"Na terenie Polski nadwaga i otyłość występują u około 50-60% populacji ludzi dorosłych . W Europie około 10-20% populacji stanowią mężczyźni, a 10-25% to kobiety. Zwiększa się liczba chorób towarzyszących otyłości, głównie ze strony układu sercowo-naczyniowego, zaburzeń dotyczących układu oddechowego, układu pokarmowego, układu kostno-stawowego, endokrynnego i moczowo-płciowego. Leczenie otyłości jest bardzo trudne i kosztowne. Osoby z nadwagą i otyłością powinny być zachęcane do aktywnego trybu życia przystosowanego do wieku i stanu zdrowia. Dla tych osób powinny być tworzone specjalne zachęcające programy aktywności fizycznej, które nie wymuszają bardzo dużego wysiłku fizycznego" od Autora
Podstawowe założenia niniejszej pracy koncentrują się wokół takich pojęć, jak zdrowie seksualne, aktywność seksualna, uwarunkowania zachowań seksualnych studentów. Rozważania teoretyczne zawarte poniżej mają na celu uwypuklenie pojęcia zdrowie seksualne, które powinno wyznaczać ramy optymalnego modelu działań edukacyjno-wychowawczych i profilaktycznych, a wciąż jest słabo reprezentowane zarówno w świadomości społecznej, jak i literaturze fachowej. Wieloznaczność pojęć prezentowanych w badaniach polskich i zagranicznych, różnorodność stosowanej aparatury pojęciowej, z drugiej zaś strony niezwykła ranga i świeżość problematyki sprawiają, że podjęty temat wydaje się być istotny z punktu widzenia teorii pedagogicznej. Kryteria zdrowia seksualnego (ang. sexual health, fr. sant sexuelle) proponowane przez WHO, zostały oparte na definicji ogłoszonej przez Międzynarodową Konferencję ONZ na rzecz Ludności i Rozwoju (Kair, 1994, par.7, 36). Zgodnie z jej literą, zdrowie seksualne jest częścią zdrowia reprodukcyjnego i polega na prawidłowym rozwoju seksualnym, równych i odpowiedzialnych relacjach partnerskich, satysfakcji seksualnej, wolności od chorób, niedomagań, niemocy seksualnej, przemocy i innych krzywdzących praktyk związanych z seksualnością (Rzepka, 2007, s. 5). Oprócz aspektu biologicznego i psychologiczno-relacyjnego, kryteria zdrowia seksualnego zostały rozbudowane o aspekt prawny. W 1974 roku, na bazie oświadczenia WHO, zdrowie seksualne zostało uznane za podstawowe prawo człowieka. W 2002 roku, Światowe Towarzystwo Seksuologiczne opracowało Deklarację Praw Seksualnych, co wiązało się z wkroczeniem pojęcia zdrowie seksualne w obszar regulacji prawno-obyczajowych. Zdrowie seksualne pojawiło się również w praktyce edukacyjnej, stając się podstawą programów promocji zdrowia seksualnego, których głównym celem jest ukształtowanie w dzieciach, młodzieży oraz młodych dorosłych postaw wobec seksualności zgodnych z ideą promocji zdrowia (Zaitsev, 2006, s. 75). Celem publikacji było takie przeprowadzenie badań i opracowanie wyników, by mogły one stać się podstawą dalszych analiz teoretycznych i stanowić postulaty dla działań praktycznych w zakresie promocji zdrowia seksualnego.
