Wiek II i III jest jest okresem dynamicznego rozwoju poezji chrześcijańskiej, zarówno ortodoksyjnej, jak w grupkach heretyckich. Utwory tej rodzącej się poezji wchodzą do liturgii obok tekstów biblijnych. W IV w. rozwija się ona w grupach heteroksyjnych; utworami poetyckimi propagują swoją naukę arianie, apolinaryści, istnieje ponadto dawna poezja różnych sekt. Nie dziwi więc fakt, że synod w Laodycei zakazuje używania w liturgii utworów niebiblijnych. Ten zakaz, na pewno błogosławiony dla liturgii, jest katastrofą dla poezji: giną wtedy prawdopodobnie setki, o ile nie tysiące, utworów poetyckich.
Pierwszy nurt poezji chrześcijańskiej to poezja-modlitwa, w prostej linii wywodzący się ze Starego Testamentu. Drugim nurtem była poezja-homilia - utwory egzegetyczno-liturgiczne wyjaśniające przeczytany uprzednio tekst Pisma Świętego (Meliton z Sardes, Bardasanes). Trzecim nurtem poezji chrześcijańskiej greckiej jest nurt klasycyzujący. Pierwszym poetą z prawdziwego zdarzenia jest św. Grzegorz z Nazjanzu. Zakres poezji Grzegorza jest bardzo szeroki: od poezji dogmatycznej, poprzez utwory biblijne, moralizatorskie nawiązujące do diatryby stoików, hymn, modlitwę, wiersze okolicznościowe skierowane do różnych osób, epigramy, aż do poezji osobistej, pełnej zadumy, żalu, bólu, obnażającej głębokie rozdarcie wewnętrzne autora, pokazującej postać innego Grzegorza niż ten, którego znamy z wielkich mów, dzięki którym uzyskał zaszczytny tytuł „teologa".
Dekret cesarza Juliana Apostaty zakazał chrześcijanom uczęszczania do szkół, w których czytano pisarzy pogańskich. W poezji epizod ten znalazł zupełnie niespodziewane reperkusje. Dwaj uczeni biskupi: Apolinary ojciec i syn postanowili dać chrześcijanom piękny a chrześcijański „obrok duchowy" i przekuli Pismo Święte na wzory greckie: epopei, liryki, dramatu. Nie musiała to być poezja najwyższego lotu, skoro po śmierci Juliana szybko o niej zapomniano.
Od V w. widzimy wyraźne, że poezja oparta na iloczasie (następstwie głosek długich i krótkich) umiera, ustępując miejsca wierszowi opartemu na rymie i rytmie. Od wieku IV pojawiają się homilie coraz bardziej upoetycznione, a następnie i udramatyzowane. Ta poezja-homilia staje się punktem wyjścia nie tylko dla poezji bizantyńskiej, ale i dla bizantyńskiego dramatu religijnego. Wiek VI i VII stoi pod znakiem kontakionu. Z punktu widzenia już nie formalnego, ale treściowego, jest to hymn egzegetyczny, wyjaśniający przeczytany fragment Pisma Świętego w czasie nabożeństwa porannego. Autorem pierwszych znanych kontakionów był Roman Melodos. W początku VIII w. widzimy rodzenie się nowego gatunku poezji religijnej, a mianowicie kanonu. Powstaje on w dwóch środowiskach: syryjsko-palestyńskim oraz sycylijskim.
Nie tylko poezja liturgiczna rozwija się w Bizancjum, choć ona dominuje. Spotykamy się też z religijną poezją dramatyczną, która także rodzi się z homilii. Szczytowym osiągnięciem poezji dramatycznej jest poemat-sztuka Chrystus cierpiący. W rękopisach utwór ten przypisywano jednogłośnie św. Grzegorzowi z Nazjanzu; natomiast krytyka współczesna określa czas jego powstania na wiek XI-XII.
