[…] Twórcze idee zepchnięto dziś na margines. Niemal nikt nie próbuje iść tam, gdzie nikt jeszcze dotychczas nie był, mówić o czymś, o czym nikt jeszcze nie mówił, mówić tak, jak nikt przedtem nie potrafił bądź nie odważył się mówić. Dziś słucha się tych, którzy doskonale operują cudzymi ideami, znają każdy szczegół ich historii, którzy żyją cudzym natchnieniem, czerpiąc naukową dywidendę z nie swoich myśli. Przedkładana Czytelnikowi rozprawa jest jednak z pewnością dziełem filozofii twórczej. Niewiele w niej odniesień do literatury przedmiotu, teorie innych myślicieli przywoływane są jedynie z konieczności porównania wyników badań. Nie jest to również rozprawa łatwa ani popularna, pisana pod wpływem stylistycznej lub naukowej mody. Jest wyłącznie bezpardonową próbą dotarcia do prawdy[...]. Od redaktora

Główny temat: nieusuwalne napięcie między ortodoksją/heterodoksją, czyli między prawdą i kłamstwem na temat Boga. Oraz: jak dziś układać teologiczne klocki i co dziś znaczy być dobrym w te klocki. Najbardziej reprezentatywne tytuły felietonów: Szpagat damski, szpagat męski oraz Dawkins uchachany (świetne). No i, oczywiście: Rozwieść się lub uciec w poezję mistyczną. Najbardziej odkrywcze (dla mnie) zdanie: „całkiem możliwe więc, że współczesna wszechtolerancja rodzi się w skamieniałym jednak sercu”... Bardzo to wszystko ciekawe i świeże. Polecam. Działa trzeźwiąco i orzeźwiająco. ks. Jerzy Szymik Sławomir Zatwardnicki, absolwent teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, obecnie doktorant na tej uczelni. Redaktor naczelny internetowego pisma dla doktorantów „Theo-Doctores”. Publicysta, autor wielu artykułów oraz ośmiu książek. Ostatnio wydał: Elementarz katolika (Warszawa 2015). Laureat nagrody Pro Redemptione (2014) w kategorii: dla młodych teologów, którzy działalnością pisarską przyczyniają się do rozwoju myśli teologicznej. Zaangażowany w działalność ewangelizacyjno-formacyjną. Żonaty, ma czwórkę dzieci.

"Jakie jest kino Godarda? To po części poezja, po części dziennikarstwo, a po części filozofia. Najwięcej, jak sądzę, jest w nim poezji, to jest sztuki o ambicji zawarcia wszystkiego w jednej kropli - tak, aby dać świadectwo różnych aspektów ludzkiego doświadczenia, wychwytując jednak i przedstawiając w sposób eliptyczny to, co w nim istotne. Oznacza to, że widz musi włożyć znaczny wysiłek, by zrekonstruować czy skonstruować ich znaczenie. Ów wysiłek jednak bardzo się opłaca - bez znajomości filmów Godarda nie możemy bowiem mówić, że znamy europejską czy światową kinematografię. Dają nam one klucz do historii kina i, jak wierzę, pozwalają również odgadnąć jego przyszłość". Ewa Mazierska

Czy jesteśmy, jak chcą niektórzy, morderczymi nagimi małpami? Taka jest ludzka natura - powtarza za Freudem wielu z nas, w tym przywódców tego świata, zakładając, że pokój na świecie nie jest możliwy. Walka jawi się jako ostateczny sposób rozstrzygania spornych kwestii. A przymus i siła wydaje się jedynym powszechnie zrozumiałym językiem. William L. Ury jest optymistą. I wierzy, że istnieje alternatywa, że można nauczyć się współistnieć z innymi i przekształcić spory w konstruktywny dialog. Podaje nam swoją książkę jak koło ratunkowe.

