Interesujesz się życiem swoich ulubionych aktorów, muzyków, artystów, celebrytów, pisarzy? Zapraszamy Cię do zapoznania się z najciekawszą literaturą biograficzną znanych osobistości w naszym sklepie internetowym DoberKsiazki.pl
Jak zostać sławnym pisarzem
Pierwszy krok w świat literatury, pierwsza książka, pierwszy wydawca, pierwsza recenzja, pierwsza nagroda i pierwsze… egzemplarze niesprzedane, czyli jak zostać pisarzem, zdobyć sławę i pieniądze.
Jakże groźny i bezlitosny jest świat wydawców dla początkujących pisarzy! Zewsząd pułapki i znikąd pomocy: tu recenzent-morderca talentu, tam pseudoczytelnik na targach, z pomiętą karteczką podsuniętą do autografu, i jeszcze ci weterynarze, którzy nie wiedzieć dlaczego uparli się wyróżnić ambitne dzieło debiutanta własną nagrodą… A wszystko zaczęło się od marzenia skromnego grafika, Phila Dechine’a, który zapragnął zostać pisarzem.
Pisarz w 10 lekcjach to zabawna powieść – „instrukcja” dla wszystkich posiadaczy literatury w szufladzie, przewrotna i autoironiczna, z licznymi aluzjami autora do własnej twórczości i biografii. Gdybyż Woody Allen zechciał ją sfilmować…
-epicka opowieść o wielkiej miłości oparta na historii Tristana i Izoldy
-intrygujący triller o uczuciu, bliskości i śmierci
-dziewiętnastowieczne Niemcy, świat opery i wielkich dzieł muzyki klasycznej
Słynny tenor Ludwig Schmitt od najmłodszych lat posiada niezwykły dar: rozkłada dźwięki na części pierwsze, dociera do ich esencji i przechowuje je w umyśle. Wśród wszystkich gromadzonych dźwięków brakuje jednak tego jedynego, najważniejszego: dźwięku muzyki miłości.
Wyrzucony ze szkoły, zaczyna studia w konserwatorium w Monachium i zostaje najsławniejszym tenorem Niemiec. Odkrywa jednak kolejną, straszną, prawdę o sobie: podczas aktów miłosnych kolejne jego kochanki umierają z niewyjaśnionych przyczyn.
Ludwig rozpaczliwie poszukuje przyczyny swojego przekleństwa, zwraca się do lekarza, do księdza, do wróżki, by w końcu odkryć, że jest "dziedzicem Tristana"...
Narratorka powieści dorasta w cyrku, jej matka jest akrobatką, ojciec klaunem. Rodzice uciekli z Rumunii, uwierzywszy w iluzję bogatym życiu na Zachodzie, i nieustannie marzą o zamożności, wielkim domu. Ich córka ma zostać gwiazdą filmową. Ale rzeczywistość, w jakiej przyszło im żyć, bardzo różni się od tych marzeń. Ciągłe zmiany miejsca, poczucie zagrożenia, wykorzenienie, rozczarowanie i gorycz oraz wyrzuty sumienia wobec pozostawionych w kraju krewnych rodzą melancholię i konflikty w rodzinie. Po latach wspólnych występów rodzice się rozwodzą, a narratorka i jej przyrodnia siostra trafiają do szkoły z internatem. Z dawnego życia pozostała im tylko bajka o dziecku gotującym się w mamałydze, którą dziewczynki opowiadają sobie wciąż na nowo, w coraz okrutniejszych wersjach. Potem narratorka znowu trafia na scenę, jakonastolatka występuje w rewiach i kabaretach. Wreszcie osiedliwszy się na stałe w Szwajcarii, próbuje podjąć naukę w szkole aktorskiej.
Czyta Karolina Gruszka
"Cień Ojca" to jedna z najwybitniejszych książek Jana Dobraczyńskiego, oparta na zapisie ewangelicznym. Ukazuje postać św. Józefa, Opiekuna Najświętszej Rodziny, jako człowieka poddanego próbie posłuszeństwa wobec Boga i Jego zamiarów, mężczyzny, który musi zrozumieć i zaakceptować swą rolę cienia Prawdziwego Ojca wobec Tego, którego zrodzi jego Miriam - wybrana mu przez Najwyższego.
