Literatura beletrystyczna - beletrystyka psychologiczna, religijna i filozoficzna, powieści, opowiadania, science fiction, romans, thrillery, fantazja po te wszysztkie bestsellery zapraszamy do naszej księgarni internetowej Dobreksiazki.pl
Mamy naprawdę szeroki wybów i atrakcyjne ceny. Jest w czym wybierać. Zapraszamy.
[...] wykonano tu niezwykle solidną, różnorodną imponującą wręcz kwerendę archiwalną. Czytelnik uzyskuje w rezultacie pokaźne kompendium wiedzy odnośnie do tytułowego towarzystwa, badane problemy są często przedstawiane szczegółowo, a Autor dąży do uzyskania możliwie obiektywnego obrazu omawianej historii. [] dr T. Czarnota udanie rozbudował uczelniane imaginarium. Ofiarował swemu konceptowi kawałek serca. Czytelnik, dzięki temu, poczuje się komfortowo; poczuje się merytorycznie i literacko zaopiekowany. Z recenzji dr. hab. Marcina Kruszyńskiego, prof. UwS
Kiedy ich serca wreszcie zagrają tę samą melodię, los nie będzie miał już nic do powiedzenia Emily Jenkins wychowywała się wśród dźwięków muzyki. Czarowała głosem, a grać na fortepianie nauczyła się szybciej niż tabliczki mnożenia. Jednak to jej najlepszy przyjaciel - Adam Williams - dostał wyjątkową szansę, a zwykła i pełna nieporozumień kłótnia przekreśliła ich bliską znajomość. Teraz Adam jest idolem milionów i ulubieńcem amerykańskiej prasy. Koncertuje po świecie, bawi się na najbardziej prestiżowych imprezach, a każda jego płyta sprzedaje się z zawrotną prędkością. Emily natomiast codziennie marzy tylko o jednym - by wrócić do najgorszego dnia w życiu i zmienić to, co zostało zepsute. Gdy los w końcu łączy ich ścieżki, zmienia się wszystko. A wystarczyły jedna impreza, jeden incydent i jedno spojrzenie.
Przed/Mieście nowy zbiór wierszy Mariusza Sambora to poetycki quasi-esej, rozpięty między absurdem a elegią, codziennością a metafizyką. Te wiersze nie opowiadają historii one je rozszczelniają, rozmywają i wywracają do góry nogami. Czytelnik zostaje rzucony w środek zdarzeń i myślowego monologu pełnego nagłych zwrotów. Punktem wyjścia często staje się banalność zakończenie prowadzi jednak w rejony egzystencjalnego niepokoju i zadumy. Sambor operuje formą swobodnie krótkie, często pojedyncze wersy wytracają rytm, by za chwilę go przywrócić. Poezja staje się przestrzenią performansu ktoś mówi, ktoś słucha, ktoś odpowiada, ale tożsamości są płynne. Autor nie unika brutalności języka ani paradoksów, które ranią równie mocno jak metaforyczna puenta. To poezja na granicy cynizmu i czułości. Na tle współczesnych poetów autor wyróżnia się odwagą niewyjaśniania. Tu wiersze nie są rebusami do rozwiązania ani łatwymi narracjami emocjonalnymi. To teksty, które wymagają obecności ale i odwagi czytelnika, by przyjąć ich rozchwianie, ich niedopowiedziane puenty. Ten zbiór to nie ładna książka z poezją. To książka, która burzy komfort i dlatego jest potrzebna. To poezja bez łatwych metafor i fałszywej czułości. Dla tych, którzy nie chcą się pocieszać, lecz zrozumieć, że rzeczywistość może być nie do zrozumienia. W najnowszej książce autor zabiera czytelnika w świat absurdalnych rozmów, pękniętych wspomnień i codziennych katastrof. Rzeczywistość wydaje się znajoma, ale wyślizguje się z ram pies waży 124,5 kg, Kanada przeprasza za zbrodnie, królowa recenzuje wiersze. Język jest ostry, ironiczny, a przy tym zaskakująco czuły. Każdy wiersz to mikrodramat, w którym autor gra wszystkie role: świadka, aktora i reżysera. To książka o pamięci, która nie leczy; o relacjach, które się rozsypują; o słowach, które nie ratują ale też nie kłamią. To książka dla czytelnika, który nie boi się nie wiedzieć. Dla tych, którzy cenią poezję żywą, wielogłosową i nieoczywistą. Sambor operuje formą swobodnie: krótkie, często pojedyncze wersy wytracają rytm, by za chwilę go przywrócić.
