Ta książka nie ma pretensji naukowych, ani publicystycznych, ani dziennikarskich. Ma pretensje literackie. Mimo to nie jest ani beletrystyką, ani literackim esejem. Jest ona pamfletem na komunizm, zamierzonym przejaskrawieniem istniejącej rzeczywistości. Uważam komunizm za najgorszą plagę jaka spotkała ludzkość i żywię głęboką nadzieję, że książka ta odzwierciedla moje uczucia w odpowiednim stopniu. Czy znaczy to, że pamflet wykrzywia prawdę? Ani trochę. Komunizm jest zjawiskiem, wobec którego obiektywizm, jako metoda wyjaśniająca, jest śmieszny w swej nieporadności. Uważam, że pamflet jest jedyną — przynajmniej na razie — metodą prawidłowego wyjaśniania komunizmu. Moim zdaniem, książka moja jest prawdziwsza od setek obiektywnych rozpraw i pewny jestem, że miliony ludzi zgodzą się ze mną.
Życie w komunizmie jest piekłem, ale nie dla wszystkich. Jest piekłem dla ludzi dobrej woli. Dla uczciwych. Dla rozsądnych. Dla chcących pracować z pożytkiem dla siebie i dla innych. Dla przedsiębiorczych. Dla tych, którzy chcą coś zrobić lepiej, wydajniej, ładniej. Dla tych, którzy chcą rozwijać, wzbogacać, pomnażać. Dla wrażliwych. Dla prostolinijnych i skromnych. Natomiast dobrze prosperują w komunizmie głupcy nie dostrzegający własnej marności i śmieszności. Doskonale powodzi się służalcom, oportunistom i konformistom; wiedzie im się tym lepiej, że mogą nie robić nic, albowiem i tak nie sądzą, że należy coś robić w zamian za serwilizm — czują się zwolnieni z wszelkiej odpowiedzialności co wzmaga ich znakomite samopoczucie.
Leopold Tyrmand
Prezentowany zbiór tekstów zainteresuje bardzo różnych czytelników, również takich, którzy na co dzień raczej nieskorzy są do wertowania opasłych opracowań historyków. Znajdą tu, między innymi, opowieść o motywacjach średniowiecznych rycerzy-krzyżowców, rozważania o genezie mentalności współczesnych Polaków oraz o roli złudzeń w dochodzeniu do ustaleń Okrągłego Stołu, próbę odpowiedzi na pytania, czy Hitler był paranoikiem, jak też odwołujące się do wiedzy psychologicznej refleksje o przebiegu historii.
„Moje drugie imię to gafa” – wyznaje Marcin Meller, po czym w rozbrajający sposób z tych gaf się spowiada.
Ujmująco szczerze opisuje świat swój i swoich najbliższych i nie ma dla niego tematów tabu. Niegdyś wicekról świata na dworze supertaty, dziś sam jest ojcem dwójki dzieci. Rozczula, gdy rzuca groźby karalne pod adresem wyobrażonych przyszłych adoratorów swojej córeczki Basi. Bawi w wizji rozruchów wywołanych przez bibliotekarki, księgarzy i radykałów z Dyskusyjnych Klubów Książki po ogłoszeniu raportu o stanie czytelnictwa („Książki jak kastety”), czy relacji z wystąpienia sejmowego Jarosława Kaczyńskiego przyszłości w 2021 roku („Bastion”). Wzrusza, gdy opowiada jak rozkleił się w kuchni znajomych („Dzień mamy”) lub gdy zastanawia się, czy każde dziecko kocha się tak samo („Opowiem wam o Basi”).
Ale niech nas nie zwiedzie lekki ton tych felietonów, pióro Mellera jest czujne i ostre zwłaszcza w tekstach omawiających aktualną sytuację społeczno-polityczną w kraju, który zawsze dostarczy przednich materiałów dla felietonisty. Ale nawet gdy Meller się śmieje, to śmieje się dobrotliwie, propaństwowo, nigdy złośliwie.
Ze zbioru „Sprzedawca arbuzów” przebija chłopięcy urok Piotrusia Pana niezmiennie zadziwionego i afirmującego życie, który sprawia, że Mellera chce się czytać wciąż od nowa.
