Bogactwo twórczości Hanocha Levina kryje się przede wszystkim w różnorodności gatunków, jakimi umiejętnie operował. Pisarz, poeta i krytyk teatralny Haim Nagid zwykł tę różnorodność porządkować wedle klucza chronologicznego. Według niego pierwszy etap działalności artystycznej Levina znamionują kabarety satyryczne, do drugiego należą komedie rodzinne, zaś do ostatniego dramaty mityczne.
Levin był przede wszystkim wielkim komentatorem swojej młodej ojczyzny, reagującym na społeczne i polityczne pulsacje miast, w których przyszło mu tworzyć. Cykl dramatów zwanych rodzinnymi czy domowymi to reminiscencje jego rodzinnej, polsko-żydowskiej dzielnicy Neve Szanen na południu Tel Awiwu; to także jidyszowo-polsko brzmiące imiona, znane ulice i miejsca. (...) Levin doskonale operuje literackimi gatunkami, łącząc ich potencjały z własną wrażliwością. Zawsze jednak myśli o scenie. Tekst to dla niego, podatne na liczne przekształcenia, teatralne tworzywo. To zapis scenicznego doświadczenia, które w życiu artystycznym Levina pełniło rolę prymarną i ku któremu podążały niemal wszystkie jego literackie wysiłki.
Z wstępu Justyny Biernat do „Udręki życia i innych dramatów rodzinnych”, pt.: „Laboratorium doświadczeń, Dramaturgia Hanocha Levina”.
ZAWARTOŚĆ PUBLIKACJI:
1.Wstęp:
„Laboratorium doświadczeń, dramaturgia Hanocha Levina”.- Justyna Biernat
2. Wybrane sztuki:
Solomon Grip
Chefec
Poper
Udręka życia
Ten, który się waha
Jakiś i Pupcze
Moris Szimel
Wzrusz moje serce
Całuj Ciotkę
Romantycy
Publikowane w niniejszej antologii teksty powstawały w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, tworząc panoramę mitycznych postaci i opowieści przekształcanych przez twórczą wyobraźnię Levina. Pisarz, poeta i krytyk teatralny Haim Nagid nazywał je dramatami mitycznymi lub metafizycznymi, natomiast dla izraelskiej znawczyni teatru i dramatu Nurit Yaari są one spektaklami losu. Badacze izraelskiego teatru Ahuva Belkin i Gad Kaynar z kolei wpisują twórczość Levina, obok Nissima Aloniego czy Josefa Bar-Josefa, w nurt dramatów uniwersalno-egzystencjalistycznych, ponieważ dotykają one kwestii samotności i lęku. (...)
Mit oraz baśń w zbiorze tekstów nazywanych mitycznymi czy metafizycznymi stają się dla Levina kolejnym narzędziem, inspirującym tworzywem w procesie ustanawiania własnej, fikcyjnej rzeczywistości.
Rzeczywistość ta doskonale eksploruje bogactwo antyku, w szczególności grozę i okrucieństwo mitycznych opowieści oraz komediową dosadność. Mit splata się z realnością w ostatniej scenie szpitalnej, w której Levin wraz ze swoimi fikcyjnymi, konającymi bohaterami w sposób karykaturalny, ale i niezwykle intymny mierzy się ze strachem przed przemijaniem.
Z wstępu Justyny Biernat do Wielkiej Nierządnicy..., pt.: „Ocean wytchnienia. Dramaturgia Hanocha Levina”.
