[…] monografia to znakomity przykład antropologicznie i kulturologicznie zorientowanej postawy badawczej. Zaryzykuje stwierdzenie, że unikalnej w polskim środowisku starożytniczym. Zwraca uwagę znakomite opanowanie warsztatu badacza antyku oraz – co nadal zbyt rzadkie wśród polskich historyków zajmujących się światem Greków i Rzymian – bardzo dobra orientacja we współczesnych paradygmatach naukowych i prądach intelektualnych. Paweł Madejski z godną podziwu zręcznością porusza się pomiędzy tradycyjnym warsztatem badawczym a inspiracjami współczesną humanistyką. Uważam, że praca Pomiędzy robur animi a ritus barbarus: zemsta w życiu społecznym republikańskiego Rzymu stanie się ważną pozycją na polskim rynku wydawniczym nie tylko ze względu na oryginalność podjętego tematu, ale na wspomniana wyżej umiejętność skorzystania ze współczesnych prądów humanistycznych.
Z recenzji dr hab. Andrzeja Gillmeistra, prof. UZ
W pędzie ku zniszczeniu świata
Historia przyspiesza, prowadząc nas do ostatecznej katastrofy. Tylko wtedy, gdy to zrozumiemy, możemy spróbować uniknąć całkowitego zniszczenia.
Taką tezę stawia René Girard, wizjoner, jeden z największych europejskich myślicieli, dyskutując z Benoîtem Chantre’em nad niedokończonym dziełem Clausewitza O wojnie. Koniec jest bliski. Dotąd jednak byliśmy ślepi na to, co faktycznie do niego prowadzi.
Głównym tematem książki, jak ujmuje to sam Girard, jest realna możliwość końca Europy, świata Zachodu i świata jako całości. Na przyjęcie tych słów znakomicie przygotowuje szkic o. Jana Andrzeja Kłoczowskiego, pokazujący rewolucyjny charakter myśli francuskiego antropologa oraz inspirujący do dyskusji. Jak pisze autor wstępu: Może jeszcze porozmawiamy, zanim czas się skończy? Na razie warto poczytać.
To najbardziej przejmująca, najbardziej bolesna z książek Girarda.
Taka, która nie pozostawia żadnych złudzeń co do natury człowieczeństwa i kształtowanego przez nas świata. Świata opartego na naśladowczej przemocy, spętanego przez zło. Słowa Girarda, pochylonego z całą możliwą interpretacyjną – więc moralną – czujnością nad dziełem Clausewitza, są kamienne, są twarde. prof. Zbigniew Mikołejko
René Girard (1923-2015) – francuski filozof, antropolog kultury, twórca teorii mimetycznej. Napisał m.in. Sacrum i przemoc, Kozioł ofiarny, Początki kultury, Achever Clausewitz.
Autorka publikacji podejmuje polemikę z interpretacjami, według których filozofia Martina Heideggera wpisuje się w tradycję antropocentryzmu. Stara się nie tylko oddalić niemożność zaadaptowania filozofii Heideggera przez ekofilozofię w ogóle i ekologię głęboką w szczególności, lecz pokazuje także, że przedstawiciele ekologii głębokiej nie wykorzystali w pełni potencjału myśli Heideggera do uzasadnienia centralnych założeń dla swojego stanowiska. Dowodzi, że Heidegger był prekursorem paradygmatu radykalnie nieantropocentrycznego w daleko większym stopniu niż dostrzegli to ekologowie głębocy.
Sapiens showed us where we came from. Homo Deus looked to the future. 21 Lessons for the 21st Century explores the present.
How can we protect ourselves from nuclear war, ecological cataclysms and technological disruptions? What can we do about the epidemic of fake news or the threat of terrorism? What should we teach our children?
Yuval Noah Harari takes us on a thrilling journey through today’s most urgent issues. The golden thread running through his exhilarating new book is the challenge of maintaining our collective and individual focus in the face of constant and disorienting change. Are we still capable of understanding the world we have created?