„Do dzisiaj na najważniejszej książkowej półce w mym domu, czyli w toalecie, honorowe miejsce zajmują ulubieni felietoniści: Kisiel, Antoni Słonimski, George Orwell, Arturo Perez-Reverte (mój osobisty numer jeden), Jeremy Clarkson, Stanisław Barańczak czy Bolesław Prus. Oczywiście poczytałbym sobie za niesłychany zaszczyt, gdybym wylądował w Twojej, Drogi Czytelniku, toalecie. Nie ma doskonalszego miejsca na czytanie felietonów”. – ze wstępu
„Kiedy kąpię Gutka wieczorem w plastikowej wanience, to czuję, że nigdy, na żadnej z wojen, które opisywałem jako reporter, na żadnym górskim spływie, ścierając się z zomowcami na dawnych zadymach, pisząc artykuły, pyszniąc się w telewizji, a więc nigdy nie byłem tak męski, tak spełniony, tak cholernie ważny jak w tej niesamowitej, jedynej, niepowtarzalnej chwili – chlup, chlup, chlup.” – z felietonu “Kąpiąc Gucia”
Maria Janion w Niesamowitej Słowiańszczyźnie pokazuje, jak wyparta świadomość naszych pogańsko-słowiańskich korzeni naznacza polską literaturę i tożsamość. Bywa – jak dowodzi – że słowiański mit grzęźnie w panslawistycznych lub nacjonalistyczno-faszystowskich pułapkach.
Autorka tworzy nową, alternatywną opowieść o polskiej historii, literaturze i wyobraźni. Uświadamia nam, jak mocno tkwimy w zamkniętym kręgu niższości i wyższości, który przeradza się w narodową figurę totalnej niemożności i wiecznej szarpaniny między Wschodem a Zachodem.
Maria Janion - historyczka literatury, idei i wyobraźni, wybitna znawczyni polskiego i europejskiego romantyzmu, charyzmatyczna nauczycielka akademicka. W myśl swej słynnej dewizy odnawiania znaczeń oraz założeń krytyki fantazmatycznej nieustannie przekracza tradycyjne ramy opisu polskiej literatury i tożsamości, podążając nieprzetartymi, własnymi, oryginalnymi szlakami badawczymi. Wydała między innymi Do Europy tak, ale razem z naszymi umarłymi (2000); Żyjąc, tracimy życie (2001); Wampir. Biografia symboliczna (2002); Prace wybrane, t. 1-5 (2000–2002).
Niesamowita Słowiańszczyzna znalazła się w finałowej „siódemce” literackiej nagrody Nike 2007.
Książka opowiada o współczesnym fenomenie społecznym, znanym pod wieloma różnymi nazwami: Ruch Wolontariuszy, Ruch Posługi, Hizmet. Ruch ten jest również często określany przez badaczy i dziennikarzy jako Ruch Gülena, wywodząc swą nazwę od nazwiska muzułmańskiego uczonego Fethullaha Gülena, który tę inicjatywę zainspirował. Ruch powstał w latach 70. XX wieku w Turcji jako oparta na wierze idea poprawy możliwości edukacyjnych, nastawiona na społeczności lokalne. Od tego momentu rozrosła się do rozmiarów ponadnarodowego ruchu edukacyjnego, międzykulturowego oraz międzywyznaniowego. Liczbę członków Ruchu Gülena szacuje się dziś na kilka milionów. Hizmet ustanowił na wszystkich kontynentach trwałe i cieszące się zaufaniem instytucje (różnego rodzaju, lecz w przeważającej większości są to szkoły), ujawniając tym samym zdolność opartego na islamie ruchu do mobilizacji ogromnej rzeszy ludzi wyznających wartości religijne – nie tylko w celu zaakceptowania, ale również i umiłowania sekularnego, pluralistycznego i demokratycznego ładu społecznego oraz politycznego. Ostatnimi laty Hizmet przyciągnął dużą uwagę środowisk uniwersyteckich. Celem książki jest zgromadzenie i przedstawienie wniosków z większości akademickich opracowań w sposób przystępny dla laików bądź osób niebędących specjalistami w tej dziedzinie. Dr Çetin, który definiuje Ruch Gülena z perspektywy socjologicznej, twierdzi, że Ruch od dwóch czy trzech pokoleń sięga głębi „islamu bez granic”. Swoje zasady wcielił w życie siłą wiary, miłosierdzia, sensu przynależności oraz dialogu międzywyznaniowego. Dr Çetin zaoferował światu religii obowiązkową lekturę historycznych proporcji.