ZAWARTOŚĆ PUBLIKACJI:
1.Wstęp:
Ocean wytchnienia. Dramaturgia Hanocha Levina - Justyna Biernat
2. Wybrane sztuki:
Wszyscy chcą żyć
Wielka Nierządnica z Babilonu
Utracone Trojanki
Lokaje
Cesarz Gok
Chudy Żołnierz
Płaksy
Ichś Fiszer
Sztuki autorki, opublikowane w niniejszym tomie, to impresje na temat jej duchowych przeżyć jako przedstawicielki drugiego pokolenia po Holokauście i pierwszego, które może mówić o sobie – Izraelczycy. Pamięć o Zagładzie oraz konflikt postaw między wierzącymi a ateistami – są bliskie również polskiemu czytelnikowi. Duże znaczenie w twórczości Liebrecht mają kobiety, dążące do zrozumienia wpływu fatalnych wydarzeń historycznych na ich życie oraz rodzin, w których dorastały
Tytułowa Panna Julie, młoda hrabianka, pragnie wyrwać się z dławiącego ją konwenansu arystokratycznego życia. W dzień przesilenia letniego rzuca się w wir dorocznej zabawy służby, a finalnie w ramiona lokaja Jeana. Nie przewiduje nadciągającej katastrofy.
Prezentujemy powstały w 1888 roku klasyk – dramat naturalistyczny o władzy, pożądaniu i walce płci – w nowym, współczesnym tłumaczeniu Mariusza Kalinowskiego.
„Ten tekst jest znakomicie skonstruowany. […] U Strindberga pod powierzchnią słów i akcji istnieje ukryta siatka znaczeń i możliwości gry toczącej się pomiędzy postaciami. Ta gra, choć precyzyjnie zaplanowana, jest możliwa do poprowadzenia na wiele różnych sposobów. […] Ono [nowe, współczesne tłumaczenie – przyp. red.] dodało tekstowi Panny Julie nowy odcień, z którego wcześniej nie zdawałem sobie sprawy. Przywróciło też dosadność języka Strindberga – mówiącego wprost i nie stroniącego od ostrych określeń”.
Z wywiadu z reżyserem Piotrem Łazarkiewiczem („GW Trójmiasto”, 2005)
Lonka jest wszechstronną autorką, której utwory przeznaczone są zarówno dla dorosłych, jak i młodszych czytelników. Jej sztuki zazwyczaj dotyczą relacji między ludźmi a światem natury, która nas otacza – naszego wpływu na nią i odwrotnie. Lonka jest jedną z niewielu dramatopisarzy dwukrotnie uhonorowanych Fińską Nagrodą Lea, przyznawaną za najlepszą sztukę roku (2013 oraz 2018). Sztuki Lonki otrzymały również prestiżową nagrodę Heidelberg Stückemarkt w Niemczech, a także New Baltic Drama Award oraz dwukrotnie nagrodę European Prix Europa.
Tłumaczone przez Martę Orczykowską "Cztery dni bliskości" są utkanym z poetyckich impresji dramatem-poematem. Pierwsza jego część to seria minimalistycznych, medytacyjnych, intymnych obrazów, z których wyłania się sieć uzupełniających się perspektyw: ludzkich i nie-ludzkich.
Wakacyjny kurort wykorzystany jest tu jako miejsce styku radykalnie odmiennych światów, które jednak okazują się o wiele bardziej powiązane ze sobą, niż mogło się wydawać. Z jednej strony są zatem wypoczywający nad wodą turyści, w zapamiętaniu korzystający z dobrodziejstw cywilizacji, z drugiej nadmorski ekosystem: wodne zwierzęta i polujące na nie ptaki. Natura i kultura, starannie od siebie oddzielone.
W drugiej części dzieląca je granica zacznie się rozmywać, a w trzeciej perspektywa ludzka zostaje w całości zastąpiona nie-ludzkim punktem widzenia: ostatnie kilka stron utworu to wizualna i dźwiękowa kompozycja składająca się tylko i wyłącznie z wokalizacji mew.
Widzowie oglądają wyimek czterech dni wspólnej egzystencji gatunków, obserwując podobieństwa i różnice między ich przedstawicielami. Wartość sztuki Lonki polega na tym, że umożliwia tę obserwację z perspektywy, która nie uprzywilejowuje jednego punktu widzenia nad drugim.