Aby relacje były poprawne, ważna jest kultura, rozumiana jako odpowiednio wysoki poziom rozwoju społeczeństwa w zakresie nawiązywania stosunków interpersonalnych. I właśnie o kulturze w relacjach, ukazanych z perspektywy różnych środowisk, stanowi prezentowana monografia. Niniejszy tom zawiera trzy spójne części poświęcone tematyce kultury relacji z perspektywy różnych środowisk. Część pierwsza składająca się z ośmiu opracowań została poświęcona rodzinie, związkom partnerskim, znajomym, przyjaciołom oraz sąsiadom. Autorzy działu zwrócili uwagę na kulturę w relacjach z najbliższymi, w tym m. in. na metody rozwiązywania konfliktów w rodzinie, specyfikę i codzienną komunikację społeczności kaszubskiej, zagrożenia występujące w wirtualnym świecie oraz mowę nienawiści, która negatywnie wpływa na jakość stosunków społecznych. W części drugiej monografii, w skład której weszło dziewięć opracowań, kultura relacji została przedstawiona w kontekście państw, narodów i społeczności wielokulturowych. Autorzy skierowali uwagę na pojęcia międzykulturowości oraz edukacji międzykulturowej, które mogą przyczynić się do wzajemnego zachowania kultury pokoju oraz relacji, ukazali wyznaczniki pogranicznego charakteru Górnego Śląska, zwrócili uwagę na przeciwdziałanie konfliktom na tle kulturowym, jak również język interakcji pomiędzy islamem a chrześcijaństwem. Kultura relacji w środowiskach szkolnych i akademickich została przedstawiona w części trzeciej monografii, do której włączono siedem opracowań. Autorzy przedstawili czynniki determinujące relacje interpersonalne, czynniki budujące kulturę relacji w środowisku akademickim z perspektywy studentów, zwrócili uwagę na udział mediów w relacjach społecznych, jak również bezpieczeństwo eksperymentów w procesach edukacyjnych.
Bezpieczeństwo, warunkowane występowaniem wieloaspektowych zagrożeń, jest jedną z najważniejszych potrzeb człowieka. Różnorodne dziedziny bezpieczeństwa, skorelowane wzajemnymi relacjami, często stanowią przedmiot badań naukowych. Jedną z nich jest bezpieczeństwo energetyczne, uwarunkowane czynnikami politycznymi, względami ekonomicznymi państwa, aspektami ekologicznymi oraz obowiązującymi w tym względzie przepisami prawa narodowego i międzynarodowego.
Spójność działań w zakresie przeciwdziałania różnorodnym zagrożeniom na arenie międzynarodowej powinna sprzyjać budowaniu systemów bezpieczeństwa, których konstrukcja i technologia będzie adekwatna do specyfiki zagrożeń. Niejednorodność i skala niebezpieczeństw wpływają na zmianę uregulowań prawnych, polityki, strategii oraz konstrukcji systemów bezpieczeństwa, których skuteczność zależy od zsynchronizowanych działań na niwie naukowo-badawczej.
Problemy bezpieczeństwa w kontekście istniejących i ciągle ewoluujących zagrożeń będą zawsze stymulowały potrzebę prowadzenia dalszych badań, co w pełni potwierdzają treści zawarte w niniejszej publikacji.
Kultura to bezcenne bogactwo każdego narodu, ukazujące jego piękno i mądrość, to skarb, którym naród może dzielić się z Innymi a zarazem wzbogacać siebie, akceptując i szanując dorobek innych społeczeństw.
Naród silny, mądry, bez kompleksów i uprzedzeń, otwiera się na Innych, na bliskich sąsiadów oraz przybyszów z daleka, dzieli się swoją kulturą i chce poznawać obce nacje. Z innego jednak punktu widzenia, procesy zetknięcia się kultur, pojmowane są jako ich zderzenie, stanowiące źródło zagrożenia, mogące niszczyć tożsamość kulturową a nawet narodową. Tego typu myślenie w konsekwencji nierzadko rodzi negatywne zjawiska, takie jak ksenofobia, nacjonalizm, wzrost nieufności, stereotypizacja, dyskryminacja, antagonizmy związane z procesami migracyjnymi, prowadzące w dzisiejszej rzeczywistości do aktów przemocy, wpływające negatywnie na bezpieczeństwo. Współczesne społeczeństwa żyją w rzeczywistości dynamicznej, złożonej, czasem nieprzewidywalnej, ukształtowanej przez globalizację, postęp naukowy i technologiczny, procesy demograficzne. Zjawiska te, będące efektem rozwoju cywilizacyjnego, wpływają niewątpliwie na bezpieczeństwo, w tym kulturowe. Wpływ ten możemy traktować ambiwalentnie. Problematyka