Temat jest trudny i cokolwiek niebezpieczny nie tylko z tego powodu, że tajemnicę od zawsze otaczał nimb świętości, a za jej nieuprawnione odkrycie często groziła śmierć. Wydaje się ona imponderabilium tak znacznym, że skazującym na klęskę najskromniejszą nawet próbę jej zgłębienia. Jeżeli więc próbę taką podejmujemy, to nie dlatego, iż przyświeca nam Ikarowy jakiś zapał – nawet gdyby uznać, że w owym mitologicznym nieszczęśniku, może wespół z Syzyfem, winno się upatrywać właściwego patrona filozofowania. Rzecz raczej w przekonaniu, że w filozofii istnieją wprawdzie białe plamy, lecz nie czarne dziury. […] Dwojaki jest podejmowany tu wysiłek: ująć tajemnicę w doświadczeniu, przybliżyć je i ukazać jego wpływ na człowieka oraz filozofię, a przy tym dopiero spróbować zgłębić samo pojęcie. Gdyby to ostatnie zadanie miało się okazać nieosiągalne, wówczas pożytek leżałby przynajmniej w pierwszym – jakkolwiek już sam ruch myśli niekiedy bywa cenny.
ze Wstępu
Monografia Aleksandra Kiklewicza należy do pojemnego gatunku wypisy i komentarze lingwistyczne, łączącego rozważania semantyczne i pragmatyczne, a całkiem często także socjolingwistyczne. Na tym polu spotykają się nie tylko językoznawcy, ale również inni filologowie. Nie jest tu ważny przedmiot, lecz sposób jego skomentowania. Daje temu wyraz A. Kiklewicz, czyniąc obiektem rozważań dosłownie wszystko: zasłyszane rozmowy, teksty literatury pięknej, publicystykę, ogłoszenia, reklamy, szyldy i tabliczki.Lingwistyka na bieżąco to bardzo dobre opracowanie, napisane przystępnym językiem, ale bez zbędnych uproszczeń i schlebiania czytelnikowi, który w krótkich i treściwych tekstach jest raz za razem pobudzany do refleksji nad relacjami otaczającej go rzeczywistości i jej językowej reprezentacji.z recenzji dra hab. Michała Głuszkowskiego, prof. UMK
Ramy czasowe, jakimi obejmuję opisywane wydarzenia i ich analizę, dotyczą trzydziestolecia między latami 1990 a 2020 i ma to konkretne znaczenie dla socjologicznego uwarunkowania opisywanych decyzji, wyborów i stylu działania również w akademii. Jest to czas obejmujący najbardziej formacyjne etapy kształcenia, wchodzenia w świat pracy zawodowej oraz, w moim przypadku, budowania rodziny i stawania się matką. Początki opowieści sięgają środkowego okresu mojego studiowania (w latach 1988–1993), w czasie którego nastąpiła w Polsce transformacja systemu politycznego z późnokomunistycznego na demokratyczny. Dokonuję retrospekcji doświadczania self w zderzaniu się z różnymi kulturami społecznymi, instytucjonalnymi i narodowymi, na ich tle, w zespoleniu z ich specyfiką i wpływem na lepsze self-understanding sytuacji najbardziej bieżącej, dokonującej się w 2020 roku. Tożsamość definiuję tutaj, przykładowo za Campbell (2018), jako koncepcję złożoną z indywidualnych wyborów „przesianych przez abstrakcyjne systemy”, które to wybory stają się pewnym procesualnym projektem, w ciągłym ruchu.
z Wprowadzenia
Książka jest efektem badań nad obszarem dyskursu internetowego (komunikacja, język, treści, aksjologia). Podejmuje ważną z puntu widzenia życia społecznego i współczesnej kultury kwestię coraz powszechniejszego komunikowania w przestrzeni internetowej treści naruszających tabu językowe i obyczajowe. Poddając oglądowi problem patologii jednostkowych i społecznych eksponowanych w Internecie (patosieci), oraz ujawniających się w jej ramach tzw. patotreści, gruntownej analizie poddano zjawisko patostreamingu, czyli transmisji na żywo, których nieodzownym elementem jest agresja i wulgarność.