Marta Kwaśnicka (ur. 1981) dziennikarka, jedna z najbardziej oryginalnych polskich blogerek. Autorka i współautorka dwóch monografii o dziejach Towarzystwa Jezusowego. Od wielu lat współpracuje z portalem Polskiego Radia, teksty o kulturze publikowała m.in. w pismach Czterdzieści i Cztery, fronda, Presje. Dotychczas, nakładem Teologii politycznej, ukazała się jej debiutancka książka ""Krew z mlekiem"" uhonorowana nagrodą IDENTITAS 2015, Nagrodą Literacką Czterech Kolumn, wyróżniona FENIKSEM 2015 oraz nominowana do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza. Jak mądrze odczytać miejsce kobiety sprzed 620 - 640 lat w XXI-wiecznej Polsce? Marta Kwaśnicka umie postawić świętej królowej Jadwidze takie pytania, które ożywiają naszą, moją w każdym razie wyobraźnię. Pomaga wejść w rozmowę z jednym z najwspanialszych duchów naszej historii. prof. Andrzej Nowak Marta Kwaśnicka stworzyła piękny, plastyczny, daleki od zbędnego patosu i lakiernictwa portret wielokrotny Jadwigi Andegaweńskiej. Jej bohaterka to jednocześnie święta, królowa i pełna temperamentu kobieta, przeżywająca dylematy bliskie nam współczesnym. Ta znakomita, bardzo osobista książka potwierdza, że Kwaśnicka należy do najlepszych dzisiaj pisarek i błyskotliwie kontynuuje najlepsze tradycje polskiej szkoły eseju. prof. Maciej Urbanowski Imponująca erudycja bez cienia pretensjonalności, wielowątkowość wolna od chaosu, szerokość spojrzenia bez mielizn rozumienia, fabuła myśli wartka i wciągająca, poczucie humoru delikatne, niekiedy ironiczne, zawsze jednako od gryzącego cynizmu dalekie i jeszcze do tego błyskotliwa spostrzegawczość zarówno w obrębie najwyższej kultury, jak i najzwyklejszej ulicy - wszystko to sprawiło, że jako czytelnik pochłonąłem esej Marty Kwaśnickiej z zachwytem, jako autor - z zazdrością. o. Janusz Pyda OP

Każdy z nas wie jakim wyzwaniem dla pary mogą być narodziny dziecka, czujemy jak wiele konfliktów rodzi się, gdy następuje ruch od bycia we dwoje do bycia we troje. W tej książce 10 wybitnych brytyjskich psychoanalityków i terapeutów par pokazuje rozwojowe i patologiczne sytuacje par, które stają sie rodzinami. Pokazują także dlaczego wczesne przepracowanie sytuacji edypalnej stanowi fundament udanego związku. Każdy z 10 artykułów jest bogato ilustrowany przykładami z praktyki klinicznej autora. Autorzy opisują rozwój cech takich jak: tolerancja na wykluczenie, możliwość pomieszczania lęków, pragnień, konfliktów w parze, zdolność obserwacji nie tylko siebie ale i pary, cech które prowadzą do stworzenia stabilnego a zarazem żywego i pełnego miłości małżeństwa. Autorzy pokazują również jak pracować terapeutycznie ze specyficznymi problemami jak np. brak seksu w parze. Książka jest podzielona na trzy części. W pierwszej z nich Stanley Ruszczynski, Mary Morgan i Andrew Balfour wprowadzają do terapii pary nowe pojęcia teoretyczne (np. pojęcie kreatywnej pary, pary jako "trzeciej" osoby w związku) i omawiają ich wykorzystanie na przykładach klinicznych. Druga część zawiera rozdziały, których autorkami są Margot Waddell, Viveka Nyberg, Sasha Brookes i Monica Lanman, zgłębiają edypalną problematykę pary przy użyciu wątków artystycznych i kulturowych zaczerpniętych zarówno z literatury, jak i z filmu. Dramat edypalny obserwujemy w Fanny i Aleksander Ingmara Bergmana, Miasteczku Middlemarch Georga Elliota, O czym wiedziała Maisie Henry’ego Jamesa, Zorzy Polarnej Philipa Pullmana, Braciach Karamazow Dostojewskiego czy wreszcie w Hamlecie Szekspira. Ostatnia część obejmuje rozdziały napisane przez Lisę Miller, Joanne Rosenthall i Francisa Griera ma przede wszystkim charakter kliniczny i opisuje specyficzne problemy par: brak seksu, zaburzenia seksualne, sztywne wspólne strategie obronne i antyrozwojowe pary, uwikłanie dziecka w konflikt między rodzicami oraz równoległą pracę terapeutyczną z dzieckiem i z parą. „Idea pary łączącej się po to, by począć dziecko, jest kluczowa dla naszego życia psychicznego - niezależnie od tego, czy do niej dążymy, sprzeciwiamy się jej, zdajemy sobie sprawę, że z niej się wywodzimy, zaprzeczamy jej, rozkoszujemy się nią czy jej nienawidzimy” ta myśl współczesnego psychoanalityka brytyjskiego Ronalda Brittona łączy rozważania wszystkich autorów tej fascynującej książki. Spis treści Wstęp Francis Grier Rozdział 1. O zdolności do tworzenia pary: znaczenie „kreatywnej pary“ w życiu psychicznym Mary Morgan Rozdział 2. Przestrzeń na refleksję w bliskim związku: „trójkąt małżeński“ Stanley Ruszczynski Rozdział 3. Dwoje ludzi, ich małżeństwo i Edyp, czyli problemy chodzą parami lub trójkami Andrew Balfour Rozdział 4. O stawaniu się sobą: kompleks Edypa i para w okresie późnej adolescencji….. Margot Waddell Rozdział 5. Cienie pary rodzicielskiej: wątki edypalne w filmie Fanny i Aleksander Ingmara Bergmana Viveka Nyberg Rozdział 6. „Zdawało się, iż ma to związek z czymś jeszcze…“. Powieść Henry’ego Jamesa O czym wiedziała Maisie a teoria myślenia Biona Sasha Brookes Rozdział 7. Bolesna prawda Monica Lanman Rozdział 8. Kompleks Edypa z perspektywy pracy z parami i ich dziećmi Lisa Miller Rozdział 9. Edyp się żeni: rozważania nad edypalnym dramatem pary Joanna Rosenthall Rozdzial 10. Brak seksu w parze, katastrofalna zmiana i scena pierwotna Francis Grier

