Autorka powieści „Pozycja słońca” jest córką Finki i Egipcjanina.
Jako dziecko mieszkała z rodzicami w Indiach, Libii, Arabii Saudyjskiej
i Egipcie. W 1987 roku, mając 13 lat, przeniosła się z matką do Finlandii.
Ukończyła studia na uniwersytecie w Helsinkach; przygotowuje doktorat
z historii nauk społecznych.
Książka opowiada historię miłości dwojga ludzi pochodzących ze skrajnie odmiennych kultur, widzianą oczami ich córki. Przedstawia jej życie między dwiema kulturami i próbę odnalezienia własnej tożsamości, innej niż silne indywidualności rodziców. Pochodzili oni z tak różnych światów, że nie mieli szans na przetrwanie we wspólnym związku. Konkretnym, a jednocześnie wieloznacznym symbolem różnic kulturowych, między którymi żyje dorastająca dziewczyna, jest sposób obierania pomarańczy: inny w Egipcie i inny w Finlandii.
Powieść ma formę poetyckiej, pełnej barw, zapachów oraz dźwięków mozaiki.
Na każdym kroku pojawiają się kontrasty i sprzeczności: blask złotych ozdób i biel szpitalnego pokoju, żar pustynnego słońca i chłodna woda jeziora, gorąca miłość
i strach przed najbliższym człowiekiem.
Autorka umiejętnie i naturalnie wiąże przeszłość i teraźniejszość; w zapamiętane ze swojego dzieciństwa oraz okresu dojrzewania reakcje i odczucia wplata poszczególne fazy rodzenia się i umierania miłości rodziców.
Frédéric Martel przedstawia politykę kulturalną Stanów Zjednoczonych i próbuje odpowiedzieć na pytanie, dlaczego amerykański rząd nie odgrywa w niej bezpośredniej roli. Opisuje również, w jaki sposób szeroka koalicja prywatnych przedsiębiorstw, agencji i instytucji pożytku publicznego, bogatych filantropów, uniwersytetów i lokalnych wspólnot, które działają autonomicznie, konkurując ze sobą lub współpracując, wspiera wszechstronny rozwój kultury w Stanach Zjednoczonych. Poznanie tego systemu pozwoli, według autora, lepiej bronić narodowe kultury przed amerykańską dominacją.
Bogato ilustrowana i doskonale udokumentowana książka stanowi omówienie sztuki i architektury islamu od VII do połowy XIII wieku. W tej epoce w kulturze muzułmańskiej kształtowały się nowe prądy artystyczne, które rozwijały się przez całe średniowiecze na rozległym obszarze, obejmującym ziemie od Atlantyku po Indie. W prezentacji tych nurtów autorzy uwzględnili najnowsze wyniki badań. Opisali rozwój licznych regionalnych ośrodków sztuki w Hiszpanii arabskiej, Afryce Północnej, Egipcie, Wielkiej Syrii, Anatolii, Iraku, Arabii i Jemenie oraz w zachodnich i północno-wschodnich prowincjach Iranu.
Sztuka na terenach zdominowanych przez islam i władzę muzułmańską została przedstawiona w układzie chronologicznym.
Sześć wieków jej dziejów podzielono na dwa większe okresy: wczesny islam (mniej więcej lata 650–1000) i średniowieczny islam (mniej więcej lata 1000–1250). W prologu do każdej części autorzy zamieścili szkicowe opracowanie tła historycznego i kulturowego epoki. W poszczególnych rozdziałach omówili takie dziedziny, jak architektura i dekoracja architektoniczna, sztuka rękodzieła i sztuka książki. Ostatni rozdział poświęcony został wpływom sztuki islamu na kulturę niemuzułmańską.
Zaprezentowaną wiedzę o dokonaniach artystycznych uzupełniają studia w dziedzinie kaligrafii arabskiej, historii, religii, literatury i filozofii świata muzułmańskiego.