Książka Macieja Janowskiego "Karpaty. Opowieść o pewnych górach" obejmuje cały łańcuch Karpat - od Bratysławy po Żelazne Wrota, od Bieszczadów po Góry Bihorskie - i opisuje dzieje tego regionu od prehistorii po współczesność. Dla autora Karpaty to przestrzeń, w której człowiek i krajobraz tworzą wspólnotę losu, a historia toczy się w rytmie dolin i przełęczy.Janowski przedstawia Karpaty jako obszar wielonarodowy, gdzie przez stulecia współistniały różne grupy etniczne i wyznaniowe - Polacy, Rusini, Słowacy, Węgrzy, Rumuni, Czesi, Żydzi, Niemcy. W tym pejzażu, rozpiętym między kulturami i imperiami, "górskość" staje się kategorią kulturową - sposobem życia i myślenia kształtowanym przez przyrodę, wierzenia i sztukę.Autor przygląda się również okresowi powojennych przemian: wysiedleniom, industrializacji, zmianom krajobrazu i pamięci. W tej części widać ścieranie się dziedzictwa imperiów z rzeczywistością państw socjalistycznych, a następnie z procesem transformacji po 1989 roku.Bez egzaltacji, ale z literacką uważnością i historyczną erudycją autor kreśli panoramę Karpat, które nie mają jednego centrum.Dwudziesty trzeci tom serii Biblioteka Europy Środka.
Kolejny tomik Łukasza Kamińskiego po wcześniejszych zatytułowanych 1, 2, 3, 4 i 5. 6 jest poświęcony morzu, ściślej - Bałtykowi, nad którym autor mieszkał przez trzy lata, jak sam podkreśla niedaleko wejścia nr 6 na sopocką plażę. Z tytułem wiąże się też konstrukcja tych wierszy każdy składa się z sześciu wersów, a każdy wers z sześciu słów i całego tomu wierszy jest 66.
Unikatowa seria portretów prywatnych bibliotek autorstwa Mirosławy ŁomnickiejPo znakomitym przyjęciu pierwszej części Domowych bibliotek, zarówno ze strony czytelników, jak i krytyków, postanowiliśmy przygotować kontynuację. Okazało się, że temat prywatnych księgozbiorów i ich właścicieli poruszył wrażliwą strunę czytelnicy chcieli zajrzeć do kolejnych domów, poznać nowe historie, zobaczyć, jak książki kształtują ludzkie losy. Zapraszamy zatem ponownie do tej niezwykłej podróży po światach zamkniętych między okładkami pełnych pasji, refleksji i piękna codziennego obcowania z literaturą.Nie ma dwóch takich samych domowych bibliotek, bo nie ma dwóch takich samych dróg życia. Książki, które gromadzimy, wybieramy i zachowujemy, są jak odciski palców zdradzają nasze pasje i przemiany. Każda biblioteka odsłania inną osobowość, inne wrażliwości.Każdy z bohaterów tej publikacji opowiada o swoich książkowych zbiorach jak o ludziach, z którymi łączy go wieloletnia przyjaźń. Wszyscy oni potwierdzają jedną prawdę: kto ma bibliotekę, ten nigdy nie jest sam. Każda książka, nawet ta przypadkowa, zostawia w człowieku ślad czasem drobny, czasem decydujący o jego drodze. Książki nie tylko odbijają życie swoich właścicieli, ale też je współtworzą. Uczą myśleć, czynić dobro, zachwycać się światem.W tych prywatnych bibliotekach zapisane są biografie ludzi, którzy nie przestali pytać, szukać i czytać. A może właśnie dzięki temu wciąż potrafią się dziwić światu, słowu i samym sobie.W czasach, gdy tempo życia nie sprzyja skupieniu, a słowo drukowane coraz częściej przegrywa z obrazem, Domowe biblioteki przypominają, że czytanie to nie tylko nawyk, ale też forma wolności.