Powstanie każdego leku jest poprzedzone pozyskaniem lub wytworzeniem, a następnie często przetworzeniem jednego lub wielu surowców leczniczych. Na przestrzeni dziejów baza surowców stosowanych w lecznictwie zmieniała się na skutek ewolucji standardów medycznych oraz warunków gospodarczych i politycznych. Silny wpływ wywierały na nią kontakty handlowe i odkrycia geograficzne. Czynniki te przenikały się wzajemnie. Radykalna zmiana, owocująca nowoczesnym postrzeganiem surowców, mogła nastąpić dopiero na początku XIX w. wskutek wyizolowania z nich substancji czynnych. Do drugiej połowy XIX w. leki wytwarzano na bazie surowców pochodzących z trzech królestw przyrody sklasyfikowanych przez Karola Linneusza (17071778) roślin, zwierząt i minerałów. Dopiero opanowanie technik wytwarzania surowców syntetycznych, którego skutkiem była przemysłowa produkcja leków dużo tańszych niż wcześniej, a przez to dostępniejszych zmieniło ten stan rzeczy.Książka prezentuje najnowszy stan badań interdyscyplinarnych nad historią surowców leczniczych, otwierając jednocześnie nową serię wydawniczą pt. Studia nad dziejami farmacji.
Cecylia Plater-Zyberk (18531920) wyprzedziła swoją epokę. Nigdy nie wyszła za mąż, co w swoich wspomnieniach skwitowała słowami: miałam kilku konkurentów, od których sama Opatrzność mnie uwolniła. Od najmłodszych lat kierowała swoją uwagę w stronę działalności na rzecz oświaty, społeczeństwa. Chciała kształcić kobiety i wypełniać braki w ich edukacji, także po to, by były w stanie budować wartościowe rodziny jako żony i matki. Zwykło się ją uważać za przedstawicielkę tzw. katolicyzmu otwartego i prekursorkę ruchów inteligencji katolickiej.XIII tom serii Biblioteka Katedry Biografistyki Pedagogicznej poświęcony jest jednemu z aspektów działalności Cecylii Plater-Zyberkówny wychowaniu młodzieży. Autorka książki, Hanna Koksa, odtwarza poglądy Cecylii Zyberkówny, analizując biografię działaczki i jej spuściznę literacką.W procesie wychowania młodego człowieka niezmiernie ważne okazują się autorytety jego rodziny oraz wychowawców będących dla niego wzorem do naśladowania. Wspomniany proces wychowawczy Zyberkówna osadza na solidnym fundamencie zasad religii katolickiej, wyznaczającej życiowe cele, uczącej sumienności, prawdomówności oraz wytrwałości w pracy nad sobą.
Książka podejmuje problem szczególnego rodzaju edukacji edukacji zdalnej dla szczególnych osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Głos zabierają w niej zarówno nauczyciele, terapeuci, rodzice i wychowawcy prowadzący zdalną edukację jak i osoby z niepełnosprawnościami, które nie tylko przedstawiają własne potrzeby, ale i rozwiązania mogące poprawić jakość tego rodzaju kształcenia.Nauczanie zdalne pozostanie z nami dłużej niż pandemia dlatego tę publikację polecamy serdecznie nauczycielom, terapeutom, rodzicom, studentom kierunków nauczycielskich i wszystkim osobom zainteresowanym wykorzystaniem nowoczesnych technologii komunikowania w edukacji.
Krew jako jeden z życiodajnych płynów od wieków pobudzał ludzką ciekawość. Według antycznych teorii, jako jedna z czterech cieczy obecnych w ludzkim organizmie, miała wpływ na ludzki temperament. Stosowana w pogańskich rytuałach, a następnie wyniesiona przez katolicyzm do rangi sacrum, zaistniała także w popkulturze promującej żywiące się nią istoty egzystujące na granicy życia i śmierci. Książka pod redakcją Wojciecha Ślusarczyka, Roksany Wilczyńskiej i Gabrieli Frischke jest interdyscyplinarnym studium na temat symboliki krwi w kulturze i sztuce, w którym czytelnicy znajdą także teksty opisujące tytułowe zagadnienie z punktu widzenia historii medycyny, jak również współczesnych badań z dziedziny hematologii.
