Najważniejsza dotychczas książka Justyny Bargielskiej, w której forma staje się lekiem, a nadzieja brzmi: jeśli zabiję się dzisiaj, nie zobaczę, co może stać się jutro. Poetka podsuwa nam wobec katastrofy małe, codzienne naczynie, zdolne pomieścić falę miłości, choroby, samotności i śmierci. To poezja bez patosu, a zarazem pełna dramatycznego napięcia język rozedrgany, szarpiący się, jakby rozpacz na zapas miała być jedyną formą ocalenia. Bargielska nie ucieka od bólu, lecz nadaje mu formę: prostą, ciętą, czasem błyskotliwie ironiczną. To nie elegia ani manifest, ale zapis trwania czułości wobec rzeczy martwych, rozmowy z maszyną, próby wysiadania na żądanie. Książka świeża, bezceremonialna, konieczna.
Debiutancka książka Michała Janika jest jak paczkomat, który wzywa cię nocną porą, choć przecież niczego nie zamawiałeś, nie znasz kodu, nie masz nawet apki otwierającej skrytkę. Ale idziesz w ciemno w literaturę, która bawi się brakiem ustalonego kodu, przygodnością fraz, tym, że przesyłka mogła dojść uszkodzona, a mimo to ją odbierasz pełnią siebie. Wiersze Janika, zawieszone w klimacie hopperowskiej szarówki, a zarazem językowo przewrotne, mają dużo czułości dla introwertycznych nocnych wędrowców, nostalgików odpalających w lipcowym upale kolędę na balkonie, a także tych, których siły życiowe synkopują w rytmie pór roku i ratowniczych wersów. Daj sobie dostarczyć tę przesyłkę poleconą!
Tom "Gałązka rozmarynu" w przekładzie trzech tłumaczy: Engelkinga, Szuby i Sławka ukazuje różne wymiary amerykańskiego modernizmu oraz wielogłosowość dzieła samej Amy Lowell, jednej z najwybitniejszych osób w gronie imagistów. To właśnie ona, choć długo odsuwana od kanonu, nadała poezji ogromną siłę. Związała zachwyt codziennością z ryzykiem intymności. Pisała o miłości między kobietami w epoce, która zakazywała słowa lesbijka. Oddawała zapach ogrodu, światło księżyca, ułamek gestu i czyniła z nich literaturę. Kolejna pozycja w serii This Is Not America prezentuje głos innej Ameryki queerowej, odważnej i niejednoznacznej. Dowodzi, że poezja to nie dogmat, lecz żywa lekcja ruchu i różnorodności.
Poemat sceniczny składający się z rozmów trzech postaci – Mężczyzny, Kobiety i Młodego Mężczyzny – w którym cisza, zawahania oraz powtórzenia nie są tylko stylistycznymi gestami, ale też stają się nośnikami emocji i niedopowiedzianej prawdy. Jon Fosse, laureat Nagrody Nobla z 2023 roku, wyczuwalnie sięga tu po symbolikę, eksperymentując z formą i zmieniając przestrzeń dialogu w sferę egzystencjalnego sporu. Każde słowo jest jak ślad – chwiejny, wielokrotny, ledwie uchwytny. Przestrzeń się chwieje, czas powtarza i zawiesza, a zdania – rwane, nawrotowe – prowadzą czytelnika w głąb niemożliwego dialogu. Język – minimalistyczny, a zarazem mocno afektywny – odsłania to, czego nie da się wypowiedzieć wprost: zazdrość, lęk wysokości, pragnienie śmierci, trud miłości. Zimny wiatr jest jak rozedrgany sen, w którym każda chwila może być końcem lub początkiem czegoś, co nigdy się nie wydarzyło.