" Jak dbać o dobro wspólne w społeczeństwie kapitalistycznym opartym na konkurencji? Jak tworzyć wspólnotę bez narzucania gotowych rozwiązań? Jakie są granice eksperymentów społecznych? Pytania te, aktualne i dzisiaj, były stawiane przez twórców WSM założonej w 1921 r.
Książka składa się więc z trzech nakładających się warstw. Pierwsza z nich to opis powstania ewolucji projektu WSM, a jednocześnie przypomnienie ogromnego dorobku myśli lewicowej z okresu międzywojennego. Druga dotyczy koncepcji miasta, granic tworzenia wspólnoty miejskiej. Trzecia obejmuje zasadnicze kwestie nowoczesności, dotyka sporu o nowoczesność i o prawomocność sięgania po rozwiązania społeczne z tamtej epoki. Te trzy wątki splatają się w spójną narrację, która pozwala uświadomić sobie zawiłe kwestie związane z tematyką miejską"
Prof. dr hab. Leszek Koczanowicz, Uniwersytet SWPS (fragment recenzji Miasto w działaniu)
We like to think of ourselves as exceptional beings, but is there really anything special about us that sets us apart from other animals? Humans are the slightest of twigs on a single family tree that encompasses four billion years, a lot of twists and turns, and a billion species. All of those organisms are rooted in a single origin, with a common code that underwrites our existence. This paradox - that our biology is indistinct from all life, yet we consider ourselves to be special - lies at the heart of who we are.
Autorki i Autorzy niniejszej publikacji opowiadają o roli dziedzictwa kultury we współczesnych muzeach i instytucjach sztuki, a także w organizacjach niekojarzących się bezpośrednio z kulturą, ale w których odgrywa ona ważną rolę w określaniu tożsamości i wyznaczaniu etosu. Większość Autorek i Autorów jest związana z Wydziałem Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego jako pracowniczki i pracownicy, doktorantki i doktoranci, studentki i studenci, ale do naszego wspólnego projektu dołączyli również badacze i badaczki z innych ośrodków, od Gdańska i Warszawy po Wielką Brytanię. Redaktorzy są pracownikami UJ, zajmują się zarządzaniem w kulturze w teorii, a Łukasz Gaweł – także w praktyce. W czasie wolnym są zaś pasjonatami kultury, dla których dzień bez teatru lub muzeum jest dniem straconym.
Wszystkie badania prowadzono za pomocą metod etnograficznych. Opisane przypadki zostały przedstawione w sposób jak najbardziej autentyczny i zbliżony do praktyki, z jednoczesnym zachowaniem dystansu i zaangażowania, co sprawia, że są żywe i wciągające dla Czytelnika, który może rozpatrywać różne warianty rozwiązań. Każdy rozdział zawiera opis przypadku oraz charakterystykę organizacji, ludzi, zwyczajów i sposobu, w jaki dorobek kultury przejawia się w każdym z opisywanych miejsc.
Cała prawda o słowiańskiej religii!
Czy Słowianie posiadali zorganizowany system wierzeń religijnych?
Jak wyglądały ich świątynie i czy w ogóle istniały?
Co było sercem ich systemu religijnego – panteon bogów czy magiczne rytuały?
Wierzenia słowiańskie rozpalają wyobraźnię badaczy, rodzimowierców i fascynatów od prawie dwóch stuleci. Niepewne dane archeologiczne i nieliczne teksty sprawiają, że kwestia słowiańskiej religii jest niekończącym się źródłem trudnych do udowodnienia hipotez, narastających kontrowersji, gorących sporów a czasami bezczelnych fałszerstw.
Dariusz Sikorski, sprawnie poruszając się w gąszczu przekłamań i romantycznych wizji przedchrześcijańskiej Słowiańszczyzny, prezentuje własną, oryginalną odpowiedź i pogląd na kwestię duchowości naszych przodków. Opierając się na niewielu pozostałościach i badając ich powiązania, rozprawia się z tymi mitami i legendami, które zaciemniają nam ogląd sytuacji. Jego książka to popis historycznego kunsztu, a zarazem fascynująca podróż dla wszystkich poszukujących prawdziwej wiedzy.
