Rozmówcą nagrodzonego Oscarem aktora jest jego buddyjski nauczyciel Roshi Bernie Glassman, z którym przyjaźni się od ponad dziesięciu lat. Przyrównuje on ikoniczną rolę Jeffa Bridgesa w filmie „Big Lebowski” do łamed wownika – jednego ze sprawiedliwych w żydowskim mistycyzmie, którzy niczym się nie wyróżniają i są ludźmi prostymi, ale o tak szlachetnym sercu, że dzięki nim Bóg pozwala światu trwać. Jego przyjaciel Jeff ujmuje to inaczej: wielkość Kolesia polega na tym, że woli dać pyska niż dać w pysk. Toczący się niespiesznie dialog odwołuje się do biografii Bridgesa, nie tylko zresztą artystycznej. Wspomina on swoje dzieciństwo, młodość oraz ludzi, których spotkał na swojej drodze i których nauki wywarły na niego wpływ. Punktem wyjścia do rozważań Bridgesa i Glassmana jest tytułowy Koleś, grany przez Bridgesa w „Big Lebowskim”. Podstarzały wieczny hippis, od którego bije nie tylko ujmująca szczerość i dobroduszność, ale także… dość luzackie podejście do życia. Glassman: Koleś przypomina nas wszystkich. Wnerwiają go różne rzeczy, na przykład gdy ktoś sika na jego dywan. Ma różne myśli, przeżywa frustracje, jak my wszyscy, ale nie to jest podstawą jego działania. Podstawę stanowi to, gdzie jest. Odpowiada mu Bridges: Robi swoje, jest bardzo autentyczny, ale nieprzewidywalne życie tarmosi nim raz za razem. Koleś radośnie wiosłuje po rzece, ale ciągle pojawia się coś nowego, więc musi się dostosowywać. „Koleś i mistrz zen” to także (a może nawet przede wszystkim!) błyskotliwie poprowadzony wykład buddyzmu zen. Stąd wszelkie nawiązania do „Big Lebowskiego” – czy biografii jego aktora – zostają zgrabnie powiązane z wątkami tej filozofii. Przypadki Kolesia stanowią znakomity pretekst do duchowych podróży Glassmana: Jedna z pierwszych nauk Buddy mówi, że życie to cierpienie. Budda nie miał na myśli rozdzierającego, dojmującego, traumatycznego cierpienia, ale coś bardziej fundamentalnego. Bo bez względu na to, jak dobrze nam idzie albo jak bardzo jesteśmy szczęśliwi, każdego dnia pojawiają się zmiany, które przynoszą nam niezadowolenie i rozczarowanie. Tak więc film zaczyna się zaserwowaniem Kolesiowi porcji cierpienia, bo ktoś sika na jego dywan, dywan, który „robił mu pokój”. „Koleś i mistrz zen” to inspirująca i pogodna książka, zapis swobodnej, serdecznej rozmowy o życiu i filmach, zabawnej i zarazem pouczającej. Głęboki humanizm jej autorów przypomina o wadze czynienia dobra w trudnych czasach.
Ewa Siwicka, znana dziennikarka TVP Poznań, przeprowadziła na antenie cykl rozmów z luminarzami polskiej kultury – reżyserami, aktorami, muzykami, kompozytorami. Różne gatunki twórczości, różne pokolenia, style i osobowości. Wszystkich – kobiety i mężczyzn, młodych i dojrzałych – połączyło jedno: zostawili swój ślad w dziedzictwie narodowym, a w wielu wypadkach – europejskim i światowym. Ślad znacznie trwalszy niż odlewy w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach. Dlatego znaleźli się najpierw w programie, a teraz w książce. Ewa i jej goście mają też jedną wspólną cechę – szczerość. Bo innych rozmów chyba nie warto prowadzić.
24 wywiady.
Aktorzy, dziennikarze, sportowcy, pisarze, ludzie biznesu, podróżnicy, artyści...
W rozmowach, mówią o tym, jaki wpływ na ich życie miały pierwsze przeczytane samodzielnie książki.
Ale nie tylko.
