„Syzyfowe prace” Stefana Żeromskiego to jedna z najważniejszych polskich powieści o dojrzewaniu, wolności i kształtowaniu świadomości narodowej w trudnych czasach zaborów. Autor, określany „sumieniem narodu”, z niezwykłą wrażliwością i literacką maestrią opisuje losy Marcina Borowicza – chłopca, który dorasta w świecie podporządkowanym carskiej polityce rusyfikacyjnej.
Żeromski w sposób głęboko psychologiczny przedstawia dramat młodego człowieka, rozdartego między naturalnym pragnieniem nauki a poczuciem utraty tożsamości. Na kartach powieści spotykamy szeroką galerię postaci – nauczycieli, kolegów, rodziców – którzy tworzą panoramę życia szkolnego
w drugiej połowie XIX wieku.
To książka o sile języka, kulturze, która staje się tarczą w walce
z wynarodowieniem, a także o przyjaźni i solidarności młodych ludzi wobec opresyjnego systemu. „Syzyfowe prace” pokazują, jak kształtował się charakter przyszłych pokoleń Polaków – ludzi, którzy mimo presji
i upokorzeń potrafili zachować wierność własnym wartościom.
Dzięki sugestywnym opisom, realistycznym dialogom i wnikliwej analizie ludzkiej psychiki, powieść Żeromskiego do dziś porusza czytelników. To nie tylko obowiązkowa lektura szkolna, ale również ponadczasowa opowieść
o dojrzewaniu, odkrywaniu siebie i odpowiedzialności wobec ojczyzny.
Lektura „Syzyfowych prac” to spotkanie z literaturą najwyższej próby – z dziełem, które łączy walor artystyczny z historycznym świadectwem epoki.
O autorze:Stefan Żeromski (1864–1925) – jeden z najwybitniejszych pisarzy literatury polskiej, określany mianem „sumienia narodu”. Autor powieści, dramatów, nowel i publicystyki, w których podejmował problematykę społeczną, moralną i narodową. Jego najważniejsze dzieła to m.in. „Syzyfowe prace”, „Popioły”, „Przedwiośnie” i „Ludzie bezdomni”. Twórczość Żeromskiego charakteryzuje się wrażliwością na ludzką krzywdę, pasją społecznikowską oraz modernistycznym stylem pełnym symboliki. Był także aktywnym działaczem kulturalnym i współtwórcą polskiego PEN Clubu. Zmarł w Warszawie, pozostawiając po sobie literacki testament, który do dziś porusza i inspiruje kolejne pokolenia czytelników.
"Syzyfowe prace" Stefana Żeromskiego to jedna z najważniejszych polskich powieści o dojrzewaniu, wolności i kształtowaniu świadomości narodowej w trudnych czasach zaborów. Autor, określany "sumieniem narodu", z niezwykłą wrażliwością i literacką maestrią opisuje losy Marcina Borowicza - chłopca, który dorasta w świecie podporządkowanym carskiej polityce rusyfikacyjnej.Żeromski w sposób głęboko psychologiczny przedstawia dramat młodego człowieka, rozdartego między naturalnym pragnieniem nauki a poczuciem utraty tożsamości. Na kartach powieści spotykamy szeroką galerię postaci - nauczycieli, kolegów, rodziców - którzy tworzą panoramę życia szkolnegow drugiej połowie XIX wieku.To książka o sile języka, kulturze, która staje się tarczą w walcez wynarodowieniem, a także o przyjaźni i solidarności młodych ludzi wobec opresyjnego systemu. "Syzyfowe prace" pokazują, jak kształtował się charakter przyszłych pokoleń Polaków - ludzi, którzy mimo presjii upokorzeń potrafili zachować wierność własnym wartościom.Dzięki sugestywnym opisom, realistycznym dialogom i wnikliwej analizie ludzkiej psychiki, powieść Żeromskiego do dziś porusza czytelników. To nie tylko obowiązkowa lektura szkolna, ale również ponadczasowa opowieśćo dojrzewaniu, odkrywaniu siebie i odpowiedzialności wobec ojczyzny.Lektura "Syzyfowych prac" to spotkanie z literaturą najwyższej próby- z dziełem, które łączy walor artystyczny z historycznym świadectwem epoki.O autorze:Stefan Żeromski (1864-1925) - jeden z najwybitniejszych pisarzy literatury polskiej, określany mianem "sumienia narodu". Autor powieści, dramatów, nowel i publicystyki, w których podejmował problematykę społeczną, moralną i narodową. Jego najważniejsze dzieła to m.in. "Syzyfowe prace", "Popioły", "Przedwiośnie" i "Ludzie bezdomni". Twórczość Żeromskiego charakteryzuje się wrażliwością na ludzką krzywdę, pasją społecznikowską oraz modernistycznym stylem pełnym symboliki. Był także aktywnym działaczem kulturalnym i współtwórcą polskiego PEN Clubu. Zmarł w Warszawie, pozostawiając po sobie literacki testament, który do dziś porusza i inspiruje kolejne pokolenia czytelników.
„Hrabina Cosel” to jedna z najbardziej znanych powieści historycznych Józefa Ignacego Kraszewskiego, należąca do jego słynnego cyklu „Saski”. Utwór, opublikowany w 1873 roku, przenosi czytelnika do czasów Augusta II Mocnego, na jego dwór pełnego przepychu, intryg, namiętności i dramatycznych rozgrywek.
Tytułowa bohaterka – Anna Konstancja von Brockdorff, znana jako hrabina Cosel – była jedną z najsłynniejszych metres królewskich, kobietą niezwykle piękną, ambitną i inteligentną. Kraszewski z mistrzostwem odmalowuje jej biografię: od miłosnego zauroczenia, przez błyskotliwą pozycję na dworze, aż po dramatyczny upadek, kiedy staje się ofiarą politycznych układów i królewskiej niewierności.
