Moi mili goście, proszę się nie gniewać, Dzisiaj jest wesele wszystko można śpiewać. Dzisiaj jest wesele, jutro poprawiny, Za dziewięć miesięcy przyjdziemy na chrzciny. Za dziewięć miesięcy, to teraz niemodnie, Przyjdziemy na chrzciny za cztery tygodnie.
Praktyczne porady, interesujące przepisy
Czosnek nie tylko leczy bardzo wiele dolegliwości i chroni przed chorobami, ale i odmładza, przy czym wcale nie musi - po przejściu przez nasz przewód pokarmowy - tak mścić się tą swoistą, niezapomnianą wonią.
Uzdrawiający czosnek - fragment
III. CO CZOSNEK LECZY?
Niepodobna wymienić wszystkich schorzeń, w których czosnek i jego preparaty mogą być pomocne" - piszą doc Aleksander Ożarowski i prof. dr Wacław Jaroniew-ski w znakomitej książce Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie, mimo że publikują bardzo długą listę tych schorzeń.
Można powiedzieć, że czosnek leczy nieomal wszystko, choć - jakby nie było - nie jest panaceum. Niemniej potwierdzonych zostało wiele przekazów i wierzeń medycyny ludowej.
Odmładza
Lecznictwo ludowe zawsze twierdziło, że czosnek odmładza i przedłuża życie. Osoby żyjące długie lata w dobrym zdrowiu często zapewniają, że zawdzięczają to tylko czosnkowi. Głoszą, że spożywanie czosnku uwalnia ich od sklerozy, odmładza, leczy choroby serca i nadciśnienie. Parują tym czosnkiem dookoła, jego zapach unosi się wokół nich jak woniejąca aureola, ale oni go już nie czują, bo zmysł węchu dość szybko przyzwyczaja się do zapachu, w którym przychodzi mu tkwić. Ostatnio dotarła i do nas recepta na młodość, urodę i długie życie, rodem z Tybetu. Ci, którzy ją rzeczywiście zastosowali - i to cierpliwie, dokładnie, tak jak trzeba -są nie tylko sami zachwyceni kuracją, ale zadziwiają też otoczenie. Odmłodnieli wyraźnie. W 1971 r. delegacja z UNESCO, zwiedzając Tybet, znalazła w ruinach klasztoru stare, gliniane tablice, na których wypisana była recepta na odmłodzenie organizmu. Przetłumaczono ją na angielski, a potem na inne języki, aż dotarta i do nas. U nas najpierw wypróbował ją jeden z lekarzy, a gdy zauważył, że rzeczywiście daje wspaniałe skutki, zaczął ją propagować. Inna sprawa, że niektóre pięknotki chciały tę me-I todę odmładzania zatrzymać tylko dla siebie i - nawet podając przepis przyjaciółce - zastrzegały, by nie podawać go dalej. Może dlatego trwało to kilka lat, zanim przepis tybetański dostał się do gazet, i to tak specjalistycznych, jak „Aura" i „Wiadomości zielarskie" (1990 r.). Oto on: 25 dag czosnku zetrzeć na miazgę (np. zmiksować) i zalać 300 g czystego spirytusu. Szczelnie zakorkować i schować w ciemnym, chłodnym miejscu na 10 dni. Po tym czasie przecedzić przez gazę i dobrze odcisnąć. Zlać do butelki i znów szczelnie zakorkować. Po 3 dniach można już rozpocząć kurację. A polega ona na tym, że |; do 50 g mleka o temperaturze pokojowej (przegotowanego, wystudzonego) dolewa się określoną dla każdego z dziesięciu dni ilość tego czosnkowego spirytusu. Pije ją się to trzy razy dziennie. To, co zostanie, znów się wypija po 25 kropli 3 razy dziennie aż do wyczerpania.