Coval B. MacDonald – emerytowany profesor psychologii i religii
Muhammed Çetin zdobył tytuł doktora socjologii na Uniwersytecie w Derby. Pracował jako wykładowca, zastępca rektora oraz doradca ministerialny w Turkmenistanie w latach 1992–1997. Nauczał również na uczelniach w Teksasie, Houston oraz na East Stroudsburg w Pensylwanii w latach 2003–2011. Był dyrektorem Instytutu Dialogu Międzywyznaniowego w Stanach Zjednoczonych w latach 2002–2008 oraz organizował i przemawiał na wielu konferencjach dotyczących dialogu wyznań i działalności międzykulturowej. Przez kilka lat pisał również felietony dla międzynarodowego dziennika "Today’s Zaman" wydawanego w Turcji.
Książka stanowi uzupełnienie wystawy w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki. Na publikację składają się eseje omawiające temat bogactwa z wielu perspektyw. Ziemowit Szczerbek zarysowuje kontekst antropologiczny, historyczny i geopolityczny polskiego (biednego) bogactwa. Mateusz Halawa podsumowuje współczesne marzenia Polaków o dobrym życiu w odniesieniu do własności i finansów. Jakub Socha przedstawia wizualne reprezentacje bogactwa w kinie i telewizji czy modę jako wy-znacznik statusu (esej Agaty Zborowskiej). W książce omówiony został też problem luksusu i zjawiska konsumpcji z polskiej perspektywy (esej Urszuli Jareckej) oraz różnych oblicz sukcesu (Jolanta Gładys-Jakubik). Kuratorki wystawy Magdalena Komornicka i Katarzyna Kołodziej poruszyły problem sytuacji materialnej samych artystów, jak również wirtualnych pieniędzy i dematerializacji bogactwa.Publikacja ukazała się w polskiej wersji językowej.
Jak wygląda Polska A.D. 2016? Które wydarzenia i decyzje po Okrągłym Stole można wpisać w rubryce plusów, a które zdecydowanie w kolumnie z minusami? Dlaczego po wzlotach doświadczamy (i to na własne życzenie) porażek?
Ryszard Kalisz opowiada, czym jest dla niego patriotyzm, za co kocha Polskę, a co mu w niej przeszkadza i co my – politycy i ich wyborcy – powinniśmy zrobić, aby w naszym kraju wszyscy mogli zgodnie żyć.
Ryszard Kalisz: adwokat, były szef MSWiA, były szef kancelarii Aleksandra Kwaśniewskiego, wieloletni poseł na Sejm RP, współtwórca Konstytucji. A także: erudyta i celebryta. Kochany przez media, lubiany nawet przez prawą stronę, przez lata pozostający w ścisłej czołówce polityków obdarzanych największym zaufaniem.
Monika Jaruzelska dała się poznać czytelnikom jako wrażliwa obserwatorka. Jej kolejne książki pełne były trafnych spostrzeżeń, budziły duże emocje. „Zmiana” to opowieść o tym, że żyjemy w świecie ciągłych rewolucji, które przestaliśmy dostrzegać. Nasze życie, relacje, sposób porozumiewania się, a nawet stroje ulegają codziennym metamorfozom. Ma to swoje konsekwencje w obyczajowości, a przede wszystkim – w myśleniu. To też opowieść o intymnym odbiorze tego, co serwuje nam dynamika naszych czasów.
Autorka konfrontuje swoje przemyślenia z czterema wybitnymi specjalistami: psychiatrą, medioznawcą, stoikiem i coachem.
Bo nawet kiedy wydaje się nam, że coś jest stałe, musimy uwierzyć, iż jedyną pewną rzeczą w życiu jest zmiana.
– O czym piszesz? – pyta szarolubna z niedbałą nadwagą.
– O depresji w borderline – odpowiada płowogłowa w mdłych okularach.
– Suuuper! – rozkwita w uśmiechu aparat ortodontyczny, próbując rozsadzić po kątach desperacko wysuwające się przed szereg dwójki.
Zamawiają ciastka, herbatę, kanapki. Zanurzają się w psychologię głębi i beztrosko nabierają kilogramów. Chyba studentki z klinicznej. Patrzę na nie z czułością. Jak mało w nich narcyzmu. Sernik i dopamina.
