Pierwszy wywiad rzeka z Jerzym PilchemW książce Zawsze nie ma nigdy Jerzy Pilch, mistrz opowiadania, którego styl i poczucie humoru czytelnicy rozpoznają bez pudła, wraca do wiślańskich i krakowskich czasów, studiów, pracy w Tygodniku Powszechnym, wyprowadzki do Warszawy. Za bohatera opowieści wybiera sobie często szczegół, biurko, pudełka czy ołówki, niemo przypatrujące się burzliwym kolejom Pilchowego żywota.To przejmujące sprawozdanie z życia, jak na Pilcha przystało, przesiąknięte jest miłością do literatury, pisania, czytania, do pisarzy i pisarek wreszcie.Wywiad ten pozwala też się przekonać, jak prawdziwe jest obiegowe powiedzenie tyle że w odwróconej wersji że na inteligentne pytanie padnie inteligentna odpowiedź. Ewelina Pietrowiak reżyserka teatralna i operowa, scenografka okazuje się wytrawnym rozmówcą. Pyta o rzeczy ważkie i banalne, podnosi kwestie filozoficzne i podpytuje o bieżące wydarzenia. Wydobywa z Pilcha tę gorzką intymność, która zachwyca i przejmuje każdego, kto miał okazję się z nim zetknąć.Zawsze nie ma nigdy to nie tylko świetna lektura, obowiązkowa dla fanów Pilchowej frazy, ale też prawdziwy album. Książka zawiera kilkadziesiąt nigdy wcześniej niepublikowanych fotografii z czasów studenckich, okresu krakowskiego, warszawskiego i oczywiście z dzieciństwa. Na okładce pierwsze z nich mały Jurek jest pochłonięty dziełem wstrząsającym i ostatecznym, czyli numerem Przeglądu Sportowego.

Słynny wywiad-rzeka mistrza dziennikarstwa, Lawrence’a Grobela z najbardziej wpływowym aktorem XX wieku, symbolem Hollywood, Marlonem Brando W 1978 roku Grobel odwiedził tahitańską wyspę Marlona Brando, by przeprowadzić z nim wywiad dla Playboya. Brando zastrzegł, że będą rozmawiać tylko o… Indianach. Grobelowi udało się jednak poruszyć o wiele więcej tematów… Marlon Brando utorował drogę dla emocjonalnego, naturalistycznego stylu gry Jamesa Deana, Roberta De Niro, Johnny Deppa i wielu innych gwiazd filmowych ROZMOWY LAWRENCE’A GROBELA Z MARLONEM BRANDO W SERII „O SOBIE SAMYM” – To co, może spotkamy się na Tahiti? - Brando spytał mnie w trakcie rozmowy telefonicznej 28 marca 1978 roku. Brzmiał obcesowo ale rzeczowo.(..) Po blisko sześciu miesiącach negocjacji zdecydował się osobiście odebrać telefon i porozmawiać ze mną. Gdy tylko skończyliśmy, zadzwoniłem do szefa mojej redakcji w Nowym Jorku, by powiedzieć mu, że załatwiłem wywiad. Wśród setek osób, z którymi przeprowadziłem wywiady, nigdy nie spotkałem nikogo takiego jak Marlon Brando. Myślę też, że już nigdy nie spotkam. Marlon Brando miał wiele twarzy. Był obywatelem świata. Przez całe życie żywił gniew wobec własnego ojca. Fatalnie traktował kobiety i starał się nimi rządzić tylko dlatego, że mógł to robić. Pochłaniał książki, uwielbiał gry i miał wiele cech tyrana. Nie dbał o swoje ciało, o swój talent, psychikę i o kobiety, z którymi był. Ale jego filmy, cała jego działalność i to, co miał do powiedzenia dowodzą, że bardzo głęboko angażował się we wszystko, co miało dla niego znaczenie. Prasa podaje, że Marlon Brando zmarł 2 lipca 2004 roku, ale myślę, tak naprawdę odszedł czternaście lat wcześniej, 16 maja 1990 roku, gdy kula wystrzelona z pistoletu jego syna Christiana przeszyła lewy policzek chłopaka córki Brando. A może odszedł pięć lat później, 16 kwietnia 1995 roku, gdy powiodła się trzecia próba samobójcza jego córki Cheyenne... Te tragiczne wydarzenia złamały mu serce, pozbawiły radości całe jego późniejsze życie, kazały mu jeszcze bardziej zamknąć się w sobie i w samotności zmagać się z demonami, które prześladowały go od dzieciństwa. (...) Lawrence Grobel