Laureat Nagrody Specjalnej Krakowa Miasta Literatury UNESCO, ufundowanej przez Krakowskie Biuro FestiwaloweNiezwykła wyobraźnia literacka Wiśniewskiego oddaje hołd Calvino, Borgesowi czy twórcom z grupy OuLiPo. Pozornie zwykła i oswojona rzeczywistość ma swoją absurdalną, groteskową, czasem przerażającą podszewkę. Jego proza to odświeżający powiew niekonwencjonalności.Tomasz Wiśniewski urodzony 1987 r. w Hanowerze. Studiował filozofię, kulturoznawstwo i filologię klasyczną. Przez krótki czas doktorant UAM w Poznaniu, badający historię ezoteryzmu. Aktualnie, jako krytyk literacki, pisze m.in. dla Kultury Liberalnej i Culture.pl.Joanna Grochocka (Ideyka) Rysuje, maluje, czyta, fotografuje, wycina, nakleja i ogląda. Artystka wizualna, autorka ilustracji książkowych i prasowych, plakatów, murali oraz instalacji. Współpracowała m.in. z Wydawnictwem Dwie Siostry, Tygodnikiem Powszechnym, Krytyką Polityczną, MaleMENem, Znakiem czy Charakterami. Jej prace uczestniczyły w licznych projektach i wystawach (m.in. Warszawa, Paryż, Wenecja, Kraków, Padwa, Berlin, Londyn). Absolwentka filozofii na Uniwersytecie Gdańskim; studiowała grafikę na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Autorka bloga z ilustrowanymi wyimkami z literatury Miłość Asteników. Pochodzi z Sopotu, aktualnie mieszka i pracuje w Warszawie.