Przy stoisku „Psychologia biznesu” wręcz przeciwnie. Szczupły brunet w typie młodego Tomasza Kamela. Modny. Czarne, monochromatyczne, najbardziej new z wszystkich newbalansów. Ciemny szalik precyzyjnie oplata szyję, szykownie chroni gardło, które pewnie za chwilę spróbuje którejś z technik efektywnej sprzedaży głosu w komunikacji społecznej lidera.
Jestem w księgarni Psyche Books & Cafe, która należy do Uniwersytetu SWPS. Przychodzę tu po zajęciach, które prowadzę dla II roku. Przeglądam książki i próbuję odgadnąć, na jakim wydziale studiują ludzie przebywający w księgarni.
Fragment książki
Monika Jaruzelska (ur. 1963) – publicystka, antropolog mody. Absolwentka polonistyki UW, studiowała również psychologię. Jedna z pierwszych polskich stylistek. Kierowała działem mody i stylizacji w magazynie „Twój Styl”, współpracowała również z innymi pismami kobiecymi. Założycielka Szkoły Stylu, były członek zarządu i dyrektor artystyczny firmy jubilerskiej W. Kruk oraz luksusowej marki Deni Cler. Wykładowca Uniwersytetu SWPS. Autorka bestsellerowych książek „Towarzyszka panienka”, „Rodzina” i „Oddech”.
Książka zawiera zbiór jedenastu tekstów współczesnych badaczy amerykańskich i europejskich na temat wpływu płci (gender) na uczestnictwo w życiu publicznym. Anne Phillips pisze o relacji między przestrzenią publiczną i życiem prywatnym. Su Maddock rozważa problem dyskryminacji. Mats Alvesson i Yvonne Due Billing piszą o kobietach i zarządzaniu. Pippa Norris analizuje obecność kobiet przywódców w mediach. Richard E. Matland bada zależność między systemami wyborczymi a zwiększonym uczestnictwem kobiet w polityce. Ronald Inglehart wraz z Pippą Norris podejmują temat zachowań wyborczych kobiet i mężczyzn w ujęciu globalnym. Sidney Tarrow porównuje ruch studencki końca lat sześćdziesiątych z ruchem feministycznym. Renata Siemieńska analizuje różnice i podobieństwa między uczestnictwem w życiu publicznym Polek i Polaków oraz obywateli Unii Europejskiej.
Antologia wzbudzi zapewne zainteresowanie studentów, naukowców, dziennikarzy i innych osób zajmujących się socjologią, naukami politycznymi i gender studies.
Książka interpretuje przykłady współczesnej sztuki wizualnej dotyczącej zagadnienia tożsamości osobowej, poszukując w nich obecności intuicji i śladów metafizycznej idei człowieczeństwa. Dzięki metodzie hermeneutycznej odnajduję je w grze różnorakich doświadczeń zmysłowych i wewnętrznych z doświadczeniem estetycznym w dziełach sztuki i ich interpretacji. Tytuł zawiera świadomą aluzję do książki Patrząc Józefa Czapskiego, której autor, wrażliwy na obecność wartości uniwersalnych w sztuce, jest patronem wywodu.
W moich rozważaniach stawiam tezę, że do najbardziej podstawowych elementów sztuki współczesnej podejmującej problem tożsamości osobowej należy pokazywanie, projektowanie i realizowanie gry aktów poznawczych, refleksji, doznań i wrażeń, która to gra wywołuje intuicje i wskazuje ślady metafizycznej idei człowieczeństwa, uczestnicząc zarazem w formowaniu osobowej tożsamości. Interpretacje dzieł sztuki wizualnej prowadzą do wniosku, że to wciąż poezja proponuje narzędzia do projektowania tej gry, wchodząc w różnoraką relację z doświadczeniem wewnętrznym, a zarazem otwierając poziom metafizyki. Wieloaspektowość podejmowania problemu tożsamości osobowej we współczesnych sztukach wizualnych, kontestowanie, krytyka, próby reprojektowania i reinterpretowania, wynikają z tęsknoty za utraconym odniesieniem do metafizyki. Ta tęsknota nazwana zostaje wypatrywaniem (u)traconej duszy.