Za życia pisarza ukazało się 58 odcinków Przemian w „Tygodniku Ilustrowanym”. Nad utworem długo ciążyła zideologizowana dyskusja, której mottem może być stwierdzenie Jana Lorentowicza: „Przemiany były niewątpliwie wstępem do nowych przemian w Prusie” (1912 r.). Próbowano zrobić z autora gorącego sympatyka socjalizmu. Dopiero po opublikowaniu przez Zygmunta Szweykowskiego w 1974 r. notatek do powieści dostrzeżono dramatyczną różnicę między szeroko zakrojonymi planami powieściopisarza a ich realizacją. Prus zamierzał stworzyć cykl obejmujący kilkadziesiąt lat trudnych doświadczeń życiowych i duchowego doskonalenia głównego bohatera, Józefa Trawińskiego, oraz dzieje co najmniej dwóch rodzin osnute na tle wypadków historycznych przełomu wieków. Zdążył napisać zaledwie ekspozycję, przedstawiając młodzieńczych bohaterów i zawiązanie konfliktu wokół sporu o majątek rodzinny oraz perypetii uczuciowych.
Powieść wyraźnie łączy się z wcześniejszą – utworem Dzieci, zarówno w warstwie tematycznej, jak i ideowej. Katastroficzny obraz młodzieży zaangażowanej w ruchy rewolucyjne 1905 r. miałby zostać w Przemianach (zaplanowanych jako cykl powieściowy) uzupełniony analizą przyczyn wybuchu społecznego i poszukiwaniem dróg odrodzenia. O ile Dzieci można uznać za opis destrukcyjnych działań młodych rewolucjonistów, o tyle w Przemianach Prus próbowałby dawać receptę i wskazywać wartości, które u progu nowego wieku mogą ocalić człowieka i społeczeństwo.
Tom zawiera ostatnią, niedokończoną i niemal zapomnianą powieść Bolesława Prusa oraz m.in. notatki twórcze do niej. Te ostatnie są labiryntem i kłębowiskiem pomysłów pisarza. Umożliwiają unikalną analizę metod pisarskich autora, począwszy od krystalizowania się problematyki, pomysłów fabularnych i charakterystyki postaci do mozolnego opracowania literackiego kształtu tekstu.
Jatymy"" to zbiór miniaturowych opowiadań, w których autorka zagląda pod podszewkę dobrze znanego nam świata. Mają w sobie coś z bajek, filozoficznych opowiastek, flash fiction, udramatyzowanych scenek, a nawet kabaretowych skeczy. Może są nowym gatunkiem?
W jaki sposób odróżnić czary od trucicielstwa? Czym jest magia? Czy czarownice są istotnie wspólniczkami szatana? Nad tymi zagadnieniami deliberowały najświatlejsze umysły epoki wczesnonowożytnej, pozostawiając po sobie wielkie i opasłe tomy przemyśleń. Odkładając na bok pytanie, czy wierzymy – my, tutaj, obecnie – w prawdziwość magii i istnienie czarownic, zastanówmy się, co o czarach i korzystaniu z nich myśleli zwykli ludzie żyjący w XV lub XVII stuleciu? Ci, którzy stanęli przed sądem posądzeni o ich praktykowanie, jak i ci, którzy ich o to oskarżali. Mówiąc inaczej, nie jest dla nas teraz ważne, czy wierzymy w istnienie czarownic. Ważne, że dawniej w nie wierzono.