Barbara Krafftówna stworzyła jeden z najciekawszych i zapadających w pamięć portretów kobiecych w kinie Felicję w Jak być kochaną. Wzorcowa aktorka w dramatach Witkacego. Pierwsza odtwórczyni Gombrowiczowskiej tytułowej Iwony, księżniczki Burgunda i wykonawczyni słynnego walca Embarras. Niezapomniana aktorka legendarnego Kabaretu Starszych Panów, która przeklinała Bohdana Łazukę, szarpała bas i nudziła się w czasie deszczu. W filmowej roli Honoratki swoim gorącem topiła serce nie tylko Gustlika. Prawdziwa mistrzyni teatru, piosenki i kabaretu. Genialna interpretatorka kryminałów Joanny Chmielewskiej, które często nagrywała dla radia, i głos Czerwonego Kapturka ze słynnej bajki słuchanej z winylowych płyt. Głos, którego nie można pomylić z żadnym innym.Nie ma polskiej kultury bez Barbary Krafftówny, która z ciekawością dziecka i zarazem mądrością dorosłej Alicji wędruje przez świat, przyglądając mu się, zadając pytania i zagadki. Właściwie nie ma oczekiwań, więc i nie przeżywa rozczarowań. Po prostu jest Krafftówną w Krainie Czarów!W 2016 roku obchodzi wyłącznie okrągłe jubileusze będzie świętowała, jak sama mówi, rok dwóch bałwanków, czyli 88. rocznicę urodzin, oraz 70. rocznicę debiutu scenicznego. Aktorka powtarza, że zamierza dożyć co najmniej trzech kaktusów, czyli 111 urodzin, zatem dopiero się rozkręca! Można więc śmiało uznać te rozmowy za tom I.Z Barbarą Krafftówną rozmawia Remigiusz Grzela urodzony w Starogardzie Gdańskim dziennikarz, pisarz, dramaturg. Autor zbiorów rozmów Rozum spokorniał, Hotel Europa, Wolne, Obecność, wywiadów-rzek Marian Kociniak. Spełniony, Było, więc minęło. Joanna Penson dziewczyna z Ravensbrck, kobieta Solidarności, lekarka Wałęsy, To, co najważniejsze. Irena Jun i Stanisław Brudny, książek reporterskich Bagaże Franza K. czyli Podróż, której nigdy nie było i Wybór Ireny (o łączniczce ŻOB-u Irenie Gelblum, która stała się włoską poetką Ireną Conti) a także powieści Bądź moim Bogiem i Złodzieje koni. Barbara Krafftówna grała w jego monodramie Błękitny diabeł i komedii Oczy Brigitte Bardot (z Marianem Kociniakiem).

Zmienić magazynek w biegu, w nerwach, to nie takie proste. Ja w sumie chyba oddałem sześć strzałów. W drodze, na Szpitalnej, z domów do nas walili, z okien. (…) Obok nas i przed nami sypią się iskry z jezdni od padających pocisków. Rysiek był przede mną jakieś dwadzieścia metrów. I widzę, że on coraz wolniej biegnie, aż go dogoniłem. Widzę, że jest blady i takim chrapliwym głosem mówi: – Ranny jestem… (…) »Naprawa« się wychylił i zobaczył, że na końcu Mazowieckiej, przy placu Napoleona, stoi oddział Niemców. Wszyscy z karabinami, patrzą w naszą stronę. Położyliśmy »Gila« w bramie, pamiętam, że na piersiach pojawiła mu się plama krwi, która zaczęła rosnąć. Zrobiła się duża. I wtedy jakby poczuliśmy, że to może być koniec… Lucjan „Sęp” Wiśniewski – jeden z ostatnich żyjących likwidatorów z Armii Krajowej. Żołnierz elitarnego “Wapiennika”, czyli oddziału specjalnego 993/W kontrwywiadu AK, który w latach wojny wykonywał wyroki śmierci wydane przez Państwo Podziemne. Brał udział w ponad 60 egzekucjach zdrajców i konfidentów. Pierwszej dokonał, mając zaledwie 17 lat. W niezwykle szczerej rozmowie „Sęp” opowiada o swoich wojennych przeżyciach i o tym, jak on i jego nastoletni koledzy z “patrolu Ptaków” - pseudonimy brali z atlasu ornitologicznego - zmieniali się z piskląt, bezbronnych chłopców w drapieżne ptaki, bezwzględnych żołnierzy. Niebezpieczne pościgi, uliczne strzelaniny, konspiracyjne „wsypy” i tragiczne pomyłki – akcje które opisuje Lucjan „Sęp” Wiśniewski wyglądają niczym sceny wyjęte z brutalnego filmu sensacyjnego, różnica polega na tym, że to działo się naprawdę. Jak wyglądała hierarchia egzekutorów? Czy miewali wyrzuty sumienia? Czy wojna usprawiedliwia rozkazy, które musieli wykonywać żołnierze 993/W? Ile likwidatorzy brali za „robotę”, czyli zastrzelenie „delikwenta”? Gdzie leży granica między odwagą, brawurą a okrucieństwem? Emil Marat - dziennikarz, pisarz, Michał Wójcik – historyk, dziennikarz – laureaci Nagrody Historycznej „Polityki” za bestsellerową książkę Made in Poland – wywiad z legendarnym żołnierzem Kedywu Stanisławem Likiernikiem.