Książka Y. Rabkina, opublikowana już w wielu językach, a obecnie wydawana po polsku, na pewno zaciekawi polskiego czytelnika. Polska była bowiem zarówno miejscem powstania, jak i rozwoju syjonizmu, który później został przeszczepiony do Palestyny i Izraela. Praca napisano w sposób jasny i kompetentny jest jak najbardziej aktualna.
/profesor Szewach Weiss, ambasador Izraela w Polsce/
W książce przedstawiono analizę powiązań między religią i polityką w USA po 11 września 2001r oraz omówiono ważne dla współczesnej historii Ameryki problemy, zwłaszcza kryzys iracki lat 2002-2004 oraz rolę, jaką w amerykańskiej polityce odgrywa nowa forma religijności, rosnące w siłę środowisko ewangelików, a także – wbrew pozorom – sekularyzm. W świadomości obywateli to bowiem Ameryka wraz z jej modelem życia i głoszonymi wartościami coraz częściej utożsamia się z niosącym zbawienie Mesjaszem. Autor zastanawia się nad tą nową formą religijności, która za obowiązujący wzorzec dla zglobalizowanego świata uznaje Stany Zjednoczone i amerykański model społeczny. Wydaje się, że pierwszym i najważniejszym bóstwem Ameryki jest ona sama.
Autor omawia skomplikowane i okryte tajemnicą zasady wiary, zwłaszcza ezoteryzm i oczekiwanie na przyjście mesjasza-mahdiego, a także twórczość wybitnych myślicieli islamskich.
(…) przyglądam się Ołpinom z każdej strony – od przodu i tyłu, ze środka i od zewnątrz, z perspektywy ptaka i żaby, swobodnie przeplatając opowieść o geografii i historii, obcych i swoich, wspomnienia i dyskurs naukowy, mozolnie rekonstruując związki w czasie i przestrzeni między bohaterami tej książki – ołpinianami, oraz między nimi a współczesnością. Przedstawiam fakty, zadaję pytania, stawiam hipotezy, także z gatunku tych odważnych. Kolejni autorzy – Piotr Kołpak i Marta Raczyńska-Kruk – w ramach swoich dyscyplin – historii i antropologii – karnie już trzymają się prawideł swoich warsztatów badawczych, opisując, analizując i wyjaśniając źródło. Wszystko zaś wieńczy edycja źródła przygotowana zgodnie ze wszystkimi zasadami sztuki edytorskiej. (…) W naszej książce kopiemy w głąb dziejów na względnie niewielkim odcinku historii, ale przez to docieramy do nieznanych dokumentów, pokazujemy konteksty i inne sposoby odczytania znanych, a także korygujemy wcale nierzadkie błędy i nietrafne interpretacje naszych poprzedników, zapewne przy okazji popełniając kolejne błędy lub dokonując niewłaściwych interpretacji. Jest więc i pole do pracy dla naszych następców.
Marcin Wojciech Solarz
(…) Przedstawiona praca nie jest kolejną monografią wsi, takich o Ołpinach powstało sporo. Jest rekonstrukcją ołpińskiej kultury w XVI-XIX w.
Prof. dr hab. Zbigniew Libera
Dotychczas edycje i opracowania dotyczące dawnej wsi i chłopstwa stanowiły zasadniczo dwa
odrębne nurty prac badawczych. Recenzowana książka łamie ten schemat, proponując opublikowanie wspólnie edycji akt sądowych i urzędowych wsi Ołpiny wraz z trzema studiami
dotyczącymi dziejów tej wsi, oglądanych przez pryzmat akt sądowych.
Dr hab. Krzysztof Fokt
"Żuraw ma niezwykle doniosłe znaczenie w kulturze chińskiej – w szczególności zaś żuraw mandżurski, symbolizujący długowieczność, pomyślność oraz elegancję. Często łączony jest z taoistycznymi nieśmiertelnymi, stąd jego inna nazwa – „nieśmiertelny żuraw” (xianhe)".