Poemat Europa powstał w Paryżu w 1958 roku i znalazł się w drugiej książce Johna Ashberyego The Tennis Court Oath (1962). Tytuł tomiku z pewnością więcej mówi i znaczy niż tytuł poematu (zainspirowany ponoć wyłącznie nazwą jednej ze stacji paryskiego metra), chodzi bowiem o Serment du Jeu de paume, czyli Przysięgę w sali do gry w piłkę wydarzenie z 20 czerwca 1789 roku, gromko zapowiadające wybuch wielkiej rewolucji francuskiej. Czy poezje z francuskiej książki Ashberyego obiecywały jakąś rewolucję; czy Europa miała zwiastować poetycki przewrót lub przełom, trudno powiedzieć jak wiadomo, autor zaczął wkrótce rozwijać znacznie mniej dysjunktywną czy atonalną poetykę (zdradziwszy sprawę, jak ujmują to niegdysiejsi i dzisiejsi nieliczni awangardyści), a z czasem znalazł upodobanie w melodii swoich wielokrotnie złożonych i subtelnie modulowanych zdań. W Europie zaś robi niemal wszystko, aby zdań prawie w ogóle nie było szarpie, tnie i rwie, w wielu miejscach pozostawiając pojedyncze słowa i frazy na wolności.
Wiersze, w których ciało i natura splatają się w cichym, intymnym dialogu, a obrazy miękkości podszytej niepokojem wracają jak echo. To opowieść o odejściu, które pozwala zostać, o milczeniu niosącym więcej niż słowa, o czułości, która przychodzi z chłodem. Książka, którą można podać z ręki do ręki lub zostawić pod drzwiami, ufając, że znajdzie czytelnika.
Dwanaście opowieści o powrotach: do miejsc, do ludzi, do siebie. Narrator- alter ego autora- wraca na Śląsk z emigracji, by zmierzyć się z demonami dzieciństwa i wspomnieniami, których nie da się wymazać. Trafia w sam środek historii, w której noworodek zostaje podmieniony przez legendarnego "podciepa". Niepokojąco znajome historie o tym, jak łatwo poczuć się obcym - w domu, w rodzinie, w sobie. Język intymny, raz czuły, raz ironiczny, prowadzi przez świat, gdzie podciep - śląski odmieniec - staję się metaforą wykluczenia, inności i rozpaczliwego pragnienia bycia rozpoznanym. Dla tych, którzy nie potrafią zapomnieć opuszczonych przez siebie dawno temu miejsc - i dla tych, którzy czują, że ktoś ich kiedyś podmienił.
W zbiorze Co chciałem powiedzieć Bohdan Zadura wchodzi w rolę komentatora samego siebie - błyskotliwego, ironicznego, czułego na niuanse języka i życia. Zebrane w książce autokomentarze, rozmowy i przypisy to nie tylko podróż przez kolejne tomy oraz wiersze, lecz także przenikliwy portret poety, tłumacza i czytelnika zarazem. Zadura tropi własne nieporozumienia, ujawnia anegdoty zza kulis literackiego świata i z humorem rozbraja powagę krytyki. To książka dla tych, którzy pytają: Co poeta miał na myśli? i dla tych, którzy wiedzą, że to pytanie nie ma jednej odpowiedzi.
Nie są to klasyczne wiersze zebrane – utwory z całego ćwierćwiecza twórczości Joanny Mueller, w tym także te pisane dla dzieci, zostały zmienione, przemieszane, przekomponowane i na nowo rozdane. Zmieszane to dynamiczny kolaż literacki, który podsumowuje, ale też przekracza i przemieszcza dotychczasowe książki autorki. Obok wszystkich znanych tekstów znalazły się tu także wiersze premierowe i dotąd niepublikowane. Poezja Mueller to językowy eksperyment, który bierze się z uważności: na ciało, społeczeństwo i codzienność. Gra z rytmem, formą i znaczeniem – bywa zadziorna i czuła, konceptualna i zmysłowa, zawsze świadoma języka jako przestrzeni oporu i gry. Tom, który nie zamyka, lecz otwiera nowe możliwości czytania poezji najmłodszej laureatki Silesiusa za całokształt – na przecięciu znaczeń, rytmów i światów.
Pewnego dnia mała wrona budzi się ze snu i odkrywa, że przyszła wiosna, a całe miasto rozkwitło wiśniowymi kwiatami – z wyjątkiem jednego, który wciąż pozostaje pogrążony w śnie. Wrona cierpliwie czeka i w końcu ma szansę ujrzeć najpiękniejszy różowy kwiat. Spokojna, minimalistyczna opowieść Ni Shao – pochodzącej z Tajwanu pisarki i ilustratorki – urzeka poetycką subtelnością i oszczędną konstrukcją, a delikatne kreski oraz czyste barwy tworzą obrazy pełne głębi. Przepiękna książka o relacjach, przemijaniu, ale też chwilach wieczności – zarówno dla dzieci, jak i dorosłych.