Powieść nie jest tylko romantyczną opowieścią – to także szeroka panorama obyczajowa, historyczna i psychologiczna. Autor ukazuje kontrast pomiędzy przepychem drezdeńskiego dworu a smutkiem samotności i rozpaczy bohaterki. „Hrabina Cosel” to dzieło o sile uczuć, o władzy i zdradzie, o tym, jak los jednostki splata się z wielką polityką. To lektura, która do dziś fascynuje: pokazuje, że historia nie jest tylko ciągiem dat i faktów, ale przede wszystkim dramatem ludzi z krwi i kości. Kraszewski prowadzi czytelnika przez pałacowe sale, gdzie królują muzyka i rozkosze, ale też przez mroczne zakamarki, gdzie rodzi się zdrada i spisek.
O autorze
Józef Ignacy Kraszewski (1812–1887) – pisarz, publicysta, historyk, autor ponad 220 powieści, w tym monumentalnych cykli historycznych. Twórca tzw. „Trylogii Saskiej” („Hrabina Cosel”, „Brühl”, „Z siedmiu czasów”), w której sportretował życie dworu saskiego i dramaty epoki Augusta Mocnego i jego następców.
Nazywany „polskim Balzakiem”, był nie tylko kronikarzem historii, ale i psychologiem, potrafiącym przeniknąć w głąb ludzkich namiętności. Jego dzieła – od „Starej baśni” po „Hrabina Cosel” – do dziś pozostają świadectwem niezwykłej pasji literackiej i historycznej.
"Granica" to powieść o człowieku, który nie zdołał udźwignąć ciężaru własnych wyborów. Nałkowska kreśli portret Zenona Ziembiewicza - polityka, męża i kochanka - który staje się symbolem słabości ukrywanej za pozorami siły. Jego życie, od świetnie zapowiadającej się kariery po groteskowo-tragiczny upadek, jest przestrogą i studium granic, jakich nie wolno przekraczać.Autorka wprowadza nas w trzy światy: szlachecki dwór w Boleborzy, mieszczańską kamienicę Cecylii Kolichowskiej oraz polityczne salony miasta. Każdy z nich rządzi się własnymi prawami, ale wszystkie łączy wspólna cecha - pozory moralności, które w zetknięciu z życiem okazują się kruchą fasadą.Nałkowska z mistrzostwem psychologicznym przedstawia także kobiety - Justynę Bogutównę, tragiczną ofiarę mezaliansu; Elżbietę Biecką, uwikłaną w świat konwenansów; i Kolichowską, symbol mieszczańskiego dziedzictwa. Każda z nich jest nie tylko bohaterką, ale i znakiem swojej klasy społecznej. Powieść nie daje łatwych odpowiedzi. Czy Zenon był winny, czy był ofiarą? Czy jego zdrada była prywatnym błędem, czy nieuchronnym skutkiem presji społecznej? "Granica" nie ocenia, lecz zmusza czytelnika do refleksji nad własnymi wyborami. Nałkowska pisze sugestywnie.To literatura, która wymaga skupienia, ale odpłaca intensywnością doznań i uniwersalnym przesłaniem. "Granica" jest powieścią o władzy i słabości, o miłości i zdradzie, o granicach moralnych, które każdy z nas nosi w sobie.O autorce:Zofia Nałkowska (1884-1954) - jedna z najwybitniejszych polskich pisarek XX wieku, autorka powieści, dramatów i opowiadań, a także dzienników, które do dziś są bezcennym świadectwem epoki. Była przedstawicielką nurtu psychologiczno-społecznego w literaturze, wnikliwą obserwatorką losów jednostki na tle przemian historycznych. Jej twórczość poruszała tematy moralności, wolności, odpowiedzialności i granic ludzkiego działania.Nałkowska pełniła także ważną rolę społeczną i polityczną - była członkinią Polskiego PEN Clubu, posłanką na Sejm, a po wojnie zasiadała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich. Z jej doświadczeń powstały wstrząsające "Medaliony", jedno z najważniejszych świadectw literackich o Zagładzie."Granica" wydana w 1935 roku, uważana jest za jej powieść najwybitniejszą - głęboko psychologiczną, a jednocześnie niezwykle aktualną, bo dotykającą problemów, które nigdy nie tracą znaczenia.
„Przedwiośnie” to jedna z najważniejszych polskich powieści dwudziestolecia międzywojennego, będąca jednocześnie rozrachunkiem
z odzyskaną niepodległością i wielką refleksją nad kierunkiem, w którym Polska powinna podążać. Stefan Żeromski wprowadza nas w świat Cezarego Baryki – młodego człowieka, który dorasta w Rosji, doświadcza rewolucji
i wraca do ojczyzny, by zobaczyć kraj rozdarty między wielkimi ideami
a trudną rzeczywistością. Powieść ma wymiar zarówno polityczny, jak
i głęboko psychologiczny. Żeromski opisuje dramat młodego pokolenia, które musi zmierzyć się z marzeniami rodziców o wolnej Polsce, a jednocześnie zderza się z biedą, niesprawiedliwością i chaosem społecznym. „Przedwiośnie” to opowieść o nadziejach i rozczarowaniach, o szukaniu własnej drogi w świecie, gdzie piękne idee często przegrywają z brutalnym życiem.Książka pozostaje aktualna także dzisiaj – pyta o to, czym jest wolność, jak budować sprawiedliwe społeczeństwo i czy jednostka ma moc zmieniania historii. To nie tylko obraz tamtej epoki, ale też ponadczasowa medytacja nad odpowiedzialnością i moralnymi wyborami.
O autorze: Stefan Żeromski (1864–1925) – pisarz, publicysta, działacz społeczny, nazywany często „sumieniem narodu”. Autor „Ludzi bezdomnych”, „Syzyfowych prac”, „Popiołów” i wielu innych dzieł, które na trwałe wpisały się w kanon polskiej literatury. Jedną z jego najważniejszych powieści jest „Przedwiośnie”, napisane i opublikowane w roku 1924, tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Książka ukazała się w Warszawie
w wydawnictwie „Rój”.Żeromski wprowadził do literatury postać Cezarego Baryki, młodego człowieka, który powraca z ogarniętej rewolucją Rosji do Polski, by zmierzyć się z rzeczywistością odrodzonego państwa. Powieść, podzielona na trzy części („Szklane domy”, „Nawłoć” i „Wiatr od wschodu”), stawia pytania o kształt nowej Polski, o sprawiedliwość społeczną
i odpowiedzialność obywateli.