„Akademia Katów” autorstwa Chrisa Browna, to księga naszych strachów, które pytają: Co się stanie, gdy w imię ślepego posłuszeństwa doktrynie religijnej świat zaleje fala pozbawionych empatii fanatyków i nakaże im tworzyć tajne stowarzyszenie – swoistą akademię, rekrutującą z napływających uchodźców, a także z rodzimych obywateli, zabójców-katów pozbawionych empatii i zdrowego rozsądku? Kto zagwarantuje, że dzisiejsi imigranci, to nie przyszli terroryści, koń trojański dla współczesnej Europy? Od czasów średniowiecza najbardziej krwawe wojny wybuchały na tle religijnym. Pod tym względem natura ludzka się nie zmieniła. Autor dowodzi, że katem ścinającym bezwzględnie głowy chrześcijanom na plaży, mordującym sąsiada, gwałcącym mu żonę i córkę, może być nie tylko imigrant, ale też wyszkolony w Akademii Katów Europejczyk, obywatel Polski. Twój sąsiad. Należy się tylko dobrze rozejrzeć. Nie od dziś wiadomo, że w każdym człowieku drzemie morderczy potencjał i wystarczy tylko użyć odpowiednich środków perswazji, aby go uwolnić. Wtedy następują sceny zarówno krwawe, jak i obrazoburcze, seks bywa ostry, nawet wyuzdany. I już nie pomogą modły do żadnego z Bogów.

Autor „Pan Wilka i kobiet” długo nie kazał na siebie czekać. Dokładnie rok po swoim debiucie do rąk jego Czytelniczek trafia druga z kolei powieść o przygodach Wilka. „Pan Wilk i tajemnice tajemnic” to nie tylko świetna kontynuacja pierwszej książki, która na stałe już wryła się w pamięć i serca kilku tysięcy kobiet w Polsce, ale kapitalne wprowadzenie do pisanej obecnie przez autora trzeciej części, zamykającej wilczą trylogię. W swojej kolejnej książce Jarosław Wilk znów porywa do świata naładowanego emocjami, zmysłami, fantazją, uczuciami i oczywiście poczuciem humoru. Każdy, kto twierdził, że wie, jaka będzie jego druga książka, z przyjemnością odkryje, że się mylił. Jarosław Wilk jest pisarzem nieprzewidywalnym. Od pierwszych wersów zabiera nas w podróż bez granic, poza czas i przestrzeń, z biletem tylko w jedną stronę. Z wyprawy z Wilkiem nikt nie wróci normalnym.

Bronisław Wildstein, autor 'Cieni moich czasów', uczestnik i obserwator najnowszej historii Polski, opowiada o swoich doświadczeniach od wczesnego dzieciństwa po chwilę obecną, koncentrując się głównie na ostatnim ćwierćwieczu losów naszego kraju. Książka jest więc także rodzajem eseju, w którym autor próbuje się zmierzyć z dziejami III RP oraz pokazać Polskę na tle gwałtownie zmieniającej się cywilizacji Zachodu. Historia oglądana jest z bliska poprzez losy konkretnych ludzi i wydarzenia, w których sam Wildstein brał udział, a pokazywana jest w wielu wymiarach: od anegdotycznej warstwy wydarzeń przez szkice biograficzne jej głównych aktorów po historiozoficzną refleksję.

Jest to książka przeznaczona dla ludzi, którzy uważają, że podwyższenie podatków podnosi – wbrew elementarnej logice – dobrobyt społeczeństwa. Autor, szwedzki ekonomista pochodzenia kurdyjskiego ujawnia prawdę o szwedzkim (a właściwie ogólnoskandynawskim) sukcesie gospodarczym. Oto fragment Posłowia: (…) Wbrew temu, co twierdzi miłośnik Skandynawii, prof. Grzegorz Kołodko, wszystko wskazuje na to, że pomimo wysiłków rządu i polityków, o czym pisze m.in. Nima Sanandaji, autor niniejszej książki, z tym szczęściem nie jest wcale tak różowo. Gdyby bowiem było, nie trzeba by namawiać Duńczyków, Szwedów czy Norwegów do prokreacji. Posiadanie dużej rodziny, posiadanie dzieci to – zdaniem wybitnego psychiatry, prof. Antoniego Kępińskiego – jeden z najważniejszych przejawów szczęścia i chęci do życia. Tymczasem w Danii, w Norwegii – wbrew twierdzeniom, że są to kraje najbardziej przyjazne matce i dziecku – dzieci rodzi się coraz mniej chętnie. Dzietność duńskich matek należy do najniższych w świecie. Młodzi ludzie niechętnie wchodzą w związki partnerskie czy małżeńskie – zarówno te formalne, jak i nieformalne. Niektóre badania dowodzą, że jeszcze gorzej jest ze wskaźnikiem współżycia płciowego. Blisko 30 procent duńskich par heteroseksualnych wyeliminowało ze swego życia tak spontaniczną sferę życia, jaką jest seks. Czy to ma świadczyć o poczuciu szczęściu tych ludzi?