Ostatecznie pozostała jedynie nadzieja. Na szczęście jej ledwie dostrzegalna iskra szybko przemieniła się w delikatny płomyk podsycany wybudzeniem księżniczki Vaali z wiecznego snu zesłanego przez jednego z veneńskich generałów.Choć Czerń przywiodła na grzbietach fal zniszczenie oraz śmierć, wielu Ethrunów przetrwało. Gdy jednak opuścili ciemność i ciepłe promienie słońca na powrót ogrzały posiniałe z zimna ciała, słowami nie byli w stanie wyrazić smutku ani żalu, z jakim przyszło im się zmierzyć. Na przekór nadziei - zewsząd otoczeni przez zgliszcza - padli na kolana, prosząc Stwórców o rychłą i łagodną śmierć. Ta jednak nie nadeszła. Na swe miejsce odpoczynku wybrała Kasarak upadłe archeońskie miasto ukryte pośród Gór Mglistych pod czarną chmurą potępionych bytów.
Po ucieczce pierwszych ludzi z Terenów Centralnych i opanowaniu tych ziem przez olbrzymów, gigantów i niszczycieli, Archeon pozostawał przesiąknięty strachem, śmiercią oraz pierwotnym złem powołanym do życia przez Stwórców. Ku swej uciesze sprowadzali oni na świat kolejne monstra pustoszące lądy i oceany, a ich jedynym celem była chęć niszczenia tego, co już istniało. Pożoga i zagłada trwały setki lat, ale również i ta era, jak każda, miała swój początek oraz koniec, zapisując się w legendach.Krew wsiąkła głęboko w ziemię, która na powrót przyjęła brunatną barwę, a rozkładające się ciała dały początek nowemu życiu. Strach uleciał i rozproszył się w powietrzu niczym dym z przygaszonej pochodni. W tym wszystkim jedynie Śmierć pozostała niezmienna. Cierpliwie czekała na odważnych, którzy postanowili wrócić i ponownie określić się mianem Archeonów pierwotnej nacji zamieszkującej niegdyś Tereny Centralne.
Strużyny to zapis tego, co odpada z człowieka, gdy życie przejeżdża po nim jak traktor. To strzępki dzieciństwa, które miało wyglądać inaczej; obierki teraźniejszości, w której piekiełko to nie zawsze "inni"; ślady świata kruszącego się tak szybko jak my. Budzyński nie próbuje niczego wygładzić - raczej pokazuje, jak te odłupane kawałki człowieka butwieją, pękają, ale wciąż próbują wykrztusić coś spod warstwy gruzu. W tych wierszach nie ma fałszywych wzruszeń, jest tylko surowa materia: pamięć, gniew i to, z czym nie da się wygrać. Wszystko podane z taką szczerością, że nie sposób się wywinąć z tego poetyckiego gradobicia. Nasłuchujmy, jak biją te wersy.
Po upadku Hellekina Królestwem Archeonu, do niedawna uznawanym przez wielu za centrum świata, zaczęli władać padlinożercy. Jedynie czasem płoszyła ich Śmierć, gdy przechadzała się zarastającymi drogami i zaglądała do opuszczonych chat w poszukiwaniu bytów, które postanowiły rzucić jej wyzwanie skryć się przed zagładą, jaką horda sprowadziła na te ziemie.Archeończycy, którzy przeżyli czarną falę, wierzyli, że po śmierci przywódcy Venenów jego słudzy wrócą do tuneli i tam dokonają żywota. Tymczasem mroczne legiony jedynie się przegrupowały generałowie odzyskali wolną wolę, co doprowadziło do licznych konfliktów. Rozpoczęły się walki o strefy wpływów, a głównym obiektem sporu stała się przerzedzona wojną ludność Archeonu.Na początku każdy pragnął jedynie przeżyć, lecz ci, którym to się udało, szybko pojęli, że to śmierć jest łaską, a nie życie.