„Przedwiośnie” uznawane jest za ostatnią wielką powieść Żeromskiego
i jednocześnie jego literacki testament.
"Przedwiośnie" to jedna z najważniejszych polskich powieści dwudziestolecia międzywojennego, będąca jednocześnie rozrachunkiem z odzyskaną niepodległością i wielką refleksją nad kierunkiem, w którym Polska powinna podążać. Stefan Żeromski wprowadza nas w świat Cezarego Baryki - młodego człowieka, który dorasta w Rosji, doświadcza rewolucji i wraca do ojczyzny, by zobaczyć kraj rozdarty między wielkimi ideami a trudną rzeczywistością. Powieść ma wymiar zarówno polityczny, jak i głęboko psychologiczny. Żeromski opisuje dramat młodego pokolenia, które musi zmierzyć się z marzeniami rodziców o wolnej Polsce, a jednocześnie zderza się z biedą, niesprawiedliwością i chaosem społecznym. "Przedwiośnie" to opowieść o nadziejach i rozczarowaniach, o szukaniu własnej drogi w świecie, gdzie piękne idee często przegrywają z brutalnym życiem.Książka pozostaje aktualna także dzisiaj - pyta o to, czym jest wolność, jak budować sprawiedliwe społeczeństwo i czy jednostka ma moc zmieniania historii. To nie tylko obraz tamtej epoki, ale też ponadczasowa medytacja nad odpowiedzialnością i moralnymi wyborami.O autorze:Stefan Żeromski (1864-1925) - pisarz, publicysta, działacz społeczny, nazywany często "sumieniem narodu". Autor "Ludzi bezdomnych", "Syzyfowych prac", "Popiołów" i wielu innych dzieł, które na trwałe wpisały się w kanon polskiej literatury. Jedną z jego najważniejszych powieści jest "Przedwiośnie", napisane i opublikowane w roku 1924, tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Książka ukazała się w Warszawie w wydawnictwie "Rój".Żeromski wprowadził do literatury postać Cezarego Baryki, młodego człowieka, który powraca z ogarniętej rewolucją Rosji do Polski, by zmierzyć się z rzeczywistością odrodzonego państwa. Powieść, podzielona na trzy części ("Szklane domy", "Nawłoć" i "Wiatr od wschodu"), stawia pytania o kształt nowej Polski, o sprawiedliwość społeczną i odpowiedzialność obywateli. "Przedwiośnie" uznawane jest za ostatnią wielką powieść Żeromskiego i jednocześnie jego literacki testament.
W czasach, gdy dominują twarde dane, cyfry i algorytmy, powrót do książki takiej jak "Sprawa różdżki czarodziejskiej" może wydawać się czymś egzotycznym. Tymczasem jest to lektura zaskakująco aktualna - nie tylko ze względu na tematykę radiestezji, ale przede wszystkim z powodu postawy intelektualnej jej autora. Edmund Libański nie pisze o magii ani o baśni - tytułowa różdżka czarodziejska to klasyczne narzędzie różdżkarza: rozwidlona gałąź trzymana obiema dłońmi, służąca do lokalizowania wody, rud czy tzw. sił podziemnych. E.Libański nie przyjmuje jednak żadnej ze stron sporu: ani ślepej wiary, ani bezrefleksyjnego sceptycyzmu. Zamiast tego prowadzi fascynujące, wielowarstwowe dochodzenie - jako inżynier, obserwator, nauczyciel i uczciwy badacz.To książka o zjawisku, które przez wieki było obecne w praktyce ludowej, a w XX wieku zaczęło zyskiwać uwagę naukowców i instytucji. Libański śledzi relacje różdżkarzy, analizuje przypadki terenowe, komentuje zachowania społeczne i przedstawia opinie autorytetów naukowych. Wszystko to spina refleksją o naturze poznania - o tym, gdzie kończy się wiedza, a zaczyna przeczucie. Jego styl jest precyzyjny, ale nie zimny - wypełniony pasją, ironią, pokorą wobec złożoności świata. To nie instruktaż i nie polemika, ale pełnoprawna medytacja nad granicą między nauką a intuicją, między dowodem a doświadczeniem.Dzisiejszy czytelnik znajdzie tu nie tylko dokument epoki, ale coś znacznie ważniejszego - zapis sposobu myślenia, który coraz trudniej odnaleźć we współczesnym świecie: myślenia krytycznego, ale otwartego, zdolnego do rozmowy i do zadawania pytań, nawet jeśli nie ma prostych odpowiedzi. W dobie natychmiastowych osądów i uproszczeń, postawa Libańskiego jawi się jako wzór odwagi intelektualnej i uczciwości poznawczej.Reprint wydany przez Wydawnictwo Astrum został przygotowany z pełnym poszanowaniem oryginału - bez redakcji językowej, bez skrótów, z zachowaniem szaty graficznej i typograficznej epoki. Dzięki temu publikacja ma nie tylko wartość merytoryczną, ale i dokumentalną. Można ją traktować jako źródło historyczne, świadectwo kultury naukowej II Rzeczypospolitej, a także jako żywy przykład literatury inżynierskiej, która potrafi inspirować i dziś.To lektura dla inżynierów, geologów, hydrologów i radiestetów, ale także dla filozofów nauki, antropologów i wszystkich tych, którzy nie boją się trudnych tematów i nie zamykają się w gotowych schematach. To książka, która nie mówi: "uwierz" ani "odrzuć" - lecz "pomyśl sam".Edmund Libański - inżynier, pedagog, publicysta - należał do pokolenia ludzi, którzy traktowali naukę nie jako system odpowiedzi, ale jako drogę poszukiwań. Jego "Sprawa różdżki czarodziejskiej" to nie tylko rozważania o jednym z kontrowersyjnych narzędzi badawczych. To także - a może przede wszystkim - opowieść o tym, co dzieje się, gdy człowiek próbuje dotknąć tego, co niewidzialne. I właśnie dlatego warto ją przeczytać - teraz, bardziej niż kiedykolwiek.