Profesor Grzegorz Leszczyński - historyk literatury, badacz i krytyk literatury dla dzieci i młodzieży – dzieli się swoją miłością do książek dla młodego czytelnika, stawiając już na początku niemal hamletowskie pytanie: 'Nie czytać? Czytać?'. I prowadzi czytelnika od kołysanek, przez poezję liryczną dla dzieci, rymowanki dydaktyczne i baśnie po literaturę fantastyczną. Na licznych przykładach pokazuje, jak przez lata rozwijała się literatura dla dzieci, wokół czego się ogniskowała, uświadamia, jakie bogactwo nosimy w sobie, mając w pamięci lektury dzieciństwa. Trudno wyobrazić sobie książkę dla dzieci bez ilustracji – i tym tropem wędrujemy, śledząc techniki i sposoby ilustrowania, kształtujące wyobraźnię i gust młodego odbiorcy. A pomaga nam w tym znakomity projekt graficzny tej książki, którego autorem jest Andrzej Tomaszewski.

Książka mówi o tym, jak żyłem i zmieniałem się z Kierkegaardem. Próbowałem czytać Duńczyka już w Polsce w latach sześćdziesiątych minionego wieku i niewiele z tej lektury zrozumiałem. Dopiero w Kopenhadze, chyba w połowie lat siedemdziesiątych, zacząłem go czytać systematycznie i po duńsku. Od tego momentu upłynęło 40 lat. Z czasem mocno się go uczepiłem. Umieszczając obok siebie eseje, z których pierwszy pochodzi z 1992 roku, zaś ostatni z 2014, nieoczekiwanie zauważyłem, że mój stosunek do Kierkegaarda uległ z czasem zmianie, przechodząc od bezkrytycznego niekiedy zachwytu do podziwu mniej gorącego, wystudzonego doświadczeniem dojrzałości i nadchodzącej starości. - Bronisław Świderski Jak rozjaśniająca była chwila śmierci Chrystusa, w której odrzucił narodowość! Nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Jednak obecnie ortodoksi stali się prawdziwymi nacjonalistami – nawet tworzą teorie o chrześcijańskich państwach i narodach. A przecież gdy nacjonalizm dyktuje porządek dnia, trudno postawić na religię. Znakiem ortodoksji staje się wtedy narodowy fanatyzm. - Soren Kierkegaard Bronisław Świderski (1946) - student Wydziału Filozofii i Socjologii relegowany z UW za udział w pokojowym proteście w 1968 roku, wielokrotnie przesłuchiwany, wcielony do karnej kompanii wojskowej, a następnie pozbawiony polskiego obywatelstwa, którego dotąd mu nie zwrócono. Od 1970 uchodźca polityczny w Danii, gdzie studiował socjologię kultury. Pracownik naukowy na Uniwersytecie Kopenhaskim, m.in. w Instytucie Slawistycznym i w Centrum Badawczym Sorena Kierkegaarda. ?