Badaniom bezpieczeństwa jednostki towarzyszy przekonanie, że bezpieczeństwa nie powinno opierać się jedynie na bezpieczeństwie międzynarodowym i państw, ponieważ mają w nim swój udział także jednostki, a ich poczucie bezpieczeństwa jest najważniejsze. Bezpieczeństwo jednostki uznając człowieka za podmiot odniesienia wskazuje, że to ono jest istotą bezpieczeństwa. Z kolei zagrożenia dla bezpieczeństwa jednostki rodzą podstawowe ryzyka dla bezpieczeństwa międzynarodowego, państwa i społeczeństwa. Człowiek wraz z rozwojem cywilizacji wywołuje bez przerwy nowe i coraz większe zagrożenia. Natomiast bezpieczeństwo zaliczane jest do najważniejszych wartości i potrzeb. Bezpieczeństwo jest wartością uznawaną przez wszystkich – zarówno przez jednostki, jak i całe społeczeństwa.
Książka Nicoli Savaresego to rzecz niezwykła z paru powodów.
Przede wszystkim dlatego, że na początku wcale nie była książką, tylko rodzajem widowiska. Autor, który nie tylko jest znanym badaczem teatru, ale też próbował sił jako reżyser teatralny i aktor, osobiście występował przed zgromadzoną publicznością, przedstawiając znalezione i zebrane materiały. Część odczytywał na głos, część wyświetlał na ekran z rzutnika, tak żeby widzowie sami je sobie przeczytali, wyświetlał też z projektora filmy i puszczał z gramofonu płyty z piosenkami albo ze słuchowiskiem. Widowisko, jakie w ten sposób tworzył, było multimedialne i oddziaływało na różne zmysły. Rozbrzmiewał w nim głos prelegenta – historyka i antropologa teatru i może nade wszystko historyka kultury – i rozbrzmiewał wielogłos cytowanych źródeł. Historia ożywała we wszystkich rejestrach, uobecniana w ciele badacza-prelegenta czy też, jak by powiedziano dziś, performera. Teraz książka, wskutek swej wybitnie heterogenicznej budowy, stanowi próbę ewokowania tamtej polifonii głosów i symfonii zmysłów. Dzięki zaklętej w niej dramaturgii wyjściowego widowiska nosi ona w sobie niecodzienny potencjał performatywny: to archiwum, które jest czynne – pracuje, wywołuje reakcję.
Książka ta jest rzeczą niezwykłą również i dlatego, że pewien drobny i, wydawałoby się, niewiele znaczący epizod – olśnienie Antonina Artauda tańcami balijskimi, ujrzanymi na pewnej wystawie w 1931 roku, i wynikły z tego olśnienia artykuł – prezentuje wszechstronnie i przekonująco, strona po stronie, jako jedno z kluczowych wydarzeń w dziejach teatru i kultury XX wieku. Bo to właśnie w tym momencie historycznym taniec – i w ogóle widowisko – na dobre zastępuje i wypiera teatr dramatyczny, neoawangarda zaczyna się wyodrębniać z awangardy, konteksty społeczne sztuki zaczynają przeważać nad jej estetyczną autonomią, sztuka odzyskuje wymiar metafizyczny i wchodzi na miejsce religii, jednocześnie głębiej zanurzając się w życiu społeczeństw, wreszcie Zachód, łącząc się z Orientem, zaczyna swą postkolonialną pokutę.
Zawrotny moment, z maestrią uchwycony przez Savaresego.
Leszek Kolankiewicz
Celem książki jest omówienie reprezentacji doświadczenia utraty zdrowia wskutek poważnej, przewlekłej, somatycznej, nieuleczalnej choroby. W części pierwszej podjęto próbę definicji utraty, będącej doświadczeniem powszechnym i nieuchronnym. Odkrycia jej istoty dokonano za pomocą analizy fenomenologicznej.