Książka „Prezydent Karol Nawrocki. Czas Nadziei. Polska w Drodze do Przyszłości” autorstwa Lecha Tkaczyka, mówi o tym,że każde pokolenie ma swoich bohaterów. Jedni zapisują się w historii czynami wojennymi, inni reformami czy dziełami sztuki. Współczesna Polska znalazła swojego bohatera w człowieku, który wyrósł z ducha gdańskich Siedlec – Karolu Tadeuszu Nawrockim.
Lech Tkaczyk prowadzi czytelnika przez pełną dramatyzmu i nadziei drogę człowieka, który uczył się odwagi na bokserskim ringu, dyscypliny w piłkarskiej drużynie, cierpliwości w akademickich bibliotekach i odpowiedzialności w instytucjach pamięci narodowej. To właśnie ta mozaika doświadczeń sprawiła, że w 2025 roku mógł stanąć przed Zgromadzeniem Narodowym i złożyć przysięgę jako Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.
Książka ta jest czymś więcej niż biografią – to opowieść o Polsce: o jej trudnej historii, o sile wspólnoty i o nadziei, która odradza się w każdym pokoleniu. Autor z niezwykłą wrażliwością łączy fakty z literackim obrazem, dokumenty z emocjami, publiczne wystąpienia z prywatnymi chwilami zadumy. Dzięki temu powstaje portret prezydenta, który nie jest pomnikiem ani symbolem odległym – ale człowiekiem z krwi i kości, niosącym odpowiedzialność za przyszłość narodu.
„Prezydent Karol Nawrocki. Czas Nadziei” to książka o wierze w sens służby, o miłości do rodziny i Ojczyzny, o decyzjach podejmowanych z myślą o przyszłych pokoleniach. To także apel do każdego z nas, by nie stać obojętnie wobec historii, lecz brać udział w jej tworzeniu.
Czytając tę książkę, czujemy, że Polska to nie tylko instytucje i urzędy. Polska to ludzie, ich wybory, ich marzenia i ich odwaga. A historia Karola Nawrockiego przypomina, że nawet najbardziej osobista droga może stać się częścią losów całego narodu. Lech Tkaczyk napisał biografię, która łączy literacką barwę, historyczną rzetelność i pozytywny przekaz. Autor oddaje w ręce czytelników książkę, która nie tylko opisuje życie prezydenta Karola Nawrockiego, ale także buduje most między przeszłością a przyszłością Polski. To lektura, która inspiruje, dodaje otuchy i przypomina, że wspólnota i odpowiedzialność są fundamentem narodowej nadziei. O autorze: Lech Tkaczyk – pisarz, publicysta i wydawca. Autor książek biograficznych, powieści,kryminałów, sag rodzinnych,książek dla dzieci,wielu publikacji edukacyjnych dotyczących zdrowia. Znany z serii takich jak Saga rodzinna:Wołyń Antoni,Wołyń Józef i innych. Autor książek o Obławie Augustowskiej, biografii papieży Jana Pawła II, Leona XIV, Leona XIII. Jego twórczość cechuje dbałość o realia, logiczną fabułę i emocjonalną głębię. „Piszę książki, które mają budować wspólnotę i przypominać, że Polska jest dobrem wspólnym. ‘Czas Nadziei’ to moja odpowiedź na potrzebę pozytywnej opowieści o naszej współczesności.” – Lech Tkaczyk Zapraszam do lektury! Format A5,oprawa miękka, stron 202
Czy można zadbać o serce filiżanką naparu? Czy skóra może odzyskać blask dzięki liściowi pokrzywy? Czy równowaga hormonalna może zacząć się w kuchni, od prostego, ciepłego rytuału? Książka, którą trzymasz w dłoni, odpowiada na te pytania z pokorą wobec natury i ogromnym szacunkiem dla ludzkiego ciała. „MIESZANKI DLA ZDROWIA NA BAZIE ZIÓŁ MAGICZNYCH”,w tym „na różne organy i dolegliwości” autorstwa Lecha Tkaczyka to nie zbiór przypadkowych przepisów, ale precyzyjnie opracowany kompendium wiedzy o naturalnym wspieraniu organizmu. Każdy zestaw to harmonijnie dobrane zioła i pięć na ich bazie mieszanek – nie tylko pod względem działania, ale i siły, smaku, rytmu dobowego. To książka dla każdego, kto chce wyjść z kręgu tabletki–efekt–skutek uboczny, i sięgnąć do tradycyjnych,a zarazem magicznych metod leczenia. Autor nie moralizuje. Nie nakazuje. Proponuje. Daje do ręki 40 zestawów na konkretne potrzeby – od wsparcia pamięci, przez oczyszczenie skóry, po regenerację serca, tarczycy, jelit czy układu nerwowego. Każdy przepis opatrzony jest precyzyjną instrukcją, opisem działania i klarownym wskazaniem, jak i kiedy go stosować. To książka, która przypomina, że filiżanka naparu wypita w spokoju ma znaczenie. Że pokrzywa, rumianek, nagietek, głóg, melisa, lawenda i wiele innych roślin wciąż czekają na nasze zaufanie – jak kiedyś.
O Autorze:
Lech Tkaczyk, rocznik 1956, to niezwykle ceniony dietetyk żywienia człowieka. Ukończył studia magisterskie na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu, specjalista w dziedzinie ogólnej technologii żywienia. Absolwent Międzynarodowych Studiów Doktoranckich w zakresie Marketingu i Zarządzania na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w zakładach spożywczych, gdzie zdobywał doświadczenie w zakresie praktycznego żywienia człowieka.
Jego wiedza i umiejętności zaowocowały publikacjami o żywieniu, w tym poradnikami kulinarnymi, które zyskały dużą popularność wśród czytelników. Lech Tkaczyk jest również twórcą tzw. Diety Funkcjonalnej, w której podkreśla znaczenie ziół i przypraw w codziennej diecie. Specjalizuje się w tworzeniu receptur mieszanek przyprawowych. Wśród jego najnowszych książek znajdują się dzieła popularyzujące diety dla zdrowia wątroby, nerek, prostaty,innych ważnych organów u człowieka.
W swoich ksiażkach łączy wiedzę związaną ze zdrowym stylem życia,działaniami podnoszącymi ogólną zdrowotność człowieka,a także z praktycznymi poradami żywieniowymi, dietami,także pełnymi jadłospisami na określony czas,które mają wpływ na hamowanie procesów starzenia. Zapraszamy do lektury jego dzieł – odkryjcie z nim smak zdrowia i mądrości
zawartej w naturze!