I wojna indochińska, czyli rozpaczliwa próba utrzymania kolonialnego francuskiego stanu posiadania na Dalekim Wschodzie, przeszła do popularnej historii XX wieku głównie za sprawą słynnej ostatniej bitwy pod Dien Bien Phu, która zakończyła się klęską Francji (maj 1954). Ja jednak postanowiłem czytelnikom Infortu przedstawić zagadnienie fascynujących jednostek floty śródlądowej Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego na Dalekim Wschodzie (fr. CEFEO) dinassaut. Nazwa ta to skrót od francuskiego Division Navale dAssaut, czyli w wolnym tłumaczeniu Wodny Zespół Uderzeniowy. Stworzone w celu ochrony strategicznych dróg wodnych w Indochinach, dinassaut szybko przekształciły się w uderzeniowe jednostki szybkiego reagowania, używane intensywnie szczególnie na północy kraju (delta Rzeki Czerwonej) i na południu (delta Mekongu). Dinassaut stanowiły prawdziwy zlepek zarówno pod względem jednostek pływających, jak i samych oddziałów oddelegowanych do służby w popularnej Flocie Brunatnej Wody, jak szybko nazwano śródlądową marynarkę wojenną Francji w Indochinach. Za pomocą improwizacji i zdobywanego w ogniu walki doświadczenia, dinassaut szybko wypracowały taktykę zabójczą dla partyzantów Viet Minh, nie mogących znaleźć odpowiedzi na piorunujące uderzenia mobilnych oddziałów nawodno-desantowycch. Mam nadzieję, że książka zainteresuje czytelnika właśnie podjęciem niszowego tematu tej swoistej błotnej wojny kolonialnej. Spuścizną dinassaut stały się natomiast, znane z popkultury i wielu tomów opisujących ich szlak bojowy, rzeczne formacje armii USA i korpusu Marines, a także flota wojenna Republiki Wietnamu i jej własne jednostki piechoty morskiej. O autorze:Daniel Kowalczuk (ur. w 1976 w Gdyni), od 2005 zamieszkały na stałe w Szkocji. Zajmuje się nieznanymi konfliktami zbrojnymi, ze szczególnym uwzględnieniem XX wieku. Do tej pory ukazało się kilkadziesiąt jego artykułów, zarówno w Polsce, jak i w Wielkiej Brytanii. Na stałe współpracuje z Infortem i Guideline Publications, pisząc zarówno w języku polskim, jak i angielskim. Dinassaut to jego piąta książka, a drugi tytuł napisany dla Infort Editions. Przed nią opublikowano (w kolejności chronologicznej): Operations Leopard and Red Bean, Kolwezi 1978: French and Belgian Intervention in Zaire (Helion&Company 2018/Wielka Brytania); Katanga 1960-1963 (Bellona 2024); Secesja Biafry. Wojna domowa w Nigerii 1967-1970 (Infort Editions 2024); Ki-43 Hayabusa/Oscar (Guideline Publications 2025/Wielka Brytania).
O książce:Pięciolecie wielkich przesileń wojennych i politycznych po Połtawie zajmuje odrębne miejsce również w dziejach Polski. Wraz z całą wschodnią Europą przeżywa ona najgłębsze przeobrażenie sytuacji międzynarodowej. Jak nigdy w ciągu XVIII w., zagrożona pochłonięciem przez wzbierający zalew rosyjski, stwarza dostosowaną do zmienionych warunków nową orjentację polityczną. Powstaje pierwszy sojusz polsko-turecki przeciw Moskwie. Pierwsza w dziejach naszych emigracja polityczna przygotowuje na obczyźnie oswobodzenie kraju i uświadamia obcym konieczności utrzymania niezawisłej Polski jako ochrony przed ekspansją caratu. Poraz pierwszy zarysowuje się z całą wyrazistością wzajemny związek i oddziaływanie pomiędzy dwoma naczelnemi zagadnieniami stulecia, sprawą polską a sprawą wschodnią. Jak gdyby zaś dla zadokumentowania przełomowości tego okresu skrzyżowania się dwóch epok, Turcja, równolegle z nową misją ratowania niezawisłości Polski, ostatnim odruchem zamierających dążności zaborczych gotować będzie podbój Ukrainy i Kamieńca.Powszechnodziejowa treść spraw polskich tego okresu wymagała przedstawienia ich w ścisłym związku z całością przeobrażeń europejskich. Ponieważ zagadnieniem dominującem po Połtawie był raptowny wzrost ekspansji rosyjskiej i grożące stąd dla Europy następstwa, przeto starałem się w pierwszym rzędzie odtworzyć proces stopniowego przenikania świadomości tego niebezpieczeństwa oraz nastroje i plany przeciwrosyjskie. O autorze:Józef Feldman (18991946) polski historyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmował się głównie dziejami stosunków polsko-niemieckich, dyplomatyki międzynarodowej oraz historią Polski i Francji w XVIII wieku. Autor takich prac jak Polska w dobie wielkiej wojny północnej 17041709 (1925), Polska a sprawa wschodnia 17091714 (1926), Sprawa polska w roku 1848 (1933), Stanisław Leszczyński (1934), Bismarck a Polska (1938).