Eksperymentalny dramat Lonki, operujący nie tylko specyficznym, obrazowym językiem teatralnym, ale też wizualną formą tekstu, to nie lada wyzwanie dla realizatorów. To jednak wyzwanie, któremu warto i należy sprostać. Wizjonerskie podejście Lonki, obejmujące poezję, sztuki wizualne, performans i misternie skonstruowane teatralne obrazy, to z pewnością jedna z najbardziej interesujących prób stworzenia nowej artystycznej formy podejmującej kwestie ekologiczne.
Przegląd twórczości młodej, pochodzącej z Bośni i Hercegowiny dramatopisarki – Tanji Šljivar (ur. 1988) obejmuje cztery sztuki teatralne w przekładzie Gabrieli Abrasowicz: Jesteśmy tymi, przed którymi ostrzegali nas rodzice, Tak jak wszystkie śmiałe dziewczyny, Reżim miłości i Reżim uzdrowienia. Jej propozycje artystyczne wpisują się w panoramę europejskiego dramatu autorstwa kobiet, który jest w krajach byłej Jugosławii niezwykle ekspansywny, zwłaszcza w ostatniej dekadzie.
Autorkę interesuje kwestia performatywności oraz eksperymenty strukturalne i innowacje językowe w tekstach scenicznych. Utwory Šljivar – gęste od nawiązań literackich i filozoficznych oraz odwołań do kultury popularnej, ponadto korespondujące z najnowszymi tendencjami w refleksji socjologicznej – są również ciekawe ze względu na krytyczny sposób przedstawienia określonych zagadnień społecznych. Tkanka tekstu nasycona jest obrazami i rozważaniami dotyczącymi m.in. relacji międzyludzkich, nierówności społecznych, feminizmu, wojny, uchodźstwa, kapitalizmu, biopolityki i ekologii.
Każdy z wybranych tekstów przypominających udramatyzowane eseje określić można jako zaangażowany komentarz do przemian zachodzących w otaczającej nas rzeczywistości. Twórczyni koncentruje się na procesach dostrzegalnych nie tylko na poziomie lokalnym, lecz obecnych również w innych zakątkach świata. Należy zaznaczyć, że treść dramatów Tanji Šljivar przystaje do polskich realiów, jest rozpoznawalna i jednocześnie intrygująca (ukazuje pewne fenomeny w nowej odsłonie, a przy tym w wielu momentach bawi).
Autorzy dwutomowej antologii "Duńskie sztuki współczesne" w przekładach Pawła Partyki i Bogusławy Sochańskiej diagnozują „kosmiczny lęk” współczesnego świata i badają, czy wystarczy do tego terapia w „szkołach fobii”. Wiele z opublikowanych w zbiorze sztuk zostało nagrodzonych najważniejszą doroczną duńską nagrodą teatralną Reumert Prisen i jest granych w teatrach w Danii i zagranicą.
„Dramaturgia duńska, niezależnie od tego, czy prezentuje swe bardziej ekstra- czy introwertyczne oblicze, bezkompromisowo podejmuje dialog ze swoimi czasami (nie wchodząc przy tym w romans z polityką). Przygląda się niczym pod mikroskopem rozterkom współczesnego człowieka. Śledzi podskórne siły rządzące życiem jednostki, zagłębia się w życie społeczeństwa. Obnaża bezlitośnie brak poczucia tożsamości, niedosyt poczucia celu i sensu życia oraz zagubienie człowieka w sobie samym. Kryzys tożsamości dotyka bowiem nie tylko człowieka, ale również samego teatru. Człowiek (ani teatr) nie jest już jednoznacznie godzien obrony. Jest za to godzien zrozumienia?
- z Posłowia Justyny Zar Schabowskiej
Agencja Dramatu i Teatru zapowiada wydanie dwutomowej antologii sztuk duńskich w przekładach Pawła Partyki i Bogusławy Sochańskiej. Na tom pierwszy pt. Kosmiczny lęk albo dzień, w którym Brad Pitt został paranoikiem składa się dziewięć sztuk autorstwa Petera Asmussena, Line Knutzon i Christiana Lollikego.