Książka daje świadectwo wartościom, które nigdy nie tracą na znaczeniu: odpowiedzialności za rodzinę, cierpliwości i prawdziwej miłości.
Sfabularyzowane dzieje ostatniej chińskiej cesarzowej Cixi (1835-1908), za młodu znanej jako Orchidea, później jako pani Yehonala, bohaterki wcześniejszej powieści Min - ,,Cesarzowa Orchidea"". Choć współcześni uważają Cixi za despotę, Min sportretowała ją jako pełną wdzięku i uczuć kobietę, głęboko kochającą kraj i męża, ale nieumiejącą odnaleźć się w świecie coraz bardziej podatnym na wpływy obcych kultur. Po śmierci cesarza Xianfenga jego żona Yehonala pełni funkcję regentki u boku małoletniego syna Tongzhiego. Gdy chłopak kończy siedemnaście lat poślubia mongolską piękność imieniem Alute, która zostaje nową cesarzową. Niestety, Tongzhi nie jest w stanie spełnić oczekiwań o silnym i rozsądnym władcy, zdolnym odbudować potęgę Państwa Środka.
Po śmierci cesarza Xianfenga jego żona Yehonala pełni funkcję regentki u boku małoletniego syna Tongzhiego. Gdy chłopak kończy siedemnaście lat poślubia mongolską piękność imieniem Alute, która zostaje cesarzową. Niestety, Tongzhi nie jest w stanie spełnić oczekiwań o silnym i rozsądnym władcy, zdolnym odbudować potęgę Państwa Środka. Zakazane Miasto jest dla niego więzieniem, szuka więc ucieczki w biednych dzielnicach Pekinu. Obcując z prostytutkami, nabawia się choroby wenerycznej, która w efekcie przynosi mu śmierć. Załamana matka kontynuuje obowiązki regentki. Jej rządy staną się pasmem nieporozumień, zdrad, krwawych konfliktów i klęsk.
W książce Burgessa nie ma prowokacji ani bluźnierstwa, a nawet odstępstwa od chrześcijańskiej ortodoksji, jednakże - jak pisze tłumacz Robert Stiller - "w tych granicach nie znam nic bardziej wyzywającego: gdyż w najzupełniej ortodoksyjnych sytuacjach Burgess ujawnia, prawie bez anachronizmu, szczegółowe i ludzkie implikacje.
Obok "Mechanicznej pomarańczy" chyba najsłynniejsza książka A. Burgessa. Wcześniej na podstawie jego scenariusza Franco Zefirelli nakręcił film i serial "Jesus of Nazareth".
Najnowsza, entuzjastycznie zapowiadana powieść S. Rushdiego. Na dwór mogolskiego cesarza Akbara w Sikri przybywa złotowłosy cudzoziemiec, Mogor dell`Amore. Przywozi list od angielskiej królowej Elżbiety, a także - i przede wszystkim - nieprawdopodobną opowieść, która zaczyna absorbować cesarza i staje się obsesją całego miasta. Czy jest prawdziwa? Czy jej bohaterka, zaginiona księżniczka Qara Köz,istniała naprawdę, i kim jest człowiek nazywający siebie Mogołem Miłości? A jeśli zmyśla, czy zapłaci za swe kłamstwa najwyższą cenę?
Oto świat pozbawiony poczucia wstydu, winy i grzechu, upojony złudną potęgą – demokracja ateńska, gasnące Słońce Hellady. W jego ostatnich promieniach błyszczy piękna hetera Fryne – podziwiana, kochana, wielbiona, w końcu odrzucona i potępiona. Natchnienie artystów: dawnych i współczesnych.
W starożytnej Grecji hetery nie były zwykłymi prostytutkami. Dobrze wykształcone i najczęściej bogate cieszyły się niezależnością i prowadziły swobodny tryb życia. Będąc przyjaciółkami i kochankami wybitnych wodzów, polityków i filozofów, potrafiły wywierać wpływ na ich poczynania. Pozowały rzeźbiarzom i brały udział w intrygach politycznych. Ich popularność wynikała z faktu, że w społeczeństwie greckim żadne inne kobiety nie brały udziału w życiu towarzyskim i publicznym.