Stron 186, oprawa miękka
Czym zachęcić pracowników do wydajniejszej pracy? Jakich argumentów użyć, aby uspokoić w firmie nerwową atmosferą spowodowaną ogólną recesją? Dlaczego warto pracownikom mówić prawdę? Motywowanie pracowników w sytuacjach kryzysowych to próba znalezienia odpowiedzi między innymi na powyższe pytania.Antoni Benedikt w swojej książce jasno i przejrzyście przedstawia, jak siebie i innych zachęcić do lepszej, efektywniejszej pracy, gdy nie można tego uczynić za pomocą pieniędzy. Czytelnik znajdzie w niej więc definicje pojęć kryzys, recesja, omówienie technik motywowania indywidualnego i grupowego, słowem - bogatą wiedzę teoretyczną zilustrowaną barwnym materiałem empirycznym.Prezentowana Państwu publikacja to doskonały podręcznik dla właścicieli niewielkich firm, studentów kierunków ekonomicznych i humanistycznych, a także dla menedżerów oraz tych pracowników, którzy chcą mieć lepszą świadomość swojej funkcji w organizacji.
Proponowany Paniom sennik to pierwsza z napisanych zwięźle, prosto, jasno, z odrobiną doskonałego humoru i szczyptą "szaleństwa" książek. Opisy snów zawarte w niniejszym senniku dotyczą spraw zwyczajnych, codziennych kłopotów, ciepła domowego ogniska, bliskie są niejednej współczesnej, zabieganej Żonie i Matce, która bardzo często nie ma czasu dla siebie.
"Ja Chłop. Z pamiętnika naszych pradziadków, dziadków i ojców" Anny Nowak to książka, która w niezwykły sposób łączy historię z literaturą. To nie sucha kronika, ale opowieści utkane z głosów tych, którzy przez wieki pozostawali w cieniu - chłopów polskich. Autorka wzięła na warsztat pamiętniki, wspomnienia i dawne dokumenty, by spleść je z własną literacką wyobraźnią. Efekt jest imponujący: otrzymujemy dzieło, które porusza serce i umysł.Autorka oddaje głos ludziom prostym, a jednocześnie niezłomnym. Pokazuje, że chłop nie był tylko "figurą" - był żywym człowiekiem, który śmiał się, płakał, marzył i cierpiał. W jego codzienności kryły się nie tylko trudy pracy na roli, ale też miłość, nadzieja, przywiązanie do ziemi i poczucie dumy.Książka prowadzi czytelnika przez kolejne dekady: od końca XIX wieku, przez czasy zaborów, emigracji i I wojny światowej, aż po burzliwe lata trzydzieste. To podróż, w której wielka historia - polityka, wojny, kryzysy - przeplata się z małą historią codzienności. To opowieść o tym, jak wielkie wydarzenia wpływały na życie zwykłego człowieka i jak ten człowiek, choć milczący, był prawdziwym fundamentem narodu.Recenzując tę książkę, trudno nie podkreślić jej uniwersalności. Bo choć mówi o świecie sprzed ponad stu lat, to jej przesłanie pozostaje aktualne. W czasach, gdy łatwo zapominamy o naszych korzeniach, "Ja Chłop" przypomina, że każdy z nas ma w sobie cząstkę tamtej wsi. Że ziemia, rodzina i wspólnota są wartościami, które nigdy nie tracą znaczenia.Anna Nowak stworzyła dzieło ważne i piękne zarazem. "Ja Chłop" to książka, którą warto przeczytać nie tylko dla wiedzy historycznej, ale przede wszystkim dla refleksji nad tym, kim jesteśmy i skąd przychodzimy. To lektura, która zostaje w pamięci na długo.Zapraszam do lektury!
„Diabeł” Józefa Ignacego Kraszewskiego to jedna z bardziej interesujących powieści historycznych autora, powstała w roku 1853 i osadzona w realiach schyłku panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Kraszewski, mistrz historycznej panoramy, buduje obraz Polski w czasach politycznego zamętu, rozdarcia między tradycją a modernizacją oraz trudnych wyborów jednostek uwikłanych w dziejowe wydarzenia.
Powieść ukazuje zarówno życie dworów magnackich, jak i codzienność szlachty oraz prostego ludu. Autor czerpał z żywych podań, rękopisów i pamiętników epoki, tworząc obraz barwny, pełen szczegółów obyczajowych i politycznych. Tytułowy „diabeł” to symbol zła, intryg, fałszu i chaosu, które wdzierają się w życie bohaterów, ale także alegoria schyłku dawnego porządku i moralnego upadku części elit.
Dzięki bogactwu postaci, żywym dialogom i historycznej wiarygodności Kraszewski stworzył dzieło nie tylko literackie, ale i dokumentujące klimat końca XVIII wieku. To książka, która przybliża atmosferę dworu i prowincji, pokazując zarazem dramat i śmieszność epoki, w której przygotowania do spotkań z królem przeplatały się z politycznymi intrygami i ludzkimi dramatami.
O autorze
Józef Ignacy Kraszewski (1812–1887) – pisarz, publicysta, historyk i jeden z najbardziej płodnych twórców literatury polskiej. Autor ponad 220 powieści, setek opowiadań, dramatów i esejów, znany przede wszystkim z monumentalnego cyklu powieści historycznych. Tworzył szerokie cykle, m.in.:„Dzieje Polski” – monumentalna seria ukazująca kolejne epoki naszych dziejów,powieści z czasów saskich i stanisławowskich,powieści historyczno-obyczajowe, które do dziś stanowią cenne źródło wiedzy o dawnych czasach. J.I. Kraszewski był nie tylko pisarzem, lecz także patriotą i społecznikiem. W swoich książkach podejmował tematy ważne dla narodu, dokumentował kulturę i mentalność kolejnych pokoleń Polaków. W swoich dziełach łączył wiedzę historyczną z pasją narracyjną, a jego dorobek literacki stanowi nieocenione świadectwo kulturowe XIX-wiecznej Polski.