Targany silnymi emocjami Wokulski, po chwilowym zniechęceniu do Izabeli, ostatecznie zostaje jej oficjalnym narzeczonym. Z Krakowa nadchodzi wiadomość od ciotki Hortensji, która wzywa Izabelę do siebie. Izabela wraz z ojcem i Wokulskim wyruszają pociągiem do Krakowa. Towarzyszy im także Kazimierz Starski, który postanawia wyjechać za granicę. W pociągu atmosfera jest napięta. Izabela, przekonana, że Wokulski nie zna angielskiego zaczyna z dawnym kochankiem rozmowę w tym języku… Pierwsze krytyczne wydanie Lalki ukazuje się w ramach Pism wszystkich Bolesława Prusa. Przygotowali je Józef Bachórz i Beata Utkowska. Edycja różni się od poprzednich, opartych przede wszystkim na opracowaniach Zygmunta Szweykowskiego, zasłużonego badacza twórczości autora Lalki, rozkochanego w tej powieści, czasem jednak nadmiernie dbałego o dostosowywanie jej języka do języka dydaktyki szkolnej. Tekst obecnego wydania Lalki został przygotowany na nowo. Jego podstawą jest drugie książkowe wydanie powieści z 1897 roku – ostatnie, w którym w jakiejś mierze uczestniczył Prus. Zmiany spowodowane ingerencją cenzury w zaborze rosyjskim oraz wszelkie inne skażenia tekstu naprawione zostały w oparciu o zachowany we fragmentach autograf, pierwodruk odcinkowy w warszawskim „Kurierze Codziennym” (1887-1889) oraz pierwsze wydanie książkowe (1890). W dodatkach krytycznych do każdego tomu Lalki edytorzy uzasadniają wszystkie wprowadzone poprawki, a w rejestrze odmian odnotowują różnice między przekazami, tak, aby umożliwić rekonstrukcję dziejów kształtowania się utworu. Dużo ostrożniej niż w dotychczasowych wydaniach przeprowadzona została modernizacja tekstu. Edytorom zależało na takim uwspółcześnianiu zapisu, który by nie zatarł indywidualizmu języka Prusa, respektował jego upodobania, a jednocześnie nie sugerował, że pisarz mówił dzisiejszą polszczyzną. Dlatego do obecnego wydania Lalki powróciło sporo pełnoprawnych i poprawnych w XIX wieku form, ale i dziś powszechnie zrozumiałych, takich jak „loika”, „tualeta”, „doktór”, „paznogieć”. Wydawcy dzisiejsi zadbali więc o to, aby w przypisach objaśnić realia i język XIX wieku. W komentarzach rzeczowych podają znaczenie dawnego słownictwa, wskazują źródła cytatów, rozszyfrowują aluzje literackie, gromadzą niezbędne informacje o wspomnianych w powieści osobach, miejscach, instytucjach, zdarzeniach. W stosunku do poprzednich edycji (w serii „Biblioteki Szkolnej” czy zwłaszcza w zasobnej w przypiski „Bibliotece Narodowej”) objaśnienia te są rozmiarami skromniejsze, ale w niektórych miejscach zostały merytorycznie poprawione i uzupełnione. Tom pierwszy Lalki posiada cenne dodatki. We wstępie historycznoliterackim Józef Bachórz wskazuje najważniejsze sensy powieści i wykorzystuje, rozwija, czasem koryguje swoje przemyślenia na temat Lalki z ostatnich 30 lat. Nota edytorska do tomów I-III zawiera charakterystykę wszystkich przekazów powieści za życia Prusa oraz wyjaśnienie podjętych przez wydawców decyzji edytorskich. Bibliografia natomiast obejmuje pełny stan badań nad Lalką po 1976 roku, w istotny sposób dopełniając i aktualizując tom 17 Bibliografii literatury polskiej Nowy Korbut.