Fryne urodziła się w Tespiach, ale mieszkała w Atenach. Była kochanką i modelką słynnego rzeźbiarza Praksytelesa, który uwiecznił ją jako „Afrodytę z Knidos”. Kiedy oskarżono ją o bezbożność, jej obrońca najpierw wygłosił płomienną mowę, a potem zdarł z Fryne szaty, twierdząc, że takiej piękności karać się nie godzi. Sąd przyznał mu rację.
Historię Fryne opisał Witold Jabłoński, autor cyklu o średniowiecznym uczonym i magu, Witelonie, GWIAZDA WENUS, GWIAZDA LUCYFER
18 lat z życia Edwarda Steichena, znanego fotografa z początków XX wieku ? przejmujące obrazy wojenne widziane przez soczewkę aparatu: fale uciekinierów, tory Grubej Berty, uśmiech niemieckiego pilota po wysadzeniu w powietrze wrogiego samolotu pilotowanego przez jednego z przyjaciół. Wciągającą opowieść przywołująca do życia świat ludzi znanych z kart historii.
W lecie 1918 roku Edward Steichen, uznany amerykański fotograf przybywa do Francji jako korespondent wojenny. Ma rejestrować świat targany konfliktem zbrojnym, jednak to, co widzi przede wszystkim to kraj pełen własnych poruszających wspomnień. To we Francji odniósł artystyczny sukces, zaprzyjaźnił się ze znanym rzeźbiarzem Rodinem, poznał najważniejsze kobiety życia i założył rodzinę. To także tutaj był zmuszony pozostawić cały artystyczny dorobek, gdy wybuchła wojna. Podróżując przez Francję odkrywa własną skomplikowaną przeszłość a przez zrozumienie samego siebie, znajduje nowe sposoby patrzenia na świat.
· Opowieść o losach artystki Bronisławy Wajs - Papuszy, słynnej cygańskiej poetki i pieśniarki, opowieść o odkrywaniu w sobie talentu i potrzeby tworzenia
· Historia kobiety zmuszonej do sprzeciwienia się zasadom społeczności, z którą jest związana w imię własnych marzeń
· Losy europejskich Romów, represjonowanych przez następujące po sobie reżimy.
Historia życia Zoli, słowackiej Cyganki, podzielona jest na trzy księgi. Pierwsza część to dzieciństwo i dorastanie dziewczyny przed i w czasie II wojny światowej. Tylko ona z dziadkiem z całej rodziny uniknęli śmierci w nazistowskich obozach. Dziadek, wielbiciel Karola Marksa, wysłał wnuczkę do szkoły, co reszta społeczności odebrała niechętnie. Dziewczyna nie tylko szybko się uczy, ale odkrywa w sobie talent pisarski i wokalny. Narratorem drugiej księgi jest młody mężczyzna zafascynowany kulturą Cyganów, Stephen Swann. Z Zolą poznał go Martin Stansky, wydawca i komunista, który odkrył artystkę podczas ulicznego występu. Zola odnosi sukcesy artystyczne, ale sytuacja ulega zmianie, gdy władze wprowadzają przymus osiedlania się. Trzecia księga to opowieść o dramatycznej wędrówce Zoli przez Europę. Romowie za odstępstwa od tradycji karzą wyrzuceniem poza nawias grupy. Skazana na wygnanie przez romski sąd za odkrycie tajemnic świata Cyganów gadziom (nie-Romom) prowadzi los tułacza, próbując odnaleźć na nowo swoje miejsce w świecie.