W tym tomie „Muzy" uderza dysproporcja: więcej miejsca poświęcono poezji patrystycznej i wczesnobizantyńskiej, mniej literaturze późniejszej. Nie wynika to tylko z dość jednak wyraźnej różnicy między literaturą wcześniejszą, mimo wszystko lepszą, a literaturą późniejszą. Jak w poprzednich tomach, tak i tu zaznaczam, że świadom ogromnych braków tego zbioru oddaję go Czytelnikom z nadzieją, że da on przynajmniej przedsmak tego, czym była wielka literatura grecka okresu starożytnego oraz późniejsza - bizantyńska. (na podstawie Wstępu)
Człowiek sam dla siebie jest tajemnicą i powinien nauczyć się z tym żyć. Niewiedza na temat rzeczywistej głębi ludzkiego bytu nigdy nie była dla nas, ludzi, zagrożeniem, dopóki była niewiedzą uświadomioną, otwierającą nas na „coś więcej" i „inaczej". Świadomość nieznajomości własnej głębi inspirowała nas do wykraczania poza codzienność w kierunku usprawiedliwienia ludzkiego życia w obliczu Kogoś Trzeciego, całkiem Innego, niż człowiek i świat. Dopóki mamy poczucie nieusuwalnej tajemnicy własnego bytu, dopóty pytanie o człowieka będzie miało moc odsyłania do pytania o Boga.
Problemem naszej teraźniejszości stało się to, że człowiek już „wszystko" o sobie wie, dlatego sądzi, że nie potrzebuje już pytać (o) Boga. Jednakże owa „boska wszechwiedza" człowieka o nim samym, zamiast spodziewanego szczęścia, wolności i prawdy, przyniosła coś zgoła przeciwnego: nieszczęście, zniewolenie, samozakłamanie, i w efekcie - koniec człowieka. Koniec tego, co ludzkie nie oznacza dziś jakiegoś niedostatku wiedzy o człowieku, lecz śmierć świadomości aksjologicznej.
Kto doświadczył bolesnych konsekwencji wyrzucenia Boga ze świata ten wie, że życie bez Boga, czy przeciwko Bogu, ostatecznie obraca się przeciwko człowiekowi i jego szczęściu. Człowiek, o którego dziś pytamy, szuka własnej tożsamości wychodząc ze środowiska zakwestionowania Boga na otwartą przestrzeń, w której nie bardzo się orientuje. Chciałby na nowo nauczyć się żyć z Bogiem i myśleć o Bogu, ale nie wie, jak ma się do tego zabrać. Powrót do Boga jest jednak zawsze możliwy, gdyż dokonuje się on nie ze względu na to, co człowiek o sobie wie, ale ze względu na to, kim jest.
Krzysztof Śnieżyński
Cierpienie wiąże się z najtrudniejszymi odczuciami: bólem, opuszczeniem czy udręką. Pomimo prób uchwycenia jego sensu wciąż pozostaje tajemnicą. A jednak są tacy, którzy nadali mu głębokie znaczenie i pozostają drogowskazem w naszych trudach i ciemnościach.
Joanna Petry Mroczkowska opisuje historie cierpienia dziewięciu wielkich ludzi Kościoła, w tym Faustyny Kowalskiej, Matki Teresy z Kalkuty i Jana Pawła II. Intencją Autorki jest przekazanie autentycznego świadectwa przeżywania i radzenia sobie z cierpieniem. W najtrudniejszych momentach życia wiara była dla nich siłą, dzięki której znosili wszelkiego rodzaju udręki związane z prześladowaniami, chorobą czy duchowymi ciemnościami. Niektórzy przyjęli cierpienie jako ofiarę. Wierzyli, że ten akt miłości przyczyni się do zbawienia innych. Przezwyciężenie poczucia nieużyteczności cierpienia stawało się dla nich źródłem spokoju, a nawet radości.