Organizacje nieustannie starają się osiągać lepsze wyniki mniejszym nakładem środków, a w związku z tym coraz częściej sięgają po metodologię lean, opartą na tych samych zasadach, dzięki którym po drugiej wojnie światowej udało się zrewolucjonizować japoński przemysł. Sekretem filozofii lean jest kompleksowe podejście do zarządzania, istotnie różne od tego nauczanego w szkołach biznesowych. W rezultacie rzadko zdarza się, aby działania prowadzone w duchu lean podejmowane były przez przedstawicieli najwyższego kierownictwa, przez co rzadko skutkują one trwałymi zmianami. Niniejsza książka ukazuje prawdziwy potencjał metodologii lean dzięki obszernym wywiadom z dyrektorami generalnymi, którzy nie ograniczyli się wyłącznie do przyjęcia nowych narzędzi, a zaprowadzili ogólnokorporacyjny system zarządzania zgodny z filozofią lean. Autor rozmawiał z 28 gwiazdami zarządzania wywodzącymi się z najróżniejszych organizacji, takich jak globalne firmy produkcyjne Ingersoll-Rand i Barry-Wehmiller, ikony branży ochrony zdrowia Thedacare i Virgina Mason, stany Connecticut czy Waszyngton czy legendy historyczne takie jak Wiremold. Dyrektorzy generalni własnymi słowami opisują, w jaki sposób wdrażali filozofię lean w celu osiągnięcia zrównoważonych wyników finansowych, upełnomocnienia i zmotywowania podwładnych, przełamania wewnętrznych kominów organizacyjnych oraz budowania trwałych relacji z klientami i dostawcami. Ich relacje stanowią prawdziwy skarbiec praktycznych porad dotyczących:     przewodzenia ludziom i ich upełnomocnianie,     budowania zaufania i przejrzystości     uzgadniania decyzji strategicznych z codzienną działalnością operacyjną,     kształtowania ogólnoorganizacyjnej kultury sprzyjającej bezpieczeństwu i jakości,     budowania organizacji uczącej się. W przemyślny, a czasem wręcz brutalny sposób wspomniani tu liderzy rozprawiają się z wieloma tradycyjnymi świętymi krowami biznesu, takimi jak rachunek kosztów normatywnych, zarządzanie hierarchiczne czy dzisiejsza obsesja na punkcie danych i komputerów. Kreślą też mapę drogową dla wszystkich przedsiębiorstw dążących do doskonałości. Jacob Stoller jest dziennikarzem i moderatorem, specjalizującym się w komunikacji między ekspertami a laikami w takich dziedzinach jak zarządzanie zgodne z metodologią lean, IT, rachunkowość czy projektowanie.

„Zakochani są wśród nas” to kolejna książka autorstwa Patrycji Hurlak. Autorka tym razem zebrała w niej rozmowy z niezwykłymi ludźmi, które łamią wszystkie stereotypy zakorzenione w naszych głowach. Książka to zbiór historii o prawdziwej, spełnionej i radosnej miłości, o ludziach z „krwi i kości”, którzy zwyciężyli Miłością, miłością która naprawdę istnieje, a o której my często nie mamy pojęcia.