Publikacja została objęta patronatem Duńskiego Instytutu Kultury, Danish Arts Foundation, Ministerstwa Kultury Danii oraz Ministerstwa Spraw Zagranicznych Danii.
„W niniejszej antologii prezentujemy przegląd sztuk, które powstały w ciągu ostatnich trzydziestu lat, z przewagą tych wystawianych na duńskich scenach w ostatnim dwudziestoleciu. Wszystkie one były i są wysoko oceniane, wiele zostało nagrodzonych najważniejszą doroczną duńską nagrodą teatralną Reumert Prisen, o czym informują zawarte w tej antologii noty dotyczące twórczości poszczególnych autorów”
- ze wstępu Bogusławy Sochańskiej
„Dramaturgia duńska, niezależnie od tego, czy prezentuje swe bardziej ekstra- czy introwertyczne oblicze, bezkompromisowo podejmuje dialog ze swoimi czasami (nie wchodząc przy tym w romans z polityką). Przygląda się niczym pod mikroskopem rozterkom współczesnego człowieka. Śledzi podskórne siły rządzące życiem jednostki, zagłębia się w życie społeczeństwa. Obnaża bezlitośnie brak poczucia tożsamości, niedosyt poczucia celu i sensu życia oraz zagubienie człowieka w sobie samym. Kryzys tożsamości dotyka bowiem nie tylko człowieka, ale również samego teatru. Człowiek (ani teatr) nie jest już jednoznacznie godzien obrony. Jest za to godzien zrozumienia?
- z posłowia Justyny Zar Schabowskiej
PETER ASMUSSEN
Za chwilę. Cztery próby życia i jedna próba śmierci
przełożył Paweł Partyka
Listy z NRD
przełożył Paweł Partyka
Soli Deo Gloria
przełożył Paweł Partyka
LINE KNUTZON
Zadra w sercu
przełożył Paweł Partyka
Wkrótce nadejdzie czas
przełożyła Bogusława Sochańska
Najpierw się trzeba urodzić
przełożył Paweł Partyka
CHRISTIAN LOLLIKE
Kosmiczny lęk albo dzień, w którym Brad Pitt został paranoikiem
przełożył Paweł Partyka
Manifest 2083
przełożył Paweł Partyka
Zombi albo upiory teraźniejszości
przełożył Paweł Partyka
Sensacyjny dramat Petera Rextona w przekładzie Adama Krajewskiego „Skraj przepaści” jest inspirowany wielką polityką w latach 1977-1983, kiedy światu groziła wojna atomowa. Występujący pod pseudonimem amerykański autor polskiego pochodzenia przez ponad 10 lat zbierał materiały, korzystał też z dokumentów odtajnionych przez Ministerstwo Obrony Stanów Zjednoczonych i CIA. Dramat został wydany w języku angielskim w USA w 2018 roku.
Autor tworzy głównego bohatera w oparciu o iście westernowy schemat „sam przeciwko wszystkim”. Protagonista, Julian Soka, jest polskim pułkownikiem, a zarazem szpiegiem nawiązującym kontakt z amerykańskim wywiadem, dzięki czemu udaje mu się ocalić świat przed nuklearną zagładą. Skraj przepaści to thriller polityczny, którego atmosfera koresponduje z czasami, w których żyjemy - w dramacie panuje duszna atmosfera niepewności i przeczucie zbliżającego się kryzysu...
„Napisałem tę sztukę jako studium archetypu samotnego wojownika. W polskiej literaturze dramatycznej archetyp ten przewija się u Słowackiego w Kordianie, u Mickiewicza w Konradzie Wallenrodzie, w dramatach Wyspiańskiego; pojawia się także w Hamlecie Szekspira. Jeden przeciwko reszcie. W moim dramacie to Julian Soka prowadzi tę walkę. Tym razem jest to walka o najwyższą stawkę – o losy całego świata”.
