Autor trafnie podaje w wątpliwość, czy aktualny system ochrony zabytków funkcjonujący w polskim porządku prawnym jest dostatecznie efektywny, by odpowiednio zabezpieczyć i zachować materialne wyrazy dziedzictwa, których dynamicznie przyrasta. Diagnozuje on najważniejsze zjawiska związane z dziedzictwem kultury i jego ochroną, znajduje i opisuje wszystko, co istotne szczególnie doniosłe jest ukazanie dziedzictwa kultury przez pryzmat idei dobra wspólnego. z recenzji prof. dr. hab. Kamila Zeidlera Nie ulega wątpliwości, że recenzowana praca jest pierwszym od wielu lat opracowaniem, w którym w konkretny sposób przedstawiono możliwe zmniejszenie udziału norm administracyjnoprawnych na rzecz cywilnoprawnych poprzez zaproponowanie konkretnych rozwiązań i instytucji. W ten sposób książka wypełnia niewątpliwie lukę, która powstała w literaturze tematu, będąc tym samym niezwykle pomocną i cenną pozycją w piśmiennictwie. z recenzji dr hab. Katarzyny Zalasińskiej
W wielu ośrodkach akademickich prowadzi się systematyczne badania dotyczące poszczególnych etapów rozwoju szkolnictwa, a w szczególności kierunków zmian, jakie dokonywały się w latach 1945-1999 w Polsce, i ich uwarunkowań ideologicznych związanych z funkcjonowaniem systemu władzy państwowej. Zainteresowania naukowców dotyczą również krytycznej oceny bazy materialnej, znajdującej się w zasobach szkolnictwa w Polsce, oraz środków dydaktycznych, które miały istotny wpływ nie tylko na proces kształcenia, ale i formowanie postaw ważnych dla władzy. Sięgając po zróżnicowane metody badawcze oraz szeroką podstawę źródłową, naukowcy w niniejszej publikacji uzupełniają dotychczasowe ustalenia, co pozwala spojrzeć na badane zagadnienia z nowej perspektywy. Ze Wstępu
Nowa książka autorstwa Iwony Grodź jest swoistą sumą i w pewnym sensie również syntezą jej długoletnich zainteresowań, które konsekwentnie układają się w znaczącą triadę: polskie filmy i kino sztuka artyści. Książka ta godna jest lektury co najmniej z trzech powodów. Po pierwsze, porusza temat bardzo ważny i bogaty w znaczenia, istotny zarówno w kontekście szczególnego wpływu sztuki i artystów na rozwój nowoczesnej kultury polskiej, w tym filmu polskiego, jak również w odniesieniu do różnego rodzaju współczesnych polemik związanych z tymi zagadnieniami. Po drugie, praca ta charakteryzuje się oryginalnym ujęciem badawczym. Udanie łączy wymiar historycznofilmowy (stanowiąc swoistą syntezę tematu) z analizą wybranych zagadnień problemowych oraz dzieł filmowych. Po trzecie, jest dziełem imponującym swoim rozmachem, skrupulatnością i pionierskim ujęciem, ponieważ temat artysty i sztuki w kontekście historii filmu polskiego, niekiedy podejmowany przez innych badaczy, nie doczekał się dotąd szczegółowego opracowania naukowego. Książka ma niewątpliwe wartości poznawcze i edukacyjne. Będzie stanowić znaczące uzupełnienie luki badawczej dotyczącej tematu sztuki i artysty w filmie polskim, oraz może stać się przyczynkiem do naukowych polemik na ten temat. Z recenzji dr. hab. Marcina Marona
Dialektyka formy. Pełnometrażowe filmy fabularne Jana vankmajera to monografia poświęcona okresowi twórczości czeskiego artysty, który był dotąd sporadycznie omawiany w polskim i zagranicznym piśmiennictwie filmoznawczym. Autorka analizuje pełnometrażowe filmy twórcy w ciągłym odniesieniu do jego filmów krótkometrażowych, wskazując na zbieżności i różnice między nimi, na korzyści płynące ze zmiany metrażu, na którą na pewnym etapie swojej kariery zdecydował się surrealista, i związane z tym problemy, a wreszcie na tematyczno-stylistyczny dialog, jaki można zaobserwować pomiędzy tymi dwoma rodzajami dzieła filmowego. Jednocześnie badaczka stara się udowodnić, że vankmajer kreuje nowy, przepełniony nawiązaniami intertekstualnymi, całkowicie autorski rodzaj pełnometrażowego filmu artystycznego.
