne również poza środowiskiem akademickim i intelektualnym. Jest to najczęściej czytana i tłumaczona praca Nietzschego. Jednocześnie jej forma literacka sprawia, że jest ona otwarta na bardzo różne interpretacje. Z powodu swej nietypowości i literackości Tako rzecze Zaratustra jest znacznie rzadziej czytana i analizowana na akademickich kursach filozofii, aniżeli pozostałe dzieła Nietzschego. Dzieło jest dużym wyzwaniem dla tłumaczy - ze względu na oryginalny styl i język, a także bogatą i niejasną symbolikę. Dzieło jest opisywane jako ,,filozoficzna epopeja""Główna postać dzieła, Zaratustra, jest przedmiotem różnych interpretacji. Postać ta pojawia się po raz pierwszy w 1881 w końcowych fragmentach Wiedzy radosnej. Fragment ten został następnie z drobnymi zmianami powtórzony w Prologu do Tako rzecze Zaratustra. Swoje imię postać wywodzi od perskiego proroka Zaratusztry, twórcy zaratusztrianizmu, w którym główną rolę odgrywa konflikt pomiędzy dobrem i złem, toczącymi walkę zarówno w świecie, jak i w życiu ludzkim. W XIX w. pojawiły się tłumaczenia na niemiecki pism zaratusztriańskich i idee tej religii były Nietzschemu znane. Znał on osobiście Hermanna Brockhausa, redaktora zaratusztriańskiej Vendidad Sade (1850). Nietzsche zreinterpretował zaratusztriański konflikt w duchu chrześcijańsko-humanistycznym, wiążąc dobro z altruizmem i życzliwością, zło natomiast z egoizmem i interesownością. W Ecce Homo Nietzsche wskazał, że to Zaratustra zapoczątkował tę opozycję, będącą ,,fatalną pomyłką moralności"", tak więc jako pierwszy powinien ją też rozpoznać. Nietzscheański Zaratustra naucza nowej moralności, wychodzącej poza dualizm, a jednocześnie nie popadającej w anarchizm moralny czy zwierzęcy prymitywizm. Zdaniem Armanda Quinota jest to prorok, żyjący dotychczas w niebiańskiej samotności, zstępujący do ludzi, by przekazać im swe posłanie.
"Wola mocy" to monumentalna praca filozoficzna Friedricha Nietzschego, której centralnym motywem jest idea, że podstawowym napędem wszystkich ludzkich działań jest dążenie do mocy i samoprzezwyciężenia. Ten zbiór notatek, esejów i aforyzmów, opracowany po śmierci Nietzschego przez jego siostrę, Elżbietę Förster-Nietzsche, stanowi jedną z najbardziej kontrowersyjnych i jednocześnie najbardziej fascynujących analiz ludzkiej natury i kultury.
Nietzsche rozwija w niej swoje kluczowe koncepcje, takie jak nadczłowiek, wieczny powrót, krytyka chrześcijaństwa i moralności niewolników. "Wola mocy" nie jest jedynie filozoficzną spekulacją, ale również wyrazem głębokiego zrozumienia tragizmu i heroizmu ludzkiej egzystencji. Nietzsche podkreśla, że życie samo w sobie jest walką o przetrwanie, w której jednostki muszą nieustannie dążyć do samodoskonalenia i przezwyciężania własnych ograniczeń.
Ta książka, chociaż nie jest łatwa w odbiorze, stanowi nieocenione źródło inspiracji dla tych, którzy pragną zgłębić filozoficzne podstawy ludzkiej kondycji. "Wola mocy" to wyzwanie rzucone każdemu czytelnikowi, zmuszające do refleksji nad własnym życiem, wartościami i dążeniami.