„ZIOŁA I MAGIA. Lecznicze i rytualne zastosowania roślin”, która zawiera opisy ziół,przepisy i praktyczne ich zastosowanie, to książka dla wszystkich, którzy chcą odkryć niezwykłą moc ziół – nie tylko jako naturalnych lekarstw, ale także jako narzędzi ochrony, oczyszczenia i duchowej harmonii.
Znajdziesz tu:
• opisy ponad 20 najważniejszych ziół stosowanych w tradycji leczniczej i magicznej,
• dziesiątki gotowych mieszanek tematycznych – na sen, oczyszczenie, ochronę, miłość, koncentrację i wiele więcej,
• praktyczne przepisy na kadzidła, kąpiele ziołowe, herbaty intencyjne i napary oczyszczające,
• porady, jak wykorzystywać rośliny w rytuałach domowych, medytacji i pracy z intencją.
To nie jest tylko książka o ziołach. To przewodnik po świecie natury, który – jeśli tylko chcesz – poprowadzi Cię ku głębszemu zrozumieniu siebie i życia.
O Autorze:
Lech Tkaczyk, rocznik 1956, to niezwykle ceniony dietetyk żywienia człowieka. Ukończył studia magisterskie na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu, specjalista w dziedzinie ogólnej technologii żywienia. Absolwent Międzynarodowych Studiów Doktoranckich w zakresie Marketingu i Zarządzania na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w zakładach spożywczych, gdzie zdobywał doświadczenie w zakresie praktycznego żywienia człowieka. Jego wiedza i umiejętności zaowocowały publikacjami o żywieniu, w tym poradnikami kulinarnymi, które zyskały dużą popularność wśród czytelników. Lech Tkaczyk jest również twórcą tzw. Diety Funkcjonalnej, w której podkreśla znaczenie ziół i przypraw w codziennej diecie. Specjalizuje się w tworzeniu receptur mieszanek przyprawowych. Wśród jego najnowszych książek znajdują się dzieła popularyzujące diety dla zdrowia wątroby, nerek, prostaty,innych ważnych organów u człowieka.
W swoich ksiażkach łączy wiedzę związaną ze zdrowym stylem życia,działaniami podnoszącymi ogólną zdrowotność człowieka,a także z praktycznymi poradami żywieniowymi, dietami,także pełnymi jadłospisami na określony czas,które mają wpływ na hamowanie procesów starzenia.
Zapraszamy do lektury jego dzieł – odkryjcie z nim smak zdrowia i mądrości zawartej w naturze!
Stron 224, oprawa miękka
„Hrabina Cosel” to jedna z najbardziej znanych powieści historycznych Józefa Ignacego Kraszewskiego, należąca do jego słynnego cyklu „Saski”. Utwór, opublikowany w 1873 roku, przenosi czytelnika do czasów Augusta II Mocnego, na jego dwór pełnego przepychu, intryg, namiętności i dramatycznych rozgrywek.
Tytułowa bohaterka – Anna Konstancja von Brockdorff, znana jako hrabina Cosel – była jedną z najsłynniejszych metres królewskich, kobietą niezwykle piękną, ambitną i inteligentną. Kraszewski z mistrzostwem odmalowuje jej biografię: od miłosnego zauroczenia, przez błyskotliwą pozycję na dworze, aż po dramatyczny upadek, kiedy staje się ofiarą politycznych układów i królewskiej niewierności.
Powieść nie jest tylko romantyczną opowieścią – to także szeroka panorama obyczajowa, historyczna i psychologiczna. Autor ukazuje kontrast pomiędzy przepychem drezdeńskiego dworu a smutkiem samotności i rozpaczy bohaterki. „Hrabina Cosel” to dzieło o sile uczuć, o władzy i zdradzie, o tym, jak los jednostki splata się z wielką polityką. To lektura, która do dziś fascynuje: pokazuje, że historia nie jest tylko ciągiem dat i faktów, ale przede wszystkim dramatem ludzi z krwi i kości. Kraszewski prowadzi czytelnika przez pałacowe sale, gdzie królują muzyka i rozkosze, ale też przez mroczne zakamarki, gdzie rodzi się zdrada i spisek.
O autorze
Józef Ignacy Kraszewski (1812–1887) – pisarz, publicysta, historyk, autor ponad 220 powieści, w tym monumentalnych cykli historycznych. Twórca tzw. „Trylogii Saskiej” („Hrabina Cosel”, „Brühl”, „Z siedmiu czasów”), w której sportretował życie dworu saskiego i dramaty epoki Augusta Mocnego i jego następców.
Nazywany „polskim Balzakiem”, był nie tylko kronikarzem historii, ale i psychologiem, potrafiącym przeniknąć w głąb ludzkich namiętności. Jego dzieła – od „Starej baśni” po „Hrabina Cosel” – do dziś pozostają świadectwem niezwykłej pasji literackiej i historycznej.