Zależało mi, by skrypt został napisany językiem przystępnym, zrozumiałym dla szerokiego grona odbiorców. Wszak to pomoc dydaktyczna, a nie tekst naukowy. Czy mi się to udało, czytelnik sam osądzi. Zawartość pomocnika stanowi efekt subiektywnego wyboru lektur i literatury krytycznej. Jestem świadoma, że zaproponowany wykaz utworów można uzupełnić lub nawet stworzyć, liczącą nie mniej pozycji, alternatywną listę. Starałam się, by teksty te były reprezentatywne dla procesu historycznoliterackiego obejmującego najnowszą prozę rosyjską i ukazywały obraz współczesnej Rosji w jej wielowymiarowym (także tym bardziej rozrywkowym) aspekcie. Dziękuję moim studentom za inspirację do napisania tej książki. Mam nadzieję, że czytanie współczesnej rosyjskiej literatury jest i pozostanie dla nich okazją do poznawania świata i drugiego człowieka oraz wartościowym sposobem spędzania wolnego czasu, tak jak i dla mnie od wielu lat twórczość ta stanowi źródło refleksji i przede wszystkim przyjemności.
Celem publikacji jest ukazanie powiązań pomiędzy opracowaniami, których ludzie używali w podróży, sposobem w jaki je wykorzystywali oraz tym, jak mogły one oddziaływać na odwiedzane miejsca, jakie zmiany w nich powodowały. Punktem wyjścia był człowiek i jego zainteresowanie jakimś miejscem. Z tego powodu omawiano nie tylko przewodniki ale i diariusze, korespondencję, a także powieści i książki historyczne. Autorzy poszczególnych rozdziałów opisywali miejsca z perspektywy utworów literackich (np. Trylogia, Henryka Sienkiewicza) lub pokazywali, w jaki sposób miejsca stawały się obiektami zainteresowania turystów, dzięki utworom literackim lub quasi-literackim (Trzech panów w łódce nie licząc psa, Jerome K. Jerome).
Publikacja jest zbiorem tekstów, których problematyka zogniskowana jest wokół zagadnień sztuki. Pojawiają się zatem sztuki wizualne i sztuka muzyczna z perspektywy zagadnień pedagogiki – sztuka uczenia się, ale także sztuka nauczania. Opisywana jest przestrzeń, w której dochodzi (lub nie) do relacji i interakcji pomiędzy nauczycielem – uczniem, dorosłym – dzieckiem, czyli ukazana jest sztuka bycia z jednej strony mistrzem, a z drugiej jego uczniem. Książka przywołuje także dobre praktyki pedagogiczne jako przykład sztuki dziecka i sztuki dla dziecka również w obszarze przestrzeni szkolnej i możliwości wyrażania przez nią siebie samego.
Pomimo bogatego dorobku naukowego poświęconego problematyce RSI na świecie, systemy w Polsce nie zostały w wystarczający sposób zbadane, co może wynikać po części z, jak określa się to w literaturze, dopiero raczkującej regionalnej polityki innowacji. Mając na uwadze powyższe, autorka zdecydowała się na podjęcie próby rozszerzenia aktualnego stanu wiedzy na temat RSI w Polsce o zbadanie: elementów tworzących potencjał innowacyjny systemów, wpływu nakładów na efekty innowacji, oraz efektywności technicznej systemów. Wyniki analizy potwierdziły zróżnicowaną strukturę RSI w Polsce. Wartości indeksu potencjału innowacyjnego wskazują, że nadal istnieje możliwość jego wzrostu w polskich regionów. Systemy określić można mianem fragmentarycznych, czyli takich, w których współpraca w ramach działalności innowacyjnej pojawia się sporadycznie. W większości regionów odnotowano wzrost publicznego wsparcia działalności innowacyjnej, co może świadczyć o potrzebie i wzroście jego roli w regionalnych procesach innowacji. Nieefektywne systemy istnieją zarówno w regionach zawierających w sobie obszary metropolitalne, jak i nie posiadających ich, peryferyjnych regionach Polski Wschodniej. Systemy są podstawą i jednocześnie adresatem polityki innowacji. Największy wpływ na pozycję innowacyjną RSI miało regionalne otoczenie w postaci kapitału ludzkiego, instytucji, popytu i zdolności absorpcyjnych. Jedynym czynnikiem, który pozostawał bez istotnego wpływu na efekty innowacji, okazała się współpraca przedsiębiorstw, w tym ta realizowana w klastrach. Ten aspekt powinien stać się przedmiotem szerszej analizy władz regionalnych we wszystkich regionach, ponieważ to właśnie współpraca stanowi o istnieniu pełnego RSI.