Tę kurację można powtórzyć dopiero po 5 latach. A najważniejsze jest to, że w ogóle nie czuć od człowieka odoru czosnku. Podobno nawet dentysta go nie poczuje. Kuracja ta oczyszcza organizm ze zbędnych tłuszczów i osadów wapniowych, poprawia przemianę materii,wzmacnia ścianki naczyń krwionośnych i je uelastycznia, zapobiega udarowi mózgu oraz wrzodom w przewodzie pokarmowym, poprawia też wzrok. Osoby, o których sądzi się, że poddały się operacji plastycznej, a zwłaszcza tzw. face-lifting (i którym się nie wierzy, gdy temu zaprzeczają), mogły stosować tę właśnie odmładzającą kurację polecaną przez starych tybetańskich mnichów...
Uzdrawiajacy czosnek
Spis Treści
I. OD ADAMA I EWY
II. CO JEST W CZOSNKU?
III. CO CZOSNEK LECZY?
IV. JAK ZAŻYWAĆ CZOSNEK?
V. CZY CZOSNEK MUSI CUCHNĄĆ?
VI. UPRAWA CZOSNKU
VII. CZOSNKI OZDOBNE
VIII. CZOSNEK W KUCHNI
BIBLIOGRAFIA DO „UZDRAWIAJĄCEGO CZOSNKU"
BIBLIOGRAFIA DO SUPLEMENTU
To że nasz układ pokarmowy pracuje według rytmu znanego od tysiącleci, wydaje się być oczywiste. Tak jak to, że gwiazdy mają wpływ nie tylko na nasze zachowanie, ale i żywienie. Od dawna wiemy też, że pory roku wpływają nie tylko na nasze samopoczucie, ale i na wybór jedzenia.
Na wiosnę lubimy jeść delikatne i nowalijkowe przysmaki, w lecie coś, co jest lekkie, płynne, chłodne i przyjemne.
Jesienią decydujemy się częściej na fasolę, groch czy ryby w sałatkach i surówkach.
A w zimie, jak to często bywa, wracamy wspomnieniami do uroków wiosny, lata czy jesieni i jemy właściwie wszystko, choć nie zawsze. Bo przecież zależy to jeszcze od tego spod jakiego jesteśmy znaku. Właśnie ta nasza zodiakalna przynależność warunkuje układ tej książki. Inaczej bowiem dobiera swoje menu rozsądna Waga, inaczej szybki w działaniu i mało wybredny Lew, nie mówiąc już o Pannie, która zanim coś zje, dokładnie dobiera każdy produkt. Książka dla wszystkich, nie tylko dla tych, którzy propoagują jedzenie zgodnie z wymogami pór roku. Także Byk, Baran, Bliźnięta, Rak, Rak, Strzelec, Koziorożec, Wodnik oraz Ryby znajdą dla siebie specjalnie skomponowany zestaw potraw. 440 specjalnie skomponowanych przepisów. Wyjątkowe przepisy dla każdego z 12 znaków zodiaku.
Pieśni na Adwent, Boże Narodzenie, Wielki Post, Wielki Tydzień, Wielkanoc.
Ale również pieśni do Serca Pana Jezusa, do Najświętszego Sakramentu, ku czci Najświętszej Marii Panny czy św. Józefa. Każdemu tekstowi towarzyszy zapis nutowy.
Jeden z najlepszych śpiewników w tradycji polskiego Kościoła, został poszerzony o te pieśni i modlitwy, które są obecne we współczesnej liturgii.
Wyraźny podział na rozdziały ułatwia korzystanie z tej niepowtarzalnej książki.
Koleje losu padre Emilio, Ojca Redemptorysty i jego 33 letniej posługi na misjach katolickich w krajach Ameryki Łacińskiej, których obfitością zdarzeń można by obdzielić kilka pokoleń.