Historia, jako dyscyplina badawcza, jest ogromnym obszarem. Rozpoczyna się od okresu, kiedy człowiek zszedł z drzewa i nauczył się chodzić na dwóch nogach. Obejmuje czasy aż do chwili dzisiejszej. Stąd konieczne są ograniczenia.Parę uwag ogólnych o dyscyplinie, która jest przedmiotem tego studium. Historia ustroju nie jest jak już podkreślono historią zdecydowanie odrębną, którą należy oddzielić od historii gospodarczej, społecznej, politycznej czy historii kultury. Wynika to z historii źródeł. Średniowiecze, a od niego to studium rozpoczynamy, opiera się na kronikarzach, którzy pisali nie o państwie jako całości, ale najbardziej o panującym, jego dworze i otoczeniu. Nie zdawali sobie sprawy z tego, iż przeceniają rolę jednostki w dziejach. Z tego nie można im czynić zarzutu.Bo jest tu też istotny wyjątek. Nie da się całkiem uniknąć tła politycznego: historii samego państwa, jego granic, jego klęsk i sukcesów. Dopiero po omówieniu tego tła dziejowego oby jednak nie nazbyt szczegółowego przejść należy do historii ustroju O autorze: Prof. dr hab. Stanisław Grodziski (19292020), polski historyk ustroju i prawa, prorektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, dziekan Wydziału Prawa i Administracji krakowskiej Alma Mater, wiceprezes Polskiej Akademii Umiejętności, doktor honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego, kierownik Katedry Powszechnej historii Państwa i Prawa, kierownik Katedry Historii Państwa i Prawa Polskiego, kierownik Katedry Wydawnictw Źródłowych UJ, autor kilkuset prac naukowych i popularnonaukowych z zakresu historii ustroju, prawa, Galicji, Sejmu staropolskiego, członek wielu towarzystw naukowych polskich i zagranicznych.
Leksykon zawiera niemal 200 haseł związanych z szeroko rozumianą dyplomacją, od klasycznych pojęć (jak "ambasador", "nota dyplomatyczna", "azyl"), po współczesne zjawiska (np. "branding narodowy", "dyplomacja sportowa"). Zgodnie z założeniami autorów jest to opracowanie nowoczesne, odwołujące się do zmian, jakie zachodzą w dyplomacji i w jej współczesnym otoczeniu. (). Nowe hasła związane są m.in. z nowoczesnymi formami komunikowania, np. "dyplomacja cyfrowa", "komunikowanie w dyplomacji", "międzynarodowe public relations" i "nowoczesne technologie w dyplomacji". Uwagę zwracają także takie hasła jak "procedura milczącej zgody" czy "reparacje wojenne", opisujące zjawiska, które stały się ważnymi elementami działań dyplomatycznych.dr hab. Hanna Suchocka, prof. UAMTo wartościowa publikacja, która z powodzeniem może być wykorzystana w dydaktyce akademickiej. Pozwala poszerzyć wiedzę na temat współczesnej praktyki dyplomatycznej, norm prawnych oraz instytucjonalnych mechanizmów funkcjonowania służby zagranicznej. Leksykon zasługuje na uznanie za pomysł, koncepcję i wykonanie.dr hab. Marta Witkowska, prof. UW
Handel jest praktycznym sprawdzianem gotowości cyfrowej, ponieważ obejmuje pełen przebieg procesu: od zapotrzebowania i realizacji zamówienia, przez jednoznaczną identyfikację stron i produktów, wymianę dokumentów i danych logistycznych, odprawę i płatność, aż po rozliczenia. Ten łańcuch działa tylko wtedy, gdy po obu stronach są zgodne identyfikatory, definicje i formaty; w przeciwnym razie rosną cyfrowe koszty transakcyjne, a granice stają się granicami standardów. Nowoczesna linia produkcyjna nie wystarczy, jeśli faktura nie przechodzi walidacji w systemie partnera, zgłoszenie nie jest poprawnie odczytywane, a etykieta