Susanna Kaysen znana jest polskim czytelnikom jako autorka autobiograficznej powieści Przerwana lekcja muzyki, na podstawie której powstał (1999) nagrodzony Oscarem film pod tym samym tytułem z Winoną Ryder i Angeliną Jolie w rolach głównych. W Przerwanej lekcji muzyki Kaysen przedstawiła swoje przeżycia podczas dwuletniego pobytu w zamkniętym szpitalu psychiatrycznym McLean Hospital, gdzie trafiła jako młoda dziewczyna. Jej ostatnia książka ? Aparat, który dała mi matka [The Camera My Mother Gave Me, 2001] ? również opowiada o chorobie. W niezwykle szczery, otwarty, a zarazem dowcipny sposób Kaysen opisuje tu swoje zmagania z przeróżnymi lekarzami ? internistami, ginekologami, lekarzami medycyny naturalnej, zielarzami, u których bezskutecznie szukała pomocy, gdy coś zaczęło być nie tak z jej pochwą. Tytuł powieści nawiązuje do sceny z filmu Luisa Bunuela Viridiana, w której grupa wieśniaków, zgromadzonych na wspólnym obiedzie, prosi młodą dziewczynę o zrobienie im zdjęcia, na co ona, podnosząc do góry spódnicę, mówi, że użyje ?aparatu, który dostała od swojej matki?. Książka Susanny Kaysen opowiada o ogromnej roli, jaką seksualność odgrywa w naszym życiu. Autorka pokazuje, co dzieje się, gdy miejsce erotyki zajmuje ból i cierpienie. Opisuje, w jaki sposób choroba wpłynęła na jej relacje z najbliższymi ? z chłopakiem i przyjaciółmi oraz na jej stosunek do samej siebie. Mówi o bezradności swojej i lekarzy, którzy w żaden sposób nie potrafili jej pomóc. Zastanawia się, czy nieustanny ból pochwy, który odczuwała, nie miał podłoża psychosomatycznego. Próbuje zrozumieć, co jej ciało chce jej powiedzieć. ?Moja pochwa wciąż próbuje zwrócić na siebie moją uwagę. Ma mi do powiedzenia coś ważnego. A ja słucham.?
Susanna Kaysen (ur. 1948) pisarka amerykańska, autorka Przerwanej lekcji muzyki (Girl, Interrupted 1993, wyd. polskie 1996) oraz Asa, As I Knew Him (1987) i Far Afield (1990). Mieszka w Cambridge, Massachusetts.
PATRONI MEDIALNI: Feminoteka, Onet.pl, Zadra
Kontynuacja losów Zezé, bohatera Mojego drzewka pomarańczowego
Pełna uroku opowieść o trudnym dojrzewaniu wrażliwego nastolatka
Przetłumaczona na 15 języków, światowy bestseller od 50 lat
Dziesięcioletni Zezé mieszka u swojego wuja, lekarza w Natal, w stanie Rio Grande do Norte. Uczęszcza do elitarnej szkoły, uczy się grać na pianinie. Czuje się jednak samotny, brakuje mu ciepła ze strony rodziców. Pogrąża się w świecie fantazji, tam znajduje prawdziwych przyjaciół. Powoli dojrzewa, kończy szkołę, przeżywa pierwszą miłość.
Poczułam Twoją dłoń na ramieniu, delikatnie przygarnąłeś mnie do siebie i szepnąłeś" -Życie jest krótkie, Florio!
Mocno ująłeś mnie za nadgarstek, jak gdybyś właśnie tego momentu postanowił nigdy nie zapomnieć. I wtedy to poprosiłeś, abym pozwoliła Ci powąchać moje włosy. Uczyniłeś to. Czułam Twój oddech na karku, podczas gdy Ty rozpuszczałeś moje długie sploty i napawałeś się ich zapachem, jakbyś chciał wciągnąć w siebie całą mnie, jakby w Tobie był mój dom.
Kolejna pozycja z Biblioteki Gaarderowskiej to literacka wersja listu, który do swego ukochanego Aureliusza Augustyna napisała Floria Emilia. Po wewnętrznym przełomie, jaki dokonał się w życiu otwartego dotąd na radości doczesne filozofa, Floria Emilia czuje się porzucona. Próbuje zrozumieć dramatyczną decyzję ukochanego - przyszłego Ojca Kościoła i daje wyraz swojej tęsknocie połączonej z żalem i bólem. Emocje zakochanej kobiety, przeciwstawione zostały racjom teologicznym.