Życiowe wybory: odkąd poszedł do szkoły, wkroczenie na kapłańską drogę, (do której niejako doprowadziła sytuacja polityczna), emigracji z biletem bez prawa powrotu, pracy misyjnej w pięciu językach, z ludźmi odmiennej kultury. A wszystko opisane jest lekko i z przymrużeniem oka. Autor spotykał na swej drodze niezwykłych ludzi: Papieża Jana Pawła II, pilotów z Dywizjonu 303 czy np. niewolników. Miejsca, w jakie życie misyjne zaprowadziło padre Emilio przyprawiają o zawrót głowy: od szczytów And, przez Buenos Aires po Brazylię, Boliwię Argentynę, Charata, Margarita Belén, Posadas czy ? Niemcy. Z krajów Ameryki Południowej nie był tylko w Wenezueli.
Budowa od podstaw kościołów, domów była nie mniej ekscytująca i wymagająca niż budowa wspólnot parafialnych. Spotkania z wyznawcami innych religii niż katolicka, które przynosiły niezwykłe przeżycia i emocje. Życie i praca w pięciu językach (hiszpański, francuski, angielski, niemiecki, polski) Często stres i ? rewolwer na karku. ?Luksusy i wygody? misyjnej pracy: ?Ławki? Ręcznie cięte deski, na dwóch klockach. Konfesjonał? Dobrze jak było krzesło, a nie to też tylko klocek. Dzwon? Byle, jaki kawałek żelaza, powieszony na gałęzi drzewa? Nie inaczej wyglądały ?luksusy?, jeśli chodzi np. o higienę, gdy zwykły prysznic czy woda były nieosiągalne: ?Szklankę tej wody wlewałem do termosu, termos kładłem na czymś wyższym i tak miałem ?prysznic?. Kiedy było trudno nawet o taką wodę, trzeba było powiesić przepoconą koszulę, wytrzepać kurz i ubrać z powrotem?.
Padre Emilio przy skromnych funduszach wykazywał się pomysłowością i praktycznym podejściem w kwestii organizacji nauczania religii czy pomocy potrzebujących.
Książka opisuje sytuacje życiowe Padre Emilio oraz pracę w warunkach, których teraz w dobie Internetu i wszelkich możliwych udogodnień trudno sobie nawet wyobrazić. Zwieńczenie 33 lat pracy misyjnej ? w Rzymie, a wszystko z darem wnikliwych obserwacji i celnych podsumowań.
"Orędzie" to thriller polityczno-przygodowy z domieszką science fiction i wątkiem miłosnym w tle. Akcja powieści toczy się w niedalekiej przyszłości. Na ekrany telewizorów nieoczekiwanie powracają programy nadawane dwa lata wcześniej. Po pewnym czasie przekształcają się one w zbiór sekwencji przedstawiających nieznane nikomu krajobrazy oraz informacje techniczne na poziomie znacznie przewyższającym stan wiedzy na Ziemi. Nikt nie umie określić, kto jest autorem tych programów. Autor opowiada historię bohaterów na tle wydarzeń międzynarodowych. Akcja powieści toczy się od lodowców Grenlandii po dorzecza Amazonii, w świecie wielkiej polityki i zaciszu watykańskich komnat. Miłość i wojna, życie i śmierć, wspaniała przyszłość i zagłada.
W tym wyborze zostały zamieszczone przepisy na różnego rodzaju smakołyki. Staropolskie i te współczesne, które są przecież też oparte na naszej tradycji kulinarnej. Najczęściej są to potrawy typowe dla polskiej kuchni i znane od lat.
Przenoszę wzrok na doga. Już siedzi.
Hipis tymczasem siada nieopodal mnie i pozostaje w bezruchu. Kątem oka sprawdzam szczególy; broda na miejscu, cycki niestety też. Więc to nie było chwilowe rozmazanie rzeczywistości - brodacz z cyckami to fakt...
Fragment
Rysunki i anegdoty zawarte w tej książce są refleksją nad naszą chrześcijańską tożsamością. Dotykają etyki, moralności, obrzędów, świąt, obyczajów, czyli są także obrazkami z naszej codzienności. Są refleksją nad naszymi słabostkami, wadami, takimi cechami charakteru, z którymi powinniśmy walczyć. Poza tym towarzyszący temu wszystkiemu humor jest tym bardziej cenny, kiedy uświadamiamy sobie, jakie jest naprawdę nasze życie. Nie tylko kapłana, zakonnika, ale każdego z nas.