Stanisławowi Wokulskiemu udało się wejść w świat warszawskiej arystokracji, a także pozyskać chłodną życzliwość Izabeli Łęckiej. Względy panny okazują się tylko chwilowe. Dobrą passę Wokulskiego przerywa pojawienie się dawnego adoratora Izabeli – Kazimierza Starskiego. Wokulski opuszcza Warszawę i jedzie do Paryża. Do powrotu do kraju skłania go dopiero list od prezesowej Zasławskiej, która prosi go o rychły przyjazd i pogodzenie się z Izabelą. Wokulski korzysta z zaproszenia prezesowej do Zasławka, w którym poznaje kolejne osoby ze świata arystokracji, a co najważniejsze ponownie zbliża się do Izabeli, która staje się mu coraz bardziej przychylna… Pierwsze krytyczne wydanie Lalki ukazuje się w ramach Pism wszystkich Bolesława Prusa. Przygotowali je Józef Bachórz i Beata Utkowska. Edycja różni się od poprzednich, opartych przede wszystkim na opracowaniach Zygmunta Szweykowskiego, zasłużonego badacza twórczości autora Lalki, rozkochanego w tej powieści, czasem jednak nadmiernie dbałego o dostosowywanie jej języka do języka dydaktyki szkolnej. Tekst obecnego wydania Lalki został przygotowany na nowo. Jego podstawą jest drugie książkowe wydanie powieści z 1897 roku – ostatnie, w którym w jakiejś mierze uczestniczył Prus. Zmiany spowodowane ingerencją cenzury w zaborze rosyjskim oraz wszelkie inne skażenia tekstu naprawione zostały w oparciu o zachowany we fragmentach autograf, pierwodruk odcinkowy w warszawskim „Kurierze Codziennym” (1887-1889) oraz pierwsze wydanie książkowe (1890). W dodatkach krytycznych do każdego tomu Lalki edytorzy uzasadniają wszystkie wprowadzone poprawki, a w rejestrze odmian odnotowują różnice między przekazami, tak, aby umożliwić rekonstrukcję dziejów kształtowania się utworu. Dużo ostrożniej niż w dotychczasowych wydaniach przeprowadzona została modernizacja tekstu. Edytorom zależało na takim uwspółcześnianiu zapisu, który by nie zatarł indywidualizmu języka Prusa, respektował jego upodobania, a jednocześnie nie sugerował, że pisarz mówił dzisiejszą polszczyzną. Dlatego do obecnego wydania Lalki powróciło sporo pełnoprawnych i poprawnych w XIX wieku form, ale i dziś powszechnie zrozumiałych, takich jak „loika”, „tualeta”, „doktór”, „paznogieć”. Wydawcy dzisiejsi zadbali więc o to, aby w przypisach objaśnić realia i język XIX wieku. W komentarzach rzeczowych podają znaczenie dawnego słownictwa, wskazują źródła cytatów, rozszyfrowują aluzje literackie, gromadzą niezbędne informacje o wspomnianych w powieści osobach, miejscach, instytucjach, zdarzeniach. W stosunku do poprzednich edycji (w serii „Biblioteki Szkolnej” czy zwłaszcza w zasobnej w przypiski „Bibliotece Narodowej”) objaśnienia te są rozmiarami skromniejsze, ale w niektórych miejscach zostały merytorycznie poprawione i uzupełnione. Tom pierwszy Lalki posiada cenne dodatki. We wstępie historycznoliterackim Józef Bachórz wskazuje najważniejsze sensy powieści i wykorzystuje, rozwija, czasem koryguje swoje przemyślenia na temat Lalki z ostatnich 30 lat. Nota edytorska do tomów I-III zawiera charakterystykę wszystkich przekazów powieści za życia Prusa oraz wyjaśnienie podjętych przez wydawców decyzji edytorskich. Bibliografia natomiast obejmuje pełny stan badań nad Lalką po 1976 roku, w istotny sposób dopełniając i aktualizując tom 17 Bibliografii literatury polskiej Nowy Korbut.