Opowieść o wigiliach Adama Mickiewicza pokazanych na szerokim tle epoki i biografii Wieszcza. W tok biografii o Mickiewiczowskich wigiliach wplecione zostały wątki biografii Autorki wspomnienia z młodości spędzonej w podlaskim, szlacheckim dworku, pamięć gwiazdki dzieciństwa, historia kolęd i polskich obyczajów wigilijnych.
Książka Krystyny Czerni to niezwykły zbiór tekstów: od osobistych wspomnień ze spotkań Autorki z Tadeuszem Kantorem, po czytane już w kilku językach przewodniki po twórczości artysty. Omówienia prac malarskich Kantora, wzbogacone jego obszernym autokomentarzem, splatają się tu z trafnymi przypisami do dokonań twórcy na polu teatru, odsłaniając jednocześnie to, co Krystyna Czerni nazywa "fenomenem wyobraźni Tadeusza Kantora". Opisuje go Autorka kunsztowym, ale i niezmiernie przystępnymi językiem. Książka dotyka również bardziej zniuansowanych kwestii. Otwiera przed nami świat z najmłodszych lat Kantora- źródła obecnych w jego sztuce wątków religijnych. Pozwala prześledzić postawę artysty wobec doktryny realnego socjalizmu oraz późniejsze zmagania z aparatem komunistycznego państwa. Umieszcza w tle bogate życie artystyczne Kantora i członków Grupy Krakowskiej. "Tadeusz Kantor. Spacer po linie" to pierwsza publikacja zbierająca teksty pisane przez Autorkę na przestrzeni ostatnich 20 lat. Ich wnikliwość, uniwersalność i pasja, z której powstały, otwierają wciąż nowe pola do interpretacji twórczości Kantora, dla którego sztuka była sprawą "śmiertelnie poważną".
Świeże, nowe głosy w polskiej liryce. Na których autorów warto zwrócić uwagę? Komu nie jest obojętna tematyka społeczna? Próbą odpowiedzi na te pytania jest antologia Zebrało się śliny, gromadząca wiersze 11 poetów, którzy debiutowali w ostatnich latach. Choć nie tworzą oni wspólnej formacji literackiej, to ich różnorodne głosy i propozycje łączy szczególna wrażliwość na kwestie społeczne, zainteresowanie najważniejszymi socjoekonomicznymi problemami współczesności oraz prowadzenie twórczego dialogu z tradycją poezji zaangażowanej. To pierwsza z publikacji prezentujących najciekawsze nowe trendy w polskiej literaturze. Poza tekstami poetyckimi w książce znajdą się krytycznoliterackie opracowania twórczości poszczególnych autorów.
Trudne jest wędrowanie po świecie, kiedy nie doświadcza się gościnności gospodarzy, u których może się zatrzymać wędrowiec.
W tradycji wielu narodów, nie tylko chrześcijańskich, gościnność była uważana za szczególną cechę, która zachęcała do odwiedzania poszczególnych krajów czy pielgrzymowania do ich szczególnych miejsc kultu. Polska gościnność szlachecka towarzyszyła naszemu narodowi przez całe wieki. Gościnność to „kwiat cnót towarzyskich”, owoc cierpliwości i miłości chrześcijańskiej. Towarzystwo sąsiadów, przyjaciół i krewnych zawsze było mile widziane, a ich przybycie serdecznie przyjmowane. Pomimo pewnych wyrzeczeń dobrze dzieje się, kiedy gościnność jest powszechnie praktykowana.