Peter Rexton
W setną rocznicę prapremiery Dybuka Trupy Wileńskiej na scenie warszawskiego Teatru Elizeum proponujemy nowe wydanie dwujęzycznego (w wersji polskiej i jidysz) Dybuka Szymona An-skiego, najsłynniejszego dzieła teatru żydowskiego, odpowiednika Dziadów Mickiewicza - oba te utwory porównuje zresztą w swoim wstępie prof. Anna Kuligowska-Korzeniewska.
Książkę wzbogaca przedmowa dyrektorki Teatru Żydowskiego Gołdy Tencer oraz wkładka ilustracyjna, na którą składają się fotografie ze spektakli, afisze, plakaty.
Odnaleziony przed kilkoma tygodniami w Litewskiej Bibliotece Narodowej im Martynasa Mažvydasa plakat z programu teatralnego prapremiery Dybuka Trupy Wileńskiej został opublikowany na froncie okładki otwierającej część w języku jidysz. Przygotowanie książki wspierały archiwa oraz teatry w Polsce i zagranicą, a także Marek Friedman, prezes Fundacji im. Michała Friedmana, wnuk tłumacza Dybuka na język polski.
Współwydawcami książki są: Teatr Żydowski im. Estery Rachel i Idy Kamińskich, Centrum Kultury Jidysz oraz Fundacja Shalom.
Czesi mają to do siebie, że potrafią opowiadać o swojej historii i traumach z niesamowitym dystansem i absurdalnym poczuciem humoru. Z zasady nie powinno się generalizować, ale nie ukrywajmy, że hasło "czeska kultura" uruchamia konkretne skojarzenia. Pohoda naszych sąsiadów ma różne oblicza. Nie inaczej jest w przypadku antologii Prawda i miłość. Czeskie sztuki współczesne. Na zbiór składa się dziewięć dramatów, które powstały w ostatniej dekadzie. Są wśród nich i absurdalne komedie, i sztuki o większym ciężarze gatunkowym. Przekrój tematyczny jest ogromny: rozliczenie z mitem Vacla Havla (którego słynne słowa o prawdzie i miłości zwyciężającymi nad kłamstwem i nienawiścią posłużyły jako tytuł antologii), spowiedź Eichmanna, naukowcy zmagający się z wielkimi koncernami farmaceutycznymi, nowe przygody Sherlocka Holmesa pełne czarnego humoru... Wśród autorów znajdują się cenieni dramatopisarze. Ci bardziej znani w Polsce, choćby Petr Zelenka, znany m.in. z Opowieści o zwyczajnym szaleństwie - oraz ci mniej znani, ale równie interesujący i warci poznania. Czesi nie oszczędzają samych siebie, odważnie dokonują literackich wiwisekcji. Dzięki lekturze tych sztuk paradoksalnie dowiemy się czegoś więcej o nas samych, o Polakach.
Te teksty są głęboko przemyślanym i bolesnym komentarzem stanu psychicznego czeskiego społeczeństwa, naznaczonego najpierw dwuznaczną moralnie postawą w czasie wojny, później latami życia w systemie totalitarnym, a następnie niosącego swoje urazy, lęki i wyparte winy przez czas wolności. Dzięki tej antologii możemy się przyjrzeć, co ludzie obarczeni taką przeszłością niosą ze sobą, zobaczyć, co potrafią ze swoją wolnością zrobić.