Parerga - z greki parergon, czyli dzieło uboczne - to drobne utwory, przeważnie mało znane, niezaliczane do podstawowej twórczości autora. Dotychczas w polskiej literaturze prawniczej taki właśnie charakter miały prace poświęcone kierunkowi filozoficznoprawnemu, jakim jest law & literature. Inaczej na świecie - wielu znakomitych filozofów prawa, zwłaszcza z anglosaskiej, amerykańskiej kultury prawnej, uczyniło z prawa i literatury główny przedmiot swych dociekań i badań naukowych. Tu jednak podejście jest znacznie skromniejsze, choć cel, jaki przyświeca autorom i redaktorom, został określony dużo bardziej ambitnie. Otóż zbiór 31 artykułów prezentujących owe poboczne zainteresowania badawcze autorów pokazuje fascynującą przestrzeń badawczą i niezwykłe perspektywy dla dalszych studiów w nurcie tzw. literackiej szkoły prawa. Tym samym wartość całej książki przewyższa wartość poszczególnych elementów na nią się składających. Można mieć tylko nadzieję, że w ramach studiów nad estetyką prawa zagadnienia prawa i literatury na stałe zagoszczą w katalogu głównych tematów badawczych także polskich uczonych.,,Monografia pt. Prawo i literatura. Parerga znacznie wzbogaca dorobek polskiej nauki w zakresie badań nad relacjami prawa i literatury. Badanie tych wzajemnych relacji uważam za bardzo wartościowe działanie przepojone głębokim humanizmem. Książka ta jest na tle dotychczasowych badań prowadzonych w Polsce pozycją wyjątkową. Stanowi interesującą spójną całość, metodologicznie i merytorycznie ujętą w dwóch aspektach: od prawa do literatury i od literatury do prawa. Efekty tych badań mogą być interesujące zarówno dla prawników, literaturoznawców, jak i szerokiego kręgu czytelników zainteresowanych uczestnictwem w kulturze.""z recenzji prof. Jadwigi Potrzeszcz
Książka autorstwa pp. Nory Orłowskiej i Andrzeja Orłowskiego (…) jest owocem wieloletnich doświadczeń, jakie Autorzy zebrali prowadząc na Uniwersytecie Gdańskim warsztaty teatralne. (…) studenckie grupy teatralne występowały na wielu pokazach oraz festiwalach organizowanych w kraju i za granicą (…).
W syntetycznym wstępie Autorzy wymieniają kilka naczelnych cech, którymi powinna charakteryzować się sztuka teatralna pisana w celach dydaktycznych. (…) sztuki zebrane w książce w pełni spełniają opisane kryteria. Za ich podstawową zaletę uznałbym swoistego rodzaju dynamiczność, tak w sferze treści, jak i w warstwie językowej (…) sztuki naznaczone inteligentnym, czasami nawet dość absurdalnym humorem, które w błyskotliwy sposób nawiązują do aktualnych wydarzeń. Niektóre nie są pozbawione także wyraźnych celów poznawczych i mogą być wykorzystane w szeroko rozumianej praktyce szkolnej.