współistnienia, czy też przenikania się kultur jest niezwykle złożona i trudna w kontekście utrzymania spokoju i bezpieczeństwa, szczególnie w społeczeństwach wielokulturowych. Niejednokrotnie odmienność kulturowa jest wykorzystywana jako narzędzie w walce politycznej, w dążeniu do władzy poprzez granie na emocjach obywateli, rozsiewanie nienawiści i strachu wobec tego, co inne, odmienne i nieznane. Zjawiska przytoczone wyżej, istnieją i będą istniały, a my nie chcemy przecież rezygnować z postępu cywilizacyjnego. Dlaczego z powodzeniem dzielimy się wiedzą naukową, kupujemy nowoczesne technologie, a tak trudno jest nam otworzyć się na inność kulturową? Dlaczego wybiórczo przyjmujemy to co daje nam współczesny świat? Warto podjąć próbę potraktowania wyznaczników współczesnej cywilizacji nie jako zagrożeń, ale jako wyzwań dla bezpieczeństwa kulturowego. Ważne jest, aby poznawać i starać się rozumieć żyjących obok nas przedstawicieli innych kultur, w atmosferze szacunku i tolerancji, poprzez dialog a nie demonstrację siły i wyższości. Nieoceniona w zrozumieniu i akceptacji współczesnych procesów i ich wpływu na nasze dziedzictwo kulturowe jest rola edukacji, edukacji świadomej, oświeconej i otwartej.
Wielu dyskusjom o współczesnej i przyszłej edukacji towarzyszą liczne sprzeczności. Jest to dowodem, że na drodze poszukiwań i działań sprawczych człowieka ujawniają się nowe sytuacje i możliwości, ale również utrudnienia natury moralnej i społeczno-kulturowej.
Wynikają one z globalizacji, informatyzacji, tworzenia społeczeństwa informacyjnego oraz zmian na rynku pracy. Skłaniają tym samym do aktywnego rozwijania działań edukacyjnych w zakresie bezpieczeństwa. Określona wyżej problematyka współczesnej edukacji wymaga analizy zagadnień w nowoczesnej perspektywie naukowej, wzbogacanej wieloletnimi doświadczeniami i przemyśleniami wielu osobistości nauki i praktyki. Z uwagi na to, że edukacja XXI wieku stawia współczesne, a zatem wysokie wymagania wobec kształcenia szkolnego i akademickiego, dotychczasowa działalność szkoły i uczelni jest ujmowana w nowym świetle. Koniecznością jest, by dzięki odpowiednim modyfikacjom i nowoczesnym interpretacjom wyłaniać nową jakość kształcenia i wychowania. W tych działaniach ważne jest, by wcześniejsze przemyślenia uczonych i praktyków w zmienionych warunkach nabrały konkretnego znaczenia i stanowiły sygnał dla środowiska szkolnego i akademickiego do systematycznego poszukiwania skutecznych rozwiązań i warunków kształcenia. Nowe rozwiązania są aktualnie wymuszane przez oczekiwania wysokiego poziomu aktywności zawodowej pracowników. Na aktywność tę składa się wiedza merytoryczna i umiejętności jej wykorzystania, prawidłowe stosowanie technologii informacyjnych, znajomości języków obcych, kreatywności i komunikatywności, umiejętności pracy w zespole, a w konsekwencji stałego dokształcania się. Dydaktycy są świadomi, że z przykładowo wymienionych kompetencji wyłaniają się nowe cele kształcenia. Od poziomu ich realizacji zależy świadomość informatycznie uwarunkowanej rzeczywistości i chęć poszerzania wiedzy przez uczącą się młodzież oraz to, czy w przyszłości absolwenci szkół i uczelni będą mądrymi uczestnikami społeczeństwa informacyjnego. Należy wziąć pod uwagę, że dyplom ukończenia wyższej uczelni nie daje absolwentowi gwarancji uzyskania satysfakcjonującej pracy i kariery zawodowej. O sukcesach zawodowych pracownika decyduje jego osobowość i cenione wartości, a także chęci aktualizowania wcześniejszej wiedzy i w oparciu o nią rozwijanie posiadanych już umiejętności. Na podstawie powyższego przekonania można sądzić, że ważnym zagadnieniem motywacji człowieka do nauki jest dostrzeganie przez niego korzyści, jakich może doświadczyć w procesie kształcenia, albo też rezultatów płynących z samych efektów nauki. Stąd wynika, że proces motywowania do nauki wymaga istnienia lub tworzenia warunków, w których człowiek dostrzeże, że uczenie się jest dla niego ważne. W związku z powyższym należy rozważać i rozwiązywać najważniejsze problemy spotykane w życiu przez człowieka a związane zarówno z procesem uczenia się jak i z motywacją.