Bohaterowie Św. Jakub Apostoł Św. Filip i Jakub Apostołowie Św. Bartłomiej Apostoł Św. Andrzej Apostoł Św. Tomasz Apostoł Św. Mateusz Apostoł Św. Maciej Apostoł Św. Piotr Apostoł Św. Paweł Apostoł Św. Szczepan Św. Perpetua i Felicyta Św. Edward Św. Brunon z Kwerfurtu Pięciu Braci Męczenników Św. Stanisław BM Św. Jan Nepomucen Św. Tomasz Morus i Jan Fisher Św. Paweł Miki i towarzysze Św. Andrzej Bobola Św. Melchior Grodziecki i towarzysze Św. Augustyn Zhao Rong i towarzysze Męczennicy Podlascy w Pratulinie Św. Karol Lwanga i towarzysze Rozmówcy Ks. JanuszKrólikowski Ks. Bartosz Gajerski Ks. Piotr Łabuda Ks. Robert Pytel Ks. Józef Łupiński Andrzej Kirmiel Ks. Andrzej Bruździński Ks. Sebastian Heliosz Ks. Stanisław Groń SJ Ks. Marek Wójtowicz SJ Ks. Dariusz Kowalczyk SJ S. Mariola (Marcina) Stawasz SSpS Ks. Marek Kot Ks. Jarosław Oponowicz Br. Marek Warzecha OFMConv Rozmawia Kajetan Rajski??

Wywiad -rzeka z Andrzejem Woyciechowskim, dziennikarzem, twórcą Radia Zet o początkach stacji i historii wolnych mediów w Polsce.

To zbiór wywiadów, które Ewa Mańkowska-Grin przeprowadziła z jedenastoma znakomitymi architektami.

Kino to bilet wstępu do świata, do którego nigdy byśmy nie trafili. Możliwość poznania ludzi, których nigdy byśmy nie spotkali. Magia kina uchyla nam zamknięte drzwi do ich życia. I za te właśnie drzwi zajrzymy z Katarzyną Miller - znaną, lubianą i cenioną psycholożką. Przyjrzymy się życiowym problemom i dylematom poprzez pryzmat losów filmowych bohaterów. W rozmowach pojawią się postaci wykreowane przez Pedro Almodovara w melodramatycznych historiach okraszonych specyficznym, czarnym humorem. Poruszające filmy "Musimy porozmawiać o Kevinie" oraz "Sierpień w hrabstwie Osage" będą przyczyną do rozważań o trudnych relacjach w rodzinie. W rozmowie o filmie "Ona" zastanowimy się, czy człowiek może zakochać się w programie komputerowym. Przypomnimy ścigane przez wymiar sprawiedliwości, niepotrafiące pogodzić się z patriarchalnym porządkiem świata bohaterki filmu "Thelma i Louise". Porozmawiamy o herosach i czarnych charakterach. Będzie trochę sensacji, i trochę komedii. I melodramatu. Nie zabraknie też wątków erotycznych... A zatem: W życiu jak w kinie. Katarzyna Miller – znana, lubiana i chętnie czytana psycholożka, poetka i psychoterapeutka z ponad trzydziestoletnią praktyką terapeutyczną w zakresie terapii indywidualnej, małżeńskiej i grupowej. Wykładowczyni na podyplomowych Gender Studies na Uniwersytecie Warszawskim oraz na licznych warsztatach rozwojowych dla kobiet. Autorka książek – m.in.: 'Nie bój się życia', "Królowa  życia i król", 'Kup kochance męża kwiaty', 'Blaski życia' oraz trzech tomików wierszy. Na stałe związana ze miesięcznikiem 'Zwierciadło".

Wyjątkowa książka o życiu, które przeplata się z jazzem i o jazzie, który jest elementem życia. Składa się na nią 50 rozmów z legendami jazzu: John Abercrombie, Terence Blanchard , Gary Burton, Larry Carlton, Ron Carter, Stanley Clarke, Jimmy Cobb, Billy Cobham, Larry Coryell, Jack DeJohnette, Lou Donaldson, Bob Dorough, Peter Erskine, Bill Frisell, Jan Garbarek, Benny Golson, Jerry Goodman, Jimmy Heath, Eddie Henderson, Dave Holland, Ron Holloway, Ahmad Jamal, Bob James, Rick Laird, Oliver Lake, Ramsey Lewis, Charles Lloyd, Joe Lovano, Mike Mainieri, Pat Martino, Bennie Maupin, John McLaughlin, Al Di Meola, Pat Metheny, Bob Mintzer, Airto Moreira, David Murray, Gary Peacock, Jean Luc-Ponty, Sonny Rollins, John Scofield, Archie Shepp, Sonny Simmons, Lonnie Smith, Mike Stern, Steve Swallow, Chester Thomson, Lenny White, Buster Williams oraz Gerald Wilson, który udzielił autorowi swojego ostatniego wywiadu, zmarł dwa tygodnie po rozmowie w wieku 96 lat. Ilustracją do książki jest seria grafik-portretów autorstwa Rafała Mroza stworzona specjalnie dla tej publikacji oraz dedykacje, podziękowania, które autor otrzymał od swoich rozmówców. Biogramy muzyków opracował Dionizy Piątkowski – wybitny krytyk, publicysta i autorytet jazzu. Promotor koncertów gwiazd estrady oraz prestiżowego cyklu koncertowego Era Jazzu. Autor kilku tysięcy artykułów w prasie krajowej i zagranicznej, producent płyt, programów telewizyjnych i radiowych. Autor książek (Czas Komedy, Nie tylko muzyka…) oraz pierwszej polskiej Encyklopedii Muzyki Popularnej – JAZZ.