The papers collected in this volume vividly reflect the strikingly wide range of interests characterizing current research in phenomenology inspired by Roman Ingarden. One of Husserl's closest and most devoted students, and at the same time one of his earliest and sharpest critics, Ingarden himself explored numerous fields of philosophy in considerable depth. While he remains best known for his groundbreaking work in aesthetics, ontology, and metaphysics, he also dealt extensively in ethics, epistemology, philosophical anthropology, and cognitive science, and his work was characterized throughout by a deep and abiding interest in the sciences and an unwavering respect for painstakingly thorough logical investigation. Issues from all of these areas of study provide the topics dealt with by the authors contributing to this volume. Several authors focus explicitly on historical matters, often casting surprising new light on the development of early phenomenology in general and of Ingarden's own realist' phenomenology in particular. Other authors have concentrated instead on specific areas or particular topics of long-standing interest, such as the aesthetic experience, the philosophy of music, and artistic creation, while others have explored the relevance of Ingarden's ontological and anthropological analyses to current research into everything from the interpretation of texts to the study of technological posthumanization. With contributions from both established experts and young scholars, this collection brings together three generations of researchers who share the same basic philosophical goals and methodology, yet exhibit noticeably distinct styles, making this collection not only accessible and topical but also unusually lively.
To prawdopodobnie najlepsza książka Hannah Arendt (19061975), wybitnej niemiecko-żydowsko-amerykańskiej intelektualistki. Opublikowana w 1963 roku, stanowi trzecie z serii istotnych dzieł jej filozofii politycznej, po Korzeniach totalitaryzmu (1951) i Kondycji ludzkiej (1958). Arendt opuściła Niemcy w 1933, a Francję w 1940 roku i resztę życia spędziła w USA z dala od totalitaryzmów i rewolucji. Mimo to jej rozważania wokół rewolucyjnych przewrotów stanowią oryginalną, imponująco wnikliwą syntezę, której towarzyszy pewna romantyczna (utopijna?) wizja nowego ładu. Wywód opiera się na przeciwstawieniu rewolucji francuskiej i innych rewolucji jej podobnym wydarzeniom rewolucji amerykańskiej w tym sensie, że pierwsze były destruktywne, a druga konstruktywna. Stało się tak, ponieważ rewolucja francuska zamieniła kwestię wolności na kwestię socjalną, czym doprowadziła do terroru, gdy tymczasem rewolucja amerykańska pozostała w sferze politycznej, budując nowoczesną, wolną demokrację. Idea wolności, tak żywa w połowie XX wieku w obliczu traumatycznej rzeczywistości, u Arendt ma korzenie w starożytnej demokracji greckiej, i o tyle jest bardzo tradycjonalistyczna. Zarazem autorka szkicuje wybiegającą w przyszłość koncepcję demokracji spontanicznych rad, które w rewolucjach takich jak francuska rozbłyskiwały ledwie na krótko, tłumione przez partie orędowniczki przemocy. Ta zarysowana tu wizja otwiera pewien horyzont nowego myślenia o wolności politycznej.
Istnieje ścisły związek pomiędzy milczeniem i mówieniem, ponieważ wszystko rodzi się z ciszy. Jeśli nasze życie wyłania się z okresów wyciszenia, jest życiem o wiele bardziej prawdziwym.
Niemal każdy człowiek przynajmniej raz w życiu doświadczył uczucia wewnętrznej ciszy, które napełniło go pokojem i radością. Jest to jedna z naszych naturalnych potrzeb, do których zaspokojenia dążymy. Niezrównanym sposobem na osiągnięcie tego stanu jest kontemplacja.
Thomas Keating pokazuje, jak dzięki zgłębianiu pojęć związanych z religią chrześcijańską można dojść do wymiaru kontemplatywnego. Czerpie zarówno z metod właściwych zachodniej tradycji chrześcijańskiej, jak i z tradycji Wschodu, wskazując, że mogą się one nawzajem uzupełniać. Podkreśla przy tym, że kontemplatywny wymiar życia jest obecny we wszystkich religiach i to właśnie w nim cała rodzina ludzka stanowi jedność.
Thomas Keating OCSO (1923–2018) – jeden z założycieli Ruchu Odnowy Kontemplacyjnej i wieloletni przewodnik tej wspólnoty. Autor licznych artykułów oraz książek poświęconych metodzie modlitwy głębi.
Zbiór esejów, które łączy pytanie o ideowe korzenie polskiej wspólnoty, jej sens i miejsce w Europie.
Książka składa się z sześciu esejów, z których każdy poświęcony jest innym postaciom i zjawiskom kluczowym z perspektywy rozwoju polskiej formy, nieistniejącej bez zakorzenienia w kulturze Południa i dziedzictwie romanitas.