Tom trzeci Budowli jezuickich składa się z czterech części. Pierwsza część dotyczy ogólnie jezuitów w Krakowie. Zostały im poświęcone dwa artykuły, w których jest mowa o wszystkich budowlach jezuickich: jeden o przybyciu jezuitów do Krakowa, drugi - o projektach dla dwu kościołów. Druga część zawiera prace o kościele św. Barbary. Trzecia, najważniejsza część tomu dotyczy kościoła św. Piotra i Pawła. Rozpoczęte przed 40 laty prace na temat historii budowy tego kościoła autor kontynuuje w kilku artykułach publikowanych tutaj po raz pierwszy. Książka zawiera również artykuł o dziejach budowy kolegium jezuickiego obok kościoła Piotra i Pawła. Poczynając od ustalenia poprzednich właścicieli działek, przez analizę projektów budowy, Autor dochodzi do ustalenia autorstwa projektu ostatecznego. Ten artykuł jest całkowitą nowością, nikt dotąd na ten temat nie pisał. W czwartej części znajdzie czytelnik krótkie podsumowanie wiedzy o kościele św. Szczepana (już nieistniejącym) oraz o również nieistniejących budynkach nowicjatu przy nim.
Książka ta ukazała się w 200. rocznicę wskrzeszenia zakonu jezuitów. Oby Maksymy św. Ignacego stały się okazją do pogłębienia wiary i odkrycia duchowej mądrości Założyciela Towarzystwa Jezusowego.
Dla kogo są przeznaczone Maksymy? Komentarze do Maksym mogą być bardzo przydatne do prowadzenia głębokiego życia duchowego. Nawiązują one do rad ojców pustyni rodzącego się chrześcijaństwa, a także do mądrości założycieli zakonów. Św. Ignacy Loyola, pisząc Konstytucje Towarzystwa Jezusowego, korzystał z całej tradycji monastycznej Kościoła. Maksymy św. Ignacego, wraz z komentarzem O. Hevenesi, mogą się przyczynić do „porządkowania" naszego życia zgodnie z wolą Bożą. Stronice te świadczą o tym, że ich Autor zakorzeniony był w żywym doświadczeniu Boga, przyjaźnił się z Panem Jezusem i był bystrym obserwatorem ludzi swojej epoki. Pod wieloma względami książka ta przypomina znane i cenione dzieło O naśladowaniu Chrystusa Tomasza a Kempis.
Warto sięgnąć po tę książkę, która jest owocem poszukiwań doskonałości i dojrzałości duchowej naszych przodków. Ten typ twórczości zaklasyfikować należy do religijnej literatury ascetycznej. Na przykładach różnorodnych ludzkich zachowań, które mogą służyć za wzór albo odstraszać, czytelnik może znaleźć wskazówkę, jak należy postępować we własnym życiu. Dzięki temu może odwrócić się od zła i otworzyć na sprawy duchowe podejmując pracę nad sobą.
Homilie "O tytułach psalmów" to kolejne dzieło Grzegorza z Nyssy, które ukazuje się w języku polskim w tłumaczeniu Marty Przyszychowskiej. Jak wszystkie pisma egzegetyczne Grzegorza, mają one za cel ukazanie nieskończonego rozwoju duszy. Grzegorz dopatruje się w układzie psalmów logicznego porządku. Pięć części, na które dzieli się Psałterz, to według niego etapy na drodze do doskonałości. Tym razem niejako przy okazji tłumaczka przybliża czytelnikowi znaczenie Septuaginty w teologii i liturgii Kościoła oraz przekład psalmów z Septuaginty autorstwa ks. Antoniego Troniny.