Książka będąca połączeniem albumu z grafikami z wywiadem rzeką, który przeprowadził prof. Stanisław Bereś, literaturoznawca, z ich autorem Przemysławem Tyszkiewiczem – wrocławskim artystą i profesorem na ASP. Rozmowy, jak pisze prof. Bereś, były podyktowane zwykłą ludzką ciekawością, która oznacza różne rzeczy – potrzebę dialogu na temat prac Tyszkiewicza, dążenie do stworzenia ich opisu, odtworzenie genezy (zarówno warsztatowej, jak i światopoglądowej), ustalenie plastycznych kontekstów i rozsupłanie nici łączących je z wielowiekową tradycją miedziorytnictwa. Zderzenie ze sobą dwóch różnych umysłów, a zatem światopoglądów, obszarów wiedzy, doświadczeń życiowych i temperamentów stworzyło szansą na inne – nie tylko warsztatowo-formalne – spojrzenie na sztukę, otwierając mniej oczywiste konteksty filozoficzne, psychologiczne, socjologiczne, a przede wszystkim artystyczne. A być może przy okazji dotknęło również sfery, której domeną są niepewność siebie, lęk i ból, bo one też przynależą do istoty sztuki. Jest to bowiem twórczość, która na takie dywagacje pozwala, gdyż jest głęboka, nasycona pytaniami o sens bytu, o miejsce człowieka w przyrodzie, o cel wysiłków artysty i jego odpowiedzialność etyczną za odbiorcę.

Maciej Stuhr szczerze i z dystansem o rodzinie, przyjaźniach i początkach kariery. O kulisach pracy na estradzie, w filmie i teatrze. O pułapkach popularności. O tym, ile Stuhra w Stuhrze. I dlaczego czasami chłopaki też płaczą. Wielu ludziom wydaje się, że go znają. Nic bardziej mylnego. Marianna Stuhr, siostra Maćka Jego ojciec chrzestny Jan Nowicki opowiadał mi, że był brzydkim dzieckiem. Z reakcji moich licznych koleżanek na Macieja dziś wysnuwam wniosek, że mu to przeszło. Kuba Wojewódzki Nie będę mówił, że jest fantastycznym kolegą. Ani że jest świetnym aktorem. Że jest dowcipny, inteligentny, że lubię się z nim spotykać, pracować, gadać. Nie będę mówił tego wszystkiego! Robert Więckiewicz Miał chyba kompleks taty i trochę ma go do dzisiaj, zupełnie niepotrzebnie. Magda Umer Możemy razem płakać, śmiać się, przeżywać chwile smutne i wspaniałe. Stąd nasz teatr. Krzysztof Warlikowski Jest mieszanką odpowiedzialnego mężczyzny i małego, wrażliwego chłopca. Maja Ostaszewska Nieraz z podziwem obserwowałem, jak zaspokaja głodną medialną bestię, uchodząc nie tylko z życiem, ale i z honorem, a nawet z rozumem. Jacek Żakowski