Interesujesz się polityką?
Chcesz poznać arkana wygranych kampanii wyborczych?
Dowiedzieć się jakie mechanizmy, strategie działań są receptą na zwycięstwo?
A może chętnie dowiesz się - co kandydaci do wielkiej polityki robią, aby przegrać (mocno przy tym wierząc że idą w stronę sukcesu)?
Wreszcie – chcesz poznać „przepis” na udaną kampanię wyborczą?
Jeśli choć na jedno pytanie odpowiedziałeś „tak” albo „czemu nie”, to jest to książka dla Ciebie.
Rozmówcy Artura Dmochowskiego analizując największe sukcesy i porażki wyborcze na przestrzeni lat, starają się przedstawić - „idealną” osobowość kandydata, lidera partii; rolę ekspertów, think tanków w powodzeniu kampanii; skutecznego używania „sieci” oraz sondaży wyborczych. Dyskutują również o znaczeniu mediów w kampanii - czy „parcie na szkło” to nadal dobra strategia, czy czeka nas rewolucja komunikacyjna w zbliżających się wyborach?
Autor pyta najlepszych specjalistów, zajmujących się wyborami – politologów, socjologów, ekspertów ds. strategii marketingowych, badaczy rynku, znawców mediów elektronicznych - o to, jak skutecznie przygotować i przeprowadzić zwycięską kampanię wyborczą, jak zaskoczyć przeciwników, jak zdobyć „jedynkę” na liście wyborczej. Doradzają m.in. prof. Andrzej Zybertowicz, dr Jarosław Flis, znany dziennikarz Grzegorz Górny.
Sztuka szczęścia to efekt szeregu rozmów przeprowadzonych przez amerykańskiego psychiatrę Howarda Cutlera z Jego Świątobliwością Dalajlamą, zapis niezwykle interesującego dialogu ludzi dwóch różnych kręgów kulturowych. Duchowy przywódca Tybetu koncentruje się na podstawowym celu ludzkiego życia - osiągnięciu szczęścia. Po raz pierwszy dzieli się z czytelnikami rozważaniami na temat tego, w jaki sposób osiągnął wewnętrzną równowagę. Pokazuje nam, jak możemy walczyć z depresją, gniewem, zazdrością. Mówi o współczuciu i altruizmie, analizuje sytuacje uniwersalne, takie jak śmierć, miłość, małżeństwo, wszelkiego typu relacje międzyludzkie. Podaje przykłady technik i medytacji pomocnych w osiągnięciu pożądanego stanu umysłu i użytecznych nie tylko dla buddystów.
Pierwszy wielki bestseller autora „Miej trochę wiary” i „Zaklinacza czasu”. Książka, do której chętnie się wraca, bowiem pozwala nam poznać samych siebie i na nowo odkryć świat. Piękna relacja ze spotkań mistrza z uczniem. Magiczna kronika wspólnie spędzonego czasu. Nieoceniona lekcja, którą Albom dzieli się z czytelnikami.
Niektórzy z nas mieli szczęście spotkać w swoim życiu kogoś, kto stał się dla nich mądrym i cierpliwym nauczycielem, potrafił udzielić dobrej rady, uczył poznawać świat. Dla Mitcha Alboma taką osobą był Morrie Schwartz, profesor Brandeis University w Waltham. Spotkali się ponownie po dwudziestu latach, kiedy autor przeżywał najtrudniejsze chwile w swoim życiu, a jego mistrz był już nieuleczalnie chory...
„Bardzo rzadkie są książki, które z tak naturalną prostotą odzwierciedlają to, czym w istocie jest życie” – Hamburger Abendblatt
Świadectwo byłego komendanta Gwardii Szwajcarskiej o świętości Jana Pawła II.
Książka wyróżnia się na tle innych publikacji tym, że obejmuje rozmowy dwóch ludzi reprezentujących dwa różne światy. O Janie Pawle II rozmawiają Polak ze Szwajcarem; przedstawiciel pokolenia JP II z mężem i ojcem rodziny; teolog i wykładowca Papieskiego Uniwersytetu Jana Pawła II z posłem do parlamentu Szwajcarii; w końcu kapłan z żołnierzem i komendantem Papieskiej Gwardii Szwajcarskiej.