Wielką radość i nieustanną wdzięczność budzą słowa Jezusa i o Jezusie. Lektura i medytacja Pisma Świętego dają ożywcze światło na każdy dzień, a co ważniejsze - łączą nas ze Zbawicielem. Ta wspólnota z Bogiem i między nami oczyszcza się i ożywia szczególnie w czasie niedzielnej Eucharystii, kiedy gromadzimy się w swoich lokalnych świątyniach. Niech te homilie będą pomocą do trafnego odczytywania Chrystusowego nauczania i osobistego nawrócenia, abyśmy sami wzrastając we wierze jako Kościół, z mocą świadczyli wobec świata o Zmartwychwstałym Panu! Niech to dzielenie się Słowem Bożym skutkuje przemienionym człowieczeństwem!
Wielką radość i nieustanną wdzięczność budzą słowa Jezusa i o Jezusie. Lektura i medytacja Pisma Świętego dają ożywcze światło na każdy dzień, a co ważniejsze - łączą nas ze Zbawicielem. Ta wspólnota z Bogiem i między nami oczyszcza się i ożywia szczególnie w czasie niedzielnej Eucharystii, kiedy gromadzimy się w swoich lokalnych świątyniach. Niech te homilie będą pomocą do trafnego odczytywania Chrystusowego nauczania i osobistego nawrócenia, abyśmy sami wzrastając we wierze jako Kościół, z mocą świadczyli wobec świata o Zmartwychwstałym Panu! Niech to dzielenie się Słowem Bożym skutkuje przemienionym człowieczeństwem!
Tom czwarty zawiera 15 artykułów napisanych w dziesięcioleciu 2000-2009. Sześć z nich było już publikowanych w księgach zbiorowych lub periodykach naukowych. Pozostałe ukazują się po raz pierwszy. Dotyczą one obiektów z trzynastu miast rozsianych na całym obszarze dawnej Rzeczypospolitej od Krosna do Wilna i od Płocka do Połocka.
Spośród czternastu omówionych kościołów osiem już nie istnieje, a tylko dwa z nich były przed zburzeniem fachowo pomierzone (Pińsk i Połock). Inne opracowano tylko na podstawie archiwaliów i dawnej ikonografii, czasem bardzo skąpej. Także przy istniejących budowlach zastosowano metodę porównania pomiarów, co dało ciekawe wyniki.
Dotychczas wydane cztery tomy dają opracowania 34 budowli jezuickich, co nie stanowi jeszcze nawet połowy. Pozostało jeszcze ponad 50 budowli, z których kilka ma opracowania opublikowane, a kilka prac magisterskich pozostaje dotąd w maszynopisach.
Abyś pokój i wszelką pomyślność Ojczyźnie mojej darować raczył, błagam Cię dziś pokornie, składając Ci w dani całkowitą ofiarę z życia mego.
Spraw o Panie, ażeby Polska wprowadziła w życie polityczne ewangeliczne prawo miłości; daj, by się kierowała w każdej dziedzinie duchem Twoim i pragnieniami Najświętszego Serca Twojego.
Obecnie stosunek ludzi do zwierząt wywołuje wiele kontrowersji. Z jednej strony są traktowane niemal jak dzieci, siedzą z nami przy stole, czy chodzą do salonów piękności. Z drugiej strony doświadczają okrucieństwa i potrzebują adwokatów, którzy staną w ich obronie.
Dla równowagi warto spojrzeć w świat wczesnego chrześcijaństwa, kiedy ludzie żyli w bliskości z naturą, a zwierzęta obdarzali szacunkiem. Ponadto, panowało głęboko zakorzenione przekonanie, że przez zwierzęta Bóg wyraża swoją wolę - poucza, wspomaga ludzi, czy wykorzystuje je jako narzędzia swojego gniewu.
Zapytaj zwierząt - pouczą to zbiór opowiadań o zwierzętach, który pokazuje serdeczny do nich stosunek, a także ich bogatą symbolikę. Zawiera teksty głównie z Biblii, apokryfów, opowiadań o męczennikach, literatury monastycznej, czy poezji. Utwory zostały starannie dobrane, tak by były ciekawe, różnorodne i reprezentatywne. Przede wszystkim jednak mają być bardziej tekstami do czytania niż zbiorem materiałów naukowych.