Kiedy rozmawiam z Grzegorzem Sroczyńskim, czuję się, jakbym patrzył w lustro i widział siebie sprzed lat. Niezgoda na bezradność i niesprawiedliwość, bunt wobec ekonomicznego i światopoglądowego dogmatyzmu, otwartość na cudze poglądy, ale też gotowość do rewizji własnych. To w mKiedy rozmawiam z Grzegorzem Sroczyńskim, czuję się, jakbym patrzył w lustro i widział siebie sprzed lat. Niezgoda na bezradność i niesprawiedliwość, bunt wobec ekonomicznego i światopoglądowego dogmatyzmu, otwartość na cudze poglądy, ale też gotowość do rewizji własnych. To w myśleniu i pisaniu Sroczyńskiego cenię najbardziej. KAROL MODZELEWSKI Wkurzam się. Czytam, wkurzam się i nie mogę przestać. Przecież bardzo jest mi wygodnie z poglądami ustalonymi raz na zawsze, argumentami, których nie muszę już sprawdzać, zamkniętą listą pytań i autorytetami, którymi mogę się podeprzeć, kiedy pojawiają się wątpliwości. Próbuję się buntować, bo dlaczego nagle miałbym zupełnie na nowo opowiadać sobie historię 25 lat polskiej transformacji. Dlaczego nagle mam na nowo przemyśleć swój stosunek do wolności, której lekcję tak dobrze odrobiliśmy, że po drodze zgubiła nam się równość, nie mówiąc o braterstwie? Dlaczego mam włączyć świętą własność na listę aksjomatów do rewizji, a rozwarstwienie społeczne do katalogu spraw do załatwienia na już? Dlaczego mam polubić płacenie podatków? I znów zacząć wierzyć (ostrożnie) w utopie? Odpowiedź jest prosta: co jakiś czas trzeba zmienić okulary. Te stare nie powiększają już należycie, są porysowane i brudne. W nowych dostrzega się wprawdzie wiele mało przyjemnych szczegółów, ale za to wszystko widać ostro. 'Świat się chwieje' to moje nowe okulary. To nie jest książka, po przeczytaniu której wie się więcej. To też, ale przede wszystkim jest się kimś innym. Kimś, kto myśli i wybiera znacznie świadomiej.  PAWEŁ GOŹLIŃSKI Marcin Król Jak się zdarzy to 'coś', to możemy wisieć na latarniach. Po prostu. Nic nie robiąc, hodujemy siły, które zmienią świat po swojemu. Nadzieja to mechanizm, który pozwalał znosić ludziom bez szemrania rosnące rozwarstwienia. Ale on przestaje działać. Andrzej Leder Żyliśmy w świecie, który uważał, że 'co' zostało ustalone i trzeba tylko ustalić 'jak'. Poszukać praktycznych sposobów na osiągnięcie szczęścia. Teraz dość niespodziewanie wylądowaliśmy w samym środku kryzysu 'co'. Kryzysu u podstaw. Jan Krzysztof Bielecki Podatnicy na końcu ratują kapitalizm. Klasa średnia. Oni dokładają do tego interesu, spłacają długi banków, płacą za beztroskę prezesów. A bogaci jakby mniej. To się nazywa asymetryczność kosztów. Sławomir Sierakowski Po upadku Peerelu uznaliśmy, że myślenie o dobru wspólnym pachnie mentalnością komunistyczną. Polaka od dziecka zaczęto uczyć konkurowania z innymi. Kreatywność. Innowacyjność. Konkurencja. A gdzie współpraca? Elżbieta Mączyńska Powinniśmy odzyskać zdolność do myślenia, również utopijnego. Obecny system pilnie wymaga korekt. Powtarzanie, że musi być, jak jest, to żadna odpowiedź. Krzysztof Jasiecki Nasz świat został zaprogramowany pod koniec lat dziewięćdziesiątych i trzeba się z tym wreszcie pożegnać jak ze starym, powolnym komputerem. Jerzy Hausner W konkurowaniu do upadłego jesteśmy świetni. Tymczasem wielkie cele można osiągnąć tylko dzięki współpracy zabarwionej rozsądną rywalizacją.  Trzeba nam więcej odwagi i zaufania, wtedy góry można przenosić Piotr Kuczyński Przyzwyczaja się obywatela, żeby już na nic nie liczył. Bo ma być tylko konsumentem, który wszystko sam sobie kupi na wolnym rynku: od osobistej ochrony, poprzez łóżko w szpitalu, aż po emeryturę na starość  Stanisław Owsiak Podatek jest postrzegany jako haracz. A to jest inwestycja.  Mirosław Sielatycki Państwo jest od dawania jak najlepszych szans wszystkim, od wyrównywania różnic, a nie od zaostrzania ich. Polska innowacyjna wymaga podciągnięcia całego społeczeństwa w miarę równo i szybko. Jeśli o tym zapomnimy i będziemy mieli elitę uczącą się w dobrych szkołach oraz całą resztę w szkołach takich sobie, to sami się skażemy na model Polski imitacyjnej. Montowni lodówek, telewizorów. Joanna Bochniarz Jak w ogóle można być elitą, jeśli nie jeździ się autobusem? Jeśli się nie wie, jakie są problemy chłopaka z przystanku? Twoje postrzeganie świata jest fałszywe. Możesz funkcjonować w tej bańce, ale poza nią stajesz się bezradny.  Dorota Wellman W zbyt rozwarstwionym społeczeństwie wszystkim żyje się źle. Również bogatym, bo muszą uciekać na strzeżone osiedla, odwracać oczy od biedy i znosić nienawiść współobywateli, którym się nie powiodło.  Karol Modzelewski Wkurzył się pan? Świetnie! Pańska kolej.