Dziecko znanego człowieka ma w pierwszym rzędzie do przerobienia wielki bagaż psychiczny. Jeśli zechce wyjść z cienia, musi najpierw "pokonać" w sobie własnego rodzica, strząsnąć jego publiczny wizerunek. Musi "dojść do siebie", odzyskać swoją tożsamość, a potem dopiero pokazać, co potrafi.
Jeśli potrafi i jeśli mu się uda.
Wbrew powszechnemu przekonaniu takim dzieciom znacznie trudniej jest osiągnąć sukces niż dziecku przysłowiowej pani z warzywniaka. Są one najczęściej jakby przezroczyste: kontury mają co prawda własne, ale z tyłu prześwieca ojciec lub matka.
Tematem przewodnim prezentowanej książki jest koncepcja Boga na średniowiecznym Zachodzie. Le Goff wskazuje, że Bóg, postrzegany i przedstawiany jako osoba ludzka, jest antropomorficzny, a jego "antropomorfizacja" dokonała się właśnie w okresie średniowiecza. Pokazuje także, że obraz Boga angażował nie tylko ikonografię. Znalazł się on w centrum teologii, liturgii, duchowości, dewocji. Stara się odpowiedzieć na pytania: Jak mężczyźni i kobiety średniowiecza wyobrażali sobie Boga? Jakie utrzymywali z nim relacje? Podkreśla także, że obraz Boga w społeczeństwie zależał oczywiście od natury i miejsca tego, kto wyobraża sobie tego Boga.
Znany z krytycznego podejścia do ideologii gender ks. Dariusz Oko po raz pierwszy dzieli się z czytelnikami swoim prywatnym życiem – szczerze i z nieukrywanym entuzjazmem odpowiada na pytania Piotra Litki o rzeczy ważne w życiu kapłana i samodzielnego naukowca.
Dodatkiem do książki jest płyta CD z zapisem rekolekcji, które ks. Oko wygłosił do studentów w Warszawie w roku 2013.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprinty wydania z 1992 roku: SYSTEM ZASTĘPOWY, podług Rolanda E. Philippsa THE PATROL SYSTEM.
W książeczce tej stary harcmistrz nie znajdzie zapewne wielu rzeczy nowych, początkujący drużynowy nie znajdzie gotowych odpowiedzi na wszystkie pytania z dziedziny metodyki skautowej. Temniemniej pierwszy i drugi zapozna się z nią z wielkim pożytkiem i niejednego się nauczy, jeśli zechce uważnie książeczkę przeczytać, rzetelnie przemyśleć i zastosować rady w niej zawarte. Mimo całej dosyć bogatej literatury harcerskiej nie mamy zbytniej obfitości dobrych książek z konkretnemi wskazówkami, jak harcerstwo organizować i prowadzić — a trzeba dodać, że i to, co mamy, czytamy dosyć niechętnie — może z winy autorów zbyt „trudno“ piszących.
Tej wady uniknął autor angielskiej broszurki „The Patrol System“ — wydawca polskiego opracowania starał się go naśladować.
Nie mogę się powstrzymać, aby nie podać kilka słów o autorze „The Patrol System“. Roland Erasmus Arnold Philipps, z arystokratycznej rodziny angielskiej, poległ pod Ovillers jako kapitan w lipcu 1916 roku prowadząc swój oddział do ataku przeciw Prusakom. W służbie skautowej był komisarzem (komendantem według naszego słownictwa) okręgu wschodniego i północno-wschodniego Londynu, komisarzem
przybocznym (assistant commisioner)Walji i t.d. Mimo młodego wieku — poległ w 26 roku życia — uchodzi za wzór skautmistrza angielskiego, a stary Skaut Naczelny nazywa śmierć jego niepowetowaną stratą dla Ruchu Skautowego.
Mam przed sobą pięknie wydaną broszurkę pamiątkową, poświęconą Philippsowi — w niej wspomnienia i wyjątki z listów Rolanda. W ich świetle staje przed nami naprawdę postać współczesnego rycerza bez zmazy, wierny Bogu i Ojczyźnie.