Część druga dotyczy kulturowego wymiaru doświadczenia utraty zdrowia. Przedstawiono w niej konceptualizacje i metafory choroby. Szczegółowo omówiono motyw niewoli. Podjęto również próbę określenia specyfiki narracji o chorobie (patografii). Analiza tego typu świadectw wymaga od badacza specjalnego nastawienia i potraktowania, a mianowicie „lektury empatycznej”.
Na część trzecią składają się analizy patografii i prac plastycznych tworzonych przez osoby chore (na nowotwory złośliwe, stwardnienie boczne zanikowe, degenerację siatkówki). Włączono także świadectwo osoby towarzyszącej bliskiemu zmagającemu się z nieuleczalną chorobą.
To książka na wysokim poziomie akademickim, interesująca zarówno dla literaturoznawców, kulturoznawców i filozofów, jak i adeptów medycyny, psychologii czy pedagogiki. Świetny warsztat literacki Autorki pozwala także na skierowanie jej do czytelników niezajmujących się literaturą na poziomie profesjonalnym, a zwyczajnie zainteresowanych tematem.
Prof. dr hab. Bogumiła Kaniewska
Tym, co w mojej opinii decyduje o oryginalności pracy, jest nowy sposób ujęcia tej problematyki, oglądanej w perspektywie wiążącej utratę i dar. W tej właśnie perspektywie, na tle uznawanego dziś powszechnie za prywatne doświadczenia utraty zdrowia, Autorka zwraca uwagę na twórcze przezwyciężenie jej skutków (w narracjach i pracach plastycznych).
Dr hab. Izolda Topp-Wójtowicz
In this bold and provocative book, Yuval Noah Harari explores who we are, how we got here and where we’re going. Sapiens is a thrilling account of humankind’s extraordinary history – from the Stone Age to the Silicon Age – and our journey from insignificant apes to rulers of the world.
Encyklopedia historii człowieka Czy małpy i ludzie mieli wspólnego przodka? Jak wyglądało życie w epoce kamienia? Czym była rewolucja przemysłowa? Jakie były największe wynalazki ludzkości? Przed jakimi wyzwaniami stoi współczesny człowiek? Jak będzie wyglądać cywilizacja przyszłości? W encyklopedii znajdziesz ciekawe odpowiedzi na pytania dotyczące dziejów ludzkości, rozwoju kultury i cywilizacji oraz problemów współczesnego świata. Książka jest znakomitym kompendium, w którym rzetelną wiedzę uzupełniono ciekawostkami, licznymi zdjęciami i rysunkami.
Książka przedstawia bogaty i fascynujący świat polskich tradycji – tych najdawniejszych i tych nowszych. Można w niej znaleźć zarówno echa prasłowiańskich wierzeń, jak i opisy bogatej obrzędowości związanej z rokiem liturgicznym i najważniejszymi świętami kościelnymi. Nie brakuje także opisu obyczajów związanych z życiem codziennym – domem, rodziną, pracą, sąsiadami. Niezwykle zajmującą treść uzupełniają atrakcyjne ilustracje, zdjęcia i reprodukcje.
Jedną z tajemnic człowieka jest jego zdolność do organizowania się w grupy – większe lub mniejsze – celem dokonania ataku na życie innych przedstawicieli swego gatunku. Taką umiejętność wspólnego działania przeciw własnym biologicznym krewnym posiadają ponoć, poza człowiekiem, tylko szczury
Badacze i analitycy współczesnej cywilizacji wskazują, że w nowożytności miały miejsce dwie próby zawładnięcia osobą ludzką. Pierwszą z nich był krwawy despotyzm związany z totalitarnymi ideologiami XX wieku – komunizmem i faszyzmem. Druga próba polega na planach podporządkowania człowieka radykalnym wersjom biotechnologii (neuronauki, inżynierii genetycznej, eugenice, klonowaniu). Ta druga próba trwa nadal – chce zredukować osobę ludzką do przejściowego elementu ewolucji kosmicznej, kreśląc fantastyczne wizje jej przyszłości…
Autor publikacji podjął tematykę rodzicielstwa adopcyjnego małżeństw doświadczających niepowodzenia prokreacyjnego i związanej z tym niezamierzonej bezdzietności. Zaprezentował własną koncepcję autokreacji małżonków do wielowymiarowego rodzicielstwa. Proces autokreacji ujmowany całościowo obejmuje świadomą pracę nad sobą małżonków, transformatywne uczenie się biograficzne, autoformacyjne kierowanie własnym rozwojem osobowym oraz samokształtowanie ja rodzica adopcyjnego w horyzoncie agatologicznym i aksjologicznym. Złożony, wielowymiarowy charakter autokreacji został ujęty na gruncie integralnej koncepcji człowieka, a problematykę usytuowano także w kontekście antropologicznym, aksjologicznym i egzystencjalnym.