nie zawiera uzgodnionego kodu produktu.fragment WstępuPraca Katarzyny Śledziewskiej stanowi bardzo szczegółową interdyscyplinarną analizę problematyki e-commerce i - szerzej - cyfryzacji gospodarki w ogóle, łączącą aspekty ekonomiczne, ekonometryczne, socjologiczne oraz z zakresu zarządzania i stosunków międzynarodowych. Monografia może stać się interesującą lekturą zarówno dla ekonomistów i specjalistów od zarządzania, jak i dla informatyków, socjologów oraz osób po prostu zainteresowanych cyfryzacją.prof. dr hab. Elżbieta CzarnyKatarzyna Śledziewska - dr hab., prof. UW, kierowniczka Katedry Ekonomii Cyfrowej na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego oraz dyrektorka zarządzająca DELab UW. Realizowała liczne krajowe i międzynarodowe projekty badawcze dotyczące gospodarki cyfrowej i transformacji technologicznej. Jej badania koncentrują się na cyfryzacji przedsiębiorstw i instytucji publicznych oraz na wpływie sztucznej inteligencji na rynek pracy i edukację, ze szczególnym uwzględnieniem kompetencji cyfrowych. Jest autorką i współautorką wielu publikacji naukowych, w tym książek Gospodarka cyfrowa. Jak nowe technologie zmieniają świat (WUW, 2020) oraz The Economics of Digital Transformation (Routledge, 2021), a także licznych raportów i ekspertyz przygotowywanych dla sektora publicznego i biznesu. Ma bogate doświadczenie we wspieraniu organizacji w adaptacji do nowych technologii i wdrażaniu innowacji cyfrowych, m.in. w ramach European Digital Innovation Hub.
Na oficjalnym zdjęciu zrobionym 22 maja 1992 r. na Kremlu prezydenci Polski i Rosji wymieniają się podpisanymi właśnie umowami. Na mocy jednej z nich szesnaście miesięcy później ostatnie oddziały armii radzieckiej wyjadą za Bug. Uśmiechy Wałęsy i Jelcyna nie zdradzają, jak bardzo nerwowy był to dzień. Polski przywódca w brawurowych negocjacjach doprowadził w ostatniej chwili do zmiany kontrowersyjnych zapisów. Widząc ustępliwość Jelcyna, rosyjski minister obrony Paweł Graczow podobno próbował sabotować podpisanie jednego z protokołów, twierdząc, że gdzieś zawieruszyła się jego nowa wersja. Korekty dokumentu miał dokonać odręcznie minister Krzysztof Skubiszewski, a Lech Wałęsa zszedł z małżonką na uroczysty obiad dopiero po otrzymaniu sygnału od szefa polskiej dyplomacji, że dokument został podpisany. Uczestnicy tych wydarzeń wspominają, że rosyjscy generałowie mieli łzy w oczach.Podpisane w 1992 r. w Moskwie umowy były jednym z największych sukcesów dyplomacji III RP w polityce wschodniej. Osiągnięto go dzięki poświęceniu i zaangażowaniu wielu osób, które na oficjalnych fotografiach stoją zazwyczaj w dalszych rzędach, choć to właśnie ich codzienna praca umożliwia historyczne przełomy. Jednym z takich ludzi był Jerzy Sułek. W swoim życiu zawodowym z powodzeniem podążał na przemian trzema ścieżkami - dyplomatyczną, naukową i urzędniczą. Zasłynął jako negocjator. W tej roli, reprezentując Rząd III RP, przewodził w sumie 34 rundom rozmów. Negocjował fundamentalne kwestie zarówno z zachodnimi, jak i wschodnimi sąsiadami Polski. Rozmowa z nim daje wgląd nie tylko w budowanie relacji z poradziecką Rosją, ale i w specyfikę rozmów zakulisowych oraz w funkcjonowanie polskiej dyplomacji po 1989 r. To fascynująca lektura dla wszystkich intersujących się najnowszą historią Polski!Jerzy Sułek - dyplomata, naukowiec i działacz polityczno-społeczny. Absolwent Szkoły Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie. Doktor nauk humanistycznych, doktor habilitowany nauk politycznych, profesor nadzwyczajny i uczelniany szkół wyższych w Warszawie i Łodzi. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na współczesnych stosunkach międzynarodowych, zwłaszcza na relacjach Polski i Niemiec. Stypendysta Fundacji im. Alexandra von Humboldtaw Kolonii i Bonn (RFN). Aktywny w polskim i międzynarodowym środowisku ofiar nazizmu. Po przełomie demokratycznym w 1989 r. czołowy negocjator dyplomatyczny III RP, główniew stosunkach z Niemcami i ZSRR. Od 2006 r. na emeryturze.Alicja Curanović - profesorka nauk społecznych w dyscyplinie stosunki międzynarodowe na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Ostatni żołnierze Armii Radzieckiej opuścili terytorium Polski niedługo po jej dwunastych urodzinach. Później na Uniwersytecie Warszawskim obroniła pracę magisterską o idei solidarności słowiańskiej w polityce zagranicznej Rosji. Od tamtej pory próbuje zrozumieć, jak Rosjanie myślą o stosunkach międzynarodowych. Jej ostatnia książka była poświęcona wątkom mesjanistycznym w rosyjskiej polityce zagranicznej (2020). Obecnie dzięki grantowi NCN analizuje kategorię (nie)sprawiedliwości w dyskursie rosyjskim. Od 2022 r. zbiera w formie wywiadów świadectwa osób, które po 1989 r. współtworzyły polską politykę wschodnią, głównie wobec Rosji.
Współczesny świat obfituje w zręczne, a nierzadko uwodzicielskie teksty perswazyjne, nastawione na doraźne efekty polityczne i rynkowe. Książka Jacka Grębowca zaprasza czytelników w podróż po meandrach współczesnej retoryki. Autor przygląda się językowi polityki, reklamy i mediów, konstruując opowieść o tym, jak głęboką przemianę przechodzi dziś retoryka - niegdyś sztuka przekonywania i poszukiwania trudnego nierzadko konsensusu - i jak utrwalone w tradycji pojęcia zmieniają swe pierwotne znaczenie.Rozważania Jacka Grębowca mają dwa zasadnicze wymiary: językowy oraz społeczno-kulturowy. Ta perspektywa badawcza pozwala nie tylko na scharakteryzowanie argumentów, tropów i figur zrejestrowanych w debacie publicznej, w kampaniach społecznych i reklamowych, lecz również na uchwycenie zmian, trendów czy kryzysóww komunikacji, na wskazanie ich przyczyn oraz formułowanie diagnoz. Autor zadaje ważkie pytania: Czy demagog to nadal mąż stanu, który prowadzi lud ku lepszej, przyszłości, czy wątpliwy moralnie populista skoncentrowany na perspektywie rychłego objęcia urzędu? Czy szczytny cel perswazji uświęca wszelkie powzięte w niej środki? Analizując rozmaite teksty kultury, autor pokazuje, jak społeczne i kulturowe konteksty wpływają na charakter wypowiedzi perswazyjnych.Retoryka i demagogia w praktyce to przewodnik dla wszystkich, którzy chcą lepiej rozumieć media, politykę, reklamę i obowiązujący w nich język. Skierowany jest do każdego, kto zamierza świadomie uczestniczyć w debacie publicznej. Pozwala rozpoznać mechanizmy manipulacji i demagogii oraz daje narzędzia do budowania bardziej otwartego, empatycznego dialogu. Rozwija kompetencje, które pozwalają lepiej słuchać, rozumieć i uczciwie przekonywać.Jacek Grębowiec, odwołując się do celnie wybranych analiz obecnych w dyskursie naukowym, patrzy na deficyty kooperacji jako na czynnik wzmacniający niezgodę, zakłócający współpracę między aktorami sceny publicznej, mający destrukcyjny wpływ na jakość procesów społecznych. Dowodem dla autora książki są objawy retoryki nienawiści czy wypowiedzi prominentnych aktorów zmediatyzowanej debaty