Sztuka chińska to sztuka niezwykle barwna, bogata w szczegóły, a także przesycona symboliką. Zaprezentowane w niniejszym albumie przykłady drobiazgowego haftu ludowego to propozycja nie tylko dla czytelników pragnących prześledzić technikę powstawania arcydzieł sztuki hafciarskiej. To również wyjaśnienie symboliki związanej z różnymi zwierzętami – zwłaszcza z gatunkami ptaków – oraz roślinami, kamieniami i innymi elementami przyrody.
Album „Bezmiar ptaków na płótnie utkany” jest prawdopodobnie pierwszą próbą tak obszernego przedstawienia sztuki chińskiego haftu polskim czytelnikom. Prezentacja haftowanych ekranów pełniących funkcje użytkowe i dekoracyjne stanowi punkt wyjścia do dogłębnego wyjaśnienia kontekstów kulturowych leżących u podstaw chińskiej sztuki ludowej. Warto pamiętać, że jest to sztuka wciąż żywa – zainteresowanie folklorem w Chinach nie słabnie, czego dowodem jest niniejsza praca, tematycznie zahaczająca również o filozofię, estetykę czy antropologię.
Samobójstwo jest aktem, który odgrywał zawsze dużą rolę w tradycji Japonii.
Powieść ta to zapis ostatniego tygodnia życia człowieka, który z rozmysłem, wykorzystując przysługującą my wolność decydowania o własnym życiu, wybiera śmierć. Los chce, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki jego monotonne, pozbawione większych emocji życie człowieka poczciwego - od chwili podjęcia decyzji o samobójstwie - nabiera rumieńców i rozpędu, obfituje w sensacyjne przygody, o jakich wcześniej mu się nie śniło. My, ludzie Zachodu, możemy z tej powieści dowiedzieć się, jak odmiennie pojmowane jest życie, śmierć i wolność w Japonii i Europie. Historia opowiedziana jest z dużym poczuciem humoru i z dystansem do ludzkich słabości.
Dwutomowa publikacja obrazująca religię shinto.
Część pierwsza poświęcona jest dziejom shintoizmu na przestrzeni 12 tys. lat, część druga ukazuje samą doktrynę w świetle najstarszych źródeł pisanych, kosmo- i teogonię oraz antropologię shintoistyczną, wreszcie sprawy kultu i instytucjonalizacji obrządku.
Pomału, powoli wychodzę od codziennej sytuacji, a następnie robię użytek z czułej anteny, poszukując powodów , dla których czasem niektóre rzeczy wydają się dziwne czy wprawiające w zakłopotanie. To moja inspiracja.
Yukiko Motoya o swojej twórczości
Oddajemy w ręce Czytelników wyjątkową antologię – zbiór tekstów autorstwa młodej japońskiej pisarki, dramatopisarki i reżyserki, Yukiko Motoyi . Zebrane tu historie są niczym egzotyczne kwiaty: różnorodne i zaskakujące, urzekające i kapryśne. Każda z nich prowadzi do dziwnych i nieoczekiwanych miejsc.
Dzieła Motoyi są prozą eksperymentatorską pod względem treści i formy – i jednocześnie niesamowicie porywającą. Jakie lęki, konflikty i oczekiwania zostały zawarte między słowami? Jakie skojarzenia i opowieści potrafi zbudować ludzki mózg na podstawie jednego tylko – z pozoru prostego – obrazu czy zdarzenia? To pytania, które wielokrotnie pojawiają się podczas lektury.
Charakter prezentowanych w niniejszej antologii utworów umożliwia przedstawienie nowatorskiej twórczości Yukiko Motoyi jako niezwykle ważnego zjawiska we współczesnej literaturze japońskiej i światowej.
Yukiko Motoya urodziła się w 1979 r. w Japonii, w prefekturze Ishikawa. Po ukończeniu szkoły średniej przeniosła się do Tokio, gdzie dostała się na studia teatralne. Założycielka zespołu teatralnego Gekidan Motoya Yukiko (Motoya Yukiko Theatre Company). Sławę zyskała jednak głównie dzięki twórczości literackiej. Jej teksty charakteryzuje niesamowitość i surrealizm, a także wykorzystanie elementów groteski. Motoya jest laureatką wielu nagród literackich w Japonii, w tym najbardziej prestiżowej Nagrody Akutagawy, przyznanej jej w 2016 r.