Podstawę niniejszej publikacji stanowi zbiór oryginalnych opowieści chasydzkich o życiu i działalności cadyka Dawida Bidermana, wydanych w Piotrkowie w 1930 roku pod tytułem „Migdal Dawid” (Wieża Dawida). Ich przekładowi, dokonanemu przez Agatę Paluch i Wojciecha Tworka, towarzyszą artykuły opisujące rozwój ruchu chasydzkiego, ze szczególnym uwzględnieniem postaci Dawida Bidermana jako założyciela dynastii cadyków lelowskich oraz dziejów chasydów lelowskich. Jan Doktór omawia znaczenie i najważniejsze cechy tego ruchu religijnego oraz sytuuje w nim postać Bidermana i ukształtowaną przez niego doktrynę. Uriel Gellman przedstawia funkcjonowanie „chasydyzmu Lelów” w Ziemi Izraela. Tekst autorstwa Mirosława Skrzypczyka prezentuje mapę najważniejszych wydarzeń związanych z pielgrzymkami chasydów do Lelowa oraz kwestią przywracania pamięci o obecności Żydów w Lelowie, a także zarysowuje trajektorię relacji polsko-żydowskich w tej miejscowości. Poprzez dzieje chasydów lelowskich można zobaczyć, czym był i czym jest chasydyzm, a także zrozumieć, jakie znaczenie mają przyjazdy chasydów na jorcajt (rocznicę śmierci cadyka) do wielu polskich miast i miasteczek.
„Tom stanowi interesujący, a zarazem zasługujący na uznanie przykład determinacji naukowców zajmujących się dziejami ruchu chasydzkiego, związanych z różnymi ośrodkami naukowymi w Polsce i za granicą, oraz tłumaczy tekstów z języków żydowskich, którym zależy na pogłębianiu i popularyzowaniu badań nad dziejami i kulturą chasydów z Lelowa. Cele, jakie sobie postawili autorzy i tłumacze tekstów tego tomu, wychodzą naprzeciw coraz większemu zainteresowaniu chasydyzmem, w tym także grupą chasydów lelowskich, której założycielem był Dawid Biderman, będący jednocześnie założycielem znanej dynastii cadyków z Lelowa. Warto przy tym podkreślić, że grupa lelowskich chasydów do chwili obecnej wykazuje bardzo dużą aktywność, widoczną szczególnie w Izraelu. Natomiast o ich znaczeniu w Polsce świadczą nie tylko organizowane każdego roku pielgrzymki do grobu cadyka Dawida do Lelowa, w rocznicę jego śmierci, ale także chociażby to, że tworzą oni komitet zajmujący się powstającym centrum chasydzkim w Leżajsku, dedykowanym pochowanemu na tamtejszym cmentarzu żydowskim cadykowi Elimelechowi” (dr hab. Wacław Wierzbieniec prof. UR)
W niniejszej książce zajmuję się zatem przede wszystkim tym, jak należy rozumieć performatywny punkt widzenia na kulturę i samo pojęcie „performatywności”, a następnie wykorzystać je z pożytkiem w badaniach form artystycznych i kulturowych. Dlatego w pierwszej części omawiam pokrótce historię teorii performatywnych oraz przedstawienia. Następnie, odwołując się do definicji przedstawienia, opisuję podstawowe wymiary performatywności istotne dla badań nad formami artystycznymi i kulturowymi. Właściwości te objaśniam dokładnie w części drugiej, żeby na tej podstawie zarysować performatyczną perspektywę oglądu zjawisk i procesów kulturowych. Z tego punktu widzenia w części trzeciej analizuję zjawiska kulturowe, których nie sposób pojmować ani jako akty mowy, ani jako przedstawienia.