Wyjeżdżając na teren walki pisze do jednego z przyjaciół:
„Proszę powiedzieć skautom, że gdziekolwiek będę, będę myślał o nich i będę się starał dochować wierności Prawu Skautowemu...
W mojej ostatniej woli pozostawiłem im posiadłość na Stepney Green...“
Ta posiadłość, z pięknym starym domem, stanowi dziś stanicę skautów wschodniego Londynu — uważają ją za żywy pomnik swego skautmistrza.
Kto z Was będzie w Londynie, niech zajdzie na 29 Stepney Green, London, E I, pozdrowi wychowanków Philippsa i powie, co skorzystał, przeczytawszy „System zastępowy“.
St. S.
Tajemnice Telewizji Polskiej i arkana pracy dziennikarzy.
Przejmująca opowieść o czasach pielgrzymek Papieża Jana Pawła II do Polski,
ceremonii pogrzebowej i beatyfikacji.
Sentymentalna podróż z programem Kawa czy herbata?
Relacje z planów filmowych. Leczenie duszy i ciała.
Burzliwa kariera dyrektora największej polskiej anteny.
Gorzkie słowa o polityce i przyczynach rezygnacji z pracy w TVP.
Iwona Schymalla, dziennikarz Telewizji Polskiej, w rozmowie z Małgorzatą Talarek
opowiada o 20 latach przed kamerą.
Mieczysław A. Krąpiec: dominikanin, rektor KUL-u, wybitny filozof, długoletni tajny współpracownik SB o pseudonimie „Józef”; Janusz Krupski: historyk opozycjonista, czołowa postać niezależnego ruchu wydawniczego w PRL, Edward Kotowski: agent SB i wywiadu PRL, który twierdzi, że całe życie działał dla dobra Polski. Ich losy splatają się w opowieść o wolności i jej granicach, o wyborach, przed którymi stawali Polacy w latach PRL.
Dariusz Rosiak rozmawia z byłymi i obecnymi pracownikami Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, absolwentami uczelni, opozycjonistami, duchownymi i działaczami komunistycznymi. Wśród nich są między innymi: Bogdan Borusewicz, Andrzej Gwiazda, Jerzy Kłoczowski, Joanna Krupska, Władysław Stróżewski, Andrzej Szostek, Elżbieta Wolicka-Wolszleger, Andrzej Werblan, Janusz Wrona.
Wszystkich połączyli bohaterowie książki i jedno miejsce: Katolicki Uniwersytet Lubelski. Uczelnia, którą otwarto po okupacyjnej przerwie już jesienią 1944 roku z inspiracji władz radzieckich. Przez kilka dekad KUL był oazą wolności w komunistycznej Polsce, siedliskiem niezależnej myśli, schronieniem dla odrzuconych przez system. A równocześnie kuźnią kościelnych kadr kontrolowaną przez licznych agentów bezpieki.
"Okrutna opowieść o tym, jak się w Polsce robiło i robi kariery. Lektura obowiązkowa dla idealistów i frajerów."
Aleksander Kaczorowski
"Mundra" to zapis dziesięciu rozmów z położnymi. Najstarsza ma ponad dziewięćdziesiąt lat i pierwsze porody przyjmowała podczas II wojny światowej, najmłodsza – dwadzieścia sześć i pracowała w szpitalu w Tanzanii. Należą do różnych środowisk, mają odmienne doświadczenia i światopogląd. Opowiadają o cudzie narodzin, o ogromnej sile, którą natura obdarzyła każdą matkę, ale także o ciemnej stronie swojego zawodu – poronieniach, aborcjach, powikłaniach okołoporodowych, przemocy wobec rodzących. Poruszają wiele aktualnych i kontrowersyjnych tematów – problem medykalizacji porodu, odejścia od natury, cesarskiego cięcia na życzenie czy zapłodnienia in vitro.
To książka o "mundrości" natury i kulturowej sile kobiety.