Niniejsza książka jest prezentacją problemu rozumienia Innego w wybranych perspektywach filozofii współczesnej: fenomenologii, hermeneutyce, filozofii dialogu czy teorii systemu. Z zaprezentowanych tu analiz wyłaniają się trzy zasadnicze paradygmaty rozumienia Innego: paradygmat egologiczny, relacyjny oraz pozaegologiczny. W perspektywie egologicznej Inny jest drugim Ja, alter ego. Max Scheler, przedstawiciel paradygmatu relacyjnego, zarzuci egologicznej próbie zrozumienia Innego narcyzm, przez który dostrzegamy w Innym tylko siebie. W paradygmacie relacyjnym Ja wyłania się ze wspólnego strumienia przeżyć, ale także z tradycji czy z języka. Współczesne prace psychologii rozwoju, głównie Michaela Tomasello, wydają się w empiryczny sposób potwierdzać śmiałe tezy fenomenologów, głównie Maxa Schelera, dotyczące emocjonalnie ufundowanej intencjonalności zbiorowej, fundamentu wspólnoty. Paradygmat pozaegologiczny, prezentowany przede wszystkim przez Lévinasa, ukaże Innego jako źródło naszej tożsamości wyłaniające się z pierwotnego odruchu odpowiedzialności. Uważne spotkanie z Innym zapoczątkowuje zarówno narodziny naszej tożsamości, jak i narodziny żywej wspólnoty, których cementem jest odpowiedzialność. Poznanie w odniesieniu do innego człowieka staje się majeutycznym współdziałaniem.
Jaromir Brejdak – profesor filozofii,absolwent Politechniki Wrocławskiej, doktor filozofii Uniwersytetu Ludwiga-Maximiliana w Monachium (Philosophia crucis. Heideggers Beschäftigung mit dem Apostel Paulus,Frankfurt 1996). Habilitacja w IFiS PAN na podstawie rozprawy Odcienie obecności. Próba analizy fenomenu, Kraków 2007. Inne publikacje książkowe:Słowo i czas. Problem rozumienia Innego w hermeneutyce i teorii systemu, Szczecin 2004; Cierń w ciele. Myśl Apostoła Pawła w filozofii współczesnej, Kraków 2010; Ewangelia Zaratustry, Warszawa 2014; The Thorn in the Flesh. The Thought of Apostle Paul in Modern Philosophy, Zürich 2017. Współtwórca Szczecińskich Dni Kultury Żydowskiej Adlojada.
One of the most important philosophical works of all time, in a new Penguin Classics translation by Adam Beresford
'Right and wrong is a human thing'
What does it mean to be a good person? Aristotle's famous series of lectures on ethical topics ranges over fundamental questions about good and bad character; pleasure and self-control; moral wisdom and the foundations of right and wrong; friendship and love in all their forms - all set against a rich and humane conception of what makes for a flourishing life. Adam Beresford's freshly researched translation presents many of Aristotle's key terms and idioms in standard English for the first time, and faithfully preserves the unvarnished style of the original.
Duch tej książki to artystyczny ateizm (Novalis).Zwykłe oczekiwania jedności i zwartości powieść ta w równym stopniu zawodzi, jak i je spełnia. Kto jednak posiada prawdziwie systematyczny instynkt, zmysł dla uniwersum, owo przeczucie całości świata, które czyni Wilhelma tak interesującym, odczuje wszędzie niejako osobowość i żywotną indywidualność dzieła, a im głębiej docieka, tym więcej odkrywa w nim odniesień i pokrewieństw, tym więcej duchowych relacji. Jeśli jakaś książka ma swojego geniusza, to właśnie ta (Friedrich Schlegel).Rewolucja Francuska, Teoria wiedzy Fichtego i Wilhelm Meister Goethego to najważniejsze tendencje tej epoki (Friedrich Schlegel).Przejścia między rozdziałami Wilhelma Meistra są tak prymitywne, że uczeń klasy maturalnej, by się ich powstydził (Arno Schmidt).