Tadeusz Dołęga-Mostowicz (1898–1939) – najpoczytniejszy polski autor w dwudziestoleciu międzywojennym. Twórca takich nieprzemijających przebojów czytelniczych, jak Kariera Nikodema Dyzmy czy Znachor, żeby wspomnieć tylko te najbardziej znane. Wbrew powszechnemu mniemaniu powieść Kariera Nikodema Dyzmy, wydana w 1932 roku, nie była jego debiutem jako człowieka pióra. Na przełomie lat 1924/1925 T. Dołęga-Mostowicz został felietonistą dziennika „Rzeczpospolita”.
Czyście zauważyli Państwo, jak wiele rzeczy robią ludzie dla (...) „względów wyższych”? Mówi się kłamstwa, popełnia oszustwa, dokonuje fałszerstw, przemilcza się to, o czym trzeba krzyczeć, i krzyczy się o tym, co powinno się przemilczeć, obrzuca się ludzi błotem (...), robi się każdą podłość prywatną i każde świństwo publiczne dla... względów natury wyższej.
Fragment tekstu „Względy wyższe”
Czytając niektóre teksty Tadeusza Dołęgi-Mostowicza (1898–1939), aż trudno uwierzyć, że napisane zostały w XX-leciu międzywojennym. Nie tracą na aktualności, zmuszają do refleksji, śmieszą (choć czasem przez łzy).
„Dwór polski” to piąty tom tekstów niewydanych T. Dołęgi-Mostowicza, który oddajemy w Państwa ręce. Zawiera on wybór opisów i komentarzy dotyczących przede wszystkim życia na Kresach w XX-leciu. Ponadczasowość i prawdziwość, dla których szczególnie warto czytać stare, choć niestarzejące się felietony autora, widać szczególnie w tekstach, które dotyczą problematyki życia społecznego i politycznego Polaków. To swoisty dokument epoki, który czyta się jednym tchem. O czym świadczą współczesne autorowi recenzje:
Tadeusz Dołęga-Mostowicz jest bezsprzecznie najpoczytniejszym obecnie pisarzem. Tłumaczy się to po prostu: obok wnikliwego wyczucia współczesności, którą Mostowicz czuje jak nikt, zna on świetnie psychikę mas czytelniczych i wie jak do nich trafić.
„Echo”
Książka wprowadza w egzotyczny i tajemniczy świat Eskimosów, przedstawiony w ponad stu opowieściach mitologicznych liczących kilka tysięcy lat. Jednocześnie informuje, jak szybko współcześni Inwit, zapóźniony cywilizacyjnie lud tubylczy, przekształca się w nowoczesny naród, budując swoje „małe ojczyzny” w czterech państwach swego zamieszkania: Rosji, USA, Kanadzie i Danii. Eskimosi dokonali niezwykłego skoku cywilizacyjnego okresu paleolitu i epoki lodowcowej wprost w erę atomu i kosmosu, bez żadnych okresów przejściowych.
Druga wojna światowa w sposób zasadniczy zmieniła układ sił w świecie w porównaniu z sytuacją sprzed 1939 roku. W stosunkach międzynarodowych zakończył się okres dominacji mocarstw europejskich na korzyść dwóch supermocarstw, Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego. Zimna wojna między nimi doprowadziła do podziału Europy na dwa wrogie sobie bloki państw. Odprężenie w Europie w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, którego przejawem była Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, wniosło nową jakość do stosunków międzynarodowych na kontynencie europejskim. Ale dopiero osłabienie systemu totalitarnego w Związku Radzieckim i w krajach satelickich – ze względu na jego niereformowalność i niepowodzenie w rywalizacji z systemem zachodnim w sferach gospodarczej i militarnej, czego przejawem była transformacja demokratyczna w Polsce i w innych krajach Europy Środkowej oraz zburzenie muru berlińskiego w 1989 r. – otworzyło drogę do zjednoczenia Europy. Otwarcie na wschód zadeklarowały Rada Europy, Unia Europejska oraz Sojusz Północnoatlantycki. Przełomowym momentem w historii Europy było rozszerzenie 1 maja 2004 r. Unii Europejskiej o dziesięć państw, z których siedem to państwa Europy Środkowej. W ten sposób zakończył się pojałtański podział Europy.