"Granica" to powieść o człowieku, który nie zdołał udźwignąć ciężaru własnych wyborów. Nałkowska kreśli portret Zenona Ziembiewicza - polityka, męża i kochanka - który staje się symbolem słabości ukrywanej za pozorami siły. Jego życie, od świetnie zapowiadającej się kariery po groteskowo-tragiczny upadek, jest przestrogą i studium granic, jakich nie wolno przekraczać.Autorka wprowadza nas w trzy światy: szlachecki dwór w Boleborzy, mieszczańską kamienicę Cecylii Kolichowskiej oraz polityczne salony miasta. Każdy z nich rządzi się własnymi prawami, ale wszystkie łączy wspólna cecha - pozory moralności, które w zetknięciu z życiem okazują się kruchą fasadą.Nałkowska z mistrzostwem psychologicznym przedstawia także kobiety - Justynę Bogutównę, tragiczną ofiarę mezaliansu; Elżbietę Biecką, uwikłaną w świat konwenansów; i Kolichowską, symbol mieszczańskiego dziedzictwa. Każda z nich jest nie tylko bohaterką, ale i znakiem swojej klasy społecznej. Powieść nie daje łatwych odpowiedzi. Czy Zenon był winny, czy był ofiarą? Czy jego zdrada była prywatnym błędem, czy nieuchronnym skutkiem presji społecznej? "Granica" nie ocenia, lecz zmusza czytelnika do refleksji nad własnymi wyborami. Nałkowska pisze sugestywnie.To literatura, która wymaga skupienia, ale odpłaca intensywnością doznań i uniwersalnym przesłaniem. "Granica" jest powieścią o władzy i słabości, o miłości i zdradzie, o granicach moralnych, które każdy z nas nosi w sobie.O autorce:Zofia Nałkowska (1884-1954) - jedna z najwybitniejszych polskich pisarek XX wieku, autorka powieści, dramatów i opowiadań, a także dzienników, które do dziś są bezcennym świadectwem epoki. Była przedstawicielką nurtu psychologiczno-społecznego w literaturze, wnikliwą obserwatorką losów jednostki na tle przemian historycznych. Jej twórczość poruszała tematy moralności, wolności, odpowiedzialności i granic ludzkiego działania.Nałkowska pełniła także ważną rolę społeczną i polityczną - była członkinią Polskiego PEN Clubu, posłanką na Sejm, a po wojnie zasiadała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich. Z jej doświadczeń powstały wstrząsające "Medaliony", jedno z najważniejszych świadectw literackich o Zagładzie."Granica" wydana w 1935 roku, uważana jest za jej powieść najwybitniejszą - głęboko psychologiczną, a jednocześnie niezwykle aktualną, bo dotykającą problemów, które nigdy nie tracą znaczenia.
"Diabeł" Józefa Ignacego Kraszewskiego to jedna z bardziej interesujących powieści historycznych autora, powstała w roku 1853 i osadzona w realiach schyłku panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Kraszewski, mistrz historycznej panoramy, buduje obraz Polski w czasach politycznego zamętu, rozdarcia między tradycją a modernizacją oraz trudnych wyborów jednostek uwikłanych w dziejowe wydarzenia.Powieść ukazuje zarówno życie dworów magnackich, jak i codzienność szlachty oraz prostego ludu. Autor czerpał z żywych podań, rękopisówi pamiętników epoki, tworząc obraz barwny, pełen szczegółów obyczajowychi politycznych. Tytułowy "diabeł" to symbol zła, intryg, fałszu i chaosu, które wdzierają się w życie bohaterów, ale także alegoria schyłku dawnego porządku i moralnego upadku części elit.Dzięki bogactwu postaci, żywym dialogom i historycznej wiarygodności Kraszewski stworzył dzieło nie tylko literackie, ale i dokumentujące klimat końca XVIII wieku. To książka, która przybliża atmosferę dworu i prowincji, pokazując zarazem dramat i śmieszność epoki, w której przygotowania do spotkań z królem przeplatały się z politycznymi intrygami i ludzkimi dramatami.O autorzeJózef Ignacy Kraszewski (1812-1887) - pisarz, publicysta, historyk i jedenz najbardziej płodnych twórców literatury polskiej. Autor ponad 220 powieści, setek opowiadań, dramatów i esejów, znany przede wszystkimz monumentalnego cyklu powieści historycznych. Tworzył szerokie cykle, m.in.:"Dzieje Polski" - monumentalna seria ukazująca kolejne epoki naszych dziejów,powieści z czasów saskich i stanisławowskich,powieści historyczno-obyczajowe, które do dziś stanowią cenne źródło wiedzy o dawnych czasach.I. Kraszewski był nie tylko pisarzem, lecz także patriotą i społecznikiem.W swoich książkach podejmował tematy ważne dla narodu, dokumentował kulturę i mentalność kolejnych pokoleń Polaków. W swoich dziełach łączył wiedzę historyczną z pasją narracyjną, a jego dorobek literacki stanowi nieocenione świadectwo kulturowe XIX-wiecznej Polski.
"Powieść "W pustyni i w puszczy" to nie tylko klasyka polskiej literatury przygodowej, lecz także poruszająca opowieść o dojrzewaniu, odwadze i sile ludzkich więzi. Henryk Sienkiewicz, pisarz uhonorowany Nagrodą Noblaw dziedzinie literatury, stworzył uniwersalną historię o granicach człowieczeństwa w konfrontacji z nieznanym światem i własnym lękiem.To historia dwojga dzieci - czternastoletniego Stasia Tarkowskiego i ośmioletniej Nel Rawlison - porwanych podczas afrykańskiego konfliktu zbrojnego. Ich podróż przez pustynię i dżunglę to walka z naturą, chorobą,i samotnością. Staś, syn polskiego inżyniera, przechodzi przyspieszone dojrzewanie - uczy się odpowiedzialności, lojalności i poświęcenia, chroniąc Nel nie tylko przed zewnętrznym zagrożeniem, lecz także przed utratą nadziei. Mała, krucha dziewczynka staje się symbolem niewinności, zaufania i łagodności, która potrafi skruszyć każdy mur.Sienkiewicz z niezwykłą wyobraźnią odmalowuje afrykańskie krajobrazy - od pustynnych wydm po wilgotne puszcze i rwące rzeki. Ale to nie tylko tło - to przestrzeń symboliczna, w której europejskie dzieci uczą się pokory wobec sił natury i odmiennych kultur. Każde spotkanie z tubylcami, każde nowe wyzwanie niesie ze sobą zarówno grozę, jak i piękno odkrywania innego spojrzenie na świat.Choć książka powstała na początku XX wieku i wpisuje się w ówczesne spojrzenie kolonialne, to jej rdzeń - opowieść o odwadze, przyjaźni, determinacji i miłości bliźniego - pozostaje ponadczasowy."W pustyni i w puszczy" to powieść, która nie tylko fascynuje młodych czytelników, ale również skłania dorosłych do refleksji nad istotą człowieczeństwa i współodczuwania.To książka, która pokazuje, że nawet dziecko - zagubione w wielkim świecie - może stać się bohaterem. I że w podróży przez najtrudniejsze krajobrazy serca, największą siłą nie jest siła fizyczna, lecz siła ducha.O autorze: Henryk Sienkiewicz (1846-1916) - jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy, mistrz powieści historycznej i laureat Literackiej Nagrody Nobla. Urodził się na ziemiach ówczesnego Królestwa Polskiego. Był nie tylko artystą słowa, ale i patriotą, który swoją twórczością niósł ducha narodowej tożsamości w czasach zaborów. Jego powieści - "Quo vadis", "Trylogia", "Krzyżacy" - należą do kanonu światowej literatury."W pustyni i w puszczy" to jedyna książka napisana z myślą o młodzieży- a zarazem jedna z najbardziej uniwersalnych opowieści o ludzkim dorastaniu, odwadze i wartości dobra w świecie pełnym zagrożeń.