Książka prof. Stanisława Kowalika jest popularnonaukowym esejem na temat globalizacyjnego ładu społecznego, osiągnięć i sukcesów modernizacji a jednocześnie krytyką nieludzkich aspektów neoliberalnego ładu społecznego, jaki zapanował w Polsce. Autor dokonuje analizy zjawiska globalizacji z perspektywy jednostki, formułuje wiele oryginalnych diagnoz oraz przedstawia postulaty i propozycje interwencji psychologicznej, które mogłyby ułatwić życie tym, którzy w nowej rzeczywistości nie potrafią się odnaleźć. Diagnoza niedostatków w neoliberalnym ładzie społecznym i poszukiwanie korzystnych rozwiązań do jego udoskonalenia tworzą oś narracyjną książki. Autor potraktował badania nad globalizacją jako rodzaj testu, który miał przynieść odpowiedzi na pytania, jaka jest wartość konceptualna propozycji współczesnej psychologii, czy postawienie przed nią nowych problemów może doprowadzić do ich rozwiązania za pomocą tradycyjnych pojęć i teorii psychologicznych, czy raczej należy poszukiwać nowych możliwości badania psychologicznych mechanizmów regulujących przebieg ludzkiego życia. Odpowiedzi udziela sobie każdy czytelnik po przeczytaniu książki. Stanisław Kowalik odwołuje się także do dokonań i osiągnięć różnych szkół i nurtów w polskiej tradycji psychologicznej sprzed 1989 roku konstatując jednocześnie ze smutkiem, że obecnie wywiera ona coraz mniejszy wpływ na społeczność psychologów i współczesny wizerunek tej nauki w Polsce.

Najnowsza książka autora bestselleru „Demokracja, bóg który zawiódł”. Pierwsze światowe recenzje książki są entuzjastyczne. Oto konkluzja z wstępu do wydania polskiego: (…) Krótka historia człowieka to kolejna książka Hansa-Hermanna Hoppego, która zarówno w sposobie argumentacji, jak i treści argumentów przełamuje wiele współczesnych polityczno-poprawnościowych mitów i wymyka się tradycyjnym podziałom czy to na poszczególne nurty myśli politycznej, czy to na dyscypliny naukowe. Jeden z takich niekonwencjonalnych aspektów filozofii politycznej Hoppego starałem się choć trochę przybliżyć: tezę o prakseologicznej, socjologicznej i kompatybilności anarchokapitalizmu i konserwatywnego ładu kulturowo-moralnego[1]. Z twierdzeniem tym, ale i z innymi tezami prezentowanymi przez Hansa-Hermanna Hoppego – o wyższości monarchii nad demokracją, o plutokratycznej naturze tej drugiej, o różnicach w inteligencji pomiędzy rasami, o niemoralnej naturze instytucji państwa etc. – Czytelnik niniejszej książki będzie miał niewątpliwą przyjemność się zmierzyć, kontynuując lekturę (…) Łukasz Dominiak

TOMASZ DOSTATNI (ur. 17 września 1964 r. w Poznaniu) Dominikanin, duszpasterz inteligencji, publicysta, tłumacz, wydawca, społecznik. Prowadzi w Lublinie Fundację „Ponad Granicami” im. św. Jacka Odrowąża. W latach 1990–1995 mieszkał w Pradze. Był m.in. mistrzem nowicjatu i założył Ośrodek Kultury Chrześcijańskiej. W latach 1995–2000 kierował Wydawnictwem W drodze. Autor programów telewizyjnych Rozmowy W drodze. Współorganizator spotkań – debat, m.in.: „Przekraczać mury” (z UMCS), „Europa, ale jaka?” (z UAM), konwersatorium „Przedsiębiorczość – kultura – religia” (z PKO BP), a także, w ramach Konfrontacji Teatralnych, cyklu „Jak żyć”. Organizuje Debaty Dwóch Ambon, a w Teatrze Starym w Lublinie, wspólnie z prezydentem miasta Krzysztofem Żukiem, spotkania „Ponad granicami”. Uczestnik ruchu ekumenicznego i dialogu z innymi religiami oraz dialogu społecznego. Laureat Angelusa w kategorii Człowiek kultury medialnej. Autor książek, m.in.: Sługa Słowa – rozmowy z arcybiskupem Henrykiem Muszyńskim, Zza bramy klasztoru, Przekraczać mury, Tradycja, która jest wezwaniem – rozmowy z kardynałem Dominikiem Duką, W dwóch światach – wspólnie z Szewachem Weissem, Pojednana różnorodność – rozmowy z Tomaszem Halikiem, Złota 9, Duchowe wędrowanie. Jest aktywnym uczestnikiem polskiej debaty publicznej, społecznej i religijnej, przyjacielem artystów, dziennikarzy, ludzi „niepokornych”. Przyjaźni się z jedną połowa świata, tą lepszą. I krytykuje tę drugą, od której trzyma się na dystans.