Czwarty tom „Wierszy zebranych”, stanowiący kontynuację edycji utworów zebranych Bohdana Zadury, składa się z siedmiu książek: „Wszystko” (2008), „Nocne życie” (2010), „Zmartwychwstanie ptaszka” (2012), „Kropka nad i” (2014), „Już otwarte” (2016), „Puste trybuny” (2021) i „Zmiana czasu” (2024).W tym bogatym zbiorze autor potwierdza swoją pozycję przenikliwego, krytycznego, ale też nieco prześmiewczego obserwatora życia społecznego, politycznego oraz kulturalnego w Polsce ostatnich dekad.
Debiut prozatorski uznanego poety i animatora życia literackiego Przemysława Owczarka to proza gęsta, bezkompromisowa, w której zmysłowość nie waha się wkraczać w rejony metafizyczne, a codzienna logika wchodzi w romans z wizją, mistyką i szamanizmem. Autor wiedzie bohaterów swoich opowiadań na manowce, w leśne ostępy i do źródeł mitu, dzięki czemu jurny realizm tych mikroświatów zakrzywia się w odległe czasoprzestrzenie: sięga do pradziejów, katastroficznej przyszłości albo kosmosu. Wraz z bohaterami przepadają w tych magicznych miejscach czytelnicy – uwiedzeni, obezwładnieni i zahipnotyzowani siłą opowieści łódzkiego twórcy.
Mozaikowa opowieść o Węgrzech ostatnich dekad widzianych oczami ofiar stalinizmu i ich potomków. Endre Kukorelly, nie stroniąc od wątków autobiograficznych, maluje portret epoki, gdzie domy stają się niemymi świadkami wydarzeń, a zmarli wciąż są obecni w pamięci żywych. Ta oszczędna, sugestywna proza snuje się między wojennymi okopami a eleganckimi balami, między dramatem wysiedleń a chwilami młodzieńczej fascynacji. Autor przypomina, że historia nie przemija – powraca w pamięci, traumie i codziennych detalach. Przejmująca opowieść o stracie, dziedziczeniu ran i o tym, jak prywatne losy splatają się z wielką historią.
MurmuracjaZ pasieki domowej (Storia otwierająca)Przestrzeń rodzinnaA z owoców najbardziej lubię, gdy dostaję białeSynchroniczność jest siostrą żałoby .Wszystko, co rzeczywiste, odbyło się wówczas, a on nic o tymnie wiedziałNikt wcześniej, nawet śmierć na Ogrodowej, nie widziałnas razemSztuka wydrążonych kości (Storia kopalna)Sztuczka z palcemUważaj, chłopczeZ popielnikaPamięć to reportaż z akcji sieroceniaTeleranekYou talkin to me?Podstawówka (Storia grudniowa)Storia o StalingradzieWeźmy na przykład to imię, ten rysunekMarzec i okolice (Storia dla filatelistów)Nieznośna kolej rzeczyDwa teatryPowody mogą być liczneJęzyki obceJak mogę panu pomóc?Ruska StronaOrdnung mu etcDwie peruki (Storia żałobna)FifkaNozdrzaEt si tu nexistais pasBe-Bop-A-LulaNigdy w niedzielęSpołeczeństwo obywatelskieTorowiskaDrabinka (Storia nieopowiedziana)Martwy Kennedy to martwy KennedyStoria z NicholsonemA kiedy pójdą spać, wszystko mi opowieszPrzemeblowanieTrzy strzały (Storia w dystychach)Dane osoboweOd czego zależy ten uskok dnia na mieścieBędą o niej śpiewać piosenkiA występują tak rzadko, że nikt ich tu nie widziałMuzeum SztukiPrzed nami przedwiośnieTradi ridi romWiersz z wmontowanym zegarem
Intymna powieść o chorowaniu, zdrowieniu i dorastaniu. Bohaterka, stanąwszy wobec diagnozy rakowej, bada źródła własnych lęków i przesądów, szuka sprawczości, a jednocześnie próbuje uwolnić się od poczucia winy za chorobę. Jest to historia starcia z systemem opieki zdrowotnej, ale też z językiem, którym opisujemy chorobę, nieuchronnie splatając ją ze śmiercią. Sceny z gabinetów lekarskich i szpitalnych korytarzy przenikają się z onirycznymi obrazami dorastania w świecie lat dziewięćdziesiątych.Debiutancka książka Miry Suchowiejko pokazuje także kulturowe obciążenie chorowania i strachu przed śmiercią. To rozmowa z ciałem i jego potrzebą tworzenia nowotworów bez wniosków, bez osądów. Próba opowiedzenia choroby bez złudzeń i fałszywej nadziei.