Z recenzji wydawniczej dr. hab. Marka Barana, prof. UŁ
Człowiek samoistnie wykształcił i w dalszym ciągu tworzy różne udoskonalenia, tak aby żyło mu się wygodnie. Człowiek od zarania dziejów zmienia swoje otoczenie. Stał się więc w pewnym sensie twórcą nowego świata. Efektem tego jest fakt, że rozróżniamy środowisko naturalne i środowisko antropogenicznie zmienione. Żaden z gatunków żyjących na Ziemi nie ma takiej zdolności.Fragment książki
Przedmiotem niniejszego opracowania będą dzieje tych, co wędrowali z ciekawości i braku zajęcia. Obejmuje ono okres od narodzin pierwotnej turystyki w czasach starożytnych do upadku sytemu komunistycznego w Europie na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w.Autor zwrócił uwagę na różne rodzaje turystyki nie tylko wypoczynkową czy zdrowotną, ale także wiejską, pielgrzymkową, gastronomiczną, kulturową czy militarną. W poszczególnych rozdziałach omawia się kwestie związane z uwarunkowaniami prawno-politycznymi rozwoju turystyki, ze zmianami w sposobie podróżowania i tworzenia się infrastruktury turystycznej (jak hotele, sanatoria, biura podróży, przewodniki), a także z przemianami obyczajowymi towarzyszącymi wyjazdom.Dotychczasowe opracowania dotyczące dziejów turystyki były z reguły autorstwa specjalistów od turyzmu, ekonomistów. Twórca tej pracy jest historykiem i przez pryzmat tej dziedziny nauki patrzy na dzieje wypoczynku. Niniejsza książka nie stanowi klasycznego podręcznika z wykresami, tabelkami, pytaniami kontrolnymi, lecz raczej opowieść historyczną o dawniejszych turystach.
Uwagę czytelnika poznającego wczesnobizantyńską literaturę patrystyczną przykuwa pojawiająca się w niej krytyka helleńskiej tradycji utrzymującej się w życiu codziennym chrześcijan. Nawiązania do tej kwestii odnajdujemy przede wszystkim w kazaniach i homiliach. Ich autorzy, różnoraką perswazją próbując wykorzenić pewne praktyki z życia prywatnego swych wiernych, dyskredytują je, wskazując na ich pogańskie pochodzenie, kłamliwość, a przede wszystkim na fakt, że tkwienie w helleńskiej tradycji stoi w sprzeczności z kanonami religii, której stało się wyznawcami.
To wszystko, co mamy na co dzień, te małe rzeczy, są źródłem piękna naszego życia. Niegdyś myślałam, że aby czuć się wyjątkowo, powinnam być gdzieś daleko w podróży, w pięknej scenerii. Z czasem dostrzegłam, że poza samą podróżą wspaniałe lekcje niosą z sobą powroty. Z każdej podróży coś ze sobą przywoziłam do domu i uczyłam się to wykorzystywać już tu, na miejscu. To coś, to było nowe doświadczenie. Nigdy wcześniej nie doceniłam tak rześkiego powietrza, jak po powrocie z tropików. Nigdy wcześniej nie cieszyłam się tak lekkością i nie miałam tak umięśnionych łydek, jak po powrocie z Camino, gdzie dzień po dniu wędrowałam z ciężkim plecakiem. Nigdy wcześniej nie byłam tak wdzięczna za zwyczajny, rutynowy dzień, jak po powrocie z podróży, w której każdy dzień był inny, w innym miejscu, wśród innych ludzi, co noc w innym łóżku. Podróże uczyły mnie cieszenia się codziennością, w której żyłam większość czasu. W pewnym momencie zrozumiałam, że te duże rzeczy dają nam uczucie ekscytacji, dostarczają wielu wrażeń, chwilowy zastrzyk endorfin, ale też szybko się kończą, ulatują, pozostawiając po sobie cień wspomnień. Z kolei te małe rzeczy, dane nam na co dzień, tworzą naszą przestrzeń. Możemy być nimi znudzeni, nie dostrzegać różnic. Możemy też odkrywać je na nowo, odczuwać wdzięczność za nie, przyglądać się im, przede wszystkim doświadczać tego wszystkiego, co daje nam ziemia. Gdy zaczęłam uwalniać swoje blokady, zrozumiałam wreszcie, że sama jestem odpowiedzialna za swoje szczęście, a w tym