„W początkach roku 1878, kiedy świat polityczny zajmował się pokojem sanstefańskim, wyborem nowego papieża albo szansami europejskiej wojny, warszawscy kupcy tudzież inteligencja pewnej okolicy Krakowskiego Przedmieścia nie mniej gorąco interesowała się przyszłością galanteryjnego sklepu pod firmą J. Mincel i S. Wokulski”. Po ośmiu miesiącach Stanisław Wokulski wraca do Warszawy. Dysponując dziesięciokrotnie powiększonym majątkiem, jako właściciel świetnie prosperującego sklepu, rozpoczyna starania o nawiązanie bliższych relacji z warszawską arystokracją – w szczególności z rodziną Łęckich, z której pochodzi piękna panna Izabela… Pierwsze krytyczne wydanie Lalki ukazuje się w ramach Pism wszystkich Bolesława Prusa. Przygotowali je Józef Bachórz i Beata Utkowska. Edycja różni się od poprzednich, opartych przede wszystkim na opracowaniach Zygmunta Szweykowskiego, zasłużonego badacza twórczości autora Lalki, rozkochanego w tej powieści, czasem jednak nadmiernie dbałego o dostosowywanie jej języka do języka dydaktyki szkolnej. Tekst obecnego wydania Lalki został przygotowany na nowo. Jego podstawą jest drugie książkowe wydanie powieści z 1897 roku – ostatnie, w którym w jakiejś mierze uczestniczył Prus. Zmiany spowodowane ingerencją cenzury w zaborze rosyjskim oraz wszelkie inne skażenia tekstu naprawione zostały w oparciu o zachowany we fragmentach autograf, pierwodruk odcinkowy w warszawskim „Kurierze Codziennym” (1887-1889) oraz pierwsze wydanie książkowe (1890). W dodatkach krytycznych do każdego tomu Lalki edytorzy uzasadniają wszystkie wprowadzone poprawki, a w rejestrze odmian odnotowują różnice między przekazami, tak, aby umożliwić rekonstrukcję dziejów kształtowania się utworu. Dużo ostrożniej niż w dotychczasowych wydaniach przeprowadzona została modernizacja tekstu. Edytorom zależało na takim uwspółcześnianiu zapisu, który by nie zatarł indywidualizmu języka Prusa, respektował jego upodobania, a jednocześnie nie sugerował, że pisarz mówił dzisiejszą polszczyzną. Dlatego do obecnego wydania Lalki powróciło sporo pełnoprawnych i poprawnych w XIX wieku form, ale i dziś powszechnie zrozumiałych, takich jak „loika”, „tualeta”, „doktór”, „paznogieć”. Wydawcy dzisiejsi zadbali więc o to, aby w przypisach objaśnić realia i język XIX wieku. W komentarzach rzeczowych podają znaczenie dawnego słownictwa, wskazują źródła cytatów, rozszyfrowują aluzje literackie, gromadzą niezbędne informacje o wspomnianych w powieści osobach, miejscach, instytucjach, zdarzeniach. W stosunku do poprzednich edycji (w serii „Biblioteki Szkolnej” czy zwłaszcza w zasobnej w przypiski „Bibliotece Narodowej”) objaśnienia te są rozmiarami skromniejsze, ale w niektórych miejscach zostały merytorycznie poprawione i uzupełnione. Tom pierwszy Lalki posiada cenne dodatki. We wstępie historycznoliterackim Józef Bachórz wskazuje najważniejsze sensy powieści i wykorzystuje, rozwija, czasem koryguje swoje przemyślenia na temat Lalki z ostatnich 30 lat. Nota edytorska do tomów I-III zawiera charakterystykę wszystkich przekazów powieści za życia Prusa oraz wyjaśnienie podjętych przez wydawców decyzji edytorskich. Bibliografia natomiast obejmuje pełny stan badań nad Lalką po 1976 roku, w istotny sposób dopełniając i aktualizując tom 17 Bibliografii literatury polskiej Nowy Korbut.
Dziesiąty tom serii: Biblioteka Katedry Biografistyki Pedagogicznej.
Autorzy tekstów zebranych w tomie przedstawiają biografie tych, którym z różnych przyczyn nie dane było przyjąć tego, co obce. Dlatego w ich życie wpisana jest samotność, doświadczana zarówno w sensie emocjonalnym, jak i społecznym. Samotność bohaterów przedstawianych opracowań pogłębia bycie obcym, które nie pozwala na nawiązanie więzi emocjonalnej z jedną lub wieloma osobami lub je osłabia, a przez to osłabia poczucie własnej wartości, uniemożliwia odkrycie sensu życia i bycie potrzebnym i kochanym.
W pierwszej części tomu autorzy ukazują jak bycie obcym/innym, a przez to wywołującym poczucie samotności czy wręcz osamotnienia wpływa na proces konstruowania własnej biografii.
W drugiej części przedstawiono biografie osób nie tylko odczuwających samotność czy osamotnienie, ale przez stosunki społeczne skazanych na samotność kulturową, dotykającą tych, którzy nie należą do uprzywilejowanych grup, są marginalizowani społecznie, odrzuceni.
W trzeciej części tomu zaprezentowano zmagania bliskich osoby wykluczanej, na różnych etapach jej życia, mające a celu próbę włączenia jej do społeczeństwa.