Kształtowanie kultury pokoju, jako wyzwanie współczesności, stanowi jeden z istotnych obszarów namysłu nad bezpieczeństwem, jego podstawami, warunkami utrzymania oraz możliwymi zagrożeniami.
Odwołując się do ujęcia bezpieczeństwa w jego najszerszej perspektywie, powiedzieć można, że dotyczy ono całokształtu życia społecznego, ze szczególnym uwzględnieniem kultury jako jego budulca, a zarazem znaczącej składowej. Kultura wtedy, pojmowana jako duchowo-materialne dziedzictwo ludzkości stanowi swoistą, organiczną tkankę, w której zachodzą procesy rozpoznawania, ujawniania i nieustannego tworzenia względnych warunków bezpieczeństwa, bezpiecznej egzystencji zarówno jednostek, grup społecznych jak i całych społeczeństw. Odwołując się do złożoności i dynamiki kreowanej przez człowieka na przestrzeni dziejów rzeczywistości, podkreślić należy, iż istotnym jej przejawem i osiągnięciem jest wypracowanie rozumienia i traktowania pokoju jako szczególnej wartości, celu dążeń pojedynczych ludzi i całych wspólnot ludzkich. Pokój – z perspektywy budowy i utrzymania bezpieczeństwa – okazuje się zatem kategorią nośną kultury jako ludzkiego dziedzictwa. Pokój pojmowany jako cel ludzkich dążeń jest zarazem podstawą i gwarantem utrzymania wolnej od zagrożeń in actu egzystencji. Podkreślić należy, iż namysł nad ideą pokoju obejmuje zakres badań z obszaru irenologii i polemologii, gdzie pierwszy termin – gr. ?????? - pokój – odnosi się bezpośrednio do namysłu nad podstawami, znaczeniem, kształtowaniem i utrzymaniem pokoju, drugi natomiast, poprzez grecki źródłosłów – ?ó??µ?? - wojna – odsyła nas do badań nad przyczynami i źródłami konfliktów i wojen – jako przeciwwagi, a jednocześnie warunku zrozumienia istoty pierwszego. Na wagę i znaczenie pokoju wskazywał Immanuel Kant, formułując znamienną ideę wiecznego pokoju – celu ludzkich dążeń i działań, którego podstawami uczynił: „zasadę wolności wszystkich członków społeczeństwa”, „zasadę zależności wszystkich obywateli od jednego prawodawstwa”, „ideę powszechnej równości”1. Zaskakująco aktualne w tym kontekście zdają się być słowa niemieckiego filozofa: „Teraz, gdy wreszcie wzięło górę poczucie wspólnoty ludów i doszło do tego, że naruszenie prawa w jednym miejscu na ziemi jest przez wszystkich odczuwalnie dostrzegane, idea obywatelstwa świata przestała być fantastycznym i przesadnym rodzajem prawa, natomiast jest niezbędnym uzupełnieniem niepisanego kodeksu zarówno prawa państwowego, jak i prawa narodów do publicznych praw człowieka w ogóle, tym samym więc do wiecznego pokoju, do którego, można sobie tego jedynie życzyć, nieustannie będzie się przybliżać.”
Słowo dialog jest wieloznaczne i ma odmienny sens w zależności od obszaru, na którym funkcjonuje. W życiu codziennym jest to rozmowa dwojga ludzi. Z kolei w naukach o literaturze określa się nim zarówno wypowiedź dwu lub więcej osób, jak i formę literacką, w której treść przedstawiona jest w postaci dyskusji pary czy też kilku rozmówców.