W desperackiej próbie rozprawienia się z przestępczością i zwalczenia zamieszek Jack Barker, premier Wielkiej Brytanii, postanawia utworzyć Strefy Zamknięte dla wszelkiej maści wyrzutków społecznych, w tym kryminalistów, nieudaczników, głupców, chorobliwie otyłych i Rodziny Królewskiej. Książę Karol i miłość jego życia, Camilla, zamieszkują w Kwiatowej Strefie Zamkniętej wraz z resztą Rodziny i licznymi psami. Spokój zostaje zburzony, kiedy Królowa ogłasza decyzję o abdykacji, a Karol odmawia objęcia tronu. Jednak gdy tylko książę William proponuje swoją kandydaturę, pojawia się jeszcze jeden pretendent – nieślubny owoc związku Karola i Camilli. Z kart tej powieści wyziera najlepsze oblicze Sue Townsend - ostre, satyryczne i przezabawne. To inteligentna, świetnie napisana, choć niekiedy przerażająca fantazja na temat współczesnej Wielkiej Brytanii.
Najdroższy Karolu, dzisiejszego ranka o 9.30 abdykowałam ze stanowiska Królowej Anglii, Przewodniczącej Wspólnoty Narodów itd., itd., itd.. Ściskam serdecznie, Mama
PS Dziś jest Dzień Kubła na Śmieci na Kółkach
PPS Przekaż uściski Królowej Camilli
(fragment)
Satyra społeczna Townsend może być okrutna, ale polityczne fantazje autorki sprawiają, że jest to jednocześnie książka niezwykle wiarygodna, nieprawdopodobnie realistyczna i zabawna.
„Sunday Limes”
Uczta dla fanów Townsend, przede wszystkim odniesienia literackie i motyw świadomości klasowej.
„The Telegrach”
Najbardziej komiczna książka roku. Nie przychodzi mi do głowy nic równie śmiesznego.
Jeremy Paxman, autor książki Anglicy. Opis przypadku (W.A.B. 2007)
Opowieść autointerpretacyjna budowana z obrazów intymnej biografii. W trzech odsłonach ukazują się czytelnikowi wspomnienia z dzieciństwa, sny i marzenia. Jest to wizyjny zapis indywidualnego losu, misternie splecionego z szerszą, społeczno-historyczną rzeczywistością.
Ziemie polskie w czasach, kiedy na tronie w Kruszwicy zasiada okrutny Pepełek i jego żona - Niemka - Brunhilda. Spokojne życie starego Wisza przerywają niespokojne wieści. Nadszedł czas rozprawy z Pepełkiem, czas zemsty za jego krwawe rządy. Tylko Doman jest pochłonięty jeszcze jedną myślą - jak zdobyć piękną Dziwę, która postanowiła służyć bogom. Czy uda się pogodzić zemstę i miłość?
Roma Ligocka patrzy na świat. Piękny, okrutny, bezmyślny, śmieszny. Miniony, niedawny, dzisiejszy. Obserwacje i wspomnienia składają sie na niezwykłą powieść. Współistnieją w niej zdarzenia zabawne i tragiczne, przewijają się rozmaite miejsca - Kraków, Wiedeń, Monachium; spotykają się postaci dawno nieżyjące i ludzie obecni w życiu autorku. Roma Ligocka z żarliwą nostalgią wspomina czasy, gdy nie miała grosza przy duszy, ale za to jadła obiad z księżną Monako. Kreśli barwne portrety przyjaciół, członków rodziny męża-artysty, ale i osób nieznajomych czy wręcz nieprzyjaznych. Kieruje ostrze ironii zarówno przeciw uprzedzeniom rasowym, jak i wybiórczej politycznej poprawności.
Kto choć raz znalazł się w sytuacji obcego, innego, emigranta, przechodnia w nieznanym mieście, rozpozna świetnie, o czym mówi Roma Ligocka: czasami dzieli ludzi przepaść niezrozumienia, czasem tylko pięć kroków. Zbliżyć może - na chwilę i na zawsze - jeden mały gest, jeden uśmiech.