Małgorzata i Tomasz Terlikowscy opowiadają poruszające historie młodych kobiet, matek, kobiet dzielnych i mężnych, które przedłożyły życie swojego dziecka nad własne. Kobiet, które mimo ogromnej aborcyjnej propagandy wybrały życie swoich dzieci, a gdy trzeba - nawet oddały za nie swoje. Czasem, wbrew nieuchronnej diagnozie, wracały do zdrowia, ciesząc się dzieckiem, któremu daty szans^ się narodzić. Część z nich została wyniesiona na ołtarze, ale niektóre nie motywowały swoich działań wiarą czy pobudkami religijnymi. Chroniąc życie swojego dziecka kierowały się „tylko" miłością. Autorzy zamieścili w książce również argumenty na rzecz pełnej prawnej ochrony dzieci poczętych. Do książki dołączamy - zrealizowany przez Macieja Bodasińskiego i Lecha Dokowicza - dokumentalny film o Basi, u której w czwartym miesiącu ciąży zdiagnozowano nowotwór węzłów chłonnych. Lekarz prowadzący chciał ją leczyć, ale bez dziecka. Dla Michała i Basi nie było „ale". Czekali na Mateuszka pięć lat i wymodlili go, prosząc o cud poczęcia. W tych trudnych chwilach pojawiło się jednak światełko w tunelu…
W tym, co stało się serią dziwacznie charakterystycznych przerywników dla nowojorskiej publicznej stacji radiowej WNYC, Kurt Vonnegut zadaje, w imieniu nas wszystkich, Odwieczne Pytanie. Czy śmierć może być jakością? Miejscem? Nie końcem, lecz zdarzeniem zmieniającym tych, którym się przytrafiło?
Bruce Chatwin provides a fascinating background to indigenous Australian life.
The songlines are the invisible pathways that criss-cross Australia, tracks connecting communities and following ancient boundaries. Along these lines, Aboriginals passed the songs which revealed the creation of the land and the secrets of its past. In this magical account, Chatwin recalls his travels across the length and breadth of Australia seeking to find the truth about the songs and unravel the mysteries of their stories.
Adam Sikora jest historykiem filozofii i myśli społecznej, emerytowanym profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Między wiecznością a czasem to zbiór filozoficznych esejów na temat Hioba, romantycznej koncepcji wieczności i czasu, dziewiętnastowiecznej filozofii historii i duchowej biografii autora. Nawiązując do poglądów różnych filozofów, autor zajmuje się m.in. takimi problemami, jak pogodzenie ludzkiego cierpienia z miłosierdziem i dobrocią Boga oraz poglądy Adama Mickiewicza dotyczące relacji człowiek – Bóg, ducha i ciała, czasu i struktury świata. Pisze też o dziewiętnastowiecznym rozumieniu sensu dziejów i zastanawia się nad uwodzicielską siłą marksizmu.
Historia Hioba kończy się zatem dość sztucznym happy endem. Czy naprawdę jednak kończy? A te długie sto czterdzieści następnych lat? Czyżby nigdy już więcej nie cierpiał? Jakże teraz będzie mógł cieszyć się pełnią szczęśliwości, nie lękając się zarazem o jej trwałość? Czyżby Pan wyzbył go pamięci oraz obdarzył łaską zapomnienia, tak że nie musiał już wracać myślą do szczęścia, które ongiś utracił, oraz do umęczeń, których wówczas zaznał? I czy radość posiadania nowych synów i cór była kiedykolwiek w stanie przesłonić dręczącą świadomość nieobecności tych – pierworodnych przecież – których tak bezpowrotnie został pozbawiony? A czy klęski, które przez te następne sto czterdzieści lat nawiedzały jego bliźnich z ziemi Uz, nie sprawiały mu bólu oraz udręki współczucia? I co też mówił swoim przyjaciołom wtedy, kiedy znaleźli się – tak jak niegdyś on sam – w kleszczach cierpienia? A co właściwie znaczy ten ostatni werset Księgi, który stwierdza, że „umarł on stary, i syty dni”? Czyżby to, że miał już wszystkich owych dni na tyle dość, że mógł wreszcie na łożu śmierci westchnąć z prawdziwą ulgą i wyszeptać jedno tylko słowo: nareszcie...
Z rozdziału Teodycea i przypadek Hioba
"Kobiety w Biblii. Stary Testament" to zbiór krótkich tekstów publikowanych przez Elżbietę Adamiak w rubryce pod tym samym tytułem w „Tygodniku Powszechnym”. Autorka, znana teolożka feministyczna, tropi w Starym Testamencie ślady kobiet, zarówno tych znanych wszystkim, jak Ewa, Sara, Judyta czy żona Lota, jak i tych mniej znanych czy wręcz bezimiennych, wspomnianych w jednym zdaniu, jako „cudza żona” czy „mądra kobieta”. Celem tej książki jest przybliżenie ich postaci czytelnikom, przedstawienie pewnych idei teologicznych dotyczących kobiet i odnalezienie w biblijnym rozumieniu kobiecości tego, co jest bliskie kobietom współczesnym.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