Ostatnie dziesięć lat w historii Europy, które zamyka rok 2019, możemy nazwać dekadą kryzysów. W 2008 r. Rosja, łamiąc swoje zobowiązania międzynarodowe wynikające z Karty Narodów Zjednoczonych, Aktu Końcowego KBWE i innych porozumień międzynarodowych, dokonała agresji przeciwko Gruzji, a w 2014 r. anektowała ukraiński Krym i wznieciła rebelię we wschodniej Ukrainie. Agresywne działania Rosji wobec jej sąsiadów doprowadziły do zwiększenia obecności sił NATO w Europie Środkowej. Działania o charakterze gospodarczym i propagandowym godzące w interesy Unii Europejskiej podejmuje Chińska Republika Ludowa. Unia Europejska natomiast znalazła się w kryzysie egzystencjalnym o charakterze ekonomicznym, uchodźczym, związanym z nasileniem tendencji eurosceptycznych, populistycznych i nacjonalistycznych w państwach członkowskich. Czynnikiem osłabiającym Unię Europejską była zapowiedź brexitu. Od trzydziestu lat jesteśmy świadkami kształtowania się w Europie nowego porządku międzynarodowego. Jeśli zmiany polityczne dotyczące przyszłego kształtu integracji europejskiej rozłożone muszą być na lata, to niezbędne rozwiązania gospodarcze i społeczne powinny być wdrażane jak najszybciej. W niniejszej książce zostały poddane analizie najważniejsze kwestie z historii stosunków międzynarodowych, które w omawianym okresie w decydującej mierze determinowały sytuację w Europie.
Wydawnictwo Akademickie Dialog oddaje w ręce czytelników, wykładowców , studentów, dziennikarzy oraz wszystkich, którzy interesują się historią stosunków międzynarodowych, książkę autorstwa prof. dr hab. Stanisława Parzymiesa zatytułowaną „Stosunki międzynarodowe w Europie. 1945-2019”, która jest czwartym wydaniem, poprawionym i uzupełnionym względem wcześniejszych wydań tej książki.
Prof. dr hab. Stanisław Parzymies (ur. 1938) jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Jego zainteresowania badawcze i dydaktyczne dotyczą historii stosunków międzynarodowych, polityki zagranicznej Francji, zagadnień instytucjonalnych, politycznych i obronnych integracji europejskiej oraz prawa dyplomatycznego. Jest autorem, współautorem i redaktorem naukowym wielu książek oraz artykułów naukowych publikowanych w Polsce i za granicą.
Skrzywdzeni i poniżeni
Eribon i teatr krytyczny, czyli o elektoracie prawicy
Joanna Krakowska
W dzisiejszej rzeczywistości politycznej coraz częściej za oczywisty przyjmuje się związek między głosem ludu a mandatami prawicy. Należałoby więc powtórzyć gest Didiera Eribona z książki Powrót do Reims, tylko zamiast własnej rodzinie, przyjrzeć się bohaterom współczesnych dramatów, kierując się analogicznym pragnieniem zrozumienia, dlaczego tak wielu z nich z pewnością głosowałoby dzisiaj na prawicę.
Siostry
Rafał Wojasiński
Benia, stara panna, mieszka na wsi ze swoim ojcem Romkiem - człowiekiem bez pracy, bez nogi i niespełna rozumu, tak przynajmnjej o nim mówią. Tymczasem Romek jest domowym filozofem, piszącym niekończący się pozew przeciwko światu, który obraża jego uczucia. Na jego śmierć tylko czeka reszta rodziny z miasta, czyli matka, siostra i szwagier Beni. Wstydzą się Romka i nie przychodzą na jego pogrzeb, ale przejmują dom. Kameralny dramat, pełen poetyckich rytmów i niedopowiedzeń, pokazuje rodzinne, ale też społeczne napięcia.