- Elżbieta Zimna, Prawda i miłość
Elżbieta Zimna, Prawda i miłość (wstęp do antologii)
Petr Kolečko, Poker face
Petr Zelenka, Job Interviews i Czar molekuły
S. d. Ch, Ostatnia gąska
René Levínský, Naciśnij kosmos, by przejść dalej
Tomáš Vůjtek, Wysłuchanie
David Zábranský, Aktor i stolarz Majer mówi o stanie swojej ojczyzny
David Drábek, Sherlock Holmes. Morderstwa brodatych kobiet
Lenka Lagronová, Ogród Jane Austen
Utwory przetłumaczyli: Gabriela Gańczarczyk, Tomasz Grabiński i Krystyna Krauze
Wybór sztuk: Aleksandra Ziemlańska
Przekłady sztuk i wydanie książki dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury Republiki Czeskiej
Niniejszy tom jest pokłosiem ostatniej edycji GND, ale wykracza poza ramy czysto dokumentacyjnego zapisu. Odnajdziemy tu sztukę ubiegłorocznego laureata, czyli Wracaj Przemysława Pilarskiego, zakwalifikowane do finału Metro Afganistan Łukasza Pawłowskiego oraz Wierną watahę duetu PiK, czyli Pawła Wolaka i Katarzyny Dworak, a także obecny w półfinale Język obcy stałej uczestniczki gdyńskiego konkursu Marii Wojtyszko. Stawkę uzupełniają inni półfinaliści - #ciemność Tomasza Kaczorowskiego oraz szczegółowa teoria życia i umierania Michała Zdunika [...] Sześć zamieszczonych w tej antologii sztuk jest zaproszeniem do rozmowy o nowej polskiej dramaturgii. Podsumować ich jednym zdaniem się nie da, bo tak są różne. Łączy je może przeświadczenie, iż rzeczywiście – Polska jest mitem. A może raczej wieloma mitami, które czasem chcą się ze sobą połączyć, a czasem istnieją całkiem osobno. Jednak zawsze warto próbować się do nich zbliżyć, poznać ich tajemnice.
- Jacek Wakar, Polska jest mitem
Współczesna dramaturgia ukraińska. Od A do JA stanowi antologię ośmiu sztuk w wyborze i przekładzie Anny Korzeniowskiej-Bihun. O wyborze dramatów zdecydowały dwa główne kryteria – chęć umieszczenia problemu wojny w szerszym kontekście społecznym i politycznym (dramaturgia po Euromajdanie rozwija się pod wpływem bodźców, których nigdy wcześniej nie doświadczała) oraz uniwersalność i potencjał sceniczny. W niniejszej publikacji znalazły się utwory istotne w kształtowaniu się dyskursu o współczesnej Ukrainie. Każda ze sztuk zawartych w antologii wyróżnia się odmiennym stylem – znajdziemy w niej dramaty eksperymentujące z formą i językiem oraz te bardziej tradycyjne; groteskowe komedie ukazujące instytucjonalne wypaczenia oraz poetyckie obrazy samotności i desperacji. Wszystkie utwory łączy jednak empatia dla człowieka znajdującego się w sytuacji skrajnej, próbującego wypracować strategie przetrwania w niespokojnej rzeczywistości.
Wydawnictwo dofinansowano ze środków Ambasady Ukraińskiej w Rzeczypospolitej Polskiej oraz Fundacji Ukraińskie Centrum Informacyjne FUCI.
„Niniejsza dwutomowa antologia (Widoki z okna i Zimne serce) jest pierwszą w Polsce próbą przybliżenia czytelnikowi fascynującego dorobku dramatycznego Volkera Schmidta – austriackiego pisarza, autora esejów i opowiadań, reżysera i aktora, cieszącego się od lat niegasnącym uznaniem czytelników i krytyków. Jego sztuki wystawiane są niemalże pod każdą szerokością geograficzną – od Chile po Bhutan. (…)
W twórczości pisarskiej Schmidta czytelnik odnajdzie te wszystkie tropy współczesności, które poruszają, wzruszają i niepokoją. Marzenia i wyobrażenia, skrywane fobie, poglądy polityczne, niepokoje społeczne, język mediów i ich obrazy powracają w sztukach Schmidta w kolejnych repetycjach i nowych wariacjach.
W centrum teatru Schmidta znajduje się zawsze współczesny człowiek – często zagubiony, szukający swojego miejsca w świecie, konfrontowany z wyzwaniami, którym rzadko jest w stanie sprostać, poddawany opresjom otaczającej go rzeczywistości.”