Mleko to najstarszy, najbardziej naturalny pokarm i składnik wielu potraw. Nieprzebrane źródło związków i substancji tyleż niezbędnych dla życia, co dla normalnego rozwoju każdego organizmu i budowy jego sił witalnych. W naszym kraju, od kilkudziesięciu lat, niedoceniane, niemodne, a niekiedy nawet postponowane. Podczas śniadań jadanych w podróży, w hotelowych restauracjach, zauważyłem moich rówieśników omijających łagodnym łukiem wszystko, co jest czystym mlekiem lub zupą mleczną (z przetworami mlecznymi jest już lepiej, bo choćby wybór serów mamy coraz większy). Ilekroć obserwuję takie sytuacje staje mi przed oczyma słynny rysunek Andrzeja Mleczki, zatytułowany ""Pij mleko"". Ponieważ to klasyka polskiej satyry, powszechnie znana, nie będę go opisywał, wszak ten rysunek to także kwintesencja wprowadzania mleka do jadłospisów w ramach rozlicznych ""akcji"" oraz ""na siłę"". No cóż, były i takie czasy kiedy mleka mieliśmy w nadmiarze i coś trzeba było z nim zrobić. Zaczynało się już w przedszkolach, i trudno do dziś zapomnieć ów charakterystyczny zapaszek spalenizny, wkręcający się w małe noski jeszcze przed założeniem kapci. ""Szklanka mleka dla każdego ucznia"", pieczołowicie i z oddaniem przypalana przez podkuchenne, obecna była także w szkołach. Gdzie ""lądowało"" to mleko, łatwo się domyślić. W każdym razie zapach przypalonego mleka zalęgł się w naszej świadomości, ale także niestety w podświadomości naszych dzieci. Można powiedzieć - o paradoksie - został. wyssany z mlekiem matki. Ten wybór jest skromnym kompendium bogactwa smaków mleka i jego przetworów. Udowadnia, że zupa mleczna to potrawa szlachetna, a nie wyłącznie makaron, grysik czy ryż zalany przegotowanym mlekiem. A zupy serowe, jakże wykwintne w smaku, a tradycyjne, polskie chłodniki. Znajdzie Czytelnik także rozdział poświęcony blinom, kluskom, plackom, pierogom, knedlom i naleśnikom. Przy ich sporządzaniu bez mleka, serów, czy bryndzy ani rusz. Jest sporo kulinarnych podpowiedzi odnoszących się do past i przekąsek, a także rozdział poświęcony deserom, ciastom, napojom (również na bazie zsiadłego mleka, maślanki czy serwatki). Sądzę, że pozycja ta przyjęta zostanie przez Czytelników z zainteresowaniem, tym bardziej, iż wiele prezentowanych w niej przepisów i potraw, to dania mocno osadzone w polskiej tradycji kulinarnej, która cieszy się coraz większym uznaniem, nie tylko na europejskich stołach.
Wyrafinowany, podręczny w formacie, zbiór 141 potraw zamknięty w pięknie wydanej książce. Poetyckie całostronicowe zdjęcia potraw, przypominające dzieła sztuki i architektury. Estetyczne oznaczenia ułatwiają poszukiwanie potraw, a „smaczne” zdjęcia ułatwiają szybki wybór. Świetna książka na prezent dla wybrednych smakoszy.
Dziadziu Józef żył naprawdę. Mieszkał w domaradzkiej wsi Poręby, w drewnianym domku pokrytym starą ceglaną dachówką. Domek z jednej strony był otoczony pochylonym płotem, w który wrósł krzew dzikiej róży, z drugiej lasem. To właśnie tu, z dala od miejskiego zgiełku, schodzili się nie tylko jego wnukowie, ale całe gromady dzieciaków, by posłuchać ciepłych biblijnych opowiadań.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