"Powieść "W pustyni i w puszczy" to nie tylko klasyka polskiej literatury przygodowej, lecz także poruszająca opowieść o dojrzewaniu, odwadze i sile ludzkich więzi. Henryk Sienkiewicz, pisarz uhonorowany Nagrodą Noblaw dziedzinie literatury, stworzył uniwersalną historię o granicach człowieczeństwa w konfrontacji z nieznanym światem i własnym lękiem.To historia dwojga dzieci - czternastoletniego Stasia Tarkowskiego i ośmioletniej Nel Rawlison - porwanych podczas afrykańskiego konfliktu zbrojnego. Ich podróż przez pustynię i dżunglę to walka z naturą, chorobą,i samotnością. Staś, syn polskiego inżyniera, przechodzi przyspieszone dojrzewanie - uczy się odpowiedzialności, lojalności i poświęcenia, chroniąc Nel nie tylko przed zewnętrznym zagrożeniem, lecz także przed utratą nadziei. Mała, krucha dziewczynka staje się symbolem niewinności, zaufania i łagodności, która potrafi skruszyć każdy mur.Sienkiewicz z niezwykłą wyobraźnią odmalowuje afrykańskie krajobrazy - od pustynnych wydm po wilgotne puszcze i rwące rzeki. Ale to nie tylko tło - to przestrzeń symboliczna, w której europejskie dzieci uczą się pokory wobec sił natury i odmiennych kultur. Każde spotkanie z tubylcami, każde nowe wyzwanie niesie ze sobą zarówno grozę, jak i piękno odkrywania innego spojrzenie na świat.Choć książka powstała na początku XX wieku i wpisuje się w ówczesne spojrzenie kolonialne, to jej rdzeń - opowieść o odwadze, przyjaźni, determinacji i miłości bliźniego - pozostaje ponadczasowy."W pustyni i w puszczy" to powieść, która nie tylko fascynuje młodych czytelników, ale również skłania dorosłych do refleksji nad istotą człowieczeństwa i współodczuwania.To książka, która pokazuje, że nawet dziecko - zagubione w wielkim świecie - może stać się bohaterem. I że w podróży przez najtrudniejsze krajobrazy serca, największą siłą nie jest siła fizyczna, lecz siła ducha.O autorze: Henryk Sienkiewicz (1846-1916) - jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy, mistrz powieści historycznej i laureat Literackiej Nagrody Nobla. Urodził się na ziemiach ówczesnego Królestwa Polskiego. Był nie tylko artystą słowa, ale i patriotą, który swoją twórczością niósł ducha narodowej tożsamości w czasach zaborów. Jego powieści - "Quo vadis", "Trylogia", "Krzyżacy" - należą do kanonu światowej literatury."W pustyni i w puszczy" to jedyna książka napisana z myślą o młodzieży- a zarazem jedna z najbardziej uniwersalnych opowieści o ludzkim dorastaniu, odwadze i wartości dobra w świecie pełnym zagrożeń.
"Stara baśń" to jedno z najbardziej fascynujących i ponadczasowych dzieł polskiej literatury. Choć powstała w XIX wieku, nie traci nic ze swojej siły wyrazu, narracyjnej intensywności i kulturowej wagi. Józef Ignacy Kraszewski - prawdziwy tytan pióra - zabiera nas w podróż do mitycznych początków polskiego państwa, jeszcze przed panowaniem Piastów, w czasy, gdzie słowiańskie plemiona żyły w rytmie natury, wiary i walki.Ta powieść to nie tylko opowieść o miłości, zdradzie, przemocy i nadziei, ale również o przemianie duchowej - zarówno jednostki, jak i wspólnoty. Kraszewski buduje sugestywny obraz społeczeństwa pierwotnego, w którym sacrum i profanum przenikają się na każdym kroku. Opowieść pełna jest bogów, wróżów, obrzędów i rytuałów, ale też ludzkich namiętności i dramatów, które są tak uniwersalne, że poruszają współczesnego czytelnika nie mniej niż odbiorców sprzed 150 lat.Postacie są zarysowane z epickim rozmachem - od okrutnego Popiela, po szlachetnego Piasta - a język powieści, stylizowany na staropolszczyznę, nadaje tekstowi autentyczny i magiczny charakter. "Stara baśń" to dzieło przesiąknięte symboliką - opowiada nie tylko o walce dobra ze złem, ale też o narodzinach wspólnoty i świadomości narodowej. Ziarno nowego ładu - sprawiedliwego, silnego i wspólnotowego - zostaje zasiane właśnie w tej starożytnej epopei.Czytelnik otrzymuje powieść, która jest zarazem literackim freskiem, filozoficzną refleksją, jak i emocjonującą historią. To literatura, która nie tylko opowiada o przeszłości - ale ją buduje.Dla miłośników historii, epiki, folkloru słowiańskiego i refleksyjnej prozy - pozycja obowiązkowa.O autorzeJózef Ignacy Kraszewski (1812-1887) - pisarz, publicysta, historyk i jedenz najbardziej płodnych twórców literatury polskiej. Autor ponad 220 powieści, setek opowiadań, dramatów i esejów, znany przede wszystkimz monumentalnego cyklu powieści historycznych. "Stara baśń", wydana po raz pierwszy w 1876 roku, to jedno z jego najbardziej rozpoznawalnych dzieł - epicka wizja pradziejów Polski, osadzona w czasach przedpiastowskich. Kraszewski był nie tylko literatem, ale i aktywnym uczestnikiem życia społecznego i politycznego. W swoich dziełach łączył wiedzę historycznąz pasją narracyjną, a jego dorobek literacki stanowi nieocenione świadectwo kulturowe XIX-wiecznej Polski.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