Istotą dziedzictwa jest wykorzystanie przeszłości do współczesnych celów – między innymi politycznych i społecznych. Co więcej, ma ono pośrednie i bezpośrednie przełożenie na rozwój gospodarczy w konkretnych miejscach. Niemniej mimo rozlicznych prób nie wypracowano jednego uniwersalnego modelu gwarantującego powodzenie takiego działania, nie można też spodziewać się nadzwyczajnych korzyści, one bowiem zawsze idą w parze z kosztami, jakie trzeba ponieść. Należy jednak wyciągać wnioski z praktyki; wnioski wypływające z uważnego zarządzania, nie zaś z automatycznej imitacji. Czwarty tom w serii Heritologia zgromadzi teksty Gregory’ego Ashwortha – jednego z pionierów nowego myślenia o dziedzictwie i jego relacjach z ekonomią, znawcy problematyki planowania i zarządzania miastami historycznymi, specjalisty w zakresie turystyki kulturalnej i marketingu dziedzictwa. Zgromadzone w książce teksty układają się w dwa główne nurty rozważań – poszukiwanie paradygmatów, koncepcji, definicji dziedzictwa i heritologii oraz próba odpowiedzi na pytanie, jak należy zarządzać dziedzictwem, aby osiągać zakładane cele. W serii HERITOLOGIA dotychczas ukazały się: 1. Andrzej Tomaszewski, Ku nowej filozofii dziedzictwa (2012) 2. Joseph Rykwert, Pokusa miejsca. Przeszłość i przyszłość miast (2013) 3. Krzysztof Kowalski, O istocie dziedzictwa europejskiego – rozważania (2013)

Tym razem proponujemy nowe wydanie klasycznej książeczki Bastiata, uzupełnione o życiorys legendarnego ekonomisty.Nie przesadzę, jeśli stwierdzę iż jest to jeden z najmądrzejszych i najbardziej pouczający wykładów myśli ekonomicznej. Na niespełna 80 stronach, prawie dwa wieku temu Bastiat wyłożył zasady, które są aktualne do dzisiaj. I będą aktualne do dnia Sądu Ostatecznego. Problem w tym, że bardzo niewielu ekonomistów je rozumie, a jeszcze mniej stosuje.Najsmutniejsze jest to, że mimo upływu od śmierci Bastiata ponad 150 lat nadal obowiązuje paradygmat o dobrej interwencji państwa, które w trosce o obywateli niszczy owoce naszej działalności. Trudno się dziwić. Parady/gmat Ptolomeusza istniał ponad 160 lat po śmierci Kopernika. Te 160 lat od publikacji książki minęło 2 lata temu!

Sensacyjna, z trudem przebijająca się do publicznej świadomości prawda o wieloletniej, zakrojonej na niespotykanie szeroką skalę inwigilacji rodzin czterech skazanych w procesie toruńskim sprawców morderstwa na księdzu Jerzym Popiełuszko. Trzy kryptonimy: „Teresa, „Trawa” i „Robot” największej operacji komunistycznych służb specjalnych. Wszystko po to, aby ukryć prawdę. Ale prawdy ukryć się nie da…

Misjonarz werbista z Zambii, autor popularnych audycji w radio kontestacja.com, autor książki „Dwaj ludzie z Galicji”, w której porównuje koncepcję osoby ludzkiej u Karola Wojtyły i Ludwiga von Misesa, dowodzi w swoich kazaniach, że przedsiębiorca może być dobrym katolikiem, żyjącym i działającym zgodnie z nauką Ewangelii i przykazaniami Boskimi; że Bóg oczekuje od swoich wyznawców pracy, gospodarności, a zarabianie pieniędzy i pragnienie wolności nie jest sprzeczne z misją człowieka na Ziemi. Pouczająca lektura dla wszystkich tych, którzy zawiścią i pychą próbują degradować moralnie ludzi biznesu.Wartko napisana, mądra książka Polecamy!