Alkoholizm jest chorobą chroniczną, postępującą, trwałą oraz potencjalnie śmiertelną. Świadomość, że jest rozwiązanie, wielu alkoholikom może uratować życie. Anonimowi Alkoholicy znaleźli skuteczne rozwiązanie problemu alkoholizmu, którym jest Program Dwunastu Kroków Wspólnoty AA, Program zmiany jakości życia, która następuje dzięki duchowemu doświadczeniu i z pomocą Siły, która jest większa niż nasza własna; Siłę przez wierzących nazywaną Bogiem. "Krok za Krokiem" to zbiór najnowszych tekstów na temat Programu Dwunastu Kroków Anonimowych Alkoholików.
Św. Bernard (1090-1153) zakonnik, mistyk, teolog, Doktor Kościoła, kaznodzieja o przywódczym, gwałtownym temperamencie. W 1115 roku założył klasztor w Clairvaux i zostal jego pierwszym opatem. Znany był ze swej miłości do Matki Bożej, witając Ją w kościele słowami: Ave Maria. Stał się słynny dzięki przypisywanym mu cudom, talentowi oratorskiemu (nadano mu nawet przydomek Miodopłynny) wiedzy filozoficznej, silnej osobowości i duchowości. Nazywano go "niekoronowanym władcą Europy", gdyż doradzał papieżom, kardynałom, królom i książętom. Był autorem wspaniałych kazań i traktatów. Zmarł w Clairvaux 20 sierpnia 1153. Został kanonizowany przez papieża Aleksandra III w 1174 r.
Seria Wielcy Ludzie Kościoła przedstawia czytelnikowi panoramę postaci współtworzących Kościół na przestrzeni wieków. Nie zapominając o uczuciach, emocjach, radościach i smutkach czy wreszcie potknięciach swoich bohaterów, kolejne książki odkrywają bieg życia, twórczość i najważniejsze osiągnięcia prezentowanych bohaterów na tle szeroko ujętych procesów historyczno-kulturowych.
Inspirująca lektura dla każdego.
Tajemnica miłości eucharystycznej. Program papieski Jana Pawła II. Opatrzność Boża. Modlitwa jako szkoła nadziei. Godność kobiety. Kapłaństwo. Oto tylko część tematów podejmowanych w homiliach Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.
Drugi tom wydany przez WAM prezentuje różnorodność kazań i mów okolicznościowych oblatów - zgromadzenie zakonne, które powstało i funkcjonuje od blisko 200 lat dla głoszenia Ewangelii.
Piąty tom zbioru studiów ks. mgra Jerzego Paszendy SJ Budowle jezuickie w Polsce składa się z dwóch części.
W pierwszej znalazły się: naukowy życiorys Autora, bibliografia podmiotowa oraz wspomnienia napisanych przez Rodzinę i Przyjaciół, a także kolorowa wkładka z osobistymi zdjęciami, ukazującymi jego drogę życiową.
W części drugiej zamieszczono teksty z niedokończonego przez Autora tomu - zarówno artykuły już ukończone (Winnica), jak i materiały, szkice oraz wypisy zbierane do planowanych monografii. Obejmuje ona obok syntetycznego studium o budowlach jezuickich w asystencji polskiej oraz artykułu o zabudowaniach kolegium w Winnicy, prezentację 25 innych budowli - kolegiów (Braniewo, Mohylew, Mścisław, Orsza, Poszawsze, Reszel, Stanisławów, Wilno-Śnipiszki), rezydencji (Bobrujsk, Jurowice, Łaszczów, Słonim, Szomberg, Włodzimierz, Żytomierz) oraz stacji misyjnych (Braniewo - kościół św. Krzyża, Chodel, Dagda, Faszczówka, Łuczaj, Mozyr, Połonne, Poryck, Wołkowysk, Żuromin).