Prowadząc rozważania i wywody o dialogu między-kulturowym, religijnym, edukacyjnym, społecznym, politycznym, itp., chodzi nam o coś więcej, a może nawet o coś innego niż po prostu rozmowę. Podsumowując to stwierdzenie - głównym celem dialogu jest stworzenie płaszczyzny porozumienia na rzecz dialogu międzyreligijnego i międzykulturowego, itp. oraz promowanie działań i postaw otwartych na inne kultury i religie, zwalczających stereotypy, skierowanych na poznawanie i współistnienie z drugim człowiekiem. Współczesny świat, podlegający nieustannym zmianom, niezmiennie nam przypomina, że żyjemy w epoce dialogu. Jednocześnie wskazuje, że nasza egzystencja rozgrywa się na jednej planecie, przez co współistniejące ze sobą kultury, religie, edukacja spotykają się ze sobą. W kontekście zetknięcia się ze sobą zróżnicowanych wartości, zasad moralnych oraz odpowiedzialnych mądrości, niezwykle ważną i niezbędną rolę odgrywa właśnie dialog, który za pomocą swoich składowych zapewnia prawidłową komunikację międzyludzką. Tymi składowymi są: po pierwsze – nawiązanie kontaktu przez uczestników dialogu, a po drugie – wspólne poszukiwanie prawdy, a w efekcie – jej odnalezienie. Dialog przejął rolę wspólnego kształtowania świata i staje się niekiedy wspólnym poszukiwaniem prawdy, przez co nie jest już tylko wyborem, ale koniecznością. Prawda ta świadczy o tym, że ludzie otwierają się na siebie i świat, a także coraz częściej dochodzą do wniosku, że dialog winien być drogą do rozwiązywania różnorodnych problemów wielokulturowości. Ale czy tak jest, najpierw trzeba zadać pytanie – „Czym jednak jest dialog i skąd ta konieczność”? Przywołując niemieckiego filozofia i humanistę, Hansa Georga Gadamera uzyskamy odpowiedź, że jeżeli nie będziemy ze sobą rozmawiać, to nie tylko utracimy siebie, ale utracimy również świat i wszystko co nas z tym wiąże. Czy wobec tego jesteśmy jednak przygotowani do dialogu oraz jak możemy ustrzec się zagrożeń złego rozumienia dialogu? Na te pytania z pewnością nie ma jednoznacznych odpowiedzi i tak naprawdę nie wiadomo czy kiedykolwiek je uzyskamy.
W części pierwszej pt. Wyzwania i zagrożenia migracyjne znalazły się artykuły takich autorów jak Sylwia Sławińska, Karina Zawieja-Żurowska, Krzysztof Bojarski i Aleksandra Skrabacz, którzy dokonali analizy wyzwań i zagrożeń migracyjnych w różnych aspektach ich występowania. Poruszona została problematyka dotycząca skutków społecznych i ekonomicznych migracji, ich wpływu na bezpieczeństwo w wymiarze europejskim, narodowym i regionalnym oraz działań podejmowanych przez organizacje pozarządowe w kontekście zagrożeń migracyjnych. Część druga pt. Wyzwania i zagrożenia bezpieczeństwa zawiera rozważania przygotowane przez takich badaczy tych zagadnień jak Jolanta Malina, Małgorzata Dubis, Natalia Gołąb, Piotr Budzyń, Małgorzata Krawczyk, Karina Górska-Rożej, Lech Hyb, Stanisław Wieteska, Jurij Kłapkiv, czy Tomasz Zaborek. Autorzy ci, reprezentujący różne ośrodki akademickie w Polsce podjęli próbę identyfikacji i opisu tych zagrożeń i wyzwań bezpieczeństwa, które w istoty sposób wpływają na życie mniejszych i większych społeczności. W części trzeciej, pt. Wyzwania i zagrożenia edukacyjne grono ekspertów z zakresu edukacji przedstawia wyniki swoich badań nad problematyką nauczania i kształcenia dzieci, młodzieży i dorosłych z różnych perspektyw badawczych. W gronie autorów znaleźli się Anna Adamik, Sara Filipiak, Beata Łubianka, Piotr Jermakowicz, Jadwiga Oleksy, Jolanta Wilsz, Róża Pawłowska, Natalia Maria Ruman, Elżbieta Jundziłł, Aleksandra Wieteska, Ewa Gwozdecka-Wolniaszek, Barbara Grzyb i Gabriela Kowalska.