Kronika współczesnej wojny, a jednocześnie wstrząsający eksperyment poetycki – poemat dokumentalny, który powstał na bazie rozmów telefonicznych rosyjskich żołnierzy z ich rodzinami. Fragmenty codzienności, podsłuchane, przepisane i udostępnione przez ukraiński wywiad, stają się literackim świadectwem okrucieństwa i absurdu wojny. Ida Börjel subtelnie przekształca surowy materiał w wiersze – intymne, poruszające i w przerażająco autentyczny sposób ukazujące ludzkie emocje w obliczu zbrodni. Wnika w język rozmów, analizując jego warstwę emocjonalną, kulturową i propagandową. Odwołując się do tradycji literackiej i historycznej, odsłania mechanizmy języka, który usprawiedliwia przemoc, i zadaje pytanie o odpowiedzialność za słowo – w literaturze, polityce oraz życiu codziennym. Szwedzka autorka przypomina, że wojna to nie tylko starcie armii, lecz także rozłam w relacjach rodzinnych, pęknięcie w sercu społeczeństwa i echo, które długo jeszcze będzie brzmiało w europejskiej historii.
Wiersze Sommera to poezja uważności, nastawiona na język, który „buduje zdania", na ciało, które „nieznacznie drży", na świat, który się zmienia, a jednak trwa w muzyce zdarzeń i w obrazach. Tutaj rzeczy mówią, przestrzenie oddychają, a czas splata się z miejscem – kiedy na przykład wracamy do dawnego kiosku z gazetami, do rozmowy z matką, do spaceru z synem. Tu „serce dalej opukuje świat", a język – żywy i precyzyjny – nadaje sens temu, co jest, i temu, co, zdawać by się mogło, już minęło. Jeśli szukacie poezji, która nie epatuje sobą, ale zostawia mocny ślad – to jest ta książka.
Antologia 132 poetyckich przekładów „Ojca Założyciela współczesnej piosenki z ważkim tekstem”. Pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości laureata literackiej Nagrody Nobla 2016 w Polsce, uzupełniona brawurowymi komentarzami, pozwalającymi wejść w świat tej wielokontekstowej, zakorzenionej w różnych tradycjach, rozbrzmiewającej licznymi głosami poezji. Tworzona przez Filipa Łobodzińskiego przez blisko czterdzieści lat książka to swoisty hołd dla wielkiej postaci światowej kultury, która na dobre odmieniła współczesną, nie tylko anglojęzyczną poezję.
Powieść o kobiecie, która została matką, ale nie rozprawiła się z demonami własnego dzieciństwa. Czy skoro według staropolskich wierzeń poród miał łączyć z zaświatami, to możliwe jest, że Emma urodziła nie tylko dziecko? Bohaterka eksperymentuje, a czasem bezmyślnie naśladuje, by zrozumieć siebie i poczuć się autentyczną. Jednak czy reszta świata jest autentyczna? „Złodziejka matek” to sensualna i przejmująca opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości, dorastaniu w latach 90., a także o samotności w czasach dobrostanu i kryzysu klimatycznego. Książka dla wszystkich, którzy mimo lęku próbują przezwyciężać fatum „braku przynależności” oraz zakotwiczać się w rolach społecznych na własnych warunkach i zasadach.
Perrine Le Querrec w Warglifach podejmuje próbę rozszyfrowania języka wojny jego gramatyki, rytmu i mechanizmów. Analizuje schematy konfliktów, w których mimo zmieniających się aktorów i przestrzeni niezmiennie powtarzają się te same etapy: agresja, chaos, wygnanie, ruina, rekonstrukcja. Jej dokumentalna poezja to zapis niepokoju wobec historii, która milczy, i świata, którego nie potrafimy pojąć. Książka niezbędna, by pamiętać i rozumieć..
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