wypadku, za nieszczęście. Zrozumiałam też, że nikt więcej nie ma prawa mnie zranić, gdyż ostatnie słowo zawsze będzie należało do mnie. () Było to dla mnie tak wówczas silne doświadczenie, że zrobiłam sobie z tej okazji tatuaż - kwiat Wenus, by zawsze już przypominał mi, że jeśli poczuję się nieszczęśliwa czy skrzywdzona, to dlatego, że sama tego potrzebuję do swojego rozwoju, a nie dlatego, że ktoś mi to zrobił! I na odwrót. Jeśli będę emanować szczęściem, to znaczy, że uczyniłam swoje życie szczęśliwym, a nie dla - tego, że ktoś mnie uszczęśliwił. () Mój kwiat Wenus wyraża własne wyzwolenie z cierpienia, na które się skazywałam i wskazuje, że sama decyduję o własnym losie. Ten tatuaż jest właśnie pewnego rodzaju zmianą w wyglądzie, której dokonałam z pełnym uczuciem samoakceptacji i wewnętrznej troski o siebie. Co więcej, był to dla mnie również punkt zwrotny w moim życiu. Adrianna Baran
Autor książki Roberto Riccardi jest generałem brygady Carabinieri i dowódcą specjalnej jednostki Carabinieri zajmującej się zwalczaniem przestępczości przeciwko dziedzictwu kultury - Dowództwa Carabinieri ds. Ochrony Dziedzictwa Kultury (wł. Il Comando Carabinieri Tutela Patrimonio Culturale). Wcześniej wypełniał różne zadania, w tym walczył z mafią, zwalczał przestępczość zorganizowaną i narkotykową, dowodząc jednostkami Carabinieri w różnych miastach i regionach Włoch. Książka jest tłumaczeniem włoskiego wydania pt. Detective dell'arte. Dai Monuments Men ai carabinieri della cultura (Rizzoli, Milano 2019). Niniejszy przekład na język polski ukazuje się w serii Biblioteka Prawa Ochrony Zabytków. W książce autor opisuje działalność carabinieri, odwołując się do konkretnych zdarzeń kradzieży dzieł sztuki zarówno z muzeów, galerii i kościołów, jak i pochodzących z nielegalnych wykopalisk archeologicznych. W swojej opowieści często oddaje głos żołnierzom bezpośrednio zaangażowanym w odzyskanie tych dzieł. W bardzo obrazowy sposób przedstawia nam sylwetki carabinieri, a przestępców i członków mafii. Jednocześnie , jak piszą w Przedmowie do polskiego wydania Piotr Stepnowski i Kamil Zeidler: "Generał Roberto Riccardi pokazuje się w książce nie tylko jako oficer Carabinieri bezpośrednio zaangażowany w pracę operacyjną, dowódca TPC, ale także jako erudyta i miłośnik sztuki. Dzieli się nie tylko relacjami z misji, ale też osobistymi fascynacjami i skojarzeniami. Nie chodzi mu więc o suchą relację z przeprowadzonej przez carabinieri realizacji odzyskania dzieł sztuki, ale także o skłonienie czytelnika do intelektualnej podróży po świecie kultury i sztuki". Zaznaczają, że "Włochy pokazały światu wzorzec, który ze wszech miar godny jest naśladowania, gdy w ramach Carabinieri w 1969 r. została powołana struktura mająca jedno podstawowe zadanie - ochronę dziedzictwa kultury przed przestępczością. Przez pięćdziesiąt lat działalności stworzona została bodaj najlepsza i najliczniejsza na świecie formacja wyspecjalizowana w ochronie dziedzictwa kultury". W stosunku do włoskiego wydania wprowadzono uzupełnienia i objaśnienia w formie przypisów, a także zdecydowano się na wzbogacenie jej o reprodukcje dzieł sztuki, których historię autor opisuje w poszczególnych rozdziałach. Przekład książki był możliwy dzięki pomocy finansowej Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Współpracy Międzynarodowej Republiki Włoskiej (La traduzione del libro stata possibile grazie al contributo del Ministero degli Affari Esteri e della Cooperazione Internazionale italiano). Redakcja merytoryczna i opracowanie przypisów do wersji polskiej: Joanna Kamień, Kamil Zeidler. Tłumaczenie z języka włoskiego: Hanna Kostołowska.