Od zarania dziejów, ludzie, determinowani różnymi powodami, przemieszczali się. Zawsze jednak, określane, zwłaszcza przez historyków, „wędrówki ludów”, były poszukiwaniem przyjaznego terytorium, bądź też ucieczką przed wrogiem, przed głodem, przed różnego rodzaju klęskami. Wspólnym mianownikiem dla wszystkich pokoleń była i jest konieczność ochrony życia.
Współczesne stosunki międzynarodowe, w których najważniejszymi podmiotami są państwa, nadal w sposób szczególny obarczone są sporami, konfliktami, i - niestety, mimo delegalizacji ius ad bellum - wojnami. Współczesny egoizm państw jest wielowymiarowy, stąd też istnieje obecnie zdecydowanie więcej powodów do konieczności porzucania swojego miejsca, swojego domu i szukania bezpiecznego schronienia, które pozwoliłoby w nim w miarę godnie żyć i mieć nadzieję na powrót.
Opuszczenie swojej małej ojczyzny nigdy nie było, nie jest i nie będzie łatwe. To się nie zmienia i nie zmieni. Ucieczka, to zawsze szczególne oderwanie siebie od korzeni, od rodzin, od sąsiadów, od tradycji, od grobów swoich przodków. Bycie uchodźcą to początkowo stan szoku, który spowodowany jest nagłą koniecznością bycia i współżycia z dotąd bliżej nieznanymi ludźmi, z „ich” kulturą, z „ich” tradycjami, z „ich” językiem. Niewątpliwie łatwiej uchodźcom jest wówczas, kiedy przyjmowani są ze zrozumieniem i sami również wykazują wolę asymilacji. Gorzej, gdy od samego początku uwidacznia się podział na „my” i „oni”, w którym to „oni” są synonimem „obcych” i „złych”. W tego rodzaju podziałach zawsze silniejszą stroną jesteśmy „my”, słabszą zaś „oni”. To zupełnie nieodkrywcze zdanie powinno wywoływać pogłębioną refleksję, prowadzącą w efekcie do szczególnego zrozumienia losów uchodźców i świadomego udzielania im niezbędnej pomocy.
Wiek XX w historii ludzkości często nazywany jest wiekiem tragicznym. Doświadczenia dwóch wojen światowych, to nieprawdopodobna liczba wojennych ofiar, zniszczeń, upadków państw, powstawanie nowych, to rewolucje, zmiany systemów społeczno-politycznych, ruchy migracyjne. Wszystko to pokazało z jednej strony, do czego może doprowadzić egoizm państw oraz „jedynie słuszne” ideologie, z drugiej zaś strony, owe koszmarne doświadczenia przyczyniły się do stworzenia w obrębie prawa traktatowego regulacji, które, między innymi po pierwsze nakazały pokojowe rozwiązywanie sporów, po drugie zaś, spowodowały określenie w miarę jednolitych standardów, odnoszących się do udzielania pomocy i ochrony uchodźcom."
ze Wstępu
Ze wstępu
… Etyka seksualna, ze względu na swoją wieloaspektowość, jest niezwykle złożonym zagadnieniem. Jej opis wymaga szerokiego spojrzenia, zawierającego w sobie aspekt biologiczny, a więc popęd seksualny i instynkt, aspekt psychologiczny, mający związek z potrzebami, uczuciami, emocjami i subiektywnymi doświadczeniami oraz aspekt metafizyczny, związany z wartościami, postawami i przekonaniami. Punktem wyjścia do jej scharakteryzowania jest analiza norm regulujących funkcjonowanie seksualne jednostki. Może to jednak wydawać się dość silną ingerencją w sferę wolności człowieka. Przeczy to bowiem prywatności i niedostępności dla innych osób tej sfery życia, w której niemal każdy chce być wolny i niekontrolowany przez nikogo. W takim kontekście wydaje się, że ten czysto prywatny aspekt funkcjonowania powinien pozostać poza zasięgiem nauki (Bader, 2010). Tym bardziej, że „płeć i seksualność są faktami biologicznymi, dlatego nie mogą podlegać ocenom moralnym. Zarówno ciało ludzkie jako całość, jak i poszczególne jego narządy – a w tym narządy płciowe – są moralnie obojętne” (Imieliński, 1984, s. 51).