Cudownie jest być nikim
Rozmowa z Rafałem Wojasińskim
JAPOŃSKIE SKARBY ORIENTU - Pakiet 4 książek
1) ŻYCIE SZALEŃCA
Autor to jedna z wybitniejszych postaci życia literackiego Japonii początków XX wieku: pisarz eseista, dramaturg, a przede wszystkim świetny nowelista. Jego opowiadania tłumaczono na wiele języków i i stanowiły podstawę do pracowania scenariuszy filmowy, np. słynny film Akiry Kurosawy Rashomon, nagrodzony Oscarem w 1951 roku.
2) ZMIERZCH
Autor powieści Zmierzch (Shayo, 1947), Dazai Osamu, jest legendą literatury japońskiej XX wieku. Od swej samobójczej śmierci w 1948 roku stał się obiektem kultu jako idealizowany buntownik i libertyn, występujący przeciw konformizmowi i dogmatom. Również wielu bohaterów jego opowiadań i powieści budzi empatię u czytelników, odczuwających brak pozytywnego celu w życiu. Zmierzch jest opowieścią o córce Kazuko opiekującej się umierającą matką, ostatnią damą w Japonii, symbolizującą dekadencję rodów arystokratycznych i ziemiańskich po wojnie światowej. Jest to jednocześnie pieśń o kobiecie, która mimo niesprzyjających okoliczności i utraty bliskich zdecydowała się obrać drogę aktywnej egzystencji w świecie, gdzie wszystko będzie musiała budować od nowa. Odrzuciła tradycyjna moralność, postanowiła żyć samodzielnie i samotnie wychowywać dziecko ukochanego mężczyzny...
3) OTOGIZOSHI: KSIĘGA JAPOŃSKICH OPOWIEŚCI
Fascynująca interpretacja tradycyjnych opowieści japońskich osadzona przez autora w realiach II Wojny Światowej. Uniwersalne historie o uczuciach i zmaganiach z losem opowiedziane są w ciekawy, intrygujący sposób, a stare opowieści nabierają nowego sensu w obliczu wojennej tragedii. „Otogizoshi. Księga japońskich opowieści” to świetny przykład na książkę, która pozostając na wskroś „japońska” przemawia również do zachodniego czytelnika.
4) ZAPISKI SPOD WEZGŁOWIA
Zuihitsu, czyli „w ślad za pędzelkiem”: notatki gromadzące to, co przyjdzie nam na myśl, co sobie przypomnimy w wolnej chwili, co samo spłynie na papier.Zapiski spod wezgłowia japońskiej damy dworu znanej nam pod przydomkiem Sei Shonagon (z przełomu X i XI wieku) uważane są za początek tego gatunku w Japonii i jeden z jego najpiękniejszych przykładów. Łączą w sobie wiersze i zabawne historie, które wydarzyły się na dworze cesarskim, wyliczenia rzeczy pięknych i rzeczy nudnych czy irytujących, krótkie listy nazw gór czy równin i melancholijne szkice o tym, jak zachowuje się kochanek doskonały…
Dama Sei Shonagon była niezwykle wnikliwą obserwatorką życia codziennego. Obdarzona wielkim talentem poetyckim i nie mniejszym temperamentem, na kartkach papieru, które traktowała jak swój dziennik osobisty, nieprzeznaczony do pokazywania ludziom, śmiało opisywała to, co zwróciło jej uwagę, nie powstrzymując się przy tym ani od złośliwości, ani od wzruszenia.
Dzięki jej notatkom poznajemy ludzi zapełniających japoński dwór cesarski właśnie jako ludzi: z ich mniejszymi czy większymi przywarami, w codziennych sytuacjach. To sprawia, że Zapiski spod wezgłowia są nie tylko ciekawą lekturą, ale i fascynującym dokumentem z życia pewnej grupy społecznej, zaś samą Sei Shonagon zaczynamy traktować jak dobrą znajomą.