Tom II, poza Wstępem i Manifesto, zawiera następujące sztuki:
Rowerzyści
Czarnobiałolila
Orka
Wiochy
Zimne serce
Całkiem fajnie
„Niniejsza dwutomowa antologia (Widoki z okna i Zimne serce) jest pierwszą w Polsce próbą przybliżenia czytelnikowi fascynującego dorobku dramatycznego Volkera Schmidta – austriackiego pisarza, autora esejów i opowiadań, reżysera i aktora, cieszącego się od lat niegasnącym uznaniem czytelników i krytyków. Jego sztuki wystawiane są niemalże pod każdą szerokością geograficzną – od Chile po Bhutan. (…)
W twórczości pisarskiej Schmidta czytelnik odnajdzie te wszystkie tropy współczesności, które poruszają, wzruszają i niepokoją. Marzenia i wyobrażenia, skrywane fobie, poglądy polityczne, niepokoje społeczne, język mediów i ich obrazy powracają w sztukach Schmidta w kolejnych repetycjach i nowych wariacjach.
W centrum teatru Schmidta znajduje się zawsze współczesny człowiek – często zagubiony, szukający swojego miejsca w świecie, konfrontowany z wyzwaniami, którym rzadko jest w stanie sprostać, poddawany opresjom otaczającej go rzeczywistości.”
Tom I zawiera następujące sztuki:
Wśród ryb
Himalaje
Jakub von Koss napisał mi tę sztukę
Widok z okna
Trylogia tekstylna
Trzeba być wdzięczną
Macie szczęście
Jesteśmy szczęśliwe
Debiutancka powieść znanego dramaturga współpracującego z Mają Kleczewską, współautora spektakli granych na całym świecie (m. in. Wściekłości wg Elfriede Jelinek pokazywanej na Biennale w Wenecji).
Akcja książki dzieje się w ciągu kilkunastu godzin w czasie medytacji w aśramie w Nepalu. Bohater, trzydziestopięcioletni warszawiak pochodzenia żydowskiego, przygląda się różnym aspektom podróży, która funkcjonuje zarówno w wymiarze przestrzennym, jak i jako wyprawa w głąb własnego umysłu, przez meandry wspomnień. Mężczyzna konfrontuje się z umierającym na raka ojcem, pierwszym rozwodem i powikłanymi doświadczeniami z kobietami. Podejmuje próby przekroczenia własnego wstydu, który przestaje jawić się jako deprecjonujący . W sposób okrutny dla samego siebie stopniowo wyzwala się spod presji stereotypowego wzorca męskości. W procesie obserwacji umysłu odkrywa, że jego prawdziwym źródłem siły nie jest zakorzeniona w świadomości „męska odwaga”, równoznaczna z brawurą, ale samoakceptacja słabości. Uważność bohatera bierze swój początek w obserwacji ciała. Powtarzające się jak mantra opisy warunków atmosferycznych i oddechu w trakcie medytacji stanowią swoiste stacje – jedyne stałe punkty w drodze „do siebie”.
15 grudnia 2016 w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego odbyła się organizowana przez Agencję Dramatu i Teatru ADiT konferencja „Hanoch Levin w teorii i praktyce teatralnej – klucze interpretacyjne”.
Od czasu premiery wybitnego spektaklu „Krum” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego w 2005 roku do dzisiaj powstało w Polsce kilkadziesiąt realizacji kilkunastu sztuk izraelskiego autora, który zmarł 17 lat temu.
Ten niezwykły fenomen „życia po życiu” wart jest refleksji badawczej i rozmowy z artystami teatru. Levinowi dedykowane były tegoroczne41. Krakowskie Reminiscencje Teatralne, które odbywały się pod hasłem „Kraina szczęścia”, a towarzyszyła im wystawa plakatów „Levinowskie klimaty”.
Udział w konferencji zapowiedzieli m.in.: Justyna Biernat, dr Barbara Świąder-Puchowska, Anna Schiller, prof. Anna Kuligowska-Korzeniewska, tłumacze i reżyserzy, którzy niejednokrotnie wracali do Levina.
Prowadzące debatę i moderatorki dyskusji: Barbara Świąder-Puchowska i Elżbieta Manthey.
Niniejsza publikacja to zbiór materiałów po tejże konferencji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