Kinematograf o sobie to pierwsza monografia poświęcona tropom autotematycznym w polskim kinie. Autor zarówno odnosi się do najważniejszych teoretycznych oraz historyczno-filmowych ustaleń, jak i śledzi rozwój refleksywnych motywów w rodzimych filmach fabularnych, wyodrębniając przy tym tematyczno-gatunkowe dominanty tego typu audiowizualnych utworów. Przez pryzmat autotematycznej poetyki zostają odczytane nie tylko dzieła powszechnie doceniane (Wszystko na sprzedaż, Człowiek z marmuru, Amator), lecz także zapomniane lub uznane za nieudane (Sprawa do załatwienia, Epilog norymberski, Niebieskie jak Morze Czarne, Przyspieszenie, Historia niemoralna). Tak zarysowana propozycja interpretacyjna kładąca nacisk na narracyjno-estetyczne komponenty oraz polityczno-ideowy wymiar poszczególnych filmów pozwala spojrzeć na dzieje polskiego kina z nowej perspektywy.
W tej książeczce przedstawiono narodziny, jak również czyny oraz rodowody niektórych świętych i znakomitych mężów; ponadto z cechującą sentencje zwięzłością opisano piastowane przez nich godności, ich śmierć oraz pogrzeb. Wprawdzie są to rzeczy znane osobom, które podejmują się lektury Pisma w całej jego rozciągłości, jednak łatwiej zapadają w pamięć, gdy czytamy o nich w krótkiej opowieści mówi Izydor z Sewilli we wstępie do utworu, który proponujemy uwadze polskiego Czytelnika. Dzierżawca Rajskiego ogrodu Adam, otoczony zwierzętami dzielny Noe, wędrujący do nieba na ognistym rydwanie Eliasz, znajdujący ukojenie w cieniu bluszczu buntownik Jonasz, uczony twórca alfabetu Ezdrasz, przewyższająca mężów dzielnością Judyta, połączeni w życiu i śmierci Zachariasz i Elżbieta oraz ich syn głos Słowa, pochodnia Światłości, wyzwolony z więziennych lochów przez trzęsienie ziemi Paweł, przemieniający w złoto gałązki drzew Jan Osiągając pełnię swego człowieczeństwa, każdy z nich realizuje tenże inwariant życia świętego, czyli człowieka żyjącego w przyjaźni z Bogiem, który go uświęca. De ortu et obitu patrum Izydora z Sewilli (ok. 560636) to zbiór żywotów biblijnych postaci, hybryda egzegezy i hagiografii, swego rodzaju breviarium fidei, które wypełnia umysł odbiorcy formułami do medytacji i modlitwy, oraz vademecum, dostarczające mu wzorców do naśladowania w codziennym postępowaniu.