Zamykając obecnym tomem naukową działalność księdza magistra Jerzego Paszendy redaktorzy zdecydowali się wydać całość materiałów z teczki zatytułowanej "tom 5" wraz z zawartymi w niej ilustracjami. Ponadto dołączyli pozostawione przez Autora wypisy źródłowe na temat 6 innych budowli (Bar, Bydgoszcz, Drohiczyn, Grudziądz, Mitawa, Przemyśl), którymi chciał się jeszcze szerzej zajmować, mimo istniejących już publikacji. Tym samym naukowy dorobek Autora objął łącznie opracowania na temat 66 budowli jezuickich na ziemiach Rzeczpospolitej.
Roman Darowski SJ, profesor Akademii Ignatianum w Krakowie, jest autorem wielu publikacji, zwłaszcza Filozofii człowieka (4. wyd. 2008; przekład angielski w druku), oraz prac z zakresu filozofii jezuitów w Polsce, a także opracowania Wkład Polaków do myśli filozoficznej na świecie, 2009, wydanego również po angielsku pt. Polish Contributions to World Philosophy, 2010. Książka jest kontynuacją jego badań nad filozofią jezuitów w Polsce. Dotyczy XIX w. i zawiera trzy części: 1. Próbę syntezy filozofii jezuitów tego wieku; 2. Słownik autorów i wykładowców; 3. Antologię tekstów wybitniejszych filozofów. Są to: Marian Morawski, Józef Alojzy Dmowski, Wincenty Buczyński, Józef Angiolini, Franciszek Kautny. Przez wymienione w tytule ""ziemie dawnej Rzeczypospolitej"" rozumie się Rzeczpospolitą w granicach historycznych, w szczególności przedrozbiorowych. Zostały więc uwzględnione także te tereny, które obecnie należą do Litwy, do Białorusi - zwłaszcza Połock - oraz do Ukrainy. Książka zawiera obszerne streszczenie w języku angielskim.
Dzień uroczystości pierwszokomunijnej szybko mija. Pozostają fotografie i pamiątki, które przywołują radość pierwszego spotkania z Jezusem Eucharystycznym.
Niech te krótkie rozważania, oparte na wersetach biblijnych, będą pomocne w pielęgnowaniu i rozwijaniu prawdziwej przyjaźni i więzi z Jezusem, czerpaniu z Bożej miłości i mocy.
Pamiątka Pierwszej Komunii świętej z cytatami biblijnymi.
"O naśladowaniu Chrystusa" jest po Piśmie Świętym chyba najbardziej rozpowszechnioną książką chrześcijańską. Choć tekst powstał kilkaset lat temu, nadal pozostaje skarbnicą myśli, rad duchowych i zasad moralnych aktualnych także dla dzisiejszego odbiorcy. Niegasnące zainteresowanie sprawia, że ten popularny poradnik życia chrześcijańskiego ukazuje się ponownie, tym razem za sprawą nowego tłumaczenia, autorstwa księdza Jana Ożoga SJ.
Wielką radość i nieustanną wdzięczność budzą słowa Jezusa i o Jezusie. Lektura i medytacja Pisma Świętego dają ożywcze światło na każdy dzień, a co ważniejsze - łączą nas ze Zbawicielem. Ta wspólnota z Bogiem i między nami oczyszcza się i ożywia szczególnie w czasie niedzielnej Eucharystii, kiedy gromadzimy się w swoich lokalnych świątyniach. Niech te homilie będą pomocą do trafnego odczytywania Chrystusowego nauczania i osobistego nawrócenia, abyśmy sami wzrastając we wierze jako Kościół, z mocą świadczyli wobec świata o Zmartwychwstałym Panu! Niech to dzielenie się Słowem Bożym skutkuje przemienionym człowieczeństwem!
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