Książka zawiera szesnaście esejów. Prawie wszystkie poruszają wprost lub pośrednio temat doświadczenia. Doświadczenia doznawanego w życiu wewnętrznym oraz w relacjach międzyludzkich. Wyrażanego w twórczości artystycznej i naukowej, a także w życiu codziennym.
Doświadczenie, także jednostkowe, jest zawsze doświadczeniem kulturowym. Nie ma bowiem człowieka bez kultury, podobnie jak nie ma kultury bez człowieka. Aby doświadczenie mogło być przedmiotem badania filozofii kultury, musi być wyrażone, czyli upublicznione. Nie mamy bezpośredniego dostępu do wewnętrznego doświadczenia człowieka. I tylko wtedy, kiedy jest ono wyrażone — słowem, dźwiękiem czy gestem — stanowi dokument kulturowy. Poddany rozumieniu i interpretacji powiększa uniwersum ludzkiego dyskursu.
Publikowane eseje nie pretendują do episteme, nie proponują teorii, w której mogłaby się przeglądać niefilozoficzna praktyka. One jedynie rozjaśniają egzystencję przez to, że zwracają uwagę, że tzw. obszary pozakulturowe są zanurzone w kulturze, w „świecie życia” w taki sam sposób, jak są w nim zakorzenione uznawane potocznie dziedziny kultury.
C.S. Lewis (1893-1963), pisarz, filozof, oksfordzki wykładowca uniwersytecki, autor słynnych ""Opowieści z Narnii"". W tomie esejów ""Cztery miłości"" Clive Staples Lewis, wyróżnia cztery rodzaje miłości: przywiązanie, przyjaźń, miłość erotyczną i caritas. Ta ostatnia, jako miłość Boga i bliźniego, jest z nich najważniejsza. Lewis pokazuje jak płynne są granice między poszczególnymi rodzajami miłości. Bowiem jedna może przechodzić w drugą tak, abyśmy w rezultacie lepiej mogli zrozumieć, kim i po co jesteśmy.Prowokująca, oryginalna opowieść o tym, czym jest prawdziwa Miłość.
Skąd wzięła się matematyka?
Czy obiekty matematyczne istnieją poza czasem i przestrzenią?
Czy nauka potrafi wyjaśnić niepojętą skuteczność matematyki w odkrywaniu praw przyrody?
Autorzy przedstawiają najnowsze ustalenia nauk neurokognitywnych i ewolucyjnych, w odniesieniu do natury matematyki. Pokazują, że ewolucję zdolności matematycznych wyjaśnić można odwołując się nie tylko do wrodzonych umiejętności protomatematycznych, ale także do roli ewolucji kulturowej. Pytają, czy współczesne teorie neurobiologiczne stanowią, jak się czasem sądzi, wyzwanie dla tradycyjnych koncepcji matematyki, w szczególności zaś dla platonizmu matematycznego, a także, skąd wzięła się – jak nazywa ją Eugene Wigner – niepojęta skuteczność matematyki w naukach przyrodniczych.
Bartosz Brożek – kognitywista, filozof i prawnik, pracuje w Katedrze Filozofii Prawa i Etyki Prawniczej na Uniwersytecie Jagiellońskim, jest członkiem Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych. Laureat licznych nagród oraz stypendiów m.in. Prezesa Rady Ministrów, Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Fundacji Humboldta, Nagrody Naukowej „Polityki”. Autor kilkunastu książek, m.in. Granice interpretacji (CCPress 2014).
Mateusz Hohol - kognitywista i filozof, członek Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych, wykładowca akademicki. Stypendysta Fundacji Johna Templetona, laureat Nagrody Naukowej "Polityki" 2013 oraz stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców. Autor książki Wyjaśnić umysł. Struktura teorii neurokognitywnych (CCPress 2013).
Całość estetyki filozofa, w jego zamierzeniu, miała charakter służebny wobec projektu ontologii. Obecnie często pojawia się sąd o największej wartości estetycznych dokonań Ingardena. Ta ich część bywa porównywana – właściwie i trafnie – do Arystotelesowskich dokonań sprzed wieków. Być może jest tak, że Arystoteles XX wieku (bo tak autorka myśli o Ingardenie) dokonał wybitnie zesencjalizowanej projekcji swoich poglądów na obszarze refleksji nad twórczością liryczną?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