Główną intencją książki jest ukazanie czytelnikowi, że duchowość nie jest niczym nadzwyczajnym, zarezerwowanym dla garstki mnichów, lecz jest prostym, dostępnym dla każdego zaangażowanym życiem z pasją. Obaj mistrzowie opowiadają o swoim życiu, drogach, którymi podążali, pasjach, poszukiwaniach. Z różnych perspektyw opisują jedność codziennego życia i zen..?

Depresja nie jest wymysłem gwiazd z pierwszych stron gazet. To choroba, która może dotknąć każdego. Depresja stygmatyzuje, więc mało kto przyznaje się do niej otwarcie, choć cierpi na nią co dziesiąty Polak. Bohaterowie książki Twarze depresji przełamali lęk i opowiedzieli o nierównej walce z najtrudniejszym przeciwnikiem w swoim życiu. Rozmówcami Anny Morawskiej są m.in.: Andrzej Bober, Tomasz Jastrun, Kamil Sipowicz, Patrycja Sokół, a także ludzie, którzy nie są osobami publicznymi, a zdecydowali się opowiedzieć o swoim „czarnym psie”, jak nazwał depresję Winston Churchill. Choroba towarzyszy im na każdym kroku i trzeba ją „oswoić”, czyli leczyć. Na pytanie: Jak robić to skutecznie? odpowiadają psychiatrzy i psychoterapeuci. Ewa Jastrun, żona Tomasza, zdradza, jak sobie radzi, kiedy mąż mówi, że nie ma już siły żyć, nie ma siły walczyć z kolejnym epizodem depresyjnym. W takim momencie chory nie powinien być sam. „Weź się w garść” to najgorsze, co może usłyszeć. On już jest „w garści”… depresji. Jeśli zdecyduje się na leczenie, chciałby odebrać od otoczenia komunikat: „Nie oceniam. Akceptuję”. Anna Morawska dziennikarka telewizyjna, reporterka w "Panoramie" TVP2, wcześniej w "Wiadomościach" TVP1. Autorka reportaży społecznych i interwencyjnych dla "Reportera Polskiego" TVP2. Nominowana do nagrody głównej XIX Festiwalu Form Dokumentalnych w Kielcach. Nagradzana za przedstawianie w mediach problemów społecznych. Od 2013 roku prowadzi warsztaty telewizyjne na Uniwersytecie Warszawskim, którego jest absolwentką. Ukończyła również psychologię w SWPS w Warszawie. Jej pasją są podróże po świecie i poznawanie ludzi różnych kultur.

Niezwykła książka, dzięki której poznajemy poglądy jednego z najważniejszych polityków III RP na świat, Ojczyznę, na przemiany ustrojowe Europy i Polski, na demoniczne i agresywne modernistyczne trendy, na wiarę, rolę polityki w życiu zarówno posła Szczerskiego, jak i całego narodu, w tym Kościoła. Pod koniec 2012 r. wydawca Leszek Sosnowski zaproponował profesorowi Krzysztofowi Szczerskiemu dialog, wymianę myśli i poglądów. Comiesięczne rozmowy szybko przekształciły się w coraz bardziej pogłębiony dyskurs o Rzeczypospolitej, Europie, o polskiej racji stanu. Spora część tych rozmów w nieco innej postaci była drukowana na łamach miesięcznika kulturalnego „Wpis” (skrót od „Wiara, Patriotyzm i Sztuka”) i gorąco dyskutowana. Nigdy natomiast nie były publikowane prywatne zwierzenia ministra i przyjaciela nowego prezydenta RP Andrzeja Dudy, pomieszczone w obszernym, liczącym w tej książce 60 stron, prologu. Inne teksty zostały zaktualizowane. Krzysztof Szczerski wyraża stanowczy sprzeciw wobec demolowania ludzkich sumień, lansowania życia bez Boga, kłamstw medialnych, pozbawiania obywateli przynależnych im swobód, permanentnego lekceważenia woli narodu, manipulowania historią, dominacji marketingu politycznego. Obaj rozmówcy czasem się spierają, owszem, ale zawsze w trosce o dobro Ojczyzny. Obaj prezentują postawy wysoce patriotyczne, nierzadko w toku dyskursu znajdują oryginalne rozwiązania dla problemów nurtujących nasz kraj i nasz kontynent. To zarówno frapująca książka dla wszystkich interesujących się polityką, a dla samych polityków lektura obowiązkowa, jak również oręż dla każdego myślącego patrioty w walce z antypolską i antychrześcijańską kampanią.