"Kiedy w 1983 roku rodziłam swoją pierwszą córkę, do kobiety, która była przypięta pasami do łoża boleści na sali porodowej po mojej prawej stronie, położne krzyczały: „Ty krowo!” (bo krowa ryczy). Do kobiety po lewej: „Ty świnio!” (bo się spasła). Ja ze strachu byłam cicho, co okazało się złą taktyką, bo nikt się mną nie zajął. Tak wtedy wyglądały polskie szpitale. Pełne odcięcie od rodziny, dziecko na osobnej sali. Ale już wtedy po korytarzu krzątała się niesamowita osoba, która usiłowała pomóc w rozpoczęciu karmienia piersią. Oficjalnie – ledwie ją tolerowano, ale to była jaskółka zmian. Wspominam ją z wdzięcznością do tej pory. W latach dziewięćdziesiątych nastąpiła rewolucja w podejściu do rodzących. Nowe metody, porody rodzinne i domowe, możliwość poruszania się i wyboru pozycji, dziecko razem z matką, nastawienie na pomoc (a nie przemoc). Przez pewien czas wydawało się, że ta zmiana jest jednym z niewątpliwych i wymiernych efektów demokracji. Można było zobaczyć w porodzie kluczowy moment egzystencji. Rola położnej się zmieniła: to już nie jest wykonawczyni odgórnych instrukcji, ale doświadczona przewodniczka, która wie, że potrzebna jest współpraca z rodzącą. Ba! W grę wchodzą nawet uczucia, bo pozwalają pozbyć się lęku, który blokuje otwarcie. Jesteśmy w tej chwili w dziwnym momencie. Z jednej strony – poszukiwania poziomu reakcji instynktownych i nurt ekologiczny. Z drugiej – coraz większa medykalizacja porodu, rosnąca liczba cesarskich cięć. To, co mają do powiedzenia położne, z którymi rozmawia Sylwia Szwed, pozwala wśród sprzeczności odnaleźć pewien ład. Nie bez przyczyny w różnych kulturach tradycyjnych przypisywano akuszerkom mądrość, a nawet dostęp do ciemnych sił. One stoją u początku życia, widzą splot bólu i nadziei."
Anna Nasiłowska
"Najstarszy zawód świata. Przez całe lata nisko ceniony, zdegradowany, zdewaluowany. Dziś pomału wraca na należne mu miejsce. Położna. Pierwszy człowiek, z którym styka się nowo narodzone dziecko. To na położne Sylwia Szwed kieruje reflektor, rozmawiając z trzema pokoleniami kobiet, które postanowiły przyjmować dzieci przychodzące na świat. Dzięki tym rozmowom dowiadujemy się, że ten zawód wymaga nie tylko wrażliwości, ale również odwagi, niezależności i siły. Dobrze, że ta książka pomaga nam to docenić."
Justyna Dąbrowska
Uznany teolog i biskup opolski przedstawia w nowym świetle wyzwania stojące przed Kościołem w Polsce. Prezentuje swoje poglądy na najważniejsze tematy chrześcijaństwa i zabiera głos w kluczowych sprawach polskiego Kościoła. Z książki dowiemy się, kim jest Bóg chrześcijan i o tym, co to znaczy wierzyć w Kościół. Przekonamy się, jakie są pożytki z grzechu pierworodnego. Poznamy opinię biskupa na temat odejść księży a także kondycji polskiej teologii. Przeczytamy o ewangelizowaniu proboszczów i o związkach Kościoła z polityką...
Bohaterami rozmów są przedstawiciele wydawnictw i księgarń, firm dystrybucyjnych oraz instytucji kultury, a także sektora poligraficznego i papierniczego. Firm małych i dużych, osoby z dużym doświadczeniem w branży, których głos jest dla środowiska ważny, ale i nowicjusze, którzy często borykają się z zupełnie innymi problemami, próbując stawiać swoje pierwsze kroki na rynku książki.
Tomasz Terlikowski, jakiego nie znacie!