Na okładce książki znajduje się obraz Giovanniego Paolo Panniniego zatytułowany Wejście do Panteonu w Rzymie. To osiemnastowieczne dzieło włoskiego artysty doskonale oddaje zagadnienia poruszane w książce, sytuację, kiedy w ramach jednej przestrzeni to, co sakralne, miesza się z tym, co świeckie. I jak różne mogą być motywacje osób odwiedzających Panteon, tak różne mogą być wartości występujące w ramach jednej przestrzeni. Wystarczy nadmienić, że Panteon jest jednym z najlepiej zachowanych antycznych budynków starożytnego Rzymu, o unikatowej architekturze, miejscem spoczynku Rafaela, pierwszych królów zjednoczonych Włoch, a jednocześnie jest kościołem katolickim pw. Najświętszej Maryi Panny od Męczenników. Panteon zawiera więc wartości artystyczne, historyczne, naukowe, patriotyczne i religijne, a wartości te się nie wykluczają. W książce, przenosząc zagadnienie współistnienia wartości sakralnej i zabytkowej na grunt Polski, staram się wykazać, że umiejętne i odpowiedzialne zarządzanie zabytkami podnosi ich wartość oraz służy ochronie, a doświadczenie piękna i sacrum się nie wykluczają.Od AutoraPraca ma ważne i aktualne znaczenie w opisie, analizie i wyjaśnieniu kształtowania się relacji między Rzecząpospolitą Polską a Kościołem katolickim oraz wyodrębnienia się osobnej gałęzi prawa. () Podjęty temat, chociaż wydaje się w tytule klarowny, ostatecznie nie jest łatwy w opracowaniu.Z recenzji ks. prof. Tomasza BarankiewiczaZa najistotniejsze ustalenie szczegółowe uważam postulat wprowadzenia do polskiego obrotu prawnego kategorii wartości religijnej dobra kultury. Za interesujące socjologicznoprawnie uważam naszkicowany przez Autora czteroetapowy quasi-model współdziałania organów władzy państwowej i kościelnej.Z recenzji prof. Maurycego Zajęckiego
Niniejszy podręcznik jest zbiorem opracowanych w latach 2018-2021 planów zajęć i warsztatów twórczego pisania, w których brali udział studenci kierunku Zarządzanie Instytucjami Artystycznymi na Uniwersytecie Gdańskim. Przygotowane przez studentów konspekty mogą posłużyć nauczycielom w prowadzeniu warsztatów z twórczego pisania. Szczegółowo ujęte grupy odbiorców wyznaczają szeroki zasięg, od prowadzonych w soboty warsztatów dla niepracujących matek do medytacyjno-relaksujących zajęć dla studentów z użyciem gongów tybetańskich.
Tematyka epidemii cholery była już wielokrotnie podejmowana tak przez lekarzy, jak i historyków medycyny. Mimo to nadal kryje w sobie wiele wątków i zagadnień, które czekają na pogłębione opracowanie. Niniejsza monograa pod wieloma względami wypełnia to zadanie. Skoncentrowano się w niej na terenach sześciu litewskich i białoruskich guberni, przez które w ciągu XIX wieku przeszły cztery pandemie cholery, zbierając tu potężne żniwo w postaci setek tysięcy ludzkich istnień. Przedstawienie statystycznej strony działania tej zaraźliwej choroby jest jednym z walorów książki. Autorka czyni nowe ustalenia w tym zakresie, koryguje dotychczasowe, pokazuje trudności, z jakimi borykała się podczas zbierania danych. Prezentuje, w jaki sposób w czasie epidemii tworzono system opieki nad zdrowiem publicznym, z jakich elementów się on składał, jak funkcjonował, jakie były jego niedostatki. Przedstawiono tu również mało w sumie znane kwestie działania kordonów sanitarno-wojskowych oraz kwarantann. Działania podejmowane przez rosyjskie władze w tej materii porównano z tymi, jakie przeprowadzano w tym czasie w innych krajach europejskich, a także na wspólnej, międzynarodowej arenie. Walorem publikacji, oprócz szerokiego tła i licznych opisanych zagadnień, jest też jej strona graczna zamieszczone mapy, zdjęcia, plany, karykatury i aneksy. Praca nad książką trwała kilka lat i jak napisał w swojej recenzji prof. dr hab. Adam Szarszewski z Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego:Jest to cenna i dobrze udokumentowana źródłowo monografia, wpisująca się w nurt badań interdyscyplinarnych szeroko rozumianego zdrowia publicznego nad zjawiskami choroby w jej wymiarze populacyjnym. Autorka przedstawia zarówno rozwój koncepcji pochodzenia cholery, przebieg poszczególnych pandemii, statystykę zachorowań i zgonów, jak i podejmowane działania przeciwepidemiczne, wynikające z rozmaitych poglądów etiologicznych choroby na przykładzie północno-zachodnich guberni Cesarstwa Rosyjskiego w XIX wieku. Koncepcja rozprawy jest spójna i została konsekwentnie zrealizowana. Stanowi przykład klasycznej monografii historycznej, ujmującej badane zagadnienie całościowo, w oparciu o dane szczegółowe.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