Z drugiej jednak strony oceny moralne są uzasadnione w odniesieniu do zachowań seksualnych. Mogą one podlegać wartościowaniu normatywnemu, ponieważ mając miejsce w akcie seksualnym, są postacią stosunków społecznych. W ustalaniu norm nie chodzi zatem o wartościowanie i ocenę faktu popędliwości i seksualności człowieka w sensie biologicznym, lecz form i przejawów jej realizacji, gdyż „seksualność (..) uwikłana jest w kontekst społeczny i z tego tytułu podlega reglamentacji moralnej” (Imieliński, 1984, s. 51). Kryterium oceny moralnej powinien przy tym stać się z jednej strony – stopień, w jakim dana aktywność seksualna wzmacnia więzi międzyludzkie i podwyższa jakość życia, a z drugiej strony – poziom degradacji i cierpienia, które wywołuje.
Na truizm już zakrawa stwierdzenie, że upowszechnienie się Internetu w ostatnim dwudziestoleciu zmieniło oblicze świata. Jego rola dla rozwoju i funkcjonowania jednostek oraz społeczeństw jest istotnie niebagatelna, wykracza daleko poza bycie forum wymiany poglądów, poręczny sposób pracy i rozrywki, prowadzenie interesów czy też jedno z narzędzi codziennej komunikacji. Czym zatem jest dzisiaj Internet? Poniżej postaramy się wskazać kilka z najbardziej charakterystycznych jego cech.
Pierwszą mogłoby być wypieranie świata rzeczywistego przez świat wirtualny. To ekspansywne i niepowstrzymane medium doprowadziło wręcz do migracji życia społecznego, politycznego, gospodarczego i kulturalnego ze świata rzeczywistego do świata sieci. Nie musimy już organizować wystaw i koncertów, wydawać płyt ani książek, aby zaistnieć w świadomości odbiorców. Coraz częściej okazuje się, że wystarczy, jeśli zaprezentujemy swoją twórczość na współczesnej agorze i zadbamy o to, aby dostrzegło i „polubiło” ją jak najszersze grono osób. Ba, jeśli chcemy, aby jakiekolwiek przedsięwzięcie naukowe czy kulturalne organizowane w realnym świecie odniosło sukces, także staramy się je rozpowszechnić w Internecie. Skrajnym przykładem takiego postrzegania Internetu jest przekonanie o tym, że to, co nie zostało umieszczone na żadnej stronie www, po prostu nie istnieje.
A może to nie konkretne wydarzenie, lecz „rzeczywistość nie istnieje”? Pisał o tym w 1981 r. Jean Baudrillard w głośnej książce Simulacres et simulation,1 lecz dopiero pojawienie się światowej sieci nadało tym słowom nowego znaczenia. Internet nie tylko bowiem zaciera granice pomiędzy tym, co rzeczywiste i tym, co wyobrażone, lecz stwarza nową rzeczywistość, ową virtual reality jak chcą jedni czy virtual insanity, jak nazywają ją drudzy, rządzącą się odmiennymi prawami, a mimo to (a może właśnie dlatego) stanowiącą nieodłączną część naszej egzystencji. Jedną z reguł tego świata, wielokrotnie opisywanych przez badaczy, jest anonimowość, pozwalająca na wcielanie się w rozmaite postacie, którymi nie moglibyśmy się stać w rzeczywistym świecie; inną, równie popularną, jest otwartość cyberspołeczności, do których może dołączyć każdy.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