Rehab to przesłanie, świadectwo dla wszystkich, którzy borykają się z alkoholizmem, a także dla tych, którzy starają się tę chorobę zrozumieć. To książka o problemach czekających osobę, która chce przestać pić, o pytaniach, które musi sobie zadać, o odpowiedziach, które musi znaleźć, i o nadziei na poprawę. Pokazuje, jak trudne i powolne jest dochodzenie do prawdy o samym sobie, jak zdradliwy i podstępny potrafi być własny umysł. Z całą surowością demaskuje ludzkie słabości, a zwłaszcza słabości alkoholika. Ale daje wiarę i wskazuje drogę wyjścia. Nagrodzona w IV konkursie miesięcznika i wydawnictwa Znak im. księdza Józefa Tichnera w kategorii publicystyki lub eseistyki na tematy społeczne.
Często i zimą przyjeżdżał. A najdziwniejsze, może pan sobie wyobrazić, że w ogóle nie polował. I to nie były trofea jego myśliwskich sukcesów. Miał natomiast fuzję. Do czego była mu potrzebna, nie wiem. A jak trafić przez poroża do czyjejś duszy?
I nagle, trudno mi powiedzieć, co się stało, któregoś dnia przyjechał ciężarowym samochodem z dwoma robotnikami i zabrał te poroża, a domek wystawił do sprzedania. Niektórzy mówili, że jakiegoś dobrego kupca na te poroża znalazł, a inni, że wywiózł na śmieci. Ale prawda mogła być jeszcze inna, chociaż nie domyślam się.
Namawiałbym pana. Nie chce dużo. Jak za taki domek, to prawie pół ceny. Co by pan tu robił? No, a co ja robię? Jeszcze jakby pan przyjeżdżał raz czy dwa razy do roku, i to po sezonie. Mógłbym nawet więcej sadzić fasoli. A nie chciałoby nam się łuskać, moglibyśmy pójść na spacer do lasu. Moglibyśmy posłuchać muzyki, przywiozłem sporo płyt. Nie, w szachy nie gram. A chciałby pan zagrać? Jakoś się nie nauczyłem. Nie miałem cierpliwości do szachów. Za granicą grywałem czasem w brydża, tylko że do brydża trzeba by czterech. Na budowach, kiedy pracowałem, jeśli nie piło się wódki, zdarzało się, ale to rzadko, że grywaliśmy w karty. W tysiąca, w durnia, w sześćdziesiąt sześć, także w oczko czy w pokera.
A wcześniej w szkole w pudełka zapałek. Nigdy nie grał pan? Nawet pan nie słyszał o takiej grze? Prosta gra. Kładzie się pudełko zapałek, musi być tylko pełne, na brzegu stołu, na płask i żeby nie całą połową poza brzeg wystawało, bo spadnie. I podbija się, o, tym wskazującym palcem. W zależności jak upadnie na stół, tyle punktów się otrzymuje. Na sztorc, czyli na najkrótszy bok, gdzie zapałki się wyjmuje, najwięcej. Myśmy się umawiali na dziesięć punktów. Ale można się inaczej umówić. Na draskę jedną czy drugą stroną, wie pan, co to draska? Gdzie się zapałki pociera, pięć. Na płask, zero.
O, to nie była taka niewinna gra, jak pan myśli. Nie ma gier niewinnych. Wszystko zależy nie w co się gra, lecz o co. Niewinnie graliśmy, kiedy przychodził wychowawca. Wtedy i punktów nie zapisywaliśmy. Zbierał pudełka od zapałek i prawie każdego wieczora przychodził, czyśmy wypalili już zapałki z wczorajszego pudełka. Potem panu powiem, po co zbierał. Siedział nieraz i siedział. Tak że bywało, musieliśmy udawać, że niby do spania się szykujemy, inaczej by nie wyszedł. Ten odpinał guziki u koszuli, ten rozsznurowywał buty, ten rozścielał łóżko. A gdy wreszcie wyszedł, przekonany pewnie, że zaraz będziemy w łóżkach leżeć, sprawdziło się jeszcze na korytarzu, czy i z baraku wyszedł, wtedy dopiero zaczynaliśmy naprawdę grać.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