Co łączy wiarę z szaleństwem? Czy Jezus jest wciąż nieznaną postacią chrześcijaństwa? Co ma wspólnego profanum z banałem? Do czego potrzebna jest odwaga w wierze? O. Jan Andrzej Kłoczowski nie daje odpowiedzi łatwych i ostatecznych. Nie moralizuje i nie udziela pouczeń, nawet „duchowych”. Zaprasza rozmówców do gry intelektualnej, polegającej na współ-myśleniu na tematy, które dotyczą nas wszystkich, o ile nie boimy się poddawać naszej wiary racjonalnej krytyce. Warunkiem przystąpienia do tej gry jest zaufanie: Bogu, który daje do myślenia, drugiemu jako partnerowi dialogu i świadkowi, wreszcie sobie samemu, bo nikt mnie nie zastąpi w odnajdywaniu odpowiedzi. Osoby, które nie miały okazji spotkać autora osobiście i wypytać o ważne dla nich sprawy, dostają do ręki książkę z rozmowami podnoszącymi kwestie dotyczące wiary, myślenia o niej, sensownego życia w zgodzie z nią. Jan Andrzej Kłoczowski OP — dominikanin, profesor filozofii, znakomity krakowski kaznodzieja, historyk sztuki, autor wielu publikacji i książek, m. in.: Sztuka owocnego życia (2004), Filozofia dialogu (2005), Ojcze nasz. Źródło modlitwy (2009) Połączenie erudycji filozoficznej i teologicznej z doświadczeniem duszpasterskim i świetnym poczuciem humoru sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem i z przyjemnością. Grzegorz Chrzanowski OP (ze wstępu)

"Niezniszczalne” to 11 wywiadów z kobietami, które odważyły się podjąć ryzyko prowadzenia własnej firmy. Nie są to bizneswoman z korporacyjną karierą. To dziewczyny i kobiety takie jak my. Wszystkie je łączy jedno – przedsiębiorczość. Mówią, że warto spróbować, choć niełatwo się odważyć i że nie zawsze będzie różowo. Ale przede wszystkim pozwalają nabrać wiary, że można. Młodsze i starsze, działają w nowych technologiach albo w tradycyjnych dziedzinach, pochodzą z metropolii i małych miasteczek, mają przedsiębiorczość w genach lub pierwsze w rodzinie poszły „na swoje”, są bogate z domu, albo zaczynały z kilkoma groszami – niezależnie od drogi życiowej i osobistej historii, wszystkie bohaterki dokonały tego samego wyboru – założyły własny biznes. Podjęły wyzwanie i mu sprostały, choć – i o tym jest ta książka – nie zawsze było im łatwo.

'Nie myślę o sobie czule. Mnie mogłoby nie być. Jestem tylko kostiumem'.  W szczerej i bardzo osobistej rozmowie Maciej Nowak opuszcza swoje ciało, by spojrzeć na siebie z ironicznym dystansem. Wywiad jest próbą uchwycenia rozproszonej tożsamości człowieka, który ma odwagę nazwać siebie 'grubym pedałem od kuchni'. Zaszufladkować Nowaka trudno, tym bardziej że sam stara się uciec przed wszystkimi określeniami. Teatrolog, krytyk kulinarny, publicysta, dyrektor, społecznik, bon vivant... Haseł jest wiele, a Nowak jeden. Mnie nie ma to książka, w której pada bardzo wiele niepopularnych opinii i szczerych komentarzy. To odważna opowieść o samotności i zabawna historia o odrębności. Maciej Nowak (ur. 1964) – dziennikarz, krytyk teatralny i kulinarny. Twórca i redaktor naczelny 'Gońca Teatralnego' i 'Ruchu Teatralnego', były szef działu kultury 'Gazety Wyborczej'. Był dyrektorem Teatru Wybrzeże w Gdańsku, założycielem i dyrektorem Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie oraz wskrzesicielem Warszawskich Spotkań Teatralnych. Od lat recenzuje warszawskie restauracje w 'Co Jest Grane', jest także jurorem programu Top Chef w Polsacie i felietonistą 'Gazety Stołecznej'. Razem z Mikiem Urbaniakiem prowadzi program Homolobby w radiu RDC.