Istnieje kilka powodów, dla których niniejsza książka ma charakter wyjątkowy i niezmiernie cenny. W pierwszej kolejności jest ona napisana z wielkim obiektywizmem i znawstwem. Autor w sposób obiektywny omawia różnego rodzaju teorie, z którymi nie zawsze się zgadza. Drugą cechą omawianej publikacji jest jej konkretność (...). Spójny układ oraz adekwatny do tematyki kwant wiedzy sprawiają, iż jest to znakomita lektura, dzięki której także zapamiętywanie wiadomości nie przysparza żadnych kłopotów. Co więcej, Autor uniknął zbędnych kontekstów i dygresji, przez co książka jawi się jako wysokiej klasy kompendium.
Kolejną cechą omawianego tekstu jest jego systematyka. Uporządkowanie tak ogromnego materiału (...) jest mistrzowskie. Trzeba pamiętać, iż jasne i czytelne przekazanie tak obfitej wiedzy wymaga konkretnego pomysłu natury metodycznej. Autor poprzez wykorzystanie tabel i rycin sprawił, że jego podręcznik nie tylko jest źródłem wiedzy, ale jednocześnie ją porządkuje. W konsekwencji staje się on interesującym przewodnikiem po trudnym materiale z zakresu teorii wychowania. Należy podkreślić także profesjonalny krytycyzm Autora. Można bowiem w tekście odnaleźć krytyczne refleksje na temat określonych koncepcji czy poglądów. Prof. Andrzej M. de Tchorzewski nie dokonuje ocen, ale poprzez narrację i znakomity język pozwala czytelnikowi na ukształtowanie własnej opinii. (...) Jest to podejście niezwykle nowoczesne i zgodne z obecnie obowiązującymi standardami metodologicznymi.
Z recenzji ks. prof. dra hab. Janusza Mastalskiego
"Modernizm", jak chyba żadna inna kwestia teologiczna, wymaga od historyka bardzo trzeźwego podejścia - tym bardziej, że spór toczony wokół niego wyznacza w rzeczywistości pewien istotny etap w procesie poszukiwania przez Kościół rzymskokatolicki swojego miejsca w nowoczesności. Pytanie o zdolność religii i wyznań do zaadaptowania się w niej jest dziś pytaniem równie palącym jak przed stu laty, gdy papież Pius X potępiał "modernizm" Poszczególne rozdziały pracy przedstawiają ogólny zarys złożonej kwestii historyczno teologicznej oraz umożliwiają nieco głębszy w nią wgląd w odniesieniu do kilku zagadnień. W książce pokrótce przedstawiono proces wyrastania pojęcia "modernizm" na gruncie teologii, dzieje kryzysu modernistycznego w Kościele: katolicyzm reformistyczny, który pojawił się za pontyfikatu papieża Leona XIII, jego idee i przedstawiciele, "amerykanizm" z jego polityczno-kulturową podbudową, kluczowe postaci, jak: Alfred Loisy, George Tyrrell, Henri Bremond i Friedrich von Hügel oraz odpowiedź Kościelnego Urzędu Nauczycielskiego - dekret Lamentabili sane exitu, encyklika Pascedi dominici gregis papieża Piusa X. Claus Arnold, ur. 1965 w Rawensburgu, doktor teologii, wykłada historię Kościoła na Uniwersytecie Johanna Wolfganga Goethego we Frankfurcie nad Menem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/SMALL/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