Ta częściowo teoretyczna, częściowo badawcza praca stanowi próbę opisania fenomenu kultury kibiców, subkultury przeniesionej ze stadionu do klasy szkolnej, która zawładnęła umysłami wielu młodocianych. Autor zainspirowany wielością sposobów opisu tej fascynacji, łączy kilka dyskursów obecnych w pedagogice, szczególnie tych charakterystycznych dla środowiska gdańskich pedagogów z myślą C.G. Junga. Autor łączy pedagogikę z socjologią sportu oraz psychoanalizą Carla Gustava Junga i osadza je w realnym kontekście świecie szkoły, do której przenikają uczniowskie fascynacje futbolem i a nawet przede wszystkim kibicowaniem. Przygląda się, w jaki sposób młodzi ludzie, uczniowie gdyńskich szkół zawodowych, kreują tę kulturę w szkole. Kultura szkoły i kultura kibiców stanowią dla niego rywalizujące ze sobą domeny symboliczne, prowadzące ukrytą wojnę na fantazmaty, dlatego też odwołuje się do niedocenianej dotychczas przez pedagogikę perspektywy spojrzenia na kulturę kibiców krytyki fantazmatycznej. Autor w badaniach wykorzystuje artykuły z polskiej prasy kibicowskiej oraz przeprowadzone przez siebie wywiady z młodymi uczniami, dzięki czemu jego rozważania wychodzą poza akademickie dywagacje.
Biografie od niepamiętnych czasów towarzyszyły człowiekowi. Na podstawie zmitologizowanych żywotów bohaterów, bóstw i herosów formowały się całe kultury w ich najróżniejszych wymiarach. Biografie biblijnych praojców, wybitnych wodzów, władców, rycerzy czy żywoty świętych miały olbrzymi wpływ na dzieje całych narodów i mniejszych społeczności. Spełniały rolę wychowawczą, przekazywały wiedzę o otaczającym świecie, pociągały przykładami, mobilizowały do rozwoju i pobudzały do działania, ale także bawiły i wzruszały. Kultury tradycyjne wykorzystywały biografie w edukacji i wychowaniu kolejnych pokoleń. Czy obecnie pedagog może podołać zadaniu skutecznego wspierania wychowania i edukacji współczesnego człowieka bez szukania wzorców osobowych? Autorzy opracowań zebranych w tym tomie przekonują, że nie jest to możliwe.
Seria B: Powieści, edycji krytycznej Pism wszystkich Bolesława Prusa.
Główny bohater, Kazio Świrski jest inteligentny, szlachetny i odważny. Cieszy się miłością zamożnego stryja i wielkim uznaniem kolegów, widzących w nim swego przywódcę. Wychowany w duchu patriotyzmu zakłada związek Rycerzy Wolności mających walczyć o niepodległość ojczyzny. Okazuje się jednak, że przejście od słów do czynów wymaga od młodego rewolucjonisty znacznie większej niż przypuszczał wytrzymałości psychicznej. Zwłaszcza, gdy sytuację komplikuje pierwsza miłość…
„Dzieci” ostatnia ukończona powieść pisarza ukazuje się w nowej odsłonie – porządkującej kwestie związane z bogatą historią tekstu (opracowanie: Agata Grabowska-Kuniczuk). Za życia Bolesława Prusa ukazały się trzy wersje powieści jako druku gazetowego w odcinkach, które niemal równolegle ukazywały się na terenie dwóch zaborów: rosyjskiego i austriackiego („Epoka” 3 VI-17 X 1907, druk zakordonowy w Galicji: „Kurier Lwowski” od 30 XI-28 XII 1907 i „Tygodnik Ilustrowany” 4 I-26 XII 1908), a także druk książkowy (ostatni za życia autora) w Wydawnictwie Gebethnera i Wolffa z 1909 r. Druk książkowy nosi znamiona największych ingerencji cenzury represyjnej po 1905 r., pod presją której wydawcy naciskali na autora, aby wycofał fragmenty zawierające wyraziste opinie polityczne.
„Dzieci” Bolesława Prusa powszechnie uważane są za powieść o charakterze politycznym. Utwór dotyczy wydarzeń rewolucji 1905 roku na ziemiach Królestwa Polskiego pod zaborem rosyjskim, jest to jednak przede wszystkim powieść psychologiczna o pokoleniu młodych ludzi walczących o wolność i młodzieńcze ideały.