Jeden z najbardziej rozpoznawalnych katolickich publicystów opowiada o swojej wierze, powołaniach i fascynacjach. W swoich odpowiedziach na perfidne czasami pytania daje się poznać jako osoba znacznie odbiegająca od swojego medialnego wizerunku. Mówi na przykład o tym: jak nauczył się grać na gitarze, żeby podrywać dziewczyny; dlaczego fascynuje go prawosławie; jak o mało nie został księdzem w zakonie pijarów; czy czuje się potworem, uciskającym żonę; dlaczego myślał o zmianie wyznania; jak to się stało, że nie
uczestniczył w naukach przedmałżeńskich; co go tak zafascynowało w rosyjskim Żydzie, że napisał o nim pracę doktorską; dlaczego u niego w domu wisi ikona cara Mikołaja; co łączy go z Marcinem Lutrem; jak sobie radzi w momentach, kiedy ma ochotę udusić własną żonę; dlaczego odczuwa brak Żydów w Polsce; jak Kościół go szlifuje; dlaczego lubi poezję Różewicza; jak zmagał się z niektórymi dogmatami katolickimi; dlaczego identyfikuje
się jako anonimowy faryzeusz; jakich cudów doświadczył w swoim życiu.
Tomasz Terlikowski (ur. 1974) jest znany przede wszystkim jako publicysta, redaktor naczelny portalu fronda.pl, współpracownik m.in. TV Republika, „Gazety Polskiej” i tygodnika „Do Rzeczy”. Bardziej wtajemniczeni wiedzą, że jest doktorem filozofii, tłumaczem i autorem kilkudziesięciu książek. Sam lubi określać się „pierwszym punkiem postrebelii”. Przede wszystkim jest mężem Małgorzaty oraz ojcem Marysi, Zosi, Mikołaja, Janka i Uli.
Dwudziestu wybitnych polskich uczonych mówi o tym, co niedostępne rozumowi. Biologowie, fizycy, humaniści, lekarze, specjaliści od najnowszej techniki przyznają się do pychy, wyznają pokorę wobec tajemnic świata, deklarują potrzebę Opiekuna spoza granic kosmosu i czasu. W rozmowach z Magdaleną Bajer ludzie nauki odpowiadają na pytania: Co jest dzisiaj owocem zakazanym? Gdzie są granice poznania? Czy w ogóle istnieją? Czym jest śmierć w istnieniu człowieka?
• Czy Krzysztof Ziemiec krzyczał kiedyś na Boga?
• Marek Król: jest jakieś centrum decyzyjne poza premierem...
• Dlaczego Szymona Hołownię nie interesują Kaczyński i Rydzyk?
• Czy diabeł istnieje? Zaskakująca opinia Kamila Sipowicza.
• Komu służy Jarosław Gowin? A kim się czuje Roman Giertych?
• - To może trzeba wrócić do PIS? Co na to Michał Kamiński?
• Kim są zawodowi zdrajcy według Tadeusza „Tadka” Polkowskiego?
• Okrakiem na barykadzie – ulubiona pozycja Marcina Mellera?
• Czy Dorota Kania przewiduje zemstę „resortowych dzieci”?
Tomasz P. Terlikowski uważa, że warto rozmawiać niemal o wszystkim i niemal z każdym. Jeśli jednak rozmowa ma być krwista i ciekawa, obu jej uczestnikom nie wolno udawać, że niczym się nie różnią. Książka zawiera rozmowy o Bogu, o Kościele i wierze, o polityce, o ludzkich postawach życiowych. O Polsce i Polakach.
Osiemnastu przeciwników nie krzyżuje z autorem szpad, lecz poglądy.
W Klasyce wywiadu polskiego przypominamy czytelnikom jeden z pierwszych w polskim dziennikarstwie cykl rozmów, opublikowanych latach 30. XX na łamach neokonserwatywnych pism – początkowo „Buntu Młodych”, a następnie będącej jego kontynuacja „Polityki. To ponad trzydzieści wywiadów z rozmaitymi osobami, najczęściej związanymi z życiem politycznym Polski międzywojennej. W tomie znajdują się rozmowy z Romanem Dmowskim, Władysławem Grabskim, Adamem Krzyżanowskim.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