Dr Anna Zalewska, Uniwersytet Warszawski
Siedmiopiętrowa pagoda to antologia opowiadań współczesnych chińskich autorów, w której znajdziemy szerokie spektrum opisywanych tematów, które związane są zarówno z chińską historią, jak i współczesnością. W zbiorze zaprezentowano twórczość autorów reprezentatywnych dla różnych nurtow współczesnej litetarury chińskiej, co sprawia, że "Siedmiopiętrowa pagoda" stanowi wspaniałe źródło dla wszystkich zainteresowanych prozą Kraju Środka.
Pradawna łódź (Guchuan) to pierwsza pełnowymiarowa powieść Zhang Weia. Trzy pokolenia rodzin Sui, Zhao oraz Li, których losy nierozerwalnie się ze sobą splatają – czasem z tragicznymi skutkami – doświadczają kolejno skutków reformy rolnej, Wielkiego Skoku, klęski głodu w latach 1959–1961, kampanii przeciw prawicowcom oraz rewolucji kulturalnej (1966–1976), podczas której zginęło według szacunków od dwudziestu do pięćdziesięciu milionów mieszkańców Chin. Tytuł powieści pochodzi od znalezionego na brzegi rzeki kadłuba starożytnej drewnianej łodzi – jest to metafora dziejów Chin, których odzwierciedlenie stanowią zmienne losy mieszkańców miasteczka.
Powieść Zhang Weia to w chińskiej literaturze dzieło przełomowe, które przemawia do czytelników na całym świecie. Od dawna zajmuje miejsce na liście bestsellerów w Chinach i na Tajwanie (ukazało się już w ponad dwudziestu wydaniach, wiele z nich nadal jest w druku) i została uhonorowana kilkoma krajowymi nagrodami literackimi.
ze Wstępu Howarda Goldblatta
ZHANG WEI – pisarz pochodzący z chińskiej prowincji Szantung. Znany jest ze swoich powieści: Pradawna łódź i Baśń wrześniowa. W 2011 r. otrzymał Nagrodę Literacką Mao Duna za epickie 10-tomowe dzieło Na płaskowyżu. Od wielu lat aktywnie działa na rzecz chińskiej literatury w ramach Stowarzyszenia Pisarzy Chińskich (Chinese Writers Association).
Miasto odgrywa ważną rolę w badaniach genezy i rozwoju każdego społeczeństwa. Jest bowiem jednym z filarów cywilizacji, tworząc środowisko ludzkiej egzystencji oraz przestrzeń do realizacji potrzeb i pragnień człowieka. Książka Dobiesława Jędrzejczyka ukazuje zagadnienia miejskie w kontekście powstawania i rozwoju cywilizacji europejskiej. Kładzie nacisk na humanistyczne rozumienie przestrzeni, która od czasów Immanuela Kanta jest wyznacznikiem geografii jako nauki, tak jak historii - czas. Prezentuje rózne koncepcje personalistycznego wymiaru przestrzeni miejskiej z punktu widzenia nie tylko geografa lecz także filozofa, socjologa, etnologa i teologa. Książka pomoże lepiej i wszechstronniej zrozumieć istotę przestrzeni i zamieszkującego ją człowieka. Dzieki takiemu ujęciu jest wartościową pomocą dydaktyczną i badawczą dla wielu dyscyplin naukowych.
This book focuses on a number of questions that occupied Nietzsche ans Wittenstein and reveals in what way the two philosophers, who are quite different in temperament, do actually share much in common. It is explained that in their philosophies the method is one: philosophy should act as therapy, creativity and the work of art. The strategy is one: destructionism is the first step destruction of metaphisics, purifying of our language and our concepts in order to remove the ‘shadows of God’. The style of both philosophers is similar: non-systematic, aphoristic, dialogic. And the goal is one: ethical.
In a world devoid of God, in which all the old values have lost their relevance to the human soul, they try to indicate a path to salvation for humanity, a form of salvation which is not the result of divine grace, but of human creativity.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