Emancypantki, najobszerniejsza powieść Bolesława Prusa, publikowana była (z przerwami) w odcinkach na łamach Kuriera Codziennego od 31 grudnia 1890 do 11 października 1893 roku. W grudniu tegoż roku wydano ją książkowo. W tomie 1. utworu [...] przedstawił Prus historię Karoliny Latter, czterdziestokilkuletniej właścicielki renomowanej pensji dla dziewcząt w Warszawie, kobiety zmagającej się zarówno z problemami menopauzy, jak i z coraz poważniejszymi kłopotami finansowymi w prowadzeniu placówki. [...] Świadkiem zbliżającego się upadku pensji uczynił Prus osiemnastoletnią Madzię Brzeską, byłą pensjonarkę, pełniącą funkcję damy klasowej, młodą, nadwrażliwą dziewczynę, uznawaną za istotę rozbrajająco naiwną, która pod wpływem kłopotów swojej przełożonej zaczęła zastanawiać się nad życiem i jego prawami, doznając świtania myśli.[...] Cała powieściowa biografia tej postaci wykreowanej przez Prusa na ideał kobiecości, na istotę o prostym, acz wielkim sercu stała się dla Prusa jednym z fundamentów do sformułowania najważniejszych uogólnień natury egzystencjalnej i etycznej. W tomie 2 powieści zmienia się czasoprzestrzeń fabuły; rozpoczyna się kolejne ważne stadium dojrzewania głównej bohaterki. Prus osiągnął wyżyny artyzmu w obrazach z życia prowincjonalnego miasteczka, objawił się w nich jako wytrawny humorysta, potrafił połączyć zmysł satyryczny z refleksją egzystencjalną i z głębią analizy psychologicznej, godził spojrzenie pełne uśmiechu z podejściem odkrywającym tragizm ludzkich losów (ze Wstępu prof. Tomasza Sobieraja).
Tom prozy Kazimierza Kummera „Opowiadania i słuchowiska. Klatka” zawiera wznowienie powieści oraz 11 opowiadań z 1972 r. (drukowanych pod tytułem „Namiętności”). Skupia ponadto teksty z prasy lokalnej i krajowej z lat 50. i 60., słuchowiska, jakie miały premierę na antenie Redakcji Literackiej Polskiego Radia Bydgoszcz oraz utwory niepublikowane z archiwum domowego pisarza, udostępnione przez p. Jolantę Kummer. Czytelnicy otrzymają kilkadziesiąt nieznanych szerszej publiczności opowiadań w nowym opracowaniu edytorskim. Do nich dodamy szkic biograficzno-krytyczny o autorze, bibliografię utworów i opracowań o Kummerze oraz notę edytorską.
Najważniejszy utwór Kummera, powieść „Klatka”, osnuty jest na kanwie wydarzeń historycznych: bydgoskiej krwawej niedzieli oraz losów Kazimierza Zabłockiego, szanowanego obywatela Chojnic. Główny bohater, żołnierz rezerwy, w obliczu klęski militarnej i odwrotu polskich wojsk desperacko stara się przeciwstawić rozgardiaszowi. Zostaje uwięziony i wykorzystany przez Niemców w celach propagandowych: obwożą go po Pomorzu w klatce jako polską bestię, mordercę volksdeutschów. Powieść Kummera nie jest jednak pamiętnikiem ani zbeletryzowanym reportażem historycznym. Autor, zdaniem Misiornego, wykorzystał jedynie zdarzeniową fakturę faktów, bo interesował go los człowieka sprowadzonego do schematu moralitetu. Andrzej Kijowski w recenzji wydawniczej Klatki porównywał utwór Kummera do Louis-Ferdinanda Céline’a Podróży do kresu nocy; Tomasz Burek wskazywał na fascynację Hemingwayem (wybrane motywy Komu bije dzwon).
Do książki dołączona jest płyta CD zawierająca 11 archiwalnych audycji radiowych na podstawie tekstów Kummera.
Książka inauguruje serię „Odnalezione” poświęconą polskim pisarzom i poetom współczesnym, zapomnianym lub mniej znanym, a wartościowym artystycznie i poznawczo.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