publicznej. []Demagogia wiązana jest przez autora monografii z inwencją (czyli decyzją związaną z tym, co się mówi) oraz z adekwatnym stylem (doborem środków językowych). Jacek Grębowiec postrzega demagogię jako strategię komunikacji polegającą na odwołaniu się przez nadawcę do emocji, oczekiwań odbiorcy. Autor monografii zauważa bowiem, że współczesny świat polityki, publicystyki, marketingu pełen jest demagogicznych komunikatów (co nie oznacza, że demagogia jest dzieckiem współczesności) będących oczywistą konsekwencją "społecznych frustracji i niedostatków" oraz walki elit o władzę.Z recenzji dr. hab. Jerzego Biniewicza
Teatralność niniejszych wykładów odsyła nas nieodzownie do świata baroku, z jego umiłowaniem maski i bezustannie zmieniających się ról. Pojawia się przed nami na scenie jednocześnie harmonijny dyrektor teatru, natchniony poeta i aktor stale wchodzący w interakcję z widownią. Nie stroni przy tym od uruchamiania instrumentarium romantycznego z zabiegami takimi, jak: eksperyment, dowcip, analogia czy ironia. Pełnymi garściami czerpie z oświeceniowej tradycji polemiczności, kwestionowania ustalonych autorytetów, podważania zakorzenionych wyobrażeń i kanonów. Wykłady mienią się zresztą wielością postaci autorów drugo- i trzeciorzędnych, jakby w nieprzerwanym ruchu tworzenia hierarchii alternatywnych. Ich esencją jest bowiem spór, niezgoda na to, co zastane, i chęć, aby choć na chwilę rozpłynęło się po to, aby nadać mu wspólnie nowe, zaskakujące dla wszystkich formy.Czy w średniowieczu były zegary ścienne? Kochani, od kiedy istnieją zegary ścienne? [Milczenie] Od końca wieku siedemnastego. Zatem co robi tutaj zegar ścienny w średniowiecznym domu, czyżby pisarz się pomylił? Raczej nie. Jednak wprowadzając elementy anachroniczne, wyobcowuje ten świat przedstawiony i daje nam bardzo wyraźnie do zrozumienia, że mamy do czynienia z dziełem sztuki, a nie z relacją z rzeczywistości. Jeśli zadamy sobie pytanie, jakie może mieć znaczenie ten zegar, to można pokusić się o przypuszczenie, że sygnalizuje on czas linearny, czas pędzący wciąż do przodu, czas oświeceniowy, mierzalny, w odróżnieniu od czasu wewnętrznego, czasu marzenia sennego i poezji.Wykłady z historii literatury niemieckiej zostały wygłoszone dla studentów pierwszego roku germanistyki przez profesora Wojciecha Kunickiego w pandemicznych latach 2020-2022.Słowo pisane jedynie z trudem oddaje potencjał performatywności ustnej wersji tej akademickiej formy.
W tej książce opowiadam o kilku postaciach (m.in. Borgesie, Blecherze, Carson, Caravaggiu, Iwaszkiewiczu, Jesenskiej, Kafce, Perecu czy Weil), które za pośrednictwem sztuki próbowały albo zniknąć, albo zacząć wszystko od początku. Tym, co interesuje mnie najbardziej, jest powrót do stanu możności, w którym zwykłerzeczy okazują się wystarczające, a ich (nie)zwykłość wymyka się sądom i opiera wszelkim wyrokom. Grzegorz Jankowicz (ur. 1978) filozof literatury, eseista, redaktor, wydawca, krytyk i tłumacz. Od 2024 r. dyrektor Instytutu Książki. Autor kilku tomów eseistycznych, m.in. Blizny (2019), Życie w kuli. Parmigianino, Ashbery i sztuka przemiany (2020), Pojedynek wokół pustki (2024).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Polska a sprawa wschodnia 1709-1714 [reprint]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/polska-a-sprawa-wschodnia-1709-1714-reprint.jpg "Polska a sprawa wschodnia 1709-1714 [reprint]. Autor: Józef Feldman. Dobreksiazki.pl")
